[Fic KHR] Heartless -RL- (yaoi)

ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 6 : ต่างความคิด

สัมผัสนุ่มนิ่มที่อยู่ในอ้อมกอดเป็นสิ่งแรกที่รีบอร์นรู้สึกได้เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมา



อะไรกัน.....



เขาก้มลงมองสิ่งๆนั้น ร่างบอบบางที่หลับตาพริ้มอยู่ในอ้อมแขน แพขนตายาวทิ้งตัวลงที่แก้มใส ริมฝีปากอิ่มที่เผยอออกน้อยๆ ดูเย้ายวนใจ...



ร่างบอบบางของไอวัวโง่ในอ้อมแขนของเขา.....



แล้ว....เขามาอยู่ที่นี่ได้ไงกัน



คิดๆไปแล้วก็รู้สึกแปลกๆข้างในหัวใจ.....ตลอดชีวิตที่ผ่านมา ไม่เคยเลยสักครั้งที่เขาจะเคยนอนร่วมเตียงกับใคร ถึงแม้ว่าตอนเด็กๆเขาจะเคยนอนที่บ้านของสึนะ.....แต่นั่นก็เป็นเพราะ.....ความไว้วางใจ



ไว้วางใจเหรอ....ไอวัวโง่ที่คิดจะฆ่าเขามาตลอดทั้งชีวิตเนี่ยนะ



ไม่เข้าใจตัวเองเลย.....



แต่ไหนแต่ไรมา......ทั้งๆที่เขาออกท่องราตรีทุกค่ำคืน.....ผู้หญิงคนเล่าคนเล่า.....ผ่านมาและผ่านไป



มีอะไรกับผู้หญิงมามากมาย แต่ไม่เคยมีสักครั้ง......ที่เขาจะนอนหลับไปโดยมีพวกเธอเหล่านั้นอยู่ในอ้อมแขน เพราะอาชีพของเขา.....ผู้หญิงพวกนั้น อาจจะเป็นนักฆ่า คนที่ต้องการปลิดชีวิตเขา ผู้หญิงเริงราตรี ผู้หญิงสำส่อน หรืออะไรก็แล้วแต่



เขา......ไม่เคยไว้ใจใคร



เพราะมันจะนำพาหายนะมาสู่ชีวิตนักฆ่า



เขา.....ไม่เคยรักใคร เพราะความรักนั้น.....จะกลายเป็นจุดอ่อนใหญ่หลวงในชีวิต ย้อนกลับมาทำลายตัวเอง



แต่ครั้งนี้....เขากลับเมากลับมาบ้าน หลับไปโดยที่มีไอวัวงี่เง่าชั้นต่ำอยู่ในอ้อมแขน



จำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างเมื่อคืน....



แต่ถึงอย่างนั้น...ทั้งๆที่สมองปฏิเสธ แต่หัวใจกลับโหยหาสัมผัสอบอุ่น.......ใช่แล้ว....ราวกับว่า.....โหยหามาแสนนาน



"ตื่นนานแล้วเหรอ" อยู่ดีๆร่างบอบบางที่เขาคิดว่าหลับก็พูดพึมพำขึ้นมา แขนเรียวขาวผลักอกเขาออกห่างเบาๆแต่ติดตรงแขนแกร่งที่ยังคงโอบรัดเอวบางเอาไว้



"ปล่อยก่อนสิ" พูดเสียงอู้อี้ นวลแก้มขาวขึ้นสีแดงระเรื่อเล็กน้อย รีบอร์นยกแขนที่พาดไว้ออกไป ร่างสูงหลับตาลงก่อนจะพูดว่า



"เอาน้ำผึ้งกะมะนาวมาด้วย ชั้นปวดหัว"



แฮงค์แบบสุดๆ เมื่อคืนดูท่าทางว่าจะดื่มหนักไปแบบไม่รู้ตัว ยังดีที่ขับรถกลับมาได้ ไม่เกิดอุบัติเหตุอะไรซะก่อน แถมยังจำได้แค่ลางเลือนว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่ที่แน่ๆคือ......ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงมาอยู่ในชุดนอนลายจุดแสนคิกขุและไม่รู้ว่าทำไมถึงมีไอวัวโง่อยู่ในอ้อมกอด



ร่างบางลุกเดินออกจากห้องไปแล้ว แต่ในหัวของรีบอร์น.....ก็ยังคงจดจำได้ถึงรสสัมผัสหอมหวานที่ริมฝีปาก หวาน.....จนคิดอยากจะลิ้มลองอีกครั้ง แต่จำไม่ได้.....เมื่อคืนเขาจูบใคร.....เจ้าของรสจูบเย้ายวนนั่น.....ผู้หญิงคนไหนกัน



กลิ่นหอมอ่อนๆที่ลอยมากับเรือนร่างบอบบางนั่น........ใครกัน



พลิกตัว ก่อนที่โสตสัมผัสจะได้กลิ่นหอมเจือจางคุ้นจมูกติดอยู่ที่หมอนใบโต กลิ่นนี่.......ไอวัวงี่เง่างั้นเหรอ ร่างสูงดึงหมอนใบโตเข้ามาสูดกลิ่นหอมหวานเพื่อให้แน่ใจ ....หอมชะมัด....หอมสดชื่นเหมือนฤดูใบไม้ผลิผสานกับกลิ่นนมผงบางเบา



ดวงตาคมปิดลงพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆที่ริมฝีปาก.......



"นี่ รีบอร์น" เสียงหวานใสที่ดังขึ้นข้างหูทำให้เขาลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงีย....หลับไปได้ยังไงในช่วงเวลาสั้นๆแถมยังนอนไปทั้งที่ยังกอดหมอนใบโตไว้อีก



น่าอายเป็นบ้า......



รอยยิ้มเล็กๆผุดขึ้นที่ริมฝีปากของร่างบางจนดูราวกับว่า เจ้าตัวพยายามจะกลั้นยิ้มเอาไว้........ร่างสูงผุดลุกขึ้นนั่งเมื่อมือบางยื่นแก้วทรงสูงใส่น้ำมะนาวและน้ำผึ้งมาให้ รับไปดื่มจนหมดก่อนจะล้มตัวลงนอนอีกครั้ง



"เอกสารอยู่ในห้องทำงานชั้น......ทำให้เสร็จซะ ตอนบ่ายชั้นจะเข้าไปที่คฤหาสน์วองโกเล่"



"อืม" แรมโบ้รับคำแผ่วเบา ก่อนจะห่มผ้าห่มหนาให้ร่างสูงซึ่งหลับไปอีกครั้งอย่างรวดเร็ว ไม่ไหวเลย....รีบอร์น



ร่างบางเดินลงบันไดมาชั้นล่าง ก่อนจะเริ่มต้นทำอาหารเช้าแบบง่ายๆให้ตัวเองทาน มือบางขยับอย่างคล่องแคล่วขณะที่ทอดไข่ดาวในกะทะใบเล็ก



ดูท่าทางรีบอร์นจะจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้.....หวนคิดไปที่สัมผัสร้อนรุ่มที่ริมฝีปาก จูบนั่นคงไม่มีความหมายอะไรกับรีบอร์นที่เปลี่ยนผู้หญิงมามากมายนับไม่ถ้วน ก็แค่จูบๆนึงในความคิดของร่างสูง แต่กับเขามันไม่ใช่.....จูบนั้นมีความหมายมากมายนัก



เป็นจูบแรก......จากผู้ชายที่เขารัก



ร่างบางยกจานอาหารเช้าไปที่โต๊ะอาหาร นั่งเท้าคางจ้องมองอย่างเหม่อลอย



ไม่รู้เหมือนกัน...ว่าทำไมตัวเองถึงปักใจกับรีบอร์นมากมายขนาดนั้น โคโรเนโร่เคยพูดว่าไงนะ คนอย่างเขาจะเลือกรักใครก็ได้.......ก็นั่นน่ะสิ.....ทำไมตัวเขาเองต้องหาเรื่องให้ตัวเองเจ็บช้ำด้วยการไปหลงรัก คนที่รู้ดีว่าจะไม่มีวันได้ความรักกลับคืนมา



อยากตัดใจ.....ตั้งแต่เมื่อ 3 ปีก่อนที่เริ่มรู้ตัวว่าคงหลงรักรีบอร์นเข้าแล้ว แต่จนกระทั่งตอนนี้......ยังตัดใจไม่ได้เลย



ยิ่งมาอยู่ด้วยกันอย่างนี้.....ก็ยิ่งรู้สึกว่ามันจะมากขึ้นทุกวัน ไม่รู้ว่ารีบอร์นจะคิดยังไงกับการที่มีเขามาอยู่ใกล้ๆ



อาจจะคิดว่าไม่คู่ควร......



บ้าจัง เอาอีกแล้ว



มือบอบบางแตะไปที่แก้มของตัวเอง หยาดน้ำตาเปียกชื้นเปื้อนเต็มแก้มขาวใส เปรอะไปทั้งนวลแก้ม ก่อนจะเริ่มหยดลงสู่ลำคอขาวผ่อง



ขี้แย.....เป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่รีบอร์นไม่ชอบเขา



ไปกันใหญ่แล้ว....แรมโบ้ใช้หลังมือเช็ดน้ำตาอย่างลวกๆ ก่อนจะเริ่มต้นกินอาหารเช้า จังหวะเดียวกับที่รีบอร์นเดินเข้ามาในครัว



"ทำไมตาแดง" ร่างสูงยังคงอยู่ในชุดนอนลายจุดตัวเดิม เดินเข้ามาในนั่งที่โต๊ะพลางฟุบหน้าลง.....ดูเหนื่อยล้าอย่างประหลาด



"ไม่มีอะไร"



"อย่ามางี่เง่า แค่ยอมรับว่าร้องไห้จะตายรึไง" พูดเสียงอู้อี้ วงหน้าหล่อเหลายังคงซบอยู่กับแขนตัวเอง



"ก็ใช่ แล้วเกี่ยวอะไรกับนาย ทำไมไม่ไปนอนที่เตียง"



ร่างบางผลักจานออกไปทั้งที่ยังกินได้ไม่ถึงครึ่ง รีบอร์นเงยหน้าขึ้นมาสบตา เสียงทุ้มตอบกลับอย่างแผ่วเบา



"นอนแล้ว แต่ไม่หลับ......"



"แล้วจะให้ชั้นทำไงล่ะ อยากกินอะไรมั้ย...."



"ไม่......"



แรมโบ้ลุกขึ้นเอาจานไปเก็บ จัดการทำความสะอาดภาชนะสกปรกที่กองไว้แล้วเดินกลับมาที่โต๊ะอาหารอีกรอบพร้อมกับน้ำเปล่า รีบอร์นยังคงนั่งอยู่อย่างนั้น สีหน้าดูแย่เอามากๆ



"ชั้นว่า นายลางานดีมั้ย เดี๋ยวชั้นโทรบอกวองโกเล่ให้"



"ไม่ล่ะ ชั้นต้องไปเอาเอกสารแล้วก็ต้องไปรับภารกิจด้วย........"



นี่สินะรีบอร์น.....รู้ว่าตัวเองไม่ไหวแล้วยังจะบ้างานอีก ไอนิสัยบ้างานนี่คงแก้ไม่หาย ไม่เคยมีวันไหนเลยที่ร่างสูงจะลาหยุดพักร้อนก็ไม่ได้ใช้ ความผ่อนคลายเพียงอย่างเดียวก็คงเป็นเรื่องออกไปเที่ยวเตร่ยามค่ำคืน ควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า กับการกินเหล้าต่างน้ำ



ไม่ง่ายเลยที่จะขึ้นมาอยู่จุดสูงสุดของนักฆ่า มันมาพร้อมกับความรับผิดชอบอันหลีกเลี่ยงไม่ได้



ถึงจะรู้ว่าวองโกเล่มีคนฝีมือดีมากมาย......แต่เขากลับชอบที่จะคอยดูแลความเป็นไปของแฟมิลี่ให้ดำเนินไปด้วยดี



แรมโบ้ถอนหายใจทำท่าจะเดินผละขึ้นชั้นสอง แต่ข้อมือบางกลับถูกดึงรั้งเอาไว้



"เมื่อคืน......."



"หือ....?"



"เปล่า ไม่มีอะไร" ร่างสูงถอนหายใจพร้อมกับปล่อยมือแทบจะทันที แต่ร่างบางกลับขมวดคิ้วก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างช้าๆ



"นายจะถามเรื่องจูบเหรอ"



ดวงตาสีเขียวมรกตทอประกายอะไรบางอย่างที่เขาไม่เข้าใจ................



"......"



"นายจูบชั้น" เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา "นายจูบชั้นตอนชั้นหลับ"



เงียบไปเนิ่นนาน......



"ทำไม....."



"นายตอบชั้นว่า ก็แค่อยากจูบ ชั้นว่านายควรจะถามตัวเองมากกว่ามาถามชั้น"



พูดจบก็เบือนหน้าหนีแทบจะทันทีราวกับไม่อาจทนมองสบสายตาร่างสูงได้อีกแล้ว รีบอร์นนิ่งคิด.......เขาจูบไอวัวโง่ตอนเมา แล้วยังพูดอีกว่าแค่อยากจูบ....



ไม่รู้ว่าเรื่องนี้มีความหมายกับตัวเองมากน้อยแค่นั้น แต่รสสัมผัสหอมหวานตรึงใจก็เป็นสิ่งที่ไม่อาจปล่อยให้หลุดมือไปได้เช่นกัน......บางสิ่งบางอย่างที่เขาไม่เข้าใจ กำลังเรียกร้องให้ดึงรั้งเอาไว้....ทั้งๆที่ควรจะปล่อยให้เหตุการณ์นี้ผ่านเลยไป



"ชั้นไม่รู้ว่าเราสองคนในตอนนี้อยู่ในฐานะอะไร........" เสียงหวานเอ่ยนำขึ้นมา ความขมขื่นในปลายเสียงที่สั่นพร่ากับอาการสั่นสะท้านเล็กๆที่ไหล่บอบบางไม่อาจรอดพ้นสายตาของรีบอร์นไปได้



"แต่ว่าชั้น........."



กัดริมฝีปากของตัวเอง ไม่อยากเอ่ยคำว่า 'รัก' ออกมาอีกเป็นครั้งที่สอง ตอนนี้เขามีสติครบถ้วนไม่เหมือนกับวันนั้นที่เอ่ยออกไป เพราะฤทธิ์สุรา ไม่อยาก.....ให้รีบอร์นดูถูกความรักของเขา



"นายทำไม"



เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างแผ่วเบา บรรยากาศว่างเปล่าระหว่างกันยังคงเด่นชัด เหมือนเช่นทุกครั้งที่เขากับรีบอร์นอยู่ใกล้กัน อาจจะเป็นเพราะความแตกต่างที่มากเกินไป...จึงก่อให้เกิดเป็นกำแพงที่มองไม่เห็นมาขวางกั้นความรู้สึก



ทั้งๆที่ร่างสูงก็อยู่ตรงหน้าแท้ๆ แต่ทำไมดูราวกับว่าจะหายไป......ไม่อาจไขว่คว้าไว้ได้



.....แต่เขาเองก็ยังดันทุรังที่จะยื่นมือออกไปหาอยู่อย่างนั้น



รีบอร์นลุกขึ้นยืน มือใหญ่เชยคางบอบบางขึ้นมาสบสายตา จ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีเขียวใส.......ราวกับฤดูใบไม้ผลิ อบอุ่นอ่อนโยนจนไม่อยากปล่อยให้หลุดลอยไป



"ทำไมเรา...............ไม่ลองมาเป็นคนรักกันดูล่ะ"



ร่างบอบบางเบิกตากว้างชั่วขณะ แล้วนิ่งไป.....



รีบอร์นเองก็ไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองจะพูดอะไรแบบนี้ออกไป ด้วยการขอไอวัวงี่เง่าเป็นคนรัก ก็แค่รู้สึกว่าไม่อยากปล่อยไป.....และคำๆนี้ก็หลุดออกมาจากปากเอง



แค่หลุดปากไป......ไม่ได้มีความหมายอะไร



มาสำนึกอะไรได้ก็สายไปเสียแล้ว เมื่อร่างบางพยักหน้าอย่างช้าๆ นัยน์ตาสีเขียวมรกตดูเลื่อนลอย......



ไม่แม้แต่จะถามเหตุผล.....



รู้สึกได้ถึงสองแขนเรียวบางที่โอบรอบแผ่นหลังกับวงหน้าหวานที่ฝังอยู่ที่อกของตัวเอง กลิ่นหอมหวานที่เขาชอบลอยมาแตะจมูก และตัวเขา....ก็ได้แต่ยืนนิ่ง ปล่อยให้ร่างบอบบางกอดเขาอย่างถือสิทธิ์ รับรู้ได้ถึงจังหวะหัวใจที่เต้นถี่แรงของตัวเองและของคนในอ้อมกอด มือใหญ่เอื้อมมือไปโอบรั้งเอวบางให้แนบชิดยิ่งขึ้น ซุกหน้าลงกับกลุ่มผมนุ่ม ปล่อยใจล่องลอยไปกับความอ่อนหวาน............



ก็แค่ทำให้มันชัดเจนกว่าเดิม.......ผูกมัดเอาไว้



ไม่ต้องการ.....ก็ปล่อยไปเมื่อไหร่ก็ได้



แกเป็นของชั้น........แรมโบ้



แรมโบ้หลับตาลงช้าๆ



บางสิ่งบางอย่างก็ไม่ต้องการเหตุผล



กำแพงนั้นได้พังทลายลงมาเนิ่นนานแล้ว........คนสองคนยืนนิ่ง.......อยู่หน้าเส้นแบ่งเขตแดน



ยืนอยู่อย่างนั้น.......ไม่มีแม้สักคนที่จะก้าวข้ามมา



เขา.....ได้แต่หลอกตัวเองว่ามีกำแพงความรู้สึกขวางกั้น



ทั้งๆที่.......กำแพงนั้นคือความกล้าหาญที่จะเผชิญหน้าของเขาเอง



แต่วันนี้.......ไม่ว่าจะเพราะความสับสนของรีบอร์นหรืออะไรก็ตาม



เราสองคนต่างก็พบกันครึ่งทาง......



.ใช่แล้ว.........ไม่ว่ายังไง.........ชั้นก็ไม่ต้องการฟังเหตุผล



เพราะมันอาจจะไม่มีตั้งแต่แรกอยู่แล้ว



จริงมั้ย......รีบอร์น

..................................................................................................................................................................................


ร่างสูงในชุดสูทสีดำสนิทกับหมวกปีกกว้างเป็นสิ่งที่เห็นจนเจนตา แต่สิ่งที่เรียกสายตาทุกคู่ให้หันไปจับจ้องคือ ร่างบอบบางในชุดเสื้อเชิ้ตลายวัวกับกางเกงหนังสีดำที่เดินเคียงข้างกันมา ถึงแม้ว่าทั้งคู่จะไม่ได้จับมือกันแต่บรรยากาศแปลกๆ ที่ดูราวกับการประนีประนอมก็แผ่ออกมาอย่างชัดเจน



เสียงซุบซิบดังอยู่รอบกายจนน่ารำคาญ



แน่ล่ะ......เขากับรีบอร์นเป็นอะไรที่ใครๆก็รู้ว่าไม่มีทางเข้ากันได้ แต่วันนี้กลับเดินมาด้วยกัน



ไม่ใช่บรรยากาศที่....รีบอร์นเดินนำเข้ามาก่อนทุกครั้ง



ไม่เว้นแม้แต่เหล่าผู้พิทักษ์ที่จับความรู้สึกนั้นได้ และเอาแต่จ้องพวกเขาจนแรมโบ้รู้สึกอึดอัด ส่วนรีบอร์น.....เหมือนเช่นทุกครั้ง ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น อ่านหนังสือพิมพ์ได้อย่างหน้าตาเฉยราวกับไม่ใช่เรื่องของตัวเอง



สึนะกระแอมไอก่อนจะเริ่มแจกงานให้ผู้พิทักษ์แต่ละคน



แรมโบ้รับเอกสารมาดู



.....อาทิตย์นี้มีงานลอบฆ่าคน 6 คน กับฆ่าล้างอีก 2 แฟมิลี่.....เห็นเขาเป็นเครื่องจักรสังหารไปแล้วเหรอเนี่ย จริงอยู่ว่าเขาก็ยิงปืนเก่ง.....อาจจะไม่เก่งเท่ารีบอร์น แต่ก็แม่นมากแถมยังมีสายตาเฉียบแหลมสมกับเป็นผู้พิทักษ์อัสนี



แล้วยังอาทิตย์หน้าที่ต้องไปฆ่าล้างอีก 3 แฟมิลี่ มีหนึ่งแฟมิลี่ที่เป็นงานระดับ s ทำร่วมกับยามาโมโตะ



จากปกติที่เขาทำแต่พวกเปเปอร์กลับต้องมาลอบฆ่าผู้มีอิทธิพลแบบนี้......เกิดอะไรขึ้นกันแน่กับโลกมาเฟีย



"อะไรกัน ทำไมมีแต่งานฆ่าคนทั้งนั้นเลยหล่ะครับ รุ่นที่ 10"



คนที่โวยวายออกมาก่อนกลับเป็น โกคุเทระ ฮายาโตะ ผู้พิทักษ์วายุแห่งวองโกเล่ ส่วนยามาโมโตะก็เอาแต่หัวเราะ หึหึ จ้องมองมาที่เขากับรีบอร์นอย่างมีเลศนัย ขัดกับบรรยากาศโดยสิ้นเชิง มือขาวๆของผู้พิทักษ์วายุโบกกระดาษไปมาก่อนจะหันขวับไปที่ยามาโมโตะ



"เลิกทำหน้าอย่างนั้นซะที ไอบ้าเบสบอล ทำเป็นเล่นอยู่ได้"



"อ่ะ โทษทีๆๆๆ" ร่างสูงของผู้พิทักษ์ วรุณ หัวเราะแห้งๆก่อนจะเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเป็นการเป็นการ



"นั่นน่ะสิ สึนะ ทำไมชั้นต้องไปฆ่าล้างเดรกอนแฟมิลี่ด้วยล่ะ นั่นมันแฟมิลี่พันธมิตรไม่ใช่เหอ"



"ไม่ใช่แล้ว สายสืบเรารายงานมาว่า แฟมิลี่นี้เป็นสายสืบเข้าพวกกับรีซอตโตแฟมิลี่ของรีออน จงใจจะทำลายวองโกเล่"



สึนะพูดต่อด้วยน้ำเสียงเศร้าหมอง "ชั้นก็ไม่อยากให้พวกนายทำงานอันตรายแบบนี้ แต่ว่าช่วงนี้โลกมาเฟียอยู่ในช่วงวุ่นวาย แฟมิลี่ที่อันตรายก่อตัวขึ้นมากมาย ตอนนี้เรียวเฮก็ถูกส่งไปสืบข่าวที่อังกฤษ คุณฮิบาริก็ไปฆ่าล้างมาเฟียที่ญี่ปุ่น มุคุโร่ก็ยังต้องไปฝรั่งเศส แล้วรีบอร์น.....ก็ต้องไปหาข่าวที่รัสเซีย"



แรมโบ้หันขวับไปมองร่างสูงที่กำลังอ่านเอกสารในมือ คิ้วเข้มขมวดเป็นปมอย่างหาดูได้ยากยิ่ง บ่งบอกว่าคงเป็นงานที่อันตรายไม่น้อย



"ชั้นขอโทษนาย 3 คนด้วยนะ" สึนะกวาดตามองแรมโบ้ ยามาโมโตะ และโกคุเทระ



"พวกนายมีงานเต็มมือไปหมด โดยเฉพาะนาย แรมโบ้ งานนายเยอะเพราะว่านายไม่ต้องทำเปเปอร์เหมือนโกคุเทระ ส่วนยามาโมโตะก็ทำงานร่วมกับสควอโล่หน่วยวาเรีย ตอนนี้ทางวาเรียเองก็ยุ่งไม่ต่างจากเราหรอก แซนซัสเองยังต้องมาทำงานเลย"



"ไม่เป็นไรหรอกครับ วองโกเล่" ส่งยิ้มสดใสไปให้สึนะจนคนมองอดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม



"ฮ่ะฮ่ะ ชั้นชอบรอยยิ้มของนายชะมัดเลย แค่มองก็รู้สึกสบายใจแล้ว........เหมือนนางฟ้าเลย.......นางฟ้าฤดูใบไม้ผลิ"



"ฮ่ะฮ่ะ ชมว่าผมหล่อจะดีใจกว่านะ......."



แรมโบ้หัวเราะ ในใจประหวัดคิดถึงเจ้าของนัยน์ตาสีม่วงอเมทิสต์



ยิ้มสิ



ชั้นชอบเวลาที่นายยิ้ม...........นายเหมาะกับรอยยิ้มมากกว่าหยดน้ำตา



แปลก..........ทำไมใครๆถึงชอบให้เขายิ้มกันนักนะ



"ไม่หรอก แรมจังน่ารักน่ะถูกแล้ว" ยามาโมโตะพูดพลางโอบไหล่เขาอย่างสนิทสนม จมูกโด่งคมก้มลงไปสูดความหอมจากแก้มเนียนใสของผู้พิทักษ์อัสนี เรียกให้ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงก่ำ รีบอร์นมองภาพนั้นด้วยสายตาว่างเปล่าก่อนจะลุกขึ้นยืน มือหนาสวมหมวกปีกกว้างลงบนศีรษะตัวเอง



"กลับบ้าน ชั้นต้องไปเตรียมของ" ยามาโมโตะเอาแขนออกจากไหล่บอบบางพร้อมๆกับที่แรมโบ้ลุกขึ้นยืน รีบอร์นเดินออกไปแล้วโดยไม่รอ ร่างบางแจกยิ้มให้กับทุกคนในห้อง ก้มหัวให้สึนะเล็กน้อยก่อนจะเดินตามรีบอร์นไป



'ฮ่ะฮ่ะ ดูท่าทางเจ้าหนูรีบอร์นจะขี้หึงกว่าที่คิดไว้ น่าสนุกชะมัดเลย"



รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ฉายชัดที่ริมฝีปากหนาของผู้พิทักษ์วรุณก่อนจะจางหายไปอย่างรวดเร็ว



เฮ้อออ......คิดถึงเคียวยะจัง



ชั้นไม่ได้นอกใจเคียวยะนะ.......แค่แกล้งเจ้าหนูรีบอร์นนิดหน่อยเอง


..........................................................................................................................................................................



"นี่ รีบอร์น นายเป็นอะไรไปน่ะ" ร่างบางกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามร่างสูงที่เดินนำลิ่วๆมาโดยไม่สนใจเขา ผิดกับเมื่อเช้าลิบลับที่เดินเข้ามาพร้อมกันสองคน



"รีบอร์น........" ร่างบางตามมาทันในที่สุด มือบางจับชายเสื้อสูทไว้ได้ รีบอร์นหันดวงตาสีดำสนิทมาสบ......



เย็นชา......ดวงตานั้นไม่ทอประกายความรู้สึกใดๆออกมา



เหมือนทุกครั้ง.....แต่อะไรบางอย่างกลับต่างออกไป



อะไรบางอย่าง.......ที่เกินกว่าเขาจะเข้าใจ



มือใหญ่กระชากข้อมือบอบบาง.........ดึงเข้าไปในลิฟต์ แรมโบ้ปลิวไปตามแรงกระชากนั้น รีบอร์นกดลิฟต์ไปที่ชั้น 69.......ชั้นส่วนตัวของเขา



ร่างบางกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอ



ไม่รู้.......ไม่รู้อะไรทั้งนั้น



รู้แค่ว่า......รีบอร์นกำลังโกรธ......



โกรธอะไร.....เขาทำอะไรผิด



ประตูลิฟต์เปิดออกอย่างรวดเร็ว รีบอร์นกระชากท่อนแขนบอบบางออกมาจากลิฟต์ ลากไปตามทางเดินปูพรม



แรมโบ้ฝืนตัวไว้อย่างสุดกำลัง........ด้วยสัญชาตญาณ



ไม่รู้ทำไม.....แต่อะไรบางอย่างกำลังร่ำร้อง



หนีไปให้ไกลจากรีบอร์น!!!!!



Tbc.