รักนี้พี่ชายจัดให้

เนื้อเรื่อง

“รักนี้พี่ชายจัดให้”

          วันนี้เป็นวันสุดท้ายของการเรียนในปีนี้เพราะพวกเราสอบเสร็จแล้ว  ขณะนี้พวกเรากำลังกินเลี้ยงฉลองวันเรียนวันสุดท้ายและแล้วขณะที่พวกเรากินเลี้ยงกันอยู่ก็มีรุ่นพี่เดินมาหาครูที่ปรึกษาห้องเรา  แล้วพี่ก็เดินเข้ามาในห้อง  พวกพี่พวกนี้เป็นนักร้องประจำโรงเรียนกลุ่ม  BAD  BOY  ทำให้มีแต่คนกรี๊ดพี่เขา  ยกเว้นเรา คือ  

       “แพท  นภัสสร  จิรพรนภา”  แล้วก็มีใครคนหนึ่งมานั่งข้างเราแล้วถามเราว่า 

         “น้องครับ ทำไมน้องไม่กรี๊ดเหมือนคนอื่นเขาบ้างล่ะครับ”  แพทตอบว่า

       “ไม่เห็นจะหน้ากรี๊ดตรงไหนเลย พวกพี่พวกนั้นเขาก็คนเหมือนกันไม่ใช่เหรอคะ” เมื่อหันหน้ากลับไปพี่คนที่มานั่งข้างเราเขาก็ลุกไปแล้ว ทำให้คำตอบที่เราพูดไปเมื่อกี้พี่เขาไม่ได้ฟัง

     เวลา  13.00 น.ฝ่ายประชาสัมพันธ์ประกาศว่า  มีการแสดงคอนเสริ์ตที่หอประชุมราชานุเคราะห์  ทำให้เพื่อนที่อยู่ในกลุ่มของเรามีแต่คนไปดูคอนเสริ์ตแล้วยังลากเราไปดูด้วยอีกขนาดเราบอกไปแล้วว่าเราไม่ชอบที่ที่มีเสียงดังแต่ก็ลากเราไปดูจนได้  ไปดูยังไม่พอ  ยังไปนั่งติดหน้าเวทีอีก  เมื่อคอนเสริ์ตแสดงกลุ่มแรกที่ขึ้นคือกลุ่ม  BAD  GIRL  ซึ่งกลุ่มนี้คู่กับกลุ่ม  BAD  BOY  สมาชิกสองกลุ่มนี้มักจะเป็นแฟนกันตลอด  แต่ยกเว้นมือเบสที่ยังไม่มีแฟนอยู่คนเดียวในกลุ่มและไม่ค่อยมีใครจะได้เจอหน้าเขาเพราะเขามักจะเก็บตัวอยู่คนเดียว  นอกจากจะเห็นเขาอยู่บนเวทีคอนเสริ์ต  พี่เขาหน้าตาดีจึงมีแต่คนกรี๊ดแต่พี่เขาก็ไม่สนใจ  พี่เขาชอบหามุมเงียบ  ๆ นั่งซ้อมเบส  บางครั้งก็ทำการบ้าน   ขณะที่คอนเสริ์ตกำลังเล่นเราก็แอบหนีเพื่อนพวกเราออกมาข้างนอก  มาหามุมเงียบ ๆ นั่ง  และแล้วก็ได้มุมที่เหมาะสมแต่มีพี่ผู้ชายนั่งอยู่พี่เขากำลังซ้อมเบสอยู่  เราก็นั่งอ่านหนังสือไปด้วยฟังพี่เขาซ้อมเบสไปด้วยเพลินดี  เมื่อนั่งอ่านหนังสืออยู่ประมาณ  1  ชั่วโมง  พี่ที่นั่งเล่นเบสอยู่ก็หยุดเล่นแล้วเดินเข้ามาถามเราว่า

      “น้องครับขอพี่นั่งด้วยคนได้ไหม”   

       “ได้ค่ะ”   

       “ที่พี่เล่นเบสพี่กวนเวลาน้องอ่านหนังสือหรือเปล่าครับ” 

       “เปล่าค่ะ  เพลินดี  หนูก็ลงชุมนุมดนตรีสากล  หนูลงเล่นเบสด้วยแต่หนูเล่นไม่ค่อยเป็น  อีกอย่างปิดเทอมนี้ครูก็จะสอนเล่นด้วยเพราะว่าจะมีงานแข่งดนตรีสากลเป็นแต่ละระดับชั้นด้วย” 

       “งั้นพี่สอนให้เอามั๊ย  พี่ไม่คิดตังค์หรอ  ปิดเทอมน้องก็มาเรียนกับพี่ก็ได้”

       “จริงเหรอคะ  ขอบคุณมากค่ะ  งั้นพรุ่งนี้หนูจะมาเรียนกับพี่  พี่ก็รอหนูอยู่ที่ห้องซ้อมดนตรีสากลนั่นแหละค่ะเดี๋ยวหนูมาหาพี่เอง” 

       เช้าวันรุ่งขึ้น  พี่ก็มารออยู่ที่ห้องซ้อมดนตรีสากลพลางเล่นเบสรอเวลาที่เราจะมา  เมื่อเรามาถึงเราก็เริ่มเรียนตั้งแต่การจับเบส  พี่เขาก็ใช้มือนึงจับเบสไว้แล้วอีกมือนึงก็อ้อมตัวเราไปจับเบสอีกข้างทำให้เหมือนกับว่าพี่เขากำลังกอดเราอยู่  พอสอนเรียนไปได้สัก  2  ชั่วโมง  เราก็หยุดซ้อมแล้วพักก่อน  พี่เขาก็ถามว่า 

       “น้องชื่ออะไรครับ  เรียนมาตั้งนาน  พี่ยังไม่รู้จักน้องเลย” 

       “หนูชื่อเล่นชื่อแพท  ชื่อจริงชื่อนภัสสร  จิรพรนภา” 

      “แล้วพี่ล่ะคะชื่ออะไร” 

       “พี่ชื่อเคนครับ  ชื่อจริงชื่ออัครวุฒิ  เอี่ยมสำอางค์” 

         หลังจากที่เราทั้งสองคนเรียนกันเสร็จแล้ว  พี่เคนก็เดินมาส่งเราหน้าโรงเรียนแล้วเราก็แยกย้ายกัน  เราไปเรียนพิเศษส่วนพี่เขาก็ไปเรียนพิเศษเหมือนกัน  แต่เมื่อไปถึงที่ถึงที่เรียนพิเศษก็พบว่า  พี่เคนเขาก็เรียนพิเศษอยู่ที่เดียวกับเรา  เมื่อคนอื่นนั่งที่กันเรียบร้อยแล้วเหลือเรากับพี่เคนที่ยังไม่ได้นั่งที่  พอหันไปหันมาก็พบว่า  เหลือที่สองที่ที่พอจะให้เรากับพี่เคนนั่งได้พอดีแล้วทั้งสองที่นั้นก็อยู่ติดกันมากด้วย  เรานั่งฝั่งซ้ายเพราะโต๊ะฝั่งซ้ายเป็นโต๊ะสำหรับคนเขียนมือขวาแล้วโต๊ะข้างขวาก็เป็นโต๊ะที่พี่เคนต้องนั่งเพราะพี่เขาเป็นคนที่ถนัดเขียนข้างซ้าย  เมื่อครูเริ่มสอนเราทั้งสองคนก็เรียนกันด้วยความตั้งใจแต่พี่เคนก็เรียนไปคุยกับเพื่อนไปบ้างเป็นบางครั้ง  เมื่อเลิกเรียนพี่เคนก็ถามเราว่า 

       “น้องแพทครับว่างหรือเปล่าครับ” 

        “ว่างค่ะ  มีอะไรหรือเปล่าคะ” 

        “อ๋อ...พอดีว่าพี่จะให้น้องติววิชาคณิตศาสตร์ให้หน่อย  พอดีว่าพี่ได้ยินมาว่า  น้องเป็นคนที่เรียนวิชาคณิตศาสตร์เก่งมาก  พี่เลยอยากให้น้องติวให้พี่หน่อย” 

      “ได้ค่ะ  ตอนนี้เลยก็ได้นะคะ”

        “ดีเลยค่ะ  พี่ขอบคุณมากเพราะพี่ใกล้จะสอบมิดเทอมแล้วแล้วพี่ก็ไม่ค่อยเข้าใจตั้งหลายเรื่อง” 

      “งั้นเรามาเริ่มกันตั้งแต่เรื่องแรกเลยดีกว่า  เรื่อง...” 

        หลังจากนั้นมาเราก็สอนพี่เขาตั้งหลายชั่วโมง  พอเย็นประมาณ  18.30  น.เราก็จะกลับบ้านแต่พี่เคนเขาบอกว่า  จะไปส่ง  แล้วพี่เขาก็ขึ้นรถเมล์มาส่งที่บ้าน  พอถึงหน้าซอย  เราบอกให้พี่เขากลับบ้านแต่พี่เขาบอกว่าดึกแล้วจะเดินไปส่งให้ถึงบ้านเดี๋ยวจะมีอันตรายยิ่งเราเป็นผู้หญิงแล้วกลับบ้านดึก ๆ คนเดียว  เมื่อเรากลับถึงบ้านฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก  เราจึงชวนพี่เคนเข้าบ้าน  แต่พี่เคนบอกว่า  มันจะดูไม่ดี  พี่เขาก็เดินกลับบ้านทั้ง ๆ ที่ฝนตกอย่างนั้นทำให้ตอนเช้าพี่เขาไม่ได้มาสอนเราเรียนเบส  แต่เราไม่มีเบอร์พี่เขาเราก็ไม่รู้จะทำยังไง  เอ๊ะ!แต่พี่ชายเรามีเบอร์นี่  เราจึงจัดการโทรไปหาพี่ชายตัวแสบของเรา  พี่เติ้ล  พี่ชายตัวแสบที่แนะนำให้เรารู้จักกับพี่เคนและให้เรามาเรียนเบสกับพี่เคน 

        “พี่เติ้ลหรอ  เบอร์พี่เคนเบอร์พี่เคนเบอร์อะไรอ่ะ” 

        “เบอร์ไอ้เคนหรอ  เบอร์...01-5322328  แล้วมีอะไรกับมันหรือเปล่า  หรือว่า”

          “จะบ้ารึไงคิดอะไรน่ะ  แค่วันนี้พี่เคนไม่รู้ทำไมไม่มาสอน” 

          หลังจากเราวางโทรศัพท์จากพี่ชายตัวแสบแล้วเราก็จัดการโทรหาพี่เคนทันที 

        “สวัสดีค่ะ  ไม่ทราบว่าเบอร์นี้ใช่เบอร์พี่เคนหรือเปล่าคะ” 

        “ใช่ครับไม่ทราบว่านี่ใครกำลังพูดสายอยู่กับผมครับ” 

        “แพทเองค่ะ” 

        “อ้าว  ว่าไงแล้วไปเอาเบอร์พี่มาจากที่ไหนเนี่ย” 

          “เอามาจากพี่เติ้ลค่ะ” 

        “อ๋อ  เอาเบอร์พี่มาจากไอ้เติ้ล แล้วโทรมามีอะไรหรอ” 

        “ก็แค่เห็นว่าทำไมวันนี้พี่ไม่มาสอนหนูเล่นเบส  หนูก็เลยเป็นห่วงค่ะ  คิดว่าพี่จะเป็นอะไรมากหรือเปล่าเพราะว่าเมื่อวานหนูชวนพี่เข้าบ้านพี่ก็ไม่เข้าแล้วพี่ยังบอกอีกว่า  กลัวว่าจะดูไม่ดีทั้ง ๆ ที่เมื่อวานมันมีเหตุจำเป็นจริง ๆ เพราะว่าฝนตก”

          “พี่ไม่เป็นอะไรมากหรอก  แค่ปวดหัวจนลุกไม่ขึ้น  ไอทั้งคืน  ตัวร้อน  ไข้ขึ้นสูงก็แค่นั้นเอง  พี่ไม่เป็นอะไรมากจริง ๆ นะ”

           “โห...ขนาดไม่เป็นอะไรมากนะเนี่ย  พี่ยังปวดหัวจนลุกไม่ขึ้นเลย” 

        “พี่ไม่เป็นอะไรมากจริง ๆ ขอบคุณที่โทรมาหาพี่นะ  พี่กำลังเหงาอยู่พอดีเลย” 

          “ไม่เป็นไรค่ะ  หายเร็ว ๆ นะคะ” 

          หลังจากที่วางโทรศัพท์จากพี่เคนไป  เราก็นอน  เช้าวันใหม่เป็นวันไปโรงเรียนเราก็เจอพี่เคนที่ห้องสมุด  พี่เขามาทำงานแต่เรามาหาหนังสือนิยายอ่านแก้เครียด  เราก็เลยได้คุยกับพี่เขานิดเดียวเอง  ตอนเย็นเรากำลังยืนรอพี่เติ้ลซ้อมบาสอยู่ที่สนามบาสในโรงยิม  พี่เคนเขาก็มาซ้อมบาสเหมือนกันเพราะว่าพี่เขาเป็นนักกีฬาประจำโรงเรียนแล้วยังเป็นนักเล่นเบสมือหนึ่งที่เก่งที่สุดของโรงเรียนอีก  เก่งทุกด้านเลยนะเนี่ย  พอพี่เขาเดินมาถึง  พี่เขาก็ถามว่า

         “รอไอ้เติ้ลซ้อมบาสหรอ” 

        “ค่ะ” 

        “คงจะอีกนานเพราะว่าพรุ่งนี้มีแข่งบาสที่โรงเรียน  ชิงว่าโรงเรียนไหนจะได้ไปแข่งเป็นตัวแทนภาคเหนือไปแข่งต่อที่กรุงเทพ  เพราะฉะนั้นพวกเราซึ่งเป็นนักกีฬาประจำโรงเรียนก็จะต้องทุ่มเทให้มากกว่าเดิมเป็น  2  เท่า”

        “จริงหรอแล้วอย่างนี้คงต้องทำการบ้านรอพี่แล้วมั้งเนี่ย” 

          “ก็อาจจะใช่นะ” 

           หลังจากคุยกันเสร็จพี่เคนก็วิ่งลงสนามบาสแล้วก็ไปลงซ้อมบาสกับพี่เรา  พอพี่เติ้ลซ้อมเสร็จพวกเรา  2  คนก็กลับบ้านพร้อมกันตอน  20.00  น.  ก่อนที่พวกเราจะกลับถึงบ้านพี่เคนก็เดินมาคุยกับเรา  2  คน  พี่เคนบอกว่า  พรุ่งนี้ให้เรามาเชียร์พี่เขาให้ได้  เราก็เลยตอบตกลงไปว่าเราจะมาเชียร์  เช้าวันรุ่งขึ้นเป็นเช้าที่สดใสมากแต่พี่เราไม่รู้หายไปไหนหาไม่เจอเลย  พอแต่งตัวเสร็จเราอยู่ในชุดสีชมพูทั้งชุดคือ  เสื้อแขนตุ๊กตาและกระโปรงยาวถึงตาตุ่มสีขมพู  รองเท้าเชือกมัดสีชมพูเหมือนรองเท้าใส่เล่นที่ทะเล  พอไปถึงสนามบาสที่ใช้แข่งขัน  เราก็เจอพี่ชายตัวแสบที่หายไปตั้งแต่เช้าไม่ยอมบอกเราสักคำว่าจะมาซ้อมบาสเราจะได้ติดมาด้วยให้เราเดินมาคนเดียวอยู่ได้  เมื่อถึงเวลาแข่งเราก็นั่งเชียร์พี่เขาอยู่บนสแตนที่นั่งดูบาสอยู่ดี ๆ พี่ที่นั่งโต๊ะเทคนิคก็มาลากเราไปนั่งโต๊ะด้วยเพราะว่ามีคนที่นั่งโต๊ะเทคนิคไม่มา  1  คน  เราก็เลยต้องไปเชียร์พี่ชายตัวแสบของเรากับพี่เคนที่โต๊ะเทคนิค  ตอนที่นักกีฬากำลังเดินลงสนามเราก็เห็นพี่ชายตัวแสบของเรากับพี่เคนเดินลงสนามพร้อมกัน  พอพี่เคนหันหน้ามาทางเราก็ทำให้พี่เคนหยุดชะงักทันทีแล้วพอกรรมการเป่านกหวีดเรียกทำให้พี่เขาสะดุ้งแล้ววิ่งลงสนามไป  ขณะแข่งขันนั้นเหลือนาทีเดียวก็จะหมดเวลาแล้วแต้มทีมของพี่ชายเราเสมอกับทีมตรงข้ามอยู่ทำให้เรานั่งไม่ติดเก้าอี้ต้องยืนดูแทนเพราะเราเป็นห่วงกลัวว่าจะทำแต้มให้ชนะไม่ทัน  เหลือ  30  วินาทีทีมพี่ชายเราสู้ขาดใจแล้วพอได้จังหวะพี่เคนก็ยิงลูกตรงตำแหน่ง  3  แต้ม  ทำให้ได้แต้มชนะแล้วกรรมการก็เป่านกหวีดหมดเวลา  เราดีใจมากที่ทีมพี่เราชนะได้เป็นตัวแทนจังหวัดไปแข่งระดับภาคที่กรุงเทพ  พอรับรางวัลเสร็จเรากับพี่จะกลับบ้านก็มีคน ๆ หนึ่งเรียกชื่อเราออกทางไมล์ผ่านเครื่องขยายเสียงได้ยินไปทั่วแล้วเราก็หันไปมองอยู่ดี ๆ พี่เคนเขาก็บอกว่า 

       “ชอบเรามากและขอเราว่าจะคบกับเราเป็นแฟน”เราตกใจทำอะไรไม่ถูกได้แต่ยืนเฉยแล้วพี่เคนก็มาช้อนตัวเราขึ้นอยู่ในอ้อมแขนของพี่เขาแล้วก็มีแต่คนโห่เชียร์ว่าให้เราตอบตกลงพี่เขาไป  สักพักเราก็ตอบไปว่า 

       “คือ...หนูยังไม่พร้อมสำหรับการมีแฟนเท่าไหร่แล้วอีกอย่างพ่อก็ห้ามมีแฟนก่อนที่จะอยู่มหาวิทยาลัยด้วยค่ะ  หนูขอโทษจริง ๆ ที่ทำให้พี่เสียใจ  แต่หนูยังไม่พร้อมจริง ๆ” 

         พอพูดเสร็จเราก็รีบวิ่งออกมาจากสนามบาสเพราะกลัวว่าจะทำให้พี่เขาเสียใจมากเมื่อเห็นหน้าเรา  หลังจากเหตุการณ์วันนั้นเราก็ไม่เคยเจอหน้าพี่เขาอีกเลย  1  อาทิตย์ผ่านไปไปถามใครที่อยู่ห้องเดียวกับพี่เคนพี่เขาก็บอกว่าไม่เห็นพี่เคนมาเรียนเลยทำให้เรารู้สึกผิดมากขึ้นที่ทำให้พี่เขาต้องเสียการเรียนเพราะเรา  พี่คะหนูขอโทษ  ทุก ๆ คืนเราเฝ้าแต่หวังว่าวันรุ่งขึ้นที่ไปโรงเรียนจะได้เจอพี่เคนสักวันก็ยังดีแต่แล้วคำตอบก็เหมือนกันทุกวันแล้ววันนี้เราเจอพี่เคนแต่พี่เคนดูเปลี่ยนไปมากทั้งผอมไป  นิสัยก็เปลี่ยนไป  ตอนแรกพี่เขาไม่เคนควงใครเดินไปเดินมา(ก็ไม่เคยมีแฟนนั่นแหละ)แต่ทำไมวันนี้พี่เขาเดินควงสาวอวดคนโน้นทีคนนี้ที  แล้วเราก็เดินไปเจอพี่เขาพี่เขาก็เดินเข้ามาแล้วก็มาบอกว่า 

        “พี่หาแฟนที่ดีกว่าเราได้แล้วมีแต่คนชอบพี่ทั้งนั้นพี่ไม่เห็นต้องไปขอเด็กอย่างเธอเป็นแฟนพี่เลย” 

        “ทีหลังก็อย่ามายุ่งกับหนูแล้วกัน  แล้วพี่ก็อย่ามาคุยกับหนูด้วย  เวลาเจอกันก็ทำเป็นไม่เห็น  พอกันที...”

         หลังจากวันนั้นเราก็ไม่เคยไปยุ่งกับเขาอีกเลยแล้วเขาก็ไม่เคยมายุ่งกับเราด้วย  ทุกคืนเราร้องไห้ทุกคืนเพราะคนอุตส่าห์เป็นห่วงกลัวว่าจะเรียนไม่ทันเพื่อนแต่ตัวเองกลับมาอยู่มีแฟนสบายใจไม่เคยสนใจใครอย่างนี้  ทำไม...ทำไม...ประโยคนี้เราถามตัวเองทุกคืนที่ร้องไห้เสียใจให้กับพี่เขา  วันนี้มีนัดประชุมที่ชมรมดนตรีสากลและจะมีการแข่งประกวดการเล่นดนตรีกลุ่มระดับประเทศในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าทำให้เราต้องรีบเรียนเบสเพราะครูเอาชื่อเราลงในการแข่งขันเล่นเบสด้วย  เราเลยต้องยอมจำนนแต่โดยดีเพราะโวยวายไปก็เท่านั้น  ขณะที่เรากำลังซ้อมเบสอยู่  พี่เขาก็เดินเข้ามา  เราก็เลยวางเบสแล้วเดินออกไปแล้วเขาก็จับข้อมือเราไว้  พี่เขาก็บอกว่า 

         “เรามีเรื่องต้องคุยกัน” 

         “แต่หนูไม่มีอะไรจะพูดกับพี่นี่คะ  พี่ไม่ใช่พี่เคนคนเดิมที่หนูรู้จักอีกต่อไป” 

            แล้วเราก็ดึงมือพี่เขาออกที่กำลังจับข้อมือเราไว้แล้วเราก็วิ่งออกไปทั้งน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาจากดวงตาของเรา  หน้าที่ใสตอนนี้กลับเปื้อนคราบน้ำตาเต็มหน้าไปหมด  เราวิ่งออกมาแอบร้องไห้อยู่หลังหอประชุมราชานุเคราะห์เพราะที่ตรงนี้ไม่ค่อยมีคนเดินผ่านไปมา  แล้วสักพักเรากำลังร้องไห้นั้นก็มีคน ๆ นึงมายืนอยู่ตรงหน้าแล้วส่งผ้าเช็ดหน้าให้แต่เมื่อเราเงยหน้าขึ้นมาเราก็พบว่าคนตรงหน้าเราที่ส่งผ้าเช็ดหน้าให้เราเป็น 

         “พี่...พี่เคน”

         “...” 

            “ขอบคุณแต่พี่เก็บไว้ให้แฟนพี่เถอะคะเพราะพี่เล่นเปลี่ยนแฟนทุกวันไม่ซ้ำหน้ากันอย่างนี้พี่เขาคงช้ำใจไปหลายคนแล้ว  แล้วถ้าพี่จะหาแฟนมาอวดพี่ช่วยไปอวดคนอื่นได้ไหมคะ  ไม่ต้องมาเยาะเย้ยหนูด้วย  ถ้าพี่คิดว่าคน ๆ นั้นดีกว่าหนูแล้วค่อยเอามาอวดหนูแล้วกัน  ถ้าพี่ไม่ใช่พี่เคนคนเดิมที่อ่อนโยน  น่ารัก  และเป็นสุภาพบุรุษที่หนูรู้จักพี่ก็อย่ามาให้หนูเห็นหน้าอีก” 

            ประโยคที่เราพูดไปทำให้เราร้องไห้มากกว่าเดิมหลายเท่า  หลังจากนั้นมาพี่เขาก็ไม่เคยที่จะกลับมาเป็นคนเดิมเลยแถมแย่กว่าเดิม  เดี๋ยวก็มีข่าวว่าเป็นแฟนคนโน้นที  คนนี้ที  แต่ตอนนี้เป็นเพลย์บอยประจำโรงเรียนไปซะแล้ว  เราทั้ง  2  คนไม่เคยมีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกและ  “นั่นก็คือจุดจบและจุดเริ่มต้นของเราทั้งสองคน  พี่เขาอาจจะเป็นจุดจบที่เคยเป็นคนดี  อ่อนโยน  น่ารัก  แต่ที่แน่ ๆ จุดเริ่มต้นของพี่เขาคือ  เป็นเพลย์บอยประจำโรงเรียน  เราก็เริ่มต้นใหม่ในทั้งทางด้านการเรียนและด้านอื่น ๆ”  

“จุดจบและจุดเริ่มต้นของคน 2 คนมันช่างต่างกันจริง ๆ”