[Fic KHR] Heartless -RL- (yaoi)

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4 : Together

ร่างบางก้มหน้าอย่างอึดอัดในห้องประชุมอันกว้างใหญ่ บรรยากาศในนี้น่าอึดอัดชอบกลเมื่อถูกจ้องมองมาราวกับเป็นหัวข้อสนทนา แต่ก็ถูกขัดจังหวะเมื่อสึนะกระแอมไปเป็นสัญญาณเริ่มการประชุม........



"อย่างที่ทุกท่านรู้ดี เกิดเหตุการณ์มากมายหลังจากที่แรมโบ้ไปล้มล้างรีซอตโตแฟมิลี่ จากเหตุการณ์ครั้งนั้น แรมโบ้และวองโกเล่ถูกจับตามองมากขึ้น สังเกตได้จากการลอบสะกดรอย สายสืบรอบนอกรายงานมาว่า มีผู้พยายามเจาะเข้าฐานข้อมูลของวองโกเล่ เพื่อหาแผนที่ฐานใต้ดินลับกับข้อมูลของเหล่าผู้พิทักษ์อยู่บ่อยครั้ง ดังนั้น การประชุมในวันนี้เราจะมาอภิปรายในหัวข้อการหาทางรับมือป้องกันการจู่โจมของแฟมิลี่อื่นๆ"



สึนะพูดแบบหายใจรวดเดียวจบ ให้ตาย.....เขาก็ไม่ค่อยชอบออกมาพูดแบบนี้เท่าไหร่นัก แต่มันก็เป็นหน้าที่ในฐานะผู้นำสูงสุดของแฟมิลี่



"เราจะมีการเพิ่มการป้องกันกันมากขึ้น ด้วยการเพิ่มจำนวนกล้องวงจรปิดกับการฝึกการ์ดให้มีความชำนาญมากยิ่งขึ้น เรื่องนี้ผมกับรีบอร์นได้หารือกันแล้วว่า สมควรจะให้......................"



การประชุมดำเนินต่อไปเป็นเวลาเกือบสองชั่วโมงจนมาถึงหัวข้อเรื่อง



"...............................แต่อะไรก็ไม่น่าเป็นห่วงเท่านาย แรมโบ้"



ร่างบางถึงกับสะดุ้งเมื่อวองโกเล่รุ่นที่ 10 เอ่ยชื่อตนเอง พร้อมๆกับที่ทุกศีรษะหันมาจับจ้องจนเขาเหงื่อตก ยกเว้นก็แต่รีบอร์น.....นักฆ่าหนุ่มยังคงทำหน้านิ่งเฉย นั่งจิบกาแฟอย่างไม่สะทกสะท้าน



"ทำยังไงนายก็ไม่ยอมย้ายมาอยู่ที่คฤหาสน์วองโกเล่ซะที รู้มั้ยว่า ข้างนอกนั่นอันตราย มีคนจ้องจะฆ่านายอยู่นะ นายก็ชอบไปเดินที่สาธารณะอยู่เรื่อย รถก็ไม่ขับ ชั้นเครียดกับนายนะรู้มั้ย"



สึนะระบายความในใจเสร็จก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ แรมโบ้เกิดอาการอ้ำอึ้งขึ้นมาทันที ก็เขาไม่อยากอยู่คฤหาสน์วองโกเล่นี่นา แถมยังชอบออกไปเดินเล่นพบปะผู้คน คนที่เขาไม่คิดจะฆ่า คนปกติน่ะ.....



"แต่ว่า ผมดูแลตัวเองได้นะ ผม....."



"เหอะ!" รีบอร์นแทรกขึ้นมาทันควัน "ดูแลตัวเองได้อะไรกันไอวัวงี่เง่า เมื่อสองชั่วโมงที่ผ่านมานี่เกือบโดนฆ่าตายยังไม่รู้ตัวอีก งี่เง่าสมกับเป็นวัว"



"ชั้นรู้หล่ะกันว่าโดนสะกดรอยตาม" เขาเถียงทันควัน ในขณะที่รีบอร์นยิ้มเยาะ



"แน่ใจเหรอ"



"แน่สิ คิดว่าชั้นโง่นักรึไง ถ้าเป็นห่วงนักก็มาเป็นบอดี้การ์ดชั้นเลยสิ เจ้าบ้ารีบอร์น"



ทุกคนถึงกับสะดุ้งเฮือกกับผู้พิทักษ์อัสนี แต่ไหนแต่ไรมา......ไม่เคยมีใครกล้าเถียงคำไม่ตกฟากกับนักฆ่าหนุ่มมาก่อน ยิ่งเรียกชื่อเสียๆ(ต่อหน้าเจ้าตัว)ยิ่งไม่เคยใหญ่ กลัวโดนยิงดับไปจากโลกซะก่อน แต่คราวนี้ร่างบางโกรธจริงๆ คิดว่าเขาเป็นเด็กอมมือ ดูแลตัวเองไม่เป็นรึไง ปีนี้เขาอายุ 18 แล้วนะ



"อย่าสำคัญตัวเองไป ไอวัวโง่ แกจะไปตายไหนหรือโดนใครยิง ทำไมชั้นต้องเดือนร้อน"



"ชั้นรู้อยู่แล้วว่านายเป็นคนยังไง"



สวนกลับไปทันควัน แต่ถึงอย่างนั้น.....ก็ยังคงเจ็บปวดที่หัวใจ......กับท่าทางไม่แยแสของรีบอร์น



สึนะยกมือขึ้นห้ามทัพ



"ชั้นว่าไอเดียที่แรมโบ้พูดก็เข้าท่าดี" เขาพูดพร้อมกับที่ยามาโมโตะยกมือเสนอความเห็น



"ทำไมไม่ให้แรมจังไปอยู่บ้านเจ้าหนูรีบอร์นหล่ะ"



นี่ก็อีกคน....เรียกรีบอร์นว่า เจ้าหนู มาเป็นสิบๆปีแล้ว แต่ก็ยังไม่เคยโดนเอาปืนไล่ยิงซะที แรมโบ้มองยามาโมโตะด้วยความช็อก ดวงตาสีเขียวมรกตเบิกกว้าง อย่าว่าแต่ร่างบางเลย แม้แต่รีบอร์นก็ดูอึ้งเล็กน้อย สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปชั่วขณะก่อนจะกลับมาเรียบเฉยตามเดิม ยามาโมโตะมองไปรอบๆห้องก่อนจะขยายความ



"จะได้ไม่ต้องมาอยู่คฤหาสน์ไง ชั้นรู้ว่าแรมจังกลัวผี บ้านเจ้าหนูรีบอร์นก็ปลอดภัย เวลาทำงานก็มาพร้อมกัน เจ้าหนูมีรถนี่ อีกอย่าง นายสองคนชอบทะเลาะกัน อยู่บ้านเดียวกันจะได้รักกันไง ได้ประโยชน์ออกเนอะ"



ฆ่ากันตายน่ะสิ......เสียงในใจของทุกคนดังขึ้นโดยไม่ได้นัดหมาย ปลงแล้วกับไออาการมองโลกในแง่ดีเกินเหตุของยามาโมโตะ จนกระทั่งตอนนี้.....มันก็ยังคิดอยู่ว่าเล่นเป็นมาเฟียกัน หากแต่โกคุเทระกลับสนับสนุน



"ก็ดีเหมือนกันนะ ไอบ้าเบสบอลก็คิดได้ ทำไมนายสองคนไม่ลองเป็นแฟนกันดูหล่ะ คงจะเหมาะกันพิลึก"



"ไม่ๆๆๆๆ แต่งงานกันไปเลยสุดหูรูดดดดดดด"



"ว่าไงน้าาาาาาาาาาา" ร่างบางลุกพรวดขึ้นอย่างรวดเร็วกับสีหน้าช็อกอันเกินจะบรรยาย คนที่ดื่มกาแฟอยู่ต่างก็สำลักไปตามๆกัน แต่สึนะกลับมีสีหน้าครุ่นคิด ก่อนจะเสริมขึ้นมา



"อยู่ไปก่อนแล้วค่อยแต่งก็ยังไม่สาย นายสองคนยังเด็ก ดูๆกันไปก่อน"



ไปกันใหญ่! นี่มันประชุมแฟมิลี่หรือประชุมหาคู่กันแน่ เขากับรีบอร์นเนี่ยนะ........แรมโบ้อยากจะร้องไห้ขึ้นมาในทันที เมื่อผู้ใหญ่ในแฟมิลี่พากันพยักหน้าเห็นด้วยเป็นแถบๆ ขณะที่ไอคนต้นคิด (ยามาโมโตะ) กลับหัวเราะราวกับเป็นเรื่องสนุกซะเต็มประดา ทุกคนหันมามองหน้าเขาอย่างต้องการคำตอบ จนเขาเหงื่อตก



อยู่คฤหาสน์ผีสิง......หรืออยู่บ้านรีบอร์น......



"แล้วแต่รีบอร์นล่ะกัน ก็บ้านเขานี่" โยนไปให้ร่างสูงคิดให้ รีบอร์นเลิกคิ้ว



"ให้วัวโง่มาอยู่ก็ได้ ก็ดีเหมือนกันจะได้มีคนทำงานบ้าน" พอเขาพูดจบ ร่างบางที่เอ่ยปากจะค้านกลับโดนยามาโมโตะเอื้อมมือมาปิดปากพอกับที่สึนะรีบพูดปิดการประชุมราวกับจะแกล้ง ยามาโมโตะหันมากระซิบข้างหูเขา



'ชอบรีบอร์นไม่ใช่เหรอ แรมจัง จัดการเผด็จศึกไปเลยซิ'



ยามะจังงงง นี่นายโดนเล่นของใส่เหรอออออ



และแล้ว.....วัวน้อยก็ถูกส่งไปอยู่บ้านของรีบอร์น (จนได้)

................................................................................................................................................................................


แรมโบ้เดินออกมาจากห้องประชุมอย่างหมดอาลัยตายอยาก แค่ไปประชุมแฟมิลี่พันธมิตรด้วยกัน เขาก็ช้ำใจพออยู่แล้ว ใจจริงอยากจะหลีกเลี่ยงร่างสูงให้มากที่สุด แต่แล้วกลับได้อยู่บ้านเดียวกัน นี่เขาต้องร้องไห้น้ำตาเช็ดหัวเข่าอีกแล้วใช่มั้ย........



"ทำบ้าอะไรอยู่ ช้าชะมัด" ออกมาจากห้องประชุมได้ไม่ทันไร ก็ต้องมาเจอกับร่างสูงที่ยืนกอดอกผิงพนังห้อง รีบอร์นเดินเข้ามาใกล้ ก่อนจะถอดเสื้อสูทออกแล้วโยนมาให้เขาถือไว้



"ไปเร็วสิ เดี๋ยวไปเอาของที่บ้านแกก่อน"



พูดจบก็เดินทิ้งลิ่วไปโดนไม่สนใจเขา จนต้องเดินตามไปอย่างปลงๆ ในมือถือเสื้อสูทของรีบอร์น ชีวิตเขาหลังจากนี้จะเป็นไงมั่งเนี่ย.......

......................................................................................................................................................


บ้านของรีบอร์นอยู่นอกตัวเมืองออกมานิดหน่อยและอยู่ภายในเขตการดูแลของวองโกเล่แฟมิลี่ที่สร้างกำแพงสีขาวขนาดใหญ่ มีการ์ดมากมาย ระบบกล้องวงจรปิด ระบบแสกนม่านตาและอื่นๆอีกมากมายจึงจะผ่านกำแพงเข้าไปได้



ภายในนั้นเป็นเสมือนอาณาจักรขนาดย่อม ที่ไม่รู้ว่าทางวองโกเล่ไปซื้อที่ดินมากมายขนาดนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ตั้งแต่ย่านคนรวยที่เป็นคู่ค้าทางธุรกิจกับวองโกเล่ที่ได้รับการปกป้องดูแลภายใต้เขตรั้วนี้ ย่านการค้าซึ่งเหล่าพ่อค้าแม่ค้าคือคนของวองโกเล่ที่แก่ตัวลงหรือผู้ที่ต้องการทำอาชีพเสริมในยามว่างจากการฆ่า มีตั้งแต่ร้านค้า ร้านอาหาร ร้านขนม แม้กระทั่งร้านขายต้นไม้ดอกไม้ที่แรมโบ้ชอบ



เดิมทีแล้วที่แห่งนี้ถูกสร้างมาเพื่อให้คู่ค้าทางธุรกิจผู้ร่ำรวยของวองโกเล่มาหลบภัย ผู้พิทักษ์และเหล่าอัลโกบาเลโน่ส่วนมากจะอยู่ด้วยกันภายในคฤหาสน์วองโกเล่ และมีส่วนของแต่ละคนไป ย่านการค้าพวกนี้เกิดขึ้นมาทีหลังเพราะพวกมาเฟียที่แก่ตัวลงแต่ยังเป็นประโยชน์ต่อวองโกเล่ได้รับอภิสิทธิ์มาพักอาศัย พวกเขาไม่มีอะไรทำจึงทำการค้าขายกันเอง ให้กับพวกคนรวย อีกทั้งยังมีพวกที่ซื้อบ้านพักที่ยังว่างเป็นบ้านพักผ่อนในวันหยุดพักร้อน ที่เจ้าตัวไม่สามารถไปไหนได้เนื่องจากมีคนคอยตามฆ่า หรือไม่ก็พวกมาเฟียที่มีครอบครัวเป็นคนธรรมดาที่วองโกเล่ให้ประโยชน์ด้วยการสร้างบ้านให้อยู่ คงไม่เป็นการดีนักหากคนในครอบครัวถูกจับมาเป็นตัวประกัน แน่นอนว่า รีบอร์นเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ยังหนุ่มและไม่มีครอบครัว เรียกได้ว่า เป็นอภิสิทธิ์พิเศษอย่างมาก ยามาโมโตะกับฮิบาริเองเคยยื่นคำร้องขอมาอยู่ที่แห่งนี้ แต่ก็โดนปฏิเสธ และแน่นอนเแรมโบ้เองก็เคยโดนปฏิเสธ ด้วยอะไรหลายๆอย่างเหล่านี้ ทำให้ที่นี่ได้รับการขนานนามว่า 'หมู่บ้านวองโกเล่'



เรียบง่ายกว่าที่คิดไว้



นี่เป็นคำนิยามหลังจากที่เขามองดูบ้านสไตล์ยุโรปที่มีรั้วสีดำกั้นเอาไว้อย่างมีศิลปะ ยกเว้นเพียงแค่ว่ามีกล้องวงจรปิดติดไว้ทุกมุมอย่างมากมาย กับระบบป้องกันอันยอดเยี่ยมที่ไม่อาจมองเห็นได้จากภายนอก รีบอร์นกดรีโมตเพื่อเปิดประตูก่อนจะขับออดี้สีดำคันสวยผ่านสวนเล็กๆที่มีแต่หญ้าเข้าไปถึงตัวบ้าน เขาดับเครื่องยนต์รถก่อนจะหันหน้ามามองร่างบาง



"เดี๋ยวชั้นจะไปเอากับดักในบ้านออกก่อน"



รอบคอบเสมอ........ถึงแม้ว่าที่นี่จะมีแต่คนของวองโกเล่แต่รีบอร์นก็ยังคงป้องกันตัวเอง อาจจะเป็นเพราะว่า การถูกลอบทำร้ายมาตั้งแต่เด็กๆบ่มเพาะให้เขาเป็นคนอย่างนี้ก็เป็นได้



แรมโบ้เปิดประตูรถ ดวงตาคู่สวยสีเขียวใสมองสำรวจบ้านรีบอร์นอย่างละเอียด มีสวนซะเปล่าแต่ไม่มีต้นไม้เลยสักต้น ไม่ไหวเลย......



ยืนพิงรถ หลับตาลงแล้วจิตนาการว่าจะเป็นยังไงกันนะ ถ้าเขาเอาดอกกุหลาบมาปลูก อา.....รีบอร์นคงฆ่าตายแหงเลย



"เข้ามาได้แล้ว" ร่างสูงเอ่ยเรียกขัดจังหวะความคิด แรมโบ้เดินเข้าไปหา และโดยไม่ทันตั้งตัว รีบอร์นก็จับมือเขาไปแนบกับแป้นตรวจลายนิ้วมือ ที่ตรวจทำการบันทึกข้อมูล จากนั้นก็ทำการบันทึกม่านตา เป็นอันเสร็จขั้นตอน



ประตูบ้านเปิดออกแล้ว........



ห้องนั่งเล่นอันกว้างใหญ่เป็นสิ่งแรกที่ปรากฏในสายตา โทรทัศน์อย่างดีติดผนังกับโซฟาตัวยาวนุ่มสบาย ข้างหน้าโซฟามีพื้นพรมสีขาวบริสุทธิ์ปูเอาไว้กับโต๊ะรับแขกที่เข้าชุดกันกับโซฟา เฟอร์นิเจอร์ทั้งหลายในนี้ล้วนตกแต่งด้วยสีขาวดำเป็นส่วนใหญ่ มีตู้ใส่ของโชว์ที่เป็นปืนรุ่นต่างๆตั้งแต่ปืนโบราณไปจนถึงปืนรุ่นสมัยใหม่ สมกับเป็นรีบอร์น มุมบาร์ที่เป็นเคาน์เตอร์ขาวดำคลาสสิก เข้าชุดกับเก้าอี้นั่งและตู้โชว์ที่มีขวดเหล้าวางอยู่อย่างละลานตา หน้าต่างของห้องๆนี้เป็นกระจกกันกระสุนทั้งหมดแทนผนัง ดูราวกับห้องกระจก สามารถมองเห็นออกไปภายนอกได้ แต่แน่นอนว่าภายนอกนั้นไม่สามารถมองเห็นเข้ามาภายใน



รีบอร์นเดินขึ้นบันไดที่อยู่ตรงกลางห้องนั่งเล่น เป็นบันไดวนสีดำสนิทที่ถูกสร้างขึ้นอย่างมีศิลปะ เดินนำขึ้นไปถึงชั้นสอง เขาหันมาพูดว่า



"บ้านนี้มีห้องนอน 2 ห้อง แต่อีกห้องชั้นใช้เป็นห้องทำงานไปแล้ว เพราะฉะนั้น แกนอนห้องชั้นไปก่อน จนกว่าจะขนย้ายข้าวของไปที่ห้องทำงานชั้นล่างเสร็จก็แล้วกัน อ่อ ห้ามแตะปืนในห้องนอนชั้นเด็ดขาด เข้าใจมั้ย ไอวัวโง่"



ภายในห้องตกแต่งอย่างเรียบง่าย เตียงนอนสีขาวบริสุทธิ์ตั้งอยู่กลางห้อง โซฟาสีทองกับตู้หนังสือเล็กๆอยู่ด้านข้าง กับประตูอีกสองประตูที่อยู่ติดกัน



รีบอร์นชี้ไปทางประตูด้านซ้าย "นั่นห้องน้ำ ด้านขวาเป็นตู้เสื้อผ้า แกจะเอาอะไรไปใส่ก็ตามใจ มันเหลืออีกตั้งครึ่งนึง"



"เอ่อ.....รีบอร์น" ร่างบางเอ่ยขึ้นมาอย่างหวาดๆ



"อะไร"



"สวนนายหน่ะ เอ่อ....."



"............"



"ชั้นขอปลูกดอกไม้ได้มั้ย" ตัดสินใจพูดออกไป ในขณะที่รีบอร์นก็ยังคงทำหน้านิ่ง



"อยากทำอะไรก็ทำไป ชั้นก็ไม่ค่อยอยู่บ้านอยู่แล้ว ไม่มีเวลามาสนใจเรื่องพวกนี้หรอก แต่ชั้นก็ไม่ได้ให้แกมาอยู่ฟรีนะ"



"หืม?"



รีบอร์นทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาสีขาว ปลดกระดุมเสื้อและคลายปมเน็กไทด์ออก ขณะที่ร่างบางยืนอยู่อย่างนั้น



"แกต้องทำงานบ้านให้ชั้น เอาเสื้อผ้าไปให้บ้านสีฟ้าข้างๆนั่น เขาจะช่วยซักรีดให้"



"อืมๆๆๆ" แรมโบ้พยักหน้าเร็วๆ ขณะที่ร่างสูงลุกขึ้นแล้วเริ่มปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวจนหมดแผง ร่างบางหน้าแดงวาบกับแผ่นอกว้างที่เผยออกมาเล็กน้อยจนต้องเบือนหน้าหนีไปอีกทาง รีบอร์นมองปฏิกิริยานั้นเงียบๆ เขาถอดเสื้อออกไปหย่อนทิ้งไว้ที่ตะกร้าผ้าก่อนจะเริ่มต้นถอดเข็มขัดและรูดซิปกางเกง



แรมโบ้ที่หันมาเห็นถึงกับหน้าถอดสี.....



"น.....นั่นนาย.....จะทำอะไรอ่ะ" ละล่ำละลักถาม ดวงตาสีเขียวมรกตเบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจเมื่อร่างสูงรูดซิปลงจนสุด ชั้นในสีขาวปรากฏให้เห็นกับสายตา ขณะที่กางเกงยังคงติดอยู่กับเอวอย่างหมิ่นเหม่



"ถอดเสื้อผ้าไง......ถามอะไรโง่ๆ"



"หา!!!!! ไม่ได้นะ!!!!"



แรมโบ้ถอยไปอยู่อีกฟากหนึ่งของห้องอย่างตื่นกลัว รีบอร์นยิ้มมุมปากก่อนจะก้าวเดินมาหาอย่างช้าๆ แรมโบ้หน้าซีดเมื่อร่างสูงโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ ลมหายใจร้อนๆคลอเคลียอยู่ที่ริมฝีปากอิ่มจนต้องเผลอหลับตาอย่างหวาดกลัว



เพียงชั่วอึดใจ......ก่อนที่ลมหายใจนั้นจะผละออกไป แรมโบ้ลืมตาขึ้นแต่ก็เห็นเพียงแผ่นหลังของร่างสูงที่เดินหายเข้าไปในห้องน้ำ



นั่นมัน........อะไรกัน



ได้แต่คิดอย่างไม่เข้าใจ ใจที่เคยเต้นแรงเริ่มกลับลงมาสู่จังหวะปกติหลังจากที่ร่างสูงผละออกไปแล้ว




บ้าอะไรกันเรา.....คิดแล้วอยากจะฆ่าตัวตาย เมื่อกี๊เขาทำท่าเหมือนกับรอให้รีบอร์นจูบ......



แต่เขาก็ไม่จูบ



กลับเดินผละออกไปเหมือนกับว่าไม่อยากจะลดตัวลงมาอยู่ใกล้.......



เพียงแค่คิด.......ก็ปวดร้าว



ถ้าเป็นไปได้.........ชั้นไม่อยากอยู่ใกล้นายเลย.....รีบอร์น
.................................................................................................................................................................



เมื่อกี๊เขาทำอะไรลงไป........



ก็แค่อยากแกล้ง.......ไอวัวโง่



แต่พอเขาก้มหน้าลงไปใกล้แล้ว.....กลับหลับตาพริ้มราวกับเรียกร้องอะไรบางอย่างจากเขา



ริมฝีปากอิ่มสวยสีกุหลาบที่เผยอออกราวกับเชิญชวน.........ให้เข้าครอบครอง .....อยาก.......บดขยี้เรียวปากเย้าย้วนนั่นให้สมกับที่กระหายหา



อยากจะรู้นัก......ว่ามันจะเร่าร้อนได้ถึงขนาดไหน



ความรู้สึกนี้......เป็นอันตรายต่อหัวใจ



แต่เขาก็ผละตัวออกมาทัน



ตระหนักได้ในหัวใจว่า.......หากเขาได้ลิ้มลองครั้งนึงแล้ว



เขาจะไม่มีวันถอนตัวได้อีกเลย.......
.....................................................................................................................................................................


"นั่น นายจะไปไหนน่ะ"



แรมโบ้เลิกคิ้วอย่างสงสัย เมื่อเห็นร่างสูงเดินลงมาชั้นล่างด้วยชุดสูทเหมือนทุกทีทั้งๆที่ตอนนี้เป็นเวลาเย็นมากแล้ว รีบอร์นไม่ตอบ เขาเดินมานั่งข้างๆเขาบนโซฟาตัวนุ่ม ร่างบางเขยิบไปอีกทางแล้วหันไปสนใจกับรายการทำอาหารในทีวีเครื่องใหญ่ต่อ.....



"นี่ๆๆๆ นายชอบกินนั่นมั้ย" แรมโบ้ชี้นิ้วไปที่สปาเกตตี้สูตรพิเศษในทีวี



"ชั้นกินได้ทุกอย่างแหละ ยกเว้นพวกของหวาน"



"รู้แล้วนา ฮ่ะฮ่ะ ชั้นไม่ทำของหวานให้นายกินหรอก สบายใจได้" แรมโบ้ยิ้มอย่างสดใส รายการทำอาหารจบลงแล้ว ร่างบางเปลี่ยนช่องเป็นช่องหนังรักโรแมนติกแทน



"ชอบดูหนังพวกนี้รึไง"



น่าแปลก.....ที่คราวนี้ร่างสูงกลับเริ่มบทสนทนาก่อน แรมโบ้เลิกดูหนังแล้วหันมาจ้องหน้าเขาแทน ทำหน้าพิลึกก่อนจะพึมพำอะไรสักอย่างจับใจความไม่ได้ แต่รีบอร์นก็ไม่สนใจ ร่างสูงปรายตามองทีวีอย่างเย็นชาเมื่อถึงฉากที่พระเอกนางเอกบอกรักกัน



"อ่า....ก็ไม่ได้ชอบหรอก อันที่จริงก็ชอบหน่อยๆ ช่วงนี้มันมีแต่หนังอย่างงี้นี่นา นายไม่ชอบเหรอ"



ร่างสูงเหลือบตามองเขาเล็กน้อย แต่แรมโบ้ก็รู้ความหมายนั้นดี



ถามบ้าอะไรออกไปเนี่ยเรา.........โง่ชะมัดเลย



"ไม่ชอบ" ทั้งๆที่ไม่ได้ทะเลาะกัน.....แต่ความอึดอัดระหว่างกันก็มีอยู่ จนทำให้แฝงแววมาคุ



"ก็ อืม.....มันออกจะไร้สาระไปหน่อย อ่า....อันที่จริงก็มากอยู่ อืม......."



บรรยากาศอึดอัดเป็นบ้า ร่างบางคิดแล้วเริ่มเหงื่อตก รีบอร์นก็เอาแต่เงียบ ในขณะที่ตัวเขาก็ตื่นเต้นจนไม่รู้จะทำไงแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาเริ่มจะพูดคุยเรื่องทั่วๆไปแบบคนปกติเขาทำกัน รีบอร์นไม่ใช่คนพูดมาก และเขาเอง.....แน่นอนล่ะ พูดมากอยู่แล้ว แต่ดูเหมือนไม่ได้ผลเลย เมื่ออยู่ต่อหน้ารีบอร์น



บรรยากาศอย่างนี้คงจะดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ถ้าร่างสูงไม่แย่งรีโมตไปจากมือเขาหน้าตาเฉย แล้วเปลี่ยนช่องเป็นช่องข่าว ก่อนจะลุกขึ้นยืน มือใหญ่สวมหมวกปีกกว้างลงบนศีรษะตัวเอง อุ้มเลออนที่อยู่บนหมวกมาถือไว้ในอ้อมแขน



"อ่า นายจะไปไหนอ่ะ" ร่างบางลุกพรวดขึ้นเดินตามไปที่ประตูบ้านอย่างตามอารมณ์ไม่ถูก



"ไปเที่ยวผู้หญิง ฝากดูแลเลออนด้วย" ว่าแล้วก็ยัดเจ้ากิ้งก่าตัวน้อยสีเขียวไว้ในอ้อมแขนของเขา ก่อนจะเดินออกจากบ้าน รีบอร์นหันมาทิ้งท้าย



"หัดดูข่าวซะบ้าง"



ด่าว่าเสร็จก็เดินไปสตาร์ทรถแล้วขับออกไปทันที ทิ้งเขาไว้กับเจ้ากิ้งก่าเลออนที่พยายามเลียหน้าเขาราวกับปลุกปลอบ



ไอบ้ารีบอร์น.........


ออกไปเที่ยวผู้หญิงอีกแล้ว เอาเหอะ จะไปนอนกับใครก็ตามสบาย......ร่างบางได้แต่ถอนใจ ขณะที่อุ้มเลออนเดินกลับเข้าไปดูทีวี



แล้วกิ้งก่านี่.....มันเลี้ยงยังไงล่ะเนี่ย

tbc.
..............................................................................................................................................................................

บิ้วไม่ออกเลยจริงๆ T^T คอมเม้นด้วยน้าทุกท่าน อยากรู้ว่าจะต้องปรับปรุงตรงไหนอ่ะ อ่านแล้วมันติดขัดมั้ยง่ะ T^T