คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 8 : Danger (141130)
Chapter 8
Danger
ต้องกลับมาทำงานอีกแล้ว – น้องวี
ทำงานไปฟินไปด้วยก็ได้ – จีมิน
ฟินได้ แต่อย่าลืมป้องกันด้วยนะ – เจโฮป
…………………………………………
“ไอ้แท ท่อนร้องนี้ฉันว่าเสียงแกต่ำไป”
“ไหนๆๆ เออ เดี๋ยวเราลองกันใหม่นะ”
หนึ่ง สอง สาม ฮือๆๆๆๆ โคตรเหนื่อยเลยครับ
จากเหตุการณ์เกมส์ซังนัมจาบ้าบอที่ทะเลก็ผ่านมาสามวันแล้วนับจากที่เรากลับมาโซล พอกลับมาทำงานปุ๊ป บังพีดีนิมก็พูดเรื่องคัมแบคปั๊ปพร้อมกับเอาซาวด์เพลงมาให้ฟัง กะว่าไม่ให้พักผ่อนสมองบ้างอะไรบ้างเลย
นัมจุนฮยองกับยุนกิฮยองมีหน้าที่แต่งเนื้อร้องเพลงบางเพลง ส่วนพวกผมก็วุ่นวายกับการซ้อมเพลงย่อยในอัลบั้ม ส่วนเพลงคัมแบคก็กำลังแก้ไขกันอยู่ วุ่นวายไปหมดจนแทบไม่มีเวลากระดิกไปไหน ไหนจะจำเนื้อเพลง ปรับคีย์ ซ้อมกันทั้งวันพอถึงห้องก็ต่างคนต่างนอน
ระหว่างผมกับจองกุกก็ไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษ หลังจากเหตุการณ์นั้นเราก็ใช้เวลาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม พูดเรื่องเพลงเป็นส่วนใหญ่ ว่างก็นอนบางทีก็ดูอนิเมะ บางทีก็ชวนกันออกไปหาอะไรกินตอนดึก จนผมเกือบจะลืมไปแล้วว่าเคยมีเกมส์นั่นอยู่บนโลกนี้
(เอาจริงๆผมไม่เคยเห็นพวกฮยองเอากระดาษอะไรออกมาให้คะแนนเลยสักครั้งเหอะ)
เรื่องแปลกๆก็คงเป็นตรงที่สามวันมานี่ไอ้เด็กกุกมันบังคับให้ผมไปนอนเตียงมัน ซึ่งผมก็ไม่ได้บ่นอะไร ดีซะอีกจะได้ไม่ต้องปีนขึ้นไปนอนบนเตียงตัวเอง
หอพักพวกเรามีสามห้อง ห้องนึงเก็บของ อีกห้องของเมเนเจอร์ ส่วนพวกเราก็นอนอัดๆกัน 7 คนห้องเดียว ผมนอนเตียงชั้นบน บางทีขี้เกียจก็ชอบไปนอนกับจีมินเตียงล่าง
แต่ไอ้หมูมันอารมณ์แปรปรวน บางทีก็ยอมบางทีก็ไล่ให้ไปนอนกับจองกุก แต่บางทีจองกุกก็ไม่ยอมให้ผมนอนด้วยไล่ผมกลับไปนอนเตียงตัวเองอีก
เล่าๆไปทำไมดูคิมวีขาดความอบอุ่นชอบกล =[]= ก็คนมันขี้เกียจปีนเตียงอ่า
กลับมาที่จองกุก มันก็ยังนอนกอดผมทุกคืนตั้งแต่กลับมา แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่านั้น พอหัวถึงหมอนก็หลับสนิทยังกับตาย ผมจิ้มแก้มเขย่าอะไรก็ไม่ตื่น อย่ามองแบบนั้นดิ ผมไม่ได้พยายามจะปลุกจองกุกมาทำอะไรนะ =[]=
มีบ้างบางคืนที่จองกุกจุ๊บปากบอกราตรีสวัสดิ์ผม แต่ส่วนใหญ่ไอ้เด็กนี่ก็ไม่ค่อยสนใจไยดีอะไร จนผมคิดว่าเหตุการณ์ที่ทะเลอาจจะเป็นความฝันหรือไม่ก็มโนไปเอง
ทำไมผมต้องมาบ่นเรื่องมันยังกับภรรยาที่บ่นสามีไม่ใส่ใจเนี่ย บ้าไปแล้วคิมแทฮยอง
“เป็นไรวะ ทำหน้ายังกับสามีทิ้ง”
ไอ้จีมินจิ้มแก้มผมพร้อมกับมองด้วยสายตาสงสัย ตอนนี้ผมอยู่กับมันสองคน กำลังช่วยกันซ้อมเพลง จองกุกอยู่กับจินฮยอง ส่วนอีกสามคนก็กำลังแต่งเพลง
ทักอย่างนี้ฆ่ากุเถิด =[]=
“ใครโดนทิ้ง นี่แทฮยองคนหล่อนะ ใครจะทิ้งลง”
กรรม ทำไมเสียงกุต้องเศร้าด้วย
“เอ้า ไอ้แท ท่าทางจะเป็นเอามาก จองกุกไม่สนใจเหรอวะ ลองเปลี่ยนท่าดูมั้ย?”
“ไอ้จีมิน! กุกับมันยังไม่ได้กัน!!”
โอ๊ยยยย อยากจะบ้า วงผมทำไมมีแต่พวกหื่นๆ เจโฮปฮยองก็ทีนึงล่ะนี่ยังไอ้จีมินอีก แล้วหอบังทันนอนรวมนะ จะไปทำอะไรแบบนั้นได้ยังไง -_-
“ยังไม่ได้อีกเหรอวะ อุตส่าห์ไปทะเลด้วยกัน นอนห้องเดียวกันตั้งสามวัน =[]= โถ โถ น้องวี ยั่วก็แล้วอ่อยก็แล้ว เสน่ห์เมิงคงไม่แรงพออ่ะ ไอ้กุกเลยไม่ค่อยสนใจ ดูดิสงสัยเปลี่ยนใจไปเมะให้จินฮยองแล้วมั้ง ฮ่าฮ่าฮ่า”
จีมินชี้นิ้วไปที่จองกุกกับเฮียจินที่ยื่นหน้าเข้าไปใกล้กันจนแทบจะสิง ดูเหมาะจะเป็นคู่จิ้นมากจนผมรู้สึกอยากจะกรีดร้องแล้วขว้าง note 3 ใส่ไอ้จีมินเบาๆ แต่กลัวมือถือพัง (โทรศัพท์น้องวีในตอนนั้นแต่นางเปลี่ยนมาใช้ Iphone แล้วตอนนี้)
“ไม่รู้เว้ยยย”
“อย่าโมโหเมิง เอ้านี่ เพลง Danger ท่อนนี้เด็ดเอาไปร้อง เผื่ออารมณ์ดีขึ้น”
ไอ้จีมินรื้อโน๊ตเพลงจนกระจุยแล้วยื่นเพลงคัมแบคที่ยังไม่เสร็จดีทีมาให้ผม
เด็ดมากกกก ไอ้บ้าจีมิน เพลง Danger มันทำให้อารมณ์ดีตรงไหนวะ ผมจ้องโน้ตเพลงในมือจนแทบทะลุ ขนาดเพลงแม่งยังกลั่นแกล้ง
ชังนันเน นอ โดแดเช แนกา มวอยา
(ตลกนักรึไง เห็นผมเป็นตัวอะไรกัน)
ผมมองไอ้กุกที่กำลังหัวเราะคิกคักกับจินฮยอง แหม มีความสุขมากนะ เค้าให้ไปซ้อมเพลงไม่ได้ให้ไปจีบกัน! ผมก็ไม่ได้โมโหอะไรมากหรอก แค่มือเริ่มสั่นจนกระดาษเนื้อเพลงยับ ไอ้จีมินแอบกลืนน้ำลายเบาๆ
มันมันเน Uh นัลกัทโด โนนึนกอยา
(ผมดูง่ายขนาดนั้นเชียว คุณถึงได้มาทำกันแบบนี้)
จินฮยองทำหน้าตาน่ารักแล้วเอื้อมมือไปลูบหัวไอ้เด็กกุกเบาๆ ไอ้เด็กนั่นก็เอาแต่หัวเราะจนนัมจุนฮยองเริ่มหันมามอง ภรรยากำลังจะโดนแย่งยังไม่รู้ตัวอีก -_-
นอ จีกึม วีฮอมแม เว นารึล ชีฮอมแม
(ตอนนี้คุณตกอยู่ในอันตรายแล้วล่ะ มาปั่นหัวผมเล่นทำไม)
จองกุกปัดมือจินฮยองออกเบาๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิกแก้มของอีกฝ่ายที่ยังคงทำท่าดอกไม้บานเป็นการหยอกล้อ ฮึ้ยยยย ตอนนี้ทั้งห้องหันมามองคู่นี้กันหมดแล้ว เฮียนัมจุนจ้องไอ้เด็กกุกจนไฟแทบลุก เฮียแค่จ้องแต่ผมนี่ลุกเลย!!
ไม่ต้องสนแม่งล่ะเนื้อเพลง!!
ไอ้จีมินพึมพำเบาๆ “กุขอโทษล่วงหน้าหว่ะกุก T^T”
ขอโทษเหรอ? ขอโทษทำไม? ไอ้เด็กกุก เมิงตายยยยยยยยย
“ทำไรกันน่ะ น่าสนุกดี ให้พี่เล่นด้วยสิ”
ผมพูดด้วยน้ำเสียงหวานๆ เดินลิ่วเข้าไปยืนตรงกลางด้านหลังของสองคนนั่นที่กำลังสร้างโลกส่วนตัวสีชมพูมุ้งมิ้ง จินฮยองสะดุ้งโหยงยังกับโดนเฮียม่อนจับได้ว่ามีชู้ (เปรียบเทียบอะไรเนี่ย) เบิกตากว้างหันขวับมามองหน้าผมที่กำลังส่งยิ้มหวานด้วยความผวา
เฮีย (หรือเจ๊?) แกถอยเก้าอี้ออกห่างจากจองกุกด้วยความรวดเร็ว ทำไมต้องทำท่าเหมือนกลัว? น้องวีออกจะน่ารัก น่ากลัวตรงไหนกัน ^^
ที่เข้ามาเพราะเห็นว่ากำลังสนุก คิมแทฮยองก็เลยอยากเล่นด้วยไง ^^ ไม่ได้มีเจตนาไม่ดีเลยสักกะนิด (เรอะ =[]=?)
“เออจองกุก” จินฮยองยิ้มจืดๆหันไปมองจองกุกที่ตีสีหน้าเรียบเฉย ไม่ทุกข์ร้อนอะไรกับท่าทางแปลกๆของพี่ใหญ่ในวงเลยสักนิด
“อะไรครับ?”
“พี่เพิ่งนึกได้ว่าตากเกงในทิ้งไว้ เดี๋ยวมันขึ้นรา ไปก่อนนะ”
และแล้วซอกจินฮยองคนดีก็ชิ่งออกไปด้วยความเร็วสูง วิ่งเข้าไปหาอ้อมกอดของนัมจุนฮยองทันที ไหนบอกจะไปเก็บเกงในแต่วิ่งไปหาสามีนี่คืออะไร ผมตวัดสายตามองฮยองที่ตัวสั่นซุกลงกับอกกว้างของลีดเดอร์ที่กำลังส่งยิ้มแหยๆมาทางผม
ชิ! ระวังภรรยาพี่ไว้ให้ดีเหอะ
หันกลับมามองจองกุกที่ยิ้มมุมปากนิดๆ ดวงตาคมเอาแต่จ้องจนคิมแทเริ่มทำอะไรไม่ถูก เพิ่งรู้ตัวว่าเดินมาทำบ้าอะไรตรงนี้ก็ไม่รู้ทั้งที่กำลังซ้อมร้องเพลงกับไอ้จีมิน
ไอ้จีมิน….
ผมหันขวับไปทางมุมห้องที่เคยมีร่างหมูๆของมันนั่งอยู่ แต่ตอนนี้กลับไม่มี เท่านั้นยังไม่พอ พวกบังทันที่เหลือก็ชิ่งหนีออกไปจากห้องจนหมด ทิ้งผมไว้กับมักเน่แค่สองคน หนีกันเร็วเหลือเกินนะ โดยเฉพาะสามีภรรยาม่อนจิน เมื่อกี๊ยังเห็นนั่งอยู่ตรงนี้เลย
“ไม่ต้องหาหรอกครับ” เสียงทุ้มกลั้วหัวเราะของจองกุกทำให้ผมหันกลับมาสนใจมันทันที “พวกฮยองคนอื่นหนีออกไปตั้งแต่ที่พี่เดินเข้ามาหาผมแล้ว ^^”
พูดจบก็ยิ้มมุมปากยังกับมีความสุขมาก ไอ้เด็กนี่ท่าจะบ้า
“แล้วเขาไปไหนกัน”
ผมถามด้วยน้ำเสียงเหวี่ยงๆ รู้สึกอารมณ์แปรปรวนราวกับสตรีมีประจำเดือน แล้วนี่น้องวีโมโหอะไรเนี่ย เริ่มงงตัวเองแล้วนะ =[]=
“เขาก็หนีพี่น่ะสิครับ อยู่ก็โง่สิ”
“หนี? ทำไมต้องหนี? แล้วทำไมนายยังอยู่ นายโง่เหรอ?” งงนะ มีใครงงกับคิมวีมั้ย
“เปล่าครับ คึคึคึ จองกุกฉลาดต่างหาก พี่วีนี่ตลกนะ”
พูดจบมันก็ฉวยมือผมแล้วจูบลงบนหลังมือเบาๆ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ชั่วร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อจนผมแอบสยอง คิดผิดป่ะวะที่เดินเข้ามาหามัน?
“ขอบคุณนะครับที่ช่วยไล่พวกฮยองออกไป ตอนนี้เราอยู่กันแค่สองคนแล้ว มาซ้อมร้องเพลงกันสองต่อสองดีกว่า…เนอะพี่วี”
ขอบคุณที่ไล่พวกฮยองไป…..
ซ้อมร้องเพลงกันสองต่อสอง…..
ผมกับจองกุกแค่สองคน……….
.
.
.
ชิบหายยยยย วอดวายแล้วครับ!!!!!!
นี่ผมขุดหลุมอะไรให้ตัวเองเนี่ย ฮือๆๆๆๆๆๆ
…………………………………………
“พี่วี นี่พี่ร้องท่อนนี้ผิดมาสามรอบแล้ว ตั้งใจหน่อยสิครับ ใกล้คัมแบคแล้วนะ”
“อ่า อืมๆๆๆๆ ชังนันเน น๊อ โด้แดเช แนกา มวอย๊า”
“พี่วีรอบที่สี่แล้วนะ…..”
“พี่รู้แล้ว!!! นาย…นายช่วยเอาหน้าออกไปไกลๆก่อนสิ”
“ไม่ครับ! ถ้าพี่วียังร้องผิดอยู่แบบนี้ ผมจะทำให้ใกล้กว่านี้อีก ไม่เชื่อก็ลองดูสิ”
“แต่ท่อนนี้มันยาก….”
“ไม่รู้ ไม่ฟัง ร้องสิครับ ไล่พวกฮยองออกไปแบบนั้น อยากฝึกกับผมแค่สองคนไม่ใช่เหรอ เร็วสิ เดี๋ยวผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้กว่าเดิมนะ”
“ฮือๆๆๆๆ รู้แล้ว ชังนันเน น๊อ โด้แดเช แนกา มวอย๊า”
อ๊ากกกก ฮือๆๆๆๆๆ ทำไมชีวิตแทฮยองมันช่างตกต่ำแบบนี้
ชาติก่อนผมทำอะไรไว้ถึงต้องมาเจอไอ้เด็กกุกมักเน่ปีศาจนี่!!!
ย้อนกลับไปเมื่อ 15 นาทีที่แล้ว ซ้อมร้องเพลงของไอ้เด็กจองกุก มักเน่ทองคำคือซ้อมร้องเพลงจริงๆด้วยความโหดร้าย จองกุกมันบ้าความเพอร์เฟ็คของโน้ตเพลงมาก ถ้าไม่พอใจ คีย์เพี้ยน ลมหายใจสะดุดหรืออะไรก็ตามที่ทำให้เพลงไม่สมบูรณ์ อย่าหวังเลยว่ามันจะปล่อยไป
แถมยังเอาแต่ดุตอนร้องผิดซะจนผมกลัวหัวหดไปหมด หนึ่งในเหตุผลที่ผมไม่อยากซ้อมร้องเพลงกับมักเน่ก็เพราะแบบนี้แหละ
ปกติผมก็ไม่อะไรกับจองกุกหรอก แต่ไอ้เด็กบ้าดันเกิดอยากจะร้อง Danger เพลงต้นเหตุ เพราะผมกับมันได้ร้องท่อนฮุคไง แถมเนื้อร้องก็เหมือนกันจะได้ช่วยกันฝึก
ช่วยกันฝึก!!!!
แม่งไม่ถามสักคำว่าผมอยากฝึกกับมันด้วยมั้ย น้องวีร้องเพลงกับไอ้หมูจีอยู่นะ แค่ไอ้หมูมันหนีไปเอง เดี๋ยวก็กลับมา (มั้ง?)
ได้แต่นั่งเกร็งถือกระดาษโน้ตเพลงคัมแบคที่ยับยู่ยี่ หลังจากร้องผิดไปสองรอบ ไอ้เด็กปีศาจก็สไลด์เก้าอี้เข้ามานั่งซ้อนหลังผม ยื่นคางเข้ามาเกยไหล่ แขนแข็งแรงกอดเอวบางๆของผมเอาไว้แน่น บังคับให้ร้องท่อนฮุคของเพลงซ้ำๆไปมา
ยิ่งจองกุกเข้ามาใกล้ ผมก็ยิ่งร้องเพี้ยนมากกว่าเดิม ร้องผิดมันก็ดุแถมยังยื่นหน้าเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆทุกครั้งที่ผิดจนแก้มแนบแก้ม กอดแน่นจนหลังผมชิดติดกับอกกว้างของมัน
นี่เป็นต้นเหตุที่ทำให้ผมไม่มีสมาธิจนร้องผิดๆถูกๆอยู่นี่ไง!
มันจะใกล้ชิดเกินไปมั้ยห๊ะ =[]=
“พี่วีร้องผิดรอบที่ห้าแล้วนะ……”
พูดจบก็เบียดตัวเข้ามามากกว่าเดิมจนแทบจะเป็นเนื้อเดียวกันจมูกโด่งปัดผ่านแก้มผมเบาๆ
“ก…ก็นายทำให้พี่ไม่มีสมาธิ” ฮือๆๆๆ รู้แล้วก็ออกไปซะที
“ไม่มีสมาธิตรงไหน ผมไม่ค่อยเข้าใจ”
จองกุกถามเสียงพร่า ริมฝีปากร้อนจูบที่ต้นคอไล่ไปจนถึงหัวไหล่แล้วกัดเบาๆ ผมได้แต่ด่าตัวเองที่วันนี้ใส่เสื้อกล้ามมาซ้อมร้องเพลง
ยังต้องถามอีกเหรอว่าไม่มีสมาธิตรงไหน ก็ทุกตรงที่มันทำน่ะแหละ!!
“อ๊ะ เดี๋ยว อย่าทำรอย”
ผมห้ามไอ้เด็กปีศาจ แต่มันไม่สนใจฟังผมเลยสักนิด เอาแต่จูบอยู่ได้ โคตรจะหื่นเลย
“ยังจะห่วงเรื่องรอยอีก ห่วงเรื่องเพลงก่อนดีมั้ย”
“ต…แต่ว่า….นี่…..”
ผมพยายามเอียงคอหนี ตอนที่มักเน่เริ่มขบเม้มไปทั่วซอกคอจนรอยสีกุหลาบที่จางไปเริ่มกลับมาใหม่ แต่จองกุกก็ยังตามไปจูบอีกจนได้
“ร้องสิครับพี่วี” มักเน่พึมพำแนบกับผิวของผม “ชอบไม่ใช่เหรอเพลง Danger น่ะ”
ไม่ได้ชอบเว้ยแค่โดนยัดเยียดเข้ามา!!!!!
ฮือๆๆๆๆ ออมม่า T^T T^T T^T
Jungkook’s POV
คนอย่างคิมแทฮยอง แค่ได้มองก็ตลกจริงๆ ไม่ว่าจะทำสีหน้าแบบไหน ยิ่งดูก็ยิ่งแปลกยังกับเอเลี่ยน พูดกับตัวเองบ้างล่ะ แสดงละครดราม่ามั่งล่ะ บางทีก็เต้นท่าทางแปลกๆออกมาทั้งที่ตัวเองเป็นไอดอล แต่ก็นะ…จองกุกก็คงบ้ายิ่งกว่าที่ยอมเล่นตาม
มันเป็นคำถามที่ผมถามตัวเองในใจอยู่บ่อยๆเหมือนกันว่าทำไม
ไม่ว่าพี่วีจะให้ทำอะไร ไม่ว่าจะแปลกแค่ไหน ทำไมผมต้องยอมทำตาม ทั้งที่บางอย่างโคตรจะแปลก บ้า แถมยังหน้าไม่อาย หน้าผมด้านขึ้นเรื่อยๆเพราะคิมแทฮยองเนี่ยแหละ ไม่ใช่ใครที่ไหนเลย
อาจจะเป็นเพราะพี่วีน่ารัก
หน้าหวานๆแก้มป่อง ตากลมสวย ไม่ว่าจะทำท่าแปลกแค่ไหนก็น่ารักดูมีเสน่ห์จนเผลอมองตาม
ไม่ว่าจะตอนเต้นท่าแปลกๆ ทำเสียงประหลาด หรือแม้กระทั่งตอนกินข้าว กินขนมก็ยังน่ารักจนมองเพลินไม่มีเบื่อ ยิ่งตอนกินอะไรบางอย่าง พี่เขาจะกินด้วยท่าทางมีความสุข เหมือนกับว่าของที่กินอร่อยมากๆจนผมละสายตาไปไหนไม่ได้ บ่อยครั้งที่สงสัยจนต้องแอบแย่งกิน
มันอร่อยขนาดนั้นเลยรึไง?
ผมแอบชิมขนมป๊อกกี้ที่คนตัวเล็กกินจนอีกฝ่ายทำหน้ายู่ กินไปได้หนึ่งคำก็เลิก มันก็ป๊อกกี้สตรอเบอร์รี่ธรรมดาเนี่ยแหละ ไม่ได้อร่อยจนผมต้องทำหน้าฟินอะไรเลย
พี่วีมักจะทำหน้าตาร่าเริงมีความสุขอยู่เสมอ แต่ก็มีบางเวลาที่พี่เขาทำหน้าเซ็งอย่างเช่นวันนี้
“ทำไรกันน่ะ น่าสนุกดี ให้พี่เล่นด้วยสิ”
ผมแอบสะดุ้งเบาๆเมื่อได้ยินเสียงหวานเจี๊ยบแต่เยียบเย็นของคิมแทฮยองที่โผล่มาด้านหลังผมกับจินฮยอง ใบหน้าน่ารักกำลังส่งยิ้มแต่ดวงตากลับไม่ได้ยิ้มไปด้วย สายตาพี่วียังกับจะฆ่าทั้งผมทั้งจินฮยอง
ผมทำหน้าเฉยทั้งที่ตัวเองก็แอบขนลุก -_-
ส่วนจินฮยองน่ะเหรอ? หน้าตาหวาดผวาแบบกูไม่กลับ หมดสภาพพี่ใหญ่ของวงจนผมอยากจะหัวเราะ
พี่จินสไลด์เก้าอี้หนีห่างจากผมยังกับจองกุกเป็นตัวเชื้อโรค ตาเบิกกว้างแทบถลน มองหน้าผมสลับกับหน้าพี่วีไปมา
“เออจองกุก”
จินฮยองหันหน้ามาทางผม พี่วีจ้องเราสองคนเขม็งจนผมเริ่มจะกลัวตามจินฮยอง ทั้งที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากำลังกลัวอะไร พี่วีก็กำลังยิ้มไม่ได้ทำหน้าดุอะไรสักนิด ไม่รู้สิ สัญชาตญาณสั่งให้กลัวละมั้ง =[]=
“อะไรครับ?”
“พี่เพิ่งนึกได้ว่าตากเกงในทิ้งไว้ เดี๋ยวมันขึ้นรา ไปก่อนนะ”
แล้วพี่จินก็วิ่งเข้าไปกอดสามีแกทันที -_- ขึ้นรา? เกงในหรือหนมปัง? พี่วีหันขวับไปมองคู่รักมุมห้องทิ้งท้ายจนทั้งลีดเดอร์และพี่ใหญ่ตัวสั่น
ผมแอบกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์
เข้าใจในที่สุดว่าคนตัวเล็กต้องการอะไร อยากจะอยู่กับผมแค่สองคนทำไมไม่บอกดีๆ ไปขู่พวกพี่เขาทำไม แต่ก็ดี จองกุกจะได้ไม่ต้องเปลืองแรงคิดหาวิธีไล่ตัวเกะกะออกไป
สามวันมานี่ พอผมจะอยู่กับพี่วีแค่สองคนก็ชอบมีคนเข้ามาขัดขวาง โดยเฉพาะปาร์คจีมินตัวดีที่ทำตัวติดกับพี่วีตลอดทั้งวัน กลางวันก็เอาแต่ซ้อม พอพักพี่วีก็อยู่แต่กับจีมิน บางครั้งถึงเราจะอยู่กันสองคนก็ยังมีคนอื่นนั่งอยู่ด้วย
จนทำอะไรอะไรไม่ถนัด
พอหมดวัน กลางคืนผมก็เหนื่อยเกินกว่าจะทำอะไรจนไม่ได้ใส่ใจคนตัวเล็กเท่าที่ควร หลังจากกอดพี่วีพอหัวถึงหมอนก็หลับทันที
หลังจากกลับจากทะเลเราก็ไม่มีเวลาส่วนตัวอีกเลย ไม่ว่าจะนั่งที่ไหน ไปทำอะไร ออกไปข้างนอก ซื้อของก็ต้องมีพวกฮยองสักคนไปด้วยตลอด หรือว่าผมควรจะแอบพาคนตัวเล็กออกไปเที่ยวข้างนอกสองต่อสองดี?
บ้าไปใหญ่แล้วจองกุก คิดบ้าอะไรวะ? นายกับพี่วีไม่ใช่แฟนกันซะหน่อย
แค่ชอบอยู่ใกล้ๆ ไม่ได้หมายความว่าจะต้องจริงจัง
ช่างมันเถอะครับ! สนใจพี่วีที่กำลังทำท่าทางลุกลี้ลุกลนหาพวกฮยองที่เหลือดีกว่า
“ไม่ต้องหาหรอกครับ” ผมพูดออกมา “พวกฮยองคนอื่นหนีออกไปตั้งแต่ที่พี่เดินเข้ามาหาผมแล้ว ^^”
พูดจบก็ยิ้มมุมปากหล่อๆหนึ่งครั้ง รู้สึกดีใจที่พวกฮยองในที่สุดก็ทำตัวมีประโยชน์บ้างด้วยการทิ้งผมเอาไว้กับพี่วี อยู่กันสองคนจะได้แกล้งถนัดๆหน่อย
“แล้วเขาไปไหนกัน”
หืม น้ำเสียงเหวี่ยงสุด คงโมโหที่โดนทิ้ง ฮ่าฮ่าฮ่า
“เขาก็หนีพี่น่ะสิครับ อยู่ก็โง่สิ”
“หนี? ทำไมต้องหนี? แล้วทำไมนายยังอยู่ นายโง่เหรอ?”
คนตัวเล็กเอียงคอถามผม อื้อ น่ารัก ถามแบบนี้ถ้าไม่ใช่พี่วีผมจะคิดแล้วนะว่ากวนตีน
“เปล่าครับ คึคึคึ จองกุกฉลาดต่างหาก พี่วีนี่ตลกนะ”
พูดจบผมก็ฉวยมือบาง บรรจงจูบไปบนหลังมือ ขนาดมือยังหอมเลย
“ขอบคุณนะครับที่ช่วยไล่พวกฮยองออกไป ตอนนี้เราอยู่กันแค่สองคนแล้ว มาซ้อมร้องเพลงกันสองต่อสองดีกว่า…เนอะพี่วี”
หึหึหึ
“ร้องสิครับ ชอบไม่ใช่เหรอ เพลง Danger น่ะ”
ผมพึมพำแนบชิดกับซอกคอหอมกรุ่น เป็นไปตามที่คิด พี่วีที่ไม่เคยร้องเพลง Danger มาก่อนถึงกับไม่มีสมาธิตอนที่ผมขยับตัวเข้าไปใกล้ทุกครั้งที่ร้องผิด ใกล้จนแนบชิด ใกล้จนสัมผัสถึงไออุ่น ใกล้ซะจนสัมผัสถึงเนื้อตัวนุ่มนิ่มทุกสัดส่วน
เหมือนกับขนมหวาน….
ตัวของพี่วีหอมกลิ่นครีมผสมกับวานิลลาจนผมอดใจไม่ได้ที่จะก้มลงไปซุกไซร้ให้มากกว่าเดิม แนบริมฝีปากกับผิวเนื้อบอบบาง จูบประทับรอยสีกุหลาบที่จะเห็นชัดบนผิวเนียน
คนตัวเล็กครางเบาๆพร้อมกับร้องเพลงด้วยน้ำเสียงทุ้มหวาน คราวนี้ไม่ผิดโน้ตเลยสักนิด ผมก็แค่แกล้ง รู้ว่าต้องปล่อยไปแต่ร่างกายกลับไม่ยอมทำตาม ผมหมุนเก้าอี้ให้พี่วีหันมาสบตา
แก้มแดง ดวงตาปรือ ริมฝีปากอวบอิ่มที่ยังคงร้องเพลงตามที่ผมสั่ง
สวย….
ทั้งสวยทั้งดึงดูดใจให้เข้าไปอยู่ใกล้ๆ ทุกอย่างของแทฮยองทำให้ผมหลงโดยไม่ต้องใช้ความพยายามเลยสักนิด ตอนนั้นผมคิดว่าจูบครั้งเดียวก็คงจะพอ ผมคงไม่สนใจพี่วีอีกต่อไป แต่พอได้ชิมริมฝีปากสีชมพูนั่นจริงๆ กลับอยากจูบอีกครั้ง ครั้งที่สองครั้งที่สามไปเรื่อยๆ แม้แต่ตอนนี้….
“ทำไมเงียบไปเลยล่ะ?” พี่วีหยุดร้องเพลงมองหน้าผมด้วยความงุนงง “พี่ว่าพี่ก็ไม่ได้ร้องผิดนะ จองกุกลองร้องให้ฟังหน่อยสิ”
สายตาของพี่วีเบนไปมองที่กระดาษเนื้อเพลงยับยู่ยี่แล้วเกาหัวตัวเอง ผมถอนหายใจ พยายามสลัดความคิดบ้าๆเกี่ยวกับริมฝีปากของพี่วีออกไป แล้วลองร้องท่อนฮุคดูบ้าง
จะว่าไปท่อนนี้เสียงเราก็คล้ายกันอยู่ ผมมัวแต่หมกมุ่นอยู่กับการร้องจึงไม่ทันสังเกตว่าพี่วีกำลังเม้มปากเหมือนกับว่ากำลังคิดอะไร
“จองกุก….” อยู่ดีๆคนตัวเล็กก็เรียกชื่อผม ทำให้ผมชะงักจากการร้องเพลงทันที
“นายว่ามั้ย ช่วงนี้เราไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันเลยนะ”
พี่วีพูดพร้อมกับก้มมองพื้นห้อง เพิ่งรู้ว่าพี่เขาก็คิดเหมือนผม นึกว่าผมคิดอยู่ฝ่ายเดียวซะอีก….
“ครับ”
“นี่นายจะพูด ครับ อย่างเดียวเลยรึไง”
พี่วีวีนขึ้นมาทันที สีหน้าอึดอัดใจมาก หือ? อะไรของเขา หรือเพราะช่วงนี้ผมไม่ค่อยได้สนใจพี่วีเลยดูเซ็งๆ กำลังเรียกร้องความสนใจกันอยู่รึเปล่านะ
“แล้วพี่อยากให้ผมทำยังไงล่ะ อยากไปดูหนังที่ห้างมั้ย หรืออยากจะกินไอติม ผมพาไปกินไอติมอีกก็ได้นะ เราจะได้กินด้วยกันแบบคราวที่แล้ว……”
“ไม่ต้องเลย! เลิกหื่นสักวันจะได้มั้ย”
หื่น? พี่วีคิดว่าผมหื่นเหรอ? ผมว่าผมก็ออกจะใสๆแบ๊วๆอยู่นะ หึหึ ต้องโต้ตอบกลับไปเดี๋ยวคนอ่านจะเข้าใจจอนจองกุกผิดๆ
“ใครหื่น พี่ยอมผมเองครับ” (สาบานว่านี่ใสแล้ว?)
พี่เขาชะงักก่อนจะจ้องผมเขม็งยังกับจะกินเลือดกินเนื้อ ท่าทางโมโหมากกว่าเดิมซะอีก
“ใครยอมนาย ยอมก็แพ้สิ พี่ไม่อยากเป็นเคะ -_- นี่คิมแทคนแมนเหอะ”
“อ้าวพี่วี จองกุกก็แมนนะ แล้วขนาดไม่ยอม ผมยังได้จูบ…..”
พูดพร้อมกับยิ้มกริ่มบอกชัยชนะ สายตาเลื่อนไปมองซอกคอที่มีรอยแดงๆเต็มไปหมด ร่างบางหน้าแดงแปร๊ด ไม่รู้ว่าเพราะเขินหรือโมโหกันแน่
“พี่ไม่ได้ยอม แค่ยั่วให้หลงเฟ้ย เคยได้ยินป่ะ -_-“
เคยได้ยินสิครับ ก็พี่วีเพิ่งบอกผมเองว่าจีมินสั่งให้ทำ ไม่รู้จะดีใจที่พี่วีเชื่อคนง่ายหรือดีใจที่จีมินเข้าข้างผมขนาดนี้ดี ถึงจีมินดูเหมือนจะไม่ได้ตั้งใจก็เหอะ ^^ คนที่ได้กำไรยังไงก็เป็นจองกุกอยู่ดี
“เคยครับ แต่ว่านะ…พี่วีเอาแต่ยั่วให้ผมหลง ไม่คิดจะหลงเสน่ห์จองกุกคนนี้บ้างเลยเหรอ”
“ห๊ะ =[]=”
ร่างบางหน้าเหวออ้าปากค้างจนน่าจะจับมาจูบแรงๆ แต่ว่าไม่ได้ ผมต้องอดใจไว้ เพื่อเล่นอะไรที่มันน่าสนุกมากกว่านั้น
“ทำไมพี่ต้องหลงนายด้วยไม่ทราบ -_-”
นั่นไง เข้าทางผมเลย
“ยุนกิฮยองบอกว่านี่เป็นส่วนนึงของเกมส์ซังนัมจา….”
ซะที่ไหน ผมหลอก ฮ่าฮ่าฮ่า เฮียคนนั้นไม่เคยพูดอะไรหรอกครับ แต่มันก็ได้ผลเพราะพี่วีหันมาสนใจผมทันทีที่ได้ยินชื่อเกมส์นรกแตกและหาความสร้างสรรค์อะไรไม่ได้นั่น ปาร์คจีมินบ้าโคตร แต่ช่างพี่แกเหอะ
“เกมส์บ้านั่นมันทำไม?” พี่วีหน้าเสียทันทีที่ได้ยินชื่อเกมส์นั้น
“ใครหลงใครก่อนก็ชนะไปไม่ใช่รึไง”
ผมพูดออกมาจนพี่วีเอียงคอเพราะความงง คงกำลังคิดในใจว่ามีกฎแบบนั้นด้วยเหรอวะ ไม่มีหรอกครับ ไม่ต้องย้อนกลับไปอ่านนะรีดเดอร์ 55555
“อ่อ อืม แล้ว?” หน้าตามึนๆของคนน่ารักทำให้ผมแอบขำเบาๆ
“ก็ไม่แล้วไง ผมแค่จะบอกว่าผมต่อให้พี่วียั่วผมแล้วนะ 6 วันที่ผ่านมาแต่พี่ก็ยังทำให้ผมพูดออกมาว่า อยากอยู่ข้างล่างให้พี่ไม่ได้ เพราะฉะนั้นพี่วี…….”
ผมลากเสียงยาวจนแทฮยองแอบกลืนน้ำลายลงคอไปหนึ่งอึก
“6วันหลังจากนี้ก็เป็นตาผมยั่วบ้างล่ะ เตรียมตัวหลงเสน่ห์จอนจองกุกไว้ดีๆนะครับ คุณคิมแทฮยอง”
จะว่ายังไงดีละครับ
หน้าตาตอนตกใจสุดขีดของแทฮยองนี่ช่างบันเทิงใจดีจริงๆ
.......................................................
ติดตามตอนหน้ากันเยอะๆนะจ๊ะ กุกจะยั่วบ้างละ มาดูกันว่าน้องวีจะทำยังไง นางจะหื่นตามกุกมั้ย หรือยังคงคอนเซปใสๆ คิดยังไงก็เม้นกันด้วยนะ
ความคิดเห็น