[SF] SiHan, Be with you [SiHan or WonGeng]

ลำดับตอนที่ #5 : [SF] Close Friend...............เพื่อน สนิท 2

หลังกลับมาจากไปซื้อของเป็นเพื่อนลึทึกแล้ว ซีวอนก็กลับมาที่บ้าน พลางทบทวนเรื่องที่ลีทึกได้บอกมาเกี่ยวกับฮีชอล

“ฉายา ฮีชอล 2 เดือนงั้นเหรอ เกิงจะรู้เรื่องนี้มั๊ยนะ แล้วถ้ารู้นายจะทำใจได้มั๊ยถ้าวันนึงโดนฮีชอลเบื่อ”

ซีวอนได้แต่พลางคิดว้าวุ่นหาทางที่จะบอกให้เพื่อนรักรู้ตัวว่าคนที่คบอยู่ด้วยนั้นไม่ได้ดีอย่างที่คิด แต่ยิ่งคิด ร่างสูงยิ่งจนปัญญา เพราะเท่าที่เห็นฮันเกิงดูจะรักฮีชอลเอามากๆ คิดมาได้ถึงตรงนี้ความอัดอั้นตันใจก็เอ่อท่วมหัวใจร่างสูง ถ้าเป็นเค้าที่ฮันเกิงรัก จะไม่มีวันและไม่มีทางที่จะเบื่อ หรือคิดจะทิ้งร่างบางแน่นอน แล้วตอนนี้เค้าจะทำอะไรได้กันนะ จะทำยังไงให้คนที่เค้ารักเจ็บหรือเสียใจกับเรื่องนี้น้อยที่สุด จะมีทางไหนบ้าง...................

 

 

 

 

 

 

.........................................................................................

 

เช้าวันต่อมา หน้าโรงเรียน

“คุณครับ คุณตรงนั้นหน่ะ คุณทำกระเป๋าสตางค์ตกครับ” ร่างสูงวิ่งตามคนข้างหน้า

“อ๊ะ ขอบคุณครับ ผมนี่สะเพร่าชะมัดเลย เอ่อ.....ไม่ทราบว่าคุณ” ร่างตรงหน้าเอ่ยถาม

“ซีวอนครับ ชเว ซีวอน” ร่างสูงตอบ

“อ้อ คุณนั่นเอง ผมฮีชอลครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ถ้ายังไงให้ผมเลี้ยงตอบแทนคุณนะครับ”  

“ได้เลยครับ งั้นกลางวันนี้แล้วกันนะครับ ผมขอตัวไปเข้าเรียนก่อนนะครับ แล้วเจอกัน” ร่างสูงวิ่งออกไป

“ชเว ซีวอน งั้นเหรอ เจ้าชายผู้เงียบขรึมเพื่อนของฮันเกิงนี่ หึหึ น่าสนใจแหะ” ร่างบางพึมพำกับตัวเอง มุมปากยกยิ้มอย่างมีเลสนัย

 

 

 

 

 

……………………………………………………………………………………………

 

พักกลางวัน

“ซีวอนนนนน เอ๊ะ เฮ้ๆๆ นายๆเห็นซีวอนมั๊ยอ่ะ วันนี้เค้าไปไหนเนี่ย ชั้นไม่เห็นเลยตั้งแต่เช้า” ร่างบางถามเพื่อนร่วมห้องของซีวอน

“ไม่รู้อ่ะ พอกริ่งพักเที่ยงดังก็เห็นรีบออกไปเลย ไม่ได้ไปหานายเหรอ” เพื่อนในห้องซีวอนตอบ

“ไม่นิ ขอบใจๆ” ร่างบางตอบกลับ “ไปไหนของเค้านะ ฮีชอลก็ไม่ว่างด้วย แล้วเราจะไปกินเข้ากับใครเนี่ย” ร่างบางเดินหน้ามุ่ยพลางบ่นกระปอดกระแปด เพื่อนรักก็ไม่อยู่ แถมคนรักก็ยังไม่ว่างอีก เซ็งชะมัดเลย

“ไปกินกับฮยอก กับมินก็ได้” ร่างบางคิดได้ดังนั้นจึงวิ่งไปห้อง D เพื่อชวนเพื่อนอีก 2 คนไปกินข้าว

 

 

 

 

 

 

 

.........................................................................................................

 

 

ดาดฟ้าตึกเรียน

“คุณคงไม่ว่าอะไรนะที่ผมมาเลี้ยงข้าวคุณที่นี่ โรงอาหารคนเยอะหน่ะ” ฮีชอลบอกร่างสูง

“อ้อ ครับ ตรงนี้ก็ดีเหมือนกัน ผมไม่ชอบอยู่ที่ที่คนเยอะๆ” ร่างสูงตอบ

“เอ่อ.....คุณซีวอน เป็นเพื่อนกับฮันเกิงใช่มั๊ยครับ” ฮีชอลถามหยั่งเชิงร่างสูง

“ครับ ว่าแต่ฮีชอลรู้จักฮันด้วยเหรอครับ อ้อ แล้วก็ไม่ต้องเรียกคุณก็ได้ครับ เรียกว่าซีวอนเถอะ” ร่างสูงเอ่ยถาม

“อ้อ ครับ เราอยู่ชมรมเดียวกันหน่ะครับ ก็เลยสนิทกัน แต่ฮันเค้าน่ารักนะคะครับ นิสัยดีเป็น เพื่อน ที่ดีมากๆเลย” ฮีชอลเน้นคำว่าเพื่อนจนร่างสูงหันกลับมามอง

“งั้นเหรอครับ ผมก็คิดว่าเค้าเป็นเพื่อนที่ดีทีเดียว อย่าคุยเรื่องคนอื่นเลยครับ เรามาทานข้าวดีกว่า ฮีชอลจะได้ไปเข้าเรียนไม่สาย” ร่างสูงส่งสายตาห่วงใยไปให้ เล่นเอาคนที่มองอยู่เขินไปเลยทีเดียว

“ขอบใจนายนะที่เป็นห่วง อ่ะ ชั้นทำมาเองไม่รู้ว่านายจะชอบรึเปล่า ลองทานดูนะ” ฮีชอลเอื้อมมือเอากล่องข้าวให้ร่างสูง จังหวะเดียวกันกับที่ร่างสูงเอื้อมมือมารับ มือทั้งคู่สัมผัสกันอย่างบังเอิญ

“ขอบคุณมากนะ ท่าทางมื้อนี้ชั้นจะต้องอ้วนแน่ๆเลย นายทำมาซะเยอะขนาดนี้” ร่างสูงเอ่ยพลางส่งยิ้มชวนมอง ทำเอาคนที่เขินอยู่ยิ่งเขินหนักเข้าไปอีก

“ทานเยอะๆนะ” ร่างบางยิ้มกลับพลางคิด คนอะไรมีเสน่ห์ชะมัดอยาก ท่าทางจะปล่อยให้หลุดมือไม่ได้ซะแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

…………………………………………………………………………………………..

 

“ซีวอนนนนนนนนนนนนนนนน” เสียงที่นำมาก่อนตัวทำให้ร่างสูงแอบลอบยิ้ม “นายหายไปไหนมาห๊ะ กลางวันชั้นจะมาชวนกินข้าวก็ไม่อยู่” ร่างบางของฮันเกิงรัวใส่เพื่อนเป็นชุด

“อ้อ พอดีชั้นต้องไปเอาของที่ห้องชมรมหน่ะ โทษทีลืมบอกนาย เออ แล้วนายไปกินข้าวกับใครมาหล่ะ” ร่างสูงแกล้งเฉไฉไปเร่องอื่น

“อ้อ ซองมินกะฮยอกแจหน่ะ นี่ๆนายชั้นได้ที่จะไปเดทอาทิตย์หน้าแล้วนะ ชั้นว่าฮีชอลต้องชอบแล้วก็ประทับใจแน่ๆเลย” ร่างบางพูดพลางทำหน้านึกถึงวันเวลาเดทที่กำลังจะมาถึง

“งั้นก็ดีแล้ว เที่ยวให้สนุกหล่ะ” ร่างสูงพูดออกไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แต่ในอกกลับรู้สึกเจ็บแปลบ

“เรากลับบ้านกันเถอะ ชั้นต้องรีบทำงานจะได้รีบนอน เดี๋ยวอาทิตย์หน้าไปเดทแล้วจะไม่หล่อ 55555” ร่างบางพูดพลางทำท่าเก๊กหล่อ ทำให้คนที่นั่งฟังอยู่แอบยิ้มตามกับท่าทางแสนน่ารัก แต่แค่ครู่เดียวรอยยิ้มนั้นก็หายไป เมื่อคิดได้ว่าถ้าฮันเกิงได้รู้ความจริงเรื่องคนรักของตัวเอง ร่างบางจะยังร่าเริงได้อย่างนี้รึเปล่า

 

 

 

 

 

 

 

...........................................................................................................

RRRRRRRR

 

“สวัสดีครับ ซีวอนพูดครับ”

“ซีวอน นี่ชั้นฮีชอลเองนะ”

“เอ๋ ฮีชอลได้เบอร์ผมมาจากไหนเหรอครับ” ซีวอนถามด้วยความแปลกใจ

“อ้อ ได้มาจากคนที่ชมรมหน่ะ นายไม่ชอบให้ใครโทรกวนหรือเปล่า” ฮีชอลเอ่ย เสียงดูสลดลงเล็กน้อย

“อ้อ เปล่าหรอก ชั้นแค่แปลกใจหน่ะว่านายได้เบอร์มาได้ยังไง” ซีวอนรีบเปลี่ยนน้ำเสียง โอกาสของเค้ามาถึงแล้วสินะ

“อื้อ ชั้นนึกว่าจะทำนายโกรธซะอีก ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากโทรมาคุยเล่นด้วยหน่ะ ชั้นเหงาวันนี้อยู่บ้านคนเดียวด้วย แต่ถ้านายไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรนะ ชั้นไม่รบกวน” ฮีชอลรีบออกตัวเพราะกลัวซีวอนจะจับได้ถึงพิรุธ

“ไม่เป็นไรๆ คุยได้ๆ” ซีวอนรีบตอบกลับไป

ทั้งคู่คุยกันอยู่นานกว่าชั่วโมง จนฮีชอลง่วงนอนเลยวางสายไป การคุยโทรศัพท์ครั้งนี้ทำให้ซีวอนรู้จักตัวตนของฮีชอลมากขึ้น แล้วยิ่งทำให้เค้าอยากจะบอกความจริงให้ฮันเกิงได้รู้ไวๆว่าคนที่ตัวเองคบอยู่นั้น ไม่ได้จริงใจอะไรกับฮันเกิงเลย

 

 

“คงถึงเวลาแล้วสินะ” ร่างสูงพึมพำกับตัวเองก่อนล้มตัวลงนอน “ชั้นจะจบทุกอย่างเอง ชั้นจะทำให้นายรู้ความจริงเองฮันเกิง” ร่างสูงคว้ากรอบรูปจากหัวเตียงมากอด กรอบรูปที่ใส่รูปของคนที่เค้ารักหมดหัวใจ ฮันเกิง

 

 

 

 

 

 

 

................................................................................................................

พักกลางวัน ดาดฟ้าโรงเรียน

“ดีใจจังที่นายชวนชั้นมากินข้าว” ฮีชอลเอ่ยขึ้น ก็วันนี้เป็นวันดีอะไรไม่รู้ ซีวอนสุดหล่อที่เค้าหมายปองเป็นคนเอ่ยปากชวนเค้ามากินข้าวเองเลย

“ชั้นก็อยากขอบคุณที่นายเลี้ยงชั้นไง แต่ชั้นทำอาหารไม่เป็นหรอกนะ มีแต่ขนมปังกับนมจากโรงอาหารหน่ะ หวังว่านายจะกินได้นะ”

“ได้สิ อะไรที่นายซื้อให้ชั้นก็ชอบทั้งนั้นแหละ อ๊ะ” ฮีชอลเมื่อรู้ตัวว่าหลุดปากเผยความในใจออกไปก็รีบแสร้งเอามือมาปิดปาก พร้อมกับก้มหน้าซ่อนใบหน้าขึ้นสี

“หืม งั้นแสดงว่าถ้าชั้นจะให้ไอ้นี่นายด้วย นายคงจะชอบใช่มั๊ย” ร่างสูงชูสร้อยข้อมือเล็กๆที่มีอักษร SH ยื่นให้ฮีชอล ทำเอาฮีชอลที่เขินอยู่ยิ่งหน้าแดงหนักเข้าไปอีก เมื่อคิดว่าอีกคนจะมีใจตรงกัน

“นะ นาย หมายความว่ายังไงเหรอ ชั้นไม่เข้าใจ” ฮีชอลแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง แต่หน้าก็ยังแดงอย่างปิดไม่มิด

“เท่านี้คงไม่พอให้นายเข้าใจสินะ งั้น.....” ร่างสูงโน้มตัวลงพร้อมกับประกบจูบริมฝีปากของฮีชอล

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ซีวอน นายเรียกชั้นมา มะ............ซีวอน ฮีชอล! พวกนาย” ร่างบางของอีกคนขึ้นมาบนดาดฟ้าพอดีที่ได้เห็นฉากตรงหน้า

“ซีวอน นาย ทำไมนายทำอย่างนี้ ทำไม!!!!!” ร่างบางตรงเข้ากระฉากคอเพื่อนรัก พร้อมตะโกนด่าร่างสูง

“ไอ้เพื่อนเลว ไอ้เพื่อนทรยศ นาย!!!!” ร่างบางซัดหมัดไปที่ร่างสูงจนเซล้ม โดยที่ร่างสูงนั้นไม่ตอบโต้หรือแม้แต่จะป้องกันตัว

“หยุดนะฮันเกิง!” อีกคนที่ยืนดูเหตุการณ์ด้วยความตกใจตะโกนขึ้นพร้อมกับรั้งร่างของฮันเกิงไว้

“ทำไม นายห้ามชั้นทำไม ชั้นจะเอาเลือดปากไอ้เพื่อนชั่วคนนี้ออก ปล่อยชั้นนะฮีชอล” ร่างบางสะบัดฮีชอลออกให้พ้นทาง

“พอได้แล้วฮันเกิง” ฮีชอลตะโกนใส่หน้าร่างบาง “ชั้นชอบซีวอน!”

 

 

 

 

 

“ห๊ะ นายว่าอะไรนะ”

 

 

 

 

ร่างบางเปลี่ยนเป้าหมายมาที่ฮีชอล “พูดใหม่สิฮีชอล ไม่จริงใช่มั๊ย ก็นายคบกับชั้นอยู่ เรายังวางแผนจะไปเดทด้วยกันอยู่เลย” ร่างบางถามพลางเขย่าตัวฮีชอลอย่างแรง

“หยุดได้แล้วฮันเกิง นายมันน่าเบื่อ ชั้นทนคบกับนายต่อไปไม่ไหวแล้ว พอกันที” ฮีชอลสะบัดตัวออกจากร่างบาง พลางพูดต่อ “ชั้นกับนาย เราเลิกกัน ชั้นชอบซีวอน ชั้นจะคบกับเค้า” ฮีชอลเชิดหน้าพูดอย่างไม่สนใจความรู้สึกของฮันเกิง

“นะ นาย  นายว่าไงนะ” ร่างบางอึ้งกับคำบอกเลิกที่ได้ยิน พลางน้ำตาไหลจากตาคู่สวย

“สะใจนายมั๊ยซีวอน ไอ้เพื่อนเลวนายแย่งแฟนชั้น ต่อจากนี้ไปนายกับชั้นเราขาดกัน ชั้นเกลียดคนอย่างนาย ได้ยินมั๊ยชั้นเกลียดนาย ไอ้เพื่อนทรยศ” ร่างบางหันมาตะโกนใส่ร่างสูงที่นั่งอยู่บนพื้น ก่อนจะวิ่งออกไปไม่ทันให้ร่างสูงได้พูดอะไรซักคำ

ร่างสูงได้แต่นั่งเจ็บปวดกับน้ำตาของร่างบาง พร้อมกับคำพูดที่เหมือนจะกรีดลงไปทุกครั้งที่ดังก้องอยู่ในหู เกลียดงั้นเหรอ ต่อจากนี้แม้แต่คำว่าเพื่อน นายก็จะไม่เหลือให้ชั้นแล้วเหรอเกิง นายเกลียดชั้นแล้วเหรอ ร่างสูงจมอยู่กับความคิดของตัวเองจนได้ยินเสียงถามจากฮีชอล

“เป็นอะไรมากมั๊ยซีวอน ไม่คิดเลยว่านายนั่นจะโมโหร้ายขนาดนี้” ฮีชอลว่าพลางเอามือแตะแผลที่มุมปากซีวอน

“เอามือของนายออกไป” ร่างสูงเอ่ยเสียงเรียบ

“หะ ว่าไงนะ” ฮีชอลงงกับคำพูดของซีวอน

“ชั้นบอกให้เอามือของนายออกไป ขอบใจที่นายออกไปจากชีวิตของฮันเกิง ต่อจากนี้ไปชั้นกับนายไม่มีอะไรต้องเกี่ยวข้องกันอีก” ร่างสูงพูดอย่างเย็นชา

“นายพูดอะไรของนาย เมื่อกี้นายยังจูบชั้น แล้วยังจะให้สร้อยเส้นนี้ชั้นอยู่เลย” ฮีชอลชูสร้อยข้อมือขึ้น

“สร้อยเส้นนี้” ซีวอนกระชากออกมาจากมือฮีชอลพร้อมชูต่อหน้า “SH มันมาจาก ซีวอนกับฮันเกิง หวังว่านายคงจะเข้าใจ” ร่างสูงเอ่ยก่อนจะลุกออกไปจากที่ตรงนั้น

“ซีวอน นะ นาย โธ่เว้ยยยยยยยยยยยยย” ฮีชอลสบถด้วยความแค้นใจ ที่ผ่านมาเค้าถูกหลอกงั้นเหรอ เค้าคิดมาตลอดว่าซีวอนคงมีใจให้เค้า แต่เปล่าเลย เค้าไม่ได้มีโอกาสแม้แต่จะเข้าไปอยู่ในสายตาซีวอนเลยแม้แต่น้อย

 

 

 

 

 

 

 

...............................................................................................................................

 

 

ร่างสูงวิ่งตามหาร่างบางจนทั่ว อยากจะอธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้เข้าใจ ว่าทุกสิ่งที่เค้าทำลงไปนั้นเพื่อเค้าทำเพื่อร่างบาง

“เกิง ฮันเกิง นายอยู่ที่ไหน” ร่างสูงวิ่งตะโกนหาร่างบางไปทุกที่ในโรงเรียน

“ฮึกๆ ฮือๆๆ”

ร่างสูงชะงักเท้า ก่อนจะเดินไปใต้ต้นไม้ที่จำได้ว่าเค้ากับร่างบางมักจะมาด้วยกันบ่อยๆเวลามีเรื่องไม่สบายใจ

“เกิง” ร่างสูงเรียก

“มาทำไมไอ้คนทรยศ ชั้นไม่อยากเห็นหน้านาย” ร่างบางลุกขึ้นยืนประจันหน้า สายตาชิงชังและเจ็บปวดถูกส่งมาที่ร่างสูง

“เกิง ชั้นขอโทษ ชั้นอธิบายได้นะที่นายเห็นเมื่อกี้หน่ะ......” ร่างสูงเจ็บปวดไม่แพ้กันเมื่อเห็นคนที่รักร้องไห้อย่างหนักขนาดนี้ สายตาที่ถูกส่งมานั้นมาทำให้เค้าเจ็บเจียนตาย

“หยุดพูด ชั้นไม่อยากฟังคำพูดจากคนทรยศอย่างนาย ต่อจากนี้นายกับชั้นเราไม่เคยรู้จักกัน ไม่ต้องมาให้ชั้นเห็นหน้าอีก ชั้นเกลียดนาย ได้ยินมั๊ย ชั้นเกลียดนาย!” ร่างบางตะโกนใส่หน้าร่างสูง

“แต่ชั้นรักนาย” ร่างสูงตะโกนเผยความในใจ “รู้ตัวบ้างมั๊ยว่าชั้นรักนาย รักมาก รักมาตลอด” ร่างสูงเอ่ยคำพูดทุกคำด้วยความหนักแน่น หวังเพียงอย่างเดียวว่าให้ร่างบางที่อยู่ตรงหน้าเข้าใจความรู้สึกที่เค้ามี

“ชั้นไม่ขอให้นายให้อภัยกับสิ่งที่ชั้นทำ ชั้นแค่อยากจะบอกความจริงให้นายรู้ว่าฮีชอลเค้าไม่จริงใจกับนาย ชั้นไม่รู้จะหาวิธีไหนที่ทำให้นายเชื่อคำพูดชั้น ชั้นเลยต้องทำให้นายเห็นกับตา แต่เชื่อชั้นเถอะนะฮันเกิง เชื่อชั้นซักครั้ง” ร่างสูงคุกเข่าลงต่อหน้าร่างบาง

“สายตาของชั้นคู่นี้ไม่เคยมองใคร ใจของชั้นดวงนี้มันไม่เคยเหลือที่ให้ใคร ทั้งหมดทุกลมหายใจของชั้น ชั้นยกให้นาย มันเป็นของนายตั้งแต่แรกที่เราเจอกัน ตั้งแต่แรกที่ชั้นได้รู้จักนาย ชั้นรักนาย ฮันเกิง ชั้นรักนาย” พูดทุกอย่างออกไปจากใจ หวังเพียงสิ่งเดียวให้คนตรงหน้ายอมรับฟังเค้าบ้าง ไม่อาจหวังให้รับรักตอบ แค่ไม่เกลียดกัน แค่เหลือที่ให้เค้ายืนบ้างแค่นั้นก็พอ แม้จะเป็นที่ของเพื่อนสนิทเค้าก็ยอม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นเกลียดนาย” ร่างบางพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบก่อนที่จะเดินจากไป














TBC....................






.............................................................................................................


อย่าเพิ่งปารองเท้ามานะคะ
เข้าใจว่านอกจากจะสั้นแล้วยังค้างอีก แหะๆๆ


แต่มันได้เท่านี้จริงๆค่ะ เมื่อคืนนั่งปั่นจนเช้ามันตันอ่าเลยได้มาเท่านี้

ทีนี้ไหนๆก็ยังๆปต่อไม่ได้ เลยอยากถามรีดเดอร์ด้วยว่าอยากให้มันจบแบบไหนคะ (เชื่อยังว่าตันจริงๆ = =)



ยังไงก็ลงความเห็นไว้ได้นะคะ


ปล. 1 น้าวันขา ตองมาลงตามสัญญาแล้วน้า
ปล.2  มี๊หลิว เค้าไม่ได้ดองนะ แต่ว่า แต่ว่า..... แฮ่ๆ ไม่มีข้อแก้ตัว จะรีบเข็นให้จบแล้วกันเค้าสัญญา (ชู 3 นิ้ว)





แล้วเจอกันตอนหน้านะคะ คาดว่าจะเป็นตอนจบ แหะๆๆ


ฝากเม้นเป็นกำลังใจนะคะ รักนะจุ๊บๆๆ ^3^