ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [SF] ถ้าเป็นนาย.......................
“โอ้ยยยยยย..........”
“เฮ้ย ฮันเป็นไรไปอ่ะ” เสียงหมีๆดังขึ้นข้างตัวผม
“เจ็บอ่ะคังอิน ข้อเท้าชั้นสงสัยจะแพลงหน่ะ เนี่ยๆ ดูดิ่” ฮันเกิงชี้ไปที่ข้อเท้า
“โห บวมเป่งเลยอ่ะ ไปทำอะไรมาเนี่ย”
“เจ็บๆอ่ะ คังอิน ฮันเจ็บมากๆเลย” พูดพลางเอาหัวถูไหล่คังอิน
.
.
“พอได้แล้วเกิง! มานี่เลย เจ็บตรงไหนเดี๋ยวผมดูให้” เสียงตวาดลั่นห้องนั่งเล่น พร้อมไปลากเจ้าของเสียงออดอ้อนเมื่อกี้ออกมา
“โอ้ย!!”
“ไอ่วอน แกเบาๆมือหน่อยสิวะ ไม่เห็นเหรอว่าฮันเจ็บข้อเท้าหน่ะ” คังอินตะโกนกลับ
“เอาหน้าหมีๆแกออกไปเลยคังอิน เมีย ชั้นชั้นดูแลได้.... ไป เกิงกลับห้อง” ผมพูดพร้อมรวบตัวต้นเหตุขึ้น
“ปล่อยนะซีวอน ชั้นหายแล้ว ไม่ต้องมายุ่ง” เกิงดิ้นหลุดจากอ้อมกอดพร้อมกับเดินสะบัดหนีผมไป
.
.
.
.
.
.
“คยูอ่า เล่นอะไรอยู่เหรอ พี่เล่นด้วยได้มั๊ยเนี่ย” ฮันเกิงพูดพร้อมเอาแขนไปคล้องแขนคยูฮยอน
“เอ่อ.........เล่น สตาร์คราฟหน่ะครับ ว่าแต่พี่เล่นเป็นเหรอ” คยูถามกลับเสียงสั่น ก็คนที่คล้องแขนเค้าอยู่นี่สิ วันนี้เป็นอะไรนะ ทำไมแลดูอ้อนๆ แถมเสื้อที่พี่ใส่หน่ะมัน เอื๊อกกกกกกกกก
“นายก็สอนพี่สิ” คนเป็นพี่จ้องตาแป๋ว “ไม่งั้นพี่จะเล่นเป็นเหรอ นะ นะ สอนพี่หน่อยนะคยูนะ”
.
.
“เอาแขนออกจากแขนเกิงเดี๋ยวนี้เลยคยู!” เสียงกดต่ำๆดังขึ้นข้างหลังมักเน่ ชวนให้เสียวสันหลังยิ่งนัก
“พะ..พี่ซีวอน” มักเน่น้อยเสียงสั่นพร้อมรีบดึงแขนตัวเองกลับ งานเข้าแล้วกรู นั่งเล่นเกมส์อยู่ดีๆหัวจะขาดมั๊ยเนี่ย T T
“มานี่เลยเกิง อยากเล่นอะไรเดี๋ยวผมสอนเอง” พูดพร้อมดึงคนตัวบางให้ลุกขึ้น
“ชั้นไม่เล่นแล้ว เบื่ออออออออออ” พูดพร้อมสะบัดหน้าหนี
.
.
.
.
.
.
“เยเย่จ๋า” เรียกเสียงหวานมาก่อนตัว “ฮันร้องท่อนนี้ไม่ได้ซักทีอ่ะ เยเย่ช่วยดูให้ฮันหน่อยนะ นะๆ”
“ตรงไหนอ่ะฮัน............ท่อนนี้นายก็ร้องดีแล้วหนิ”
“หืม นายว่าดีแล้วเหรอ แต่ฮันว่ามันยังแปลกๆเพี้ยนๆอยู่เลยนะ เยเย่ไม่อยากสอนฮันเหรอ” พูดพลางเบียดตัวเข้าใกล้ แถมเสียงอ้อนๆ ตัดพ้อๆ ทั้งยังตาที่ช้อนขึ้นมาทำเอาคนฟังแทบจะปรี่เข้าไปสอน ถ้าไม่ติดว่า
.
.
.
“ร้องไม่ได้ตรงไหน เดี๋ยวผมดูให้” เสียงทุ้มๆกึ่งๆกัดฟันดังขึ้นข้างหลังบุคคลทั้งสอง
“ทำยังกับนายร้องเพลงดีตายหล่ะ ชั้นจะให้เยเย่สอน นายอย่ามายุ่ง”
“ไม่ต้อง ผมก็สอนได้ มานี่เลย” พูดพลางกระชากร่างบาง ความอดทนเริ่มต่ำลงทุกที
“ก็บอกว่าอย่ามายุ่ง พูดภาษาคนไม่รุ้เรื่องเหรอ!” ร่างบางตะคอกกลับ พร้อมเดินกระแทกเท้าออกจากห้องไป
.
.
.
.
.
.
“ฮยอกกี้จ๋า” เสียงเรียกพร้อมร่างบางที่วันนี้ดูเซ็กซี่เป็นพิเศษกับเสื้อกล้ามตัวเล็ก
“พี่ เต้นตรงช่วงนี้ไม่ดีเลยอ่า ฮยอกกี้ช่วยดูแล้วแก้ให้ทีสิ” พูดพลางขยับเต้นท่าที่ในสายตาคนดูมันช่างยั่วยวนอะไรขนาดนี้
“อ่า..........ผมว่าแขนพี่ต้องวาดออกไปอย่างนี้นะครับ ส่วนขาต้องกางมากขึ้นนิดนึง” คนสอนเดินมายืนซ้อนด้านหลัง พร้อมจัดท่าทางการเต้นใหม่
“แล้วสีหน้าพี่อ่ะ โอเคแล้วใช่มั๊ย” พูดพลางเอี้ยวตัวกลับ ทำให้หน้าทั้งสองคนใกล้กันนิดเดียว
“เอ่อออ.. ครับๆพี่ หน้าใช้ได้แล้ว” อึนฮยอกตอบแทบไม่เป็นภาษา ทำไมพี่ฮันเซ็กซี่จังวะ
.
.
.
“ออกไปไกลๆเกิงเดี๋ยวนี้เลยนะ!” เสียงตะโกนพร้อมแรงเหวี่ยงทำเอาไก่ฮยอกลงไปกองกับพื้น
“โอ้ยยยยยยยยย”
.
.
.
“ซีวอน ทำไมนายพาลอย่างนี้ ไม่เห็นเหรอว่าชั้นซ้อมเต้นกันอยู่หน่ะ”
“ซ้อมเต้น แล้วทำไมพี่ต้องให้มันโอบ ห๊ะ!” ซีวอนตะวาดลั่นห้อง
“โอบเอิบตรงไหน ฮยอกกกี้ก็แค่จัดท่าเต้นให้ชั้น นายเป็นไรมากป่ะ” ร่างบางตวาดกลับ
“เป็น เป็นมากด้วย พี่ต้องคุยกับผมให้รู้เรื่อง!” พูดพร้อมกระชากแขนร่างบาง
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“โอ้ยยยยยยยย เจ็บนะซีวอน ปล่อยนะ เจ็บๆ”
“พี่เจ็บงั้นเหรอ แล้วเจ็บได้ครึ่งหนึ่งของที่ผมเจ็บรึเปล่า” พูดพลางส่งแววตาตัดพ้อมาให้ร่างบาง
“หึ นายจะเจ็บซักแค่ไหนกันเชียว!” ร่างบางตวาดกลับ
“พี่เกิง!” ร่างสูงแทบไม่เชื่อหูตัวเอง กับสิ่งที่เอ่ยออกมาจากปากสวยตรงหน้า
“ว่าไง ชั้นถามว่านายจะเจ็บซักแค่ไหนกันเชียว กะอีแค่ชั้นไปออเซาะคนนู้นคนนี้แค่วันเดียวนายทนไม่ได้ แล้วที่ผ่านมา ที่นายเที่ยวไปโอบคนนู้น กอดคนนี้ นัวคนนั้นทีคนนี้ที ชั้นคนนี้เจ็บไม่เป็นรึไง ห๊ะ ตอบมาสิ” ร่างบางตวาดเสียงสั่น
“........”
“ตอบได้มั๊ยหล่ะ ตอบชั้นได้มั๊ย ว่าที่นายทำ นายคิดว่าชั้นเจ็บน้อยไปกว่านายมั๊ย”
“เกิง ผะ... ผม”
“กี่ครั้งแล้วที่ชั้นต้องทนเห็นนายทำอย่างนี้ กี่ครั้งแล้วที่ชั้นต้องแอบมาคิดมาก แอบนั่งร้องไห้คนเดียว กี่ครั้งแล้วที่ชั้นต้องปลอบใจตัวเอง ว่ามันก็แค่นิสัยของนาย นายไม่ได้คิดอะไรกับใครหรอก ก็แค่เล่นๆไป แต่รู้บ้างมั๊ยว่าการเล่นของนาย มันทำชั้นเจ็บจนหายใจไม่ออก”
.
.
.
“ผม.....ไม่เคยรู้เลย เกิง ผมขอโทษ” พูดพลางดึงร่างบางเข้ามากอด
“ปล่อย ฮึกๆ ปล่อยชั้นนะ” ร่างบางดิ้นๆพร้อมเสียงสะอื้นที่ทำเอาคนที่กอดอยู่ใจหาย
“เกิงครับ ผมขอโทษ ผมขอโทษนะคนดี ผมรู้แล้วว่าที่ผ่านมาพี่ต้องทนขนาดไหน พี่เจ็บขนาดไหน แค่วันนี้ แค่ผมเห็นพี่ไปอยู่กับคนอื่น ผมก็แทบจะทนอยู่ไม่ไหว อยากไปกระชากพี่ออกมาจากพวกนั้น อยากจะต่อยหน้าพวกมันด้วยซ้ำที่มายุ่งกับของๆผม ผมขอโทษนะครับที่ที่ผ่านมาผมไม่เคยเอะใจเลยว่าสิ่งที่ผมทำไปมันทำร้ายเกิง” ร่างสูงพูดเสียงอ้อนวอน อยากให้คนในอ้อมกอดรู้เหลือเกินว่าเค้าขอโทษมาจากใจจริง
“ฮึกๆ นายมันบ้า บ้าที่สุด รู้มั๊ยซีวอน ชั้นเคยคิดว่าเราควรเลิกกันดีมั๊ย ชั้นเจ็บ เจ็บมากจนไม่อยากทนเห็นนายไปยุ่งกับใครทั้งนั้น” ร่างบายยังสะอื้นไม่หยุด
“ไม่นะเกิง ไม่เอานะครับ ผมไม่เลิกกับเกิงนะ อย่าพูดอย่างนี้นะครับ ผมอยู่ไม่ได้นะถ้าไม่มีพี่ อย่าคิดอีกนะครับ ไม่เอาหรอก ผมไม่ยอม” ร่างสูงพูดเสียงระรัว พร้อมกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น กลัวเหลือเกินว่าคนในอ้อมกอดจะทำอย่างที่พูดจริงๆ
“ฮึกๆ ถ้างั้น ฮึก นายสัญญาได้มั๊ย สัญญากับชั้นตรงนี้ ว่านายจะเลิกไปยุ่งกับคนอื่น เลิกทำตัวแบบที่ผ่านๆมา สัญญาได้มั๊ย” ร่างบางถาม
“ผมสัญญาครับ ผมจะไม่ไปยุ่ง ไม่ไปกอด ไม่ไปโอบใครทั้งนั้น ผมสัญญา ผมรักเกิงนะครับ รักเกิงมากๆ อย่าคิดจะทิ้งผมเลยนะครับ” ร่างสูงสัญญาเสียงหนักแน่น
“ชั้นจะเชื่อนาย แต่ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย ถ้ามีอีก ชั้นจะไปจากนาย แล้วอย่าหวังว่าชั้นจะยกโทษให้” ร่างบางพูดเสียงแข็ง ให้คนที่กอดอยู่รู้ว่าคราวนี้เอาจริง
“ครับ ผมรักเกิงนะครับ แล้วเกิงรักผมมั๊ย” ร่างสูงอ้อนเสียงออเซาะ
“อื้อ.. ชั้นก็..ระ..รักนาย” ร่างบางตอบเสียงสั่น
“งั้นเรามาปรับความเข้าใจกันต่อ..............บนตียงนะครับเกิง” ร่างสูงกระซิบข้างหู พร้อมรวบตัวร่างบางเข้าห้องไป
**END**
แถมๆ แล้วเหล่าเซเมะที่โดนลากมาเอี่ยวจะทำไงกัน - -
“พี่คังอิน วันนี้พี่ฮันเป็นไรไม่รู้อ่ะ ยั่วชะมัดเลย” เสียงไก่น้อยกลอยใจดังขึ้น
“จริงๆ อยู่ดีก็มาอ้อน ทำเอาซะชั้นหวั่นไหวเลย” เสียงเยซองสมทบขึ้น
“ใช่ครับพี่ ผมอ่ะเกือบอดใจไม่ไหว” มักเน่พูดขึ้นบ้าง
“เออ ชั้นก็ว่าช่วงนี้ฮันมันสวยๆ อ้อนๆพิกล พูดแล้วเห็นภาพเลยหว่ะ” เสียงหมีๆพูดขึ้น
.
.
"ปัง" เสียงประตูห้องคังอินเปิดออก
“อย่าให้ชั้นรู้นะว่าใครคิดมิดีมิร้ายเมียชั้น................หึหึ ไม่งั้น” ซีวอนพูดพร้อมทำท่าประกอบ "ตาย!"
“เฮือกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” เหล่าเซเมะแตกกระเจิง
จบจริงแล้วจ้า ^___^
Talk: มันเกิดจากอารมณ์ชั่ววูบจริงๆค่ะ นั่งๆอยู่เปิดดูรูปวอนแล้วได้เรื่องนี้มา
อารมณ์อยากสื่อถึงความรู้สึกเกิงบ้าง มีขัดข้องติดขัดตรงไหนบอกได้เลยนะคะ ที่สำคัญเรื่องนี้มันสั้นมากกกกกกกกจริงๆ
ฝากไว้ในอ้อมออกอ้อมใจด้วยนะคะ จาดไรเตอร์มือใหม่ ติชมได้ตามสะดวกนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น