ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [SF] Close Friend...............เพื่อน สนิท (END)
“ฮัน นายจะไม่ยกโทษให้ซีวอนจริงๆเหรอ ซีวอนมันทำไปเพราะหวังดีกับนายจริงๆนะ แล้วอีกอย่างซีวอนมันก็.....”
“หยุดพูดเถอะลีทึก ถึงยังไงชั้นก็ไม่เปลี่ยนใจหรอก นายจะไปกินข้าวมั๊ย ถ้าไปก็รีบตามมา” ร่างบางเอ่ยก่อนเดินนำไปโรงอาหาร
“เฮ้ออออ” ลีทึกทำได้เพียงถอนหายใจ เค้าไม่เคยคิดว่าฮันเกิงจะดื้อและใจแข็งขนาดนี้ ทั้งๆที่รู้ว่าที่ซีวอนทำทั้งหมดก็เพราะเป็นห่วงและรักฮันเกิงมากขนาดไหน แต่ทำไมฮันเกิงถึงไม่ยอมเข้าใจอะไรเลย ถ้าฮันเกิงยังดื้ออยู่อย่างนี้แล้วเค้าจะทำอะไรได้ สงสารก็แต่ซีวอน รายนั้นวันทั้งวันเอาแต่นั่งจ้องฮันเกิง สายตาที่ส่งมาไม่ต้องบอกก็รู้ว่ารักและเจ็บมากขนาดไหน เมื่อไหร่กันนะที่เรื่องราวของทั้งคู่จะลงเอยด้วยดี
“ป้าครับ เอาขนมปังโซบะ 2 ชิ้นครับ”
“อ้าว หนูฮัน ขนมปังโซบะหมดแล้ว เอาเป็นอย่างอื่นแทนได้มั๊ยจ๊ะ”
“ว้า ผมอยากกินไส้โซบะนี่ครับ” ร่างบางหน้างอเพราะไม่ได้ขนมปังอย่างที่ตั้งใจ แต่จู่ๆก็มีมือปริศนายื่นขนมปังไส้โซบะที่ร่างบางอยากได้มาให้
“ว้าววววว ขอบ....................นี่นาย” ร่างบางกำลังจะกล่าวขอคุณแต่พอหันไปเห็นว่าใครยื่นมาให้ก็ชักมือกลับแทบจะทันที
“เอาไปสิ นายอยากกินไม่ใช่เหรอ” ร่างสูงเจ้าของขนมปังเอ่ย
“หึ ชั้นไม่อยากได้ของจากคนอย่างนาย” ร่างบางตอบกลับพร้อมปัดขนมปังตกพื้น
“ต่อให้ชั้นต้องอดตาย ชั้นก็ไม่รับของจากคนทรยศอย่างนาย” ร่างบางพูดพลางเหยียบขนมปังที่หล่นพื้น “แล้วอย่ามายุ่งกับชั้นอีก ทางที่ดีอย่ามาให้ชั้นเห็นหน้าเลยจะดีมาก” ร่างบางพูดพลางเดินออกไปจากโรงอาหาร
ร่างสูงทำได้แค่เพียงมองตามร่างบางไป ใจที่เจ็บจนร้าวแทบจะไม่เหลือชิ้นดีเมื่อได้ยินคำพูดของร่างบาง “แม้แต่หน้าชั้น นายก็ยังไม่อยากจะมองเลยเหรอเกิง ให้โอกาสชั้นไม่ได้เลยเหรอเกิง” ร่างสูงก้มลงมองเศษขนมปังที่ร่างบางเหยียบย่ำ มันไม่ต่างอะไรจากหัวใจที่แหลกเหลวของเค้าเลยสักนิด
………………………………………………………………………………………..
ร่างบางเดินออกจากโรงอาหารพร้อมน้ำตาที่คลอหน่วย ไม่ใช่ไม่เจ็บปวดกับการกระทำของตัวเอง ทำไมเค้าจะไม่รู้ว่าซีวอนคิดยังไงกับเค้า เค้ารู้มานานเกือบจะเท่าๆกับที่ซีวอนรู้ใจตัวเอง แต่เพราะไม่อยากเสียความรู้สึกดีๆในฐานะเพื่อนไปจึงทำให้เค้าแกล้งทำเป็นไม่รับรู้ความรู้สึกของเพื่อนสนิทอย่างซีวอน เค้ากลัวว่าถ้าเปลี่ยนสถานะไปแล้ว สิ่งดีๆที่ทั้งสองคนมีให้กันมันจะเปลี่ยนไป เพราะทิฐิที่เค้ามีอยู่มันเลยทำให้เค้าปิดกั้นตัวเองจากซีวอน เว้นระยะไว้ที่คำว่าเพื่อนสนิท ทั้งๆที่เค้าเองก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ารู้สึกดีกับซีวอน แล้วพอเกิดเรื่องของฮีชอลมันทำให้เค้าได้รู้ใจของซีวอนจากปากเจ้าตัว มันยิ่งทำให้เค้ากลัว กลัวใจตัวเองจะถลำลึกเกินกว่านี้ เค้าเลยกั้นกำแพงในหัวใจโดยใช้ข้ออ้างว่าซีวอนเป็นเพื่อนทรยศ เค้าก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะหนีความรู้สึกแบบนี้ไปได้อีกนานเท่าไหร่ แต่ขอเวลาสักนิด ให้ได้ทบทวนความรู้สึกและหัวใจตัวเองอีกสักนิด ขอโทษนะซีวอนถ้ามันทำให้นายเจ็บปวด แต่ชั้นอยากแน่ใจ ว่าชั้นควรจะให้นายอยู่ในฐานะไหนของชั้นดี
ร่างบางเดินพลางคิดทบทวนทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้นไปพร้อมๆกับทบทวนหัวใจตัวเองจนไม่ทันได้สังเกตว่ามีใครเดินเข้ามาหา
“อ๊ะ ขอโทษครับ ผมไม่ทันระวัง” ร่างบางกล่าวขอโทษโดยที่ไม่เงยหน้าขึ้นมอง
“หึหึ จะไปไหนเหรอฮันเกิง มีความสุขมากสินะที่หักหน้าคนอย่างชั้นได้ นายเก่งมากเลยนะที่ทำให้ชั้นคนนี้อับอายว่าโดนผู้ชายทิ้ง” ร่างตรงหน้าตวาดใส่ร่างบาง
“ฮ....ฮีชอล นายพูดอะไรชั้นไม่เข้าใจ”
“ไม่เข้าใจงั้นเหรอ แล้วที่เพื่อนนายมันทำกับชั้นหมายความว่ายังไง หึ เค้าคงรักนายมากสินะ ชั้นอยากรู้จริงๆว่าถ้านายไม่เป็นเหมือนเดิม เพื่อนคนดีของนายยังจะรับได้มั๊ย” ฮีชอลพูดพลางหยิบมีดขึ้นมาจี้ฮันเกิง
“ปล่อยชั้นนะฮีชอล ปล่อย ช่วยด้วยๆ ใครก็ได้ช่วยด้วย” ร่างบางพยามยามร้องขอความช่วยเหลือแต่ก็โดนฮีชอลขยับปลายมีดเข้าหา ทำให้ร่างบางไม่กล้าเอ่ยปากร้อง
“ชั้นจะให้นายได้รู้ ว่าคนที่มันกล้ามาทำให้ชั้นขายหน้าจุดจบมันจะเป็นยังไง” ฮีชอลบีบคางร่างบางก่อนจะสั่งให้ร่างบางเดินออกไป
………………………………………………………………………………….
“ลีทึก นายเห็นเกิงบ้างมั๊ย” ร่างสูงรีบเข้ามาถามเพื่อน หลังจากที่ไม่เห็นร่างบางตั้งแต่ตอนเกิดเรื่องที่โรงอาหาร
“ไม่อ่ะ ชั้นก็หาฮันอยู่เนี่ย ไม่เห็นตั้งแต่พักเที่ยงแล้ว”
“ไปไหนของเค้ากันนะ” ร่างสูงมีสีหน้ากังวลใจเป็นอย่างมาก
“พี่ครับ พี่เป็นเพื่อนพี่ฮันเกิงรึเปล่าครับ” เสียงรุ่นน้องชมรมกรีฑาวิ่งเข้ามาหาซีวอนกับลีทึก
“ใช่ มีอะไรเหรอ” ร่างสูงรีบถามอย่างร้อนรน
“เมื่อกี้ผมไปเก็บอุปกรณ์ เห็นพี่เค้าเดินไปกับพี่ฮัชอลอ่ะครับ แต่สีหน้าพี่เค้าดูไม่สู้ดีเลย ผมก็เลยมาบอกพวกพี่”
“ว่าไงนะ!!!!” ร่างสูงตะโกนเสียงดังก่อนจะรีบวิ่งไปทางหลังโรงเรียน
“ขอบใจมากนะน้องชาย พี่ฝากไปตามประธานนักเรียนให้ที” ลีทึกบอกรุ่นน้องก่อนจะรีบตามร่างสูงไป
“อย่าเป็นไรนะเกิง” ร่างสูงพึมพำกับตัวเองอย่างร้อนใจ ห่วงที่สุดกลัวว่าคนที่เค้ารักจะเป็นอันตราย
………………………………………………………………………….
โรงเก็บของหลังโรงเรียน
“หึ ชั้นอยากรู้นักว่านายมันมีอะไรดีนักหนา ซีวอนถึงหลงนายนัก” ฮีชอลกระชากผมร่างบางให้แหงนหน้ามามองตัวเอง
“หึหึ ชั้นมันโง่เองสินะที่เคยหลงรักคนอย่างนายฮีชอล นายมันก็มีดีแค่หน้าตา แต่จิตใจไม่ต่างอะไรกับปีศาจเลยสักนิด”
เพี๊ยะ!!!!!!!! เสียงตบหน้าดังลั่น
“ปากดีนักนี่ ไหนก่อนหน้านี้เคยบอกว่าชอบชั้นไง ทำไม แค่นี้รับไม่ได้งั้นเหรอ เสียใจด้วยนะที่นายโง่มาหลงชอบชั้น ทั้งๆที่นายก็แค่ของเล่นแก้เซ็งของชั้น ชั้นว่าอย่าเสียเวลาเลยดีกว่า มาดูสิว่ามีดเล่มนี้มันจะทำอะไรกับนายได้บ้าง” ฮีชอลแสยะยิ้มร้ายพลางลูบคมมีดที่วาววับ ท่าทีที่ไม่เคยเห็นของฮีชอลกับมีดที่คมล้อไฟทำเอาฮันเกิงขนลุกวาบ ความกลัวเริ่มเข้ามาเกาะกุมจิตใจ
“นายจะทำอะไรหน่ะฮีชอล อย่าทำบ้าๆนะฮีชอล” ร่างบางถึงแม้จะกลัวแต่ก็ยังมีสติ
“บ้างั้นเหรอ ไม่บ้าเลยสักนิด ใครก็ตามที่มันกล้าทำให้ชั้นเสียหน้า มันก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะอยู่ให้รกหูรกตาชั้น” ฮีชอลพูดพลางสาวเท้าเข้าหาฮันเกิงที่ตอนนี้ถอยหลังเกือบติดกำแพง
“หยุดนะฮีชอล!!!” ร่างสูงตะโกนห้าม แต่เหมือนจะไม่ทันการณ์เมื่อฮีชอลง้างมือเตรียมจะพุ่งปลายมีดเข้าหาฮันเกิง
“โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“ซีวอนนนนนนนนน” ร่างบางตะลึงกับภาพตรงหน้า ร่างสูงถลาเข้ามารับปลายมีดไว้ก่อนที่จะถึงตัวร่างบาง ร่างสูงทรุดลงพร้อมกับเลือดที่ไหลนองพื้น
“ซีวอน นายทำแบบนี้ทำไม ฮึกๆ นายทำทำไม ฮึกๆ” ร่างบางประคองร่างสูงไว้กับตัว
“จำได้มั๊ยเกิง อึก ชั้นเคยบอกนาย ว่าทั้งหมดทุกลมหายใจของชั้นมันเป็นของนาย อึก ชั้นยกให้นายพร้อมกับหัวใจของชั้น อึก นายจะยอมรับมันได้มั๊ย หัวใจของเพื่อนทรยศคนนี้ นายจะพอรับมันไว้ได้มั๊ย” ร่างสูงพูดเสียงกระท่อนกระแท่นแต่ทุกคำที่ส่งออกมาหนักแน่นด้วยความหมายให้คนที่กอดเค้าได้รับรู้
“อย่าเพิ่งพูดอะไรตอนนี้ นายต้องไม่เป็นอะไร ชั้นไม่ยอมให้นายเป็นอะไรนะซีวอน” ร่างบางน้ำตาไหล ไม่นึกว่าร่างสูงจะทำเพื่อเค้าได้ขนาดนี้
“นะ...นาย จะรับมันไว้ได้มั๊ย....”
“ซีวอนนนนนนนนนนนนนนนน”
.......................................................................................
“อาการของเค้าเป็นยังไงบ้างครับคุณหมอ”
“พ้นขีดอันตรายแล้วครับ ดีนะครับที่ไม่ตรงจุดสำคัญแต่คงต้องอยู่ดูอาการก่อนอีกสัก 3-4 วันนะครับ”
“ขอบคุณมากนะครับ” ร่างบางโค้งให้คุณหมอก่อนที่จะเข้าไปดูคนที่นอนอยู่บนเตียง หลังจากที่ซีวอนรับมีดแทนเค้า ฮีชอลตกใจวิ่งเตลิดออกไปแต่ก็ไปไหนไม่รอดเพราะประธานนักเรียนเข้ามาทันเวลา ฮีชอลจึงถูกควบคุมตัวไปสถานีตำรวจ ส่วนซีวอนถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลได้ทันเวลา
“ตื่นมาฟังคำตอบจากชั้นไวๆนะซีวอน” ร่างบางพูดพลางลูบหัวเพื่อนสนิท “ชั้นพร้อมที่จะตอบนายแล้วนะ” ร่างบางก้มลงจุมพิตที่หลังมือของร่างสูง ก่อนจะแนบแก้มลงไปกับหลังมือ
“เกิง” เสียงเรียกผะแผ่วดังออกมาจากปากคนเจ็บ
“ซีวอน นายฟื้นแล้ว”
“เกิง ไม่เป็นอะไรใช่มั๊ย” ต่อให้เจ็บแค่ไหน ร่างสูงก็ยังเป็นห่วงร่างบางมากอยู่ดี
“ชั้นไม่เป็นไร ขอบใจนายมากนะที่ทำเพื่อชั้นขนาดนี้” ร่างบางตอบกลับ
“ถ้าชั้นจะขอให้นายเหลือที่ให้เพื่อนสนิทอย่างชั้นยืนบ้าง เป็นของตอบแทน นายจะให้ชั้นได้มั๊ย” ร่างสูงเอ่ยเสียงแผ่ว แม้จะยังเจ็บอยู่มากแต่ความอยากรู้มันมีมากกว่าทำให้เอ่ยทุกถ้อยคำออกไป
“ชั้นคงให้นายไม่ได้หรอกนะ” ร่างบางตอบ
“นั่นสินะ” ร่างสูงเมินหน้าหนี เพียงเท่านี้เค้าก็แทบจะไม่อยากหายใจต่อไปอีกแล้ว
“เพราะชั้นเว้นที่ว่างสำหรับ คนรัก ไว้ให้นาย นายจะยินดีมายืนที่ตรงนั้นมั๊ย” ร่างบางก้มลงกระซิบข้างหู
“นายพูดจริงใช่มั๊ยเกิง นายไม่หลอกชั้นใช่มั๊ย” ร่างสูงหันมาแทบจะทันทีที่ได้ยิน “ชั้นไม่ได้ฝันไปใช่มั๊ยเกิง”
“ชั้นรักนาย” ร่างบางยืนยันอีกทีเพื่อให้ร่างสูงมั่นใจ
“เกิง” ไม่มีคำพูดใดๆออกจากปากร่างสูง นอกจากน้ำตาที่ไหลเพราะความยินดี กับริมฝีปากที่ยกยิ้มกว้างอย่างดีใจ
ร่างบางจุมพิตผะแผ่วบนกลีบปากร่างสูง จุมพิตสุดท้ายของเพื่อนสนิท และจุมพิตแรกของคนรัก
ซีวอนกับฮันเกิงจะรักกันตลอดไป
เพราะทุกลมหายใจของซีวอนมอบให้ฮันเกิง
เพราะทุกลมหายใจของฮันเกิงมอบให้ซีวอน
ไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ นอกจากขอโทษมากๆเลยค่ะที่มาต่อช้ามากกกกกกกกก
มันตันจริงๆนะ TT^TT
ตอนนี้อาจจะงงๆ เบลอ หรือแปลกๆนิดๆก็ขออภัยนะคะ
แต่อยากแต่งให้จบจริงๆมไม่อยากให้รีดเดอร์ค้างคา
ติชมได้เต็มที่นะคะ
ขอบคุณหลายๆคนนะคะที่ยังติดตามอ่าน
เม้นเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ
ขอบคุณค่า ^____________________^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น