ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter6: Trust
ห้ามมีเซกส์เป็นอันขาด!!!! ชั้นจะมาดูแกเป็นระยะ ถ้าเห็นแผลฉีกหรือมีผู้ชายหน้าไหนเข้ามายุ่มย่าม เตรียมตัวโดนขย้ำตายได้เลย!!!!!
เฮือก!
ผมสะดุ้งตื่นจากฝันร้ายสุดชีวิต เสียงๆนั้นยังคงเซอราวด์อยู่ในหัวของผม แม้กระทั่งในความฝัน ต้นเหตุที่ทำให้ผมหวาดผวามา 3 วันที่นอนอยู่ที่โรงพยาบาลนามิโมรินี่
ฮิบาริ เคียวยะ!
ไม่สิ คุณหมอ ฮิบาริ เคียวยะ!
คุณหมอสุดโหดที่ไม่รู้ว่าจบแพทย์มาได้ยังไง เคราะห์ดีของผมที่ตลอด 3 วันมานี้ไม่มาใครเดินเฉียดเข้ามาที่ห้องผู้ป่วยแห่งนี้
แผลของผมเริ่มประสานกันสนิทมากขึ้นจนตอนนี้ไม่มีอาการเจ็บปวดจากการขยับกายอีกต่อไป
นั่นน่ะสินะ……..ก็แค่ความเจ็บปวดทางร่างกาย
…….ความเจ็บปวดในจิตใจต่างหากที่ยาก…….จะลบเลือน
…………..ยังคงฝังลึก…….อยู่ในส่วนลึกของจิตใจ………รอยแผล…….ที่มองไม่เห็น
แต่ถึงอย่างนั้น……..ก็ยังแอบหวังว่ารีบอร์นจะมาหา
เป็นเขาไม่ใช่เหรอ……ที่ทำให้ผมเจ็บช้ำ
เป็นเขาไม่ใช่เหรอ…….ที่ทำให้ผมตกอยู่ในสภาพน่าสมเพช
เป็นเขาไม่ใช่เหรอ……..ที่ทิ้งผมไปหลังจากเสพสุขอย่างไม่ไยดี
ไม่คิด……จะมาดูดำดูดีผมหน่อยรึไงกัน
ผมบอกหมอฮิบาริเรื่องทำเรื่องออกจากโรงพยาบาล ชำระเงินค่าห้อง แล้วมุ่งหน้าไปสู่โรงพยาบาลอีกแห่งทันที
ผมควรจะเลิกลังเล…….สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้……ไม่ใช่ความรู้สึกสับสนไร้สาระของตัวเอง
ผมควรจะทำเรื่องนี้ให้ถูกต้อง
ผมเป็นแฟนโคโรเนโร่…….ผมก็ควรทำหน้าที่แฟนที่ดี…….ไม่ใช่คิดถึงใครอีกคน
หากแต่ในส่วนลึกแล้ว……ผมรู้ดีว่าผมกำลังหนีความจริง……..หนีไปให้ไกลจากหัวใจของตัวเอง
ทางเลือกนั้น……..ช่างเจ็บปวดนัก
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นเป็นจังหวะมั่นคง เรียกให้โคโรเนโร่ที่กำลังอ่านหนังสืออยู่หันไปมอง ร้อยวันพันปีไม่เคยมีใครมาเยี่ยม ใครกันนะที่มาในเวลาอย่างนี้…….ส่วนลึกก็หวังให้เป็นใครคนนั้น…..ที่เขาเฝ้ารอให้มาเยี่ยมตลอด 3 วันมานี้…….โดยเฉพาะวันนี้…….
และเขาก็สมหวัง…….
ใบหน้าน่ารักโผล่ออกมาจากประตู รอยยิ้มอ่อนโยนยังคงปรากฏบนริมฝีปากสวยได้รูป หากแต่จ้องลึกลงไปในดวงตาสีมรกตนั้นแล้ว……กลับพบแต่ความอ้างว้าง ใบหน้าดูอิดโรยเล็กน้อยราวกับกำลังทุกข์ใจ และเขา……ก็ไม่ต้องการให้มันเป็นแบบนั้น
เกิดอะไรขึ้น……ระหว่างที่นายห่างหายไปจากสายตาชั้นกันนะ……แรมโบ้
“นายดูเหนื่อยๆนะ” เสียงทุ้มเอ่ยทักออกไปคำแรก แววตาเศร้าสร้อยทอดผ่านประกายตาสีมรกตชั่วขณะก่อนจะเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว
“ไม่นี่นา อาจจะเป็นเพราะชั้นเพิ่งออกจาโรงพยาบาลมั้ง” ส่งยิ้มอ่อนโยนให้เขาเหมือนทุกที…หากแต่ต่างออกไปในความรู้สึก…..อะไรบางอย่างที่ขาดหายไป…….อะไรบางอย่างที่ไม่เหมือนเดิม
“เป็นอะไรไปเหรอ” รั้งร่างบอบบางเข้ามาไว้ในอ้อมกอดอย่างปลอบประโลม นี่นายผอมขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ผิวที่ขาวอยู่แล้วยิ่งขาวเข้าไปอีก ขาวใสจนแทบเห็นเส้นเลือด กระดูกไหปาร้านูนขึ้นอย่างชัดเจน ข้อมือที่ดูบอบบาง……..ดูราวกับจะแหลกสลายได้ แม้เพียงสัมผัส…..
“แค่ไปนอนโรงพยาบาลมา 3 วันน่ะ ชั้นตกบันไดเลยช้ำนิดหน่อย” ปลายเสียงสั่นพร่าอย่างรู้สึกได้ โคโรเนโร่รู้ดี….เพียงแต่ไม่พูดออกมา
ถ้าแรมโบ้ไม่อยากบอก….เขาก็ไม่อยากจะก้าวก่าย
รู้มั้ยว่า…..นายโกหกไม่เก่งเลยสักนิด…..
“ไม่ว่าจะเป็นยังไง……”เสียงทุ้มเอ่ยนำขึ้นมา เรียกให้นัยน์ตาสีเขียวมรกตหันมาจับจ้อง “ไม่ว่าจะยังไง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น……..”
“ชั้นก็จะเชื่อใจนาย………” ดวงตาสีฟ้าสวยดูจริงจังและมุ่งมั่น จนแรมโบ้ต้องหลั่งน้ำตาออกมา
เกลียดตัวเอง…….
เกลียดที่เป็นอยู่อย่างนี้……….
อย่าเชื่อใจชั้น…….
ได้โปรดอย่าเชื่อใจชั้นเลย……..
ความเชื่อใจนั้น……มีแต่จะทำให้ชั้นและนายต้องเจ็บปวด
เจ็บปวดที่ต้องปิดบัง……เจ็บปวดที่ไม่รู้อะไรเลย
ไม่ว่านายจะเอ่ยปากหรือไม่………..ถามคำถาม……..คาดคั้นชั้น………ไม่ว่าคำตอบจะเป็นยังไง…….ไม่ว่าจะโกหกหรือไม่
เราสองคนก็ต้องเจ็บปวด…….
เจ็บปวดกับความจริง………เจ็บปวดกับคำลวง
อย่าเชื่อใจชั้น…….
ได้โปรดอย่าเชื่อใจชั้นเลย………..
น้ำตามากมายไหลออกมาจากดวงตาสีเขียวมรกตคู่สวย ไหลลงมาอาบแก้มนวลใส ไหล่บอบบางสั่นสะท้าน ดูเปราะบางราวกับจะแตกสลายได้ทุกเมื่อ……เปราะบาง….เหมือนความสัมพันธ์ของคนสองคนที่มีรอยร้าว หากมีอะไรมากระทบเพียงนิดก็พังทลาย
และเมื่อนั้น….คำว่า เชื่อใจ จะเป็นเพียงลมปากที่ผ่านมาและผ่านไป
“ขอโทษนะ……..แล้วก็…….สุขสันต์วันเกิด……โคโรเนโร่”
ริมฝีปากบางประทับลงบนปากหนาอย่างนุ่มนวล แขนเรียวขาวโอบรอบคอคนตรงหน้าพร้อมกับที่ร่างสูงโอบรัดเอวบางให้แน่นขึ้น ลิ้นร้อนแทรกเข้ามาหาความอ่อนหวานจากโพรงปากอ่อนนุ่ม ที่เผยอออกเล็กน้อยราวกับยั่วยวน จูบของโคโรเนโร่ช่างแผ่วเบาและอ่อนโยน ผิดกับจูบของใครคนนั้น…..ที่ร้อนแรงและป่าเถื่อน ร่างสูงโอบรัดเอวบางแน่นขึ้น กลัวเหลือเกินว่า…จะหายไป แรมโบ้ในตอนนี้ดูราวกับจะแหลกสลาย…….เขาอยากจะเอื้อมมือไปไขว่คว้าเอาไว้ ไม่อยากปล่อยให้หลุดมือไป
จูบของพวกเขา……ช่างสับสนและแสนเศร้า
เจ็บปวดกับการที่ต้องปิดบัง……เจ็บปวดกับการที่ไม่รู้อะไรเลย
อยากจะรู้เรื่องของร่างบาง…….แต่ก็กลัวที่จะต้องฟังคำตอบ
อะไรบางอย่างร้องเตือนว่า……อาจจะไม่เหมือนเดิม
กลัวเหลือเกิน……
กลัวว่าจะต้องสูญเสียนายไป…….
บางที……ชั้นอาจจะเห็นแก่ตัวเกินไปก็ได้นะ……แรมโบ้
.
“อยากได้อะไรเป็นของขวัญมั้ย……” ร่างบอบบางที่น้ำตาเหือดแห้งไปแล้วเอ่ยถาม รอยยิ้มหวานใสเริ่มปรากฏที่ริมฝีปากอิ่มสวยอีกครั้ง เสียงทุ้มหัวเราะและเอ่ยอย่างหยอกเย้า
“เวอร์จิ้นของนายมั้ง…..”
ร่างบางชะงัก รอยยิ้มจืดเจื่อนไปเล็กน้อย……แต่ก็กลับมาร่าเริงในพริบตา
“ได้อยู่แล้ว แต่ต้องหลังจากนายออกจากโรงพยาบาลนะ ฮ่ะฮ่ะ แย่จัง…วันเกิดนายปีนี้ชั้นไม่ได้เตรียมของขวัญมาซะด้วย”
ความบริสุทธิ์ของชั้น…….มันไม่มีอีกแล้ว
แต่ชั้นจะถือว่า…….นั่นเป็นเวอร์จิ้นแรกของชั้นและนาย
อยากจะชดเชยให้บ้าง……..ชั้นไม่เคยตอบแทนอะไรนายเลย
ตอนนี้ก็ยัง……..
“ไม่ต้องหรอก…….วันเกิดปีนี้นายเป็นของขวัญที่ล้ำค่ามากที่สุดในชีวิตชั้น……”
และมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ
คนทั้งสองคนยิ้มอย่างสดใสให้กันและกัน
ขอเพียงแค่มีนาย…..ชั้นก็ไม่ต้องการอะไรอื่นอีกแล้ว…….
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“อ่า เดี๋ยวชั้นไปเปิดประตุก่อนนะ” ผมผละออกจากอ้อมกอดของโคโรเนโร่ แล้วเดินเลี้ยวหัวมุมไปเปิดประตู โรงพยาบาลสุดหรูแห่งนี้ มีห้องนอนแยกเอาไว้ให้ผู้ป่วยโดยเฉพาะ แถมยังมีห้องนั่งเล่นอีกต่างหาก มีห้องจัดเตรียมของกินที่มีพวกแก้วน้ำ ถ้วยชามวางเรียงกัน
ผมเอื้อมมือไปจับลูกบิดประตู พร้อมๆกับที่ประตูนั้นเปิดออก ผมชะงักมือค้างไว้…….แผ่นอกกว้างที่สวมชุดนักเรียนปรากฏสู่สายตา ผมเงยหน้าขึ้นมองไล่ไปจนหยุดอยู่ที่ใบหน้านั้น
ร่างสูงโปร่ง ผมสีดำสนิทที่ชี้ฟูไปด้านหลัง วงหน้าหล่อเหลาเยือกเย็น น่ากลัวแต่ก็มีเสน่ห์จนแทบหยุดหายใจ
ผู้ชายคนนั้น……รีบอร์น
เขาอยู่ที่นี่แล้ว……
ผมผงะก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว รับรู้ได้ถึงอาการสั่นสะท้านตามร่างกายด้วยความหวาดกลัว รีบอร์นแสยะยิ้มก่อนจะดึงรั้งผมเข้าไปในอ้อมกอด ผมได้แต่ผลักร่างนั้นออกไป แต่เสียงทุ้มๆที่กระซิบข้างหูกับลมหายใจอุ่นร้อนทำให้ผมหยุดชะงัก
“หายไปไหนมา…..ทำไมถึงผอมลง”
และแล้วหัวใจของผมก็เริ่มเต้นแรงราวกับคนโง่…….เพียงแค่ได้ยินถ้อยคำอ่อนโยนจากเขา
“ไม่ได้ไปไหน…….” ผมพึมพำเสียงอู้อี้ ซบหน้าลงกับแผ่นอกกว้างโดยไม่รู้ตัว กลิ่นหอมอ่อนๆจากเรือนร่างของเขาทำให้ผมรู้สึกสงบใจขึ้นมาอย่างน่าประหลาด อีกครั้ง……ที่ผมหลงเสน่ห์ของรีบอร์นและยินยอมอย่างง่ายดาย
“ก็แค่ไปโรงพยาบาลมา……”
“แค่นั้นเองเหรอ…….หึ….นึกว่าจะตายไปแล้วซะอีก” รีบอร์นผลักผมออกเบาๆ ก่อนจะเดินเลี้ยวเข้าไปหาโคโรเนโร่ ทิ้งผมเอาไว้กับความสับสน
อะไรกัน
อะไรคือตัวจริงของนายกันแน่ ความอ่อนโยนหรือความร้ายกาจ
ชั่วขณะหนึ่งนายทำท่าราวกับเป็นห่วงเป็นใย……จนชั้นอ่อนไหว
แล้วต่อมานายก็ทำร้ายชั้นด้วยการกระทำและคำพูดร้ายกาจ………
อะไรคือตัวจริงของนายกันแน่…….รีบอร์น
ผมได้แต่ยืนนิ่งอึ้งอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งเสียงหัวเราะสองเสียงลอยเข้าหู
……….ผมจะทำยังไงกับเรื่องนี้ดี…………
“นายไปเปิดประตูแล้วหายไปเลย ชั้นนึกว่านายจะกลับไปแบบไม่ลาชั้นซะอีก”
เสียงโคโรเนโร่ดังขึ้นทันทีเมื่อผมเปิดประตูห้องนอนเข้าไป รีบอร์นนั่งอยู่ที่ข้างเตียงของโคโรเนโร่ ตรงโต๊ะข้างเตียงมีถุงใส่ผลไม้ เขาถือมาตอนไหนกัน…….ผมได้แต่มองถุงอย่างุนงง นี่ผมเอาแต่จ้องหน้าเขาจนไม่ได้สังเกตเลยเหรอว่ารีบอร์นถือถุงผลไม้มา
“งั้น…..ชั้นไปปอกผลไม้ก่อนนะ”
ผมพูดเบาๆ พยายามอย่างยิ่งที่จะอยู่ห่างพวกเขาให้มากที่สุด ผมทำหน้าไม่ถูกเลยเวลาที่พวกเขาอยู่ด้วยกัน ทั้งโคโรเนโรที่ไม่รู้อะไรเลย…..ทั้งที่รีบอร์นที่เอาแต่ส่งยิ้มเยาะเย้ย….
ผมเดินเข้าไปใกล้รีบอร์น มือเอื้อมไปหยิบถุงผลไม้ที่วางอยู่ที่โต๊ะข้างเตียงข้างตัวเขา หากแต่คว้าได้แต่ลม เมื่อมือหนาเอื้อมมาหยิบฉวยมันไป
“ชั้นไปช่วยแรมโบ้ด้วยล่ะกัน” เสียงทุ้มของรีบอร์นหันไปพูดกับโคโรเนโร่ ผมเริ่มกัดริมฝีปากตัวเอง….
“อย่าเลย นายสองคนคุยกันไปเหอะ เดี๋ยวชั้นทำให้” ผมพูดปัดไปเบาๆ พยายามฉวยถุงที่อยู่ในมือรีบอร์นมาถือไว้เอง หากแต่แววตาเย็นชาที่จ้องมองผมนั้น ทำให้ผมค่อยๆลดมือกลับลงไป
“…….ดูเหมือนว่าโคโรเนโร่จะเหนื่อยที่ต้องใช้เสียงมาก เราควรจะปล่อยให้เขาพักผ่อนมั่ง”
รีบอร์นเอ่ยอย่างเย็นชา ขาเรียวยาวเดินออกนอกห้องนอนอย่างรวดเร็ว ผมได้แต่มองตามร่างนั้นไป หันไปยิ้มแย้มให้โคโรเนโร่ก่อนจะเดินตามร่างสูงไปอย่างไร้ทางเลือก…..
เมื่อมาถึงห้องครัว ก็พบว่ารีบอร์นกำลังล้างผลไม้อยู่แล้ว นิ้วเรียวยาวของเขาล้างผลไม้อย่างทะนุถนอม ก่อนจะนำลงไปใส่ชะลอมให้สะเด็ดน้ำ หยิบมีดขึ้นมาแล้วลงมือปอกผลไม้นั้นอย่างคล่องแคล่ว
เสี้ยวหน้าที่ดูจริงจังนั้นทำให้ใบหน้าหล่อเหลาของรีบอร์นดูดีขึ้นมากว่าเคย ผมจ้องมองการกระทำนั้นอย่างตั้งใจ มือเรียวยาวที่กำลังปอกผลไม้กับเสี้ยวหน้าที่หล่อเหลานั้นสะกดสายตาของผมเอาไว้ ผมนั่งลงบนเก้าอี้ทานข้าว เท้าคางมองใบหน้าด้านข้างของรีบอร์นอย่างเผลอไผล
รีบอร์นล้างมือเมื่อปอกผลไม้เสร็จแล้ว ดวงตาสีดำสนิทหันมามองสบทำให้ผมต้องรีบหลบตาแทบจะทันที พร้อมกับใบหน้าที่เริ่มร้อนขึ้น ให้ตายสิ….ผมกำลังทำตัวดีดดิ้นยังกะสาวน้อยมีความรักอย่างงั้นแหละ
“จะนั่งจ้องชั้นอีกนานมั้ย”
เสียงทุ้มเอ่ยอย่าเรียบเฉย ก็มีดมันมีอันเดียว…..นายจะให้ชั้นใช้ฟันปอกรึไง ผมคิดในใจอย่างดุเดือด
ถ้าจะปอกเองแล้วจะเรียกผมมาทำซากปรักหักพังอะไร………
“ชั้นบอกแล้วว่าจะปอกเอง……แต่นายก็เอาไปปอก แล้วนายจะให้ชั้นทำอะไรล่ะ นอกจากจ้องนาย”
มือใหญ่เอื้อมมาบีบคางผมแทบจะทันที จนผมน้ำตาเล็ดด้วยความรู้สึกเจ็บ ทำไมมันเจ็บยิ่งกว่าเดิมซะอีกหล่ะ หรือว่าเพราะผมผอมลงจนความเจ็บนั้นรวดร้าวไปถึงกระดูก
ร่างสูงเองก็รับรู้ได้ถึงความผิดปกตินั้น แนวคางบอบบางที่ดูจะแตกเปราะได้ง่ายแม้เพียงแค่บีบแรงๆ แต่เขาก็ไม่สนใจ….
“ปากเก่งขึ้นนี่ หลบไปเลียแผลใจมา 3 วันคงสนุกพิลึก” ร่างสูงเอ่ยเยาะ ก่อนจะกระชากเรียวแขนบางขึ้นมาจากเก้าอี้ แขนใหญ่โอบรัดรอบเอวบอบบางแน่นขึ้น
“ปล่อยนะ รีบอร์น” ร่างบอบบางทั้งดิ้นทั้งผลักคนตรงหน้า แต่ไม่เป็นผลดูเหมือนจะทำให้รีบอร์นรำคาญมากขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำ
“อยากให้แฟนคนดีของแกได้ยินรึไง…..”
เสียงทุ้มกระซิบอย่างข่มขู่ ริมฝีปากร้อนเริ่มไล่จูบไปตามซอกคอขาวผ่องละเรื่อยไปจนถึงหัวไหล่มนที่ยั่วเย้าเขาตั้งแต่แรกเห็น รีบอร์นกดจูบแรงๆเรียกเสียงครางแผ่วหวานให้ออกมาจากริมฝีปากสีสวย
“อ่ะ อย่า……” ร่างบางร้องห้ามเมื่อริมฝีปากนั้นเริ่มซุกซนไล้ลงมาเรื่อยๆจนถึงกางเกงสีดำสนิท ฟันคมกัดซิบกางเกงนั้น รูดไล้มันลงมาเรื่อยๆจนร่างบางสั่นสะท้านกับภาพเร้าอารมณ์
รีบอร์นมองส่วนอ่อนไหวที่อยู่ใต้กางเกงชั้นในสีขาวอย่างพึงพอใจ ก่อนจะเริ่มซุกไซ้ไปที่ส่วนนั้นผ่านเนื้อผ้า เรียกเสียงครวญครางจากร่างบางจนต้องยกมือขึ้นมาปิดริมฝีปากของตัวเอง
กลัวเหลือเกินว่าโคโรเนโร่จะได้ยิน…..
โคโรเนโร่!!!!!!!
มือบางผลักหัวรีบอร์นออกอย่างรุนแรง จนร่างสูงเสียหลักล้มลงไปชนโต๊ะจนเลือดอาบ ร่างบางเบิกตากว้าง มือเรียวบางยื่นไปปิดปากแผลที่เริ่มมีเลือดไหลทะลักของรีบอร์นอย่างร้อนรน
“ร….รีบอร์น…..ช…ชั้นไม่ได้ตั้ง…ใจ…ชั้นขอโทษ….อ่า ทำไงดีเนี่ย….”
ร่างบางเอ่ยอย่างร้อนรน น้ำตาไหลออกจากดวงตาสีเขียวมรกตจนเปรอะเปื้อนไปทั่วนวลแก้มใส รีบอร์นผลักร่างนั้นออกเบาๆ ก่อนจะถอดเสื้อเชิ๊ตสีขาวที่ตัวเองใส่อยู่มากดห้ามเลือดที่ไหลออกจากปากแผลนั้น
“เสร็จเรื่องนี้ แกได้ชดใช้ชั้นแน่……”หันมาข่มขู่ร่างบางด้วยน้ำเสียงคุกคาม ก่อนจะเดินออกจากห้อง ร่างบางรีบวิ่งตามไปอย่างร้อนรน สวนทางกับโคโรเนโร่ที่ใช้ไม้เท้าค้ำยันตัวเองมาหลังจากได้ยินเสียงดังนั้น
“รีบอร์น…….” ครางเรียกชื่อรีบอร์นอย่างแปลกใจ ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นตกใจเมื่อเห็นปริมาณเลือดที่เริ่มไหลย้อมเสื้อเชิ๊ตสีขาวให้กลายเป็นสีแดง กับร่างบอบบางของคนรักที่น้ำตาไหลอาบแก้ม
“เดี๋ยวชั้นจะไปหาหมอ สงสัยคงต้องเย็บแผล….”
“ชั้นไปด้วยสิ…..”
น้ำตายังคงไหลคลออยู่ที่ดวงตาสีเขียวมรกตที่ทอประกายร้าวรานด้วยความรู้สึกผิด รีบอร์นมองวงหน้าหวานอย่างเย็นชา ก่อนจะเดินออกไปนอกห้องผู้ป่วย พร้อมๆกับร่างบางที่วิ่งตามไปแทบจะทันที ดวงตาสีฟ้าของโคโรเนโร่หรี่ลงอย่างสงสัยในความสัมพันธ์นั้น คิ้วเข้มขมวดมุ่นพร้อมกับความคิดบางอย่างที่ทำให้หัวใจเจ็บแปลบ
จะให้คิดยังไง…….เมื่อร่างบอบบางที่เขาหลงรักวิ่งตามรีบอร์นไปพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม
จะให้คิดยังไง…….เมื่อแฟนของเขาเลือกไปกับรีบอร์น……..ไม่ใช่เขาที่ต้องใช้ไม่เท้าพยุง
จะให้คิดยังไง…….เมื่อแรมโบ้ไม่เคยร้องไห้…..เมื่อเขาบาดเจ็บอยู่อย่างนี้
จะให้คิดยังไง…….เมื่อตลอดเวลาที่คบกัน…..แรมโบ้ไม่เคยบอกรักเขาเลยแม้เพียงสักครั้ง
………………..คำว่า เชื่อใจ เป็นเพียงแค่ลมปากที่ผ่านมาและผ่านไป………………….
TBC.
เฮือก!
ผมสะดุ้งตื่นจากฝันร้ายสุดชีวิต เสียงๆนั้นยังคงเซอราวด์อยู่ในหัวของผม แม้กระทั่งในความฝัน ต้นเหตุที่ทำให้ผมหวาดผวามา 3 วันที่นอนอยู่ที่โรงพยาบาลนามิโมรินี่
ฮิบาริ เคียวยะ!
ไม่สิ คุณหมอ ฮิบาริ เคียวยะ!
คุณหมอสุดโหดที่ไม่รู้ว่าจบแพทย์มาได้ยังไง เคราะห์ดีของผมที่ตลอด 3 วันมานี้ไม่มาใครเดินเฉียดเข้ามาที่ห้องผู้ป่วยแห่งนี้
แผลของผมเริ่มประสานกันสนิทมากขึ้นจนตอนนี้ไม่มีอาการเจ็บปวดจากการขยับกายอีกต่อไป
นั่นน่ะสินะ……..ก็แค่ความเจ็บปวดทางร่างกาย
…….ความเจ็บปวดในจิตใจต่างหากที่ยาก…….จะลบเลือน
…………..ยังคงฝังลึก…….อยู่ในส่วนลึกของจิตใจ………รอยแผล…….ที่มองไม่เห็น
แต่ถึงอย่างนั้น……..ก็ยังแอบหวังว่ารีบอร์นจะมาหา
เป็นเขาไม่ใช่เหรอ……ที่ทำให้ผมเจ็บช้ำ
เป็นเขาไม่ใช่เหรอ…….ที่ทำให้ผมตกอยู่ในสภาพน่าสมเพช
เป็นเขาไม่ใช่เหรอ……..ที่ทิ้งผมไปหลังจากเสพสุขอย่างไม่ไยดี
ไม่คิด……จะมาดูดำดูดีผมหน่อยรึไงกัน
ผมบอกหมอฮิบาริเรื่องทำเรื่องออกจากโรงพยาบาล ชำระเงินค่าห้อง แล้วมุ่งหน้าไปสู่โรงพยาบาลอีกแห่งทันที
ผมควรจะเลิกลังเล…….สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้……ไม่ใช่ความรู้สึกสับสนไร้สาระของตัวเอง
ผมควรจะทำเรื่องนี้ให้ถูกต้อง
ผมเป็นแฟนโคโรเนโร่…….ผมก็ควรทำหน้าที่แฟนที่ดี…….ไม่ใช่คิดถึงใครอีกคน
หากแต่ในส่วนลึกแล้ว……ผมรู้ดีว่าผมกำลังหนีความจริง……..หนีไปให้ไกลจากหัวใจของตัวเอง
ทางเลือกนั้น……..ช่างเจ็บปวดนัก
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นเป็นจังหวะมั่นคง เรียกให้โคโรเนโร่ที่กำลังอ่านหนังสืออยู่หันไปมอง ร้อยวันพันปีไม่เคยมีใครมาเยี่ยม ใครกันนะที่มาในเวลาอย่างนี้…….ส่วนลึกก็หวังให้เป็นใครคนนั้น…..ที่เขาเฝ้ารอให้มาเยี่ยมตลอด 3 วันมานี้…….โดยเฉพาะวันนี้…….
และเขาก็สมหวัง…….
ใบหน้าน่ารักโผล่ออกมาจากประตู รอยยิ้มอ่อนโยนยังคงปรากฏบนริมฝีปากสวยได้รูป หากแต่จ้องลึกลงไปในดวงตาสีมรกตนั้นแล้ว……กลับพบแต่ความอ้างว้าง ใบหน้าดูอิดโรยเล็กน้อยราวกับกำลังทุกข์ใจ และเขา……ก็ไม่ต้องการให้มันเป็นแบบนั้น
เกิดอะไรขึ้น……ระหว่างที่นายห่างหายไปจากสายตาชั้นกันนะ……แรมโบ้
“นายดูเหนื่อยๆนะ” เสียงทุ้มเอ่ยทักออกไปคำแรก แววตาเศร้าสร้อยทอดผ่านประกายตาสีมรกตชั่วขณะก่อนจะเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว
“ไม่นี่นา อาจจะเป็นเพราะชั้นเพิ่งออกจาโรงพยาบาลมั้ง” ส่งยิ้มอ่อนโยนให้เขาเหมือนทุกที…หากแต่ต่างออกไปในความรู้สึก…..อะไรบางอย่างที่ขาดหายไป…….อะไรบางอย่างที่ไม่เหมือนเดิม
“เป็นอะไรไปเหรอ” รั้งร่างบอบบางเข้ามาไว้ในอ้อมกอดอย่างปลอบประโลม นี่นายผอมขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ผิวที่ขาวอยู่แล้วยิ่งขาวเข้าไปอีก ขาวใสจนแทบเห็นเส้นเลือด กระดูกไหปาร้านูนขึ้นอย่างชัดเจน ข้อมือที่ดูบอบบาง……..ดูราวกับจะแหลกสลายได้ แม้เพียงสัมผัส…..
“แค่ไปนอนโรงพยาบาลมา 3 วันน่ะ ชั้นตกบันไดเลยช้ำนิดหน่อย” ปลายเสียงสั่นพร่าอย่างรู้สึกได้ โคโรเนโร่รู้ดี….เพียงแต่ไม่พูดออกมา
ถ้าแรมโบ้ไม่อยากบอก….เขาก็ไม่อยากจะก้าวก่าย
รู้มั้ยว่า…..นายโกหกไม่เก่งเลยสักนิด…..
“ไม่ว่าจะเป็นยังไง……”เสียงทุ้มเอ่ยนำขึ้นมา เรียกให้นัยน์ตาสีเขียวมรกตหันมาจับจ้อง “ไม่ว่าจะยังไง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น……..”
“ชั้นก็จะเชื่อใจนาย………” ดวงตาสีฟ้าสวยดูจริงจังและมุ่งมั่น จนแรมโบ้ต้องหลั่งน้ำตาออกมา
เกลียดตัวเอง…….
เกลียดที่เป็นอยู่อย่างนี้……….
อย่าเชื่อใจชั้น…….
ได้โปรดอย่าเชื่อใจชั้นเลย……..
ความเชื่อใจนั้น……มีแต่จะทำให้ชั้นและนายต้องเจ็บปวด
เจ็บปวดที่ต้องปิดบัง……เจ็บปวดที่ไม่รู้อะไรเลย
ไม่ว่านายจะเอ่ยปากหรือไม่………..ถามคำถาม……..คาดคั้นชั้น………ไม่ว่าคำตอบจะเป็นยังไง…….ไม่ว่าจะโกหกหรือไม่
เราสองคนก็ต้องเจ็บปวด…….
เจ็บปวดกับความจริง………เจ็บปวดกับคำลวง
อย่าเชื่อใจชั้น…….
ได้โปรดอย่าเชื่อใจชั้นเลย………..
น้ำตามากมายไหลออกมาจากดวงตาสีเขียวมรกตคู่สวย ไหลลงมาอาบแก้มนวลใส ไหล่บอบบางสั่นสะท้าน ดูเปราะบางราวกับจะแตกสลายได้ทุกเมื่อ……เปราะบาง….เหมือนความสัมพันธ์ของคนสองคนที่มีรอยร้าว หากมีอะไรมากระทบเพียงนิดก็พังทลาย
และเมื่อนั้น….คำว่า เชื่อใจ จะเป็นเพียงลมปากที่ผ่านมาและผ่านไป
“ขอโทษนะ……..แล้วก็…….สุขสันต์วันเกิด……โคโรเนโร่”
ริมฝีปากบางประทับลงบนปากหนาอย่างนุ่มนวล แขนเรียวขาวโอบรอบคอคนตรงหน้าพร้อมกับที่ร่างสูงโอบรัดเอวบางให้แน่นขึ้น ลิ้นร้อนแทรกเข้ามาหาความอ่อนหวานจากโพรงปากอ่อนนุ่ม ที่เผยอออกเล็กน้อยราวกับยั่วยวน จูบของโคโรเนโร่ช่างแผ่วเบาและอ่อนโยน ผิดกับจูบของใครคนนั้น…..ที่ร้อนแรงและป่าเถื่อน ร่างสูงโอบรัดเอวบางแน่นขึ้น กลัวเหลือเกินว่า…จะหายไป แรมโบ้ในตอนนี้ดูราวกับจะแหลกสลาย…….เขาอยากจะเอื้อมมือไปไขว่คว้าเอาไว้ ไม่อยากปล่อยให้หลุดมือไป
จูบของพวกเขา……ช่างสับสนและแสนเศร้า
เจ็บปวดกับการที่ต้องปิดบัง……เจ็บปวดกับการที่ไม่รู้อะไรเลย
อยากจะรู้เรื่องของร่างบาง…….แต่ก็กลัวที่จะต้องฟังคำตอบ
อะไรบางอย่างร้องเตือนว่า……อาจจะไม่เหมือนเดิม
กลัวเหลือเกิน……
กลัวว่าจะต้องสูญเสียนายไป…….
บางที……ชั้นอาจจะเห็นแก่ตัวเกินไปก็ได้นะ……แรมโบ้
.
“อยากได้อะไรเป็นของขวัญมั้ย……” ร่างบอบบางที่น้ำตาเหือดแห้งไปแล้วเอ่ยถาม รอยยิ้มหวานใสเริ่มปรากฏที่ริมฝีปากอิ่มสวยอีกครั้ง เสียงทุ้มหัวเราะและเอ่ยอย่างหยอกเย้า
“เวอร์จิ้นของนายมั้ง…..”
ร่างบางชะงัก รอยยิ้มจืดเจื่อนไปเล็กน้อย……แต่ก็กลับมาร่าเริงในพริบตา
“ได้อยู่แล้ว แต่ต้องหลังจากนายออกจากโรงพยาบาลนะ ฮ่ะฮ่ะ แย่จัง…วันเกิดนายปีนี้ชั้นไม่ได้เตรียมของขวัญมาซะด้วย”
ความบริสุทธิ์ของชั้น…….มันไม่มีอีกแล้ว
แต่ชั้นจะถือว่า…….นั่นเป็นเวอร์จิ้นแรกของชั้นและนาย
อยากจะชดเชยให้บ้าง……..ชั้นไม่เคยตอบแทนอะไรนายเลย
ตอนนี้ก็ยัง……..
“ไม่ต้องหรอก…….วันเกิดปีนี้นายเป็นของขวัญที่ล้ำค่ามากที่สุดในชีวิตชั้น……”
และมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ
คนทั้งสองคนยิ้มอย่างสดใสให้กันและกัน
ขอเพียงแค่มีนาย…..ชั้นก็ไม่ต้องการอะไรอื่นอีกแล้ว…….
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“อ่า เดี๋ยวชั้นไปเปิดประตุก่อนนะ” ผมผละออกจากอ้อมกอดของโคโรเนโร่ แล้วเดินเลี้ยวหัวมุมไปเปิดประตู โรงพยาบาลสุดหรูแห่งนี้ มีห้องนอนแยกเอาไว้ให้ผู้ป่วยโดยเฉพาะ แถมยังมีห้องนั่งเล่นอีกต่างหาก มีห้องจัดเตรียมของกินที่มีพวกแก้วน้ำ ถ้วยชามวางเรียงกัน
ผมเอื้อมมือไปจับลูกบิดประตู พร้อมๆกับที่ประตูนั้นเปิดออก ผมชะงักมือค้างไว้…….แผ่นอกกว้างที่สวมชุดนักเรียนปรากฏสู่สายตา ผมเงยหน้าขึ้นมองไล่ไปจนหยุดอยู่ที่ใบหน้านั้น
ร่างสูงโปร่ง ผมสีดำสนิทที่ชี้ฟูไปด้านหลัง วงหน้าหล่อเหลาเยือกเย็น น่ากลัวแต่ก็มีเสน่ห์จนแทบหยุดหายใจ
ผู้ชายคนนั้น……รีบอร์น
เขาอยู่ที่นี่แล้ว……
ผมผงะก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว รับรู้ได้ถึงอาการสั่นสะท้านตามร่างกายด้วยความหวาดกลัว รีบอร์นแสยะยิ้มก่อนจะดึงรั้งผมเข้าไปในอ้อมกอด ผมได้แต่ผลักร่างนั้นออกไป แต่เสียงทุ้มๆที่กระซิบข้างหูกับลมหายใจอุ่นร้อนทำให้ผมหยุดชะงัก
“หายไปไหนมา…..ทำไมถึงผอมลง”
และแล้วหัวใจของผมก็เริ่มเต้นแรงราวกับคนโง่…….เพียงแค่ได้ยินถ้อยคำอ่อนโยนจากเขา
“ไม่ได้ไปไหน…….” ผมพึมพำเสียงอู้อี้ ซบหน้าลงกับแผ่นอกกว้างโดยไม่รู้ตัว กลิ่นหอมอ่อนๆจากเรือนร่างของเขาทำให้ผมรู้สึกสงบใจขึ้นมาอย่างน่าประหลาด อีกครั้ง……ที่ผมหลงเสน่ห์ของรีบอร์นและยินยอมอย่างง่ายดาย
“ก็แค่ไปโรงพยาบาลมา……”
“แค่นั้นเองเหรอ…….หึ….นึกว่าจะตายไปแล้วซะอีก” รีบอร์นผลักผมออกเบาๆ ก่อนจะเดินเลี้ยวเข้าไปหาโคโรเนโร่ ทิ้งผมเอาไว้กับความสับสน
อะไรกัน
อะไรคือตัวจริงของนายกันแน่ ความอ่อนโยนหรือความร้ายกาจ
ชั่วขณะหนึ่งนายทำท่าราวกับเป็นห่วงเป็นใย……จนชั้นอ่อนไหว
แล้วต่อมานายก็ทำร้ายชั้นด้วยการกระทำและคำพูดร้ายกาจ………
อะไรคือตัวจริงของนายกันแน่…….รีบอร์น
ผมได้แต่ยืนนิ่งอึ้งอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งเสียงหัวเราะสองเสียงลอยเข้าหู
……….ผมจะทำยังไงกับเรื่องนี้ดี…………
“นายไปเปิดประตูแล้วหายไปเลย ชั้นนึกว่านายจะกลับไปแบบไม่ลาชั้นซะอีก”
เสียงโคโรเนโร่ดังขึ้นทันทีเมื่อผมเปิดประตูห้องนอนเข้าไป รีบอร์นนั่งอยู่ที่ข้างเตียงของโคโรเนโร่ ตรงโต๊ะข้างเตียงมีถุงใส่ผลไม้ เขาถือมาตอนไหนกัน…….ผมได้แต่มองถุงอย่างุนงง นี่ผมเอาแต่จ้องหน้าเขาจนไม่ได้สังเกตเลยเหรอว่ารีบอร์นถือถุงผลไม้มา
“งั้น…..ชั้นไปปอกผลไม้ก่อนนะ”
ผมพูดเบาๆ พยายามอย่างยิ่งที่จะอยู่ห่างพวกเขาให้มากที่สุด ผมทำหน้าไม่ถูกเลยเวลาที่พวกเขาอยู่ด้วยกัน ทั้งโคโรเนโรที่ไม่รู้อะไรเลย…..ทั้งที่รีบอร์นที่เอาแต่ส่งยิ้มเยาะเย้ย….
ผมเดินเข้าไปใกล้รีบอร์น มือเอื้อมไปหยิบถุงผลไม้ที่วางอยู่ที่โต๊ะข้างเตียงข้างตัวเขา หากแต่คว้าได้แต่ลม เมื่อมือหนาเอื้อมมาหยิบฉวยมันไป
“ชั้นไปช่วยแรมโบ้ด้วยล่ะกัน” เสียงทุ้มของรีบอร์นหันไปพูดกับโคโรเนโร่ ผมเริ่มกัดริมฝีปากตัวเอง….
“อย่าเลย นายสองคนคุยกันไปเหอะ เดี๋ยวชั้นทำให้” ผมพูดปัดไปเบาๆ พยายามฉวยถุงที่อยู่ในมือรีบอร์นมาถือไว้เอง หากแต่แววตาเย็นชาที่จ้องมองผมนั้น ทำให้ผมค่อยๆลดมือกลับลงไป
“…….ดูเหมือนว่าโคโรเนโร่จะเหนื่อยที่ต้องใช้เสียงมาก เราควรจะปล่อยให้เขาพักผ่อนมั่ง”
รีบอร์นเอ่ยอย่างเย็นชา ขาเรียวยาวเดินออกนอกห้องนอนอย่างรวดเร็ว ผมได้แต่มองตามร่างนั้นไป หันไปยิ้มแย้มให้โคโรเนโร่ก่อนจะเดินตามร่างสูงไปอย่างไร้ทางเลือก…..
เมื่อมาถึงห้องครัว ก็พบว่ารีบอร์นกำลังล้างผลไม้อยู่แล้ว นิ้วเรียวยาวของเขาล้างผลไม้อย่างทะนุถนอม ก่อนจะนำลงไปใส่ชะลอมให้สะเด็ดน้ำ หยิบมีดขึ้นมาแล้วลงมือปอกผลไม้นั้นอย่างคล่องแคล่ว
เสี้ยวหน้าที่ดูจริงจังนั้นทำให้ใบหน้าหล่อเหลาของรีบอร์นดูดีขึ้นมากว่าเคย ผมจ้องมองการกระทำนั้นอย่างตั้งใจ มือเรียวยาวที่กำลังปอกผลไม้กับเสี้ยวหน้าที่หล่อเหลานั้นสะกดสายตาของผมเอาไว้ ผมนั่งลงบนเก้าอี้ทานข้าว เท้าคางมองใบหน้าด้านข้างของรีบอร์นอย่างเผลอไผล
รีบอร์นล้างมือเมื่อปอกผลไม้เสร็จแล้ว ดวงตาสีดำสนิทหันมามองสบทำให้ผมต้องรีบหลบตาแทบจะทันที พร้อมกับใบหน้าที่เริ่มร้อนขึ้น ให้ตายสิ….ผมกำลังทำตัวดีดดิ้นยังกะสาวน้อยมีความรักอย่างงั้นแหละ
“จะนั่งจ้องชั้นอีกนานมั้ย”
เสียงทุ้มเอ่ยอย่าเรียบเฉย ก็มีดมันมีอันเดียว…..นายจะให้ชั้นใช้ฟันปอกรึไง ผมคิดในใจอย่างดุเดือด
ถ้าจะปอกเองแล้วจะเรียกผมมาทำซากปรักหักพังอะไร………
“ชั้นบอกแล้วว่าจะปอกเอง……แต่นายก็เอาไปปอก แล้วนายจะให้ชั้นทำอะไรล่ะ นอกจากจ้องนาย”
มือใหญ่เอื้อมมาบีบคางผมแทบจะทันที จนผมน้ำตาเล็ดด้วยความรู้สึกเจ็บ ทำไมมันเจ็บยิ่งกว่าเดิมซะอีกหล่ะ หรือว่าเพราะผมผอมลงจนความเจ็บนั้นรวดร้าวไปถึงกระดูก
ร่างสูงเองก็รับรู้ได้ถึงความผิดปกตินั้น แนวคางบอบบางที่ดูจะแตกเปราะได้ง่ายแม้เพียงแค่บีบแรงๆ แต่เขาก็ไม่สนใจ….
“ปากเก่งขึ้นนี่ หลบไปเลียแผลใจมา 3 วันคงสนุกพิลึก” ร่างสูงเอ่ยเยาะ ก่อนจะกระชากเรียวแขนบางขึ้นมาจากเก้าอี้ แขนใหญ่โอบรัดรอบเอวบอบบางแน่นขึ้น
“ปล่อยนะ รีบอร์น” ร่างบอบบางทั้งดิ้นทั้งผลักคนตรงหน้า แต่ไม่เป็นผลดูเหมือนจะทำให้รีบอร์นรำคาญมากขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำ
“อยากให้แฟนคนดีของแกได้ยินรึไง…..”
เสียงทุ้มกระซิบอย่างข่มขู่ ริมฝีปากร้อนเริ่มไล่จูบไปตามซอกคอขาวผ่องละเรื่อยไปจนถึงหัวไหล่มนที่ยั่วเย้าเขาตั้งแต่แรกเห็น รีบอร์นกดจูบแรงๆเรียกเสียงครางแผ่วหวานให้ออกมาจากริมฝีปากสีสวย
“อ่ะ อย่า……” ร่างบางร้องห้ามเมื่อริมฝีปากนั้นเริ่มซุกซนไล้ลงมาเรื่อยๆจนถึงกางเกงสีดำสนิท ฟันคมกัดซิบกางเกงนั้น รูดไล้มันลงมาเรื่อยๆจนร่างบางสั่นสะท้านกับภาพเร้าอารมณ์
รีบอร์นมองส่วนอ่อนไหวที่อยู่ใต้กางเกงชั้นในสีขาวอย่างพึงพอใจ ก่อนจะเริ่มซุกไซ้ไปที่ส่วนนั้นผ่านเนื้อผ้า เรียกเสียงครวญครางจากร่างบางจนต้องยกมือขึ้นมาปิดริมฝีปากของตัวเอง
กลัวเหลือเกินว่าโคโรเนโร่จะได้ยิน…..
โคโรเนโร่!!!!!!!
มือบางผลักหัวรีบอร์นออกอย่างรุนแรง จนร่างสูงเสียหลักล้มลงไปชนโต๊ะจนเลือดอาบ ร่างบางเบิกตากว้าง มือเรียวบางยื่นไปปิดปากแผลที่เริ่มมีเลือดไหลทะลักของรีบอร์นอย่างร้อนรน
“ร….รีบอร์น…..ช…ชั้นไม่ได้ตั้ง…ใจ…ชั้นขอโทษ….อ่า ทำไงดีเนี่ย….”
ร่างบางเอ่ยอย่างร้อนรน น้ำตาไหลออกจากดวงตาสีเขียวมรกตจนเปรอะเปื้อนไปทั่วนวลแก้มใส รีบอร์นผลักร่างนั้นออกเบาๆ ก่อนจะถอดเสื้อเชิ๊ตสีขาวที่ตัวเองใส่อยู่มากดห้ามเลือดที่ไหลออกจากปากแผลนั้น
“เสร็จเรื่องนี้ แกได้ชดใช้ชั้นแน่……”หันมาข่มขู่ร่างบางด้วยน้ำเสียงคุกคาม ก่อนจะเดินออกจากห้อง ร่างบางรีบวิ่งตามไปอย่างร้อนรน สวนทางกับโคโรเนโร่ที่ใช้ไม้เท้าค้ำยันตัวเองมาหลังจากได้ยินเสียงดังนั้น
“รีบอร์น…….” ครางเรียกชื่อรีบอร์นอย่างแปลกใจ ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นตกใจเมื่อเห็นปริมาณเลือดที่เริ่มไหลย้อมเสื้อเชิ๊ตสีขาวให้กลายเป็นสีแดง กับร่างบอบบางของคนรักที่น้ำตาไหลอาบแก้ม
“เดี๋ยวชั้นจะไปหาหมอ สงสัยคงต้องเย็บแผล….”
“ชั้นไปด้วยสิ…..”
น้ำตายังคงไหลคลออยู่ที่ดวงตาสีเขียวมรกตที่ทอประกายร้าวรานด้วยความรู้สึกผิด รีบอร์นมองวงหน้าหวานอย่างเย็นชา ก่อนจะเดินออกไปนอกห้องผู้ป่วย พร้อมๆกับร่างบางที่วิ่งตามไปแทบจะทันที ดวงตาสีฟ้าของโคโรเนโร่หรี่ลงอย่างสงสัยในความสัมพันธ์นั้น คิ้วเข้มขมวดมุ่นพร้อมกับความคิดบางอย่างที่ทำให้หัวใจเจ็บแปลบ
จะให้คิดยังไง…….เมื่อร่างบอบบางที่เขาหลงรักวิ่งตามรีบอร์นไปพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม
จะให้คิดยังไง…….เมื่อแฟนของเขาเลือกไปกับรีบอร์น……..ไม่ใช่เขาที่ต้องใช้ไม่เท้าพยุง
จะให้คิดยังไง…….เมื่อแรมโบ้ไม่เคยร้องไห้…..เมื่อเขาบาดเจ็บอยู่อย่างนี้
จะให้คิดยังไง…….เมื่อตลอดเวลาที่คบกัน…..แรมโบ้ไม่เคยบอกรักเขาเลยแม้เพียงสักครั้ง
………………..คำว่า เชื่อใจ เป็นเพียงแค่ลมปากที่ผ่านมาและผ่านไป………………….
TBC.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น