ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 7 : Confuse(ประกาศลบ nc)
รีบอร์นมองร่างบางที่ดิ้นรนขัดขืนตลอดทางที่เขาลากมาอย่างขัดใจ
ไม่รู้……ไม่รู้ว่าอะไรเป็นสาเหตุของอารมณ์ขุ่นมัวไม่มีที่มาที่ไป แต่ที่แน่ๆคือ มันเกิดขึ้นเพราะไอวัวงี่เง่ากับยามาโมโตะ ทาเคชิ ท่การกระทำนั่นของยามาโมโตะมันชวนให้อยากระเบิดอะไรออกมา
สิ่งที่เขาไม่รู้ว่า……มันคืออะไร
แต่การหาสาเหตุไม่ได้ทำให้หงุดหงิดใจยิ่งกว่า และเขา……ก็ต้องหาที่ระบายอารมณ์ขุ่นมัวที่พร้อมจะปะทุออกมา
แค่รู้สึกว่า ไอวัวงี่เง่าต้องรับผิดชอบที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้
ควบคุมอารมณ์โกรธของตัวเองไม่ได้แบบนี้
รีบอร์นกระแทกนิ้วไปที่แป้นสแกนลายนิ้วมืออย่างรุนแรง ประตูห้องนอนเปิดออกแทบจะทันที ดวงตาสีเขียวมรกตเบิกตากว้างอย่างตกใจกลัว ขณะที่เขากระแชกแขนบอบบางให้เดินตามอย่างไร้ความปราณี
ร่างบอบบางถูกเหวี่ยงลงบนเตียงกว้างอย่างรุนแรงจนรู้สึกจุกไปทั่วท้องน้อย ดวงตาสีเขียวคู่สวยฉายแววหวาดกลัว เมื่อรีบอร์นเริ่มถอดเสื้อสูทตัวหนาออกอย่างบรรจง วางพาดไว้กับเก้าอี้อย่างดี หากแต่กระชากกลับกระชากเสื้อสีขาวแขนยาวของตัวเองออกอย่างแรงจนเม็ดกระดุมร่วงกราวลงมาตกกระทบพื้นพรมหรู
มุมปากแสยะยิ้ม หากแต่ดวงตากลับทอประกายโกรธเกรี้ยวด้วยอารมณ์รุนแรง
อารมณ์ที่ทั้งสองฝ่ายต่างไม่เข้าใจ
“ร…..รีบอร์น” ร่างบางกระซิบอย่างหวาดหวั่น รีบอร์นเดินเข้ามาใกล้เตียงอย่างช้าๆ อะไรบางอย่างทำให้แรมโบ้ถอดห่างออกไปจนเกือบชิดเตียงอีกฟาก
น่ากลัว……..
เหมือนพายุที่พร้อมโหมกระหน่ำใส่ทุกสรรพสิ่งที่ไม่รู้เรื่องราว!
รีบอร์นยื่นมือมาบีบแนวคางบอบบางจนเจ็บแปลบไปหมด ความโกรธเกรี้ยวปนสับสนฉายชัดอยู่ในดวงตาสีดำสนิท
โกรธเหรอ…..โกรธทำไม เขาทำอะไรผิด
ร่างบางพยายามเค้นสมองอย่างสุดความสามารถถึงเรื่องที่ตัวเองกระทำ……แต่ก็พบว่าว่างเปล่า
อย่าว่าแต่ไปทำอะไรเลย…….พูดยังแทบไม่ได้พูดกันด้วยซ้ำ หลังจากตกลงเป็นคนรักกัน
“กล้ามากที่ทำอย่างนั้นต่อหน้าชั้น” เสียงทุ้มพูดลอดไรฟัน ขณะที่ผลักร่างบางนอนราบไปกับเตียงกว้าง แรมโบ้ตัวสั่นสะท้านเมื่อมองสบสายตาคู่นั้น
“อ…..อะไร ชั้นไปทำอะไรให้นาย”
“ยามาโมโตะ ทาเคชิ” คำพูดเดียวทำให้ทุกสรรพสิ่งตกอยู่ในความเงียบ ได้ยินแค่เสียงลมหายใจแผ่วเบาของรีบอร์นกับลมหายใจที่ถี่ระรัวด้วยความหวาดหวั่นของเขาเท่านั้น
แรมโบ้กัดริมฝีปาก
อยากจะคิด……ว่ารีบอร์นกำลังหวงเขา
หัวใจดวงน้อยๆเต้นแรงขึ้นด้วยความคาดหวัง
วาดหวัง…….ถึงความรักที่ตนเองปรารถนา
ความรัก……ของรีบอร์น
“นาย…………หวงชั้นเหรอ” หลุดคำนั้นออกไปอย่างแผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบ แต่ความใกล้ชิดและความเงียบกลับทำให้ประโยคนั้นเด่นชัดขึ้นในใจของคนฟัง
รีบอร์นชะงักไปพักใหญ่ ความสับสนปรากฏอยู่ในดวงตาสีเข้มชั่วขณะ ก่อนจะจางหายไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับเสียงหัวเราะที่ดังขึ้นอย่างเหยียดหยาม
“ฮ่ะฮ่ะ เข้าใจอะไรผิดรึเปล่า อย่าสำคัญตัวเองผิดไป ไอวัวงี่เง่า ทำไมชั้นต้องหวงพวกชั้นต่ำด้วย”
พวกชั้นต่ำ……
อีกแล้วสินะ
“อ๋อ งั้นเหรอ…….”
ร่างบางกัดริมฝีปากอย่างข่มอารมณ์………รับรู้ได้ถึงความร้อนผ่าวที่ขอบตา…….อีกแล้ว……น้ำตาอีกแล้ว
โง่อีกแล้ว……คาดหวังอีกแล้ว……..ทุกครั้ง…….ซ้ำไปซ้ำมา
ก็ใช่……เขามันชั้นต่ำ…….เขามันงี่เง่า
แล้วทำไม………
“แล้วทำไม…….” พึมพำอย่างแผ่วเบา
“………………….”
“แล้วทำไม! แล้วมาขอคบชั้นทำไม ถ้าชั้นชั้นต่ำ ถ้าชั้นงี่เง่าขนาดนั้น นายก็คงชั้นต่ำกว่าที่ลดตัวลงมาขอคบคนชั้นต่ำ
แล้วก็คงงี่เง่ากว่าที่ลากคนงี่เง่ามาในห้องนอนของตัวเอง!”
เพียะ!
ใบหน้าหวานหันไปตามแรงตบนั้น น้ำตาเริ่มรินไหลอีกครั้งอย่างห้ามไม่อยู่ แต่ถึงกระนั้นก็ไม่คิดยอมแพ้….
“ตบอีกสิ…….ตบจนกว่านายจะพอใจ สะใจมากใช่มั้ย ไอคนชั่ว!”
แววตาสีดำสนิททอประกายเหี้ยมโหดก่อนที่มือหนากดหัวไหล่มนจนรู้สึกรวดร้าวไปทั่วทั้งกระดูก แรมโบ้ได้แต่ร้องไห้อยู่อย่างนั้น โดยที่ร่างสูงไม่พูดอะไรเลยสักคำ…..
ไร้คำปลอบโยน……ไร้คำขอโทษ……ไร้ความรู้สึกผิด……ไร้หัวใจ
เหนื่อยเหลือเกินที่จะต้องไล่ตามอยู่อย่างนี้ การเป็นคนรักกัน……มันหมายถึงอะไรสำหรับนายกันแน่ รีบอร์น
“หึหึ ด่าเสร็จแล้วใช่มั้ย…….”
“…………………….”
“คิดว่าชั้นจะให้แกด่าฟรีรึไง ไอวัวโง่”
“จะตบชั้นอีกรึไง” นัยน์ตาสีดำสนิทแสนเย็นชาของรีบอร์นประสานสบกับดวงตาสีเขียวคู่สวยของร่างบางที่ทอประกายอ่อนลง เห็นได้ชัดว่าคลื่นอารมณ์ของร่างบางนั้นหมดลงไปแล้ว ใบหน้าหวานเบือนหนี ซุกแก้มใสลงกับหมอน ขณะที่รีบอร์นยกยิ้มมุมปาก
--------------------------------------------------------------------------
ลบ nc ออกไปแล้วค่ะ
สำหรับผู้ที่อยากจะได้ nc ของตอนนี้ ให้ทิ้งอีเมล์เอาไว้นะค่ะ
หรือไม่ก็ติดตามอ่านที่บล็อกของซึล หรือว่าในบอร์ดรีบอร์นก็ได้ค่ะ
------------------------------------------------------------------------------
“แรมโบ้……………..”
รีบอร์นมองเรือนร่างบอบบางที่สลบไปแล้วด้วยความรู้สึกประหลาดที่ก่อขึ้นมาในจิตใจ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร……..
เพราะอะไร……..
การกระทำของเขา…….
ไม่เข้าใจเลย………..
ทำไมต้องกอด……ทำไมต้องเป็นคนรัก……….ทำไมถึงต้องหวง…….
หวงเหรอ………
ไม่ใช่หรอก! เราไม่ได้หวงไอวัวนี่ จะหวงมันไปทำไม ไม่เกี่ยวอะไรกับเรานี่……
คิ้วเข้มขมวดมุ่นขึ้นด้วยความยุ่งยากใจ สับสนจนไม่รู้ว่าจะทำยังไง………
คำว่า ‘คนรัก’ ที่ตัวเองพูดออกไปก็ไม่รู้ว่าหมายความว่ายังไง
ความสัมพันธ์กับผู้คนเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยคิดถึงอย่างจริงจังมาก่อน
ชีวิตของเขามีแต่การฆ่า………การทำงาน……..เป็นที่ปรึกษาและอาจารย์ให้เหล่ามาเฟียชื่อดัง……..
นอนกับผู้หญิงมานับไม่ถ้วนก็จริง แต่เขาก็ไม่เคยคิดเรื่องความสัมพันธ์กับพวกเธอเหล่านั้น อยากได้ก็ได้ อยากทิ้งก็ทิ้งไปอย่างไม่ไยดี
ต่างจากไอวัวนี่………ทั้งๆที่สมควรจะทิ้งไป……สมควรจะเมินเฉยตั้งแต่จูบนั่นด้วยซ้ำ
แต่กลับผูกมัดเอาไว้ด้วยการเป็น ‘คนรัก’
……สิ่งที่ต้องการเขาจริงๆคืออะไรกันแน่
‘รีบอร์น ชั้นรักนาย’………คำๆนั้นยังคงเด่นชัดอยู่ในหัว ฝังแน่นยากจะลบเลือน
รักชั้นงั้นเหรอ……….ทำไมกัน
เห็นอะไรดีในตัวชั้น………ทำไมต้องยึดติดกับชั้นขนาดนั้น…….
ไม่เข้าใจ ทั้งตัวนาย…….และตัวเอง………
อยากจะรำคาญคำว่า รัก………….ทุกๆทีเหมือนที่รำคาญเมื่อออกมาจากปากหญิงสาวมากมาย
แต่ทำไม่ได้เลย……..
แม้สมองจะสั่งให้ปล่อยไป……..แต่หัวใจก็ยังร่ำร้อง
อยากได้ยินคำรักจากริมฝีปากอิ่มเต็มสีเรื่อนั่นอีกสักครั้ง
‘รีบอร์น……..ชั้นรักนาย’
บางที……..คนที่งี่เง่าที่สุดอาจจะเป็นเขาเอง
Tbc.
ไม่รู้……ไม่รู้ว่าอะไรเป็นสาเหตุของอารมณ์ขุ่นมัวไม่มีที่มาที่ไป แต่ที่แน่ๆคือ มันเกิดขึ้นเพราะไอวัวงี่เง่ากับยามาโมโตะ ทาเคชิ ท่การกระทำนั่นของยามาโมโตะมันชวนให้อยากระเบิดอะไรออกมา
สิ่งที่เขาไม่รู้ว่า……มันคืออะไร
แต่การหาสาเหตุไม่ได้ทำให้หงุดหงิดใจยิ่งกว่า และเขา……ก็ต้องหาที่ระบายอารมณ์ขุ่นมัวที่พร้อมจะปะทุออกมา
แค่รู้สึกว่า ไอวัวงี่เง่าต้องรับผิดชอบที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้
ควบคุมอารมณ์โกรธของตัวเองไม่ได้แบบนี้
รีบอร์นกระแทกนิ้วไปที่แป้นสแกนลายนิ้วมืออย่างรุนแรง ประตูห้องนอนเปิดออกแทบจะทันที ดวงตาสีเขียวมรกตเบิกตากว้างอย่างตกใจกลัว ขณะที่เขากระแชกแขนบอบบางให้เดินตามอย่างไร้ความปราณี
ร่างบอบบางถูกเหวี่ยงลงบนเตียงกว้างอย่างรุนแรงจนรู้สึกจุกไปทั่วท้องน้อย ดวงตาสีเขียวคู่สวยฉายแววหวาดกลัว เมื่อรีบอร์นเริ่มถอดเสื้อสูทตัวหนาออกอย่างบรรจง วางพาดไว้กับเก้าอี้อย่างดี หากแต่กระชากกลับกระชากเสื้อสีขาวแขนยาวของตัวเองออกอย่างแรงจนเม็ดกระดุมร่วงกราวลงมาตกกระทบพื้นพรมหรู
มุมปากแสยะยิ้ม หากแต่ดวงตากลับทอประกายโกรธเกรี้ยวด้วยอารมณ์รุนแรง
อารมณ์ที่ทั้งสองฝ่ายต่างไม่เข้าใจ
“ร…..รีบอร์น” ร่างบางกระซิบอย่างหวาดหวั่น รีบอร์นเดินเข้ามาใกล้เตียงอย่างช้าๆ อะไรบางอย่างทำให้แรมโบ้ถอดห่างออกไปจนเกือบชิดเตียงอีกฟาก
น่ากลัว……..
เหมือนพายุที่พร้อมโหมกระหน่ำใส่ทุกสรรพสิ่งที่ไม่รู้เรื่องราว!
รีบอร์นยื่นมือมาบีบแนวคางบอบบางจนเจ็บแปลบไปหมด ความโกรธเกรี้ยวปนสับสนฉายชัดอยู่ในดวงตาสีดำสนิท
โกรธเหรอ…..โกรธทำไม เขาทำอะไรผิด
ร่างบางพยายามเค้นสมองอย่างสุดความสามารถถึงเรื่องที่ตัวเองกระทำ……แต่ก็พบว่าว่างเปล่า
อย่าว่าแต่ไปทำอะไรเลย…….พูดยังแทบไม่ได้พูดกันด้วยซ้ำ หลังจากตกลงเป็นคนรักกัน
“กล้ามากที่ทำอย่างนั้นต่อหน้าชั้น” เสียงทุ้มพูดลอดไรฟัน ขณะที่ผลักร่างบางนอนราบไปกับเตียงกว้าง แรมโบ้ตัวสั่นสะท้านเมื่อมองสบสายตาคู่นั้น
“อ…..อะไร ชั้นไปทำอะไรให้นาย”
“ยามาโมโตะ ทาเคชิ” คำพูดเดียวทำให้ทุกสรรพสิ่งตกอยู่ในความเงียบ ได้ยินแค่เสียงลมหายใจแผ่วเบาของรีบอร์นกับลมหายใจที่ถี่ระรัวด้วยความหวาดหวั่นของเขาเท่านั้น
แรมโบ้กัดริมฝีปาก
อยากจะคิด……ว่ารีบอร์นกำลังหวงเขา
หัวใจดวงน้อยๆเต้นแรงขึ้นด้วยความคาดหวัง
วาดหวัง…….ถึงความรักที่ตนเองปรารถนา
ความรัก……ของรีบอร์น
“นาย…………หวงชั้นเหรอ” หลุดคำนั้นออกไปอย่างแผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบ แต่ความใกล้ชิดและความเงียบกลับทำให้ประโยคนั้นเด่นชัดขึ้นในใจของคนฟัง
รีบอร์นชะงักไปพักใหญ่ ความสับสนปรากฏอยู่ในดวงตาสีเข้มชั่วขณะ ก่อนจะจางหายไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับเสียงหัวเราะที่ดังขึ้นอย่างเหยียดหยาม
“ฮ่ะฮ่ะ เข้าใจอะไรผิดรึเปล่า อย่าสำคัญตัวเองผิดไป ไอวัวงี่เง่า ทำไมชั้นต้องหวงพวกชั้นต่ำด้วย”
พวกชั้นต่ำ……
อีกแล้วสินะ
“อ๋อ งั้นเหรอ…….”
ร่างบางกัดริมฝีปากอย่างข่มอารมณ์………รับรู้ได้ถึงความร้อนผ่าวที่ขอบตา…….อีกแล้ว……น้ำตาอีกแล้ว
โง่อีกแล้ว……คาดหวังอีกแล้ว……..ทุกครั้ง…….ซ้ำไปซ้ำมา
ก็ใช่……เขามันชั้นต่ำ…….เขามันงี่เง่า
แล้วทำไม………
“แล้วทำไม…….” พึมพำอย่างแผ่วเบา
“………………….”
“แล้วทำไม! แล้วมาขอคบชั้นทำไม ถ้าชั้นชั้นต่ำ ถ้าชั้นงี่เง่าขนาดนั้น นายก็คงชั้นต่ำกว่าที่ลดตัวลงมาขอคบคนชั้นต่ำ
แล้วก็คงงี่เง่ากว่าที่ลากคนงี่เง่ามาในห้องนอนของตัวเอง!”
เพียะ!
ใบหน้าหวานหันไปตามแรงตบนั้น น้ำตาเริ่มรินไหลอีกครั้งอย่างห้ามไม่อยู่ แต่ถึงกระนั้นก็ไม่คิดยอมแพ้….
“ตบอีกสิ…….ตบจนกว่านายจะพอใจ สะใจมากใช่มั้ย ไอคนชั่ว!”
แววตาสีดำสนิททอประกายเหี้ยมโหดก่อนที่มือหนากดหัวไหล่มนจนรู้สึกรวดร้าวไปทั่วทั้งกระดูก แรมโบ้ได้แต่ร้องไห้อยู่อย่างนั้น โดยที่ร่างสูงไม่พูดอะไรเลยสักคำ…..
ไร้คำปลอบโยน……ไร้คำขอโทษ……ไร้ความรู้สึกผิด……ไร้หัวใจ
เหนื่อยเหลือเกินที่จะต้องไล่ตามอยู่อย่างนี้ การเป็นคนรักกัน……มันหมายถึงอะไรสำหรับนายกันแน่ รีบอร์น
“หึหึ ด่าเสร็จแล้วใช่มั้ย…….”
“…………………….”
“คิดว่าชั้นจะให้แกด่าฟรีรึไง ไอวัวโง่”
“จะตบชั้นอีกรึไง” นัยน์ตาสีดำสนิทแสนเย็นชาของรีบอร์นประสานสบกับดวงตาสีเขียวคู่สวยของร่างบางที่ทอประกายอ่อนลง เห็นได้ชัดว่าคลื่นอารมณ์ของร่างบางนั้นหมดลงไปแล้ว ใบหน้าหวานเบือนหนี ซุกแก้มใสลงกับหมอน ขณะที่รีบอร์นยกยิ้มมุมปาก
--------------------------------------------------------------------------
ลบ nc ออกไปแล้วค่ะ
สำหรับผู้ที่อยากจะได้ nc ของตอนนี้ ให้ทิ้งอีเมล์เอาไว้นะค่ะ
หรือไม่ก็ติดตามอ่านที่บล็อกของซึล หรือว่าในบอร์ดรีบอร์นก็ได้ค่ะ
------------------------------------------------------------------------------
“แรมโบ้……………..”
รีบอร์นมองเรือนร่างบอบบางที่สลบไปแล้วด้วยความรู้สึกประหลาดที่ก่อขึ้นมาในจิตใจ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร……..
เพราะอะไร……..
การกระทำของเขา…….
ไม่เข้าใจเลย………..
ทำไมต้องกอด……ทำไมต้องเป็นคนรัก……….ทำไมถึงต้องหวง…….
หวงเหรอ………
ไม่ใช่หรอก! เราไม่ได้หวงไอวัวนี่ จะหวงมันไปทำไม ไม่เกี่ยวอะไรกับเรานี่……
คิ้วเข้มขมวดมุ่นขึ้นด้วยความยุ่งยากใจ สับสนจนไม่รู้ว่าจะทำยังไง………
คำว่า ‘คนรัก’ ที่ตัวเองพูดออกไปก็ไม่รู้ว่าหมายความว่ายังไง
ความสัมพันธ์กับผู้คนเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยคิดถึงอย่างจริงจังมาก่อน
ชีวิตของเขามีแต่การฆ่า………การทำงาน……..เป็นที่ปรึกษาและอาจารย์ให้เหล่ามาเฟียชื่อดัง……..
นอนกับผู้หญิงมานับไม่ถ้วนก็จริง แต่เขาก็ไม่เคยคิดเรื่องความสัมพันธ์กับพวกเธอเหล่านั้น อยากได้ก็ได้ อยากทิ้งก็ทิ้งไปอย่างไม่ไยดี
ต่างจากไอวัวนี่………ทั้งๆที่สมควรจะทิ้งไป……สมควรจะเมินเฉยตั้งแต่จูบนั่นด้วยซ้ำ
แต่กลับผูกมัดเอาไว้ด้วยการเป็น ‘คนรัก’
……สิ่งที่ต้องการเขาจริงๆคืออะไรกันแน่
‘รีบอร์น ชั้นรักนาย’………คำๆนั้นยังคงเด่นชัดอยู่ในหัว ฝังแน่นยากจะลบเลือน
รักชั้นงั้นเหรอ……….ทำไมกัน
เห็นอะไรดีในตัวชั้น………ทำไมต้องยึดติดกับชั้นขนาดนั้น…….
ไม่เข้าใจ ทั้งตัวนาย…….และตัวเอง………
อยากจะรำคาญคำว่า รัก………….ทุกๆทีเหมือนที่รำคาญเมื่อออกมาจากปากหญิงสาวมากมาย
แต่ทำไม่ได้เลย……..
แม้สมองจะสั่งให้ปล่อยไป……..แต่หัวใจก็ยังร่ำร้อง
อยากได้ยินคำรักจากริมฝีปากอิ่มเต็มสีเรื่อนั่นอีกสักครั้ง
‘รีบอร์น……..ชั้นรักนาย’
บางที……..คนที่งี่เง่าที่สุดอาจจะเป็นเขาเอง
Tbc.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น