คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [SF] เก็บตกรัก
เหนื่อยจังแหะ ทำไมถึงเหนื่อยขนาดนี้เนี่ย ทำรายงานไม่ได้นอนติดกันมา 3 วัน รู้งี้งีบหลับอยู่ที่คณะก่อนดีกว่า กลับหอก็
ไม่มีใครอยู่อยู่ดี โอ้ย มึนหัว ทำไมทุกอย่างมันหมุนไปหมดขนาดนี้ มองไม่เห็นอะไรแล้ว ไม่ไหวแล้ว....................
“คยู นายไปเตรียมน้ำมาไป เตรียมยามาด้วย หาซุปร้อนไว้เผื่อด้วยนะ” เสียง..................เสียงใคร เรากลับถึงหอแล้วเหรอ
แต่เดี๋ยวก่อน ไม่มีทางอ่ะ ก็เราอยู่คนเดียว แล้วมันเสียงใคร เฮ้ยยยยยยยยยยย
“ตื่นแล้วเหรอ”
“นะ นะ....นาย เป็นใครอ่า แล้วที่นี่ที่ไหน แล้วชั้นมาอยู่นี่ได้ยังไง ที่นี่ไม่ใช่หอชั้นนี่ แล้วทำไม.....”
“กรุณาถามที่ละคำถามเถอะครับ คุณฮันเกิง” เสียงทุ้มดังขึ้น
“นายรู้ชื่อชั้น................รู้ได้ไงอ่า”
“ผมก็ดูจากบัตรนักศึกษาคุณ ก็คุณมาล้มหน้าบ้านคนอื่นนี่ครับ แล้วนี่ก็ยังไม่ขอบคุณคนที่เค้าช่วยซักคำ” เสียงทุ้มเอ่ยอีกรอบ
“คยู อย่าเสียมารยาทน่า” เสียงทุ้มอีกเสียงดังขึ้น
“แต่ว่า นายน้อยครับ”
“พอๆคยู เงียบก่อนเลย”
“คุณเป็นไงบ้าง ดีขึ้นรึยัง? ยังมึนหัวอยู่มั๊ย ไปทำอะไรมา ทำไมถึงให้ตัวเองเหนื่อยขนาดนี้” เสียงอบอุ่นถามขึ้นอีกครั้งพร้อมยื่นมือไปลูบหน้าเรียว
“นายน้อยอย่าไปแตะตัวเค้าเลยครับ ดูสภาพซิ เดี๋ยวมือนายน้อยจะเปื้อนเปล่าๆ”
“เห.....นี่นาย ชั้นไม่ใช่ขยะนะ! แล้วพวกนายเป็นใครมาจากไหนเนี่ย ชั้นถามก็ไม่บอกว่าที่นี่ที่ไหน” เสียงหวานแว้ดขึ้นมา หลังจากเงียบอยู่นาน ก่อนยกมือขึ้นกุมขมับอีกรอบ
“คยู นายออกไปก่อนไป ชั้นอยากคุยกับเค้า 2 คน”
“ครับ” เสียงทุ้มรับคำสั่ง แต่ยังส่งสายตาไม่วางใจมาที่ร่างบาง
“ยังไม่หายดีเลยนี่ มึนหัวอยู่เหรอ งั้นนายก็อยู่ซะที่นี่จนกว่าจะหายละกัน แล้วชั้นจะส่งคนไปลาที่มหาวิทยาลัยให้” ร่างสูงเอ่ย
“ห๊ะ! อยู่นี่เหรอ ทำไมชั้นต้องอยู่ด้วยหล่ะ ไม่เอาอ่ะ ชั้นจะกลับหอ ขอบคุณนะที่ช่วยชั้น แต่ชั้นคงต้องไปหล่ะ” ร่างบางตอบกลับ
“ชั้นสนใจนายนะ” ร่างสูงเอ่ย พร้อมยกมือร่างบางมากุม
“ห๊ะ!!!!! นายว่าอะไรนะ สนใจ สนใจอะไร..........ชั้นเหรอ” หมายความยังไงกันแน่เนี่ย คนนี้ถึงจะมีบุญคุณก็จริง แต่คำพูดมันแปลกๆนะ
“ทำไมทำหน้าอย่างงั้นหล่ะ ก็นายออกจะน่ารักขนาดนี้ “ ร่างสูงยกยิ้ม
“เอ่ออออออ ขอบใจนายนะที่ช่วยชั้น แต่ชั้นคงต้องกลับหอแล้วหล่ะ” ร่างบางยืนยัน
“ทำไม!” ร่างสูงขึ้นเสียงหงุดหงิด พลางสาวเท้าเข้าหาร่างบางก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ “นายมีใครรออยู่ที่หองั้นเหรอ นายมีแฟนแล้วเหรอ” เอ่ยถามคนบนเตียง
“ปะ ปะ เปล่าๆ” ทำไมเสียงต้องสั่นฟระ แล้วทำไมต้องปฏิเสธเนี่ย “ไม่มีใครอยู่หรอก ชั้นอยู่คนเดียว”
“งั้นดีเลย ก็อยู่กับชั้นที่นี่ก่อนแหละ” ร่างสูงเอ่ย “แล้วก็นี่ จุ๊บบบบ”
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยย จูบ จูบบบบบบบบบบบบบบบ มาจูบชั้นทำไมฟระไอบ้า
“นะ นะ....นายทำอะไรเนี่ย นะ นะ นายยยยยยยยยย” ร่างบางเอ่ยเสียงสั่น
“อ้อ จูบสัญญาไง ว่านายจะอยู่นี่” ร่างสูงเอ่ยเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา “นอนเถอะ แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ชั้นไปส่ง” ร่างสูงเอ่ยก่อนเดินออกไปจากห้อง ทิ้งร่างบางให้นั่งอึ้งอยุ่บนเตียง
นี่มันเวรกำอะไรของเค้าเนี่ย แค่เป็นลมหน้าบ้านคนอื่นก็แย่พอแล้ว ทำไม๊ ทำไมต้องมาเจอเจ้าของบ้านแปลกๆที่ช่วยเค้าไว้ แล้วแถมมาขโมยจูบอีก โอ้ยยยยยยยยยยยยยยย ฮันเกิงอยากกลายร่างเป็นแพนด้า มันเป็นความซวยอะไรของเค้าฟระ
.........................................................................................................
“ตื่นแล้วเหรอ ล้างหน้าล้างตาก่อนสิ เดี๋ยวชั้นไปส่งที่หอ” ร่างสูงเอ่ย
“ไม่เป็นไร ชั้นกลับเองได้” ร่างบางตอบกลับ
“ชั้นบอกจะไปส่ง ก็จะไปส่ง นายหน่ะมีหน้าที่แค่ไปล้างหน้าล้างตาให้เรียบร้อย ไปซะสิ”
อะไรของเค้าเนี่ย เอาแต่ใจชะมัด อยู่ๆก็มาบังคับให้ทำนู่นทำนี่ ร่างบางได้แต่คิด แต่ก็ต้องทำตามที่ร่างสูงบอก
.........................................................................................................
“นี่นายอยู่ที่นี่จริงๆเหรอ อยู่ไปได้ยังไงเนี่ย ห้องหรือว่ารังหนู รกชะมัดยาก ความสะอาดก็ไม่ทำ นายน้อยระวังด้วยนะครับ เดี๋ยวฝุ่นจะติดตัว” ร่างสูงอีกคนเอ่ย
“นี่นาย! มันจะมากไปแล้วนะ ชั้นไม่ได้ใช้ให้นายมาซักหน่อย มีสิทธิ์อะไรมาว่าห้องชั้นห๊ะ กลับไปเลยไป ทั้งเจ้านายทั้งลูกน้องแหละ” ร่างบางชักฉุน อยู่ดีๆก็มาว่าห้องเค้า
“คยู ขอโทษเกิงเดี๋ยวนี้ แล้วก็ออกไปรอข้างนอกซะ”
“แต่ว่านายน้อย”
“คยูฮยอน!”
“ครับผม” ร้างสูงหันหน้าหาฮันเกิง “ขอโทษครับ” ร่างสูงเอ่ยก่อนจะโค้งให้ฮันเกิง
“เกิงอย่าโกรธผมเลยนะครับ อย่าไล่ผมกลับเลยนะ “ ร่างสูงอีกคนส่งสายตาวิงวอน แถมทำหน้าอ้อนๆใส่
อย่ามาทำหน้าอย่างงั้นนั้นนะ เอ๊ะแต่เดี๋ยวก่อน “เมื่อกี้นายเรียกชั้นว่าอะไรนะ”
“เกิง”
“ใครอนุญาตให้นายมาเรียกชั้นอย่างนั้น เราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นซักหน่อย” ร่างบางตอบกลับ
“ไม่สนิทเหรอ แต่ชั้นจุ๊บนายไปแล้วนะ แล้วชั้นก็สัญญากับตัวเองแล้วว่า ยังไงซะนายก็ต้องมาเป็นของชั้น” ร่างสูงเอ่ย
ของชั้น ของชั้น ของชั้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน แว้กกกกกกกกกกกกกกกก ไอ้เด็กบ้านี่ ชั้นไม่ใช่สิ่งของนะเฟร้ย จะได้มีการตีตราจองกันขนาดนี้
“แล้วชั้นก็ตัดสินใจแล้วว่า จะให้นายย้ายไปอยู่ที่แมนชั่น SM ในเครือบ้านชั้น ชั้นสั่งคนไว้แล้ว เดี๋ยวนายเก็บของแล้วเตรียมตัวไปได้เลยนะ”
“เดี๋ยวววววว ใครไปตกลงว่าจะไปกับนายเนี่ย ชั้นยังไม่ได้พูดซักคำว่าจะไป แล้วนายมาจัดการอะไรเองได้ยังไง” ร่างบาง
แว้ดใส่ร่างสูง
“แต่ว่าชั้นยกเลิกสัญญาห้องนี้แล้วนะ นายจะไม่ไปก็ได้นะ” ร่างสูงเอ่ย
“ห๊ะ!!!!!!!!!!!!!!!!! ว่าไงนะ ยกเลิกงั้นเหรอ นายใช้สิทธิ์อะไร แล้วไปยกเลิกตอนไหน โอ้ยยยยยยยยยยย จะบ้าตายๆ” ร่างบางยกมือขึ้นกุมขมับอีกรอบ มันจะอะไรนักหนากับชีวิตเค้าเนี่ย
“เกิง”
“...................”
“เกิง นายโกรธชั้นเหรอ อย่าโกรธเลยนะ ก็ชั้นเป็นห่วงนายนี่” ร่างสูงเริ่มทำตัวไม่สมกับหุ่น ทำหน้าอ้อนใส่ร่างบางอีกรอบ
“......................”
“เกิงอ่า ยังโกรธอีกเหรอ อย่าโกรธเลยน้า”
“เอ่ออออออออ จะว่าไงดีหล่ะ ชั้นก็ไม่ได้โกรธเท่าไหร่หรอก แต่แบบ นายเข้าใจมั๊ย ชั้นตั้งตัวไม่ทัน นายกับชั้นเพิ่งรู้จักกันแค่วันเดียวเองนะ แล้วอยู่ดีๆนายเล่นมาทำทุกอย่างให้ชั้นอย่างนี้ แถมยังเรื่องย้ายบ้านอะไรนี่อีก เอาตามจริงนะ ชื่อนายชั้นยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ ชั้นไม่เข้าใจว่านายทำทุกอย่างไปทำไม” ร่างบางเปิดอกพูดความจริง
“ชั้นชอบนายไง”
อึ้งงงงงงงงงงงงง อึ้งกิมกี่ไปอีกรอบ ไม่น่าเปิดช่องให้เล้ย ให้ตายเหอะ
“ชั้นเคยคิดว่าตัวเองแปลกๆ ชั้นชอบเคยผู้หญิงนะ แต่พอมาเจอเกิง ในใจชั้นก็เต้นรัว นายทำอะไรก็ดูน่ารักไปหมด ชั้นชอบนายนะ ชอบนายจริงๆ ฉะนั้น มาเป็นของชั้นเถอะนะ”
น่านนนนนนนนนนนนนนนนน ก็ยังวกกลับมาเรื่องเป็นเจ้าชองอะไรนี่อีก นี่มันฟังที่พูดไปบ้างมั๊ยเนี่ย โอ้ยฮันเกิงปวดหัววุ้ย จะเอายังไงดีเนี่ย เฮ้ออออออออออออออออออออออออออ อยากงับหัวไอ้คนตรงหน้านัก
“ถ้านายบอกว่ายังไม่รู้จักชั้น งั้นนายให้โอกาสชั้นได้มั๊ย ขอเวลาให้ชั้นแนะนำตัวเองให้นายได้รู้จักมากขึ้นได้มั๊ย อย่าไล่ชั้นเลยนะ” ร้างสูงพูดต่อ พร้อมกับส่งสายตาอ้อนวอน
เฮ้ออออออออออออออ นี่ชั้นต้องยอมรับชะตากรรมใช่มั๊ยเนี่ย ชาติที่แล้วทำกรรมอะไรไว้วะเนี่ย (เกิงพี่เคยไปวางกับดักสิงโตไว้ไงชาติที่แล้วอ่ะ ชาตินี้สิงโตเลยหลงหัวปักหัวปำ ขึขึ : ไรเตอร์ชักเพี้ยน)
“ก็ได้ๆ ชั้นจะยอมนายครั้งนึง ถือว่าเป็นการตอบแทนที่นายช่วยตอนชั้นเป็นลม แต่ต้องสัญญาว่านายจะไม่รุกชั้นจนเกินไป แล้วก็จะไม่เข้าใกล้เกินไป ห้ามทำอะไรโดยที่ไม่บอกกล่าว อ้ออออออ แล้วที่สำคัญห้ามฉวยโอกาสเด็ดขาด ไม่ว่ากรณีใดๆ ไม่งั้น นายก็อย่าหวังว่าชั้นจะให้นายเจออีก” ร่างบางบอกกฎ
“ห้ามจุ๊บด้วยเหรอ” ร่างสูงยังต่อรอง
“นี่นายไม่เข้าใจที่ชั้นพูดใช่มั๊ย งั้นก็อย่าหวังว่าจะเจอชั้นอีกเลย” ร่างบางทำเสียงเข้ม พร้อมหันหน้าหนี
“ก็ได้ๆๆ แต่เกิงต้องย้ายที่อยู่ไปแมนชั่นของผมนะ แล้วก็ต้องอนุญาตให้ผมไปหาที่แมนชั่นได้ด้วย โอเคป่ะ” ร่างสูงยังพยายามต่อรอง
“อืม ก็ๆได้ ก็นายเล่นยกเลิกสัญญาที่นี่แล้ว จะให้ชั้นทำยังไงได้หล่ะ” ร่างบางตอบ
“นายน้อยครับ รถพร้อมแล้วครับ” เสียงคยูส่งมาจากหน้าห้อง
“ไปกันเถอะ เกิง” ร่างสูงกุมมือร่างบาง
“นี่นาย มือหน่ะมือ” ร่างบางมองไปที่มือตัวเองที่ถูกกุม
“แหะๆๆๆๆ โธ่ อุตส่าห์เนียนแล้วนะ ยังจับได้อีก” ร่างสูงส่งยิ้มแห้งๆ
“พอเลยๆ ว่าแต่ ชั้นยังไม่รู้ชื่อนายเลย นายชื่ออะไร” ร่างบางถาม
“ซีวอน............. ชเว ซีวอน นายต้องจำชื่อชั้นให้ขึ้นใจนะ” ร่างสูงยิ้มตอบ
.......................................................................................................................
“เกิง......เกิงครับ”
เสียงอะไร เสียงใคร ทำไมมันอยู่ใกล้หูเราเนี่ย
“เกิง.....ถ้าไม่ตื่นผมจุ๊บนะ”
จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บบบบบบบบบบบบบบบบ ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
“อย่าน้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ถอยเลยซีวอนถอย ชั้นตื่นแล้ว” ฮันเกิงร้องเสียงดังพร้อมกับถอยไปชิดหัวเตียง
“ผมอุตส่าห์เอาข้าวเช่ามาให้ แต่เกิงไม่ยอมตื่นอ่า ผมเลยมาปลุกเองนี่ไง” ซีวอนทำหน้าบ๊องแบ๊วใส่
“คุณหนูอย่าเพิ่งเข้าไปใกล้เลยครับ คนยังไม่ได้อาบน้ำ ไม่รู้จะมีเชื้อโรคอะไรบ้าง” เสียงร่างสูงอีกคนลอยเข้ามาก่อนตัว
หมอนี่มันยังไงกันนะ ชั้นไม่ใช่แหล่งเพาะเชื้อโรคนะเฟ้ย “ชั้นก็ไม่ได้อยากให้เข้ามาใกล้นักหรอก ชิร์ แต่เอ๊ะ นายเข้ามาในห้องชั้นได้ไงอ่า”
“แฮ่ๆๆๆๆๆ ก็แมนชั่นนี้ผมเป็นเจ้าของ เรื่องกุญแจเรื่องเล็ก” ร่างสูงพูดพร้อมชูกุญแจ
โอ้ยยยยยยยย จะบ้าตาย นี่หมายความว่าจากนี้ไปชีวิตเค้าจะไม่มีความเป็นส่วนตัวเลยใช่มั๊ยเนี่ย เฮ้ออออออออออออออ กลุ้มเว้ย กลุ้ม
“ทำไมเกิงต้องทำคิ้วขมวดด้วยอ่ะ” ยัง มันก็ยังเนียนเรียกชื่อเฉยๆ ได้ข่าวฉันเป็นเด็กมหาลัยแล้ว ไม่เคยคิดจะเรียกพี่เลยใช่มั๊ย
“ช่างชั้นเถอะน่า ว่าแต่กี่โมงกี่ยามแล้วเนี่ย” ฮันเกิงหันไปถามร่างสูง
“อีก 15 นาที แปดโมง”
“ห๊ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!! ว้ากกกกกกกกกก ทำไมไม่ปลุกเร็วกว่านี้เนี่ย วันนี้ชั้นมีเรียนเช้าด้วย ตายๆๆๆๆๆๆ” ฮันเกิงรีบลุกพรวดพราดแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำด้วยความเร็วแสง (มันเป็นไงหว่า เอาเป็น่าเร็วมากแล้วกันเนอะ)
“น่ารักจริงๆเลยน้า เกิง” ซีวอนยกยิ้มมุมปาก
................................................................................................................
“นี่นายๆ ขับให้มันไวกว่านี้ได้มั๊ยอ่า”
“อาศัยรถเค้าแล้ว ยังจะมาสั่งอีกนะครับ” เสียงทุ้มนั่งข้างคนขับดังขึ้น
“เชอะ ชั้นก็ไม่ได้อยากอาศัยมานักหรอก ถ้าเจ้านายของนายไม่ลากชั้นขึ้นมา แล้วบอกจะมาส่งเนี่ย” ฮันเกิงเถียงกลับคอเป็นเอ็น
“คยูฮอน”
“ขอโทษครับ นายน้อย”
“เกิงอ่า อย่าไปว่าคยูเลยนะ เค้าก็แค่กลัวว่าขับเร็วเกินไปแล้วเราจะเป็นอันตรายหน่ะ” ซีวอนแก้ตัวแทนลูกน้อง
“เชอะ ชั้นไม่ใส่ใจหรอก เออ ขอบใจนายมากนะที่มาส่ง ว่าแต่นายจะไม่สายเหรอมาส่งชั้นอย่างนี้อ่ะ”
“อ้อ ไม่เป็นไรหรอกครับ ลูกชายเจ้าของโรงเรียน สายนิดสายหน่อยคงไม่มีใครว่าหรอก” โว๊ะพ่อคุณ พ่อจะมีทุกกิจการเลยรึไงเนี่ย
“เกิงครับ เย็นนี้ผมขอมารับเกิงนะครับ” ร่างสูงหันมาถามร่างบาง
“เอ่อ ไม่เป็นไรหรอกชั้นเกรงใจหน่ะ แล้วชั้นก็โตแล้วกลับเองได้” ร่างบางตอบ
“แล้วถ้าเกิงไปล้มหน้าบ้านใครอีก ผมจะทำยังไงหล่ะครับ” พูดพลางจับมือร่างบางมากุม พร้อมส่งสายตาเป็นประกายอย่างห่วงใย
อย่า อย่านะซีวอน อย่ามาส่งสายตาอย่างงี้นะ แล้วใจเนี่ยจะไปสั่นทำไม นั่นมันผู้ชายนะเว้ย
“เอ่อออออ ไม่หรอกซีวอน ชั้นดูแลตัวเองได้หน่ะ แล้วก็ปล่อยมือได้แล้ว จะถึงมหาวิทยาลัยแล้ว”
“เกิงอย่าดื้อเลยนะครับ ให้ผมมารับนะครับ ไม่งั้นผมจะนั่งเฝ้าเกิงอยุ่มหาวิทยาลัยนี่หล่ะ ไม่ไปไหนจริงๆด้วย”
เอาเข้าไป นี่ว่างมากนักรึไงเนี่ย เวรกำอะไรนักหนานะฮันเกิง
“ก็ได้ๆ ขอบใจมากนะ ชั้นไปหล่ะ”
“ขอจุ๊บก่อนไปได้มั๊ย” ซีวอนอมลมพองแก้มรอ
“นายไม่อยากเจอชั้นอีกจริงๆใช่มั๊ย”
“ใจร้ายอ่า เกิงอ่า” พูดพร้อมทำหน้ายู่ นี่มันแมนจริงๆเหรอเนี่ย --*
.............................................................................................................................................
“เลิกเรียนแล้วไปไหนวะฮัน” เสียงโวยวายจากเพื่อนหน้าหมีลอยมา
“กลับบ้าน” ฮันเกิงตอบกลับ
“ห๊ะ นี่แกเอาหัวไปกระแทกอะไรมาป่าวะ ทำไมอยู่ดีๆนึกอยากกลับบ้านไว” พูดพลางเอามือเขย่าๆหัวเพื่อนตัวดี
“โอ้ยยยยยยยยย ไอ้คัง มันเจ็บนะเว้ย ก็ไม่มีอะไรแล้วแกจะให้ชั้นไปไหนวะ”
“สงสัยวันนี้ฝนจะตกเว้ยเฮ้ย ไอ้ฮันแม่งกลับบบ้านไว” พูดพลางเอาแขน(อันมหึมา 555) พาดไหล่เพื่อนรัก
“กรุณาเอาแขนออกจากไหล่เกิงด้วยครับ” เสียงทุ้มเย็นยะเยือกดังขึ้นด้านหลังทั้งคู่
“ไอ้หมอนี่ใครวะฮัน ไมมันเรียกชื่อเล่นแกได้วะ” คังอินหันไปกระซิบกับฮันเกิง ไม่ได้รุ้เล้ยว่าหายนะกำลังจะกร้ำกราย
“กรุณาเอาหน้าออกห่างๆคนของผมด้วยครับ แล้วมือหน่ะ เอาออกไปครับ” เสียงทุ้มยังส่งมาพร้อมรังสีบางอย่างที่ทำให้คนฟังชวนขนลุก
“ไอ้ฮัน แกว่าอากาศมันหนาวๆมั๊ยวะ” คังอินยังไม่เลิกหันไปกระซิบกับฮันเกิง
“จะไม่เอาออกใช่มั๊ยครับ ได้ครับ งั้นผมขอโทษนะ”
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกก ไอ้เด็กบ้า แกทำไรเนี่ย โอ้ยยยยยยยยยยย” หมัดหนักๆลอยมากระทบหน้าคังอิน ก่อนที่จะตามมาอีกหมัด
“ซีวอน หยุดนะ หยุดดดดดดดด”
“นี่นายทำอะไรของนายเนี่ย คังอินเป็นเพื่อนชั้นนะ ทำไมต้องทำรุนแรงด้วยเนี่ย” ร่างบางตวาดใส่ร่างสูง
“ก็มันเอามือมาวางไหล่เกิงอ่ะ ผมบอกให้เอาออกมันก็ไม่ทำ” ซีวอนตอบมาอย่างฉุนจัด
“ใครเป็นของนาย ชั้นบอกนายแล้วใช่มั๊ยว่าชั้นไม่ใช่สิ่งของ แล้วห้ามนายมาก้าวร้าวอย่างงี้กับเพื่อนของชั้นอีก ไม่อย่างงั้นชั้นจะหนีนายไปให้ไกลเลย ไม่ให้นายได้เห็นแม้แต่หน้าแน่” ฮันเกิงหันไปตวาดร่างสูงอีกรอบ ก่อนพยุงคังอินเดินไปอีกทาง
“เกิงครับ........ผมขอโทษ” ร่างสูงเอ่ย
“กลับบ้านนายไปเลย ชั้นไม่มีอารมณ์จะคุยกับนายตอนนี้” ฮันเกิงตอบอย่างหงุดหงิด
“แต่ว่า......เกิงครับ”
“ชั้นบอกให้กลับ ได้นายไม่กลับชั้นกลับเอง ป่ะคังอิน ไปทำแผลที่บ้านชั้น แล้วนายก็ไม่ต้องตามมานะ”
“เกิง................” ซีวอนมาตาละห้อยตามหลังร่างบาง
..............................................................................................................................
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด เกิงหายโกรธรึยังครับ
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ผมขอโทษนะเกิง
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด หายโกรธผมเถอะนะ
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ผมก็แค่โมโหที่คนอื่นมาใกล้เกิง
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ผมชอบเกิงจริงๆนะครับ
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ผมรักเกิงนะ
โว้ยยยยยยยยยย จะบ้าตาย บอกว่าไม่ให้ตามมาบ้าน แต่ก็เล่นส่ง SMS มาทุกๆ 5 นาที ผมจะบ้าตาย แล้วไปเค้าเอาเบอร์ผมมาตอนไหนเนี่ย อย่าบอกว่าพ่อเป็นเจ้าของเครือข่ายโทรศัพท์อีกเนี่ย (ถูกคร้าบบบบบบ ซีวอนรวยจัด 55555)
“ฮัลโหล เกิงเหรอครับ” น้ำเสียงตื่นเต้นลอยมาตามสายโทรศัพท์
“นี่ถ้านายยังไม่เลิกส่งข้อความมา ชั้นจะหนีออกจากแมนชั่นนี้เดี๋ยวนี้เลย คอยดู”
“เกิงยังไม่หายโกรธจริงๆซินะ” เสียงหงอยๆตอบกลับมา
“ก็มันน่ามั๊ยหล่ะ อยู่ๆดีๆนายก็มาชกเพื่อนชั้น” ฮันเกิงตอบกลับอย่างฉุนๆ
“ก็เค้ามายุ่งกับเกิง มาแตะตัวเกิงนี่ ผมไม่ชอบ”
“ซีวอน นั่นหน่ะเพื่อนชั้นนะ แล้วเราก็เล่นกันอย่างงี้มาตั้งนาน นายมีสิท์อะไรมาทำร้ายเพื่อนชั้นเพราะเรื่องแค่นี้เนี่ย ไร้เหตุผลที่สุด”
“ก็ผมรักเกิงนี่ครับ”
ตึก ตึก ตึก ตึก ไอ้หัวใจบ้า จะเต้นดังทำไมเล่า โอ้ยยยยยยยยย ทำไมถึงต้องหวั่นไหวด้วยเนี่ย
“แต่ชั้นก็ไม่ได้เป็นอะไรกับนายซักหน่อย แล้วชั้นก็ไม่ได้ ช..ช....ชอบนายด้วย” ร่างบางตอบกลับตะกุกตะกัก
“แต่ผมเชื่อว่าไม่นานเกิงจะต้องชอบผมแน่ๆ” อีกคนตอบกลับเสียงใส
“หลงตัวเองไปแล้วนะนาย พอและ ชั้นขี้เกียจคุย” ร่างบางหาเรื่องหลบเลี่ยง
“งั้นก็ฝันดีนะครับคนดี ผมจะจำวันนี้ไว้ไปนานๆเลย เพราะเป็นวันแรกที่เกิงโทรมาหาผม” จะจำวันที่ชั้นโทรด่านายเนี่ยนะ ท่าทางจะไม่เต็มแหะเด็กนี่
“เออ เออ นอนได้และ บาย”
“เกิงยังไม่บอกฝันดีเลยนะครับ” ร่างสูงอ้อน
“แล้วทำไมชั้นต้องบอกด้วยอ่ะ” ร่างบางย้อนถาม
“เพราะถ้าเกิงไม่บอก ผมก็จะไม่วาง แล้วถ้าเกิงวาง ผมก็จะโทรใหม่ ถ้าเกิงปิดเครื่องผมก็จะไปเอาคำว่าฝันดีถึงห้องเกิงเลยแล้วถ้า....”
“พอๆๆๆๆ โอเคๆ แค่คำเดียวใช่มั๊ย เอ่ออออ งั้นก็ ‘ฝันดี’ “ ร่างบางเอ่ย
“ขอเพราะกว่านี้ไม่ได้เหรอครับ” ร่างสูงอ้อนต่อ
“นี่นายจะให้ชั้นโกรธอีกรอบใช่มั๊ย!” ร่างบางแว้ดกลับ
“ครับๆๆ ผมไม่กวนแล้วก็ได้ ฝันดีนะครับคนดี ฝันถึงผมบ้างนะครับ รักเกิงนะครับ”
เด็กบ้า ทำไมต้องมาทำให้ใจสั่นด้วยเนี่ย ไม่เข้าใจหัวใจตัวเองเลยจริงๆ
....................................................................................................................................
หลังจากผ่านเหตุการณ์นั้นมาหลายสัปดาห์ ฮันเกิงบังคับให้ซีวอนไปขอโทษคังอินจนได้ ซีวอนเมื่อขอโทษแล้วก็พยายามเข้าใกล้ฮันเกิงมากขึ้น ทั้งตามรับตามส่ง มาหาที่มหาวิทลัยบ้าง ไปหาที่แมนชั่นบ้างจนเป็นกิจวัตร ฮันเกิงเองจากตอนแรกที่รู้สึกหงุดหงิดที่มีเด็กโข่งมาวุ่นวายก็กลับกลายเป็นความเคยชิน ไม่ว่าฮันเกิงอยู่ตรงไหนก็ย่อมจะเห็นซีวอนอยู่ด้วยเสมอ จนทำให้คนในมหาวิทยาลัยชินตากับภาพที่มักจะหนึ่งร่างบางกับหนึ่งร่างสูงทะเลาะ หยอกล้อ วิ่งไล่ โวยวาย จนทุกคนแทบจะคิดว่าซีวอนเป็นเด็กมหาวิทยาลัยนี้ด้วยอีกคน
“เกิงครับ”
“อะไรซีวอน ชั้นทำงานอยู่”
“เกิงชอบผมบ้างรึยังครับ” ร่างสูงเอ่ยถาม
ร่างบางชะงักเล็กน้อย ก่อนที่จะเอ่ยปากตอบ “ก็ไม่ได้รังเกียจอะไรนี่”
“จริงเหรอครับ” ร่างสูงส่งเสียงดีใจ “งั้นผมก็พอจะมีสิทธิ์สินะครับ”
“หืมมมมมม” ร่างบางเงยหน้าขึ้น ทำสีหน้าสงสัย “สิทธิ์อะไร?”
“ก็สิทธิ์ที่จะดูแลเกิง สิทธิ์ที่จะรักเกิง............เกิงครับ เป็นแฟนผมเถอะนะครับ”
“ห๊ะ!!!” ร่างบางนิ่งค้าง “นายว่าอะไรนะ”
“เป็นแฟนผมเถอะนะครับ คบกับผมนะ ผมหน่ะรักเกิงมากๆเลยนะครับ” ร่างสูงจ้องหน้าร่างบาง ถ่ายทอดทุกอย่างผ่านดวงตาสื่อให้ร่างบางเห็นว่าตัวเองจริงใจแค่ไหน
“แต่ว่า นายมั่นใจเหรอซีวอนที่จะคบกับชั้นหน่ะ คือ ชั้นยังไม่แน่ใจนัก” ร่างบางตอบร่างสูงด้วยแววตากังวล
“มั่นใจครับ ขอแค่เกิงไม่รังเกียจผม ผมเชื่อว่าวันนึงเกิงต้องรักผมมากขึ้นแน่ๆ ให้โอกาสผมนะครับ” ร่างสูงเอ่ยตอบอย่างหนักแน่น
“งั้นก็ อืม” ร่างบางหลุบหน้าซ่อนความเขิน
“เกิงว่าไงนะครับ” ร่างสูงแทบจะปิดเสียงตื่นเต้นไม่มิด
“ก็ตอบว่าได้ไงหล่ะ นายนี่หูหนวกเหรอ” ร่างบางยังไม่วายแอบแว้ดใส่
“จริงเหรอครับ จริงๆเหรอครับ ผมดีใจที่สุดเลย ผมรักเกิงนะครับ รักเกิงมากๆเลย” ร่างสูงพูดพลางรวบรางบางมากอด
“นายจะเนียนไปและซีวอน ชั้นยังไม่อนุญาตซักหน่อย ปล่อยเลยๆ”
“โธ่ เกิงก็ ก็ผมดีใจนี่ครับ ดีใจที่สุดเลยอ่า ในที่สุดเกิงก็ยอมรับผม ในที่สุดผมก็ได้อยู่ข้างๆเกิงจริง ผมรักเกิงนะครับ รักเกิงนะ”
“รู้แล้วหน่ะซีวอน พอแล้วชั้นเขินนะ” ร่างบางพูดพลางซ่อนใบหน้าแดงกล่ำ
………………………………………………………………………………………..
หลังจากเหตุการณ์วันนั้น ที่ซีวอนขอฮันเกิงคบ ซีวอนก็ยิ่งตามติดฮันเกิงยิ่งกว่าเงาตามตัว จากวันกลายเป็นเดือนที่ร่างบางมีร่างสูงมาวุ่นวายในชีวิต จากที่เคยรำคาญก็กลับกลายมาเป็นความรู้สึกอุ่นใจเวลาร่างสูงอยู่ใกล้ จนทำให้เกิดความรู้สึกแปลกๆในใจร่างบางอย่างไม่รู้ตัว แต่ร่างบางเองก็ไม่เคยแสดงความรู้สึกหวั่นไหวนี้ให้ร่างสูงได้รับรู้ จนอีกคนแอบเก็บไปน้อยใจบ่อยๆว่าร่างบางนั้นไม่ได้ชอบตัวเองจริงๆ
“นี่ซีวอน วันๆนายไม่มีอะไรทำบ้างเลยเหรอ คอยตามชั้นอยู่ได้” ร่างบางเอ่ยแกล้งถามร่างสูง
“มีครับ แต่ผมไม่ทำ ก็ผมอยากอยู่กับเกิงนี่นา ผมอยากอยู่กับเกิงทุกวินาทีเลยด้วยซ้ำ”
“แล้วนายไม่คิดว่าชั้นจะรำคาญเหรอ” ร่างบางยังแกล้งต่อ
ร่างสูงชะงัก “เกิงคงรำคาญผมมากซินะครับ” ร่างสูงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเจือน้อยใจมาไม้ไหนของเค้าเนี่ย ปกติถึงเค้าจะแกล้งยังไงไอ้เด็กโข่งนี่ก็ไม่เคยมีปฎิกิริยาซักที
“งั้นผมตัดสินใจแล้ว ถ้าเกิงรำคาญผมจะไม่มากวนเกิงอีก ดีมั๊ยครับ” ร่างสูงเอ่ยถามน้ำเสียงเจือความเจ็บปวด
“ผมขอโทษ ถ้าที่ผ่านมาผมสร้างความวุ่นวายให้เกิง” ร่างสูงเอ่ยอย่างตัดพ้อ
“ซ..ซีวอน ดี ดี ไปเลย นายจะไปไหนก็ไป ชั้นรำคาญนายจะแย่”
ร่างสูงแทบจะไม่เชื่อหูกับคำที่ร่างบางเอ่ยออกมา “ได้ครับ ถ้าเกิงต้องการ” แต่ในเมื่อเป็นสิ่งที่คนที่เค้ารักต้องการ เค้าก็จะทำ
“ผมขอโทษนะครับ”
“ซ....ซีวอน” ร่างบางทำได้เพียงเอ่ยเรียกเสียงแผ่ว
ร่างสูงปิดประตูห้องออกไปแล้ว
“ฮึกๆ ฮึกๆฮึก ไอ้เด็กบ้า คิดจะมาก็มา คิดจะไปก็ไป นายทำไมทำอย่างงี้ เด็กบ้าๆ นายเอาความรู้สึกอะไรก็ไม่รู้มาใส่ใจชั้น แล้วอยู่ดีๆก็เดินจากไป ไหนว่ารักกัน ไหนว่าชอบชั้น ตอนนี้ชั้นรักนายแล้ว นายมาทิ้งกันง่ายๆนี่นะ เด็กบ้าๆๆๆๆ”
“ว่าใครบ้าเหรอครับ”
“เด็กบ้าๆๆๆๆ” เอ๋ เสียงซีวอน
“นะ...นาย ก็นายเดินออกไปแล้ว เมื่อกี้ นะ...นายเข้ามาได้ไง”
“ใช่ครับผมออกไปแล้ว แต่เผอิญผมดูในกล้องวงจรปิด มีใครที่ไหนไม่รู้ร้องไห้ใหญ่ แถมบอกรักผมด้วย ผมก็เลยกลับมา” ร่างสูงยิ้มแฉ่ง ทำยังกับไม่เคยเกิดอะไรขึ้น
“หยุดร้องนะครับคนดี ผมดีใจนะครับที่เกิงบอกว่ารักผม บอกให้ผมฟังอีกทีนะครับ” ซีวอนรวบตัวรางบางมากอดไว้แน่น กระซิบข้างหูบอกความในใจ
“ฉ...ฉันรักนาย พอแล้วๆ ฉันเขิน” ร่างบางยิ้มก้มหน้าต่ำปกปิดความอาย
“ผมก็รักเกิงนะครับ รักที่สุดเลย” ร่างสูงกระซิบอีกครั้ง พร้อมมอบจุมพิตบางเบาให้ร่างบาง
“อื้อ รู้แล้วหล่ะน่า” แต่เหมือนร่างบางเพิ่งนึกอะไรออก “ซีวอน เมื่อกี้นายบอกว่านายรู้ได้ไงนะว่าชั้นบอกรักนาย “
“ก็ผมดูเกิง ผ่านกล้องวงจรปิดอ่า”
“นายว่าอะไรนะ นายว่านายดูวงจรปิดงั้นเหรอ นายเอามาติดตั้งแต่เมื่อไหร่” ร่างบางเริ่มขึ้นเสียง
“แหะๆๆๆๆ ก็ตั้งแต่วันแรกที่เกิงมาอยู่แหละครับ”
“ซีวอน” กร๊อบๆ เสียงหักนิ้วลั่น “นายตายยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“อย่านะคร้าบบบบบบบบบบบบบบ วอนกลัวแล้ว ที่รัก”
จบเหอะค่ะ จบ
เม้นติชมด้วยนะคะ ขอบคุณค่า ^__^
ความคิดเห็น