คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : อาหารรสชืด
หวานื่นนอนในอนเ้า นี่เป็นรั้แรเลยที่เธอนอนนื่นเอามธรรมาิ เธอไม่ไ้หลับสนิทแบบนี้มานานมาแล้ว ารไ้หลับโยไร้วามัวลนั้นมันยอเยี่ยมอย่านี้นี่เอ
สาวน้อยระโลาเีย้วยวามสื่นระปรี้ระเปร่า ลิ่นอาหารเ้าโยมาแะมู ึ่ทำให้เธอประหลาใมา และรีบเินออาห้อนอนไป
หวาน้าวเท้าเ้าสู่ห้อนั่เล่น ภาพที่ปราเบื้อหน้านั้น่าามเินว่าะบรรยาย เพิ่มยืนอยู่เีย้าโ๊ะอาหารที่ัแ่อย่าประี เ็มไป้วยอาหารเ้าแสนน่ารับประทาน แพนเ้นุ่มฟูวา้อนันเป็นั้นๆ ประับประา้วยผลไม้สหลาสีสัน ไ่าวทอสุพอีส่ลิ่นหอมเย้ายวน โยเิร์สีาวนวลูละมุนลิ้น าแฟร้อนๆ วันุยส่ลิ่นหอมรุ่นไปทั่วห้อ บรรยาาศอบอวลไป้วยวามอบอุ่น
“อรุสวัสิ์” เพิ่มล่าว้อนรับเสียสใส
รอยยิ้มว้าผุึ้นบนใบหน้าอหวาน วาอเธอเปล่ประาย้วยวามประทับใ “ว้าว พี่ทำทั้หมนี่เอเลยเหรอะ”
ายหนุ่มรีบเร่ฝีเท้ามาทา้านหลัอเธอ พลาเอ่ยอบเสียัฟัั "ใ่แล้ว" ่อนะึเ้าอี้ัวหนึ่ออมาอย่าเบามือ ประอเธอลนั่อย่าทะนุถนอม
เ็สาวเอียอมอายหนุ่ม้วยแววาสสัยพลาเอ่ยถาม "มันไม่เยอะไปเหรอะพี่ หนูทานไม่หมหรอ่ะ"
“ไม่เยอะไปหรอ” ายหนุ่มยิ้มอบ “หวานูสื่นึ้นเยอะเลยนะ รู้มั้ย? พี่อยาให้หวานมีอารม์ี ๆ แบบนี้ไปลอทั้วันเลย แล้วอีอย่านะมีพี่อยู่ทั้น ไม่้อลัวว่าะินไม่หม”
“ริ้วย่ะ” สาวน้อยหัวเราะออมาเสียสใส
มื้อเ้าอพวเาเ็มเปี่ยมไป้วยรอยยิ้มและเสียหัวเราะ เสีย้อนระทบานั้อไปทั่วโ๊ะอาหาร แ่ละน่า็เพลิเพลินไปับอาหารที่ายหนุ่มรัสรร์ึ้นมาอย่าพิถีพิถัน แม้ว่ารสาิมันออะืืนเินไป็าม หวานเอ็เพิ่้นพบว่าฝีมือารทำอาหารอเพิ่มนั้น่าไม่ธรรมาเลยริๆ ไม่ธรรมาที่ทำให้อาหารหน้าาน่าทานพวนี้ืืไ้นานี้
“วันหลัให้หนูทำเอีว่านะะพี่” หวานเอ่ยึ้น
“ทำไม ไม่อร่อยเหรอ?” เพิ่มถามอย่าเป็นัวล
“็...ไม่ใ่หรอ่ะ” หวานลอา “เพียแ่ว่า หนูไม่อยารบวนพี่มานเินไป”
“ไม่ไ้รบวนอะไรเลย” เพิ่มหัวเราะอบ
“รบวนนินึเถอะ่ะ หนูอร้อ” หวานส่สายาอ้อนวอน
เพิ่มยิ้มแห้ๆ เ้าใวามหมายอเ็สาว “โอเๆ ั้นยหน้าที่ทำับ้าวให้เธอเลยแล้วัน วามริแล้วพี่็อบฝีมือารทำับ้าวอเธอมาเลยนะ”
“ริเหรอะ ั้น่อไปนี้พี่ไว้ใหนูไ้เลย่ะ” สาวน้อยพูอย่ามั่นใและโล่อไปพร้อมๆ ัน "เอ่อ พี่เพิ่มะ เมื่อืนที่พี่ล่อมหนูให้หลับ พี่ไปหาวิธีมาาไหนเหรอ? มันไ้ผลีนน่าทึ่เลยล่ะ"
"อ๋อ เยอ่านเอในหนัสือน่ะ"
“แล้ว...เอ่อ ำเป็น้อ เอ่อ...ูบหน้าผาหนู้วยเหรอะ” เ็สาวเอ่ยถาม เสียอเธอเบาล ใบหน้านวลเนียนเริ่มระเรื่อึ้น้วยสีแอ่อนๆ วาสีน้ำาลเ้มอเธอ้อมอเา้วยวามเินอาย
“ำเป็นสิ” ายหนุ่มอบ น้ำเสียอเาอบอุ่นและอ่อนโยน "เพลนั้นะทำให้เธอผ่อนลาย และูบนั้นะมอบวามรู้สึปลอภัย เหมือนอยู่ท่ามลาอ้อมออรอบรัว มันเป็นั้นอนที่สำัมาเลยนะ"
“ั้นเหรอะ ริ้วยสินะ หนูหลับไปเลยอนที่พี่... เอ่อ... ทำแบบนั้น” เ็สาวเอ่ยเสียหวาน ใบหน้าอเธอแระเรื่อราวับลีบุหลาบยาม้อแสแ
“ใ่ไหมล่ะ ไว้พี่ะทำแบบนี้ให้เธอทุวันเลยนะ” ายหนุ่มยิ้มว้า
“รอให้หนูนอนไม่หลับ่อนเถอะ่ะพี่” สาวน้อยทำแ้มป่อ วาอเธอเป็นประาย้วยวามุน มอายหนุ่มรหน้า้วยวามไว้ใ และรู้สึปลอภัยเมื่ออยู่ับเา
ะที่่วสุท้ายอารเรียมสอบใล้เ้ามา าริวหนัสืออเพิ่มและหวานนั้นเรียไว้ว่ารอบลุมเนื้อหาที่เพิ่ม้อารสอนเธออย่าสมบูร์แล้ว ่วเวลาที่เหลือไม่ถึสามวัน เาัสินใลเวลาในารเรียนล และเพิ่มิรรมที่ทำให้หวานผ่อนลาย รวมไปถึารูแลให้เธอไ้พัผ่อนอย่าเพียพออี้วย
ลอเือนที่ผ่านมา ิวัรประำวันอเพิ่มและหวานไม่ไ้ำัอยู่แ่าริวหนัสือ แ่พันาไปเป็นแนวทาารเรียนรู้และใ้ีวิที่ีอย่ารบถ้วน เพิ่มใส่ใสุภาพอหวาน เรียมอาหารที่มีประโยน์ให้ทุวัน ารูแลนี้ไม่เพียส่ผลี่อร่าายอหวาน แ่ยั่วยระับวามสัมพันธ์อพวเาอี้วย
แสสว่าแห่วามหวัส่อประาย วันที่พวเารออยใล้เ้ามาทุที พวเาพร้อมเผิหน้าไป้วยัน ร่วมสร้าวามฝันให้เป็นริ
ความคิดเห็น