ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [Fic] Covetousness -XS- 3.1
Chapter 3: Change
ฉันรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่เริ่มเปลี่ยนแปลงไป
ได้โปรดบอกฉัน………
เพียงแค่นายพูด………
ฉันก็จะเชื่อว่าเรายังรักกันเหมือนเดิม……….
“อ่ะ……อ๊า……..บอส……..”
เสียงครางแว่วหวานดังแผ่วเบาลอดออกมาจากประตูไม้สีเข้มหน้าห้องนอนของรองหัวหน้าหน่วยวาเรีย อาณาเขตส่วนตัวของระดับผู้บริหารของวาเรียในยามค่ำคืนนั้นเงียบงัน วังเวง ดูเร้นลับเพราะนิสัยของฉลามคลั่งผู้ชอบความสงบยามหลับนอน สามวันมาแล้วที่แซนซัสมาที่ห้องของร่างบางทุกครั้งในยามค่ำคืน ก่อนจะกลับไปในยามรุ่งสางเพื่อไปหาสึนะโยชิ
ถึงจะเป็นแค่ฉลามสวะ………แต่ก็ยั่วยวนมากพอที่จะลอบมามีสัมพันธ์……….
ความไม่รู้จักพอ…….คงเป็นเช่นนี้เอง……
ผิวกายขาวนวลเนียนดูเย้ายวนยามรอยรักสีกุหลาบประดับอยู่บนเรือนร่างนั้นตัดกับสีของผิวกาย เอวคอดบางบิดเร่าไปด้วยความปรารถนา สะโพกกลมมนขยับขึ้นลงรับแรงกระแทกกระทั้นจากความกระหายหาอันไม่มีที่สิ้นสุดของร่างสูง เรือนผมสีเงินยวงลู่ติดใบหน้าขาวนวลชื้นเหงื่อ บางส่วนตกระลงบนหน้าท้องแข็งแรงของแซนซัส ภาพตรงหน้ามีเสน่ห์ชวนมองจนชวนให้ทวีความปรารถนาต่อเรือนร่างนั้นมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ
แต่ก็แค่……..ทางร่างกาย
“อ๊า!!!!!!!!!!!”
เสียงหวานหวีดครางยาวนานเป็นครั้งสุดท้าย เมื่อคนทั้งคู่บรรลุถึงจุดหมายของอารมณ์ ร่างบางครางหอบเร่ายามยกตัวออกจากแก่นกายใหญ่โตที่ถูกใช้งานมาเป็นเวลายาวนาน น้ำสีขาวขุ่นไหลออกมาเป็นทางตามการถอดถอนนั้น บางส่วนไหลหยาดย้อยลงมาตามเรียวขาบอบบางเปรอะเปื้อนไปทั่วผ้าปูที่นอนสีขาว
สควอโล่ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงกว้างด้วยความเหนื่อยอ่อน ขณะที่แซนซัสลุกขึ้นเดินไปที่ห้องอาบน้ำโดยไม่เหลียวแลคนบนเตียงแม้แต่น้อย ดวงตาสีน้ำแข็งคู่สวยทอประกายเจ็บช้ำยามมองตามแผ่นหลังกว้างที่เริ่มห่างไกลออกไปทุกที ร่างบางกัดริมฝีปากแดงช้ำของตัวเองแน่นขึ้นเมื่อความปวดแปลบแล่นผ่านเข้ามาในหัวใจ
ชอกช้ำ……….. ร้าวรานกับท่าทางเมินเฉยไม่ไยดี
น้ำตาที่เพียรสะกัดกั้นไว้ไหลทะลักออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ มือเรียวบางยกลอยขึ้นมากลางอากาศอย่างเชื่องช้าตรงตำแหน่งเดียวกับแผ่นหลังกว้างของผู้เป็นเจ้าของหัวใจ หากแต่กลับไขว่คว้าได้แค่เพียงอากาศ ………..
ว่างเปล่า…………..
จับต้องไม่ได้…………
เปรียบประดุจความสัมพันธ์อันเปราะบาง…………………
ร่างบางห่อไหล่คู้ราวกับเหน็บหนาว ไม่ใช่ที่ร่างกายแต่กลับเป็นที่หัวใจดวงนี้ ได้แต่ตอกย้ำกับตัวเอง…..แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว แค่แซนซัสเลือกที่จะมาอยู่กับเขาในยามกลางคืน หลบหนีสายตาของใครคนนั้นเพียงเพื่อมาอยู่กับเขา…..มันก็ดีแล้ว หากแต่ส่วนลึกในใจกลับร่ำร้องต้องการ……
มากกว่านี้……….
อยากครอบครองนายไว้เพียงคนเดียว…….
ไม่อยากแบ่งปันให้กับใคร…………..
คิดแล้วก็สมเพชตัวเอง………
รักมาก…….หรือโลภมากกันแน่นะ
ฉลามคลั่งแห่งวาเรียได้แต่คิดอย่างสับสน ความรู้สึกผิดชอบชั่วดี ความลังเลใจ ความรัก วนเวียนอยู่ในหัวสมองแต่เขากลับเลือกแล้วที่จะแย่งชิง ไม่อยากเป็นคนเดิมที่ได้แต่ลังเล ไร้จุดยืน โอนอ่อนเอนไหวจนถูกแย่งชิงคนสำคัญไป
ถ้านายเลิกรักฉันได้อย่างง่ายดาย………….
นายก็ต้องเลิกรักเด็กนั่นได้อย่างง่ายดายด้วยเหมือนกัน!!!
…………………………………………………………………………………………………………………………………..
ไม่เคยคิดมาก่อนว่าเรื่องจะเป็นไปได้ถึงขนาดนี้…………
ดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่โตจ้องเขม็งไปข้างหน้าท่ามกลางความมืดมิด ห้องนอนใหญ่โตกว้างขวางแต่กลับมีเพียงเขาที่นอนอยู่บนเตียงอย่างเดียวดาย วงหน้าหวานใสสงบนิ่งราวกับไร้หัวใจ การได้อยู่ตัวคนเดียวเช่นนี้ทำให้คิดอะไรได้หลายๆอย่าง ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ เรื่องที่แซนซัสชอบออกไปข้างนอกในยามค่ำคืนและกลับมาอยู่ข้างกายเมื่อเขาตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ไม่เคยถาม ไม่เคยเหนี่ยวรั้ง อยากจะรู้นักว่านายจะหลงมันได้นานขนาดไหนกัน
ชิ…….นึกว่าจะมีอะไร…….ที่แท้ก็ใช้ร่างกายเข้าแลกสินะ……
คิดแล้วก็นึกสมเพชคนๆนั้น ถูกแย่งมาไม่พอ ยังคิดจะแย่งกลับคืนทั้งๆที่รู้ตัวว่าทำไม่ได้อีก แต่นี่ก็สามคืนมาแล้ว ทั้งที่พยายามไม่ใส่ใจ……แต่ใครเล่าจะทนเห็นคนที่ตัวเองรักกกกอดอยู่กับศัตรูหัวใจได้ลง!!!!
แอ๊ด~~~
เสียงประตูไม้บานหนาถูกเปิดออกอย่างแผ่วเบา ด้วยว่ากลัวจะรบกวนคนที่กำลังนอนหลับสบายอยู่บนเตียงกว้าง ร่างสูงเคลื่อนกายเข้ามาใกล้ด้วยฝีเท้าอันเงียบกริบตามแบบฉบับของนักฆ่าที่ถูกฝึกมาอย่างดี ทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงกว้างแทบจะทันทีกับที่ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเปิดปรือขึ้นมามอง ทำให้รู้ว่าคนตรงหน้าไม่ได้หลับเลยแม้แต่น้อย
“แซนซัส…….”
เสียงหวานที่เรียกขานฟังดูง่วงงง มือเรียวบางยกขึ้นมาขยี้เปลือกตาตัวเองเล็กน้อย ก่อนที่จะเอนตัวลงมาซบแผ่นอกกว้างอย่างออดอ้อน แขนเรียวขาวโอบรัดแผ่นหลังของร่างสูงไว้แน่น
“ไปหาสควอโล่มางั้นเหรอ…..”
คำกล่าวนั้นทำให้แซนซัสชะงักไปเล็กน้อย มือใหญ่ยกขึ้นพันรัดเส้นผมสีน้ำตาลฟูฟ่องอย่างใจลอย หลีกเลี่ยงคำถามชวนอึดอัดด้วยการดึงรั้งเอวบางเข้ามาแนบชิดยิ่งขึ้น หากแต่สึนะกลับเอนตัวหลบจนนิ้วเรียวที่เกี่ยวพันรัดรอบเส้นผมคลายออกไปตามแรงดึง
ถ้าเป็นไอฉลามสวะนั่น……..ผมมันทั้งยาวทั้งนุ่มมือขนาดนั้นคงจะหนีไม่พ้นโดนดึงกลับมา
เรือนผมสีเงินยวงนั่น…..แม้กระทั่งในความมืดมิด
แสงสีนวลของจันทราก็ยังคงสาดส่องลงมาเป็นประกาย……..
ชวนให้อยากสัมผัสเรื่อยไป……..
แซนซัสขมวดคิ้วกับความคิดของตัวเอง จะไปคิดถึงเครื่องระบายอารมณ์งี่เง่านั่นทำไม ในเมื่อสิ่งที่สำคัญตอนนี้คือการตอบคำถามชวนอึดอัดของร่างบางที่ตนแคร์ยิ่งกว่าใครๆ ได้แต่นิ่งเงียบ…..ไม่อยากโกหกและไม่อยากพูดความจริง
ความจริงเป็นสิ่งที่เจ็บปวด…………หากแต่คำลวงกลับเจ็บปวดยิ่งกว่า…………
อากัปกริยานิ่งเฉยนั้นทำให้ร่างบางกัดริมฝีปากตัวเองอย่างชอกช้ำ ทำไม…..ทำไมถึงไม่เข้ามากอดแล้วบอกว่า รักเขาแค่คนเดียว ทำไม….ต้องทำท่านิ่งเฉยราวกับปันใจไปให้ใคร ทำไม….ต้องปกป้องฉลามนั่นขนาดนั้นด้วย ……
พอกันที!!!
“ฮึก……ฮือ…...”
เสียงสะอื้นไห้ที่ดังลอดออกมาจากริมฝีปากอิ่มเต็มเรียกความสนใจของร่างสูงให้จับจ้องมายังไหล่บอบบางที่กำลังสั่นสะท้าน แซนซัสเชยคางมนขึ้นมองสบ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่สวยในยามนี้สั่นระระริกไปด้วยแรงอารมณ์ ความผิดหวัง ความช้ำใจ ความรัก ฉายชัดปนกันอย่างแยกไม่ออก แต่สิ่งที่ทอประกายเด่นชัดกลับเป็น ความเจ็บใจ และร่างสูงก็รับรู้สิ่งนั้นได้อย่างไม่ยากเย็น แซนซัสใช้นิ้วโป้งเกลี่ยคราบน้ำตาที่หยาดหยดมาราวกับสายน้ำออกอย่างแผ่วเบา รู้สึกผิดกับคนรัก……แต่ก็ไม่อาจหักห้ามใจได้
อันว่าความปรารถนาในกามารมณ์……ฝังรากลึกจนไม่อาจต้านทาน
และฉลามคลั่งแห่งวาเรียคือผู้ที่สามารถเติมความต้องการในสิ่งนั้นของเขาจนเต็ม……..
จริงอยู่ ที่ว่าเขามีอะไรกับสึนะโยชิแทบทุกคืนแต่กลับรู้สึกราวกับไม่เพียงพอ……ยังไม่ใช่……สิ่งที่ต้องการไม่ใช่แบบนี้
แต่กับสควอโล่……ทุกการกระทำจุดเพลิงปรารถนาของเขาให้ลุกโชกโชน…….
แต่ก็แค่……..ทางร่างกาย
ในทางหัวใจแล้ว……เขากลับต้องการสึนะโยชิ
คือความอบอุ่น………คือความอ่อนโยน………คือความรัก อย่างไม่สามารถหาได้จากใคร……..
….สิ่งที่ฉลามสวะนั่นไม่มี…….หรือแค่เขาที่ไม่เคยคิดจะค้นหา……….
“อย่าร้องไห้….”
เสียงทุ้มเอ่ยสั้นๆอย่างปลอบประโลม มือหนารั้งร่างบอบบางเข้ามากอดปลอบแนบแน่น น้ำตามากมายหลั่งรินจนเสื้อสีขาวของแซนซัสชุ่มโชกไปด้วยหยาดน้ำตา
“นาย….ฮึก…..อย่าทิ้งฉันไปเลยนะ……”เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างตัดพ้อ แซนซัสดันไหล่บางออกอย่างช้าๆ ดวงเนตรสีแดงคมเข้มทอประกายล้ำลึกจริงจัง
“ฉันจะไม่ทิ้งแก……ฉันก็แค่…….”
ก็แค่…..ลังเลใจ
ที่จะเลือกท้องนภาอันอบอุ่น……หรือจะเลือกหยาดพิรุณแสนชุ่มฉ่ำ
ขาดไม่ได้…..เลือกไม่ได้ทั้งสองสิ่ง……
“แซนซัส ถ้านายรักฉันอย่างที่นายพูดมาแล้ว ถ้านายจะไม่ทิ้ง ได้โปรด……อย่าไปหาสควอโล่อีกเลย……..”
ร่างสูงนิ่งเงียบ ไม่ตอบรับ ไม่ปฏิเสธ…….ไม่อาจรับปากเพราะไม่อาจทำได้
ไม่อาจเลือกเพราะไม่อยากเสียใครไป………
แต่ถ้าต้องเลือกแล้วนั้น………………..
สึนะโยชิซบหน้าลงกับอกกว้าง ทั้งสับสนทั้งเสียใจทั้งแค้นใจ
แซนซัสกับสควอโล่งั้นเหรอ…….ทั้งๆที่น่าจะจบกันไปแล้วแท้ๆ
ร่างบางลอบกัดริมฝีปากด้วยความเจ็บใจ ถึงจะใช้ร่างกายเข้าแลกแต่แกก็ทำได้แสบมาก สควอโล่! ในเมื่อเป็นฉันเองที่ไปแย่งแซนซัสมาจากแก ในเมื่อฉันเองที่เป็นคนวางแผนการพรากแซนซัสมา
ความรักที่มาพร้อมกับการแก่งแย่ง สุดท้ายแล้วฉันต้องเป็นผู้ชนะ!
TBC.on 3.2
ฉันรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่เริ่มเปลี่ยนแปลงไป
ได้โปรดบอกฉัน………
เพียงแค่นายพูด………
ฉันก็จะเชื่อว่าเรายังรักกันเหมือนเดิม……….
“อ่ะ……อ๊า……..บอส……..”
เสียงครางแว่วหวานดังแผ่วเบาลอดออกมาจากประตูไม้สีเข้มหน้าห้องนอนของรองหัวหน้าหน่วยวาเรีย อาณาเขตส่วนตัวของระดับผู้บริหารของวาเรียในยามค่ำคืนนั้นเงียบงัน วังเวง ดูเร้นลับเพราะนิสัยของฉลามคลั่งผู้ชอบความสงบยามหลับนอน สามวันมาแล้วที่แซนซัสมาที่ห้องของร่างบางทุกครั้งในยามค่ำคืน ก่อนจะกลับไปในยามรุ่งสางเพื่อไปหาสึนะโยชิ
ถึงจะเป็นแค่ฉลามสวะ………แต่ก็ยั่วยวนมากพอที่จะลอบมามีสัมพันธ์……….
ความไม่รู้จักพอ…….คงเป็นเช่นนี้เอง……
ผิวกายขาวนวลเนียนดูเย้ายวนยามรอยรักสีกุหลาบประดับอยู่บนเรือนร่างนั้นตัดกับสีของผิวกาย เอวคอดบางบิดเร่าไปด้วยความปรารถนา สะโพกกลมมนขยับขึ้นลงรับแรงกระแทกกระทั้นจากความกระหายหาอันไม่มีที่สิ้นสุดของร่างสูง เรือนผมสีเงินยวงลู่ติดใบหน้าขาวนวลชื้นเหงื่อ บางส่วนตกระลงบนหน้าท้องแข็งแรงของแซนซัส ภาพตรงหน้ามีเสน่ห์ชวนมองจนชวนให้ทวีความปรารถนาต่อเรือนร่างนั้นมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ
แต่ก็แค่……..ทางร่างกาย
“อ๊า!!!!!!!!!!!”
เสียงหวานหวีดครางยาวนานเป็นครั้งสุดท้าย เมื่อคนทั้งคู่บรรลุถึงจุดหมายของอารมณ์ ร่างบางครางหอบเร่ายามยกตัวออกจากแก่นกายใหญ่โตที่ถูกใช้งานมาเป็นเวลายาวนาน น้ำสีขาวขุ่นไหลออกมาเป็นทางตามการถอดถอนนั้น บางส่วนไหลหยาดย้อยลงมาตามเรียวขาบอบบางเปรอะเปื้อนไปทั่วผ้าปูที่นอนสีขาว
สควอโล่ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงกว้างด้วยความเหนื่อยอ่อน ขณะที่แซนซัสลุกขึ้นเดินไปที่ห้องอาบน้ำโดยไม่เหลียวแลคนบนเตียงแม้แต่น้อย ดวงตาสีน้ำแข็งคู่สวยทอประกายเจ็บช้ำยามมองตามแผ่นหลังกว้างที่เริ่มห่างไกลออกไปทุกที ร่างบางกัดริมฝีปากแดงช้ำของตัวเองแน่นขึ้นเมื่อความปวดแปลบแล่นผ่านเข้ามาในหัวใจ
ชอกช้ำ……….. ร้าวรานกับท่าทางเมินเฉยไม่ไยดี
น้ำตาที่เพียรสะกัดกั้นไว้ไหลทะลักออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ มือเรียวบางยกลอยขึ้นมากลางอากาศอย่างเชื่องช้าตรงตำแหน่งเดียวกับแผ่นหลังกว้างของผู้เป็นเจ้าของหัวใจ หากแต่กลับไขว่คว้าได้แค่เพียงอากาศ ………..
ว่างเปล่า…………..
จับต้องไม่ได้…………
เปรียบประดุจความสัมพันธ์อันเปราะบาง…………………
ร่างบางห่อไหล่คู้ราวกับเหน็บหนาว ไม่ใช่ที่ร่างกายแต่กลับเป็นที่หัวใจดวงนี้ ได้แต่ตอกย้ำกับตัวเอง…..แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว แค่แซนซัสเลือกที่จะมาอยู่กับเขาในยามกลางคืน หลบหนีสายตาของใครคนนั้นเพียงเพื่อมาอยู่กับเขา…..มันก็ดีแล้ว หากแต่ส่วนลึกในใจกลับร่ำร้องต้องการ……
มากกว่านี้……….
อยากครอบครองนายไว้เพียงคนเดียว…….
ไม่อยากแบ่งปันให้กับใคร…………..
คิดแล้วก็สมเพชตัวเอง………
รักมาก…….หรือโลภมากกันแน่นะ
ฉลามคลั่งแห่งวาเรียได้แต่คิดอย่างสับสน ความรู้สึกผิดชอบชั่วดี ความลังเลใจ ความรัก วนเวียนอยู่ในหัวสมองแต่เขากลับเลือกแล้วที่จะแย่งชิง ไม่อยากเป็นคนเดิมที่ได้แต่ลังเล ไร้จุดยืน โอนอ่อนเอนไหวจนถูกแย่งชิงคนสำคัญไป
ถ้านายเลิกรักฉันได้อย่างง่ายดาย………….
นายก็ต้องเลิกรักเด็กนั่นได้อย่างง่ายดายด้วยเหมือนกัน!!!
…………………………………………………………………………………………………………………………………..
ไม่เคยคิดมาก่อนว่าเรื่องจะเป็นไปได้ถึงขนาดนี้…………
ดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่โตจ้องเขม็งไปข้างหน้าท่ามกลางความมืดมิด ห้องนอนใหญ่โตกว้างขวางแต่กลับมีเพียงเขาที่นอนอยู่บนเตียงอย่างเดียวดาย วงหน้าหวานใสสงบนิ่งราวกับไร้หัวใจ การได้อยู่ตัวคนเดียวเช่นนี้ทำให้คิดอะไรได้หลายๆอย่าง ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ เรื่องที่แซนซัสชอบออกไปข้างนอกในยามค่ำคืนและกลับมาอยู่ข้างกายเมื่อเขาตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ไม่เคยถาม ไม่เคยเหนี่ยวรั้ง อยากจะรู้นักว่านายจะหลงมันได้นานขนาดไหนกัน
ชิ…….นึกว่าจะมีอะไร…….ที่แท้ก็ใช้ร่างกายเข้าแลกสินะ……
คิดแล้วก็นึกสมเพชคนๆนั้น ถูกแย่งมาไม่พอ ยังคิดจะแย่งกลับคืนทั้งๆที่รู้ตัวว่าทำไม่ได้อีก แต่นี่ก็สามคืนมาแล้ว ทั้งที่พยายามไม่ใส่ใจ……แต่ใครเล่าจะทนเห็นคนที่ตัวเองรักกกกอดอยู่กับศัตรูหัวใจได้ลง!!!!
แอ๊ด~~~
เสียงประตูไม้บานหนาถูกเปิดออกอย่างแผ่วเบา ด้วยว่ากลัวจะรบกวนคนที่กำลังนอนหลับสบายอยู่บนเตียงกว้าง ร่างสูงเคลื่อนกายเข้ามาใกล้ด้วยฝีเท้าอันเงียบกริบตามแบบฉบับของนักฆ่าที่ถูกฝึกมาอย่างดี ทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงกว้างแทบจะทันทีกับที่ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเปิดปรือขึ้นมามอง ทำให้รู้ว่าคนตรงหน้าไม่ได้หลับเลยแม้แต่น้อย
“แซนซัส…….”
เสียงหวานที่เรียกขานฟังดูง่วงงง มือเรียวบางยกขึ้นมาขยี้เปลือกตาตัวเองเล็กน้อย ก่อนที่จะเอนตัวลงมาซบแผ่นอกกว้างอย่างออดอ้อน แขนเรียวขาวโอบรัดแผ่นหลังของร่างสูงไว้แน่น
“ไปหาสควอโล่มางั้นเหรอ…..”
คำกล่าวนั้นทำให้แซนซัสชะงักไปเล็กน้อย มือใหญ่ยกขึ้นพันรัดเส้นผมสีน้ำตาลฟูฟ่องอย่างใจลอย หลีกเลี่ยงคำถามชวนอึดอัดด้วยการดึงรั้งเอวบางเข้ามาแนบชิดยิ่งขึ้น หากแต่สึนะกลับเอนตัวหลบจนนิ้วเรียวที่เกี่ยวพันรัดรอบเส้นผมคลายออกไปตามแรงดึง
ถ้าเป็นไอฉลามสวะนั่น……..ผมมันทั้งยาวทั้งนุ่มมือขนาดนั้นคงจะหนีไม่พ้นโดนดึงกลับมา
เรือนผมสีเงินยวงนั่น…..แม้กระทั่งในความมืดมิด
แสงสีนวลของจันทราก็ยังคงสาดส่องลงมาเป็นประกาย……..
ชวนให้อยากสัมผัสเรื่อยไป……..
แซนซัสขมวดคิ้วกับความคิดของตัวเอง จะไปคิดถึงเครื่องระบายอารมณ์งี่เง่านั่นทำไม ในเมื่อสิ่งที่สำคัญตอนนี้คือการตอบคำถามชวนอึดอัดของร่างบางที่ตนแคร์ยิ่งกว่าใครๆ ได้แต่นิ่งเงียบ…..ไม่อยากโกหกและไม่อยากพูดความจริง
ความจริงเป็นสิ่งที่เจ็บปวด…………หากแต่คำลวงกลับเจ็บปวดยิ่งกว่า…………
อากัปกริยานิ่งเฉยนั้นทำให้ร่างบางกัดริมฝีปากตัวเองอย่างชอกช้ำ ทำไม…..ทำไมถึงไม่เข้ามากอดแล้วบอกว่า รักเขาแค่คนเดียว ทำไม….ต้องทำท่านิ่งเฉยราวกับปันใจไปให้ใคร ทำไม….ต้องปกป้องฉลามนั่นขนาดนั้นด้วย ……
พอกันที!!!
“ฮึก……ฮือ…...”
เสียงสะอื้นไห้ที่ดังลอดออกมาจากริมฝีปากอิ่มเต็มเรียกความสนใจของร่างสูงให้จับจ้องมายังไหล่บอบบางที่กำลังสั่นสะท้าน แซนซัสเชยคางมนขึ้นมองสบ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่สวยในยามนี้สั่นระระริกไปด้วยแรงอารมณ์ ความผิดหวัง ความช้ำใจ ความรัก ฉายชัดปนกันอย่างแยกไม่ออก แต่สิ่งที่ทอประกายเด่นชัดกลับเป็น ความเจ็บใจ และร่างสูงก็รับรู้สิ่งนั้นได้อย่างไม่ยากเย็น แซนซัสใช้นิ้วโป้งเกลี่ยคราบน้ำตาที่หยาดหยดมาราวกับสายน้ำออกอย่างแผ่วเบา รู้สึกผิดกับคนรัก……แต่ก็ไม่อาจหักห้ามใจได้
อันว่าความปรารถนาในกามารมณ์……ฝังรากลึกจนไม่อาจต้านทาน
และฉลามคลั่งแห่งวาเรียคือผู้ที่สามารถเติมความต้องการในสิ่งนั้นของเขาจนเต็ม……..
จริงอยู่ ที่ว่าเขามีอะไรกับสึนะโยชิแทบทุกคืนแต่กลับรู้สึกราวกับไม่เพียงพอ……ยังไม่ใช่……สิ่งที่ต้องการไม่ใช่แบบนี้
แต่กับสควอโล่……ทุกการกระทำจุดเพลิงปรารถนาของเขาให้ลุกโชกโชน…….
แต่ก็แค่……..ทางร่างกาย
ในทางหัวใจแล้ว……เขากลับต้องการสึนะโยชิ
คือความอบอุ่น………คือความอ่อนโยน………คือความรัก อย่างไม่สามารถหาได้จากใคร……..
….สิ่งที่ฉลามสวะนั่นไม่มี…….หรือแค่เขาที่ไม่เคยคิดจะค้นหา……….
“อย่าร้องไห้….”
เสียงทุ้มเอ่ยสั้นๆอย่างปลอบประโลม มือหนารั้งร่างบอบบางเข้ามากอดปลอบแนบแน่น น้ำตามากมายหลั่งรินจนเสื้อสีขาวของแซนซัสชุ่มโชกไปด้วยหยาดน้ำตา
“นาย….ฮึก…..อย่าทิ้งฉันไปเลยนะ……”เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างตัดพ้อ แซนซัสดันไหล่บางออกอย่างช้าๆ ดวงเนตรสีแดงคมเข้มทอประกายล้ำลึกจริงจัง
“ฉันจะไม่ทิ้งแก……ฉันก็แค่…….”
ก็แค่…..ลังเลใจ
ที่จะเลือกท้องนภาอันอบอุ่น……หรือจะเลือกหยาดพิรุณแสนชุ่มฉ่ำ
ขาดไม่ได้…..เลือกไม่ได้ทั้งสองสิ่ง……
“แซนซัส ถ้านายรักฉันอย่างที่นายพูดมาแล้ว ถ้านายจะไม่ทิ้ง ได้โปรด……อย่าไปหาสควอโล่อีกเลย……..”
ร่างสูงนิ่งเงียบ ไม่ตอบรับ ไม่ปฏิเสธ…….ไม่อาจรับปากเพราะไม่อาจทำได้
ไม่อาจเลือกเพราะไม่อยากเสียใครไป………
แต่ถ้าต้องเลือกแล้วนั้น………………..
สึนะโยชิซบหน้าลงกับอกกว้าง ทั้งสับสนทั้งเสียใจทั้งแค้นใจ
แซนซัสกับสควอโล่งั้นเหรอ…….ทั้งๆที่น่าจะจบกันไปแล้วแท้ๆ
ร่างบางลอบกัดริมฝีปากด้วยความเจ็บใจ ถึงจะใช้ร่างกายเข้าแลกแต่แกก็ทำได้แสบมาก สควอโล่! ในเมื่อเป็นฉันเองที่ไปแย่งแซนซัสมาจากแก ในเมื่อฉันเองที่เป็นคนวางแผนการพรากแซนซัสมา
ความรักที่มาพร้อมกับการแก่งแย่ง สุดท้ายแล้วฉันต้องเป็นผู้ชนะ!
TBC.on 3.2
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น