ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [SF] พันธนาการ
“ฮันเกิง ฮันเกิง เกิงครับ ตื่นได้แล้วครับพี่ เช้าแล้วนะ” ร่างสูงส่งเสียงเรียกพี่ชายสุดที่รักที่ตอนนี้นอนม้วนตัวกลมอยู่ในผ้าห่ม
“อื้อ ขออีก 5 นาทีนะซีวอน” คนในผ้าห่มตอบเสียงงัวเงีย
“ไม่ได้แล้วครับพี่ วันนี้เรียนวันแรกนะครับ ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้เลยนะครับ เดี๋ยวไปโรงเรียนสายกันพอดี” ร่างสูงพยายามยื้อยุดร่างบางขึ้นจากเตียง
“ซีวอนใจร้าย เชอะ ลุกก็ได้” ร่างบางบ่นเสียงงุ้งงิ้งอย่างเอาแต่ใจ ก่อนจะลุกออกจากที่นอน
“ผมให้เวลาพี่ 10 นาทีนะครับ ถ้าเกินเดี๋ยวผมให้ไปโรงเรียนเองนะครับ” ร่างสูงยิ้มกับอาการกึ่งหลับกึ่งตื่นของร่างบางที่เดินโซเซเข้าห้องน้ำ
…………………………………………………………….
“ซีวอน อย่าทำดีกับพี่ขนาดนี้ได้มั๊ย นายรู้มั๊ยความอบอุ่นที่นายมอบให้ มันทำให้พี่เจ็บมากขึ้นทุกนาที ขอร้องหล่ะ อย่าทำดีกับพี่นักเลย” ร่างบางพึมพำกับเงาของตัวเองในกระจก หลายคนอาจจะรู้สึกอิจฉาเขา ที่มีน้องชายคนละแม่ที่แสนดี อบอุ่น และดูแลเค้าดีมากๆอย่างซีวอน แต่จะมีซักกี่คนกันที่จะรู้ว่า ความแสนดี และอบอุ่นที่เค้าได้รับนี้ กำลังฆ่าเค้าทั้งเป็นทีละน้อยๆ
“พี่ครับ เหลืออีก 5 นาทีนะครับ ออกมาได้แล้ว” ร่างสูงส่งเสียงเรียกจากหน้าห้องน้ำ
“อืมๆ จะออกไปเดี๋ยวนี้แหละ”
.............................................................
“ซีวอน เอ่อ.....พี่ถามอะไรนายหน่อยได้มั๊ย” ร่างบางพูดขึ้นขณะที่เค้าและคนที่ได้ชื่อว่าเป็นน้องชายกำลังนั่งกินข้าวกลางวันกันอยู่ที่บนดาดฟ้าของตึกเรียน
“มีอะไรเหรอครับ ถามมาได้เลย” ร่างสูงหันมามองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
“เอ่อ......นาย.......เอ่อ....... มีคนที่ชอบแล้วรึยัง” ร่างบางกลั้นใจถามออกไป ทั้งๆที่รู้ว่าคำตอบที่กลับมานั้นอาจจะทำให้เจ็บมากขนาดไหน
“พี่อยากรู้จริงๆ เหรอครับ ถ้าพี่อยากรู้ผมก็จะบอกตามความจริง” ร่างสูงหันหน้ามาหาร่างบางอย่างเต็มตัว จ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาของร่างบางก่อนจะเอ่ยออกมา
“มีครับ ผมมีคนที่ผมรักแล้วครับ”
คำตอบจากร่างสูงทำเอาคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าแทบหายใจไม่ออก ทำไมมันถึงได้เจ็บขนาดนี้นะ ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าคำตอบมันเป็นยังไง ทั้งๆที่เตรียมใจว่าวันนี้ต้องมาถึง ทั้งที่ข่มความเจ็บปวดที่มันมีมากมายเอาไว้ในใจ แต่พอได้ฟังจากปากเจ้าตัวเข้าจริงๆ ความเจ็บปวดที่กดเอาไว้ในส่วนลึกที่สุดของจิตใจมันกลับแผ่ซ่านออกมา จนแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
“เหรอ.....ดีจังนะ วันหลังพามาให้พี่รู้จักบ้างนะ เอ่อ.....พี่ต้องลงไปก่อนนะ พอดีนึกได้ว่ามีงานต้องส่งก่อนคาบบ่าย ตอนเย็นเจอกันนะ” ร่างบางบอกน้องชาย ก่อนจะลุกเดินออกมา
ไม่ไหว ไม่ไหวแล้วจริงๆ ทนอยู่ตรงนี้ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ไม่แน่ใจตัวเองว่าถ้าอยู่ต่อไป คำว่ารักที่เก็บไว้ จะทนเก็บเป็นความลับอีกต่อไปได้ น้ำตาเอ่อล้นอาบแก้ม เจ็บ เจ็บหัวใจเหลือเกิน ถึงจะเจ็บขนาดไหน แต่มันก็คงจะถึงเวลาแล้วสินะที่จะต้องตัดใจจริงจัง กลับมาเป็นพี่ชาย ฐานะที่ควรจะเป็นตั้งแต่แรก
“ทำไม ทำไมพี่ไม่รอฟังคำตอบจากผมให้จบ ทำไมกัน”
ร่างสูงพึมพำกับตัวเองหลังจากร่างบางลุกออกไป ทำไมเค้าจะไม่รู้ว่าพี่ชายของเค้าคิดอะไร ก็ในเมื่อตัวเค้าเองก็คิดแบบเดียวกัน ไม่ใช่ไม่รู้ ไม่ใช่ไม่เห็นว่าสิ่งที่เค้าทั้งสองกระทำต่อกันมาตลอดนั้น มันมากเกินกว่าที่พี่ชายน้องชายทำให้กัน ไม่ใช่เค้าไม่อยากรัก หรือตอบสนองความรักของร่างบาง แต่ทุกสิ่งทุกอย่างที่เค้าเลือกจะทำก็เพื่อให้มันเหมาะสมมากที่สุด เหมาะสมกับคำว่า พี่น้อง
ถ้าผมเลือกได้ ผมจะไม่เกิดมาเป็นอย่างนี้
ถ้าผมเลือกได้ ผมจะไม่เกิดมาเป็นน้องของพี่อย่างนี้
ถ้าผมเลือกได้ ผมจะเกิดมาเป็นคนที่รัก และสามารถบอกรักพี่ได้อย่างเต็มปาก
.............................................................
“คังอิน นายเคยรักใครบ้างมั๊ย” เสียงหวานๆสมใบหน้าถามเพื่อนรัก
“ตัวร้อนป่าววะฮัน ทำไมวันนี้มาแปลกๆ ถามคำถามซะจริงจังเชียว ทำไม นายไปตกหลุมรักใครรึไง”
“อื้มมม รัก รักมาก รักมานาน แต่เค้า..........เรารักกันไม่ได้” เสียงเริ่มสั่น
“เฮ้ยยยยยยยย ทำไมทำเสียงเศร้าอย่างงั้นวะ การได้รักใครซักคนมันเป็นความสุขนะเว้ยฮัน ถึงแม้ว่าจะรักกันไม่ได้ ก็ไม่ได้หมายความว่าแกต้องเลิกรักเค้านี่”
“ความสุขเหรอ แต่ทำไมชั้นยิ่งรัก มันก็ยิ่งเจ็บหล่ะ”
“บอกได้มั๊ยว่าแกรักใคร”
“ช่างมันเถอะ อย่าไปรู้เลย ฉันกำลังจะตัดใจแล้วหล่ะ”
“อ้าวไอ้นี่ มาโปรยไว้แล้วก็จบอย่างงี้ซะงั้น เอาเถอะ ไม่ว่าแกจะรักใครแล้วเค้าไม่รักแก แต่จำไว้นะเว้ยว่าเพื่อนคนนี้รักแกนะ”
“โหหหหห มาซะซึ้งเชียวไอ้หมี ขอบใจมากนะเว้ยไอ้เพื่อนรัก”
“ฮ่าๆๆๆๆ ไม่เป็นไรๆ เข้าเรียนได้แล้วไปๆ”
ตัดใจ ใช่เค้าควรจะตัดใจ แล้วมองใครคนใหม่ มันอาจจะยากในตอนแรก แต่มันก็คงดีกว่าความรู้สึกที่เป็นอยู่ในตอนนี้ เพื่อนตัวเอง เพื่อนคนที่รัก เพื่อ น้องชาย สุดที่รัก
.............................................................
“พี่ฮันเกิงครับ จะกลับบ้านแล้วเหรอครับ” เสียงร้องทักขึ้นจากข้างหลัง
“เอ่อออออ ครับ ขอโทษนะครับ มีอะไรกับผมรึเปล่าครับ” ฮันเกิงหันกลับไปตอบเจ้าของเสียงเรียก
“ผมมม เอ่อ ผมชื่อคยูฮยอนครับ ผมอยากรู้จักพี่ครับ พี่พอจะมีเวลาว่างคุยกับผมบ้างมั๊ยครับ”
ฮันเกิงได้แต่ยืนอึ้งกับคำพูดของเด็กหนุ่ม อยากรู้จักกับเค้างั้นเหรอ หรือว่าฟ้าจะส่งคนๆนี้มาช่วยในการตัดใจของเรากันนะ
“เอ่ออออ พี่ก็ไม่ได้ไปไหนอ่ะนะ นี่ก็กำลังจะกลับบ้าน”
“งั้นถ้าไม่รังเกียจ ให้ผมไปส่งได้มั๊ยครับ” ถามออกไปพร้อมกับรอคำตอบอย่างใจจดจ่อ
“อืม...........ก็ได้ แต่ว่าจะรบกวนนายรึเปล่า บ้านนายไปทางไหน เดี๋ยวต้องวกกลับมาอีกรึเปล่า” ร่างบางหันมาถามพร้อมรอยยิ้มละลายใจคนฟัง
“ไม่เลยครับ บ้านผมอยู่เลยบ้านพี่ไปนิดเดียว”
“เอ๋ งั้นก็แสดงว่านายรู้จักบ้านพี่ แอบตามมางั้นเหรอ” ร่างบางแสร้งทำหน้าดุๆใส่
“เอ่อ...........ผมขอโทษครับ ผมเคยเดินตามพี่อ่ะครับ” ร่างสูงตอบเสียงเจื่อน
“ฮ่าๆๆๆ พี่ล้อเล่นหน่ะ กลับเถอะเดี๋ยวจะค่ำซะก่อน” ร่างบางหัวเราะให้กับสีหน้าคนตัวสูง
“ครับ ขอบคุณพี่นะครับที่ไว้ใจผม”
.............................................................
“ส่งพี่แค่นี้แหละนะ ขอบคุณมากนะคยูฮยอน”
“ไม่เป็นไรครับ พี่ครับ พรุ่งนี้ผมมาส่งพี่อีกได้มั๊ยครับ” ร่างสูงรวบรวมความกล้าถามขึ้นอีกครั้ง
“ได้สิ แล้วเจอกันนะ ขอบคุณอีกครั้งนะ”
ร่างบางเดินหมุนตัวกลับเข้าบ้าน แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นใครบางคนยืนกอดอกมองอยู่
“ใครกันครับเกิง” ร่างสูงถามออกไปด้วยสีหน้านิ่งเรียบ
“อ้อ รุ่นน้องที่โรงเรียนหน่ะ อยู่ปีเดียวกันกับนายนี่ ไม่เคยเห็นเค้าเหรอ”
“แล้วเค้ามาทำอะไรครับ ทำไมเกิงถึงกลับบ้านกับเค้า แล้วทำไมเกิงกลับภึงบ้านช้า” ซีวอนเริ่มเสียงเครียด
“พอดีเจอเค้าหน้าโรงเรียนหน่ะ แล้วเค้าเลยอาสามาส่ง ส่วนเรื่องกลับบ้านช้าพอดีพี่ทำรายงานอยู่หน่ะ โทษทีนะที่ไม่ได้โทรบอก” ร่างบางส่งคำตอบไปให้ร่างสูง
“นี่พี่ไว้ใจคนอื่นขนาดนี้เลยเหรอครับ” ร่างสูงส่งเสียงไม่พอใจออกมา ไม่พอใจ ไม่พอใจมากๆ ที่มีคนมาส่งพี่ชายหน้าบ้าน
“เค้าเป็นรุ่นน้องที่โรงเรียนนะ แล้วอีกอย่างเค้าก็ไม่ได้มาร้ายด้วย นายก็เห็นนี่พี่ปลอดภัยดี”
“แต่ผมไม่ชอบ แล้วพรุ่งนี้รอผมกลับบ้านด้วย ห้ามกลับกับคนอื่น” พูดจบก็เดินหันกลับเข้าบ้านโดยไม่สนใจเสียงเรียกจากร่างบางซักนิด
“เดี๋ยว ซี................ “ ขอโทษนะซีวอน พี่ขอโทษ แต่พี่คงทำตามที่นายขอไม่ได้ พี่อยากจะตัดใจจากนาย อยากตัดใจให้ได้ไวที่สุด มันก็คงมีแต่วิธีนี้เท่านั้นแหละ ร่างบางพึมพำกับตัวเองเบาๆ
.............................................................
“สวัสดีครับพี่ฮันเกิง พร้อมจะกลับบ้านรึยังครับ” เสียงเรียกทักขึ้นจากด้านหลัง
“อ้าวคยูฮยอน พี่รออยู่พอดีเลย ป่ะ กลับบ้านกัน” เสียงใสตอบกลับอีกคน
ยังไม่ทันที่ทั้งสองจะก้าวขาออกนอกประตูรั้ว ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น
“พี่ฮันเกิง”
ร่างบางหันหน้ากลับไปก็พบกับเจ้าของเสียง ยืนทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ด้านหลัง
“จะรีบไปไหนครับ”
“เอ่อออออ ซีวอน พี่ก็จะกลับบ้านไง”
“ผมบอกให้พี่รอผม แล้วก็ไม่ให้กลับกับหมอนั่น ทำไมไม่เชื่อกัน” ซีวอนขึ้นเสียงกับร่างบาง
“ก็คยูฮยอนเค้าจะเดินไปส่ง พี่ไม่เห็นว่ามันจะเสียหายตรงไหน แล้ววันนี้พี่มีงานต้องรีบกลับไปทำ พี่ก็เลยไม่ได้รอนาย”
“งั้นก็ดีครับ ตอนนี้ผมเสร็จงานแล้ว พี่กลับพร้อมผม ส่วนนายกลับไปได้แล้ว แล้วก็ไม่ต้องมายุ่งกับพี่ชั้นอีก” ซีวอนเอ่ยไล่ร่างสูงอีกคน
“ทำไมทำอย่างงี้ซีวอน พี่สัญญาแล้วว่าจะกลับกับคยูฮยอน”
“พี่ฮันเกิง!!!!!” เสียงตะโกนถูกส่งมาถึงร่างบาง “นี่พี่จะไม่เชื่อคำพูดผมใช่มั๊ย ผมห้ามพี่จะไม่ฟังใช่มั๊ย”
“ซีวอน ปล่อยนะ มันเรื่องของพี่ แล้วนายก็เป็นแค่น้องชาย มันสิทธิ์ของพี่ที่จะไปหรือไม่ไปกับใคร นายไม่เกี่ยว”
น้องชาย คำๆนี้อีกแล้ว ใช่สินะ ผมมันก็เป็นแค่น้องชาย ทำไมกัน คำๆเดียวมันถึงมีอิทธิพลขนาดนี้ ผมเกลียด เกลียดคำว่าน้องชาย
“ไม่มีทาง พี่ต้องกลับกับผม ไปเดี๋ยวนี้” ซีวอนออกแรงดึงร่างบางให้เดินตาม
“ปล่อยนะซีวอน พี่เจ็บ” ร่างบางบอกเสียงเบา
“ขอโทษนะครับ กรุณาปล่อยพี่ฮันเกิงเถอะครับ มีอะไรผมว่าคุณกลับไปคุยที่บ้านเถอะครับ”
“ไม่ใช่เรื่องของนาย อย่ามายุ่ง พี่ฮันเกิง กลับ” ซีวอนยังไม่ยอมปล่อยมือจากแขนร่างบาง
“ขอโทษนะคยูฮยอน พี่คงต้องกลับก่อน แล้วขอบคุณมากนะที่จะไปส่งพี่”
“จะล่ำลามันอีกนานมั๊ย ผมบอกให้กลับ” ร่างบางถูกลากออกนอกประตูโรงเรียนไป โดยมีสายตาแสดงความเป็นห่วงของอีกคนส่งไป แต่ไม่กล้าทำอะไรมากไปกว่านี้เพราะกลัวว่าร่างสูงอีกคนจะโมโหแล้วไปลงที่ร่างบาง
.............................................................
“ปล่อยได้แล้วซีวอน พี่เจ็บนะ”
“พี่คิดจะทำอะไร ฮันเกิง ทำไมไม่เชื่อกัน ทำไมยังจะให้มันมาส่งอีก พี่คิดอะไรกันแน่” ร่างสูงคาดคั้นเอากับร่างบางทันทีที่กลับถึงบ้าน
“พี่ไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้นแหละ เค้าหวังดีอยากจะเดินมาส่ง พี่ก็ไม่ได้เห็นว่ามันเสียหายตรงไหน แล้วเค้าก็เป็นคนดี” ร่างบางเถียงกลับไป
“เป็นคนดี พี่รู้ได้ยังไง เพิ่งรู้จักมันสองวัน แล้วไปยอมให้มันตามส่งอย่างงี้ พี่คิดอะไรกันแน่ ดูไม่ออกรึไงว่ามันจะจีบพี่”
“จีบ แล้วไง พี่ก็ยังไม่มีใคร แล้วทำไมเค้าจะจีบพี่ไม่ได้”
“ฮันเกิง พี่พูดอะไรออกมา พี่รู้ตัวมั๊ยพี่พูดอะไรออกมา” ซีวอนจับตัวอีกคนเขย่าจนหัวสั่น ไม่มีใครงั้นเหรอ จะยอมให้ใครที่ไหนก็ไม่รู้จีบงั้นเหรอ เรื่องอะไรเค้าจะยอม เรื่องอะไรเค้าจะปล่อยให้ร่างบางตรงหน้าไปหาคนอื่น
“รู้ พี่รู้ตัวดีซีวอน พี่อยากหาใครซักคน ใครซักคนที่จะดูแลพี่ได้ ใครซักคนที่จะรักพี่ และพี่ก็รักเค้า” ร่างบางพยายามประคองเสียงไม่ให้สั่น ไม่ให้คนตรงหน้ารู้ว่าสิ่งที่เค้าพูดนั้นมันทำให้ตัวเค้ารู้สึกเจ็บแค่ไหน ไม่ได้อยากหาใครมาแทนหรอกนะ แต่จะทำยังไงได้ ก็ในเมื่อมันเป็นทางที่ดีที่สุดที่จะตัดใจจากคนตรงหน้า เจ็บเพิ่มอีกซักนิดมันคงไม่เป็นไร
“ว่ายังไงนะ พี่จะมีใครซักคนงั้นเหรอ นี่พี่กำลังจะคบกับมันงั้นเหรอ ผมไม่ยอม ไม่ยอมเด็ดขาด” ซีวอนตะโกนใส่ร่างบาง โกรธ โกรธมาก จะไปมีใครงั้นเหรอ จะมีแฟนงั้นเหรอ ไม่มีทาง ยังไงก็ไม่ยอม
“ปล่อยพี่นะซีวอน เราก็โตๆกันแล้ว ทำไมพี่ถึงจะหาใครซักคนมาดูแลไม่ได้ ทำไมพี่จะมีแฟนไม่ได้” ฮันเกิงตะโกนกลับไปบ้าง อย่าทำอย่างนี้เลยซีวอน พี่เจ็บ เจ็บจะแย่อยู่แล้ว
“พี่ยังยืนยันว่าจะคบกับมันใช่มั๊ย ได้..... งั้นผมจะทำให้พี่ไม่มีทางไปมองใครหน้าไหน ผมจะทำให้พี่มองแค่ผม แค่ผมคนเดียว” พูดจบก็ก้มลงซุกไซร้ซอกคอขาวอย่างไม่ปราณี จะหนีเค้าไปคบคนอื่นงั้นเหรอ ไม่มีทาง ริมฝีปากหนาระดมประทับรอยบนตัวร่างบาง ทุกกการกระทำ ทุกความรู้สึกมันออกมาจากส่วนลึกในจิตใจ ไม่อยากปล่อยมือ ไม่อยากให้เป็นของใคร ฮันเกิงต้องเป็นของซีวอน ของซีวอนคนเดียว ไม่ว่าหน้าไหนก็อย่าบังอาจมาพรากเค้าจากกัน
“ปล่อยย ซีวอนปล่อยพี่ อย่าทำ อย่าทำอย่างนี้ เราเป็นพี่น้องกันนะ ปล่อยยยย” ร่างบางเริ่มดิ้นสู้ แต่ยิ่งดิ้น แขนแกร่งก็ยิ่งโอบรัดมากขึ้น ไม่อยาก เค้าไม่ได้อยากให้เรื่องเป็นแบบนี้เลย
“พี่น้องงั้นเหรอ หึ จากวันนี้มันไม่ใช่แค่นั้นแล้วหล่ะฮันเกิง” พูดจบก็รวบตัวร่างบางเข้าไปในห้องนอน การกระทำที่รุนแรงและโหมทับด้วยแรงอารมณ์ ยิ่งเป็นการตอกย้ำให้คนทั้งคู่รับรู้ว่า ต่อจากนี้ จะไม่ใช่แค่พี่ฮันเกิง กับน้องซีวอน ที่เป็นพี่น้องกันเท่านั้นอีกแล้ว ไม่มีอีกแล้วสถานะนั้น
....................................................................................
ร่างบางนอนน้ำตาไหลอาบแก้ม วงแขนที่รัดร่างเค้าไว้กอดกระชับมากขึ้น ยิ่งแขนแกร่งรัดมากขึ้นเท่าไหร่ ในใจเค้าก็ยิ่งเจ็บปวดเท่านั้น ไม่ได้อยากให้เป็นอย่างนี้ ไม่ได้อยากก้าวข้ามมาจนถึงจุดนี้ แต่จากวันนี้ไป เค้าคงถอยหลังกลับไปไม่ได้แล้วซินะ เลือกเองนะฮันเกิง นายเลือกที่จะรักเค้าเอง นายเลือกที่จะไม่เด็ดขาดกับการตัดใจเองนะ
“ร้องไห้ทำไมครับเกิง อย่าร้องเลยนะครับคนดี” จูบซับน้ำตาที่แก้ม
“ผมรักพี่นะครับ รักพี่มากที่สุด ชีวิตผมเกิดมาไม่เคยรักใคร พี่เป็นคนเดียวที่ผมจะรัก อยู่กับผมนะครับ เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป ฮันเกิงเป็นของซีวอน ฮันเกิงต้องรักแต่ซีวอนคนเดียวนะครับ” ร่างสูงกอดกระชับร่างบางเข้ามาหาตัวมากขึ้น กรอกคำพูดใส่หูให้ร่างบางให้รับรู้และฝังมันลงไปในจิตใจ
ไม่มีเสียงตอบกลับจากร่างบาง มีแต่เพียงแผ่นหลังสะท้านเท่านั้นตอบกลับมา แล้วจะให้พี่เลือกอะไรได้อีกซีวอน พันธนาการที่นายทำไว้ มันมัดพี่ซะจนไปไหนไม่ได้แล้ว เรามาไกลกันเกินไปแล้ว เกินกว่าจะกลับไปในฐานะที่ควรจะเป็นแล้ว ต่อจากนี้ไปก็คงทำได้แค่ก้มหน้ายอมรับกับการกระทำที่เกิดขึ้นสินะ ร่างบางหลับตาลง เอ่ยตอบเสียงแผ่วเบา
“ครับ ฮันเกิงเป็นของซีวอนครับ ฮันเกิงจะรักแต่ซีวอนคนเดียว”
>>>>END<<<<
......................................................................................................................................
ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนมากนะคะ ที่เข้ามาอ่านแล้วก็เม้นเป็นกำลังใจให้
เรื่องนี้ป็นเรื่องแรกที่ไรเตอร์แต่ง ถ้ามีตรงไหน ไม่สวยงาม หรือว่าไม่ลื่นไหลก็ขออภัย แล้วก็พร้อมน้อมรับคำติชมนะคะ
^______^
“อื้อ ขออีก 5 นาทีนะซีวอน” คนในผ้าห่มตอบเสียงงัวเงีย
“ไม่ได้แล้วครับพี่ วันนี้เรียนวันแรกนะครับ ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้เลยนะครับ เดี๋ยวไปโรงเรียนสายกันพอดี” ร่างสูงพยายามยื้อยุดร่างบางขึ้นจากเตียง
“ซีวอนใจร้าย เชอะ ลุกก็ได้” ร่างบางบ่นเสียงงุ้งงิ้งอย่างเอาแต่ใจ ก่อนจะลุกออกจากที่นอน
“ผมให้เวลาพี่ 10 นาทีนะครับ ถ้าเกินเดี๋ยวผมให้ไปโรงเรียนเองนะครับ” ร่างสูงยิ้มกับอาการกึ่งหลับกึ่งตื่นของร่างบางที่เดินโซเซเข้าห้องน้ำ
…………………………………………………………….
“ซีวอน อย่าทำดีกับพี่ขนาดนี้ได้มั๊ย นายรู้มั๊ยความอบอุ่นที่นายมอบให้ มันทำให้พี่เจ็บมากขึ้นทุกนาที ขอร้องหล่ะ อย่าทำดีกับพี่นักเลย” ร่างบางพึมพำกับเงาของตัวเองในกระจก หลายคนอาจจะรู้สึกอิจฉาเขา ที่มีน้องชายคนละแม่ที่แสนดี อบอุ่น และดูแลเค้าดีมากๆอย่างซีวอน แต่จะมีซักกี่คนกันที่จะรู้ว่า ความแสนดี และอบอุ่นที่เค้าได้รับนี้ กำลังฆ่าเค้าทั้งเป็นทีละน้อยๆ
“พี่ครับ เหลืออีก 5 นาทีนะครับ ออกมาได้แล้ว” ร่างสูงส่งเสียงเรียกจากหน้าห้องน้ำ
“อืมๆ จะออกไปเดี๋ยวนี้แหละ”
.............................................................
“ซีวอน เอ่อ.....พี่ถามอะไรนายหน่อยได้มั๊ย” ร่างบางพูดขึ้นขณะที่เค้าและคนที่ได้ชื่อว่าเป็นน้องชายกำลังนั่งกินข้าวกลางวันกันอยู่ที่บนดาดฟ้าของตึกเรียน
“มีอะไรเหรอครับ ถามมาได้เลย” ร่างสูงหันมามองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
“เอ่อ......นาย.......เอ่อ....... มีคนที่ชอบแล้วรึยัง” ร่างบางกลั้นใจถามออกไป ทั้งๆที่รู้ว่าคำตอบที่กลับมานั้นอาจจะทำให้เจ็บมากขนาดไหน
“พี่อยากรู้จริงๆ เหรอครับ ถ้าพี่อยากรู้ผมก็จะบอกตามความจริง” ร่างสูงหันหน้ามาหาร่างบางอย่างเต็มตัว จ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาของร่างบางก่อนจะเอ่ยออกมา
“มีครับ ผมมีคนที่ผมรักแล้วครับ”
คำตอบจากร่างสูงทำเอาคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าแทบหายใจไม่ออก ทำไมมันถึงได้เจ็บขนาดนี้นะ ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าคำตอบมันเป็นยังไง ทั้งๆที่เตรียมใจว่าวันนี้ต้องมาถึง ทั้งที่ข่มความเจ็บปวดที่มันมีมากมายเอาไว้ในใจ แต่พอได้ฟังจากปากเจ้าตัวเข้าจริงๆ ความเจ็บปวดที่กดเอาไว้ในส่วนลึกที่สุดของจิตใจมันกลับแผ่ซ่านออกมา จนแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
“เหรอ.....ดีจังนะ วันหลังพามาให้พี่รู้จักบ้างนะ เอ่อ.....พี่ต้องลงไปก่อนนะ พอดีนึกได้ว่ามีงานต้องส่งก่อนคาบบ่าย ตอนเย็นเจอกันนะ” ร่างบางบอกน้องชาย ก่อนจะลุกเดินออกมา
ไม่ไหว ไม่ไหวแล้วจริงๆ ทนอยู่ตรงนี้ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ไม่แน่ใจตัวเองว่าถ้าอยู่ต่อไป คำว่ารักที่เก็บไว้ จะทนเก็บเป็นความลับอีกต่อไปได้ น้ำตาเอ่อล้นอาบแก้ม เจ็บ เจ็บหัวใจเหลือเกิน ถึงจะเจ็บขนาดไหน แต่มันก็คงจะถึงเวลาแล้วสินะที่จะต้องตัดใจจริงจัง กลับมาเป็นพี่ชาย ฐานะที่ควรจะเป็นตั้งแต่แรก
“ทำไม ทำไมพี่ไม่รอฟังคำตอบจากผมให้จบ ทำไมกัน”
ร่างสูงพึมพำกับตัวเองหลังจากร่างบางลุกออกไป ทำไมเค้าจะไม่รู้ว่าพี่ชายของเค้าคิดอะไร ก็ในเมื่อตัวเค้าเองก็คิดแบบเดียวกัน ไม่ใช่ไม่รู้ ไม่ใช่ไม่เห็นว่าสิ่งที่เค้าทั้งสองกระทำต่อกันมาตลอดนั้น มันมากเกินกว่าที่พี่ชายน้องชายทำให้กัน ไม่ใช่เค้าไม่อยากรัก หรือตอบสนองความรักของร่างบาง แต่ทุกสิ่งทุกอย่างที่เค้าเลือกจะทำก็เพื่อให้มันเหมาะสมมากที่สุด เหมาะสมกับคำว่า พี่น้อง
ถ้าผมเลือกได้ ผมจะไม่เกิดมาเป็นอย่างนี้
ถ้าผมเลือกได้ ผมจะไม่เกิดมาเป็นน้องของพี่อย่างนี้
ถ้าผมเลือกได้ ผมจะเกิดมาเป็นคนที่รัก และสามารถบอกรักพี่ได้อย่างเต็มปาก
.............................................................
“คังอิน นายเคยรักใครบ้างมั๊ย” เสียงหวานๆสมใบหน้าถามเพื่อนรัก
“ตัวร้อนป่าววะฮัน ทำไมวันนี้มาแปลกๆ ถามคำถามซะจริงจังเชียว ทำไม นายไปตกหลุมรักใครรึไง”
“อื้มมม รัก รักมาก รักมานาน แต่เค้า..........เรารักกันไม่ได้” เสียงเริ่มสั่น
“เฮ้ยยยยยยยย ทำไมทำเสียงเศร้าอย่างงั้นวะ การได้รักใครซักคนมันเป็นความสุขนะเว้ยฮัน ถึงแม้ว่าจะรักกันไม่ได้ ก็ไม่ได้หมายความว่าแกต้องเลิกรักเค้านี่”
“ความสุขเหรอ แต่ทำไมชั้นยิ่งรัก มันก็ยิ่งเจ็บหล่ะ”
“บอกได้มั๊ยว่าแกรักใคร”
“ช่างมันเถอะ อย่าไปรู้เลย ฉันกำลังจะตัดใจแล้วหล่ะ”
“อ้าวไอ้นี่ มาโปรยไว้แล้วก็จบอย่างงี้ซะงั้น เอาเถอะ ไม่ว่าแกจะรักใครแล้วเค้าไม่รักแก แต่จำไว้นะเว้ยว่าเพื่อนคนนี้รักแกนะ”
“โหหหหห มาซะซึ้งเชียวไอ้หมี ขอบใจมากนะเว้ยไอ้เพื่อนรัก”
“ฮ่าๆๆๆๆ ไม่เป็นไรๆ เข้าเรียนได้แล้วไปๆ”
ตัดใจ ใช่เค้าควรจะตัดใจ แล้วมองใครคนใหม่ มันอาจจะยากในตอนแรก แต่มันก็คงดีกว่าความรู้สึกที่เป็นอยู่ในตอนนี้ เพื่อนตัวเอง เพื่อนคนที่รัก เพื่อ น้องชาย สุดที่รัก
.............................................................
“พี่ฮันเกิงครับ จะกลับบ้านแล้วเหรอครับ” เสียงร้องทักขึ้นจากข้างหลัง
“เอ่อออออ ครับ ขอโทษนะครับ มีอะไรกับผมรึเปล่าครับ” ฮันเกิงหันกลับไปตอบเจ้าของเสียงเรียก
“ผมมม เอ่อ ผมชื่อคยูฮยอนครับ ผมอยากรู้จักพี่ครับ พี่พอจะมีเวลาว่างคุยกับผมบ้างมั๊ยครับ”
ฮันเกิงได้แต่ยืนอึ้งกับคำพูดของเด็กหนุ่ม อยากรู้จักกับเค้างั้นเหรอ หรือว่าฟ้าจะส่งคนๆนี้มาช่วยในการตัดใจของเรากันนะ
“เอ่ออออ พี่ก็ไม่ได้ไปไหนอ่ะนะ นี่ก็กำลังจะกลับบ้าน”
“งั้นถ้าไม่รังเกียจ ให้ผมไปส่งได้มั๊ยครับ” ถามออกไปพร้อมกับรอคำตอบอย่างใจจดจ่อ
“อืม...........ก็ได้ แต่ว่าจะรบกวนนายรึเปล่า บ้านนายไปทางไหน เดี๋ยวต้องวกกลับมาอีกรึเปล่า” ร่างบางหันมาถามพร้อมรอยยิ้มละลายใจคนฟัง
“ไม่เลยครับ บ้านผมอยู่เลยบ้านพี่ไปนิดเดียว”
“เอ๋ งั้นก็แสดงว่านายรู้จักบ้านพี่ แอบตามมางั้นเหรอ” ร่างบางแสร้งทำหน้าดุๆใส่
“เอ่อ...........ผมขอโทษครับ ผมเคยเดินตามพี่อ่ะครับ” ร่างสูงตอบเสียงเจื่อน
“ฮ่าๆๆๆ พี่ล้อเล่นหน่ะ กลับเถอะเดี๋ยวจะค่ำซะก่อน” ร่างบางหัวเราะให้กับสีหน้าคนตัวสูง
“ครับ ขอบคุณพี่นะครับที่ไว้ใจผม”
.............................................................
“ส่งพี่แค่นี้แหละนะ ขอบคุณมากนะคยูฮยอน”
“ไม่เป็นไรครับ พี่ครับ พรุ่งนี้ผมมาส่งพี่อีกได้มั๊ยครับ” ร่างสูงรวบรวมความกล้าถามขึ้นอีกครั้ง
“ได้สิ แล้วเจอกันนะ ขอบคุณอีกครั้งนะ”
ร่างบางเดินหมุนตัวกลับเข้าบ้าน แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นใครบางคนยืนกอดอกมองอยู่
“ใครกันครับเกิง” ร่างสูงถามออกไปด้วยสีหน้านิ่งเรียบ
“อ้อ รุ่นน้องที่โรงเรียนหน่ะ อยู่ปีเดียวกันกับนายนี่ ไม่เคยเห็นเค้าเหรอ”
“แล้วเค้ามาทำอะไรครับ ทำไมเกิงถึงกลับบ้านกับเค้า แล้วทำไมเกิงกลับภึงบ้านช้า” ซีวอนเริ่มเสียงเครียด
“พอดีเจอเค้าหน้าโรงเรียนหน่ะ แล้วเค้าเลยอาสามาส่ง ส่วนเรื่องกลับบ้านช้าพอดีพี่ทำรายงานอยู่หน่ะ โทษทีนะที่ไม่ได้โทรบอก” ร่างบางส่งคำตอบไปให้ร่างสูง
“นี่พี่ไว้ใจคนอื่นขนาดนี้เลยเหรอครับ” ร่างสูงส่งเสียงไม่พอใจออกมา ไม่พอใจ ไม่พอใจมากๆ ที่มีคนมาส่งพี่ชายหน้าบ้าน
“เค้าเป็นรุ่นน้องที่โรงเรียนนะ แล้วอีกอย่างเค้าก็ไม่ได้มาร้ายด้วย นายก็เห็นนี่พี่ปลอดภัยดี”
“แต่ผมไม่ชอบ แล้วพรุ่งนี้รอผมกลับบ้านด้วย ห้ามกลับกับคนอื่น” พูดจบก็เดินหันกลับเข้าบ้านโดยไม่สนใจเสียงเรียกจากร่างบางซักนิด
“เดี๋ยว ซี................ “ ขอโทษนะซีวอน พี่ขอโทษ แต่พี่คงทำตามที่นายขอไม่ได้ พี่อยากจะตัดใจจากนาย อยากตัดใจให้ได้ไวที่สุด มันก็คงมีแต่วิธีนี้เท่านั้นแหละ ร่างบางพึมพำกับตัวเองเบาๆ
.............................................................
“สวัสดีครับพี่ฮันเกิง พร้อมจะกลับบ้านรึยังครับ” เสียงเรียกทักขึ้นจากด้านหลัง
“อ้าวคยูฮยอน พี่รออยู่พอดีเลย ป่ะ กลับบ้านกัน” เสียงใสตอบกลับอีกคน
ยังไม่ทันที่ทั้งสองจะก้าวขาออกนอกประตูรั้ว ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น
“พี่ฮันเกิง”
ร่างบางหันหน้ากลับไปก็พบกับเจ้าของเสียง ยืนทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ด้านหลัง
“จะรีบไปไหนครับ”
“เอ่อออออ ซีวอน พี่ก็จะกลับบ้านไง”
“ผมบอกให้พี่รอผม แล้วก็ไม่ให้กลับกับหมอนั่น ทำไมไม่เชื่อกัน” ซีวอนขึ้นเสียงกับร่างบาง
“ก็คยูฮยอนเค้าจะเดินไปส่ง พี่ไม่เห็นว่ามันจะเสียหายตรงไหน แล้ววันนี้พี่มีงานต้องรีบกลับไปทำ พี่ก็เลยไม่ได้รอนาย”
“งั้นก็ดีครับ ตอนนี้ผมเสร็จงานแล้ว พี่กลับพร้อมผม ส่วนนายกลับไปได้แล้ว แล้วก็ไม่ต้องมายุ่งกับพี่ชั้นอีก” ซีวอนเอ่ยไล่ร่างสูงอีกคน
“ทำไมทำอย่างงี้ซีวอน พี่สัญญาแล้วว่าจะกลับกับคยูฮยอน”
“พี่ฮันเกิง!!!!!” เสียงตะโกนถูกส่งมาถึงร่างบาง “นี่พี่จะไม่เชื่อคำพูดผมใช่มั๊ย ผมห้ามพี่จะไม่ฟังใช่มั๊ย”
“ซีวอน ปล่อยนะ มันเรื่องของพี่ แล้วนายก็เป็นแค่น้องชาย มันสิทธิ์ของพี่ที่จะไปหรือไม่ไปกับใคร นายไม่เกี่ยว”
น้องชาย คำๆนี้อีกแล้ว ใช่สินะ ผมมันก็เป็นแค่น้องชาย ทำไมกัน คำๆเดียวมันถึงมีอิทธิพลขนาดนี้ ผมเกลียด เกลียดคำว่าน้องชาย
“ไม่มีทาง พี่ต้องกลับกับผม ไปเดี๋ยวนี้” ซีวอนออกแรงดึงร่างบางให้เดินตาม
“ปล่อยนะซีวอน พี่เจ็บ” ร่างบางบอกเสียงเบา
“ขอโทษนะครับ กรุณาปล่อยพี่ฮันเกิงเถอะครับ มีอะไรผมว่าคุณกลับไปคุยที่บ้านเถอะครับ”
“ไม่ใช่เรื่องของนาย อย่ามายุ่ง พี่ฮันเกิง กลับ” ซีวอนยังไม่ยอมปล่อยมือจากแขนร่างบาง
“ขอโทษนะคยูฮยอน พี่คงต้องกลับก่อน แล้วขอบคุณมากนะที่จะไปส่งพี่”
“จะล่ำลามันอีกนานมั๊ย ผมบอกให้กลับ” ร่างบางถูกลากออกนอกประตูโรงเรียนไป โดยมีสายตาแสดงความเป็นห่วงของอีกคนส่งไป แต่ไม่กล้าทำอะไรมากไปกว่านี้เพราะกลัวว่าร่างสูงอีกคนจะโมโหแล้วไปลงที่ร่างบาง
.............................................................
“ปล่อยได้แล้วซีวอน พี่เจ็บนะ”
“พี่คิดจะทำอะไร ฮันเกิง ทำไมไม่เชื่อกัน ทำไมยังจะให้มันมาส่งอีก พี่คิดอะไรกันแน่” ร่างสูงคาดคั้นเอากับร่างบางทันทีที่กลับถึงบ้าน
“พี่ไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้นแหละ เค้าหวังดีอยากจะเดินมาส่ง พี่ก็ไม่ได้เห็นว่ามันเสียหายตรงไหน แล้วเค้าก็เป็นคนดี” ร่างบางเถียงกลับไป
“เป็นคนดี พี่รู้ได้ยังไง เพิ่งรู้จักมันสองวัน แล้วไปยอมให้มันตามส่งอย่างงี้ พี่คิดอะไรกันแน่ ดูไม่ออกรึไงว่ามันจะจีบพี่”
“จีบ แล้วไง พี่ก็ยังไม่มีใคร แล้วทำไมเค้าจะจีบพี่ไม่ได้”
“ฮันเกิง พี่พูดอะไรออกมา พี่รู้ตัวมั๊ยพี่พูดอะไรออกมา” ซีวอนจับตัวอีกคนเขย่าจนหัวสั่น ไม่มีใครงั้นเหรอ จะยอมให้ใครที่ไหนก็ไม่รู้จีบงั้นเหรอ เรื่องอะไรเค้าจะยอม เรื่องอะไรเค้าจะปล่อยให้ร่างบางตรงหน้าไปหาคนอื่น
“รู้ พี่รู้ตัวดีซีวอน พี่อยากหาใครซักคน ใครซักคนที่จะดูแลพี่ได้ ใครซักคนที่จะรักพี่ และพี่ก็รักเค้า” ร่างบางพยายามประคองเสียงไม่ให้สั่น ไม่ให้คนตรงหน้ารู้ว่าสิ่งที่เค้าพูดนั้นมันทำให้ตัวเค้ารู้สึกเจ็บแค่ไหน ไม่ได้อยากหาใครมาแทนหรอกนะ แต่จะทำยังไงได้ ก็ในเมื่อมันเป็นทางที่ดีที่สุดที่จะตัดใจจากคนตรงหน้า เจ็บเพิ่มอีกซักนิดมันคงไม่เป็นไร
“ว่ายังไงนะ พี่จะมีใครซักคนงั้นเหรอ นี่พี่กำลังจะคบกับมันงั้นเหรอ ผมไม่ยอม ไม่ยอมเด็ดขาด” ซีวอนตะโกนใส่ร่างบาง โกรธ โกรธมาก จะไปมีใครงั้นเหรอ จะมีแฟนงั้นเหรอ ไม่มีทาง ยังไงก็ไม่ยอม
“ปล่อยพี่นะซีวอน เราก็โตๆกันแล้ว ทำไมพี่ถึงจะหาใครซักคนมาดูแลไม่ได้ ทำไมพี่จะมีแฟนไม่ได้” ฮันเกิงตะโกนกลับไปบ้าง อย่าทำอย่างนี้เลยซีวอน พี่เจ็บ เจ็บจะแย่อยู่แล้ว
“พี่ยังยืนยันว่าจะคบกับมันใช่มั๊ย ได้..... งั้นผมจะทำให้พี่ไม่มีทางไปมองใครหน้าไหน ผมจะทำให้พี่มองแค่ผม แค่ผมคนเดียว” พูดจบก็ก้มลงซุกไซร้ซอกคอขาวอย่างไม่ปราณี จะหนีเค้าไปคบคนอื่นงั้นเหรอ ไม่มีทาง ริมฝีปากหนาระดมประทับรอยบนตัวร่างบาง ทุกกการกระทำ ทุกความรู้สึกมันออกมาจากส่วนลึกในจิตใจ ไม่อยากปล่อยมือ ไม่อยากให้เป็นของใคร ฮันเกิงต้องเป็นของซีวอน ของซีวอนคนเดียว ไม่ว่าหน้าไหนก็อย่าบังอาจมาพรากเค้าจากกัน
“ปล่อยย ซีวอนปล่อยพี่ อย่าทำ อย่าทำอย่างนี้ เราเป็นพี่น้องกันนะ ปล่อยยยย” ร่างบางเริ่มดิ้นสู้ แต่ยิ่งดิ้น แขนแกร่งก็ยิ่งโอบรัดมากขึ้น ไม่อยาก เค้าไม่ได้อยากให้เรื่องเป็นแบบนี้เลย
“พี่น้องงั้นเหรอ หึ จากวันนี้มันไม่ใช่แค่นั้นแล้วหล่ะฮันเกิง” พูดจบก็รวบตัวร่างบางเข้าไปในห้องนอน การกระทำที่รุนแรงและโหมทับด้วยแรงอารมณ์ ยิ่งเป็นการตอกย้ำให้คนทั้งคู่รับรู้ว่า ต่อจากนี้ จะไม่ใช่แค่พี่ฮันเกิง กับน้องซีวอน ที่เป็นพี่น้องกันเท่านั้นอีกแล้ว ไม่มีอีกแล้วสถานะนั้น
....................................................................................
ร่างบางนอนน้ำตาไหลอาบแก้ม วงแขนที่รัดร่างเค้าไว้กอดกระชับมากขึ้น ยิ่งแขนแกร่งรัดมากขึ้นเท่าไหร่ ในใจเค้าก็ยิ่งเจ็บปวดเท่านั้น ไม่ได้อยากให้เป็นอย่างนี้ ไม่ได้อยากก้าวข้ามมาจนถึงจุดนี้ แต่จากวันนี้ไป เค้าคงถอยหลังกลับไปไม่ได้แล้วซินะ เลือกเองนะฮันเกิง นายเลือกที่จะรักเค้าเอง นายเลือกที่จะไม่เด็ดขาดกับการตัดใจเองนะ
“ร้องไห้ทำไมครับเกิง อย่าร้องเลยนะครับคนดี” จูบซับน้ำตาที่แก้ม
“ผมรักพี่นะครับ รักพี่มากที่สุด ชีวิตผมเกิดมาไม่เคยรักใคร พี่เป็นคนเดียวที่ผมจะรัก อยู่กับผมนะครับ เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป ฮันเกิงเป็นของซีวอน ฮันเกิงต้องรักแต่ซีวอนคนเดียวนะครับ” ร่างสูงกอดกระชับร่างบางเข้ามาหาตัวมากขึ้น กรอกคำพูดใส่หูให้ร่างบางให้รับรู้และฝังมันลงไปในจิตใจ
ไม่มีเสียงตอบกลับจากร่างบาง มีแต่เพียงแผ่นหลังสะท้านเท่านั้นตอบกลับมา แล้วจะให้พี่เลือกอะไรได้อีกซีวอน พันธนาการที่นายทำไว้ มันมัดพี่ซะจนไปไหนไม่ได้แล้ว เรามาไกลกันเกินไปแล้ว เกินกว่าจะกลับไปในฐานะที่ควรจะเป็นแล้ว ต่อจากนี้ไปก็คงทำได้แค่ก้มหน้ายอมรับกับการกระทำที่เกิดขึ้นสินะ ร่างบางหลับตาลง เอ่ยตอบเสียงแผ่วเบา
“ครับ ฮันเกิงเป็นของซีวอนครับ ฮันเกิงจะรักแต่ซีวอนคนเดียว”
>>>>END<<<<
......................................................................................................................................
ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนมากนะคะ ที่เข้ามาอ่านแล้วก็เม้นเป็นกำลังใจให้
เรื่องนี้ป็นเรื่องแรกที่ไรเตอร์แต่ง ถ้ามีตรงไหน ไม่สวยงาม หรือว่าไม่ลื่นไหลก็ขออภัย แล้วก็พร้อมน้อมรับคำติชมนะคะ
^______^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น