ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4 : scar in heart
ชั้นไม่ต้องการความเห็นใจจากแก......เพราะแกมันไม่มีค่าพอ....
.
.
.
.
สิ่งแรกที่ผมเห็นเมื่อลืมตาตื่นขึ้นมา คือใบหน้าอันแข็งกร้าวของรีบอร์น...
ดูท่าทางว่า สติจะกลับมาสมบูรณ์แล้วสินะ.......รีบอร์นคนเมื่อวานก็เป็นแค่อีกตัวตนหนึ่ง
ตัวตน.....ที่เกิดขึ้นเพราะฤทธิ์สุรา
"ไปคุยอะไรมากับรีน่า"
"อะไร" ผมถามอย่างมึนงง รีน่า...ทำไมล่ะ
"ไม่ต้องมาเสแสร้ง แกไปคุยอะไรกับน้องสาวชั้นหล่ะ เล่าเรื่องของเรา เรียกร้องความเห็นใจรึไง"
เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหยียดหยามจนผมแทบทนไม่ได้.....
แต่อีกใจกลับต่อต้าน.....ที่เขาเป็นแบบนี้ ก็เพราะว่ามีปัญหาครอบครัวต่างหาก ครอบครัวที่ทำให้เขากลายเป็นคนแข็งกร้าว.....ความเกลียดชังที่กลายเป็นสาเหตุให้เขาเหยียดหยามคนอื่น
ไม่หรอก........
ไม่ใช่ความผิดของเขาเลย......
"ตอบมาสิ!!! ชั้นถามแกอยู่นะ" เสียงตวาดที่ดังขึ้นทำให้ผมสะดุ้งตกใจ พร้อมๆกับที่น้ำตาที่ไหลทะลักออกมาอย่างห้ามไม่อยู่....
"ช.....ชั้นเปล่านะ"
"โกหก!" รีบอร์นตะคอก มือหนาบีบข้อมือผมแน่นขึ้นจนผมรู้สึกปวดแปลบ เพราะพละกำลังที่ราวกับคีมเหล็กขนาดใหญ่ ผม.....ไม่อยากพูดออกไปว่ารีน่าคุยอะไรกับผม
แต่กลับทำให้เขาเข้าใจผิดซะได้
บางที....ผมควรจะต้องปกป้องตัวเองบ้าง
"ก็แค่เล่าเรื่องของนาย.....เรื่องของครอบครัวนาย เรื่องแม่เลี้ยงนาย....."
"เล่าว่าไง"
โดยพื้นฐานแล้ว....เขาไม่ใช่คนช่างซักไซ้ แต่นี่กลับไล่ต้อนผมราวกับกลัวอะไรบางอย่าง
บางทีเรื่องนี้....อาจจะมีผลกระทบอะไรบางอย่างกับเขา และมันทำให้ผมเริ่มรู้สึกกลัว
กลัว....ที่จะต้องเล่าออกมา
"ก....ก็ รีน่าบอกว่า ผู้หญิงคนนั้น.....ไม่ใช่แม่ของนาย....ล..แล้วที่นายไปมีอะไร....กับคนนั้นก็....ก...ก็เพราะ....รีน่า"
แววตาสีดำสนิทของเขาลุกโชนไปด้วยเพลิงอารมณ์ หัวใจของผมแทบจะหยุดเต้นเมื่อมองสบสายตานั้น.....เป็นแววตาที่ยากจะคาดเดา ราวกับพายุที่พร้อมจะพัดโหมกระหน่ำ ทำลายทุกสรรพสิ่งให้พินาศไป
และผม......ก็คือสิ่งๆนั้น
"งั้นเหรอ......."
"อ....อืม" ผมรีบพยักหน้า ก่อนจะเสริมต่ออย่างรวดเร็ว....
"แต่รีน่าก็ไม่ได้เล่ารายละเอียดนะ แค่มาขอร้องไม่ให้ชั้นทิ้งนายไป"
ผมเบิกตากว้างอย่างตกใจ อยากจะกัดปากตัวเองสักร้อยๆหน รีบอร์นเองก็หยุดชะงัก.....
ไร้สรรพเสียงใดๆอยู่อย่างนั้นเป็นเวลานาน ผมได้แต่ก้มหน้าต่ำ
ไม่อยากจะมองแววตาของรีบอร์นในตอนนี้
ไม่อยากรับรู้ว่า....มันจะทอประกายด้วยความรู้สึกแบบใดออกมา
แต่แล้ว......ผมเองกลับต้องเป็นฝ่ายแปลกใจ เมื่อเสียงหัวเราะทุ้มต่ำดังลอดออกมาจากริมฝีปากบางของรีบอร์น
"ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ ฮ่าๆๆๆ ตลกเป็นบ้า คนอย่างแกเนี่ยนะทิ้งชั้น"
รีบอร์นปล่อยมือออกจากข้อมือผม....ผมบิดข้อมือตัวเองไปมาก่อนจะพบว่ามันช้ำจนห้อเลือด เอาวะ....ยังดีที่เขาปล่อยผมไปซะที แต่แล้ว โดยไม่ทันรู้ตัว...เขาก็ผลักผมลงนอนราบกับเตียง รู้สึกได้ถึงน้ำหนักตัวที่ทาบทับอยู่บนเรือนร่างของตัวเองเมื่อเขาตามขึ้นมาคร่อมอย่างรวดเร็ว
"น...นายจะทำอะไรน่ะ"
"ดูไม่รู้รึไง"
"นายไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ก็ได้ ชั้นรู้ว่านายมีปัญหาครอบครัว.....แต่....."
"อย่างแกจะมารู้อะไร!!!!"
.....สะดุ้งกับเสียงตะคอกที่ดังมากกว่าครั้งไหนๆ พร้อมกับมือหนาที่กดลงมาที่ไหล่บอบบางจนปวดร้าว แต่ถึงอย่างนั้น....ก็ยังฝืนทน ด้วยว่าไม่อาจจะหลบหนีคนตรงหน้าได้พ้น....ไม่มีวัน
"ชั้นรู้ว่านายมีปัญหา แต่มาระบายกับชั้นอย่างนี้มันก็ไม่ช่วยอะไร ชั้นว่า...."
"แกมันก็แค่ของเล่นไร้ค่าที่ชั้นจะทิ้งเมื่อไหร่ก็ได้ อย่ามาทำรู้ดีไปหน่อยเลย.......ชั้นไม่ต้องการความเห็นใจไร้สาระ"
ถ้อยคำนั้นช่างเยียบเย็นราวกับน้ำแข็ง......กัดกร่อนหัวใจของคนฟังไปทีละน้อยจนกระทั่ง เกิดแผลลึกในจิตใจ
ก็ใช่.....เขามันไร้ค่าอยู่แล้วในสายตาของรีบอร์น
แถมยังโง่.....
แล้วไงล่ะ....คนอย่างเขาไม่มีสิทธิ์เห็นใจคนอื่นรึไง
ราวกับสิ่งเหล่านั้นถูกถ่ายทอดผ่านแววตาสีเขียวมรกตที่ฉายแววเจ็บช้ำ ร่างสูงลูบไล้อย่างแผ่วเบาไปที่เรือนผมนุ่มราวกับขนแมว ไล้นิ้วพันไปตามเรือนผมหอมกรุ่น ก่อนจะกระชากอย่างรุนแรงจนศีรษะแหนเงย ความเจ็บแสบที่หนังศรษะทำให้น้ำตาเริ่มคลอที่ดวงตาคู่สวยอีกครั้ง
"อ....อย่า ได้โปรดเถอะ รีบอร์น......"
..............................................................
Censor ค่ะ
ถึงจะไม่มี nc แต่ก็อ่านเนื้อหาต่อไปได้ค่ะ ^O^
................................................................
ร่างบางหอบหายใจแรง ลำคอแห้งผาก อกบอบบางกระเพื่อมขึ้นลงอย่างรุนแรง รีบอร์นลุกขึ้นยืนหลังจากจบบทรักอันเร่าร้อน เขาเดินหายเข้าไปในห้องน้ำโดยไม่แม้แต่จะชำเลืองสายตามามองเลือดที่ยังคงรินไหลจากช่องทางบอบบาง ที่เจ้าของไม่แม้แต่จะขยับเขยื้อนตัวได้
เสียงปิดประตูดังขึ้น พร้อมๆกับที่ร่างบางเริ่มร้องไห้อีกครั้ง
สมเพชตัวเองที่เป็นอยู่อย่างนี้
เกลียดนัก.....ไอผู้ชายเฮงซวย
ทำกันอย่างนี้มันเกินไปแล้ว
ร่างบางฝืนตัวขึ้นนั่ง ก่อนที่หันไปเห็นมีดพกแบบบางที่ตกอยู่ข้างเตียง.....
สูดลมหายใจช้าๆ ก่อนจะหันไปมองที่ประตูห้องน้ำด้วยแววตาที่ยากจะคาดเดาอารมณ์......
...................................................................................................................................................................
ทำลงไปอีกแล้ว
สายน้ำบริสุทธิ์ไหลผ่านกายแกร่งอย่างช้าๆ กระทบแผ่นอกกว้างไล้มาตามขาแข็งแรง ก่อนจะหยาดหยดลงสู่พื้นห้องน้ำสีขาว ตาคมมองดูสายน้ำสีแดงเจือจางที่ไหลลงสู่ท่อระบายแทบเท้าเขา แน่นอนว่า....มันต้องเป็นเลือดของเด็กนั่น
ไอเด็กที่ทำเป็นรู้มากเรื่องของครอบครัวเขา.....
ถึงมันจะเป็นความจริง.....แต่แผลเป็นซึ่งฝังลึกที่อยู่ในใจก็ไม่อาจลบเลือน
แค่เพียงไปสะกิดเล็กน้อย....ก็ฉีกขยายออกเป็นวงกว้างกัดกินไปทั่วหัวใจของเขา
ไม่ใช่บาดแผลทางร่างกาย....แต่เป็นทางจิตใจ
เลือดที่มองไม่เห็นได้ย้อมกินหัวใจของเขา
จนเป็นสีดำทมิฬ.....
สิ่งที่ทำกับเด็กนั่น....ก็แค่ความโมโห
ไม่สนหรอกว่าใครจะเป็นยังไง....ตั้งแต่เกิดมาก็ไม่เคยแคร์ใคร และไม่มีใครแคร์อยู่แล้ว
สิ่งเดียวที่ยอมไม่ได้.....คือการที่แม่เลี้ยงรังแกน้องสาวของเขา
ครอบครัว....เพียงหนึ่งเดียว
พ่อสวะพรรค์นั้นจะมีไปทำไม........พ่อประเภทไหนกันที่ทำลายครอบครอบครัวตัวเองได้อย่างหน้าตาเฉย
ทำมาบอกว่าเสียใจ......แล้วแก้ไขอะไรได้มั้ยล่ะ
ร่างสูงหลับตาลง พยายามขจัดความคิดนั้นออกไป
แต่ในห้วงคำนึงกลับมีเพียงเจ้าของใบหน้าหวานล้ำเข้ามาแทนที่ นัยน์ตาสีเขียวใสมรกตที่ทอประกายด้วยอารมณ์ต่างๆนาๆ เศร้า ผิดหวัง โกรธแค้น ความไร้เดียงสาที่ยั่วเย้าจนอดไม่ได้ที่จะ......
บ้าชิบ!
รีบอร์นลืมตาขึ้น ถอนหายใจ ก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวที่มีกลิ่นหอมกรุ่น กลิ่นเดียวกับเจ้าของของมันมาเช็ดอย่างลวกๆ พันอย่างหมิ่นเหม่ไว้ที่เอว ก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำไป
เดินเข้าไปใกล้ร่างบอบบางที่ยังคงก้มหน้าอยู่อย่างนั้น นิ่งจนผิดปกติ มือใหญ่ยื่นออกไปแต่ก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นคมมีดที่ร่างบอบบางยกออกมาขวางกั้นไว้
"ออกไปจากบ้านชั้น!"
"ก็แทงสิ รออะไร หึหึหึ"
คำกล่าวนั้นพาลให้มือไม้อ่อนอย่างห้ามไม่อยู่
ร่างบอบบางปล่อยมีดนั้นทิ้งก่อนจะเริ่มสะอื้นไห้อย่างสุดจะทน
แพ้แล้ว.......แพ้ทั้งร่างกายและจิตใจ
ร่างสูงยังคงมองแรมโบ้อย่างเงียบๆ มือหนาเก็บมีดที่ตกกอยู่บนเตียง โยนสิ่งนั้นไปที่มุมห้องก่อนจะเชยคางบอบบางขึ้นมา.....ร่างบางมองสบสายตานั้นก่อนที่บทรักครั้งใหม่จะเริ่มต้นไปจวบจนถึงเช้า
จนกว่าที่ความปรารถนาของร่างสูงนั้นจะสิ้นสุดลง....
เหลือทิ้งไว้เพียงร่องรอยของความเจ็บช้ำ
กับรอยแผลอันยากจะลบเลือนในหัวใจ......
รีบอร์นจากไปแล้ว.......ทันทีที่หมดความพอใจ
ผมรู้สึกสมเพชตัวเองชะมัด
แพ้อย่างหลุดลุ่ย.......ทั้งความกล้าที่จะปฏิเสธ ทั้งความกล้าที่จะตัดสินใจ
จนกระทั่งตอนนี้.....ผมก็แค่ของเล่นที่เขานึกจะทำก็ทำ พอหมดความสนใจก็ทอดทิ้งไปอย่างไม่ไยดี
สะโพกของผมปวดแปลบไปกับบทรักที่ป่าเถื่อนตลอดทั้งคืน แม้ว่ารีบอร์นจะเชยคางผมด้วยความอ่อนโยน แต่วิธีแสดงความรักของเขาช่างโหดร้ายจนผมหวาดผวายามคิดถึง คนอย่างนั้น.....คงไม่มีวันอ่อนโยนได้
......บางทีคงถึงเวลาที่ผมจะต้องไปหาหมอ
อับอาย.....แต่ก็ดีกว่าอยู่ให้ทรมานอย่างนี้
ผมคลานอย่างช้าๆไปที่ห้องน้ำ แผ่นกระเบื้องเย็นเฉียบ ตรงราวแขวนผ้า.....ยังคงมีกางเกงนักเรียนสีดำของรีบอร์นที่แขวนอยู่ เขาคงลืมทิ้งไว้.....
เมินเฉยต่อสิ่งนั้น แขนทั้งสองจับโถส้มเพื่อพยุงตัวขึ้น เลือดเริ่มไหลลงมาตามเรียวขาบาง ผมฝืนความเจ็บปวดก่อนจะเริ่มเดินไปยังส่วนอาบน้ำ
เปิดน้ำออกมาจากฝักบัวให้ไหลชำระร่างกาย
สะอื้นไห้กับความอ่อนแอของตน......
สกปรกไปแล้วร่างกายนี้......
โคโรเนโร่ชั้นควรทำยังไงดี
ชั้นคงรักษาคำพูดที่ให้ไว้กับนายไม่ได้อีกแล้วว
ชั้นในตอนนี้ไม่คู่ควรกับนายด้วยซ้ำ.......
บอกชั้นทีว่า ชั้นควรทำยังไง โคโรเนโร่!!!!!
ผมนั่งลงกับพื้นห้องน้ำ
....................................................
censor รอบที่สองค่ะ >O<
.....................................................
...................................................................................................................................................................
เดินไปที่ตู้เสื้อผ้า ก่อนจะพบว่าเสื้อตัวเก่งหายไป อ่า.....เหลือบตามองเสื้อนักเรียนตัวใหญ่สีขาวที่ยังคงกองอยู่ที่พื้น รีบอร์นคงเอาไปใส่เพราะมันใหญ่ที่สุดในตู้นี้ ผมถอนหายใจแล้วหยิบเสื้อลายวัวกับกางเกงยีนส์สีดำออกมา
แท๊กซี่เอาแต่ชำเลืองมองหน้าผม มองอะไรอยู่ได้......ส่องกระจก ก็พบว่ามีรอยแผลมีดกรีดแนวยาวปรากฏที่ข้างแก้ม กับรอยฟกช้ำที่แก้มกับริมฝีปากที่บวมเจ่อ บ้าชะมัด.....
แล้วอย่างนี้ผมจะเอาหน้าที่ไหนไปโรงเรียน
ถอนหายใจก่อนจะจ่ายเงินให้แท๊กซี่เมื่อถึงโรงพยาบาล
คุณหมอ ฮิบาริ เคียวยะ
เหลือบตามองป้ายชื่อที่ติดอยู่หน้าประตู ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไป เอาวะ ตายเป็นตาย
ไหนๆก็อับอายแล้ว ขออับอายกับหมอคนนี้ล่ะกัน!!!
เรือนผมสีดำกับใบหน้าที่ดูโหดๆนั่นเหนือความคาดหมายของผมไปมาก คุณหมอมันต้องหน้าตาใจดีอ่อนโยนซิ! แต่นี่เล่นทำหน้าโหดตั้งแต่ผมเดินมา จนผมเริ่มรู้สึกหลอนน้อยๆ
"เป็นอะไรมาเหรอครับ" ผิดคาด คำกล่าวนั้นกลับสุภาพผิดกับหน้าตาที่ดูราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ หมอประเภทไหนกันเนี่ย!!!
"เอ่อ...คือว่า ผม....."
รู้สึกกระดากน้อยๆ แต่คุณหมอฮิบาริกลับเอื้อมมือไปหยิบอุปกรณ์ทำแผลที่โต๊ะ
"ทำแผลที่หน้าก่อนสิ เจ้าสัตว์กินพืช มัวแต่อ้ำอึ้งอยู่ได้"
อ๊ากกก ตกลงพี่ท่านเป็นคนยังไงกันแน่เนี่ย คุณหมอคนโฉด(?)เอาสำลีกับน้ำยามาทำความสะอาดแผลที่ข้างแก้มกับริมฝีปากของผมอย่างนุ่มนวล เล่นเอาผมตามอารมณ์ไม่ทัน
"โดนใครทำร้ายร่างกายมารึไง" เอ่ยถามอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ผมจะตอบยังไงดีล่ะเนี่ย....
"ก็ไม่เชิงครับคุณหมอ แบบว่า แหะแหะแหะ"
"นายคงเป็นพวกมาโซสินะ"
มาโซ!!!!!! คำๆทำเอาผมอ้าปากค้าง ผมเนี่ยนะมาโซ
"ถอดเสื้อผ้าออกให้หมด เจ็บตรงนั้นไม่ใช่รึไง"
อึ้ง อึ้ง และอึ้ง รู้ได้ไงเนี่ยยย
"ก่อนอื่น ทำแผลพวกนี้ก่อน" เขาพูดแล้วเริ่มทำแผลให้ผมอย่างนุ่มนวล ขอบคุณสวรรค์ที่ทำให้ผมมาเจอหมอคนนี้ ถึงจะดูโหดๆไปหน่อยแต่ก็ทำแผลได้เบามือมาก
"ที่สุดท้ายที่ตรงนั้นสินะ ยกสะโพกขึ้นด้วย เจ็บหน่อยนะ" พูดอย่างแผ่วเบาก่อนที่จะเริ่มทำแผลให้ ผมน้ำตาเล็ดออกมาด้วยความแสบ ไม่ไหวแล้ว แต่ก็ต้องอดทน...
"เสร็จแล้ว แต่งตัวสิ เจ้าสัตว์กินพืช"
ผมลงจากเตียงแล้วเริ่มแต่งตัวก่อนจะเดินตามคุณหมอสุดโหดไปในส่วนของห้องตรวจ
"ชั้นไม่รู้หรอกนะว่านายไปเจออะไรมา.....แต่ตรงนั้นของนายบอบช้ำแล้วก็ฉีกขาดมากเลยทีเดียว ไม่ดีแน่ถ้าจะให้เคลื่อนไหวมากในตอนนี้ เอาอย่างนี้ นายนอนที่โรงพยาบาลนี่สัก 2-3 วันรอให้แผลประสาน แล้วระหว่างนั้น......"
คุณหมอหยุดพูดพลางชำเลืองมองผมเล็กน้อย
"ห้ามมีเซกส์เป็นอันขาด!!!! ชั้นจะมาดูแกเป็นระยะ ถ้าเห็นแผลฉีกหรือมีผู้ชายหน้าไหนเข้ามายุ่มย่าม เตรียมตัวโดนขย้ำตายได้เลย!!!!!"
อ๊ากกกกกก ใครว่าสวรรค์ส่งมา หมอโฉดๆแบบนี้นรกส่งมาชัดๆ
แล้วผมจะโดนขย้ำตายมั้ยเนี่ย!!!!!!
Tbc.
...................................................................................................................................................................
.
.
.
.
สิ่งแรกที่ผมเห็นเมื่อลืมตาตื่นขึ้นมา คือใบหน้าอันแข็งกร้าวของรีบอร์น...
ดูท่าทางว่า สติจะกลับมาสมบูรณ์แล้วสินะ.......รีบอร์นคนเมื่อวานก็เป็นแค่อีกตัวตนหนึ่ง
ตัวตน.....ที่เกิดขึ้นเพราะฤทธิ์สุรา
"ไปคุยอะไรมากับรีน่า"
"อะไร" ผมถามอย่างมึนงง รีน่า...ทำไมล่ะ
"ไม่ต้องมาเสแสร้ง แกไปคุยอะไรกับน้องสาวชั้นหล่ะ เล่าเรื่องของเรา เรียกร้องความเห็นใจรึไง"
เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหยียดหยามจนผมแทบทนไม่ได้.....
แต่อีกใจกลับต่อต้าน.....ที่เขาเป็นแบบนี้ ก็เพราะว่ามีปัญหาครอบครัวต่างหาก ครอบครัวที่ทำให้เขากลายเป็นคนแข็งกร้าว.....ความเกลียดชังที่กลายเป็นสาเหตุให้เขาเหยียดหยามคนอื่น
ไม่หรอก........
ไม่ใช่ความผิดของเขาเลย......
"ตอบมาสิ!!! ชั้นถามแกอยู่นะ" เสียงตวาดที่ดังขึ้นทำให้ผมสะดุ้งตกใจ พร้อมๆกับที่น้ำตาที่ไหลทะลักออกมาอย่างห้ามไม่อยู่....
"ช.....ชั้นเปล่านะ"
"โกหก!" รีบอร์นตะคอก มือหนาบีบข้อมือผมแน่นขึ้นจนผมรู้สึกปวดแปลบ เพราะพละกำลังที่ราวกับคีมเหล็กขนาดใหญ่ ผม.....ไม่อยากพูดออกไปว่ารีน่าคุยอะไรกับผม
แต่กลับทำให้เขาเข้าใจผิดซะได้
บางที....ผมควรจะต้องปกป้องตัวเองบ้าง
"ก็แค่เล่าเรื่องของนาย.....เรื่องของครอบครัวนาย เรื่องแม่เลี้ยงนาย....."
"เล่าว่าไง"
โดยพื้นฐานแล้ว....เขาไม่ใช่คนช่างซักไซ้ แต่นี่กลับไล่ต้อนผมราวกับกลัวอะไรบางอย่าง
บางทีเรื่องนี้....อาจจะมีผลกระทบอะไรบางอย่างกับเขา และมันทำให้ผมเริ่มรู้สึกกลัว
กลัว....ที่จะต้องเล่าออกมา
"ก....ก็ รีน่าบอกว่า ผู้หญิงคนนั้น.....ไม่ใช่แม่ของนาย....ล..แล้วที่นายไปมีอะไร....กับคนนั้นก็....ก...ก็เพราะ....รีน่า"
แววตาสีดำสนิทของเขาลุกโชนไปด้วยเพลิงอารมณ์ หัวใจของผมแทบจะหยุดเต้นเมื่อมองสบสายตานั้น.....เป็นแววตาที่ยากจะคาดเดา ราวกับพายุที่พร้อมจะพัดโหมกระหน่ำ ทำลายทุกสรรพสิ่งให้พินาศไป
และผม......ก็คือสิ่งๆนั้น
"งั้นเหรอ......."
"อ....อืม" ผมรีบพยักหน้า ก่อนจะเสริมต่ออย่างรวดเร็ว....
"แต่รีน่าก็ไม่ได้เล่ารายละเอียดนะ แค่มาขอร้องไม่ให้ชั้นทิ้งนายไป"
ผมเบิกตากว้างอย่างตกใจ อยากจะกัดปากตัวเองสักร้อยๆหน รีบอร์นเองก็หยุดชะงัก.....
ไร้สรรพเสียงใดๆอยู่อย่างนั้นเป็นเวลานาน ผมได้แต่ก้มหน้าต่ำ
ไม่อยากจะมองแววตาของรีบอร์นในตอนนี้
ไม่อยากรับรู้ว่า....มันจะทอประกายด้วยความรู้สึกแบบใดออกมา
แต่แล้ว......ผมเองกลับต้องเป็นฝ่ายแปลกใจ เมื่อเสียงหัวเราะทุ้มต่ำดังลอดออกมาจากริมฝีปากบางของรีบอร์น
"ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ ฮ่าๆๆๆ ตลกเป็นบ้า คนอย่างแกเนี่ยนะทิ้งชั้น"
รีบอร์นปล่อยมือออกจากข้อมือผม....ผมบิดข้อมือตัวเองไปมาก่อนจะพบว่ามันช้ำจนห้อเลือด เอาวะ....ยังดีที่เขาปล่อยผมไปซะที แต่แล้ว โดยไม่ทันรู้ตัว...เขาก็ผลักผมลงนอนราบกับเตียง รู้สึกได้ถึงน้ำหนักตัวที่ทาบทับอยู่บนเรือนร่างของตัวเองเมื่อเขาตามขึ้นมาคร่อมอย่างรวดเร็ว
"น...นายจะทำอะไรน่ะ"
"ดูไม่รู้รึไง"
"นายไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ก็ได้ ชั้นรู้ว่านายมีปัญหาครอบครัว.....แต่....."
"อย่างแกจะมารู้อะไร!!!!"
.....สะดุ้งกับเสียงตะคอกที่ดังมากกว่าครั้งไหนๆ พร้อมกับมือหนาที่กดลงมาที่ไหล่บอบบางจนปวดร้าว แต่ถึงอย่างนั้น....ก็ยังฝืนทน ด้วยว่าไม่อาจจะหลบหนีคนตรงหน้าได้พ้น....ไม่มีวัน
"ชั้นรู้ว่านายมีปัญหา แต่มาระบายกับชั้นอย่างนี้มันก็ไม่ช่วยอะไร ชั้นว่า...."
"แกมันก็แค่ของเล่นไร้ค่าที่ชั้นจะทิ้งเมื่อไหร่ก็ได้ อย่ามาทำรู้ดีไปหน่อยเลย.......ชั้นไม่ต้องการความเห็นใจไร้สาระ"
ถ้อยคำนั้นช่างเยียบเย็นราวกับน้ำแข็ง......กัดกร่อนหัวใจของคนฟังไปทีละน้อยจนกระทั่ง เกิดแผลลึกในจิตใจ
ก็ใช่.....เขามันไร้ค่าอยู่แล้วในสายตาของรีบอร์น
แถมยังโง่.....
แล้วไงล่ะ....คนอย่างเขาไม่มีสิทธิ์เห็นใจคนอื่นรึไง
ราวกับสิ่งเหล่านั้นถูกถ่ายทอดผ่านแววตาสีเขียวมรกตที่ฉายแววเจ็บช้ำ ร่างสูงลูบไล้อย่างแผ่วเบาไปที่เรือนผมนุ่มราวกับขนแมว ไล้นิ้วพันไปตามเรือนผมหอมกรุ่น ก่อนจะกระชากอย่างรุนแรงจนศีรษะแหนเงย ความเจ็บแสบที่หนังศรษะทำให้น้ำตาเริ่มคลอที่ดวงตาคู่สวยอีกครั้ง
"อ....อย่า ได้โปรดเถอะ รีบอร์น......"
..............................................................
Censor ค่ะ
ถึงจะไม่มี nc แต่ก็อ่านเนื้อหาต่อไปได้ค่ะ ^O^
................................................................
ร่างบางหอบหายใจแรง ลำคอแห้งผาก อกบอบบางกระเพื่อมขึ้นลงอย่างรุนแรง รีบอร์นลุกขึ้นยืนหลังจากจบบทรักอันเร่าร้อน เขาเดินหายเข้าไปในห้องน้ำโดยไม่แม้แต่จะชำเลืองสายตามามองเลือดที่ยังคงรินไหลจากช่องทางบอบบาง ที่เจ้าของไม่แม้แต่จะขยับเขยื้อนตัวได้
เสียงปิดประตูดังขึ้น พร้อมๆกับที่ร่างบางเริ่มร้องไห้อีกครั้ง
สมเพชตัวเองที่เป็นอยู่อย่างนี้
เกลียดนัก.....ไอผู้ชายเฮงซวย
ทำกันอย่างนี้มันเกินไปแล้ว
ร่างบางฝืนตัวขึ้นนั่ง ก่อนที่หันไปเห็นมีดพกแบบบางที่ตกอยู่ข้างเตียง.....
สูดลมหายใจช้าๆ ก่อนจะหันไปมองที่ประตูห้องน้ำด้วยแววตาที่ยากจะคาดเดาอารมณ์......
...................................................................................................................................................................
ทำลงไปอีกแล้ว
สายน้ำบริสุทธิ์ไหลผ่านกายแกร่งอย่างช้าๆ กระทบแผ่นอกกว้างไล้มาตามขาแข็งแรง ก่อนจะหยาดหยดลงสู่พื้นห้องน้ำสีขาว ตาคมมองดูสายน้ำสีแดงเจือจางที่ไหลลงสู่ท่อระบายแทบเท้าเขา แน่นอนว่า....มันต้องเป็นเลือดของเด็กนั่น
ไอเด็กที่ทำเป็นรู้มากเรื่องของครอบครัวเขา.....
ถึงมันจะเป็นความจริง.....แต่แผลเป็นซึ่งฝังลึกที่อยู่ในใจก็ไม่อาจลบเลือน
แค่เพียงไปสะกิดเล็กน้อย....ก็ฉีกขยายออกเป็นวงกว้างกัดกินไปทั่วหัวใจของเขา
ไม่ใช่บาดแผลทางร่างกาย....แต่เป็นทางจิตใจ
เลือดที่มองไม่เห็นได้ย้อมกินหัวใจของเขา
จนเป็นสีดำทมิฬ.....
สิ่งที่ทำกับเด็กนั่น....ก็แค่ความโมโห
ไม่สนหรอกว่าใครจะเป็นยังไง....ตั้งแต่เกิดมาก็ไม่เคยแคร์ใคร และไม่มีใครแคร์อยู่แล้ว
สิ่งเดียวที่ยอมไม่ได้.....คือการที่แม่เลี้ยงรังแกน้องสาวของเขา
ครอบครัว....เพียงหนึ่งเดียว
พ่อสวะพรรค์นั้นจะมีไปทำไม........พ่อประเภทไหนกันที่ทำลายครอบครอบครัวตัวเองได้อย่างหน้าตาเฉย
ทำมาบอกว่าเสียใจ......แล้วแก้ไขอะไรได้มั้ยล่ะ
ร่างสูงหลับตาลง พยายามขจัดความคิดนั้นออกไป
แต่ในห้วงคำนึงกลับมีเพียงเจ้าของใบหน้าหวานล้ำเข้ามาแทนที่ นัยน์ตาสีเขียวใสมรกตที่ทอประกายด้วยอารมณ์ต่างๆนาๆ เศร้า ผิดหวัง โกรธแค้น ความไร้เดียงสาที่ยั่วเย้าจนอดไม่ได้ที่จะ......
บ้าชิบ!
รีบอร์นลืมตาขึ้น ถอนหายใจ ก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวที่มีกลิ่นหอมกรุ่น กลิ่นเดียวกับเจ้าของของมันมาเช็ดอย่างลวกๆ พันอย่างหมิ่นเหม่ไว้ที่เอว ก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำไป
เดินเข้าไปใกล้ร่างบอบบางที่ยังคงก้มหน้าอยู่อย่างนั้น นิ่งจนผิดปกติ มือใหญ่ยื่นออกไปแต่ก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นคมมีดที่ร่างบอบบางยกออกมาขวางกั้นไว้
"ออกไปจากบ้านชั้น!"
"ก็แทงสิ รออะไร หึหึหึ"
คำกล่าวนั้นพาลให้มือไม้อ่อนอย่างห้ามไม่อยู่
ร่างบอบบางปล่อยมีดนั้นทิ้งก่อนจะเริ่มสะอื้นไห้อย่างสุดจะทน
แพ้แล้ว.......แพ้ทั้งร่างกายและจิตใจ
ร่างสูงยังคงมองแรมโบ้อย่างเงียบๆ มือหนาเก็บมีดที่ตกกอยู่บนเตียง โยนสิ่งนั้นไปที่มุมห้องก่อนจะเชยคางบอบบางขึ้นมา.....ร่างบางมองสบสายตานั้นก่อนที่บทรักครั้งใหม่จะเริ่มต้นไปจวบจนถึงเช้า
จนกว่าที่ความปรารถนาของร่างสูงนั้นจะสิ้นสุดลง....
เหลือทิ้งไว้เพียงร่องรอยของความเจ็บช้ำ
กับรอยแผลอันยากจะลบเลือนในหัวใจ......
รีบอร์นจากไปแล้ว.......ทันทีที่หมดความพอใจ
ผมรู้สึกสมเพชตัวเองชะมัด
แพ้อย่างหลุดลุ่ย.......ทั้งความกล้าที่จะปฏิเสธ ทั้งความกล้าที่จะตัดสินใจ
จนกระทั่งตอนนี้.....ผมก็แค่ของเล่นที่เขานึกจะทำก็ทำ พอหมดความสนใจก็ทอดทิ้งไปอย่างไม่ไยดี
สะโพกของผมปวดแปลบไปกับบทรักที่ป่าเถื่อนตลอดทั้งคืน แม้ว่ารีบอร์นจะเชยคางผมด้วยความอ่อนโยน แต่วิธีแสดงความรักของเขาช่างโหดร้ายจนผมหวาดผวายามคิดถึง คนอย่างนั้น.....คงไม่มีวันอ่อนโยนได้
......บางทีคงถึงเวลาที่ผมจะต้องไปหาหมอ
อับอาย.....แต่ก็ดีกว่าอยู่ให้ทรมานอย่างนี้
ผมคลานอย่างช้าๆไปที่ห้องน้ำ แผ่นกระเบื้องเย็นเฉียบ ตรงราวแขวนผ้า.....ยังคงมีกางเกงนักเรียนสีดำของรีบอร์นที่แขวนอยู่ เขาคงลืมทิ้งไว้.....
เมินเฉยต่อสิ่งนั้น แขนทั้งสองจับโถส้มเพื่อพยุงตัวขึ้น เลือดเริ่มไหลลงมาตามเรียวขาบาง ผมฝืนความเจ็บปวดก่อนจะเริ่มเดินไปยังส่วนอาบน้ำ
เปิดน้ำออกมาจากฝักบัวให้ไหลชำระร่างกาย
สะอื้นไห้กับความอ่อนแอของตน......
สกปรกไปแล้วร่างกายนี้......
โคโรเนโร่ชั้นควรทำยังไงดี
ชั้นคงรักษาคำพูดที่ให้ไว้กับนายไม่ได้อีกแล้วว
ชั้นในตอนนี้ไม่คู่ควรกับนายด้วยซ้ำ.......
บอกชั้นทีว่า ชั้นควรทำยังไง โคโรเนโร่!!!!!
ผมนั่งลงกับพื้นห้องน้ำ
....................................................
censor รอบที่สองค่ะ >O<
.....................................................
...................................................................................................................................................................
เดินไปที่ตู้เสื้อผ้า ก่อนจะพบว่าเสื้อตัวเก่งหายไป อ่า.....เหลือบตามองเสื้อนักเรียนตัวใหญ่สีขาวที่ยังคงกองอยู่ที่พื้น รีบอร์นคงเอาไปใส่เพราะมันใหญ่ที่สุดในตู้นี้ ผมถอนหายใจแล้วหยิบเสื้อลายวัวกับกางเกงยีนส์สีดำออกมา
แท๊กซี่เอาแต่ชำเลืองมองหน้าผม มองอะไรอยู่ได้......ส่องกระจก ก็พบว่ามีรอยแผลมีดกรีดแนวยาวปรากฏที่ข้างแก้ม กับรอยฟกช้ำที่แก้มกับริมฝีปากที่บวมเจ่อ บ้าชะมัด.....
แล้วอย่างนี้ผมจะเอาหน้าที่ไหนไปโรงเรียน
ถอนหายใจก่อนจะจ่ายเงินให้แท๊กซี่เมื่อถึงโรงพยาบาล
คุณหมอ ฮิบาริ เคียวยะ
เหลือบตามองป้ายชื่อที่ติดอยู่หน้าประตู ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไป เอาวะ ตายเป็นตาย
ไหนๆก็อับอายแล้ว ขออับอายกับหมอคนนี้ล่ะกัน!!!
เรือนผมสีดำกับใบหน้าที่ดูโหดๆนั่นเหนือความคาดหมายของผมไปมาก คุณหมอมันต้องหน้าตาใจดีอ่อนโยนซิ! แต่นี่เล่นทำหน้าโหดตั้งแต่ผมเดินมา จนผมเริ่มรู้สึกหลอนน้อยๆ
"เป็นอะไรมาเหรอครับ" ผิดคาด คำกล่าวนั้นกลับสุภาพผิดกับหน้าตาที่ดูราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ หมอประเภทไหนกันเนี่ย!!!
"เอ่อ...คือว่า ผม....."
รู้สึกกระดากน้อยๆ แต่คุณหมอฮิบาริกลับเอื้อมมือไปหยิบอุปกรณ์ทำแผลที่โต๊ะ
"ทำแผลที่หน้าก่อนสิ เจ้าสัตว์กินพืช มัวแต่อ้ำอึ้งอยู่ได้"
อ๊ากกก ตกลงพี่ท่านเป็นคนยังไงกันแน่เนี่ย คุณหมอคนโฉด(?)เอาสำลีกับน้ำยามาทำความสะอาดแผลที่ข้างแก้มกับริมฝีปากของผมอย่างนุ่มนวล เล่นเอาผมตามอารมณ์ไม่ทัน
"โดนใครทำร้ายร่างกายมารึไง" เอ่ยถามอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ผมจะตอบยังไงดีล่ะเนี่ย....
"ก็ไม่เชิงครับคุณหมอ แบบว่า แหะแหะแหะ"
"นายคงเป็นพวกมาโซสินะ"
มาโซ!!!!!! คำๆทำเอาผมอ้าปากค้าง ผมเนี่ยนะมาโซ
"ถอดเสื้อผ้าออกให้หมด เจ็บตรงนั้นไม่ใช่รึไง"
อึ้ง อึ้ง และอึ้ง รู้ได้ไงเนี่ยยย
"ก่อนอื่น ทำแผลพวกนี้ก่อน" เขาพูดแล้วเริ่มทำแผลให้ผมอย่างนุ่มนวล ขอบคุณสวรรค์ที่ทำให้ผมมาเจอหมอคนนี้ ถึงจะดูโหดๆไปหน่อยแต่ก็ทำแผลได้เบามือมาก
"ที่สุดท้ายที่ตรงนั้นสินะ ยกสะโพกขึ้นด้วย เจ็บหน่อยนะ" พูดอย่างแผ่วเบาก่อนที่จะเริ่มทำแผลให้ ผมน้ำตาเล็ดออกมาด้วยความแสบ ไม่ไหวแล้ว แต่ก็ต้องอดทน...
"เสร็จแล้ว แต่งตัวสิ เจ้าสัตว์กินพืช"
ผมลงจากเตียงแล้วเริ่มแต่งตัวก่อนจะเดินตามคุณหมอสุดโหดไปในส่วนของห้องตรวจ
"ชั้นไม่รู้หรอกนะว่านายไปเจออะไรมา.....แต่ตรงนั้นของนายบอบช้ำแล้วก็ฉีกขาดมากเลยทีเดียว ไม่ดีแน่ถ้าจะให้เคลื่อนไหวมากในตอนนี้ เอาอย่างนี้ นายนอนที่โรงพยาบาลนี่สัก 2-3 วันรอให้แผลประสาน แล้วระหว่างนั้น......"
คุณหมอหยุดพูดพลางชำเลืองมองผมเล็กน้อย
"ห้ามมีเซกส์เป็นอันขาด!!!! ชั้นจะมาดูแกเป็นระยะ ถ้าเห็นแผลฉีกหรือมีผู้ชายหน้าไหนเข้ามายุ่มย่าม เตรียมตัวโดนขย้ำตายได้เลย!!!!!"
อ๊ากกกกกก ใครว่าสวรรค์ส่งมา หมอโฉดๆแบบนี้นรกส่งมาชัดๆ
แล้วผมจะโดนขย้ำตายมั้ยเนี่ย!!!!!!
Tbc.
...................................................................................................................................................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น