ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 5 : Begin (Bels part)
ผมเป็นเจ้าชาย.......
เจ้าชายที่น่ารัก.....
เจ้าชายที่นิสัยดี.......
เจ้าชายที่รักเพื่อน.......
แต่ว่าสาเหตุที่เจ้าชายทิ้งแรมโบ้จังไปในตอนที่แล้วน่ะเหรอ
.
.
.
.
สาวๆยังไงล่ะ......
คิดไม่ถึงใช่มั้ย ชิชิชิ
หยุดก่อน อย่ามองเจ้าชายอย่างนั้นสิ.....เจ้าชายเป็นคนดีนะ
เจ้าชายแค่หลงผิดนิดเดียวเองอ่า
ให้อภัยได้ใช่มั้ย.......
ให้อภัยสินะ เพราะเจ้าชายน่ารัก ชิชิชิ
.............................................................................................................................................................
ในช่วง 2-3 วันที่ผ่านมาเนี่ย ดูท่าทางแรมโบ้จังจะเหม่อลอยมากขึ้น บางครั้งก็นั่งถอนหายใจคนเดียว หรือไม่ก็ซบหน้าลงกับท่อนแขนตัวเอง ท่าทางยังกะคนมีความทุกข์.....
ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น.....
จะว่าทุกข์เกี่ยวกับเรื่องโคโรเนโร่ก็ไม่ใช่......อาการก็ไม่ได้น่าเป็นห่วง แค่ไปกินๆนอนๆให้เปลืองค่าห้องเล่น
ชิชิชิ เจ้าชายไม่ชอบเรื่องใช้สมองเลย......สมองเจ้าชายมีไว้คิดเรื่องสาวๆเท่านั้น!
ไม่ได้การ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ถามเอาตรงๆเลยล่ะกัน......เจ้าชาย fighting!!!
"แรมโบ้อ่าาาาาา" ไม่ตอบสนองเจ้าชายเลยอ่ะ แถมยังถอนหายใจหนักกว่าเดิม
"แรมโบ้!!!!!!!!!"
"ห่ะ หา ว่าไง" หน้าเอ๋อเลย แรมโบ้นี่น่ารักชะมัด.......
"เจ้าชายเรียกตั้งนานแล้วนะ เหม่อคิดถึงโคโรเนโร่รึไง"
"อืม เฮ้ออออ......."
แซวนิดหน่อยแต่ดันถอนหายใจซะเจ้าชายงง ชิชิชิ แสดงว่าไม่ได้คิดถึงโคโรเนโร่จริงด้วย
"นี่ เบล ชั้นอยากโดดเรียน ขอนอนตรงนี้สักพักนะ"
ว่าแล้วแรมโบ้จังก็ทิ้งตัวลงนอนบนพื้นหญ้าทันที ดวงตาสีเขียวใสปิดสนิทแทบทันที อ่า......ดูท่าทางจะทุกข์ใจมากสินะ งั้นเจ้าชายค่อยถามล่ะกัน ชิชิชิ ปล่อยให้แรมจังนอนพักไปก่อน
"อืมมม เจ้าชายก็จะโดดเรียนเป็นเพื่อนแรมโบ้น้า" เจ้าชายพูดออกไป แล้วล้มตัวลงนอนข้างๆ ลมแถวนี้เย็นชะมัด........ชักง่วงแล้วสิ
ตี๊ด ตี๊ด ต๊ด ตี๊ด ตี๊ด
หืม ยังไม่ทันนอนเลย อะไรกันล่ะเนี่ย.......น่ารำคาญเป็นบ้า เจ้าชายควักมือถือออกมาดู
'นัดพบหมอที่โรงพยาบาลวองโกเล่'
อ๊ากกก ตายล่ะ ไม่ได้การแล้ว.........ลืมไปเลยว่าวันนี้ต้องไปโรงพยาบาล ชิชิชิ โง่จังเลย ไม่สิ เจ้าชายไม่โง่หรอก แค่ลืมเองอ่า
ขอโทษน้า แรมโบ้จัง เจ้าชายต้องไปแล้ว........
ว่าแล้ว เจ้าชายก็รีบวิ่งออกไปทันที ปีนรั้วโรงเรียนออกไปด้วย แถมยังต้องวิ่งหนีกรรมการรักษาระเบียบอีก
เฮ้อ......จะไปหาหมอทั้งที ยุ่งยากชะมัด
ถ้าไม่ติดว่าราชากะราชินี(ป่ะป๊า มะหม่า)บังคับนะ จ้างให้ก็ไม่ไปหรอก
วิ่งหนีกรรมการรักษาระเบียบแทบตาย กว่าจะมาถึงในเมืองได้ ชิชิชิ
จะวิ่งไล่ทำไมไม่รู้......เจ้าชายไม่ได้ทำผิดซะหน่อย แย่ชะมัด
แต่วันนี้เจ้าชายก็ไม่ได้ไปหาหมอจนได้ ก็ดันเดินผ่านผับแถวนั้นพอดี
แล้วสาวๆก็น่ารักจัง ทำให้เจ้าชายต้องเดินล่องลอยตามไปจนได้ หมออะไรเอาไว้ก่อน ชิชิชิ
………………………………………………………………………………………………………………………………..
ตอนบ่ายของอีกวัน
เจ้าชายตื่นนอนมา ก็เจอท่อนแขนขาวๆโอบรอบอกตัวเองอยู่ อ่า…..ผู้หญิงนี่
เวรแล้ววว นอนกะเค้าไปแล้วทำไงอ่า
เปิดกระเป๋าตังค์ตัวเอง ไม่มีเงินสักเยนเดียว……แล้วเจ้าชายจะเอาอะไรไปจ่ายเค้าล่ะเนี่ย
ไม่ได้แล้ว……เจ้าชายต้องชิ่งเดี๋ยวนี้
เจ้าชายลุกขึ้นอย่างแผ่วเบา สวมเสื้อผ้าลวกๆแล้วรีบออกมาทันที
ดีจัง……ของฟรี ช๊อบชอบ
เมื่อวานเจ้าชายโดนหลอกล่อจนไม่ได้ไปหาหมอ วันนี้เลยต้องไปก่อนที่จะโดนม่ะม๊าเอาดาบไล่ฟัน
"อ่า เบลจังนี่" คุณพยาบาลสาวร่างตุ้ยนุ้ยวิ่งด้วยความเร็วสูงมาหาเจ้าชาย แล้วดึงเจ้าชายไปกอดทันที เจ็บง่า.......
"ปล่อยเจ้าชายนะ"
"จ้า จ้า แหม เบลจังนี่ละก็......น่ารักชะมัด" ว่าแล้ว คุณพยาบาลก็กอดเจ้าชายแน่นขึ้นไปอีก เอาหัวมาถูๆแก้มเจ้าชายด้วย พอดีกับที่พยาบาลคนอื่นๆวิ่งมารุมล้อมเจ้าชาย
น่ารำคาญชะมัดแมลงสาบพวกนี้……..
ช่วงแรกๆที่เจ้าชายมาที่นี่ยังกลัวกันแทบเป็นแทบตาย…….
กะอีแค่เจ้าชายเอามีดมาขว้างเล่นเอง……จะหลบกันทำไม
เรื่องแค่นี้ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้
รู้งี้ไม่รักษาซะก็ดีหรอก
"ปล่อยเบลจังเถอะ" คุณพยาบาลนางฟ้าพูดขึ้นมา แล้วทุกคนก็ปล่อยเจ้าชายออกทันที ลิปสติกเต็มเสื้อเจ้าชายเลยอ่า ชิชิชิ....น่ารำคาญชะมัด เดี๋ยวก็ฆ่าทิ้งให้หมดเลยนี่
คุณพยาบาลนางฟ้าเดินมาใกล้เจ้าชาย อ่า......สาวคนนี้แหละที่ทำให้เจ้าชายมาโรงพยาบาลได้ทุกอาทิตย์
รักแรกของเจ้าชายเลยน้า
คุณนางฟ้าเดินมาจูงมือเจ้าชายไปตามทางเดินสีขาว ชิชิชิ มีความสุขจัง มือคุณนางฟ้านิ๊มนิ่ม หน้าอกก็ใหญ่ด้วย
"เบลจังจ๊ะ" คุณนางฟ้าหันมาพูดกับผม อ่าาา สวยจัง แต่แม่สควอโล่สวยกว่าอ่ะ "คุณหมอดีโน่เค้าย้ายไปอยู่เมืองอื่นแล้วนะจ๊ะ"
"อ้าว แล้วใครจะรักษาเจ้าชายอ่ะ"
"เค้าเป็นคุณหมอที่เก่งมากๆเลย นี่ไงถึงแล้ว"
จะไปไหนอ่ะคุณพยาบาลนางฟ้า อย่าทิ้งเจ้าชายไว้สิ!
เจ้าชายยืนมองประตูห้องอย่างปลงตก แต่อาจจะดีก็ได้…….ถ้าคุณหมอเป็นผู้หญิงอกอึ๋มก็ดีน่ะสิ
อ่า……ช้าไม่ได้แล้ว เจ้าชายเข้าโลดดดด
.
.
.
ผิดคาดสุดๆ
หมวกรูปกบสีเขียวใบเบอเริ่มบนหัวสีทองนั่นมันอะไรกัน……..หมอโรงพยาบาลนี้นอกจากจะย้อมผมทองแล้วยังสติไม่ดีอีก สังเกตได้จากคุณหมอดีโน่ที่เคยรักษาเจ้าชาย
เจ้าชายว่าถัดจากหมอซุ่มซ่าม เจ้าชายก็เจอหมอติงต๊องแล้วล่ะ ชิชิชิ
“นั่งลงสิ ยืนบื้ออะไรอยู่” เสียงหวานๆที่ดังขึ้นมาทำให้เจ้าชายหน้าเบ้
“กล้าดียังไงมาสั่งเจ้าชาย เจ้าชายเป็นเจ้าชายนะ”
คุณหมอหมวกกบเงยหน้าขึ้นมามองสบตากับเจ้าชายทำเอาเจ้าชายตะลึงไปเลย อ่า……นั่นมันผู้ชายหรือผู้หญิงเนี่ย หน้าหวานชะมัด ขนตาก็ย๊าวยาว สวยกว่าคุณพยาบาลนางฟ้าอีก
ของอย่างนี้มันต้องพิสูจน์……
เจ้าชายเดินเข้าไปใกล้ที่โต๊ะคุณหมอ โน้มหน้าลงไปใกล้ๆ แล้วเอามือ……..จิ้ม!!! ไปที่หน้าอกของคุณหมออย่างแรง!
“โอ๊ย อะไรกันเนี่ย” คุณหมอหมวกกบโวยวาย ส่วนเจ้าชายก็ได้ขมวดคิ้ว
“อ้าว ผู้ชายหรอกเหรอ”
“ก็ผู้ชายน่ะเซ่ แกเห็นเป็นผู้หญิงรึไง ไอเจ้าชายโรคจิต”
เสียงนิ่งๆทั้งที่ยังกวนประสาทนี่มันน่ารำคาญชะมัด นอกจากติงต๊องแล้วยังปากเสียอีก หรือข่าวลือที่เจ้าชายได้ยินมาว่า หมอโรงพยาบาลนี้ไม่ปกติ ท่าจะจริงล่ะ ชิชิชิ
“เจ้าชายชื่อ เบล คุณหมอหมวกกบชื่ออะไร”
มือเรียวบางถอดหมวกรูปกบออกแทบจะทันที ใบหน้าหวานขึ้นสีเล็กน้อย อ่า…..น่ารักจัง ทำไมเจ้าชายใจง่ายจังเนี่ย ชิชิชิ
“ไม่ใช่อย่างนั้น แค่คนไข้คนก่อนเป็นโรคคลั่งกบ ชั้นก็เลยต้องใส่แล้วลืมถอดออก ไม่ใช่รสนิยมชั้นนะ!”
“ทำไมอ่ะ น่ารักดีออก ใส่ไปเลย” แล้วเจ้าชายก็จัดการสวมหมวกกบให้คุณหมอ ชิชิชิ สนุกจัง
“นี่! ตกลงจะรักษามั้ย”
“รักษาสิ ไม่งั้นโดนตัดเงินค่าขนมอ่า”
เจ้าชายนั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะ ส่วนคุณหมอก็มีท่าทางเหมือนหมอมากขึ้น
“ชั้นชื่อ ฟราน มารักษานายแทนดีโน่ที่ย้ายไปประจำที่อื่น”
“ยินดีที่ได้รู้จัก เจ้าชายชื่อ เบล อ่า”
“นายบอกชั้นแล้วนะ เจ้าชายอะไรสมองเสื่อม”
เจ้าชายเบ้หน้า อะไรกัน…..หน่าตาก็น่ารัก ทำไมปากเสียอย่างนี้เนี่ย
อย่าให้เจ้าชายพกมีดนะ…..
“เท่าที่ดู นายเป็นโรคจิตประเภทซาดิสม์ใช่มั้ย”
“ไม่รู้อ่า……เจ้าชายเป็นคนป่วยนะ”
ไม่ได้ซาดิส์ซะหน่อย…….แค่ชอบเห็นคนอื่นเจ็บปวดนี่ซาดิสม์ตรงไหนกัน เจ้าชายออกจะมีรสนิยมชอบเลือดขนาดนี้……..ไม่ใช่เลือดตัวเองนะ ต้องเลือดคนอื่นนี่มันสะใจจริงๆ……เห็นมั้ย เจ้าชายปกติจะตาย
“นายมีอาการชอบเห็นเลือด ชอบทำร้ายคนอื่น ชอบเล่นมีด แต่เท่าที่ดู ก็หายไปเยอะแล้วนี่”
“อือ ก็หมอดีโน่น่ะสิ บอกให้ม่ะม๊าริบมีดเจ้าชาย เซ็งเลย”
“เวลาเห็นเลือดแล้ว นายไม่รู้สึกว่ามันผิดปกติมั้งรึไง” อยู่ดีๆหมอกบก็ทำหน้าจริงจัง มองสบตาเจ้าชาย อ่า….รู้สึกเหมือนโดนไฟช๊อตนิดๆแฮะ เจ้าชายเป็นไรเนี่ย
“ไม่เห็นเป็นไรนี่ ตอนอยู่บ้าน เจ้าชายก็เห็นเลือดทุกวัน”
คุณหมอเลิกคิ้วอย่างงุนงง มามะ เดี๋ยวเจ้าชายบอก
“ก็ราชาน่ะสิตบราชินีทุกวันเลย ทั้งจิกหัว ทั้งตบตี” เจ้าชายฉีกยิ้ม ขณะที่คุณหมอเบิกตากว้าง
“แม่นาย…..ไม่หย่ารึไง”
“อ้าว……ยุให้ครอบครัวเขาแตกแยกเหรอ คุณหมอกบนี่ไม่ไหวเลย”
“อย่าเรียกชั้นอย่างนั้นนะ ไอเจ้าชายวิปริต ฮึ่ม”
ด่าเจ้าชายอีกล่ะ
“ฟราน”
“อะไรนะ”
“เจ้าชายเรียกว่า ฟราน ไง หรืออยากให้เรียกว่าคุณหมอกบ” ใบหน้าหวานแดงเรื่อ ใบหน้าหวานงอง้ำแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
“ไม่ต้องพาออกนอกเรื่องเลย ว่าไงเรื่องแม่นาย”
“มะม๊าไม่หย่าหรอก พอโดนตบเสร็จแล้วก็พากันเข้าห้อง ดูท่าทางมีความสุขจะตาย”
“เข้าใจแล้ว”
อยู่ดีๆคุณหมอก็พูดเสียงดัง แล้วเขียนอะไรขยุกขยิกในกระดาษ ไม่หันมาสนใจเจ้าชาย แย่จัง ชิชิชิ
“เอานี่ให้แม่นาย” มือเรียวบางยื่นกระดาษนัดพบผู้ปกครองมาให้เจ้าชาย อ่า…..เจ้าชายโดนเรียกพบผู้ปกครอง ไม่น้า เจ้าชายจะโดนหักเงินค่าขนมมั้ยเนี่ย
“วันนี้พอแค่นี้ก่อน เจอกันใหม่อีก 2 วัน” คุณหมอลุกขึ้น บิดขี้เกียจเล็กน้อย เดินเข้ามาหาเจ้าชาย
เจ้าเลยเลยต้องยืนตาม อ่า….หมอกบตัวเล็กจัง
“อย่าเพิ่งสิ” เจ้าชายดึงข้อมือคุณหมอที่ทำท่าจะเดินออกจากห้อง
“อะไรอีก ชั้นง่วงแล้วนะ เมื่อคืนกว่าจะจัดการคนไข้ที่คิดว่าตัวเองเป็นฮ่องเต้ได้ เล่นเอาไม่ได้นอน แย่ชะมัด”
แล้วเขาจะเล่าให้ไอเด็กเจ้าชายวิปริตนี่ฟังทำไมเนี่ย
“มาเป็นแฟนเจ้าชายมั้ย” เจ้าชายถามพลางฉีกยิ้มกว้าง เห็นอย่างนี้สาวๆก็หลงเจ้าชายน้า
“ไม่มีทาง” ปฏิเสธอย่างไม่มีเยื่อใยเลยอ่ะ ชิชิชิ
“อย่าใจร้ายสิ เจ้าชายยกตำแหน่งให้ฟรานเป็นรักแรกก็ได้นะ” เจ้าชายทำตาวิ้งๆ ถึงแม้ว่าผมจะปิดหน้าเจ้าชายจนมองไม่เห็นก็เหอะ
“ทำไมชั้นต้องอยากได้ด้วย”
เสียงเย็นชาจัง
“แหม ก็ฟรานจะได้ช่วยดูแลอาการเจ้าชายอย่างใกล้ชิด ถึงเนื้อถึงตัวไง”
“ประโยคนายมันฟังแปลกๆนะ แล้วอีกอย่างทำอย่างนี้มันก็ผิดจรรยาบรรณแพทย์ด้วย นอกจากวิปริตแล้วยังซื่อบื้ออีก”
“ชิชิชิ ถ้าเป็นเรื่องแหกกฎล่ะก็…..เจ้าชายกับแรมโบ้ก็ทำบ่อยไป”
“ใครนะ”
“อะไร……ใครอ่ะ”
“เพื่อนนายอ่ะ ชื่อว่าอะไรนะ”
“แรมโบ้” ฟรานมีสีหน้าครุ่นคิด พลางเอ่ยว่า
“ตัวเล็กๆ หน้าหวานๆ ผมสีดำ ตาสีเขียว”
“อ่ะ ใช่เลย รู้จักได้ไง”
“ก็เมื่อวานตอนดึก ฮิบาริบอกว่า………”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“คุณหมอค่ะ คนไข้มาอีกรายแล้วค่ะ”
“รู้แล้วๆๆๆ” คุณหมอกบตะโกนออกไป พลางถอนหายใจ
“ไปได้แล้ว คนไข้มาอีกแล้ว” ออกปากไล่ แต่เจ้าชายไม่ยอมไปง่ายๆหรอก
“เดี๋ยวๆๆๆ พรุ่งนี้ว่างมั้ย”
“อือ ว่าง พรุ่งนี้ไม่มีตรวจ มีอะไร” เลิกคิ้วน้อยๆ ขณะที่มือบางพยายามผลักอกคนตัวสูงกว่าให้ออกไปจากห้องตรวจไข้
“ไปเดทกัน แต่งตัวรอไว้เลยนะ เดี๋ยวเจ้าชายไปรับที่บ้าน”
เจ้าชายฉีกยิ้มกว้าง ขณะที่ดึงคุณหมอกบมากอดแนบแน่น ดิ้นไม่หยุดเลยล่ะ กลิ่นตัวหอมด้วย ชิชิชิ ถึงจะไม่ใช่กลิ่นเลือดแต่เจ้าชายก็ชอบจัง
“ปล่อย”
“ไม่เอา จนกว่าจะยอมตกลง ไม่งั้นก็ให้คนไข้เปิดประตูเข้ามาเห็นเนี่ยแหละ”
“นี่! ไอเจ้าชายวิปริต!” เสียงแหลมๆกระแทกหูเจ้าชาย
“โดนว่าอีกแล้ว ถ้าเจ้าชายไม่โดนริบมีดนะ จะเอามาปาใส่ซะเลย”
“เออๆๆ ตกลง ชั้นจะไปเดท พอใจรึยัง” เสียงหวานกระแทกกระทั้นเจ้าชาย แต่อ่า…..มีความสุขจัง
เจ้าชายปล่อยคุณหมอกบออก ก่อนจะกดจมูกลงไปที่แก้มหอมๆอย่างรวดเร็วจนคนถูกทำอ้าปากค้าง
“แล้วเจอกันพรุ่งนี้ 10 โมงที่บ้านฟรานนะ”
ว่าแล้วก็วิ่งปรู๊ดออกไปทันที ทิ้งคุณหมอที่ช็อกค้างไปแล้วกับใบหน้าที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำอย่างน่ารัก
บ้าชะมัด…….อย่าบอกนะว่าเราหวั่นไหวไปกับไอเด็กซาดิสม์นี่
บอกว่าจะมารับ….รู้แล้วรึไงว่าบ้านอยู่ไหน
เป็นเจ้าชายที่ซื่อบื้อจริงๆ
แต่ถึงอย่างนั้น…..หัวใจก็ยังเต้นแรง
ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นหน้า…….
แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายคึกคะนองตามประสาเด็ก
แต่ก็ยังอยากลองดูสักครั้ง………..อยากจะลองกุมหัวใจเจ้าชายวิปริตคนนี้ดู
ฮ่ะฮ่ะ ดูท่าทางเขาจะเป็นมาโซคิสม์จริงๆ
Tbc.
เจ้าชายที่น่ารัก.....
เจ้าชายที่นิสัยดี.......
เจ้าชายที่รักเพื่อน.......
แต่ว่าสาเหตุที่เจ้าชายทิ้งแรมโบ้จังไปในตอนที่แล้วน่ะเหรอ
.
.
.
.
สาวๆยังไงล่ะ......
คิดไม่ถึงใช่มั้ย ชิชิชิ
หยุดก่อน อย่ามองเจ้าชายอย่างนั้นสิ.....เจ้าชายเป็นคนดีนะ
เจ้าชายแค่หลงผิดนิดเดียวเองอ่า
ให้อภัยได้ใช่มั้ย.......
ให้อภัยสินะ เพราะเจ้าชายน่ารัก ชิชิชิ
.............................................................................................................................................................
ในช่วง 2-3 วันที่ผ่านมาเนี่ย ดูท่าทางแรมโบ้จังจะเหม่อลอยมากขึ้น บางครั้งก็นั่งถอนหายใจคนเดียว หรือไม่ก็ซบหน้าลงกับท่อนแขนตัวเอง ท่าทางยังกะคนมีความทุกข์.....
ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น.....
จะว่าทุกข์เกี่ยวกับเรื่องโคโรเนโร่ก็ไม่ใช่......อาการก็ไม่ได้น่าเป็นห่วง แค่ไปกินๆนอนๆให้เปลืองค่าห้องเล่น
ชิชิชิ เจ้าชายไม่ชอบเรื่องใช้สมองเลย......สมองเจ้าชายมีไว้คิดเรื่องสาวๆเท่านั้น!
ไม่ได้การ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ถามเอาตรงๆเลยล่ะกัน......เจ้าชาย fighting!!!
"แรมโบ้อ่าาาาาา" ไม่ตอบสนองเจ้าชายเลยอ่ะ แถมยังถอนหายใจหนักกว่าเดิม
"แรมโบ้!!!!!!!!!"
"ห่ะ หา ว่าไง" หน้าเอ๋อเลย แรมโบ้นี่น่ารักชะมัด.......
"เจ้าชายเรียกตั้งนานแล้วนะ เหม่อคิดถึงโคโรเนโร่รึไง"
"อืม เฮ้ออออ......."
แซวนิดหน่อยแต่ดันถอนหายใจซะเจ้าชายงง ชิชิชิ แสดงว่าไม่ได้คิดถึงโคโรเนโร่จริงด้วย
"นี่ เบล ชั้นอยากโดดเรียน ขอนอนตรงนี้สักพักนะ"
ว่าแล้วแรมโบ้จังก็ทิ้งตัวลงนอนบนพื้นหญ้าทันที ดวงตาสีเขียวใสปิดสนิทแทบทันที อ่า......ดูท่าทางจะทุกข์ใจมากสินะ งั้นเจ้าชายค่อยถามล่ะกัน ชิชิชิ ปล่อยให้แรมจังนอนพักไปก่อน
"อืมมม เจ้าชายก็จะโดดเรียนเป็นเพื่อนแรมโบ้น้า" เจ้าชายพูดออกไป แล้วล้มตัวลงนอนข้างๆ ลมแถวนี้เย็นชะมัด........ชักง่วงแล้วสิ
ตี๊ด ตี๊ด ต๊ด ตี๊ด ตี๊ด
หืม ยังไม่ทันนอนเลย อะไรกันล่ะเนี่ย.......น่ารำคาญเป็นบ้า เจ้าชายควักมือถือออกมาดู
'นัดพบหมอที่โรงพยาบาลวองโกเล่'
อ๊ากกก ตายล่ะ ไม่ได้การแล้ว.........ลืมไปเลยว่าวันนี้ต้องไปโรงพยาบาล ชิชิชิ โง่จังเลย ไม่สิ เจ้าชายไม่โง่หรอก แค่ลืมเองอ่า
ขอโทษน้า แรมโบ้จัง เจ้าชายต้องไปแล้ว........
ว่าแล้ว เจ้าชายก็รีบวิ่งออกไปทันที ปีนรั้วโรงเรียนออกไปด้วย แถมยังต้องวิ่งหนีกรรมการรักษาระเบียบอีก
เฮ้อ......จะไปหาหมอทั้งที ยุ่งยากชะมัด
ถ้าไม่ติดว่าราชากะราชินี(ป่ะป๊า มะหม่า)บังคับนะ จ้างให้ก็ไม่ไปหรอก
วิ่งหนีกรรมการรักษาระเบียบแทบตาย กว่าจะมาถึงในเมืองได้ ชิชิชิ
จะวิ่งไล่ทำไมไม่รู้......เจ้าชายไม่ได้ทำผิดซะหน่อย แย่ชะมัด
แต่วันนี้เจ้าชายก็ไม่ได้ไปหาหมอจนได้ ก็ดันเดินผ่านผับแถวนั้นพอดี
แล้วสาวๆก็น่ารักจัง ทำให้เจ้าชายต้องเดินล่องลอยตามไปจนได้ หมออะไรเอาไว้ก่อน ชิชิชิ
………………………………………………………………………………………………………………………………..
ตอนบ่ายของอีกวัน
เจ้าชายตื่นนอนมา ก็เจอท่อนแขนขาวๆโอบรอบอกตัวเองอยู่ อ่า…..ผู้หญิงนี่
เวรแล้ววว นอนกะเค้าไปแล้วทำไงอ่า
เปิดกระเป๋าตังค์ตัวเอง ไม่มีเงินสักเยนเดียว……แล้วเจ้าชายจะเอาอะไรไปจ่ายเค้าล่ะเนี่ย
ไม่ได้แล้ว……เจ้าชายต้องชิ่งเดี๋ยวนี้
เจ้าชายลุกขึ้นอย่างแผ่วเบา สวมเสื้อผ้าลวกๆแล้วรีบออกมาทันที
ดีจัง……ของฟรี ช๊อบชอบ
เมื่อวานเจ้าชายโดนหลอกล่อจนไม่ได้ไปหาหมอ วันนี้เลยต้องไปก่อนที่จะโดนม่ะม๊าเอาดาบไล่ฟัน
"อ่า เบลจังนี่" คุณพยาบาลสาวร่างตุ้ยนุ้ยวิ่งด้วยความเร็วสูงมาหาเจ้าชาย แล้วดึงเจ้าชายไปกอดทันที เจ็บง่า.......
"ปล่อยเจ้าชายนะ"
"จ้า จ้า แหม เบลจังนี่ละก็......น่ารักชะมัด" ว่าแล้ว คุณพยาบาลก็กอดเจ้าชายแน่นขึ้นไปอีก เอาหัวมาถูๆแก้มเจ้าชายด้วย พอดีกับที่พยาบาลคนอื่นๆวิ่งมารุมล้อมเจ้าชาย
น่ารำคาญชะมัดแมลงสาบพวกนี้……..
ช่วงแรกๆที่เจ้าชายมาที่นี่ยังกลัวกันแทบเป็นแทบตาย…….
กะอีแค่เจ้าชายเอามีดมาขว้างเล่นเอง……จะหลบกันทำไม
เรื่องแค่นี้ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้
รู้งี้ไม่รักษาซะก็ดีหรอก
"ปล่อยเบลจังเถอะ" คุณพยาบาลนางฟ้าพูดขึ้นมา แล้วทุกคนก็ปล่อยเจ้าชายออกทันที ลิปสติกเต็มเสื้อเจ้าชายเลยอ่า ชิชิชิ....น่ารำคาญชะมัด เดี๋ยวก็ฆ่าทิ้งให้หมดเลยนี่
คุณพยาบาลนางฟ้าเดินมาใกล้เจ้าชาย อ่า......สาวคนนี้แหละที่ทำให้เจ้าชายมาโรงพยาบาลได้ทุกอาทิตย์
รักแรกของเจ้าชายเลยน้า
คุณนางฟ้าเดินมาจูงมือเจ้าชายไปตามทางเดินสีขาว ชิชิชิ มีความสุขจัง มือคุณนางฟ้านิ๊มนิ่ม หน้าอกก็ใหญ่ด้วย
"เบลจังจ๊ะ" คุณนางฟ้าหันมาพูดกับผม อ่าาา สวยจัง แต่แม่สควอโล่สวยกว่าอ่ะ "คุณหมอดีโน่เค้าย้ายไปอยู่เมืองอื่นแล้วนะจ๊ะ"
"อ้าว แล้วใครจะรักษาเจ้าชายอ่ะ"
"เค้าเป็นคุณหมอที่เก่งมากๆเลย นี่ไงถึงแล้ว"
จะไปไหนอ่ะคุณพยาบาลนางฟ้า อย่าทิ้งเจ้าชายไว้สิ!
เจ้าชายยืนมองประตูห้องอย่างปลงตก แต่อาจจะดีก็ได้…….ถ้าคุณหมอเป็นผู้หญิงอกอึ๋มก็ดีน่ะสิ
อ่า……ช้าไม่ได้แล้ว เจ้าชายเข้าโลดดดด
.
.
.
ผิดคาดสุดๆ
หมวกรูปกบสีเขียวใบเบอเริ่มบนหัวสีทองนั่นมันอะไรกัน……..หมอโรงพยาบาลนี้นอกจากจะย้อมผมทองแล้วยังสติไม่ดีอีก สังเกตได้จากคุณหมอดีโน่ที่เคยรักษาเจ้าชาย
เจ้าชายว่าถัดจากหมอซุ่มซ่าม เจ้าชายก็เจอหมอติงต๊องแล้วล่ะ ชิชิชิ
“นั่งลงสิ ยืนบื้ออะไรอยู่” เสียงหวานๆที่ดังขึ้นมาทำให้เจ้าชายหน้าเบ้
“กล้าดียังไงมาสั่งเจ้าชาย เจ้าชายเป็นเจ้าชายนะ”
คุณหมอหมวกกบเงยหน้าขึ้นมามองสบตากับเจ้าชายทำเอาเจ้าชายตะลึงไปเลย อ่า……นั่นมันผู้ชายหรือผู้หญิงเนี่ย หน้าหวานชะมัด ขนตาก็ย๊าวยาว สวยกว่าคุณพยาบาลนางฟ้าอีก
ของอย่างนี้มันต้องพิสูจน์……
เจ้าชายเดินเข้าไปใกล้ที่โต๊ะคุณหมอ โน้มหน้าลงไปใกล้ๆ แล้วเอามือ……..จิ้ม!!! ไปที่หน้าอกของคุณหมออย่างแรง!
“โอ๊ย อะไรกันเนี่ย” คุณหมอหมวกกบโวยวาย ส่วนเจ้าชายก็ได้ขมวดคิ้ว
“อ้าว ผู้ชายหรอกเหรอ”
“ก็ผู้ชายน่ะเซ่ แกเห็นเป็นผู้หญิงรึไง ไอเจ้าชายโรคจิต”
เสียงนิ่งๆทั้งที่ยังกวนประสาทนี่มันน่ารำคาญชะมัด นอกจากติงต๊องแล้วยังปากเสียอีก หรือข่าวลือที่เจ้าชายได้ยินมาว่า หมอโรงพยาบาลนี้ไม่ปกติ ท่าจะจริงล่ะ ชิชิชิ
“เจ้าชายชื่อ เบล คุณหมอหมวกกบชื่ออะไร”
มือเรียวบางถอดหมวกรูปกบออกแทบจะทันที ใบหน้าหวานขึ้นสีเล็กน้อย อ่า…..น่ารักจัง ทำไมเจ้าชายใจง่ายจังเนี่ย ชิชิชิ
“ไม่ใช่อย่างนั้น แค่คนไข้คนก่อนเป็นโรคคลั่งกบ ชั้นก็เลยต้องใส่แล้วลืมถอดออก ไม่ใช่รสนิยมชั้นนะ!”
“ทำไมอ่ะ น่ารักดีออก ใส่ไปเลย” แล้วเจ้าชายก็จัดการสวมหมวกกบให้คุณหมอ ชิชิชิ สนุกจัง
“นี่! ตกลงจะรักษามั้ย”
“รักษาสิ ไม่งั้นโดนตัดเงินค่าขนมอ่า”
เจ้าชายนั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะ ส่วนคุณหมอก็มีท่าทางเหมือนหมอมากขึ้น
“ชั้นชื่อ ฟราน มารักษานายแทนดีโน่ที่ย้ายไปประจำที่อื่น”
“ยินดีที่ได้รู้จัก เจ้าชายชื่อ เบล อ่า”
“นายบอกชั้นแล้วนะ เจ้าชายอะไรสมองเสื่อม”
เจ้าชายเบ้หน้า อะไรกัน…..หน่าตาก็น่ารัก ทำไมปากเสียอย่างนี้เนี่ย
อย่าให้เจ้าชายพกมีดนะ…..
“เท่าที่ดู นายเป็นโรคจิตประเภทซาดิสม์ใช่มั้ย”
“ไม่รู้อ่า……เจ้าชายเป็นคนป่วยนะ”
ไม่ได้ซาดิส์ซะหน่อย…….แค่ชอบเห็นคนอื่นเจ็บปวดนี่ซาดิสม์ตรงไหนกัน เจ้าชายออกจะมีรสนิยมชอบเลือดขนาดนี้……..ไม่ใช่เลือดตัวเองนะ ต้องเลือดคนอื่นนี่มันสะใจจริงๆ……เห็นมั้ย เจ้าชายปกติจะตาย
“นายมีอาการชอบเห็นเลือด ชอบทำร้ายคนอื่น ชอบเล่นมีด แต่เท่าที่ดู ก็หายไปเยอะแล้วนี่”
“อือ ก็หมอดีโน่น่ะสิ บอกให้ม่ะม๊าริบมีดเจ้าชาย เซ็งเลย”
“เวลาเห็นเลือดแล้ว นายไม่รู้สึกว่ามันผิดปกติมั้งรึไง” อยู่ดีๆหมอกบก็ทำหน้าจริงจัง มองสบตาเจ้าชาย อ่า….รู้สึกเหมือนโดนไฟช๊อตนิดๆแฮะ เจ้าชายเป็นไรเนี่ย
“ไม่เห็นเป็นไรนี่ ตอนอยู่บ้าน เจ้าชายก็เห็นเลือดทุกวัน”
คุณหมอเลิกคิ้วอย่างงุนงง มามะ เดี๋ยวเจ้าชายบอก
“ก็ราชาน่ะสิตบราชินีทุกวันเลย ทั้งจิกหัว ทั้งตบตี” เจ้าชายฉีกยิ้ม ขณะที่คุณหมอเบิกตากว้าง
“แม่นาย…..ไม่หย่ารึไง”
“อ้าว……ยุให้ครอบครัวเขาแตกแยกเหรอ คุณหมอกบนี่ไม่ไหวเลย”
“อย่าเรียกชั้นอย่างนั้นนะ ไอเจ้าชายวิปริต ฮึ่ม”
ด่าเจ้าชายอีกล่ะ
“ฟราน”
“อะไรนะ”
“เจ้าชายเรียกว่า ฟราน ไง หรืออยากให้เรียกว่าคุณหมอกบ” ใบหน้าหวานแดงเรื่อ ใบหน้าหวานงอง้ำแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
“ไม่ต้องพาออกนอกเรื่องเลย ว่าไงเรื่องแม่นาย”
“มะม๊าไม่หย่าหรอก พอโดนตบเสร็จแล้วก็พากันเข้าห้อง ดูท่าทางมีความสุขจะตาย”
“เข้าใจแล้ว”
อยู่ดีๆคุณหมอก็พูดเสียงดัง แล้วเขียนอะไรขยุกขยิกในกระดาษ ไม่หันมาสนใจเจ้าชาย แย่จัง ชิชิชิ
“เอานี่ให้แม่นาย” มือเรียวบางยื่นกระดาษนัดพบผู้ปกครองมาให้เจ้าชาย อ่า…..เจ้าชายโดนเรียกพบผู้ปกครอง ไม่น้า เจ้าชายจะโดนหักเงินค่าขนมมั้ยเนี่ย
“วันนี้พอแค่นี้ก่อน เจอกันใหม่อีก 2 วัน” คุณหมอลุกขึ้น บิดขี้เกียจเล็กน้อย เดินเข้ามาหาเจ้าชาย
เจ้าเลยเลยต้องยืนตาม อ่า….หมอกบตัวเล็กจัง
“อย่าเพิ่งสิ” เจ้าชายดึงข้อมือคุณหมอที่ทำท่าจะเดินออกจากห้อง
“อะไรอีก ชั้นง่วงแล้วนะ เมื่อคืนกว่าจะจัดการคนไข้ที่คิดว่าตัวเองเป็นฮ่องเต้ได้ เล่นเอาไม่ได้นอน แย่ชะมัด”
แล้วเขาจะเล่าให้ไอเด็กเจ้าชายวิปริตนี่ฟังทำไมเนี่ย
“มาเป็นแฟนเจ้าชายมั้ย” เจ้าชายถามพลางฉีกยิ้มกว้าง เห็นอย่างนี้สาวๆก็หลงเจ้าชายน้า
“ไม่มีทาง” ปฏิเสธอย่างไม่มีเยื่อใยเลยอ่ะ ชิชิชิ
“อย่าใจร้ายสิ เจ้าชายยกตำแหน่งให้ฟรานเป็นรักแรกก็ได้นะ” เจ้าชายทำตาวิ้งๆ ถึงแม้ว่าผมจะปิดหน้าเจ้าชายจนมองไม่เห็นก็เหอะ
“ทำไมชั้นต้องอยากได้ด้วย”
เสียงเย็นชาจัง
“แหม ก็ฟรานจะได้ช่วยดูแลอาการเจ้าชายอย่างใกล้ชิด ถึงเนื้อถึงตัวไง”
“ประโยคนายมันฟังแปลกๆนะ แล้วอีกอย่างทำอย่างนี้มันก็ผิดจรรยาบรรณแพทย์ด้วย นอกจากวิปริตแล้วยังซื่อบื้ออีก”
“ชิชิชิ ถ้าเป็นเรื่องแหกกฎล่ะก็…..เจ้าชายกับแรมโบ้ก็ทำบ่อยไป”
“ใครนะ”
“อะไร……ใครอ่ะ”
“เพื่อนนายอ่ะ ชื่อว่าอะไรนะ”
“แรมโบ้” ฟรานมีสีหน้าครุ่นคิด พลางเอ่ยว่า
“ตัวเล็กๆ หน้าหวานๆ ผมสีดำ ตาสีเขียว”
“อ่ะ ใช่เลย รู้จักได้ไง”
“ก็เมื่อวานตอนดึก ฮิบาริบอกว่า………”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“คุณหมอค่ะ คนไข้มาอีกรายแล้วค่ะ”
“รู้แล้วๆๆๆ” คุณหมอกบตะโกนออกไป พลางถอนหายใจ
“ไปได้แล้ว คนไข้มาอีกแล้ว” ออกปากไล่ แต่เจ้าชายไม่ยอมไปง่ายๆหรอก
“เดี๋ยวๆๆๆ พรุ่งนี้ว่างมั้ย”
“อือ ว่าง พรุ่งนี้ไม่มีตรวจ มีอะไร” เลิกคิ้วน้อยๆ ขณะที่มือบางพยายามผลักอกคนตัวสูงกว่าให้ออกไปจากห้องตรวจไข้
“ไปเดทกัน แต่งตัวรอไว้เลยนะ เดี๋ยวเจ้าชายไปรับที่บ้าน”
เจ้าชายฉีกยิ้มกว้าง ขณะที่ดึงคุณหมอกบมากอดแนบแน่น ดิ้นไม่หยุดเลยล่ะ กลิ่นตัวหอมด้วย ชิชิชิ ถึงจะไม่ใช่กลิ่นเลือดแต่เจ้าชายก็ชอบจัง
“ปล่อย”
“ไม่เอา จนกว่าจะยอมตกลง ไม่งั้นก็ให้คนไข้เปิดประตูเข้ามาเห็นเนี่ยแหละ”
“นี่! ไอเจ้าชายวิปริต!” เสียงแหลมๆกระแทกหูเจ้าชาย
“โดนว่าอีกแล้ว ถ้าเจ้าชายไม่โดนริบมีดนะ จะเอามาปาใส่ซะเลย”
“เออๆๆ ตกลง ชั้นจะไปเดท พอใจรึยัง” เสียงหวานกระแทกกระทั้นเจ้าชาย แต่อ่า…..มีความสุขจัง
เจ้าชายปล่อยคุณหมอกบออก ก่อนจะกดจมูกลงไปที่แก้มหอมๆอย่างรวดเร็วจนคนถูกทำอ้าปากค้าง
“แล้วเจอกันพรุ่งนี้ 10 โมงที่บ้านฟรานนะ”
ว่าแล้วก็วิ่งปรู๊ดออกไปทันที ทิ้งคุณหมอที่ช็อกค้างไปแล้วกับใบหน้าที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำอย่างน่ารัก
บ้าชะมัด…….อย่าบอกนะว่าเราหวั่นไหวไปกับไอเด็กซาดิสม์นี่
บอกว่าจะมารับ….รู้แล้วรึไงว่าบ้านอยู่ไหน
เป็นเจ้าชายที่ซื่อบื้อจริงๆ
แต่ถึงอย่างนั้น…..หัวใจก็ยังเต้นแรง
ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นหน้า…….
แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายคึกคะนองตามประสาเด็ก
แต่ก็ยังอยากลองดูสักครั้ง………..อยากจะลองกุมหัวใจเจ้าชายวิปริตคนนี้ดู
ฮ่ะฮ่ะ ดูท่าทางเขาจะเป็นมาโซคิสม์จริงๆ
Tbc.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น