[SF] SiHan, Be with you [SiHan or WonGeng]

ลำดับตอนที่ #10 : [SF] Hidden Love.......................ซ่อนรัก 2

เช้าวันรุ่งขึ้น

“รุณ’หวัดไอ่ฮัน เมื่อวานเป็นไงบ้างวะ” ลีทึกกระโดดเกาะบ่าผมพร้อมทักทาย “เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยย ทำไมตาดำงั้นอ่ะ ไม่ได้นอนเหรอวะ”

“ทึก ฉันอาจจะถูกส่งกลับจีนวันนี้หว่ะ ขอบใจนะเว้ยที่เป็นเพื่อนที่ดีเสมอมา T_T”

“เฮ้ยๆๆ เดี๋ยว มันเรื่องอะไรวะไอ่ฮัน” ลีทึกรีบถามผมด้วยสีหน้าตกใจ

“เมื่อวานฉันทะเลาะกับไอ่หน้าหล่อนั่น แล้วท้าให้มันไปบอกผ.อ. ให้เปลี่ยนตัวคนสอน ไม่รู้ป่านนี้เรื่องไปถึงไหนแล้ว ทึกฉันจะโดนไล่ออกมั๊ยวะ” ผมตอบเพื่อนเสียงโรย

“มันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอวะ”

“เออดิ่ ฉันเก็บกระเป่าเตรียมไว้รอแล้ว อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดวะ”

“ใจเย็นก่อนไอ่ฮัน มันอาจจะไม่เป็นอย่างที่คิดก็ได้ เฮ้ยยยยยยยยยยย -[]- ”

“ตกใจอะไรวะไอ่ทึก เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย นะ นายมาทำอะไรที่นี่” ผมจ้องหน้าคนที่ยืนอยู่

“เอาข้อสอบมาคืน เย็นนี้เจอกันห้องเดิม อย่าให้ฉันต้องเสียเวลารอหล่ะ” ไอ่หน้าหล่อยื่นปึกข้อสอบคืนให้ผม ก่อนที่จะเดินกลับห้องไป

“ฉันว่านายไม่ได้กลับจีนแล้วหล่ะหว่ะ แถมยังจะต้องรบกับหมอนั่นไปอีกหลายครั้ง สู้ๆแล้วกันเว้ยเพื่อน”ลีทึกตบไหล่ให้กำลังใจผม

ผมก้มลงมองข้อสอบในมือ มันจะเป็นไปได้ยังไงกันที่หมอนั่นยอมทำข้อสอบทุกข้อ ก็ทุกครั้งไม่เห็นมันจะเคยใส่ใจกับอะไรที่ผมเตรียมไว้ให้เลยสักนิด ผมว่าวันนี้หิมะต้องตกที่เมืองไทยแน่ๆ (เกี่ยว = =)

 

 

 

 

 

 

.........................................................................................

“โหหหหหหหหห นี่นายทำได้เยอะขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย”

“แน่นอน คนระดับฉัน แค่นี้ของกล้วยๆ”

“ชิส์”

มันน่าหมั่นไส้มั๊ยหล่ะครับ ก็ข้อสอบที่ผมให้ไอ่หน้าหล่อไปลองทำเนี่ย มันทำมาได้มากกว่าครึ่ง แล้วยังงี้เวลาสอบทำไมไม่ตั้งใจฟระ = =

“ถามจริงเหอะ ถ้านายตั้งใจก็ทำได้ ทำไมไม่ตั้งใจทำซะตั้งแต่แรก จะต้องให้ฉันมาเสียเวลาสอนทำไม”

“ทำไม! มาสอนฉันนี่มันน่ารำคาญมากนักรึไง”

“ก็เออดิ่ นายรู้มะฉันเสียเวลาอ่านหนังสือในแต่ละวันไปเท่าไหร่ แล้วไหนจะเวลางานของนายที่จะต้องมาเสียให้เรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้อีก ถามจริงว่างนักเหรอนายหน่ะ เป็นไอดอลชื่อดังไม่ใช่เหรอ” ผมข้องใจจริงๆนะครับ ก็ไอ่หน้าหล่อเนี่ย ถ้าตั้งใจทำจริงๆผมว่ามันเรียนสูสีผมเลยนะ

“แล้วมันธุระกงการอะไรของนาย ฉันจะทำอะไรก็เรื่องของฉัน นายมีหน้าที่มาสอนฉันก็สอนไป” เขาพูดด้วยท่าทีรำคาญ

“ก็ถ้านายทำคะแนนได้ดีแล้ว ฉันเองก็จะได้ไม่ต้องมาสอนนายอีก แล้วนายก็จะได้ไม่ต้องมาคอยรำคาญเวลาที่ฉันไปลากนายมาเรียนไง” ผมพูดตามความรู้สึกจริงๆ

“ทำไม นายรังเกียจที่จะมาสอนคนอย่างฉันมากนักรึไง ห๊ะ!” เค้าหันมาจ้องผมอย่างจริงจัง แล้วทำไมต้องขึ้นเสียงด้วยเล่า T_T

“เอ่อออ เอาเป็นว่าอาทิตย์หน้าฉันจะสอนนายเป็นอาทิตย์สุดท้าย แล้วนายก็ตั้งใจทำข้อสอบแล้วกันจะได้ไม่ต้องมานั่งเรียนแบบนี้อีก วันนี้พอแค่นี้หล่ะ ฉันไปนะ” ผมเฉไฉไม่ตอบคำถามเค้า

“หึ คงรังเกียจฉันมากสินะ”

“ฉันกลับละนะ” ผมทำเป็นไม่ได้ยินที่เค้าพูดแล้วรีบเดินออกมาจากห้อง ผมไม่ชอบบรรยากาศนี้เลยให้ตายสิ แล้วทำไมต้องเค้าทำเสียงตัดพ้ออย่างนั้นด้วยนะ ถามผมว่ารังเกียจเหรอ เปล่าเลยผมไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นสักนิด เพียงแต่ผมคิดว่าเราสองคนไม่น่าจะต้องมาเสียเวลากับเรื่องไร้สาระอย่างนี้มากกว่า อีกอย่างที่คิดยังไงผมก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมเค้าต้องแกล้งทำคะแนนไม่ดีด้วยในเมื่อความจริงคนอย่างเค้าถ้าตั้งใจก็ทำคะแนนได้ดีอยู่แล้ว

.

.

.

.

.

.

“ไม่เคยรู้เลยสินะ ความรู้สึกของฉันหน่ะ”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

……………………………………………………………………………

 

 

 

“เป็นอะไรไปวะ ทำไมนั่งซึมกะทือขนาดนี้ ใกล้เลิกเรียนแล้วแกไม่ดี้ด้าอยากไปเรียนพิเศษเหมือนทุกวันเหรอวะไอ่วอน” เสียงเพื่อนหน้าสวยแต่คำพูดไม่ได้สวยตามของผมทักขึ้น

“ไม่อ่ะ ไม่มีอารมณ์” ผมตอบกลับอย่างเซ็งๆ

“อะไรวะ เห็นทุกทีแทบจะโดดเรียนวิชาสุดท้ายไปรอเค้าเลยไม่ใช่เหรอวะ”

“หึ ก็เค้าไม่ได้เต็มใจอยากจะสอนฉันสักนิด คงจะรังเกียจฉันน่าดู”

“เฮ้ย มันแย่ถึงขนาดนั้นเลยเหรอวะ แกคิดมากไปเองป่าววะไอ่วอน”

“แกต้องลองได้เห็นหน้าเค้าเวลามาสอนฉัน”

“แล้วแกเองหล่ะ ทำตัวยังไงเวลาเจอเค้า ถ้าให้ฉันเดาก็คงกวนเค้าไว้ไม่น้อยหล่ะสิท่า” เพื่อนผมมันเดาแม่นยิ่งกว่าหมอดู

“แล้วแกจะให้ฉันทำยังไงวะ จะให้พูดครับๆอย่างงั้นเหรอ ฉันทำไมเป็นหรอกเว้ย”

“แกก็เป็นซะอย่างเงี้ย แล้วเมื่อไหร่จะได้บอกเค้าวะว่าแกหน่ะ..................”

“หยุดพูดไปเลยฮีชอล เรื่องของฉัน ฉันจัดการเองได้” ผมโต้กลับอย่างไม่สบอารมณ์นักก่อนที่จะฟุบหน้าลงกับโต๊ะ ไม่ใช่ผมไม่อยากพูดดีกับเค้า แต่คนอย่างผมมันทำไม่เป็น

.

.

.

.

Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrrrrrrr

“ฮัลโหล..... ว่าไงนะครับ....... จำเป็นต้องไปเย็นนี้เลยเหรอครับ........ ครับๆ ได้ครับ 5 โมงเย็นเจอกันครับ…………………….โธ่เว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”

“เฮ้ยย เป็นอะไรไปวะไอ่วอน อยู่ดีๆก็ตะโกนเสียงซะเสียงดัง”

“เย็นนี้ฉันต้องไปถ่ายแบบ โอ้ยยยยยยยยยยยย ทำไมต้องมีงานช่วงนี้ด้วยวะ” ผมพูดพลางขยี้หัวด้วยความหงุดหงิด

 

 

 

 

 

 

........................................................................................

 

 

 

 

หลังเลิกเรียน

“เมื่อไหร่จะมาวะเนี่ย รอนานแล้วนะเฟ้ย โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย หงุดหงิดๆๆๆๆๆๆๆ”

“อ้าว นี่นายยังอยู่เหรอ”

“เอ่อ นาย.............”

“อ้อ ฉันเป็นเพื่อนซีวอนมันหน่ะ ชื่อฮีชอล อ้าวนี่ไอ่หมอนั่นไม่ได้บอกนายหรอกเหรอว่าวันนี้มันมีงานด่วน”

“อ่าววววววววววววววววววว ไม่เห็นบอกอะไรสักคำ เฮ้อออออออ เสียเวลาชะมัดเลย”

“นี่ๆนาย ฉันถามอะไรอย่างนึงได้มะ”

“มีอะไรเหรอ”

“นายรังเกียจที่จะสอนซีวอนป่ะ”

“หืมมมมมมมมมม นายนั่นใช้นายมาถามเหรอ?”

“เปล่าหรอก ฉันอยากรู้เองหน่ะ แต่ถ้านายไม่สบายใจจะตอบก็ไม่เป็นไรนะ งั้นฉันไปหล่ะ”

“เดี๋ยวก่อนๆ เอ่อออออ จะว่าไงดีหล่ะ ฉันเองก็ไม่ได้รังเกียจอะไรหมอนั่นหรอกนะ แต่บางทีก็รำคาญหน่ะ ก็หมอนั่นมันกวนประสาทจะตาย แถมกว่าจะเรียนได้แต่ละที ทำยังกะฉันจะพาไปกรอกยาพิษ ไม่รู้เป็นอะไรนักหนา” ผมบ่นไปเรื่อยๆโดยที่ไม่ได้มองหน้าคนที่คุยด้วยเลย

“หึ หึ หึ น่ารักอย่างงี้นี่เองน้า ซีวอนถึงได้................”

“ห๊ะ นายว่าอะไรนะ”

“อ้อ เปล่าๆ ถ้านายไม่รังเกียจมันก็ดีแล้ว เพื่อนฉันมันไม่ใช่คนไม่ดีอะไรหรอกนะ ยังไงฉันก็ฝากดูแลมันด้วยแล้วกัน”

“อืมๆ เออนี่ นายจะเจอไอ่หน้าหล่อนั่นป่ะ?”

“หืม ไอ่หน้าหล่อ”

“อ้อ เอ่อ ก็ซีวอนเพื่อนนายหน่ะ ฉันฝากไอ้นี้ให้ทีดิ่ บอกว่าเป็นสรุปของวิชาที่เรียนทั้งหมดเทอมนี้ แล้วก็ตัวอย่างแบบฝึกหัด ให้นายนั่นทำด้วยนะ จะได้สอบผ่านกับเค้าสักที” ผมพูดพลางยื่นชีทปึกหนึ่งให้

“อืม ถ้ามันรู้ว่านายใส่ใจมันขนาดนี้ มันคงดีใจ”

“เห?”

“ฉันไปละนะ ไว้เจอกัน บาย”

“เฮ้ยๆๆ เดี๋ยวก่อนดิ่”

ทำไมฮีชอลถึงพูดอะไรแปลกๆ คนอย่างไอ่หน้าหล่ออ่ะนะจะดีใจที่ผมมาวุ่นวาย - - เฮ้อออออออ วันนี้ไม่มีสอนดีจังแหะ ไปหาอะไรกินดีกว่า เย้ๆๆๆๆ

 

 

 

..............................................................................

 

 

“เอ้า ไอ่หน้าหล่อมีคนฝากของมาให้เว้ย” ผมโยนชีทปึกหนาไปตรงหน้าคนที่ได้ชื่อว่าหน้าหล่อ

“หืม อะไรอ่ะ”

“เปิดดูเองดิ่”

“นี่ใครทำมาให้อ่ะ? อย่าบอกนะว่านาย” มันพูดพลางมองมาทางผมอย่างไม่เชื่อสายตา

“เปล่า แกก็รู้คนอย่างฉันอ่ะนะจะทำอะไรเทือกนี้ คนน่ารักของนายเค้าทำมาให้”

“ห๊ะ!! นี่นายเจอเค้าเหรอ นายไปเจอกันที่ไหน แล้วเจอได้ยังไง แล้วเค้าว่ายังไงบ้าง แล้ว..............”

“เฮ้ยๆ ใจเย็นๆ ถามรัวเป็นชุดเลยเว้ยเฮ้ย”

“ก็ตอบมาสักทีสิวะ”

“ไม่ได้เจอหน้าเค้าแล้วอย่ามาพาลใส่ชั้นนะเว้ย”

“เออๆ รีบๆเล่ามาสักที”

“ก็วันนี้หลังเลิกเรียน ชั้นเดินผ่านห้องที่แกไปเรียนพิเศษหน่ะ เห็นฮันเกิงเค้านั่งรอแกอยู่ ฉันก็เลยเข้าไปบอกว่าแกมีงานด่วนวันนี้คงไม่ได้มาเรียนพิเศษ”

“แล้วเค้าถามอะไรถึงฉันบ้างมะ”

“ก็ไม่หนิ”

“เฮ้อออออออออ”

“เฮ้ยๆ อย่าเพิ่งทำหน้าเหมือนม้าอยากตายแบบนั้น แต่ฉันไปรู้อะไรดีๆมานะเว้ย”

“อะไรวะ?”

“ฉันถามเค้าว่ารังเกียจแกรึเปล่า แล้วรู้มะว่าเค้าตอบว่าไง”

“หึ คงรังเกียจฉันซะเต็มประดา” มันพูดพลางหันหน้าหนีไปทางอื่น

“เปล๊า เค้าบอกว่าไม่ได้รังเกียจอะไรแก แต่เค้ารำคาญ ก็แกชอบไปกวนประสาทเค้านี่หว่า เออ นี่ฉันรู้แล้วว่าทำไมแกถึงชอบเค้าหนักหนา ตอนที่เค้าบ่นถึงแกนะทำหน้าโคตรจะน่ารักเลยหว่ะ ฉันมองเพลินเลยนะเว้ย”

“คิมฮีชอล!!!!!! ฉันเตือนแกไว้เลยนะว่าคนนี้ห้ามยุ่ง”

“เออออออออ รู้แล้วโว้ย ไม่เห็นจะต้องเสียงดังเลย ฉันรู้ว่าคนนี้แกหวง แต่ระวังนะเว้ย ถ้าแกยังทำตัวกวนประสาทเค้าไปอย่างนี้เรื่อยๆ ระวังเค้าจะหนีไปสอนคนอื่นแล้วโดน ม.ค.ป.ด. เพื่อนสุดแสนจะหน้าตาดีของแกคนนี้ก็ช่วยอะไรไม่ได้นะครับ พ่อคุณคนหล่อชเว”

“แกหยุดพูดเลยนะฮีชอล ฉันไม่มีทางปล่อยให้เค้าไปมองคนอื่นหรอก เค้าต้องสนใจฉันคนเดียว แกคอยดูละกัน”

 

 

 

 

...........................................................




TBC









........................................................................



ไม่ต้องบอกก็รู้ใช่มั๊ยคะว่าทำไมมาลงวันนี้
คำตอบก็คือมาลงฉลองวันเกิดพี่ชายค่ะ

09/02/11

ขอให้พี่หานเกิงยิ้มเยอะๆนะคะ
เพราะรอยยิ้มของพี่ ทำให้เรามีกำลังใจ
รักพี่มากๆเลยนะคะหานเกิง







มาแบบยาวขึ้น(มั้ง ฮ่าๆๆๆ)
ติชมได้ตามสะดวกนะคะ
ตอนที่ 3 เสร็จแล้วเหมือนเดิม
แต่จะลงช้าเร็วแล้วแต่เม้นนะคะ


แล้วเจอกันตอนที่ 3 ค่ะ ^______________________^