[Fic KHR] Heartless -RL- (yaoi)

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3 : Destroy the feeling

แรมโบ้ลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้าก็พบว่า มีเพียงเขาคนเดียวที่อยู่บนเตียงนอน เมื่อคืนหลังจากที่เขาพูดแบบนั้นออกไป รีบอร์นก็เอาแต่เงียบ ไม่พูดอะไรกับเขาอีกเลยจนเขารู้สึกเบื่อ และเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ มารู้ตัวอีกทีก็ตอนตื่นเนี่ยแหละ แรมโบ้ถอนหายใจน้อยๆก่อนจะเข้าห้องน้ำไปทำธุระส่วนตัว ขณะที่เขาเดินไปส่องกระจกก็พบข้อความจากรีบอร์นที่เขียนทิ้งไว้


'ฉันไปประชุมก่อน ถ้าแกตื่นแล้วก็ไปทำหน้าที่ที่สึนะมอบหมายซะ'


หน้าที่ที่สึนะมอบหมาย.......ฆ่าล้างแฟมิลี่ของรีออน


บางทีรีบอร์นอาจจะพูดถูก......เขาไม่ควรไปคุยกับรีออนเลย.....คุยเล่นอย่างเมื่อคืน.....มาตอนนี้ก็วางแผนที่จะฆ่าล้างแฟมิลี่ของเขาอีก......ราวกับว่า.....เขาหลอกลวงหัวหน้าแฟมิลี่คนนั้น


รู้สึกไม่ดีเลยกับเรื่องนี้......แต่หน้าที่ต้องมาก่อนความรู้สึก.....หน้าที่ของเขา.....หน้าที่ของผู้พิทักษ์อัสนี


แรมโบ้ตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว เขาเอาเขาวัวกับปืนซุกซ่อนไว้ในเสื้อ ก่อนที่จะโบกแท๊กซี่ออกมาจากโรงแรมอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่มีผู้ใดได้มีโอกาสรู้เห็น หรือสังเกตการจากไปของเขาเลย......

.......................................................................

รีบอร์นกำลังนั่งอยู่หัวโต๊ะของการประชุมด้วยความรู้สึกเบื่อหน่ายเล็กน้อย คนพวกนี้ยังเถียงกันไม่เลิกเรื่องวิธีการประลองเพื่อแย่งชิงไอวัวงี่เง่า......หลอกง่ายเกินคาด.....หลงงมงายอยู่กับตัณหา จนไม่เงยมองความเป็นจริง


เขาเองก็รู้อยู่หรอกว่า ไอวัวงี่เง่านั่น.....มีเสน่ห์ แต่ไม่คิดว่าคนพวกนี้จะเป็นไปมากขนาดนี้ เขาซึ่งรู้เรื่องนี้ดี.....นับตั้งแต่ที่เห็นคนหลายคนจ้องไปที่ร่างบางตาไม่กระพริบ.....ความปรารถนาที่อยู่ในส่วนลึกในจิตใจของคนพวกนั้น มีหรือที่คนอย่างเขาจะดูไม่ออก......เขาเองใช้ประโยชน์จากจุดนี้.....ไอวัวงี่เง่านั่นก็แค่เครื่องมือที่เขาใช้เป็นประโยชน์ให้ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการเท่านั้น


สายของเขาสืบรู้มาว่า....มีหลายแฟมิลี่ที่รวมตัวกันอยู่ที่นี่ ร่วมมือกันคิดล้มล้างวองโกเล่แฟมิลี่อย่างเงียบๆ ไอวัวงี่เง่านี่แหละ.....ที่จะเป็นเครื่องมือให้คนพวกนี้แตกคอกัน การเข่นฆ่าเพื่อการประลองที่ทุกคนเห็นชอบ ไม่ถือว่าเป็นความผิดและทำลายความสัมพันธ์ระหว่างแแฟมิลี่อยู่แล้ว หากมีคนตายจากไป.....แต่นั่นก็แค่ในเชิงกฎเท่านั้น แน่นอนว่า....ผู้ที่มีชีวิตอยู่ก็ย่อมต้องคิดแก้แค้น ถึงแม้ว่าเป็นพันธมิตรกัน....ก็ไม่น่าให้อภัย ทุกคน...ย่อมเคียดแค้น เมื่อเห็นเพื่อนร่วมแฟมิลี่ตายจากไป.....นี่คือ.....แผนของเขา


"ถ้าเราใช้เป็นการยิงปืนประลองล่ะ คิดว่าไง" 


เสียงคนที่เสนออย่างไม่คิดคนหนึ่งดังขัดขึ้นมา หลายคนสะดุ้งเฮือกพลางชำเลืองไปที่รีบอร์นอย่างหวาดๆ คิดจะไปดวลปืนกับรีบอร์น....ไม่บ้าก็เสียสติ หลายคนเคร่งเครียดเพราะไม่รู้ว่าจะประลองด้วยวิธีไหน.....จึงจะมีโอกาสที่จะสามารถเอาชนะ ถึงแม้ไม่พูดออกมาเพราะความเกรงใจร่างสูง......แต่หลายคนก็รู้สึกเช่นนั้น นับตั้งแต่ กฏที่บอกว่า ให้สู้กันเองจนกว่าจะมีคนชนะ นั่นรวมถึงการเอาชนะรีบอร์นในรอบสุดท้าย......จึงจะได้ผู้พิทักษ์อัสนีไปครอง


พลังอำนาจของสายอสุนีบาต ได้ทั้งร่างบางและอำนาจไปพร้อมๆกัน ปล่อยโอกาสไปก็โง่เต็มที


รีบอร์นยกยิ้มขึ้นที่มุมปาก "กลัวรึไง" คำ 3 คำที่ทำให้ในใจโหมกระหน่ำไปด้วยความโกรธ หลายคนอยากลุกไปกระชากคอเสื้อร่างสูง แต่ในส่วนสำนึกก็บอกให้ อดทน ไม่งั้นคงเป็นพวกเขาเองที่ดับไปจากโลก


รีออนกำลังวิเคราะห์สถานการณ์ด้วยความใจเย็น.....รีบอร์นไม่ใช่คนโง่ เขารู้จักใช้ประโยชน์ของคน คนพวกนี้กำลังจะโดนหลอกและก้าวเข้าไปสู่หายนะ แต่มันก็ไม่ใช่กงการอะไรของเขา......แฟมิลี่เขาแฟมิลี่เดียวก็เกินพอที่จะล้มล้างวองโกเล่ รอแค่เวลาและโอกาสเท่านั้น


"ประลองด้วยปืนก็ดีเหมือนกัน" ชายหนุ่มผมทองพูดออกมา ทุกคนหันขวับไปที่เขาอย่างแปลกใจ พร้อมกับสีหน้าที่บ่งบอกว่า รีออน แห่งรีซอตโตแฟมิลี่ เสียสติ ไปแล้ว รีออนหันไปมองรอบห้องแล้วขยายความ


"มันอาจจะเป็นศักดิ์ศรีของตัวชั้นเอง ชั้นไม่เคยกลัวนาย แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลหลัก ถ้าเรื่องแค่นี้ยังชนะนายไม่ได้ ชั้นก็ไม่คู่ควรที่จะได้แรมโบ้ไป เพราะนายดูแลปกป้องเขาได้ดีกว่าชั้น"


พูดไปอย่างงั้นๆแหละ.....เขาไม่คิดจะเล่นซื่อตรงกับรีบอร์นหรอก หึหึ โกงมาก็ต้องโกงกลับ นายรู้จักชั้นน้อยไปแล้ว รีบอร์น


คำพูดของเขาได้ผลเกินคาด หลายๆคนในห้องเริ่มเอนเอียงมาทางเขา อีกอย่าง ประลองด้วยปืนกันเองคงไม่ค่อยเท่าไหร่ รอให้ผ่านไปถึงรอบประลองกับรีบอร์นแล้วค่อยคิด ก็ยังไม่สาย


มติในที่ประชุมออกมาแล้ว.........การประลองในครั้งนี้......ประลองการใช้ปืน.......


...............................................................................


เสื้อลายวัวตัวเก่งของเขาเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดของศัตรู แรมโบ้จิ๊ปากอย่างขัดใจ พวกนี้ไม่รู้รึไงว่าเสื้อตัวนี้ราคาตั้ง 3 หมื่นเยน รีซอตโตแฟมิลี่......ได้ล่มสลายลงแล้ว ด้วยฝีมือของผู้พิทักษ์อัสนีคนนี้


เด็กหนุ่มบุกเข้ามาโดยที่ทุกคนในที่นี้ไม่มีโอกาสได้รู้ตัว เดินมาตามทางในแผนที่ลับ ใช้เขาวัวสร้างให้เกิดกระแสไฟฟ้าโดยใช้พลังงานจากวงจรทั่วๆไป ผิดแผนเป็นบ้า......เขาลืมนึกไปว่าที่นี่เป็นชั้นใต้ดิน เป็นไปไม่ได้อยู่แล้วที่เขาจะส่งฟ้าผ่าลงมาในที่แบบนี้ ดังนั้น เพื่อความสะดวก เขาจึงใช้กระแสไฟฟ้าช็อตวงจรอิเล็กทรอนิกส์ของที่นี่ ทำให้เกิดกระแสไฟไหลรั่วไปทั่วบริเวณฐานทัพ ราวกับนรก.....คนหลายคนตายไปโดยที่ไม่รู้ตัวกับกระแสไฟหลายหมื่นโวลต์ที่ไหลไปทั่วร่าง กลิ่นเนื้อไหม้คละคลุ้งไปทั่วบริเวณ หลายคนที่รู้ตัวพยายามอยู่ห่างจากพวกอิเล็กทรอนิกส์ แต่มันก็ช่างเป็นไปได้ยากเหลือเกิน คนที่เหลือรอดส่วนน้อยนั้น เขาตามไปยิงทิ้งในภายหลัง.........มัจจุราชที่ทั้งสวยและโหดร้าย ได้มอบความตายที่ทุกข์ทรมานให้กับพวกเขา 


ส่วนเลือดนี่.....กระสุนของเขาหมดแม็ก ศัตรูที่รอจังหวะนี้อยู่แล้วจู่โจมมาจากทางด้านหลัง แต่เขาไหวตัวทัน กลิ้งตลบไปแล้วเสือกดาบที่หยิบขึ้นมาได้จากพื้นไปที่ร่างของชายผู้โชคร้ายคนนั้น ดึงออกมา แล้วแทงทะลุคอเข้าไป.....ผลที่ได้ก็คือ คนๆนั้นตายสนิท แต่กลับเป็นตัวเขาเอง ที่โดนเลือดพุ่งเข้าใส่หน้าเต็มๆ 


ถ้ามันเป็นเอดส์....จะทำไงวะเนี่ย


ร่างบางสบถอย่างไม่สบอารมณ์ เขาเข้าไปอาบน้ำในห้องส่วนตัวของรีออน แต่งเนื้อแต่งตัวใหม่ แล้วโบกแท๊กซี่กลับไปโรงแรม ระหว่างทาง....ก็พยายามซ้อมเก๊กสีหน้าอินโนเซนต์สลับกับตกใจไปตลอดทาง


คนขับแท๊กซี่ก็มองหน้าเขาแปลกๆตลอดทางเช่นกัน
............................................................................


คนๆนี้เป็นคนสุดท้าย แล้วเขาจะได้ประลองกับรีบอร์น รีออนบอกกับตัวเองอย่างได้ใจ เขาเข้าร่วมการประลองในครั้งนี้ คนแล้วคนเล่าที่เขาทำลายไป คนตายจากการประลองนี้มากมาย ทั่วทั้งห้องเต็มไปด้วยบรรยากาศตึงเครียด ความตายของพวกพ้องทำให้บรรยากาศมาคุอย่างเห็นได้ชัด


ไม่มีอีกแล้ว.....บรรยากาศที่แสนเป็นมิตร ในงานประชุมพันธมิตร เหลือทิ้งไว้แต่เพียง.....ความเจ็บปวดรวดร้าวจากความสูญเสีย ความเคียดแค้นต่อคู่ประลองที่ไม่ยั้งมือ....เล่นงานคนของตัวเองจนเกือบปางตาย


รีบอร์นยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย แต่แววตาของเขากลับลุกโชนด้วยความสะใจ รอยยิ้มร้ายกาจปรากฏบนริมฝีปากบางชั่วขณะก่อนจะจางหายไป สิ่งนั้นไม่อาจรอดพ้นสายตาของรีออนไปได้


รีบอร์น.......แกมันปีศาจชัดๆ........ปีศาจ.....ที่ไร้หัวใจ


เขาทนไม่ได้ที่จะเห็นแรมโบ้อยู่กับคนๆนี้.......ร่างบอบบางที่งดงามราวกับนางฟ้ากับปีศาจที่ไร้หัวใจ.......เขาเองนี่แหละที่จะเป็นคนพรากนางฟ้าให้มาอยู่กับตัวแทน......


แรมโบ้สมควรยิ้มอย่างมีความสุข อยู่กับความฝันอันงดงาม มากกว่าที่จะอยู่ข้างกายคนไร้หัวใจอย่างแก ถึงตายเขาก็ยอม เขาไม่อยากให้ร่างบางร้องไห้เพราะคนอย่างหมอนั่นอีกแล้ว.....


"เก่งนี่" 


รีบอร์นออกปากชมเขา แต่ดวงตากลับไม่ได้ชื่นชมอย่างที่พูด กลับแลดูเบื่อหน่ายด้วยซ้ำ คนพวกนี้บ้าเกินคาดที่คิดประลองปืน....สำหรับเขาแล้ว วิธียิงปืนของคนพวกนี้ดูช่างน่าเบื่อหน่าย ไร้รสชาติ จนแทบจะหลับตาโพลงอยู่รอมร่อ อยากจบๆไองานประลองน่าเบื่อนี่เร็วๆ ไหนๆก็บรรลุเป้าหมายแล้ว คนพวกนี้แทบจะเข้าหน้ากันไม่ติดด้วยซ้ำ ไอวัวบ้ากลับมาเมื่อไหร่ รีบบินกลับอิตาลี่ดีกว่า ระหว่างทางก็....แวะไปเยี่ยมหม่ามี้กับซื้อซูชิของทาเคซูชิ


"เรามารีบจบเรื่องนี้กันเถอะ" หนุ่มผมทองพูดออกมา ขณะที่รีบอร์นลุกขึ้นยืนอย่างเบื่อหน่าย หิวข้าวชะมัด อยากกินเสต็กวัว เขาก้าวออกมาที่ประลองอย่างช้าๆ


"นับถึง 5 ชักปืนออกมา" กรรมการในครั้งนี้พูดออกมาอย่างหวาดๆ หวาดหวั่นแทนรีออน....แทนหัวหน้ารีซอตโตแฟมิลี่ที่อาจต้องจบชีวิตลงตั้งแต่วัยหนุ่ม


รีบอร์นมองสบตาหัวหน้าแฟมิลี่หนุ่มอย่างไม่ยี่หระ เท่าที่ดู...ฝีมือก็ไม่เท่าไหร่ บ้าชัดๆที่คิดประลองปืนกับเขา สงสัยอยากจะตายมากนัก


"5"


"4"


"3"


"2"


ปัง!!


ปัง!!! ปัง!!! ปัง!!


ปัง!!!! ปัง!!! ปัง!!! ปัง!!!!


รีบอร์นกดห้ามเลือดที่ไหลทะลักออกมาจากแขนซ้ายของตัวเองอย่างอารมณ์เสีย เขากำลังโกรธสุดๆ.....ใครจะรู้ว่า รีออนเล่นยิงก่อนที่จะนับแบบนั้น ยังดีที่เขาไหวตัวทัน เบี่ยงตัวหลบออกให้พ้นจากจุดตาย กระสุนเลยพลาดไปโดนแขนซ้าย เขายิงสวนกลับไปหารีออนหลายนัด เท่านั้นแหละ ที่ลูกน้องของรีซอตโตแฟมิลี่เริ่มเปิดฉากกระหน่ำยิงใส่เขา


เขาเหยียดตามองรีออนที่นอนหายใจรวยรินอยู่แทบเท้ากับลูกน้องรีซอตโตแฟมิลี่ที่ตายไปนับไม่ถ้วนจากการกระสุนของเขา เขามีแค่รอยแผลฉกรรจ์ที่แขนซ้าย ในขณะที่รีออนนั้นโดนยิงเข้าไปหลายแห่ง ส่วนลูกน้องก็ตายหมดทุกคน......เสียเปรียบอย่างเห็นได้ชัด


เป็นความประมาทของเขาเองที่คิดว่าหมอนี่จะเล่นตามกฎ.....


รองเท้าหนังมันปลาบเหยียบซ้ำอย่างแรงไปที่แผลกระสุนปืนของรีออน


"กล้ามากที่คิดเล่นสกปรกกับชั้น" ร่างสูงพูดเสียงเย็น ปรายตามองศัตรูที่นอนกองอยู่แทบเท้าของตนอย่างเหยียดหยาม แต่ถึงอย่างนั้น ความทะนงตัวก็ยังคงปรากฏอยู่ในดวงตาสีอเมทิสต์ของรีออน


ยอมไม่ได้.....แพ้ไม่ได้....แค่คนๆนี้เท่านั้นที่เขายอมไม่ได้


"ชั้นรักแรมโบ้ คนอย่างเขาไม่เหมาะกับผู้ชายเลวๆอย่างแก" คำพูดนั้นกลับทำให้รีบอร์นหัวเราะออกมาอย่างอดไม่อยู่


"แน่นอนว่าคนอย่างมันต้องไม่เหมาะกับชั้น พวกชั้นต่ำแบบนั้น.....ชิ"


"นี่ แก!!!!" พยายามอย่างยิ่งที่จะลุกขึ้นมา อยากจะสาดกระสุนเข้าไปให้ใบหน้าที่หยิ่งทะนงนั่น แต่ความเจ็บปวดจากพิษบาดแผล กลับเป็นการบังคับให้เขาต้องอยู่เฉยๆ ได้แต่ฟังคำพูดเลวร้ายนั่น โดยที่ไม่มีหนทางต่อสู้


เจ็บใจนัก.....ไอรีบอร์น


รอยยิ้มเยาะปรากฏขึ้นที่มุมปากของรีบอร์น 


"รู้มั้ย ไอวัวคนดีของแกน่ะ มันไม่ได้ดีอย่างที่แกคิดหรอกนะ"


"หมายความว่าไง"


"ลูกน้องแกที่อยู่ในฐานทัพลับหน่ะ ยังอยู่ดีรึเปล่า" เสียงนั้นกระแทกเข้าไปกลางใจของคนฟังอย่างจัง เรื่องนี้มันหมายความว่าไง ลูกน้องของเขา......ที่ฐานทัพลับ แต่สิ่งที่สำคัญที่สุด....ไอนักฆ่าไร้หัวใจนี่มันรู้ได้ยังไง


"สงสัยสินะ ว่าชั้นรู้ได้ยังไง ระแคะระคายตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์....ตอนนี้ไอวัวนั่นคงฆ่าลูกน้องแกจนหมดฐานทัพแล้ว ว่าไงล่ะ แบบนี้มันยังจะเป็นคนดีอยู่รึเปล่า......หึ แกมันน่าสมเพช ที่คิดเป็นปรปักษ์กับวองโกเล่" 


ประโยคนี้เป็นประโยคที่ยาวที่สุด และเจ็บปวดที่สุด.....มากกว่าประโยคไหนๆที่เขาเคยได้ยินจากรีบอร์น คนอย่างรีบอร์นมีศักดิ์ศรีพอที่ไม่พูดโกหก ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ลูกน้องที่จงรักภักดีกับเขาที่สุด......กลับถูกลอบสังหาร.....ด้วยฝีมือของคนที่เขารักสุด.....แรมโบ้.....


........แรมโบ้แห่งวองโกเล่แฟมิลี่


นั่นสิ.....เขานี่มันโง่ชะมัด


ปวดร้าวที่ตรงหัวใจ...จนคิดอะไรไม่ออกแล้ว


การตายจากของลูกน้องยังไม่ร้าวรานเท่ากับการถูกคนที่รักทรยศหักหลัง


ชั้นหลงคิดว่านานต่างจากมาเฟียคนอื่นๆ.......ต่างจากรีบอร์น


แต่ถึงอย่างนั้น.....


แรมโบ้............


"รีบอร์น" เสียงหวานใสของคนที่อยู่ในห้วงคำนึงดังขึ้นมา นั่นเขาไม่ได้ประสาทหลอนเพราะพิษกระสุนหรอกใช่มั้ย ถึงจะโดนทรยศหักหลัง ถูกฉีกชระชากซึ่งความไว้วางใจ แต่ถึงอย่างนั้น......ก็ยังคงรักไม่เปลี่ยนแปลง



ไม่รู้ทำไม....แค่พบเจอกันแค่ไม่กี่ครั้ง คนอย่างรีออนถึงเป็นไปได้ขนาดนี้


บางที....นี่อาจจะเป็นโชคชะตาของเขา....ผลตอบแทนของการทรยศหักหลังแฟมิลี่.....ผลตอบแทนของความรัก


"เกิดอะไรขึ้นน่ะ" เสียงหวานที่ดังมาอีกระลอก กับเรียวขาเล็กที่เดินเข้ามาใกล้ ยิ่งตอกย้ำให้เขารู้ว่านี่ไม่ใช่แค่ความฝัน


"ประลองปืน" 


เขาเห็นได้อย่างชัดเจน.....นัยน์ตาสีเขียวมรกตที่เบิกกว้างขึ้น พร้อมกับก้มลงมามองดูเขา คงจะสะใจแล้วสินะ.....ที่เห็นเขาเป็นแบบนี้


แต่ผิดคาด.....ดวงตาคู่นั้นกลับสั่นสะท้านไปด้วยความรู้สึกผิด จนหัวใจของเขาต้องอ่อนลงอีกครา ทุกๆครั้งที่อยู่ใกล้คนๆนี้ 


........ราวกับโดนมนต์สะกด.....


ร่างบางย่อตัวลงมา มือเรียวแตะลงที่ใบหน้าของเขา พร้อมกับน้ำตาใสๆที่เริ่มรินไหลออกมาจากดวงตาสีเขียวมรกต


ร้องไห้งั้นเหรอ....ร้องไห้ให้กับศัตรู......ร้องไห้เพื่อคนอย่างชั้น


ชั้นจะคิดเข้าข้างตัวเองได้มั้ย.....ขอแค่วินาทีนี้เท่านั้น


"ขอโทษ" ริมฝีปากบางเอื้อนเอ่ยคำนั้นออกมา ขณะที่รีบอร์นเพียงแค่ยืนกอดอกจ้องมองพวกเขาอย่างเงียบๆ


"ไม่เป็นไร ชั้นเข้าใจ" ไม่รู้อะไรดลใจให้เขาพูดแบบนั้นออกไป รู้เพียงแต่ว่า....เขาไม่มีวันโกรธเกลียดร่างบางได้เลย


"ชั้นขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ" ร่างบางเอ่ยซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น และเริ่มร้องไห้หนักขึ้นเมื่อเขากระอักออกมาเป็นเลือด รีออนรู้ตัวเองดี เขา...คงไม่สามารถมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ได้อีกแล้ว เขา....กำลังจะจากไปในไม่ช้า


"นายรู้อะไรมั้ย มันไม่ใช่ความผิดของนายหรอก นี่...มันคงเป็นผลตอบแทนความทรยศของชั้นเอง ถ้าหากว่า.....เพียงแค่เป็นพันธมิตรอย่างรุ่นที่ผ่านมา รีซอตโตคงอยู่ได้นานกว่านี้ สุดท้ายแล้ว ก็เป็นชั้นเองนี่แหละ.......ที่พาพวกพ้องไปสู่หายนะ ไม่ใช่นาย......ไม่ใช่รีบอร์น"


เงียบไปอีกพักใหญ่ ร่างบางเคลื่อนย้ายหัวของเขาให้ไปหนุนตักของตัวเอง นี่....คงเป็นความเมตตาของนายสินะ.....กลิ่นหอมอ่อนๆที่ลอยออกมาจากเรือนร่างนั้น มันทำให้ใจของเขาสงบอย่างประหลาด อีกไม่นานนี้แล้ว........


"หากว่าเราพบกันเร็วกว่านี้........."


"ไม่ต้องพูดอีกแล้ว.....ยิ่งพูดนายจะยิ่งเจ็บนะ" 


น้ำตามากมายไหลหยดตกลงบนใบหน้าของเขา แรมโบ้.....นายไม่เหมาะจะเป็นมาเฟียจริงๆ ถ้าเป็นไปได้...ชั้นอยากพานายหนีไปสุดขอบโลก หนีจากตำแหน่งมาเฟีย....หนีจากวองโกเล่.....หนีจากหน้าที่ผู้พิทักษ์.......หนีไปจากรีบอร์น แต่มันก็เป็นแค่ความฝันที่ไม่มีวันเป็นจริง.....เป็นความฝันลมๆแล้งๆ


"ยิ้มสิ" รีออนพูดออกมา นัยน์ตาสีม่วงอเมทิสต์มองใบหน้าหวานราวกับจะเก็บเป็นความทรงจำครั้งสุดท้าย


"ชั้นชอบเวลาที่นายยิ้ม...........นายเหมาะกับรอยยิ้มมากกว่าหยดน้ำตา ยิ้มให้ชั้นสิ......ขอแค่นี้......."


บ้าไปแล้ว.....คนจะตายอยู่ตรงหน้าจะให้ยิ้มได้ไง แรมโบ้คิดแต่เขาก็ยังยิ้ม......รอยยิ้มที่งดงาม....ราวกับแสงตะวันที่สาดส่องเข้ามาในโลกที่มืดมิด


โดยไม่รู้ตัว.....รีออนร้องไห้ออกมา เมื่อตระหนักได้ว่า.....เขา....ไม่อยากจะจากไปเลย อยากอยู่เคียงข้างไปอย่างนี้


เจ็บปวดที่ไม่อาจอยู่เคียงข้าง แต่ก็สุขใจ......รอยยิ้มครั้งสุดท้ายจากร่างบางผู้งดงามและอ่อนโยน


"ชั้นรักนาย" กระซิบคำรักที่แผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบของสายลม แรมโบ้เบิกตากว้างก่อนที่จะตอบกลับไป


"ชั้นก็รักนาย"


ถึงจะเป็นคำลวง แต่ใจที่เต้นแผ่วๆไปแล้วกลับเต้นแรงขึ้นอย่างน่าประหลาด


รีออนยิ้มรับคำๆนั้นก่อนที่ดวงตาสีม่วงอเมทิสต์จะปิดลง......ตลอดกาล


แรมโบ้.....นายเป็นคนใจดีและอ่อนโยนยิ่งกว่าใครๆ


ยิ้ม......ตลอดไปนะ


เพราะคุณ.........เหมาะกับรอยยิ้มมากว่าหยาดน้ำตา

...................................................................................................................................


เหตุการณ์ทุกอย่างเริ่มเข้าสู้สภาวะปกติแล้ว งานศพของรีออนถูดจัดขึ้นอย่างสมเกียรติของหัวหน้าแฟมิลี่รีซอตโต ลูกน้องที่อยู่นอกฐานทัพลับต่างพากันมาร่วมงานศพกันทุกคน


แต่.....ไม่ปรากฏแม้แต่เงาของร่างบาง


อยากไป.....แต่ก็ไปไม่ได้


ข่าวที่ว่าเขาเป็นผู้ฆ่าล้างรีซอตโตแฟมิลี่แพร่ออกไปแล้ว ถึงแม้ว่ารีออนจะตายเพราะประลองกับรีบอร์น.....ตายเพราะเล่นไม่ซื่อ แต่ก็ไม่อาจกลบความจริงไปได้ว่า.....แรมโบ้คือผู้ฆ่าล้างแฟมิลี่ และวองโกเล่เป็นผู้จัดการวางแผนขึ้นมา


แรมโบ้...ชื่อดังกระฉ่อนไปทั่วในฐานะผู้พิทักษ์อัสนี มีคนตามล่าตัวมากขึ้น


แน่นอนว่า......ส่วนใหญ่นั้นเป็นคนของรีซอตโตแฟมิลี่.....ที่คิดจะล้างแค้นให้บอสของตน


"แย่ชะมัด" ร่างบางสบถออกมา เมื่อรู้สึกตัวได้ว่ากำลังถูกลอบติดตาม (อีกครั้ง) ครั้งนี้เป็นครั้งที่ 20 แล้วที่เขาจับได้ว่ามีผู้ลอบติดตาม แทบทุกครั้ง....ที่เขาก้าวเท้าออกมานอกบ้าน


เขาแค่จะมาซื้อดอกไม้ไปปลูกเองนะ......ไม่รู้ว่ารีบอร์นทนมาได้ยังไงเป็นสิบๆปี


คิดถึงร่างสูง ตั้งแต่เกิดเรื่องคราวนั้น.....ผ่านมา 2 อาทิตย์แล้วที่เขาไม่เจอ ได้ยินมาว่า....เข้าไปนั่งคุยงานกับวองโกเล่รุ่นที่ 10 อยู่บ่อย
ครั้ง น่าจะเป็นเรื่องที่ซีเรียสพอดู......อาจจะเรื่องเกี่ยวกับรีซอตโตแฟมิลี่


หรือไม่ก็เรื่องเกี่ยวกับไอพวกบ้า.....ที่เอาแต่เดินตามเขา


งานการไม่มีทำรึไง.......เดินตามอยู่ได้ 


แต่คิดๆดูแล้ว.....ก็คงไม่มีจริงๆนั่นแหละ


ก็เขานี่แหละ....ที่ทำให้มันตกงาน


อาจจะเป็นเพราะว่าสายเลือดนักฆ่าในตัวหรืออะไรก็แล้วแต่ทำให้เขาเศร้าเสียใจกับการตายจากของใครต่อใคร น้อยกว่าที่ควรจะเป็น


แต่ถึงอย่างนั้น....รีออนก็ยังมองว่าเขาแสนดี


ความคิดนั้นเรียกรอยยิ้มให้พาดผ่านริมฝีปากบาง บ่อยครั้ง.....ที่คิดถึงเรื่องรีออนแล้วมักจะยิ้มโดยไม่รู้ตัว


ราวกับว่าเจ้าตัวมาร่ายมนต์ให้เขาคิดแต่เรื่องดีๆอย่างนั้นแหละ


เรื่องที่ทำให้เขามีรอยยิ้ม.......แปลกที่ควรจะร้องไห้แต่กลับยิ้ม


เพราะนายชอบให้ชั้นยิ้มใช่มั้ย......ดูอยู่บนนั้นรึเปล่ารีออน


คิดพลางแหงนหน้าขึ้นมองท้อนนภาสีฟ้าสดใส.......นายคงจะไปพบรักกับนางฟ้าแล้วสินะ หล่อๆอย่างนาย นางฟ้าคงแย่งกันจีบแหงๆ นายคงไปเจอคนที่ดีกว่าชั้น.....


"ยิ้มบ้าอะไร ไอวัวโง่" เสียงทุ้มต่ำของใครบางคน กระชากให้เขากลับเข้าสู่โลกแห่งความเป็นจริง รีบอร์นยืนพิงรถออดี้สีดำสนิทของตัวเอง บนหมวกปีกกว้างนั้นมีเจ้าเลออน กิ้งก่าสีเขียวเกาะอยู่.....ดูมันท่าทางดีใจที่กลับมาเจอเจ้านายหลังจากที่ถูกทิ้งไว้กับวองโกเล่รุ่นที่ 10 


"ไม่รู้รึไงว่าโดนตาม" เสียงทุ้มถามมาอีกระลอกก่อนจะเดินไปที่ตรอกหลังซอย แรมโบ้มองตามหลังร่างนั้นจนหายลับไป เพียงไม่กี่อึดใจ.....เสียงปืนก็ดังขึ้น อาแมน......


รีบอร์นเดินกลับมาทางเขา ก่อนที่มือใหญ่จะกระชากข้อมือเขาให้ขึ้นรถไปโดยที่ไม่พูดอะไรสักคำ


แรมโบ้นั่งจุ้มปุ๊กอยู่หน้ารถ คาดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อย ต้นไม้ที่ซื้อมาปลูกอยู่ที่เบาะหลังรถของรีบอร์น ร่างสูงเพ่งสายตาไปที่ถนน เสี้ยวหน้าที่ดูตั้งอกตั้งใจนั้นขับเน้นความหล่อเหลาตามแบบฉบับของรีบอร์นออกมาได้ชัดเจน


แรมโบ้เผลอยิ้มโดยไม่รู้ตัว.......


"แกเป็นอะไรมากรึเปล่า ไอวัวโง่" รถติดไฟแดง พร้อมๆกับที่ร่างสูงหันมามองทางเขา คิ้วเข้มเลิกขึ้นสูง


"ไม่เป็นอะไรสักหน่อย ชั้นแค่อยากยิ้ม" เขาตอบกลับไป ขณะที่รีบอร์นถอนหายใจหนักๆ


"เหม่อลอยอย่างนั้น เมื่อกี๊เกือบจะโดนยิงอยู่แล้วยังไม่รู้ตัวอีก โง่เป็นบ้า" เขากรอกตาอย่างเบื่อหน่าย ก่อนที่จะขับรถออกไปเมื่อสัญญาณไฟเขียวมา


เงียบกันไปอีกพักใหญ่ จนแรมโบ้เริ่มรู้สึกอึดอัด หมู่นี้เขาอารมณ์ดีจนลืมไปว่าคนข้างๆคือ รีบอร์น


ร่างสูงมีอิทธิพลต่อเขาเสมอ.....ทุกๆคำพูดมีผลต่อจิตใจของเขาราวกับถูกตำหนิตลอดเวลา


"แล้วเราจะไปไหนกันอ่ะ" แรมโบ้ถามขึ้นมาแทรกบรรยากาศอึมครึม


เงียบและเงียบจนแรมโบ้เริ่มคิดว่าเขาทำอะไรผิด แต่ก็นึกขึ้นได้ว่า.....รีบอร์นไม่ชอบพูดกับพวกชั้นต่ำ


ยิ่งเป็นเขาด้วยแล้ว.....อย่างเดียวที่ทำให้รีบอร์นยอมเปิดปากพูดกับเขาคือ ต้องการจะด่าว่า


แรมโบ้หันไปมองนอกหน้าต่างเมื่อตระหนักถึงความจริงข้อนี้


ขอโทษนะรีออน.....ชั้นคงยิ้มไม่ออกแล้วล่ะ


รีบอร์นไม่แม้แต่จะมองหน้าเขา เมื่อรถจอดลงหน้าฐานทัพของวองโกเล่ คฤหาสน์หลังใหญ่ที่มีการป้องกันอย่างแน่นหนาที่สุด ร่างสูงเพียงแค่เดินนำเขาเข้าไปหน้าของประชุมใหญ่ของวองโกเล่


เรื่องสำคัญขนาดนี้เชียว แรมโบ้ลอบกลืนน้ำลายเมื่อประตูเปิดออกและพบว่า วองโกเล่รุ่นที่ 10 ท่านรุ่นที่ 9 ผู้บริหารระดับสูงและเหล่าผู้พิทักษ์ (ฮายาโตะ ยามะจัง เรียวเฮ)นั่งกันอยู่ในนั้น


รีบอร์นเดินนำเข้าไปนั่งที่ของตัวเองข้างๆวองโกเล่รุ่นที่ 10 ก่อนที่เขาจะเดินไปนั่งที่ประจำตำแหน่งข้างๆยามะจังท่ามกลางสายตาที่จับจ้องมายังเขาจากทุกทิศทาง


นี่มัน....เรื่องอะไรกันแน่เนี่ย


tbc.จ้า