คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ปฏิบัติการขั้นที่ 1!!
ปฏิบัติการขั้นที่ 1!!
ตอนนี้ผมพี่ชีวอนพี่ฮีนิมและพี่ฮันเกิงอยู่ในห้องของผมกำลังประชุมกำลังพลพิชิตใจพี่ซองมิน แผนการของพี่แต่ละคนทำให้ผมมึนงงไปหลายตลบเหลือเกิน อย่างพี่ชีวอนบอกว่าให้รวบหัวรวบหางไปเลย พี่ฮันเกิงก็ให้ผมซื้อดอกไม้ให้พี่ซองมิน ส่วนพี่ฮีนิมสุดที่รักของผมคนนี้ให้ผมขอพี่ซองมินแต่งงานเลย ไม่มีใครเข้าใจหัวอกคนไม่กล้าอย่างผมบ้างเลย
“ฉันว่าแผนฉันนะดีสุดแล้วของพวกนายมันอ่อนน่ะ”
“ได้ไงพี่ฮีชอลอย่างพี่นะเขาเรียกว่าไม่ใช้แผนอะไรเลย”
“คิดว่าของนายดีตายละชีวอนของฉันน่ะโรแมนติกสุดๆเลยนะจะบอกให้”
“ผมว่าพี่ๆไม่ต้องเถียงกันหรอกครับ คือ…ผมเลือกแผนของตัวเองดีกว่า”
“แผนของนายมันเป็นยังไง” ทั้งสามคนประสานเสียงกัน
หลังจากประชุมเสร็จแผนของผมก็เริ่มปฏิบัติการทันทีหลังจากที่พี่ซองมินกลับมาจากข้างนอก
…..
…………
…………………
“น้ำครับพี่”
“อืม ขอบใจนะ”ซองมินรับน้ำเปล่าไปดื่ม
“วันนี้พี่อึนฮยอกจะกลับมากี่โมงหรอครับ”
“คงสักประมาณเที่ยงคืนมั้ง นายมีอะไรหรือเปล่า”
“เปล่าครับ แล้วพี่ซองมินมีงานต่อหรือเปล่าครับ”
“ไม่มีหรอก ฉันว่านายมีอะไรแน่ๆบอกมาซะดีๆ”
“คะ…คือ พี่ซองมินว่างหรือเปล่าครับ ผมอยากให้พี่ช่วยไปซื้อของเป็นเพื่อนหน่อย”
“ได้สิ จะไปตอนไหนละ”
“ประมาณบ่ายสามละกันครับให้พี่พักผ่อนก่อนค่อยออกไป”
“ฮ่าๆๆ นายนี่เป็นน้องที่น่ารักๆจริงๆเลย” ซองมินเดินไปหยิกแก้มคยูและเลยเข้าห้องพักไป
ส่วนคนที่เหลือไม่ต้องบรรยายมาก เพราะนั่งตัวแข็งตาค้างไปกับรอยยิ้มและสัมผัสนั้นซะแล้ว……
….
………..
…………….
บ่าย3
“เราจะไปซื้อของที่ไหนดี”
“ผมว่าจะไปแถวดงแดมุนน่ะครับน่าจะมีของให้เลือกเยอะ”
“แต่ฉันว่าน่าจะไปที่ห้างใหญ่ๆมากกว่านะเพราะถ้าไปที่ดงแดมุนมีคนจำได้ละแย่แน่เลย”
“มันก็จริงอย่างที่พี่ว่านะครับ เอาตามที่พี่บอกละกัน”
“พี่ครับงั้นไปที่ห้างXXXน่ะครับ” คยูบอกคนขับรถบริษัท
“วันนี้พี่ไปทำงานเหนื่อยไหมครับ”
“ก็ไม่เท่าไหร่ แต่มันเหงามากกว่าเพราะในวงไม่มีใครเลยที่ไปร่วมรายการ”
“คราวหน้าพี่ก็ชวนผมไปสิครับ” คยูพูดไปเขินไปเอามือเกาท้ายทอยตัวเอง
“ฉันก็อยากให้นายไปด้วยนะถ้าเป็นไปได้”
“ผมล้อเล่นครับพี่มันคงเป็นไปไม่ได้หรอกที่ผมจะได้ไปออกรายการกับพี่บ่อยๆ”
“แต่ฉันก็อยากให้นายไปจริงๆนะ อยู่กับนายแล้วไม่น่าเบื่อเหมือนไอ้ลิงมันชอบแย่งซีน” ซองมินทำท่างอล
“พี่อึนฮยอกเขาก็ทำตามหน้าที่ละครับ” ดีครับพี่ไม่ต้องไปออกรายการกับพี่อึนฮยอกบ่อยๆยิ่งดีผมไม่ค่อยปลื้มเท่าไหร่ ^^
“นายไม่ต้องไปแก้ตัวแทนมันเลย”
“ผมก็แค่…”
“พอเถอะ…ช่วงนี่นายไม่ค่อยได้ไปออกรายการหรือไงกลับมาที่ห้องพักทีไรเจอนายทุกที”
“ก็มีบ้างครับพี่ พอดีว่ารายการอัดเสร็จเร็ว”
“คงมีเราแค่สองคนละมั้งที่ไม่ค่อยมีงาน อย่างนี้ฉันว่าไม่นานเราสองคนคงได้ไปออกรายการด้วยกันเร็วๆนี้แหละ” ผมก็ขอภาวนาให้เป็นอย่างนั้นแหละครับพี่ ^_^
“ใกล้จะถึงห้างแล้วผมว่าพี่ใส่หมวกดีไหมครับคนจะได้จำไม่ได้”
“ฉันว่านายควรใส่มากกว่าฉันซะอีกนะ ตัวสูงออกจะโดดเด่นขนาดนี้”
“ผมว่าพี่นะควรใส่ออกจะน่ารักอย่างนี้ใครเขามองเห็นแต่ไกลสะดุดตามากกว่าผมอีก”
“อย่าเถียงสิฉันเป็นพี่นาย นายควรเชื่อพี่สิ”
“ผมไม่อยากเป็นน้องของพี่นิ”
“นายว่าอะไรนะ นายไม่อยากเป็นน้องของฉันงั้นหรอก”
“เอ่อ คือผมหมายความว่าผมไม่อยากเป็นน้องที่ไม่ทำหน้าที่ของน้องไง น้องที่ดีก็ต้องเป็นห่วงพี่สิครับ”
“เอาแบบนี้เราใส่กันทั้งสองคนนั่นแหละ จะได้ไม่ต้องมีปัญหา”
“พี่ว่าไงผมก็ว่าตามนั้นครับ” คยูหยิบหมวกไหมพรมสีชมพูสวมให้ซองมินเสร็จแล้วก็สวมให้ตัวเอง
“เห็นไหมละครับว่าผมเป็นน้องที่ดี”
“ให้มันได้อย่างนี้ไปตลอดเถอะจะคอยดู”
“คร๊าบบบบ ^^”
บนห้างใหญ่คยูกับซองมินเดินเคียงข้างกัน เลือกเดินดูของที่คยูตั้งใจที่จะซื้อ เดินเข้าร้านแล้วร้านเล่าก็ยังไม่ถูกใจสักร้าน
“แล้วอย่างนี้จะได้ไหมละเนี่ยเข้าร้านไหนร้านไหนก็ไม่เห็นจะถูกใจเลย”
“ผมว่าเอาร้านที่ผ่านมาเมื่อกี้ก็ได้นะครับถึงมันจะแพงไปหน่อยแต่ก็..”
“นี่นายจะเลือกของให้คนอื่นแบบนี้ไม่ได้นะ อยากให้เขาประทับใจก็ต้องพิถีพิถันหน่อยสิ อันนั้นสวยก็จริงแต่ยังไม่สวยที่สุดแถมราคาแพงอีก”
“ครับ”
“งั้นเราเดินไปดูร้านข้างหน้าดีกว่าไหมเพื่อจะมี”
แต่จนแล้วก็ยังไม่มีสักร้านที่จะถูกใจคนที่มาซื้อของเป็นเพื่อน สองร่างจึงเดินมานั่งที่ร้านกาแฟ
เพื่อพักผ่อนร่างกายที่เดินมาเกือบทั้งวัน สองคนเลือกที่จะนั่งติดกับกระจกมองผู้คนเดินขวักไขว่
เลือกซื้อของที่ต้องการ บางคนเดินมาเป็นกลุ่มหรือครอบครัว ส่วนบางคนเดินมากับคนรัก…….
“ผมว่าเรากลับกันเถอะพี่ซองมิน”
“นายไม่ซื้อของแล้วหรอ”
“เราเดินกันมาตั้งหลายชั่วโมงแล้วยังไม่มีที่ถูกใจเลย อีกอย่างพี่ซองมินก็คงจะเหนื่อยแล้วเรากลับไปพักกันดีกว่า”
“เอาอย่างนั้นก็ได้ตามที่นายต้องการ ^_^”
“ผมเลยพานทำให้พี่ซองมินเสียเวลาเปล่าเลย”
“ไม่เป็นไร ได้ออกมาเดินแบบนี้ก็ดีไม่ได้ออกมาเดินอย่างนี้นานแล้ว”
“ดูพี่ซองมินมีความสุขจังเลยนะครับ”
“แน่นอนอยู่แล้ว ยิ่งมีนายมาเดินเป็นเพื่อนแบบนี้ก็ยิ่งรู้สึกดี”
“พี่ซองมินพูดอย่างนี้ผมก็เขินแย่สิครับ”
“หือ เมื่อกี้นายพูดอะไรนะ”
“ปละ เปล่าครับไม่มีไรครับ”
ซองมินพยักหน้ารับไม่ติดใจคำพูดอะไรของคยู เมื่อเวลาผ่านไปได้สักพักหนึ่ง อยู่ดีๆซองมินก็ลุกวิ่งออกไปข้างนอก คยูวิ่งตามไป เห็นซองมินยืนอยู่ที่ร้านกิ๊บชอปยืนมองดูของน่ารักๆที่หน้าร้านเหมือนเด็กกำลังอยากได้ของเล็ก ทำให้คยูอดที่จะยิ้มไปกับคนตัวเล็กตรงหน้าไม่ได้
กระต่ายน้อยตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้าผมตอนนี้ บางครั้งก็เหมือนกระต่ายป่าซุกซนชอบทำตัวน่ารัก
บางครั้งก็เหมือนกระต่ายบ้านที่ถึงแม้จะอยู่นิ่งๆก็ยังคงความน่ารัก ทำให้อยากเก็บไว้ชื่นชมคนเดียว
แต่ผมต้องปล่อยกระต่ายน้อยตัวนี้ให้เริงร่าไปก่อน ต้องค่อยๆเป็นค่อยไป เพราะยังไงซะกระต่ายน้อยตัวนี้
ก็หนีไม่พ้นเจ้าป่าอย่างผมไปได้หรอก ^^
“นายว่าที่ห้อยโทรศัพท์อันนี้น่ารักไหม มีตั้งสองสีเอาสีไหนดี ” ซองมินยกที่ห้อยโทรศัพท์สองอันให้คยูดู แต่ก็ยังมิวายเอียงคอทำตาแบ้วน่ารัก คนพึ่งโดนถามถึงกับนิ่งไปเพราความน่ารัก
“เฮ้…..คยูนายว่าสีไหนดีสีชมพูก็สวย สีเขียวก็อยากได้ เน่…..มองดูสาวๆตาเยิ้มอยู่นั่นแหละ”
“เอ่อ ขอโทษทีครับ แต่ผมไม่ได้มองสาวๆซะหน่อยมองพี่นั่นแหละ ชอบทำตัวน่ารัก” หนึ่งดอก อิอิ
“หะ….ห๊ะ เอ่อ นายว่าอันไหนดีอ่ะ” ซองมินก้มมองที่ห้อยโทรศัพท์ทั้งสองอัน
“พี่ซองมินก็ซื้อสีชมพูสิครับพี่ชอบสีชมพูไม่ใช่หรอ”
“แต่สีเขียวมันน่ารักล่อตาล่อใจอ่ะ”
“พี่ซื้อสีชมพู ผมซื้อสีเขียว” คยูหยิบที่ห้อยโทรศัพท์สีเขียวจากซองมินแล้วชูขึ้น เดินไปจ่ายเงินที่เคาท์เตอร์
แล้วเดินกลับมาหาซองมิน คยูหยิบกระต่ายสีเขียวขึ้นมาพูดแทนตัว
“จะกลับกันหรือยังครับคุณแม่กระต่าย ตอนนี้พ่อกระต่ายเหนื่อยมากเลย”
“หะ นะนาย เอ่อ คือ ฉัน”
“แม่กระต่ายติดอ่างไปแล้ว เอางี้ละกันเดี๋ยวพ่อกระต่ายจะพาแม่กลับเอง”
คนตัวสูงเดินไปจับมือคนตัวเล็กให้เดินตาม หากคนตัวสูงสังเกตสักนิดคงจะเห็นแก้มที่เริ่มแดงระเรื่อของคนตัวเล็ก คยูแอบลอบผ่อนลมหายใจหลังจากรวบรวมความกล้าพูดและทำในสิ่งเหล่านั้นออกไป คยูเดินจับมือซองมินไปจนถึงรถที่จอดรออยู่แล้ว และส่งให้ซองมินขึ้นก่อนตนจึงขึ้นตาม บนรถเกิดความเงียบตลอดทางจนถึงที่พักและจนทั้งสองคนแยกย้ายกันไปพักผ่อน
1ทุ่มตรง ห้องพัก superjunior
เหล่าสมาชิกทั้งหลายเริ่มทยอยกลับจากที่ทำงาน แต่ยังมีสมาชิกบางส่วนที่ยังคงต้องตั้งหน้าตั้งตาทำงาน
“เย่ๆๆๆๆๆ กับถึงห้องซะที เหนื่ยอมาทั้งวัน” ชีวอนบิดขี้เกียจเดินเข้ามาในห้องพัก
เยซองตบหัวชีวอนแล้วเดินเข้ามาในห้องพัก
“โอ๊ย พี่ตบหัวผมทำไมเนี่ย” ชีวอนโวยวาย
“ยืนขวางหน้าประตูอยู่ได้ เหนื่อยเหมือนกันจะรีบไปนอน”
“เถียงกันอยู่ได้สองคนหลบไปซิ” คังอินเดินแทรกตัวเข้าไป
“ทำไมห้องเงียบจังยังไม่มีใครกลับมาเลยหรือไง” เรียวอุคเดินไปหยิบน้ำในห้องครัว
“คงแบบนั้นแหละมั้ง” คังอินเดินตามเรียวอุคเข้ามาในห้องครัว
หยิบน้ำที่เรียวอุคเทให้ขึ้นมาดื่ม คังอินและเรียวอุคเดินออกมาที่ห้องเล่นสมทบกับชีวอนและเยซอง
“แต่คยูเสร็จงานตั้งแต่เที่ยงแล้วนี่น่า” คังอิน
“อาจจะนอนอยู่ในห้องก็ได้มั้งพี่”ชีวอนตอบคังอิน
ตอนนั้นเองที่ประตูห้องของคยูและซองมินเปิดออก
“เห็นไหมละผมบอกแล้วว่าคยูนอนอยู่ในห้อง” ชีวอนพูดแต่ไม่ได้หันไปมองว่าคนที่เดินออกมาคือซองมินไม่ใช่คยู เยซองเอาหมอนฟาดไปที่หน้าของชีวอน
“อะไรอีกละพี่ ทั้งตบทั้งฟาดเลยวันนี้”
“ใครบอกคยูมันอยู่ โน้น เบิ่งตาดูซะก่อนไอ้น้องเอ้ย” เยซองพเยิดหน้าให้ชีวอนดู ชีวอนหันไปดูคยูกำลังเดินออกมาพอดี
“ก็อยู่นิพี่” ชีวอนทำหน้างงหันไปหาเยซอง
“จะอยู่ได้ไงวะ ซองมินเดินออกมาจากห้องเมื่อกี้ แล้วยังจะเถียงอีก”
“พี่ก็หันไปดูเบิ่งงงง ตาดูสิมันเดินมานี่แล้ว”
เยซองหันไปมองดูเห็นคยูเดินตรงมาทางพวกเข้าจริง
“หรือว่าฉันตาฟาดไปวะ”
ซองมินย่องออกจากครัวมาหาเยซอง
“จ๊ะเอ๋”
“ย๊ากกกกกกกก” เยซองร้องเสียงดังเพราะซองมินเข้าไปจ๊ะเอ๋ที่ข้างหลัง
“เล่นอะไรของนายตกใจหมดเลย เรียวอุคจ๋าเค้าตกใจหมดเลยตัวเองช่วยปลอบเค้าหน่อยจิ”
เยซองเอาหน้าเข้าไปถูๆที่แขนของเรียวอุคท่าทางออดอ้อน
“โอ้ยอยากจะอวก” คังอิน
“เหมือนกันเลยพี่ แต่ไอ้คนที่เราอยากให้สวีทเนี่ยก็ไม่เห็นจะมีเล๊ย” ชีวอนเหล่ตามองคยู
“หือ ใครหรอพี่” คยูยังอยู่ในอาการงัวเงียเลยยังไม่เข้าใจกับสิ่งที่ชีวอนพูด
“เน่………….ทำไรกันนะ” ฮีชอลเดินมาที่ห้องนั่งเล่น
“พี่ฮีชอลคร๊าบวันนี้พี่เยซองตบหัวผมด้วย” ชีวอน
“ไอ้ขี้ฟ้อง” เยซองทำท่าจะเอาหมอนตีหน้าชีวอน
“ดูสิขนาดต่อหน้าพี่ฮีชอลพี่เขายังกล้าอีกอ่ะ”
“นายทำแบบนี้ได้ยังไงเยซองมัน…”
“พี่ก็ไปเชื่อมันผมก็แค่แกล้งเล่นเฉยๆไม่ได้กะตบจริงซะหน่อย”
“ฟังก่อนสิวะ นายน่าจะสั่งสอนมันให้มากกว่านี้ แค่นี้นะมันยังน้อยไปถ้าเป็นฉันจะ..”
“พี่ฮีชอลทำมี่ไม่ช่วยผมเลย เดี๋ยวงอลซะเลย”ชีวอนสะบัดหน้าหันไปอีกทาง
“เอาน่าจะทะเลาะกันทำไมเรื่องแค่นี้เองปล่อยๆปลงๆมันไปเถอะครับ”เรียวอุคเห็นท่าไม่ดีรีบห้ามทัพทันที
“แม่กระต่ายพ่อหิวอ่ะขออะไรกินหน่อยได้ไหมครับ”
“อืม เดี๋ยวไปดูของในครัวก่อนนะ”
“เดี๋ยวพ่อไปช่วย” คยูและซองมินเดินเข้าครัวไป
ส่วนคนที่อยู่มองหน้ากันเพื่อหาคำตอบแต่ก็ยังไม่มีใครสามารถตอบคำถามกับสิ่งที่เห็นได้ในตอนนี้
“พ่อ” งั้นหรอ หรือจะมีเรื่องอะไรดีๆเกิดขึ้นในระหว่างที่พวกเขาไม่อยู่ อย่างนี้ต้องรู้ให้ได้
“ฉันพลาดอะไรไปหรือเปล่าเนี่ย” คังอินเกาท้ายทอยตัวเอง
ผู้สมรู้ร่วมคิดอย่างชีวอนและฮีชอลยิ้มอย่างพอใจกับผลงานที่ตนเองบรรจงสร้าง
ถึงแม้จะยังไม่ค่อยพอใจกับปฏิบัติการครั้งนี้ แต่ฮีชอลก็ถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่สวยเลยทีเดียว
ไม่รู้วันนี้ผมเอาความกล้ามาจากไหน กล้าที่จะพูดจาหวานๆกับพี่ซองมินต่อหน้าพวกพี่ๆ ผมว่าพี่ฮีชอลกับพี่ชีวอนคงพอใจกับปฏิบัติการครั้งนี้ของผมนะครับเพราะต่อจากนี้ไปผมจะรุกหนักกว่าเดิม ตั้งตัวรับให้ทันนะครับคุณแม่กระต่ายน้อยของผม^^
ความคิดเห็น