ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [Fic] Covetousness -XS- 3 complete!!!
Chapter 3 แบบ complete :
แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างบานกว้างตกกระทบกับเรือนผมสีเงินยวงยาวสยายที่แผ่อยู่เต็มหมอนใบโต วงหน้าหวานใสหลับตาพริ้มด้วยความเหนื่อยอ่อน หากแต่นิทรารมณ์อันแสนสุขกลับต้องหยุดชะงักเมื่อเสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นรัวแรง
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“ท่านสควอโล่ครับ!!!!!”
ร่างบางปรือนัยน์ตาสัน้ำแข็งขึ้นมองเล็กน้อย มือเรียวตวัดผ้าห่มผืนหนาออกเผยให้เห็นเรือนร่างเปลือยเปล่าที่เต็มไปด้วยรอยรักสีกุหลาบตัดกับผิวขาวผ่องอย่าเย้ายวนใจ มือบางสางเรือนผมสีเงินยวงของตัวเองลวกๆ เมื่อเสียงเคาะประตูนั้นดังขึ้นอีกครา
“เออ เออ รู้แล้ว น่ารำคาญ!!!!”
ตะโกนบอกออกไปด้วยความหงุดหงิด มือบางฉวยชุดคลุมอาบน้ำมาใส่อย่างลวกๆก่อนจะเดินไปเปิดประตูให้กับลูกน้องหน่วยพิรุณ ซึ่งได้แต่จ้องมองมาที่ร่างบางอย่างตกตะลึง
“มีอะไรก็ว่ามา จ้องอยู่ได้อยากตายรึไง”
เสียงหวานตวาดลั่นเมื่อลูกน้องจับจ้องมาที่ซอกคอซึ่งเต็มไปด้วยรอยรักสีกุหลาบ ทำให้รู้สึกร้อนจนอับอาย ตื่นสายแถมยังมีรอยแบบนี้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าไปโดนทำอะไรมา พรุ่งนี้เรื่องนี้อาจได้เป็นข่าวลือไปทั่ววาเรีย
“ค…..ครับ…..ท่านสควอโล่ วองโกเล่รุ่นที่ 10 เรียกท่านไปพบที่ห้องทำงานด่วนเลยครับ…..ม….ไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ”
กล่าวรายงานเสร็จก็วิ่งหนีไปด้วยความเร็วสูง หากแต่สควอโล่กลับไม่คิดสนใจ เด็กนั่นเรียกเขาไปพบที่ห้องทำงาน เพื่ออะไร…..
ความคิดนั้นยังคงวนเวียนอยู่ในใจของฉลามคลั่ง แม้กระทั่งยามอาบน้ำแต่งตัวและเดินมาตามทางเดินกว้างสู่เขตที่ทำงานของวองโกเล่รุ่นที่ 10 ถึงแม้ว่าวองโกเล่จะมีฐานทัพลับอยู่มากมาย รวมถึงคฤหาสน์วองโกเล่อันเป็นที่พักของพวกผู้พิทักษ์ซึ่งในความเป็นจริงแล้วสึนะโยชิสมควรอยู่ที่นั่น แต่กลับหอบงานทั้งหมดมาทำที่ปราสาทวาเรีย และกลับไปที่คฤหาสน์วองโกเล่บ้างในบางวัน
ในตอนแรกความคิดนี้ถูกคัดค้านอย่างหนักด้วยว่าจะเกิดอันตรายขณะเดินทาง……แต่แล้ว ช่างประดิษฐ์เฮงซวยของวองโกเล่กลับคิดค้นอาวุธที่สามารถใช้เดินทางไปกลับได้โดยปลอดภัย ความคิดที่จะให้สึนะมาอยู่ที่ปราสาทวาเรียข้างๆคนรักก็ถูกยอมรับในที่สุด
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“เข้ามาได้”
สควอโล่ผลักบานประตูเข้าไปอย่างเชื่องช้าเมื่อได้รับอนุญาต ภาพของคนผมสีน้ำตาลที่กำลังนั่งขะมักเขม้นทำงานเอกสารเรียกให้สควอโล่รู้สึกแปลกใจ มีงานสำคัญอะไรกัน…..ถึงต้องเรียกให้มาคุยเช่นนี้…….
สึนะเซ็นเอกสารเป็นแผ่นสุดท้าย ก่อนจะวางปากกาแล้วเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเรือนผมสีเงินยวงอย่างเย็นชา
“นั่งก่อนสิ…….”
คำกล่าวนั้นทำให้สควอโล่ต้องทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้บุนวมชั้นดีหน้าโต๊ะทำงานของวองโกเล่อย่างเสียไม่ได้ ใบหน้าคมสวยขมวดคิ้วขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ เหตุเพราะการพักผ่อนที่ไม่เพียงพอกับอาการปวดแปลบที่สะโพกยามขยับตัวแรงเกินไปทำให้รู้สึกอึดอัด
“คุณคงรู้สึกไม่ดีสินะ………” เริ่มต้นมาก่อนด้วยประโยคคำถามที่ทำให้คนฟังถึงกับงง
“อาการปวดที่สะโพกหน่ะ เป็นยังไง……แซนซัสคงรุนแรงถึงใจจนต้องเอาไปกกไว้ตั้ง 3 วันใช่มั้ยล่ะ หึ”
ตึง!
เส้นอารมณ์ที่อดทนมาขาดผึงในบัดนั้น สควอโล่ลุกพรวดขึ้นอย่างแรงจนเก้าอี้ตัวใหญ่ล้มตึงไปกองกับพื้นด้วยเสียงอันดัง
“ถ้าจะพูดกันเรื่องนี้……ฉันขอตัว!!” เสียงหวานเอ่ยอย่างเย็นชา สองขาเพรียวเตรียมจะก้าวเดินออกไปจากห้องแต่กลับต้องชะงักอีกคราเมื่อได้ฟังประโยคอันแสนเย้ยหยัน
“พูดแค่นี้ถึงกับรับไม่ได้เลยรึไง แต่ว่านะ…..คนที่รับไม่ได้มันน่าจะเป็นผมมากกว่า ไม่รู้สึกละอายมั่งรึไงที่เอาคนของคนอื่นไปนอนกกอยู่ได้ ศักดิ์ศรีที่คุณภาคภูมิใจ มันไปอยู่ไหนซะหมดล่ะ สเพลปี สควอโล่”
ประโยคนั้นทำให้ร่างบางกระตุกเกร็งไปทั้งร่างด้วยความรู้สึกโกรธ…….โกรธมากกว่าครั้งไหนๆ…….โกรธจนรู้สึกอยากจะเอาดาบฟันไอเด็กบ้านี่ให้ตายๆไปซะ แต่กลับต้องระงับอารมณ์ไว้ ประสบการณ์ที่ผ่านมาสอนให้รู้ว่า เขาไม่สามารถใช้อารมณ์เข้าสู้ได้ เป็นการเดิมพันอะไรบางอย่างที่ความโกรธไม่สามารถเอาชนะ………
“น่าขำ……คนที่ได้แต่เย้ยหยันคนอื่นอย่างแกน่ะ สมควรแล้วไม่ใช่รึไง ที่แซนซัสจะมาอยู่กับฉัน ถ้าเขารักแกจริง…..คงไม่ลอบมาหาฉันทุกคืนหรอก คนที่รู้แล้วทำอะไรไม่ได้มากกว่าที่น่าสมเพช”
ประกายเพลิงพิโรธวาบผ่านขึ้นที่ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของสึนะจนคนมองถึงกับชะงัก …….คนคนนี้คือวองโกเล่รุ่นที่ 10 คือผู้ยืนหยัดอยู่เหนือคนทั้งมวล คือผู้นำของวองโกเล่ที่แสนเก่งกาจ……….ถ้าจะให้สู้กันจริงๆ เขาคงเป็นฝ่ายปราชัยอย่างไม่ต้องสงสัย
……….แล้วไงล่ะ คนอย่างเขาไม่เคยกลัวความตาย การมีชีวิตอยู่ด้วยความรู้สึกอย่างนี้ต่างหาก ที่ราวกับตายทั้งเป็น…………
“ทำไม…….ภูมิใจมากรึไงที่แย่งแซนซัสไปจากฉันได้” ฉลามคลั่งแห่งวาเรียเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว อยากจะรู้…..จิตใจของคนตรงหน้านั้นทำด้วยอะไร ทำไมถึงเย้ยหยัน……ทำไมถึงทำได้ขนาดนี้!!!
สึนะโยชิชะงักไปกับประโยคนั้น ดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่เคยเกรี้ยวโกรธกลับทอประกายหมองหม่น
“เพื่อความรักแล้ว……….” เสียงหวานเอ่ยอย่างแผ่วเบา
เพื่อความรักแล้ว………เราสองคนคงไม่ต่างกัน
เราต่างก็ทิ้งศักดิ์ศรี……….เพื่ออะไร
เพื่อความรักที่บิดเบี้ยวนี้น่ะเหรอ………
‘ถึงจะเป็นความรักที่บิดเบี้ยว……..ถึงจะเป็นอย่างนั้น ก็ไม่คิดยอมแพ้’
ทั้งหมดนั้น……..ก็เพื่อนาย
ทั้งหมดที่ทำก็เพื่อนาย……..แซนซัส
ไร้สรรพเสียงใดระหว่างคนทั้งสอง……
….ได้แต่ตกอยู่ในห้วงความคิดอันสับสน……..
คิดอะไรอยู่กันแน่นะ ทั้งเด็กนั่นทั้งเราเอง คิดจะทำอะไร…….
ทั้งๆที่เคยอ่อนโยนขนาดนั้นแท้ๆ…….
“รู้มั้ยว่าแซนซัสพูดถึงคุณว่าอะไร………”
เรื่องพรรค์นั้นใครจะอยากไปรู้กัน!
ฉลามคลั่งแห่งวาเรียกัดริมฝีปากของตัวเองจนหยาดเลือดสีสดหลั่งริน ความเจ็บปวดทางกายมันช่างน้อยนิด เมื่อเทียบกับความเจ็บปวดในจิตใจที่ต้องลดศักดิ์ศรีของตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า
อยากจะเค้นแรงใจ อยากจะเค้นคำพูดมาด่าว่าเสียดสีให้เหมือนกับที่คนตรงหน้าทำ…….
“แซนซัสพูดออกมาเองว่า……เขารักฉัน……”
ก็แล้วยังไง……รักได้ก็เลิกได้…..
“…..เขาสัญญากับฉันว่าเขาจะไม่ไปหานายอีกแล้ว……..”
ใครจะไปสน…….
ผู้ชายไม่รู้จักพอแบบนั้น……..
“เขาพูดถึงนายด้วยนะ…..อยากจะฟังความจริงมั้ยล่ะ”
ไม่ต้องฟังก็รู้อยู่แล้ว……..
ในเมื่อตระหนัก…..
ในเมื่อย้ำเตือนตัวเองอยู่ตลอดเวลา……
“……แย่หน่อยนะ คุณรองหัวหน้าหน่วยวาเรีย……”
ปลายเสียงอ่อนหวานทอดถอนใจด้วยความสมเพช……….
“แซนซัสบอกว่า คุณมันก็เป็นได้แค่ 'ของเล่นชั่วคราว' ที่สุดแสนจะน่าเบื่อก็เท่านั้นล่ะ!!!!”
ปึ๊ก!!!
“อ๊ะ!”
ดาบเล่มบางถูกขว้างไปโดยฉลามคลั่งแห่งวาเรียไปปักทะลุกำแพงห้องจนเกิดเป็นรอยร้าว เรียกให้สึนะโยชิเนื้อตัวตัวเยียบเย็นยิ่งกว่าครั้งไหนๆ รู้สึกได้ถึงหยาดโลหิตอุ่นร้อนที่หลั่งรินมาตามข้างแก้มใส ดาบนั้นร้ายกาจสมคำร่ำลือ ถึงแม้ว่าจะโดนแต่เพียงเฉียดฉิวแต่กลับเรียกเลือดให้ไหลหยาดรินย้อมพวงแก้มขาวให้เป็นสีแดงฉาน
“อย่า!ได้กล้า….มาพูดแบบนั้นกับฉันอีก!”
ฉลามคลั่งแห่งวาเรียพูดออกมาด้วยน้ำเสียงลอดไรฟัน ดวงตาสีน้ำแข็งมีแววแข็งกร้าวยิ่งกว่าครั้งไหนๆ ขาเพรียวบางก้าวเข้าไปหาร่างเล็กกว่าด้วยท่าทางคุกคาม โน้มกายเข้าไปใกล้จนร่างบางมือสั่นสะท้านด้วยความหวาดหวั่น ความโมโหของฉลามคลั่งเป็นยังไง เพิ่งรู้ซึ้งในวันนี้เอง
“คนที่ได้แต่จิกกัดคนอื่นไปทั่วอย่างแก……คงอยากจะตายมากสินะ งั้นฉันจะช่วยสงเคราะห์ให้ก็แล้วกัน!!!”
สิ้นคำนั้น ร่างเพรียวบางของสควอโล่ก้าวพรวดเข้าไปดึงดาบคู่ใจออกมาจากกำแพงสุดแรงจนเศษผนังแตกร้าว ตวัดดาบอย่างรุนแรงทาบทับที่ลำคอของอริคนสำคัญ เรียกรอยแผลเล็กน้อยบนซอกคอขาวให้เลือดไหลซิบ หากแต่กลับไม่สะท้านต่อนภาผู้ทะนง ด้วยว่าคนตรงหน้านั้นภักดีกับบอสแห่งวาเรีย…..ยิ่งกว่าใครๆ
“ช่างน่าสมเพชนัก…….”
เสียงหวานใสที่หลุดรอดออกมา พร้อมกับแรงเบี่ยงเบาๆที่ปลายดาบทำให้สควอโล่หยุดชะงัก เมื่อสึนะโยชิเบี่ยงตัวหลบอย่างง่ายดายพร้อมกับรอยยิ้มเยาะ
“เชิญออกไปได้แล้ว………จบธุระของเราแค่นี้แหละ! น่าเศร้านะ….ขนาดเอาตัวเข้าแลกแล้วแท้ๆ แต่แซนซัสกลับไม่เลือกคุณ ไม่สมเพชชีวิตตัวเองมั่งเหรอ ว่าไง……สเปลฮี สควอโล่”
“ฉันขอตัว!!”
หมุนตัวจากไปอย่างไม่อาจทานทน เล็บคมจิกเข้าไปในเนื้อตัวเองจนโลหิตสีแดงสดหยาดริน ถึงแม้ว่าจะเจ็บปวดแต่หากไม่ทำเช่นนั้นแล้ว……ความอ่อนแอที่เพียรสะกัดกั้นไว้ก็คงเผยออกมา……
……ต่อหน้าศัตรูหัวใจนี้…….
……..ผู้ที่ประนามว่าเขาช่างน่าสมเพชและไร้ซึ่งศักดิ์ศรี……….
แต่ละวินาทีที่ก้าวเดินช่างยาวนาน…….ได้แต่พยายามข่มความรู้สึก……อยากจะวิ่งเหลือเกิน…..
วิ่งหนีไปให้ไกลๆ…..เพียงเพราะไม่อาจทานทน
ไหล่ของเราสั่นเกินไปรึเปล่า ระหว่างที่พูดกันนั้นเสียงของเราไม่ได้สั่นไหวใช่มั้ย………
ถ้าอย่างนั้นแล้ว ……..ความรู้สึกอึดอัดปวดร้าวนี่มันอะไรกัน
คงไม่ได้กำลังร้องไห้อยู่หรอกนะ…….
อดทนเอาไว้………
อีกนิดเดียวเท่านั้น……..
มือเรียวบางเอื้อมไปแตะที่เปิดประตูพร้อมกับหยาดน้ำตาที่หลั่งริน…………
อีกแล้ว…..ถ้อยคำไร้จิตใจพวกนั้น
ได้แต่สั่งตัวเอง……
ได้แต่ห้ามตัวเองให้เมินเฉย…….
แต่กลับทำไม่ได้เลย……..
เมื่อคำพูดร้ายกาจพวกนั้นตอกย้ำในจิตใจอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน……
ของเล่น……
ไร้ศักดิ์ศรี…….
น่าสมเพช…….
ผลักประตูออกไปอย่างเชื่องช้า……จบสิ้นกันแล้ว…….ชีวิตเรามันช่างน่าสมเพชเหลือเกิน
“อ่ะ…….ท่านผอ…..บอ……”
เสียงเรียกขานนั้นทำให้ดวงตาสีน้ำแข็งเบิกกว้างอย่างตกใจ มือเรียวเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบใบหน้าตนอย่างลวกๆ อยากจะกระชากเสียงใส่ด้วยความหงุดหงิดเหมือนเคย หากแต่น้ำเสียงที่ออกมานั้นกลับอ่อนแอ ไร้ซึ่งพลัง…….
“มาทำบ้าอะไรที่นี่ ไอกบ…..”
“ท่านผ.บ…….”
“ฉันถามอยู่นะ…..หูตึงรึไง”
คราวนี้เสียงหวานกลับมาตวาดแว้ดใส่เหมือนเคย แต่คนข้างในคงจะไม่ได้ยิน…..
“ผมโดนวองโกเล่เรียกมาน่ะครับ…..คงไม่พ้นเรื่องไร้สาระ……คำพูดจากปากคนๆนั้น ใครเก็บเอาไปใส่ใจก็โง่เต็มทน…..เอ๊ะ! ผมไม่ได้ว่าท่านผ.บ.นะครับ แค่แสดงความคิดเห็น”
“ไอเด็กเวร พูดอย่างนี้อยากตายใช่มั้ย!!”
รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมพร้อมกับท่าที่เตรียมจะชักดาบออกมาจากฝักไม่สะท้านต่อร่างเล็กตรงหน้านี่เลยสักนิด ตรงกันข้าม……มือเรียวบางนั่นกลับดึงเขาไปกอดไว้ในอ้อมแขน ความอบอุ่นนั้นทำให้ฉลามคลั่งแห่งวาเรียสงบลงได้อย่างง่ายดาย…..
“ติดโรคมาจากไอเจ้าชายรึไง……ทำอย่างนี้เดี๋ยวมันก็มาโวยวายกับฉันอีก”
ถึงแม้ว่าจะหงิดหงิด แต่มือเรียวกลับเอื้อมไปลูบเรือนผมสีน้ำทะเลสวยของฟรานอย่างใจลอย…….
อย่างกับ……มีลูกเลยงั้นแหละ
ความคิดนั้นทำให้หน้าแดงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้……
อะไรวะเนี่ย……นี่เขาไปคิดว่ามันเป็นลูกไปตั้งแต่เมื่อไหร่…….
“เราทะเลาะกัน…..”
“…………..”
“ผมกับรุ่นพี่เบล…….เราทะเลาะกัน………”
คำกล่าวนั้นทำให้ฉลามคลั่งแห่งวาเรียนิ่งงัน ทะเลาะกันงั้นเหรอ……มันราวกับจะเป็นเรื่องปกติไปซะแล้วของไอเด็กสองคนนี่……แต่สิ่งที่แปลกไปก็คือ มันไม่เคยทะเลาะกันอีกเลยหลังจากคบหากัน
…….เบลดูจะยอมลงให้ร่างเล็กนี่อย่างไม่น่าเชื่อ ในขณะที่ฟรานเองก็ดูกวนประสาทน้อยลงและมีความสุขกับการอยู่วาเรียมากขึ้น………
ถ้าอย่างนั้นแล้ว…….
“คงจะงี่เง่าน่าดูใช่มั้ย ที่ผมดันเครียดเรื่องอะไรแบบนี้ได้ ทั้งๆที่เป็นแค่เรื่องไร้สาระและไม่เกี่ยวอะไรกับเราเลยแท้ๆ…….”
ฟรานดันตัวออกจากคนตรงหน้าด้วยใบหน้าเรียบเฉย หากแต่ดวงตานั้นกลับเศร้าสร้อยกว่าเคย…..
ตอกย้ำว่า ไม่ใช่เป็นเพียงแค่เรื่องไร้สาระอย่างปากพูด………
เด็กนี่…..ปากไม่ตรงกับใจเสมอ……ใครๆก็รู้
ความโศกเศร้านั้นทำให้ฉลามคลั่งแห่งวาเรียอดไม่ได้ที่จะลูบหัวนั้นอย่างอ่อนโยน……..จะว่าไป…..หมวกกบมันไปไหน…..
“อ่อนโยนอย่างนี้ เป็นแม่คนได้เลยนะครับ……”
สิ่งที่มันตอบแทนกลับเป็นคำพูดกวนประสาทซะนี่!
“แกว่าไงนะ!!!”
คิ้วบางกระตุกขึ้นส่อแววมาคุ ในขณะที่ฟรานก้าวถอยห่างไปสองสามก้าวอย่างเว้นระยะ
“โอ๊ะโอ๋ ผมกลัวแล้วครับ……คุณแม่”
“แกอย่าอยู่เลย ไอเด็กเวร!!!”
“อยู่ให้โง่สิครับ ลาล่ะ!!”
ว่าแล้วไอเด็กกบกวนประสาทก็เผ่นแน่บด้วยการกลายร่างเป็นสายหมอกไป
โดยไม่รู้ตัวรอยยิ้มน้อยๆกลับปรากฏขึ้นที่ริมฝีปากอิ่มของฉลามคลั่งแห่งวาเรีย……..
ยอมรับว่ารู้สึกดีขึ้นมาก หลังจากได้ฟังคำพูดจากวนประสาทนั่น
ฉันรู้แล้วล่ะว่าทำไมเบลมันถึงได้รักแกขนาดนี้………
“ขอบคุณ…..”
กระซิบแผ่วเบาราวกับสายลม แต่เขาก็รู้ว่าไอเด็กนั่นต้องได้ยิน……..ขาเรียวบางเดินจากไปแล้ว ในความว่างเปล่านั้น กลับปรากฏร่างบางผมสีเขียวน้ำทะเล รอยยิ้มอ่อนโยนที่นานๆจะได้เห็นปรากฏขึ้นที่ริมฝีปากเล็กอีกครั้ง…..
“ผมต่างหากล่ะครับ ที่ต้องขอบคุณ”
อยากจะสะสางเรื่องบ้าๆนี่สักที…….
มือเรียวบางเคาะประตูไม้เนื้อดีเป็นจังหวะช้าๆ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“วองโกเล่ครับ…..นี่ผมฟราน…….”
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“โอ๊ย! รำคาญเว้ย คนจะหลับจะนอน ใครวะ!”
มือเรียวบางคว้านาฬืกาข้างเตียงมาดู 3.39 ถ้าไม่มีธุระอะไรนะ แม่จะฟันให้ตายเลย! คิดแล้วก็หงุดหงิด มือเรียวบางเอื้อมมือไปแตะลูกบิดประตู
หากแต่กลับชะงัก…..
ถ้าหากว่า….เป็นแซนซัส……
ความคิดนั้นทำให้สั่นสะท้านไปทั้งร่าง……ถ้าหากว่าเป็นจริงอย่างที่เด็กนั่นพูด……
การมาในครั้งนี้……
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“ใครวะ”
ถามออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นสะท้านหากแต่ไร้คำตอบรับ ร่างบางสูดลมหายใจรวบรวมความกล้าก่อนจะเปิดประตูไป
“นี่!แก!”
ฉลามคลั่งแห่งวาเรียเสยเรือนผมสีเงินยวงของตัวเองอย่างขัดใจ พลางมองร่างเล็กในชุดนอนลายกบที่นั่งเหม่อลอยอยู่บนเตียงกว้าง
ภาพใบหน้าหวานใสเปรอะเปื้อนคราบน้ำตาลอยเข้ามาในห้วงความคิด…….
เพราะไอความใจอ่อนงี่เง่านี่ ทำให้เขาต้องเปิดประตูรับมันมาอย่างช่วยไม่ได้ แถมยังไปปลอบใจมันจนเสื้อเปียกแฉะ ร้องไห้จนพอใจแล้วมันก็นั่งเหม่อลอยบนเตียง ไม่ยอมปริปากพูดอะไรเลยสักคำ!!
มันอะไรกันนักกันหนาเนี่ย!
นอนก็ไม่พอ เรื่องของตัวเองยังเอาไม่รอด ยังต้องมานั่งเครียดเรื่องพวกมันอีก……
ถึงจะไม่ได้พูดอะไร แต่ก็พอจะรู้สาเหตุของเรื่องนี้……..
จะมีอะไรได้นอกจากเรื่อง ไอเจ้าชายนั่น…..
สาเหตุที่มันมานั่งจุ้มปุ๊กอยู่ห้องของเขาเนี่ย ไม่เดินออกมาเองก็โดนไล่!
ไล่งั้นเหรอ…..ความคิดนั้น ทำให้สควอโล่ขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว นิสัยอย่างเบล….ถ้าไอเด็กนี่เดินออกมา มันต้องวิ่งมารั้งเอาไว้แน่ แต่นี่กลับเดินมาได้ง่ายดายอย่างนี้โดยไม่มีร่อยรอยต่อสู้
โดนไล่……
อย่างเบลน่ะเหรอ…..จะไล่ไอเด็กนี่
แต่ก็สมเหตุสมผลที่มันจะร้องไห้…….
“ท่านผ.บ.ครับ” เสียงหวานใสที่แสนเรียบเฉยเอ่ยขึ้นมาอย่างแผ่วเบา
“อืม…..”
อยากจะด่าแทบขาดใจ แต่พอเห็นใบหน้าเศร้าๆนั่นมันก็ใจอ่อนทุกครั้ง……
“ผมจะช่วยท่านผ.บ.แย่งบอสมาจากสึนะโยชิ!”
“ห๊า! ว่ายังไงนะ ไอกบ!”
TBC.
แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างบานกว้างตกกระทบกับเรือนผมสีเงินยวงยาวสยายที่แผ่อยู่เต็มหมอนใบโต วงหน้าหวานใสหลับตาพริ้มด้วยความเหนื่อยอ่อน หากแต่นิทรารมณ์อันแสนสุขกลับต้องหยุดชะงักเมื่อเสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นรัวแรง
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“ท่านสควอโล่ครับ!!!!!”
ร่างบางปรือนัยน์ตาสัน้ำแข็งขึ้นมองเล็กน้อย มือเรียวตวัดผ้าห่มผืนหนาออกเผยให้เห็นเรือนร่างเปลือยเปล่าที่เต็มไปด้วยรอยรักสีกุหลาบตัดกับผิวขาวผ่องอย่าเย้ายวนใจ มือบางสางเรือนผมสีเงินยวงของตัวเองลวกๆ เมื่อเสียงเคาะประตูนั้นดังขึ้นอีกครา
“เออ เออ รู้แล้ว น่ารำคาญ!!!!”
ตะโกนบอกออกไปด้วยความหงุดหงิด มือบางฉวยชุดคลุมอาบน้ำมาใส่อย่างลวกๆก่อนจะเดินไปเปิดประตูให้กับลูกน้องหน่วยพิรุณ ซึ่งได้แต่จ้องมองมาที่ร่างบางอย่างตกตะลึง
“มีอะไรก็ว่ามา จ้องอยู่ได้อยากตายรึไง”
เสียงหวานตวาดลั่นเมื่อลูกน้องจับจ้องมาที่ซอกคอซึ่งเต็มไปด้วยรอยรักสีกุหลาบ ทำให้รู้สึกร้อนจนอับอาย ตื่นสายแถมยังมีรอยแบบนี้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าไปโดนทำอะไรมา พรุ่งนี้เรื่องนี้อาจได้เป็นข่าวลือไปทั่ววาเรีย
“ค…..ครับ…..ท่านสควอโล่ วองโกเล่รุ่นที่ 10 เรียกท่านไปพบที่ห้องทำงานด่วนเลยครับ…..ม….ไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ”
กล่าวรายงานเสร็จก็วิ่งหนีไปด้วยความเร็วสูง หากแต่สควอโล่กลับไม่คิดสนใจ เด็กนั่นเรียกเขาไปพบที่ห้องทำงาน เพื่ออะไร…..
ความคิดนั้นยังคงวนเวียนอยู่ในใจของฉลามคลั่ง แม้กระทั่งยามอาบน้ำแต่งตัวและเดินมาตามทางเดินกว้างสู่เขตที่ทำงานของวองโกเล่รุ่นที่ 10 ถึงแม้ว่าวองโกเล่จะมีฐานทัพลับอยู่มากมาย รวมถึงคฤหาสน์วองโกเล่อันเป็นที่พักของพวกผู้พิทักษ์ซึ่งในความเป็นจริงแล้วสึนะโยชิสมควรอยู่ที่นั่น แต่กลับหอบงานทั้งหมดมาทำที่ปราสาทวาเรีย และกลับไปที่คฤหาสน์วองโกเล่บ้างในบางวัน
ในตอนแรกความคิดนี้ถูกคัดค้านอย่างหนักด้วยว่าจะเกิดอันตรายขณะเดินทาง……แต่แล้ว ช่างประดิษฐ์เฮงซวยของวองโกเล่กลับคิดค้นอาวุธที่สามารถใช้เดินทางไปกลับได้โดยปลอดภัย ความคิดที่จะให้สึนะมาอยู่ที่ปราสาทวาเรียข้างๆคนรักก็ถูกยอมรับในที่สุด
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“เข้ามาได้”
สควอโล่ผลักบานประตูเข้าไปอย่างเชื่องช้าเมื่อได้รับอนุญาต ภาพของคนผมสีน้ำตาลที่กำลังนั่งขะมักเขม้นทำงานเอกสารเรียกให้สควอโล่รู้สึกแปลกใจ มีงานสำคัญอะไรกัน…..ถึงต้องเรียกให้มาคุยเช่นนี้…….
สึนะเซ็นเอกสารเป็นแผ่นสุดท้าย ก่อนจะวางปากกาแล้วเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเรือนผมสีเงินยวงอย่างเย็นชา
“นั่งก่อนสิ…….”
คำกล่าวนั้นทำให้สควอโล่ต้องทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้บุนวมชั้นดีหน้าโต๊ะทำงานของวองโกเล่อย่างเสียไม่ได้ ใบหน้าคมสวยขมวดคิ้วขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ เหตุเพราะการพักผ่อนที่ไม่เพียงพอกับอาการปวดแปลบที่สะโพกยามขยับตัวแรงเกินไปทำให้รู้สึกอึดอัด
“คุณคงรู้สึกไม่ดีสินะ………” เริ่มต้นมาก่อนด้วยประโยคคำถามที่ทำให้คนฟังถึงกับงง
“อาการปวดที่สะโพกหน่ะ เป็นยังไง……แซนซัสคงรุนแรงถึงใจจนต้องเอาไปกกไว้ตั้ง 3 วันใช่มั้ยล่ะ หึ”
ตึง!
เส้นอารมณ์ที่อดทนมาขาดผึงในบัดนั้น สควอโล่ลุกพรวดขึ้นอย่างแรงจนเก้าอี้ตัวใหญ่ล้มตึงไปกองกับพื้นด้วยเสียงอันดัง
“ถ้าจะพูดกันเรื่องนี้……ฉันขอตัว!!” เสียงหวานเอ่ยอย่างเย็นชา สองขาเพรียวเตรียมจะก้าวเดินออกไปจากห้องแต่กลับต้องชะงักอีกคราเมื่อได้ฟังประโยคอันแสนเย้ยหยัน
“พูดแค่นี้ถึงกับรับไม่ได้เลยรึไง แต่ว่านะ…..คนที่รับไม่ได้มันน่าจะเป็นผมมากกว่า ไม่รู้สึกละอายมั่งรึไงที่เอาคนของคนอื่นไปนอนกกอยู่ได้ ศักดิ์ศรีที่คุณภาคภูมิใจ มันไปอยู่ไหนซะหมดล่ะ สเพลปี สควอโล่”
ประโยคนั้นทำให้ร่างบางกระตุกเกร็งไปทั้งร่างด้วยความรู้สึกโกรธ…….โกรธมากกว่าครั้งไหนๆ…….โกรธจนรู้สึกอยากจะเอาดาบฟันไอเด็กบ้านี่ให้ตายๆไปซะ แต่กลับต้องระงับอารมณ์ไว้ ประสบการณ์ที่ผ่านมาสอนให้รู้ว่า เขาไม่สามารถใช้อารมณ์เข้าสู้ได้ เป็นการเดิมพันอะไรบางอย่างที่ความโกรธไม่สามารถเอาชนะ………
“น่าขำ……คนที่ได้แต่เย้ยหยันคนอื่นอย่างแกน่ะ สมควรแล้วไม่ใช่รึไง ที่แซนซัสจะมาอยู่กับฉัน ถ้าเขารักแกจริง…..คงไม่ลอบมาหาฉันทุกคืนหรอก คนที่รู้แล้วทำอะไรไม่ได้มากกว่าที่น่าสมเพช”
ประกายเพลิงพิโรธวาบผ่านขึ้นที่ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของสึนะจนคนมองถึงกับชะงัก …….คนคนนี้คือวองโกเล่รุ่นที่ 10 คือผู้ยืนหยัดอยู่เหนือคนทั้งมวล คือผู้นำของวองโกเล่ที่แสนเก่งกาจ……….ถ้าจะให้สู้กันจริงๆ เขาคงเป็นฝ่ายปราชัยอย่างไม่ต้องสงสัย
……….แล้วไงล่ะ คนอย่างเขาไม่เคยกลัวความตาย การมีชีวิตอยู่ด้วยความรู้สึกอย่างนี้ต่างหาก ที่ราวกับตายทั้งเป็น…………
“ทำไม…….ภูมิใจมากรึไงที่แย่งแซนซัสไปจากฉันได้” ฉลามคลั่งแห่งวาเรียเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว อยากจะรู้…..จิตใจของคนตรงหน้านั้นทำด้วยอะไร ทำไมถึงเย้ยหยัน……ทำไมถึงทำได้ขนาดนี้!!!
สึนะโยชิชะงักไปกับประโยคนั้น ดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่เคยเกรี้ยวโกรธกลับทอประกายหมองหม่น
“เพื่อความรักแล้ว……….” เสียงหวานเอ่ยอย่างแผ่วเบา
เพื่อความรักแล้ว………เราสองคนคงไม่ต่างกัน
เราต่างก็ทิ้งศักดิ์ศรี……….เพื่ออะไร
เพื่อความรักที่บิดเบี้ยวนี้น่ะเหรอ………
‘ถึงจะเป็นความรักที่บิดเบี้ยว……..ถึงจะเป็นอย่างนั้น ก็ไม่คิดยอมแพ้’
ทั้งหมดนั้น……..ก็เพื่อนาย
ทั้งหมดที่ทำก็เพื่อนาย……..แซนซัส
ไร้สรรพเสียงใดระหว่างคนทั้งสอง……
….ได้แต่ตกอยู่ในห้วงความคิดอันสับสน……..
คิดอะไรอยู่กันแน่นะ ทั้งเด็กนั่นทั้งเราเอง คิดจะทำอะไร…….
ทั้งๆที่เคยอ่อนโยนขนาดนั้นแท้ๆ…….
“รู้มั้ยว่าแซนซัสพูดถึงคุณว่าอะไร………”
เรื่องพรรค์นั้นใครจะอยากไปรู้กัน!
ฉลามคลั่งแห่งวาเรียกัดริมฝีปากของตัวเองจนหยาดเลือดสีสดหลั่งริน ความเจ็บปวดทางกายมันช่างน้อยนิด เมื่อเทียบกับความเจ็บปวดในจิตใจที่ต้องลดศักดิ์ศรีของตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า
อยากจะเค้นแรงใจ อยากจะเค้นคำพูดมาด่าว่าเสียดสีให้เหมือนกับที่คนตรงหน้าทำ…….
“แซนซัสพูดออกมาเองว่า……เขารักฉัน……”
ก็แล้วยังไง……รักได้ก็เลิกได้…..
“…..เขาสัญญากับฉันว่าเขาจะไม่ไปหานายอีกแล้ว……..”
ใครจะไปสน…….
ผู้ชายไม่รู้จักพอแบบนั้น……..
“เขาพูดถึงนายด้วยนะ…..อยากจะฟังความจริงมั้ยล่ะ”
ไม่ต้องฟังก็รู้อยู่แล้ว……..
ในเมื่อตระหนัก…..
ในเมื่อย้ำเตือนตัวเองอยู่ตลอดเวลา……
“……แย่หน่อยนะ คุณรองหัวหน้าหน่วยวาเรีย……”
ปลายเสียงอ่อนหวานทอดถอนใจด้วยความสมเพช……….
“แซนซัสบอกว่า คุณมันก็เป็นได้แค่ 'ของเล่นชั่วคราว' ที่สุดแสนจะน่าเบื่อก็เท่านั้นล่ะ!!!!”
ปึ๊ก!!!
“อ๊ะ!”
ดาบเล่มบางถูกขว้างไปโดยฉลามคลั่งแห่งวาเรียไปปักทะลุกำแพงห้องจนเกิดเป็นรอยร้าว เรียกให้สึนะโยชิเนื้อตัวตัวเยียบเย็นยิ่งกว่าครั้งไหนๆ รู้สึกได้ถึงหยาดโลหิตอุ่นร้อนที่หลั่งรินมาตามข้างแก้มใส ดาบนั้นร้ายกาจสมคำร่ำลือ ถึงแม้ว่าจะโดนแต่เพียงเฉียดฉิวแต่กลับเรียกเลือดให้ไหลหยาดรินย้อมพวงแก้มขาวให้เป็นสีแดงฉาน
“อย่า!ได้กล้า….มาพูดแบบนั้นกับฉันอีก!”
ฉลามคลั่งแห่งวาเรียพูดออกมาด้วยน้ำเสียงลอดไรฟัน ดวงตาสีน้ำแข็งมีแววแข็งกร้าวยิ่งกว่าครั้งไหนๆ ขาเพรียวบางก้าวเข้าไปหาร่างเล็กกว่าด้วยท่าทางคุกคาม โน้มกายเข้าไปใกล้จนร่างบางมือสั่นสะท้านด้วยความหวาดหวั่น ความโมโหของฉลามคลั่งเป็นยังไง เพิ่งรู้ซึ้งในวันนี้เอง
“คนที่ได้แต่จิกกัดคนอื่นไปทั่วอย่างแก……คงอยากจะตายมากสินะ งั้นฉันจะช่วยสงเคราะห์ให้ก็แล้วกัน!!!”
สิ้นคำนั้น ร่างเพรียวบางของสควอโล่ก้าวพรวดเข้าไปดึงดาบคู่ใจออกมาจากกำแพงสุดแรงจนเศษผนังแตกร้าว ตวัดดาบอย่างรุนแรงทาบทับที่ลำคอของอริคนสำคัญ เรียกรอยแผลเล็กน้อยบนซอกคอขาวให้เลือดไหลซิบ หากแต่กลับไม่สะท้านต่อนภาผู้ทะนง ด้วยว่าคนตรงหน้านั้นภักดีกับบอสแห่งวาเรีย…..ยิ่งกว่าใครๆ
“ช่างน่าสมเพชนัก…….”
เสียงหวานใสที่หลุดรอดออกมา พร้อมกับแรงเบี่ยงเบาๆที่ปลายดาบทำให้สควอโล่หยุดชะงัก เมื่อสึนะโยชิเบี่ยงตัวหลบอย่างง่ายดายพร้อมกับรอยยิ้มเยาะ
“เชิญออกไปได้แล้ว………จบธุระของเราแค่นี้แหละ! น่าเศร้านะ….ขนาดเอาตัวเข้าแลกแล้วแท้ๆ แต่แซนซัสกลับไม่เลือกคุณ ไม่สมเพชชีวิตตัวเองมั่งเหรอ ว่าไง……สเปลฮี สควอโล่”
“ฉันขอตัว!!”
หมุนตัวจากไปอย่างไม่อาจทานทน เล็บคมจิกเข้าไปในเนื้อตัวเองจนโลหิตสีแดงสดหยาดริน ถึงแม้ว่าจะเจ็บปวดแต่หากไม่ทำเช่นนั้นแล้ว……ความอ่อนแอที่เพียรสะกัดกั้นไว้ก็คงเผยออกมา……
……ต่อหน้าศัตรูหัวใจนี้…….
……..ผู้ที่ประนามว่าเขาช่างน่าสมเพชและไร้ซึ่งศักดิ์ศรี……….
แต่ละวินาทีที่ก้าวเดินช่างยาวนาน…….ได้แต่พยายามข่มความรู้สึก……อยากจะวิ่งเหลือเกิน…..
วิ่งหนีไปให้ไกลๆ…..เพียงเพราะไม่อาจทานทน
ไหล่ของเราสั่นเกินไปรึเปล่า ระหว่างที่พูดกันนั้นเสียงของเราไม่ได้สั่นไหวใช่มั้ย………
ถ้าอย่างนั้นแล้ว ……..ความรู้สึกอึดอัดปวดร้าวนี่มันอะไรกัน
คงไม่ได้กำลังร้องไห้อยู่หรอกนะ…….
อดทนเอาไว้………
อีกนิดเดียวเท่านั้น……..
มือเรียวบางเอื้อมไปแตะที่เปิดประตูพร้อมกับหยาดน้ำตาที่หลั่งริน…………
อีกแล้ว…..ถ้อยคำไร้จิตใจพวกนั้น
ได้แต่สั่งตัวเอง……
ได้แต่ห้ามตัวเองให้เมินเฉย…….
แต่กลับทำไม่ได้เลย……..
เมื่อคำพูดร้ายกาจพวกนั้นตอกย้ำในจิตใจอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน……
ของเล่น……
ไร้ศักดิ์ศรี…….
น่าสมเพช…….
ผลักประตูออกไปอย่างเชื่องช้า……จบสิ้นกันแล้ว…….ชีวิตเรามันช่างน่าสมเพชเหลือเกิน
“อ่ะ…….ท่านผอ…..บอ……”
เสียงเรียกขานนั้นทำให้ดวงตาสีน้ำแข็งเบิกกว้างอย่างตกใจ มือเรียวเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบใบหน้าตนอย่างลวกๆ อยากจะกระชากเสียงใส่ด้วยความหงุดหงิดเหมือนเคย หากแต่น้ำเสียงที่ออกมานั้นกลับอ่อนแอ ไร้ซึ่งพลัง…….
“มาทำบ้าอะไรที่นี่ ไอกบ…..”
“ท่านผ.บ…….”
“ฉันถามอยู่นะ…..หูตึงรึไง”
คราวนี้เสียงหวานกลับมาตวาดแว้ดใส่เหมือนเคย แต่คนข้างในคงจะไม่ได้ยิน…..
“ผมโดนวองโกเล่เรียกมาน่ะครับ…..คงไม่พ้นเรื่องไร้สาระ……คำพูดจากปากคนๆนั้น ใครเก็บเอาไปใส่ใจก็โง่เต็มทน…..เอ๊ะ! ผมไม่ได้ว่าท่านผ.บ.นะครับ แค่แสดงความคิดเห็น”
“ไอเด็กเวร พูดอย่างนี้อยากตายใช่มั้ย!!”
รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมพร้อมกับท่าที่เตรียมจะชักดาบออกมาจากฝักไม่สะท้านต่อร่างเล็กตรงหน้านี่เลยสักนิด ตรงกันข้าม……มือเรียวบางนั่นกลับดึงเขาไปกอดไว้ในอ้อมแขน ความอบอุ่นนั้นทำให้ฉลามคลั่งแห่งวาเรียสงบลงได้อย่างง่ายดาย…..
“ติดโรคมาจากไอเจ้าชายรึไง……ทำอย่างนี้เดี๋ยวมันก็มาโวยวายกับฉันอีก”
ถึงแม้ว่าจะหงิดหงิด แต่มือเรียวกลับเอื้อมไปลูบเรือนผมสีน้ำทะเลสวยของฟรานอย่างใจลอย…….
อย่างกับ……มีลูกเลยงั้นแหละ
ความคิดนั้นทำให้หน้าแดงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้……
อะไรวะเนี่ย……นี่เขาไปคิดว่ามันเป็นลูกไปตั้งแต่เมื่อไหร่…….
“เราทะเลาะกัน…..”
“…………..”
“ผมกับรุ่นพี่เบล…….เราทะเลาะกัน………”
คำกล่าวนั้นทำให้ฉลามคลั่งแห่งวาเรียนิ่งงัน ทะเลาะกันงั้นเหรอ……มันราวกับจะเป็นเรื่องปกติไปซะแล้วของไอเด็กสองคนนี่……แต่สิ่งที่แปลกไปก็คือ มันไม่เคยทะเลาะกันอีกเลยหลังจากคบหากัน
…….เบลดูจะยอมลงให้ร่างเล็กนี่อย่างไม่น่าเชื่อ ในขณะที่ฟรานเองก็ดูกวนประสาทน้อยลงและมีความสุขกับการอยู่วาเรียมากขึ้น………
ถ้าอย่างนั้นแล้ว…….
“คงจะงี่เง่าน่าดูใช่มั้ย ที่ผมดันเครียดเรื่องอะไรแบบนี้ได้ ทั้งๆที่เป็นแค่เรื่องไร้สาระและไม่เกี่ยวอะไรกับเราเลยแท้ๆ…….”
ฟรานดันตัวออกจากคนตรงหน้าด้วยใบหน้าเรียบเฉย หากแต่ดวงตานั้นกลับเศร้าสร้อยกว่าเคย…..
ตอกย้ำว่า ไม่ใช่เป็นเพียงแค่เรื่องไร้สาระอย่างปากพูด………
เด็กนี่…..ปากไม่ตรงกับใจเสมอ……ใครๆก็รู้
ความโศกเศร้านั้นทำให้ฉลามคลั่งแห่งวาเรียอดไม่ได้ที่จะลูบหัวนั้นอย่างอ่อนโยน……..จะว่าไป…..หมวกกบมันไปไหน…..
“อ่อนโยนอย่างนี้ เป็นแม่คนได้เลยนะครับ……”
สิ่งที่มันตอบแทนกลับเป็นคำพูดกวนประสาทซะนี่!
“แกว่าไงนะ!!!”
คิ้วบางกระตุกขึ้นส่อแววมาคุ ในขณะที่ฟรานก้าวถอยห่างไปสองสามก้าวอย่างเว้นระยะ
“โอ๊ะโอ๋ ผมกลัวแล้วครับ……คุณแม่”
“แกอย่าอยู่เลย ไอเด็กเวร!!!”
“อยู่ให้โง่สิครับ ลาล่ะ!!”
ว่าแล้วไอเด็กกบกวนประสาทก็เผ่นแน่บด้วยการกลายร่างเป็นสายหมอกไป
โดยไม่รู้ตัวรอยยิ้มน้อยๆกลับปรากฏขึ้นที่ริมฝีปากอิ่มของฉลามคลั่งแห่งวาเรีย……..
ยอมรับว่ารู้สึกดีขึ้นมาก หลังจากได้ฟังคำพูดจากวนประสาทนั่น
ฉันรู้แล้วล่ะว่าทำไมเบลมันถึงได้รักแกขนาดนี้………
“ขอบคุณ…..”
กระซิบแผ่วเบาราวกับสายลม แต่เขาก็รู้ว่าไอเด็กนั่นต้องได้ยิน……..ขาเรียวบางเดินจากไปแล้ว ในความว่างเปล่านั้น กลับปรากฏร่างบางผมสีเขียวน้ำทะเล รอยยิ้มอ่อนโยนที่นานๆจะได้เห็นปรากฏขึ้นที่ริมฝีปากเล็กอีกครั้ง…..
“ผมต่างหากล่ะครับ ที่ต้องขอบคุณ”
อยากจะสะสางเรื่องบ้าๆนี่สักที…….
มือเรียวบางเคาะประตูไม้เนื้อดีเป็นจังหวะช้าๆ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“วองโกเล่ครับ…..นี่ผมฟราน…….”
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“โอ๊ย! รำคาญเว้ย คนจะหลับจะนอน ใครวะ!”
มือเรียวบางคว้านาฬืกาข้างเตียงมาดู 3.39 ถ้าไม่มีธุระอะไรนะ แม่จะฟันให้ตายเลย! คิดแล้วก็หงุดหงิด มือเรียวบางเอื้อมมือไปแตะลูกบิดประตู
หากแต่กลับชะงัก…..
ถ้าหากว่า….เป็นแซนซัส……
ความคิดนั้นทำให้สั่นสะท้านไปทั้งร่าง……ถ้าหากว่าเป็นจริงอย่างที่เด็กนั่นพูด……
การมาในครั้งนี้……
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“ใครวะ”
ถามออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นสะท้านหากแต่ไร้คำตอบรับ ร่างบางสูดลมหายใจรวบรวมความกล้าก่อนจะเปิดประตูไป
“นี่!แก!”
ฉลามคลั่งแห่งวาเรียเสยเรือนผมสีเงินยวงของตัวเองอย่างขัดใจ พลางมองร่างเล็กในชุดนอนลายกบที่นั่งเหม่อลอยอยู่บนเตียงกว้าง
ภาพใบหน้าหวานใสเปรอะเปื้อนคราบน้ำตาลอยเข้ามาในห้วงความคิด…….
เพราะไอความใจอ่อนงี่เง่านี่ ทำให้เขาต้องเปิดประตูรับมันมาอย่างช่วยไม่ได้ แถมยังไปปลอบใจมันจนเสื้อเปียกแฉะ ร้องไห้จนพอใจแล้วมันก็นั่งเหม่อลอยบนเตียง ไม่ยอมปริปากพูดอะไรเลยสักคำ!!
มันอะไรกันนักกันหนาเนี่ย!
นอนก็ไม่พอ เรื่องของตัวเองยังเอาไม่รอด ยังต้องมานั่งเครียดเรื่องพวกมันอีก……
ถึงจะไม่ได้พูดอะไร แต่ก็พอจะรู้สาเหตุของเรื่องนี้……..
จะมีอะไรได้นอกจากเรื่อง ไอเจ้าชายนั่น…..
สาเหตุที่มันมานั่งจุ้มปุ๊กอยู่ห้องของเขาเนี่ย ไม่เดินออกมาเองก็โดนไล่!
ไล่งั้นเหรอ…..ความคิดนั้น ทำให้สควอโล่ขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว นิสัยอย่างเบล….ถ้าไอเด็กนี่เดินออกมา มันต้องวิ่งมารั้งเอาไว้แน่ แต่นี่กลับเดินมาได้ง่ายดายอย่างนี้โดยไม่มีร่อยรอยต่อสู้
โดนไล่……
อย่างเบลน่ะเหรอ…..จะไล่ไอเด็กนี่
แต่ก็สมเหตุสมผลที่มันจะร้องไห้…….
“ท่านผ.บ.ครับ” เสียงหวานใสที่แสนเรียบเฉยเอ่ยขึ้นมาอย่างแผ่วเบา
“อืม…..”
อยากจะด่าแทบขาดใจ แต่พอเห็นใบหน้าเศร้าๆนั่นมันก็ใจอ่อนทุกครั้ง……
“ผมจะช่วยท่านผ.บ.แย่งบอสมาจากสึนะโยชิ!”
“ห๊า! ว่ายังไงนะ ไอกบ!”
TBC.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น