You belong to me.

ลำดับตอนที่ #2 : ผมก็งอลเป็นนะครับ

ผมก็งอลเป็นนะครับ

อากาศที่เกาหลีมันสดชื่นอย่างนี้นี่เองในที่สุดผมก็ได้กลับมาเกาหลีแล้ว อยากกลับไปหอพักเร็วๆจังเลยจะได้เจอให้หายคิดถึงซะที ไม่ได้เจอกันมาเดือนหนึ่งได้ยินเสียงก็แค่ครั้งเดียวเองมันทรมานนะครับสำหรับคนอย่างผม แต่ผมก็หวังว่าของฝากที่ผมซื้อมาให้จะทำให้ผมได้กอดใหญ่ๆสักกอดนะครับ^^ แค่กอดผมก็เอานอนฝันได้หลายคืนแล้ว เหนื่อยๆอย่างนี้ได้กอดอุ่นๆจากคนตัวเล็กคงจะดีสินา อืม.

ชักอยากจะให้ถึงหอพักเร็วกว่าเดิมแล้วสิครับพี่ครับขับเร็วกว่านี้ได้ไหมครับ *^*

ถึงสักทีสินะ เฮออออ  ถ้านานกว่านี้สงสัยคงมีใครบางคนขาดใจตายไปซะก่อนชีวอนเดินลงมาจากรถตู้

อะไรกันละพี่มันก็ไม่ถึงกับจะตายหรอกคยู

ไม่ถึงกับตายแต่จะลงแดงใช่ไหม ฮันเกิง

หนักกว่าเดิมอีกทีนี้ ไม่อยากเถียงกับพวกพี่แล้วแล้วคยูก็เดินเข้าไปในตึกเข้าห้องพัก

กลับมาแล้วครับคยูเปิดประตูเข้าไปก่อนใครแต่สิ่งแรกที่เขาอยากเห็นกลับไม่เป็นไปอย่างที่หวังเอาซะเลย

เฮ้ย กลับมาแล้วไปไหนขของฝากอะ อึนฮยอกถามคยู

พี่ก็ไปถามพี่ดองเฮสิครับ

อันนั้นมันแน่อยู่แล้ว หึ หึ หึ

ทุกคนไปไหนหมดพี่ ทำไมมีแต่พี่คนเดียว

นอนอยู่ในห้องโน้น มีพี่ทึกกี้ พี่ฮีชอล พี่เยซอง พี่ชินดง พี่คังอิน ออกไปทำงาน

แล้วพี่ไม่มีงานทำหรือไง ทำไมยังอยู่อีก

โอะ ไอ้นี่พึ่งกลับมาถึงก็ปากเสียใส่เลยนะเนี่ยเดี๋ยวเหอะอึนฮยอกทำท่าจะเตะคยูจึงหลบ

5555 ผมเอากระเป๋าไปเก็บก่อนนะพี่

เออ ไปเลยไปไกลๆเลย

playSound(); showPoll();