ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [SF] Close Friend...............เพื่อน สนิท 1
ถ้าเราไม่ได้ใกล้กันขนาดนี้..............นายจะหันมามองฉันบ้างมั๊ย
ถ้าฉันไม่ได้อยู่ในตำแหน่งนี้....................นายจะรักฉันบ้างรึเปล่าแค่คนที่เคียงข้างกาย แต่ไม่อาจอยู่ข้างเคียงในใจ
“ซีวอนนนนนนน” เสียงเล็กๆตะโกนมาแต่ไกล “ไปกินข้าวกันเหอะ วันนี้ฉันหิ๊วหิว ไม่รู้มีอะไรกินบ้างเนอะ จะมีของชอบรึเปล่าน้า” เสียงเล็กยังพร่ำถึงเรื่องอาหารไม่หยุดปาก
“แล้ววันนี้ แฟนนายไปไหนหล่ะ ทำไมไม่กินข้าวกับเค้า” เสียงทุ้มเอ่ยถาม
“โธ่ๆ ก็นานๆฉันอยากจะมากินข้าวกับเพื่อนสนิทบ้างสิ เดี๋ยวนายน้อยใจว่าฉันอยู่แต่กับแฟนฉันก็แย่หน่ะสิ” เสียงเล็กๆเอ่ยตอบ
“งั้นเหรอ ไม่ใช่ว่าเค้าไม่มาโรงเรียนหรอกเหรอ ถึงมาหาฉันได้” เสียงทุ้มถามกลับไปอย่างรู้ทัน
“แหะๆ ก็แหมๆ นิดนึงหน่า เอาเถอะวันนี้ฉันจะอยู่กับนายทั้งวันเลย โอเคมะ อย่างอนเลยนะ น้าๆคุณเพื่อนรัก” เสียงอ้อนๆลอยออกมาจากปากบาง
ใช่สินะ เพื่อนรัก แล้วนายเคยรู้บ้างรึเปล่า ว่าเพื่อนรักคนนี้มันรักนายไปใจหมดใจแล้ว ฮันเกิง
“อืมๆ งั้นก็ไปได้แล้วป่ะ เดี๋ยวคนเยอะ” เสียงทุ้มตอบกลับไป
“เย้ๆ ซีวอนใจดีที่สุดเล้ยยยยย รักซีวอนที่สุดเล้ย” เสียงเล็กตะโกนออกมาอย่างดีใจ
รัก งั้นเหรอ ถ้านายรักฉัน อย่างที่ฉันรักนาย มันก็คงจะดีกว่านี้สินะ ทำไมกันนะ ทำไมฉันไม่เป็นคนอื่นที่ไม่ได้อยู่ใกล้นายขนาดนี้ มันใกล้เกินไป ใกล้ซะจนนายมองไม่เคยเห็นความรู้สึกที่ฉันส่งไปให้
……………………………………………………………………………….
“ซีวอนนนนนนนนน กลับบ้านกันเถอะ” เสียงเดียวกับเมื่อกลางวันลอยมาก่อนตัว
“อืม ไปสิ” ตอบกลับร่างบาง
“ฮันเกิง ช่วงนี้นายเป็นไงบ้าง” ร่างสูงเอ่ยปากถามเพื่อนรักต่างห้อง
“ก็เรื่อยๆอ่ะ มีความสุขดี” ร่างบางเอียงคอตอบ “แล้วนายอ่ะ เมื่อไหร่จะมีแฟนซักที หน้าตาก็ไม่ได้ขี้เหร่อะไรซักหน่อยนี่” ร่างบางถามขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มกวนๆ
“ฉันคงรักใครไม่ได้อีกแล้วหล่ะ” ร่างสูงหันมาสบตาจริงจัง
“โหหหหหหหหห พูดยังกะอายุซัก 30 แล้วก็ผ่านความรักมาอย่าโชกโชน ทำไมอ่ะ มีใครมาทำให้นายอกหักงั้นเหรอ” ร่างบางยังซักต่อ
ไม่รู้เลยจริงๆสินะ ความรู้สึกของฉันนี่นายไม่เคยรับรู้มันเลยสินะ ทั้งๆที่ฉันก็อยู่ข้างนายตรงนี้ไม่ได้ไปไหน แสดงออกไปตั้งเท่าไหร่ แล้วทำไมนายถึงไม่รับรู้มันซักที
“เปล่าหรอก อย่าใส่ใจฉันเลย รีบเดินเถอะ เดี๋ยวจะมืดซะเปล่าๆ” ร่างสูงปฎิเสธที่จะบอกความจริงร่างบาง
“นายก็เป็นอย่างนี้ทุกที เวลาชั้นถามว่าชอบใครก็ไม่เคยบอก มันน่าน้อยใจนัก ชิร์” ร่างบางทำหน้าบูดก่อนเดินกระแทกเท้านำหน้าไป
ถ้าฉันบอกนายไปจริงๆ
นายจะรับมันไหวเหรอ ฮันเกิง
“เฮ้ยยยยยย งอนเป็นผู้หญิงไปได้ รอก่อนดิ่” ร่างสูงรีบสลัดความคิดของตัวเอง ก่อนวิ่งตามร่างบางข้างหน้าที่เดินนำไปไกลโข “ก็ชั้นบอกแล้วไง ว่าตอนนี้ยังไม่มีใคร”
“จริงอ่ะ” ร่างบางหยุดเดินหันมาเผชิญหน้า ทำเอาร่างสูงที่วิ่งตามมาแทบหยุดไม่ทัน
“ก็เอออ่ะดิ่ ถามมากนักนะนายอ่ะ” ร่างสูงรีบยืนยัน
“เอ้า ก็ชั้นเป็นห่วงนายนี่นา เพื่อนรักชั้นทั้งคน” ร่างบางตอบ ก่อนจะเอามือพาดไหล่เพื่อน
เพื่อนรัก งั้นสินะ ฉันมันก็เป็นได้เท่านั้น แต่ก็ขอบคุณนายนะ ที่อย่างน้อยก็ยังมีที่ยืนให้ฉันคนนี้
“อื้อ นายก็เป็นเพื่อนรักของชั้นเหมือนกัน ไอ้ตัวยุ่งเอ้ย” ร่างสูงยิ้มกลบเกลื่อน ก่อนจะขยี้หัวร่างบาง พร้อมวิ่งหนีบาทาที่กำลังจะลอยมา
“ไอ้บ้านี่ บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าขยี้หัว มาให้เตะซะดีๆนะเว้ย ชเว ซีวอน” ร่างบางออกวิ่งตามไปแก้แค้นเพื่อน
……………………………………………………………………………………………………..
RRRRRRRRRRRRRRRRRR
RRRRRRRRR
“ว่าไง เกิง โทรมาดึกเชียว”
“ซ...ซีวอน ฮึกๆๆๆ ฮือๆๆๆๆ”
“เฮ้ย เป็นไรไป ร้องไห้ทำไม” ร่างสูงตกใจกับเสียงร้องไห้ของคนที่ตัวเองรัก หรือว่า.........................
“ฮือๆๆๆๆ ซีวอน ฮือๆๆๆ ตั้วตั้ว มันกัดรองเท้าคู่โปรดที่นายซื้อให้ชั้นพังหมดเลยอ่ะ ฮือๆๆ ชั้นขอโทษนะ” ร่างบางยังสะอื้นไม่หยุด
“ห๊ะ อะ...อะไรนะ” ร่างสูงถามย้ำ อุตส่าห์แอบดีใจ
“ฮือๆ ก็รองเท้าคู่นั้นไง ที่นายเก็บเงินซื้อให้เป็นของขวัญ ฮึกๆ วันเกิดปีที่แล้วชั้นอ่ะ ตั้วตั้ว มันเอาไปกัดจนพังหมดเลย ชั้นกลัวนายโกรธ ฮึกๆ นายอย่าโกรธชั้นนะ ฮือๆๆ” ร่างบางยังสะอื้นไม่หยุด
“โธ่ ชั้นตกใจแทบตาย ที่แท้ก็เรื่องแค่นี้ ไม่เป็นไรหรอก เอาไว้ชั้นซื้อให้ใหม่ก็ได้” ร่างสูงเป่าปาก จะว่าโล่งอกก็ไม่เชิง
“นะ...นาย ไม่ ฮึกๆ โกรธ ฮึกๆ แน่ๆนะ” ร่างบางยังเจือเสียงสะอื้น “นายเก็บเงินตั้งหลายเดือนกว่าจะ ฮึกๆ ซื้อให้ชั้นได้”
“อื้อ ชั้นไม่โกรธหรอก นายไม่ได้ตั้งใจซักหน่อย หยุดร้องได้แล้ว ไม่อายมาม๊ารึไง ร้องไห้เป็นเด็กไปได้กะอีเรื่องแค่นี้” ร่างสูงแกล้งทำเสียงล้อเลียน
“ก็ชั้นแคร์ความรู้สึกนายนี่นา ผิดด้วยเหรอ” ร่างบางบ่นกระปอดกระแปด หายสะอื้นเป็นปลิดทิ้ง
“อื้อ ขอบใจนะ ที่แคร์ความรู้สึกชั้น” ขอบใจจริงๆที่นายแคร์ชั้นขนาดนี้ ถ้าได้เป็นคนที่นายรัก ชั้นคงมีความสุขกว่านี้สินะ
“รักนายที่สุดเลยซีวอน” ร่างบางส่งเสียงร่าเริงมาตามสาย ไม่ได้รู้เลยว่าคำว่ารักที่บอกไปจะจี้ใจดำอีกคนมากแค่ไหน
“ชั้น.....ก็รักนายนะ ไปนอนได้แล้วไป เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นสาย ฝันดีนะ” คำรักที่ออกจากปาก อยากให้อีกคนรับรู้ถึงความหมายที่แท้จริงของมันเหลือเกิน
“อื้อ ฝันดีนะ” ร่างบางพูดก่อนวางสาย
……………………………………………………………………………………………
เช้าวันต่อมา
“นี่ซีวอน นายว่าชั้นจะพาฮีนิมไปเดทที่ไหนดีอ่ะ มันใกล้วันครบรอบ 2 เดือนที่ชั้นคบกับเค้าแล้วนะ” ร่างบางเอ่ยถามเพื่อนสนิท ไม่ได้หันมองเลยว่าคนถูกถามทำสีหน้าเจ็บปวดแค่ไหน
“ก็พาไปที่ที่นายอยากไปสิ หรือไม่ก็ลองหาที่ที่คู่รักเค้านิยมไปอ่ะ” ร่างสูงกดความเจ็บปวดเอาไว้ ก่อนเอ่ยตอบเพื่อนรัก
“โห ไปที่ที่เค้าไปกันเยอะๆ มันก็เกร่ออ่ะดิ่ ชั้นอยากให้ฮีชอลประทับใจหน่ะ เอาที่แปลกๆดิ่” ร่างบางยังขอคำแนะนำจากเพื่อนรัก โดยไม่รู้เลยว่า แต่ละคำถามมันบาดลึกลงใจอีกคนไปมากแค่ไหน
“ดาวอังคาร แปลกพอมั๊ย” ร่างสูงยังมีอารมณ์กวนร่างบาง
“เอาไว้ถ้าชั้นจะชวนนายเดท ชั้นจะพาไปนะดาวอังคารหน่ะ - -“ ร่างบางตอบกลับร่างสูง
“ถ้ามันมีวันนั้นจริง ต่อให้เป็นดาวพลูโต ชั้นก็จะไปกับนาย” ร่างสูงมองตาร่างบางอย่างมีความหมาย
“เออ เอาเข้าไป ออกไปนอกจักรวาลเลยมั๊ย - - ชั้นไปถามพวกผู้มีประสบการณ์ดีกว่าถามนายนี่ไม่ได้ประโยชน์เล้ย” ร่างบางเอ่ย ก่อนเดินหายไปนอกห้อง
“เพราะชั้นรู้ ว่าวันนั้นมันคงไม่มีทางมาถึงไง ฮันเกิง” ร่างสูงพึมพำเบาๆ
………………………………………………………………………………………………………………
“วันนี้นายกลับคนเดียวนะ ชั้นจะไปลองดูที่เดทกับซองมินแล้วก็อึนฮยอกหน่ะ สองคนนั้นมันชำนาญ” ร่างบางรีบวิ่งมาบอกร่างสูงในห้องหลังจากออดเลิกเรียนดังขึ้น
“อื้อ เอาสิ ขอให้หาที่ดีๆเจอนะ” ร่างสูงตอบกลับไป
“กลับได้นะ คนเดียวหน่ะ” ร่างบางยังไม่วายห่วงเพื่อนน
“นี่นายคิดว่าชั้นอยู่อนุบาล 2 รึไง ถึงจะกลับบ้านคนเดียวไม่ได้”
“เอ้า ชั้นนึกว่าอนุบาล 1 ซะอีก อายุสมองนายหน่ะ แบร่ๆๆ” ร่างบางแลบลิ้นปลิ้นตา แล้วรีบวิ่งออกไปก่อนที่จะโดนร่างสูงตอกกลับ
นายก็เป็นซะอย่างนี้ แล้วจะไม่ให้ชั้นรักนายได้ยังไงกัน
.........................................................................................................
“เฮ้ย ซีวอนทำไมวันนี้เดินกลับบ้านคนเดียววะ แล้วไอ้ฮันไปไหนเนี่ย ทุกวันเห็นตัวติดกันเป็นตังเม” ลีทึก เพื่อนในกลุ่มอีกคนถามร่างสูงที่วันนี้ดูเดินเหม่อเป็นพิเศษ
“เค้าไปหาที่เดทหน่ะ” ร่างสูงตอบกลับอย่างไร้อารมณ์
“อ้อ อย่างนี้นี่เอง เดทกับฮีชอลห้องเออ่ะนะ รายนั้นหัวสูงจะตาย บอกไอ้ฮันระวังตัวไว้บ้างก็ดีนะ กิตติศัพท์รายนี้ไม่ใช่เล่นๆ” ลีทึกเปรยให้เพื่อนฟัง
“ห๊ะ นายว่าไงนะ” ร่างสูงเบืกตากว้างทันทีที่ได้ยิน
“เอ้า นายไม่รู้หรอกเหรอ ฉายาเค้าหน่ะ คิมฮีชอล 2 เดือน ไม่เคยคบใครเกิน 2 เดือน แล้วก็ไม่เคยรักใครจริง” ลีทึกสาธยายสรรพคุณ
“แล้วชั้นควรจะบอกเกิงยังไงดี” ซีวอนเริ่มคิดหนักเมื่อรู้ถึงนิสัยจริงๆของแฟนเพื่อนรัก
“นายก็พยายามมหาทางบอกแล้วกัน ชั้นเองก็ไม่อยากให้ฮันมันเสียใจ นายก็รู้มันยิ่งอ่อนไหวกับเรื่องอย่างนี้อยู่” ลีทึกตบบ่าเพื่อนเบาๆอย่างให้กำลังใจ
“อื้อ ชั้นจะลองหาทางที่ดีสุดแล้วกัน เออว่าแต่ทำไมวันนี้นายมาทางนี้หล่ะ ปกติเห็นกลับอีกทาง” ซีวอนหันไปถามเพื่อนบ้าง
“ชั้นว่าจะไปซื้อของขวัญให้ เอ่อ.....” ลีทึกเริ่มอึกอักจนซีวอนสังเกตได้
“ไม่เป็นไร ไม่อยากบอกก็ช่างเหอะ งั้นชั้นไปเป็นเพื่อนแล้วกัน วันนี้เบื่อๆไม่มีอะไรทำ”
“เฮ้ย!! จริงอ่ะ” ลีทึกมองซีวอนอย่างไม่เชื่อสายตา ก็ร้อยวันพันปีมันเคยออกไปไหนกับใครซะที่ไหน ถ้าไม่ใช่ฮันเกิง
“ก็เอออ่ะดิ่ จะให้ไปหรือไม่ให้” ร่างสูงเริ่มเอน้ำเสียงหงุดหงิด
“ไปดิ่ๆ ชั้นกำลังหาเพื่อนช่วยเลือกของพอดี เข้าไปในร้านหวานแหววแบบนั้นคนเดียวอายจะตายชัก”
“เออ ไปก็รีบๆเดิน”
………………………………………………………………………………………………TBC.......
แหะๆๆๆๆ
ไม่รู้จะแก้ตัวว่ายังไงดี
นอกจาก ขอโทษก๊าบบบบบบบบบ
ว่าจะลงตั้งแต่วันเกิดตัวเอง
มาจนวันนี้เลยมาเกือบครึ่งเดือนเพิ่งได้ลง - -
แถมยังลงแบบไม่จบด้วย จะโดนรองเท้าปามั๊ยเนี่ย งุงิๆ
แฮ่ๆ ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ
เนื้อเรื่องอาจจะธรรมดาๆ แต่ว่าไรเตอร์ตั้งใจแต่งน้า
ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับทุกคอมเม้นนะคะ
^___^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น