คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : You belong to me.
You belong to me.
เพราะว่าผมรักคุณ คุณถึงต้องเป็นของผม
ผมไม่รู้ว่าคุณรักผมไหม?
แต่ผมจะทำให้คุณเป็นของผมให้ได้
สิ่งเดิมพันในครั้งนี้คือหัวใจทั้งดวงของผม ^^
……..
…………………
…………………………………………
บางสิ่งบนโลกนี้ผมว่ามันไม่มีกฎอะไรที่ตายตัวหรือกำหนดได้นั้นก็คือความรัก ที่ไม่มีอะไรมาแบ่งหญิงชายซ้ายขวาเพราะความรักมันเป็นสิงมหัศจรรย์ ผมคือคยูตอนนี้ผมหลงรักคนคนหนึ่ง เขาทำให้ผมยิ้มได้ตลอดครับแต่ผมก็ไม่ชอบเวลาที่เขาคนนั้นไปทำตัวน่ารักๆกับคนอื่นผมแค่อยากให้เขาทำกับผมแค่คนเดียวเท่านั้น ง่ายๆเลยครับคือผมหวง โดยที่ไม่มีสิทธิ์จะหวง เฮ้อออออออ………..
ไม่ต้องแปลกใจไปครับผมไม่ได้บอกว่าชอบคนนั้นเลย จะกล้าได้ยังไงละครับถ้าผมบอกออกไปเขาอาจะไม่เหมือนเดิมก็ได้……………………
ณ ห้องพักของsuper junior
“ฮยองวันนี้ทำไรกินดีละ”ซองมินถามหัวหน้าวง
“พี่ว่าเราน่าจะออกไปทานข้าวข้าวนอกนะไม่ก็สั่งอาหารมากินที่ห้องเพราะดูๆแล้วคงไม่มีใครมีแรงมาทำอาหารหรอก”
“แต่ผมอยากทานข้าวที่ห้องนี่น่าใช้เวลาร่วมกันนานๆทีเราจะได้อยู่กันพร้อมๆหน้าแบบนี้ในวันหยุด”
“สองคนคุยอะไรกันอยู่”ดองเฮเดินเข้ามาหาทึกกี้และซองมินที่ห้องนั่งเล่น
“เรากำลังคุยกันว่าวันนี้จะกินข้าวที่ไหนดี” ทึกกี้บอกดองเฮ
“แล้วสรุปว่าไงละพี่จะกินที่ไหนกันดีตอนนี้ผมเริ่มหิวแล้วนะ”ดองเฮ
“ฉันว่ากินที่ร้านนั้นละสะดวกที่สุดเป็นอันตกลง”แล้วทึกกี้ก็เดินเข้าห้องตัวเอง
“ไม่เห็นแฟร์เลยพี่ทึกกี้ พี่เป็นคนตัดสินใจเองทั้งหมดเลย”ซองมินทำท่างอลๆ
“ก็พี่เขาเป็นหัวหน้านะนายอย่าลืมสิ”และแล้วดองเฮก็เดินเข้าห้องตัวเองไปทิ้งให้ซองมินอยู่คนเดียว
“พี่อยากทำกับข้าวทานที่ห้องหรอ ผมช่วยทำไหม” คยูเดินมานั่งข้างซองมิน
“ไม่เป็นไร”แล้วซองมินก็เดินเข้าไปในห้องตัวเองเหมือนคนอื่นๆ
งอลอีกแล้วสิ
คยูได้สายหน้าอยู่คนเดียว
..........
..............................
“พวกนายไปทำโปรเจคที่จีนก็ดูแลตัวเองด้วยนะ”ทึกกี้บอกน้องๆที่สนามบิน
“ไม่ต้องห่วงหรอกพี่ผมจะดูแลพวกนี้เอง” ฮันเกิงอาสาดูแลทุกคน
“ดูแลดี ดีนะไม่ใช่ชวนกันไปเที่ยวที่ไหนตั้งใจทำงาน”ทึกกี้บอกอย่างจริงจัง
“เรียวอุคนายห้ามลืมของฝากของฉันนะ” อึนฮยอกบอกเรียวอุคที่ได้แต่ยิ้ม
“เฮได้ไง เรียวอุคไปทำงานนะโว้ยไอ้ลิงไปบอกน้องอย่างนั้นได้ยังไง”เยซองตบหลังอึนฮยอก
“แต่นายอย่าลืมของฉันก็แล้วกัน ^^” เยซองยิ้มให้เรียวอุค
“ครับพี่ผมจะซื้อมาฝากทุกคนเลย”
“พี่ซองมินอยากได้อะไรไหมผมจะซื้อมาให้”คยูรีบถามซองมินทันทีเมื่อเห็นคนอื่นบอกว่าอยากได้ของฝาก
“ไม่เป็นไรหรอก แค่นายตั้งใจทำงานก็พอ” คยูยิ้มรับ
“ครับผมจะตั้งใจทำงานแล้วกลับมาหา พะ พวกพี่ๆนะครับ”
“ไปเถอะเดี๋ยวจะตกเครื่อง ล่ำลากันพอแล้วจะได้ไปทำงานกันซะที” ทึกกี้บอกและเดินเข้าไปกอดเรียวอุคและคนอื่นๆ คยูเดินเข้าไปกอดพี่ๆที่มาส่งทุกคนและขึ้นเครื่องไปทำโปรเจคที่ประเทศจีน
ณ ประเทศจีน
ทุกคนเดินทางมาถึงประเทศจีนที่สนามบิน ณ ประเทศจีนมีแฟนคลับมากมายมารอตอนรับพวกเขา
และทุกคนก็ได้เดินทางไปที่พักทันทีหลังจากที่ลงเครื่องเพื่อเตรียมลุยงานที่ประเทศจีน
“เมื่อไหร่พี่เราถึงจะได้กลับเกาหลีซะที”คยูบ่นกับดองเฮหลังจากที่กลับมาถึงห้องพัก
“นายพึ่งมาอยู่จีนได้แค่สามวันเองนะโว้ยมาบ่นอยากกลับเกาหลีซะแล้ว”
“ก็ผมคิดถึงพี่ๆทุกคนนี่นา”
“นายคิดถึงพี่ๆ(เน้นเสียงด้วย)ทุกคนหรือเฉพาะบางคนละคยู”ชีวอนเดินเข้ามาร่วมวงสนทนาทำสายตากลุ่มกริ่มเหมือนรู้อะไรบางอย่าง
“ก็ทุกๆคนนั้นละพี่ เคยอยู่ด้วยกันแล้วไม่เจอกันแบบนี้มันก็ต้องคิดถึงสิ” คยูรีบแก้ตัวและหลบสายตาทุกคน
“หรออออออออออออออออออออออ” ชีวอนล้อคยู
“อะไรของพี่มาจับผิดอะไรผม”
“ไม่ได้จับผิดหรอกฉันก็คิดเหมือนชีวอนมันเหมือนกันว่านายแปลกๆนะ” ดองเฮเสริมทันที
“ผมก็เห็นด้วยครับ”เรียวอุคเดินออกมาจากห้องตามด้วยฮันเกิง
“ถูกที่สุดบอกมาเลยนะว่านายคิดถึงใคร”
“ผมไม่มีอะไรซะหน่อยคิดกันไปเองหรือเปล่า ผมนะปรกติดีที่สุ๊ดดดดดดดด”
ชีวอนกับฮันเกิงส่งสันณาญทางสายตา(ปิ๊ง ปิ๊ง )ให้กันแล้วลงมือล๊อคตัวคยู
ดองเฮกับเรียวอุคเข้าไปช่วยทันที
“บอกมาว่านายนายคิดถึงใครตอนนี้” ชีวอนถามคยู
“เฮ้ย พี่ปล่อยผมสิ ผมก็บอกแล้วนี่ว่าคิดถึงทุกคน”
“ทางเดียวที่นายจะลอดได้นายต้องบอกมาว่านายชอบใคร”เรียวอุคยืนท้าวสะเอวถาม
“ ไปกันใหญ่แล้วผมไม่ได้ชอบใครซะหน่อย อย่าถามกันมั่วๆแบบนี้สิ”
“ได้ถ้านายไม่บอกเดี๋ยวฉันจัดเอง”ฮันเกิงเดินไปหยิบโทรศัพท์ในห้องแล้วออกมา
“พี่จะทำอะไร”
“หึ หึ ปล่อยมันเถอะชีวอนเราคงคิดไปเองก็ได้”ชีวอนและทุกคนปล่อยตัวคยู
“ฉันโทรไปหาซองมินสุดที่รักของฉันดีกว่าคงคิดถึงฉันแย่แล้วตั้งแต่มาจีนยังไม่ได้โทรหาเลย” ฮันเกิงกดโทรศัพท์
“พี่พูดอย่างนี้ได้ยังไง ซองมินอาจจะเป็นสุดที่รักของพี่แต่พี่ไม่ได้เป็นสุดที่รักของซองมินหรอก”คยูพูดอย่างโกรธๆและเดินเข้าไปในห้องพักตัวเอง
“ว่าแล้วไงเดาไว้ไม่มีผิด”ชีวอนรำพึงหลังจากที่คยูเดินเข้าห้องไปแล้ว
“นายก็ชอบจังเลยนะเรื่องแบบนี้ระวังไว้เถอะจะโดนกับตัวเข้าซักวัน”ดองเฮหันไปว่าชีวอน
“อะ อะ พี่ก็ระวังตัวไว้บ้างก็ดีนะ เมื่อวานเห็นคุยโทรศัพท์กับพี่อึนฮยอ..”ดองเฮรีบกระโดดไปเอามือปิดปากชีวอนทันที
“พี่โทรกกลับเกาหลีหรอแล้วทุกคนเป็นไงบ้าง พี่เยซองสบายดีใช่ไหม”เรียวอุคถามทันที
“นี่ให้มันได้อย่างนี้สิน้องรัก คิดยังไงพูดอย่างนั้นมัวแต่เก็บมันไว้ไม่ดีเลย ความรักมันเป็นสิ่งที่สวยงาม เป็นสิ่งที่พระเจ้าสร้างมาให้เรา”ชีวอนยกมือแสดงท่าทางพร้อมกับคำพูด
ทุกคนสายหน้าหันหลังให้ชีวอนพเอเดินเข้าห้องตัวเอง
“ปล่อยไอ้พระเจ้ามันไว้ตรงนี้คนเดียวเถอะพวกเรา”ฮันเกิงพูดพร้องกับสายหน้าแล้วทุกคนก็เดินเข้าห้องของตัวเองไป
….
………
………………………….
………………………………………….
ห้องคยู
คยูได้แต่เดินวนไปวนมาที่โทรศัพท์ตัวเองเขาหยิบมันขึ้นมากดเบอร์แล้วก็วางไปหลายรอบ
ใจหนึ่งคิดถึงอีกใจยังกล้าๆกลัวๆที่จะโทรหาใครบางคนที่คิดถึงแสนคิดถึง…….
การที่ไม่ได้เจอหน้ากันแบบนี้มันทรมานแล้วการที่ไม่ได้ยินเสียง
ไม่ได้รับรู้อะไรเกี่ยวกับคนนั้นเลยมันทำให้เขาไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไร
ขอแค่ได่ยินเสียงก็ยังดี……แต่ให้ทำยังไงได้ละในเมื่อเขาไม่มีความกล้าใดๆเลย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
คยูเดินไปเปิดประตู
“มีอะไรพี่”คยูโผล่หน้าออกไปที่ประตูห้องตัวเองเห็นฮันเกิงยืนอยู่
“มีคนจะคุยด้วยเสร็จแล้วเอาโทรศัพท์มาคืนด้วย”ฮันเกิงยื่นโทรศัพท์ตัวเองให้คยู
“ใครอะพี่”
“เออ…รับไปเถอะเดี๋ยวก็รู้เอง”ฮันเกิงพูดแบบตัดรำคาญยัดโทรศัพท์ใส่มือคยูแล้วเดินกลับห้องตัวเองทันที
“คยูพูดครับ”
“นายไม่ต้องครับกับฉันก็ได้นะ”
เจ้าของเสียงนี้แหละที่ผมคิดถึงมากที่สุดขอบคุณนะพี่ ^^
“โอะ พี่ซองมิน”
“อืม ฉันเองฉันได้ยินที่นายคุยกับฮันเกิง นายไม่อยากคุยกับฉันหรอ”
“ปละ เปล่านะพี่ผมอยากคุยกับพี่ อยากคุยจริงๆ”
“ก็นึกว่าไปเจอสาวที่จีนแล้วจะลืมกันซะอีก”
“สาวไหนพี่ ไม่มีหรอกผมอยากกลับเกาหลีจะแย่อยู่แล้ว”
“นายพูดอย่างนี้ได้ยังไง เราเป็นไอดอลนะต้องตั้งใจทำงานสิถ้าแฟนๆเขามาได้ยินที่นายพูดแบบนี้เขาจะเสียใจแค่ไหน”
“คร๊าบบบบบ ไม่พูดก็ได้แต่ผมคิดถึง….นี่น่าอยากกินอาหารเกาหลีฝีมือพี่ด้วย”
“เอาไว้นายกลับมาเดี๋ยวฉันทำให้กินแล้วกัน”
“จริงๆนะ”
“อืม นายอยู่โน้นก็ตั้งใจทำงานด้วยละอีกไม่กี่อาทิตย์ก็ได้กลับมาแล้ว”
“ครับผมจะตั้งใจทำงาน”
“แค่นี้ก่อนนะฉันต้องไปเข้าฉากแล้ว”
“ครับดูแลสุขภาพด้วยนะครับพี่”
“อืม นายก็เช่นกันนะ”
คยูมองโทรศัพท์แล้วได้แต่ยิ้มกับโทรศัพท์หากมีใครมาเห็นเขาเข้าตอนนี้คงจะนึกว่าเขาบ้ามองโทรศัพท์แล้วยิ้มอยู่ได้คนเดียว แต่เขาคงไม่สนใจเท่ากับเสียงที่เขาพึ่งได้ยินไปเมื่อกี้ มันยังคงวนเวียนอยู่ที่หูของเขา เสียงนี้ที่กระตุ้นให้ใครบางคนยิ่งอยากกลับเกาหลี สมองมันบอกแค่ว่าอยากเจอ อยากเจอ ยิ่งได้ยินเสียงยิ่งอยากเจอเพียงแต่ยังกลับไม่ได้ถ้ากลับตอนนี้มีหวังโดนด่าเละแน่ พี่เขายิ่งจริงจังกับงาน ต้องทำให้พี่ประทับใจ สิ่งเดียวตอนนี้ที่จะทำให้พี่เขาหันมาสนใจผมบ้าง…………………………..
ความคิดเห็น