[Fic KHR] Heartless -RL- (yaoi)

ลำดับตอนที่ #2 : chapter 2 : Messy

ร่างสูงละสายตาจากหนังสือพิมพ์ เงยหน้ามองเจ้าวัวงี่เง่าที่ส่งเสียงมาแต่ไกล บ้าชิบ อยากตกเป็นเป้าสายตารึไงกัน คิดพลางถอนหายใจอย่างเซ็งๆกับพฤติกรรมอันน่าเอือมระอาของไอวัวโง่ที่ไม่เคย เปลี่ยนเลยมาตลอด 13 ปี


"รีบอร์น...." หยุดอยู่ตรงหน้าเขา พร้อมกับรอยยิ้มหวานที่ทำให้ใครหลายคนหัวใจเต้นแรง แต่ไม่ใช่กับรีบอร์นคนนี้.......


"ยิ้มบ้าอะไรของแก" น้ำเสียงเย็นชานั้น ทำให้ทุกคนหันไปทางอื่นอย่างรวดเร็ว


"ดีใจ ชั้นหิวจะตายอยู่แล้ว"


"เค้กก้อนนั้นไม่พอรึไง" พูดเรื่อยๆราวกับเป็นเรื่องไม่น่าสนใจ


"เค้กนั่น นายเป็นคนสั่งเหรอ"


"ดูไม่รู้รึไง"


"ก....ก็.....นายรู้ได้ไงว่าชั้นชอบของพวกนั้น" แรมโบ้พึมพำ เมื่อสังเกตเห็นสายตาทุกคู่หันมามองเขาอย่างสนใจ


"ก็เรา อยู่กินกัน มาตั้งหลายปี" ปล่อยประโยคเด็ดที่ทำให้คนทั้งห้องตาโตเท่าไข่ห่าน ส่วนแรมโบ้นั้นช็อกค้างไปแล้วกับประโยคที่ไม่น่า
จะหลุดออกมาจากปากร่างสูง ได้เลย


"อ่า...มันก็ใช่ แต่ว่าไม่ใช่ความหมายนั้นนะ!!!!!"


"แล้วมันแบบไหน" รอยยิ้มร้ายกาจปรากฏที่มุมปากขณะมองร่างบางที่กำลังจนแต้มด้วยสายตานึกสนุก


"เรา...เราก็แค่อยู่บ้านเดียวกัน นั่นก็เพราะ...ชั้นยังเด็กตอนนั้น...แล้วตอนนี้....เราก็พักอยู่ห้องเดียวกัน"


แรม โบ้ปิดปากตัวเองอย่างรวดเร็ว ขณะที่ทั้งห้องส่งเสียงฮือฮาอย่างห้ามไม่อยู่ ร่างบางอายแทบจะแทรกแผ่นดินหนี ขณะที่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนริมฝีปากของรีบอร์นชัดเจนขึ้น เมื่อมองแก้มขาวที่ขึ้นสีก่ำจนน่าเอ็นดู


"คุณรีบอร์น แกล้งเด็กแบบนั้นมันไม่ดีนะครับ" เสียงทุ้มต่ำดังขึ้น พร้อมกับการปรากฏตัวของชาวหนุ่มผมทอง นัยน์ตาสีม่วงอเมทิสต์ดูเย่อหยิ่ง แฝงไว้ด้วยความเจ้าเล่ห์ น้อยคนนักที่จะกล้าเข้ามาขัดจังหวะรีบอร์นอย่างนี้ได้


"รีออนครับ รีออน แห่ง รีซอตโต แฟมิลี่" เขาค้อมหัวทักทายเล็กน้อยอย่างไว้ตัว สายตาจับจ้องไปที่ดวงตาสีนิลตรงๆอย่างไม่เกรงกลัว รีบอร์นยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย ต่างจากแรมโบ้ที่จ้องหน้าชายผมทองอยู่อย่างนั้น จนเขาหันมาสบดวงตาสีเขียวมรกต รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏขึ้นที่ริมฝีปาก


"รีออนครับ แล้วคุณ....."


"แรมโบ้ ชั้นชื่อ...แรมโบ้" เขาเลิกคิ้ว แรมโบ้งั้นเหรอ......คนที่เขาต้องกำจัด ไม่สิ! เปลี่ยนใจแล้ว เขายื่นมือไปตรงหน้าร่างบางซึ่งดูจะลำบากใจ ก่อนที่จะเอื้อมมือไปจับมือบางมากระชับไว้แน่น


"ยินดีที่ได้รู้จักครับ" พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แต่ดวงตากลับลุกโชนอย่างเจ้าเล่ห์ หึหึหึ แรมโบ้....ผู้พิทักษ์อัสนีแห่งวองโกเล่งั้นเหรอ

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

แรม โบ้จิ้มสเต๊ก พลางขยับมีดอย่างอึดอัด เขาได้กินข้าวเย็นแล้ว แต่มันกลับไม่เหมือนที่คิดไว้สักนิด เขาไม่ได้กินอย่างเบิกบานใจ ต้องนั่งคำนึงถึงมารยาทตลอดเวลาที่กิน แถมยังต้องทนสายตาที่ลอบมองอย่างเป็นระยะจากรอบข้าง แต่ก็ไม่หนักเท่าสายตาที่จ้องมองอย่างเปิดเผยของรีออน....หัวหน้าแฟมิลี่ที่ เขาต้องกำจัดคนนั้น สายตาที่รู้เท่าทัน จนรู้สึกร้อนๆหนาวๆ ราวกับรู้ว่าเขาจะลอบทำร้าย แต่มันจะเป็นไปได้ยังไงกัน ในเมื่อเรื่องนี้รู้กันแค่ไม่กี่คนในแฟมิลี่ สายตานั้นแฝงมาด้วยความปรารถนาที่เขาไม่เข้าใจ


รีบอร์นยังคงกินอย่าง ไม่รีบร้อน ไม่รู้สึกรู้สาอยู่เช่นเดิม จิบไวน์ พูดเรื่องงานได้หน้าตาเฉย ต่างจากเขาที่ต้องทนนั่งอึดอัดอย่างนี้ จะมองอะไรกันนักหนาเนี่ย เดี๋ยวก็ส่งฟ้ามาผ่าตายให้หมดเลย แรมโบ้คิดอย่างเซ็งๆ เอ๊ะ ฟ้าผ่าเหรอ นั่นสินะ ดันทำโง่ไปได้ เราไม่จำเป็นต้องไปยิงกราดกระสุนอย่างรีบอร์น ไม่ต้องไปฟาดฟันดาบใส่ศัตรูเหมือนยามะจัง แค่เราส่งสายฟ้าไปผ่าคฤหาสน์มัน แถมด้วยไฟไหม้ แค่นี้ก็ตายสนิทกันทั้งแฟมิลี่แล้ว ไม่ทิ้งร่องรอย ไม่บาดเจ็บ อ๊าาาาาา การเป็นผู้พิทักษ์อัสนีมันดีอย่างงี้นี่เอง คิดพลางหันไปจิบไวน์อย่างอารมณ์ดีเมื่อปัญหาหนักอกได้รับทางออกแล้ว


"คุณรีบอร์น ออกจะเป็นการเสียมารยาทไปสักหน่อย แต่ผมขอถามเรื่องอะไรหน่อยได้มั้ยครับ" ชายแก่คนหนึ่งเอ่ยปากอย่างกล้าๆกลัวๆ ดวงตาสีดำสนิทเบนไปสบจนเขาตัวสั่นเทา แต่ก็ฝืนถามคำถามที่อยู่ในใจใครหลายคน คำถามที่ไม่มีใครกล้าพูดออกมา


"เด็กหนุ่มคนนี้ ไม่ใช่สิ คุณแรมโบ้......" รีบอร์นยกมือขึ้นห้าม ชายแก่หุบปากสนิทในทันที


"อยากได้รึไง"


เงียบ...ทั้งห้องนิ่งสนิทไปชั่วอึดใจ แรมโบ้อ้าปากราวกับจะพูด แต่ก็เงียบไปเมื่อร่างสูงมองมา


"อยากได้นัก ก็ลองดูสิ ในโลกของมาเฟีย อยากได้ก็ต้องแย่งชิงหรือไม่ก็แลกเปลี่ยนให้เท่าเทียม"


มี ทางเลือกแค่ 2 ทาง แต่อะไรจะเทียบเทียมกับผู้พิทักษ์อัสนีของวองโกเล่ มีแต่ต้องแย่งชิงมาเท่านั้น!!! ชายแก่คิด แววตาลุกโชนไปด้วยความปรารถนาเมื่อมองเรือนร่างบอบบางนั้น ถ้าได้มา ไม่ว่าแลกด้วยอะไรเขาก็ยอม ชายหนุ่มในห้องหลายคนต่างก็รู้สึกแบบเดียวกัน ไฟแห่งการต่อสู้ร้อนระอุจนบรรยากาศของห้องแฝงแววมาคุ


"น่าสนุก จะให้เราสู้กันเพื่อแย่งชิงผู้พิทักษ์อัสนีงั้นเหรอ เป็นแผนกำจัดคู่แข่งที่เข้าท่าดีนี่ รีบอร์น แต่ชั้นไม่เอาด้วยหรอกนะ" รีออนพูดออกมาอย่างช้าๆ นัยน์ตาสีม่วงฉายแววรู้ทัน รีบอร์นยิ้มเยาะ


"เดี๋ยวสิ เรามาเพื่อประชุมพันธมิตรนะ ไม่ได้มาแย่งชิงอะไรทั้งนั้น" เสียงค้านดังมาจากหัวหน้าแฟมิลี่อาวุโสอีกคนหนึ่ง


"แหม ก็ถือว่าเป็นการทดสอบฝีมือของแต่ละแฟมิลี่ด้วยไงครับ เอาอย่างนี้สิ เรามาจัดการประลองให้เป็นเรื่องเป็นราว ใครชนะได้ผู้พิทักษ์อัสนี ว่าไงล่ะครับ"


ข้อเสนอดังมาจากหัวหน้าเดรกอนแฟมิลี่ ทั่วทั้งห้องพลันโห่ร้องยินดี และแล้วการประลองเพื่อชิงเจ้าวัวงี่เง่าก็ได้เริ่มขึ้นที่นี่นี่เอง โดยที่เจ้าตัวมัวแต่ขอเติมไวน์เป็นแก้วที่ 10 ไม่มีโอกาสได้คัดค้านอะไรเลย

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

"คนพวกนั้นเป็นบ้าไปแล้วรึไง" เมื่อกลับมาถึงห้อง แรมโบ้ก็เปิดฉากบ่นใส่รีบอร์นทันที


"เห็นชั้นเป็นสิ่งของเหรอ ถึงประลองแย่งชิง งี่เง่าเป็นบ้า แล้วนี่นายไม่คิดจะค้านรึไง ถ้ามีใครชนะชั้นต้องตกเป็นของมันนะ ดูสายตาบ้าบอพวกนั้นสิ น่าขยะแขยงเป็นบ้า แล้วถ้าชั้นไป ตำแหน่งผู้พิทักษ์จะเป็นของใคร ใครจะช่วยงานฮายาโตะ ใครจะนั่งฟังยามะจังพร่ำเพ้อถึงคุณฮิบาริ(?) ใครจะช่วยวองโกเล่รุ่นที่ 10เช็คเอกสาร ใครจะช่วยเคียวโกะจังกับเบียงกี้(?)ทำกับข้าว บ้าชะมัด แล้วถ้ามีคนคิดจะเอาชั้นไปเป็นเมียมันหล่ะ รีบอร์นนนนน ชั้นไม่อยากเป็นเคะนะ ชั้นไม่อยากย้ายที่อยู่...ฮือๆๆๆๆ แง้ๆๆๆๆๆๆๆ"


"หุบปากซะที ไอวัวงี่เง่า" รีบอร์นรู้สึกราวกับเส้นเลือดในสมองแตกปรี๊ด เมื่อต้องทนฟังเสียงร้องไห้น่ารำคาญของเจ้าวัวงี่เง่า


"นายไม่มาเป็นอย่างชั้นนี่ นายไม่ต้องไปอยู่กะพวกผู้ชายพวกนั้น ชั้นยอมมีอะไรกับผู้ชายอย่างนายเป็นพันๆรอบยังดีกว่ามีกับมันเลย โฮๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"


"ผู้ชายอย่างชั้นงั้นเหรอ" เส้นเลือดในสมองจะระเบิดอยู่แล้วตอนนี้


"ทำไม!!! ผู้ชายอย่างนายไง เปลี่ยนคู่ควงเป็นว่าเล่น ทำตัวสำส่อนไปวันๆ คิดว่าตัวเองหล่อนักรึไง ฮ๊ะ" เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์แน่ๆ ที่ทำให้เขากล้ามีปากเสียงถึงขั้นนี้


"ชั้นไม่ต้องการความเห็นจากไอวัวงี่เง่าที่ไม่เคยแม้แต่จะจูบ" พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาจับขั้วหัวใจ สายตาจับจ้องไปที่เจ้าวัวที่แทบจะทรงตัวไม่อยู่ ได้แต่เอามือจับเสาเตียงเพื่อพยุงตัวไว้


"เลว"


"ว่าไงนะ"


"ผู้ชายอย่างนายมันเลวที่สุด ฮือๆๆๆๆๆๆ เห็นคนเป็นสิ่งของรึไง"


"นี่แก...."


รี บอร์นกระชากข้อมือบอบบางอย่างรุนแรง จนร่างทั้งร่างของไอวัวงี่เง่าที่บังอาจมาด่าว่าเขาเซเข้ามาในอ้อมแขน แรมโบ้เงยหน้ามองใบหน้าเรียบเฉยของนักฆ่าหนุ่ม


ในเวลาอย่างนี้ ใบหน้าของรีบอร์นก็ยังคงเรียบเฉยเหมือนตอนที่เขายังเป็นเด็กๆ ทั้งเขาและรีบอร์นต่างก็ไม่เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนเลย รีบอร์น...ยังคงเป็นชายหนุ่มที่น่าหลงใหล ความเก่งกาจ ความคิดที่เป็นผู้ใหญ่ ส่วนเขา...ก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม เป็นเด็กขี้แย พวกชั้นต่ำที่ไม่มีวันเทียบเทียมได้ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ความหลงใหลนี้ได้แปรเปลี่ยนมาเป็น....ความรัก


"รีบอร์น......."


ครางออก มาเบาๆก่อนที่จะซุกหน้าลงไปที่อกกว้าง สองแขนเรียวกอดแผ่นหลังของร่างสูงไว้แน่นราวกับโหยหาสัมผัสอบอุ่น ร่างสูงเหลือบตามองแรมโบ้เล็กน้อย


"รีบอร์น........ ชั้นรักนาย........"


ทั้ง ห้องเงียบสนิท มีแต่เสียงลมหายใจของคน 2 คนกับเสียงหัวใจที่เต้นดังของเขาเท่านั้น รีบอร์นยืนนิ่ง ปล่อยให้ร่างบางกอดเขาอยู่อย่างนั้น ริมฝีปากที่เคยเรียบเฉยปรากฏรอยยิ้มเยาะที่มุมปาก


น่าสมเพชชะมัด ไอวัวโง่.....คิดว่า คำๆนั้นมันมีความหมายกับชั้นนักรึไง ใครๆก็พูดว่ารักตอนที่กำลังถึงจุดสุดยอดทั้งนั้นแหละ ส่วนแก...ก็แค่พูดเพียงเพราะเมาบวกกับความโง่ที่คิดว่าคนอย่างชั้นจะสนใจคำ รักของพวกชั้นต่ำอย่างแก


"รีบอร์นนนน" ร่างบางครางเสียงหวาน เงยหน้าขึ้นมองสบดวงตาสีดำสนิทแล้วค้นพบว่ามีแต่ความว่างเปล่าอยู่ในนั้น ราวกับปีศาจ...ใช่แล้ว


ปีศาจ....ที่ไร้หัวใจ


และ โดยไม่ทันรู้ตัว น้ำตา.....ก็หลั่งไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยสีเขียวมรกต แรมโบ้ร้องไห้ ร้องไห้ และร้องไห้อยู่อย่างนั้น สะอื้นไห้จนไหล่บอบบางนั้นสั่นสะท้าน ร้องไห้โดยไร้เหตุผล ในทันทีที่สบสายตาคู่นั้น สัญชาตญาณในส่วนลึกร่ำร้องบอกว่า เขา.....ไม่มีวันได้หัวใจของรีบอร์น


เพราะรีบอร์น.....ไม่เคยมีหัวใจ


รู้สึกปวดหัว.....จนแทบระเบิด ยิ่งร้องไห้ก็ยิ่งวิงเวียน ลงท้ายด้วยการ


อ้วกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก หมดไส้หมดพุงลงไปที่ชุดสูทตัวเก่งของรีบอร์น เสร็จแล้วก็หนีความผิดด้วยการลงไปนอนกองอยู่กับพื้น


รี บอร์นหลับตาลงอย่างข่มใจ ร่างสูงกระชากคอเสื้อของไอวัวงี่เง่าที่ยังอาจอ้วกใส่ชุดเค้าขึ้นมา เขย่าแล้วตบลงไปที่แก้มใสอย่างรุนแรงจนเป็นรอยฝ่ามือ


"ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้ แกคิดจะแกล้งหลับเรอะ อยากโดนปืนยิงหัวรึไง"


"อ่าาาาา" แรมโบ้เบิกตาโพลง กระพริบตาปริบๆ สัมผัสความเปียกชื้นที่แก้มตัวเองอย่างงุนงง นี่เขาร้องไห้เหรอเนี่ย.....เมาแล้วร้องไห้น่าสมเพชชะมัด ก่อนจะมองกองอ้วกที่อยู่บนพื้นพรมหรู


หลังจากอ้วกจนไม่มีอะไรจะให้อ้วกแล้ว เขาก็รู้สึกสร่างพอที่จะลำดับเหตุการณ์ได้ทั้งหมด......ซวยแล้วว


"รีบอร์น ช....ชั้นไม่ได้ตั้งใจน้า แบบว่าชั้นแค่รู้สึกอยากอ้วก แล้วก็วิ่งไปที่ห้องน้ำไม่ทัน แหะ แหะ แหะ อาการปกติของคนเมา นายก็น่าจะเข้าใจใช่มั้ย เพราะงั้นฉัน......"


"สูทของชั้น....."


"หือ สูทของนาย" พระเจ้าช่วยยยยย สูทตัวเก่งของรีบอร์นตอนนี้เต็มไปด้วยคราบอ้วกขาวๆ จนแทบไม่เหลือสภาพ


"ช......ชั้นขอโทษ ไม่ทำอีกแล้ว ฮือๆๆๆ อย่ายิงชั้นเลยน้าาาา"


"คิดว่าขอโทษ แล้วชั้นจะให้อภัยรึไง"


"อ่าาาา"


รี บอร์นถอดสูทตัวเก่งที่ตอนนี้เหม็นอ้วกไปแล้วอย่างช้าๆ ตามด้วยเสื้อแขนยาวสีขาวด้านใน เผยให้เห็นแผงอกกำยำจากการออกกำลังกาย แขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามกับหน้าท้องแบนราบ แรมโบ้เบือนหน้าหนีภาพตรงหน้าที่ทำให้หัวใจเต้นแรง ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงก่ำอย่างห้ามไม่อยู่


รีบอร์นย่างสามขุมเข้ามาหาร่างบางช้าๆ แรมโบ้ก้าวถอยไปจนสะดุดขอบเตียงลงไปกองกับพื้น ร่างสูงส่งยิ้มสยดสยองมาให้จนเขาตัวสั่น


ใครก็ได้ ช่วยผมด้วยยยยย วองโกเล่ ฮายาโตะ ยามะจัง พระเจ้าช้าง อ๊ากกกกก


" หึ หึ หึ หึ..................ไอวัวโง่ เอาสูทชั้นไปซักให้มันเหมือนเดิมเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นแกได้ดับไปจากโลกใบนี้แน่"


ขว้าง เสื้อใส่ไอวัวงี่เง่า แถมท้ายด้วยการเตะก้นไปที่ประตู แรมโบ้วิ่งปรู๊ดออกจากห้องอย่างรวดเร็วทำลายสถิติที่เคยทำมาตลอด 18 ปี รีบอร์นถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายกับไอวัวบ้าที่ก่อเรื่องไม่มีที่สิ้นสุด ร่างสูงเรียกแผนกแม่บ้านมาทำความสะอาดคราบอ้วกที่เลอะพื้นห้องนอนบางส่วน เขาถอดกางเกงออกจนเปลือยเปล่า ก่อนที่จะเข้าไปแช่น้ำอุ่นในอ่างจากุชชี่ คิดไปถึงเจ้าของร่างบอบบางกับนัยน์ตาสีเขียวใส


'รีบอร์น......ชั้นรักนาย'


ใบ หน้าขาวใสที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาลอยเข้ามาในห้วงความคิด ทำไมต้องร้องไห้....ทั้งๆที่น่าจะรู้อยู่แล้ว ทำไมถึงบอกรัก....ทั้งๆที่รู้ว่าเขาไม่ใส่ใจ


โง่.....งี่เง่า....น่าสมเพช


ถึง จะเป็นอย่างนั้น.......วินาทีที่ได้ยินคำบอกรักจากริมฝีปากอิ่มเต็มสีกุหลาบ นั่น......กลับเป็นหัวใจของเขาเองที่เต้นแรงอย่างบ้าคลั่งตอบรับคำๆนั้น

..............................................................................................................................................................


"โอ๊ยๆๆๆๆ บ้าชะมัด นี่เราทำอะไรลงไปเนี่ย อ้วกใส่รีบอร์น.....แล้วเรามาทำอะไรที่นี่วะเนี่ย"


แรม โบ้อยากจะร้องไห้ขึ้นมาทันที ตอนนี้เขากำลังยืนอยู่หน้าลิฟต์ตรงล๊อบบี้ของโรงแรม แถมในอ้อมแขนยังมีเสื้อสูทเหม็นอ้วกของรีบอร์น พวกแขกมาเฟียที่โรงแรมต่างก็มองมาทางเขาเป็นตาเดียว เขายืนอ้ำอึ้งอยู่ตรงหน้าลิฟต์อยู่พักใหญ่ จนกระทั่งพนักงานโรงแรมเดินเข้ามา


"มีอะไรให้ช่วยมั้ยค่ะ" เธอเดินเข้ามาถาม พลางถือวิสาสะแตะไปที่แขนของเด็กหนุ่ม แรมโบ้สะดุ้งทันที เขาหันไปก็พบเธอกำลังส่งสายตาอ่อนหวานเย้ายวน อะไรกัน...พนักงานโรงแรมนี้ เขาไม่ใช่รีบอร์นนะถึงจะได้นอนกับคนอื่นไปทั่ว แรมโบ้แกะมือของเธอออกจากแขนเขาอย่างสุภาพ


"ครับ ซักสูทนี่แล้วส่งไปที่ห้องรีบอร์น" ว่าแล้ว ก็ยัดเสื้อสูทเปื้อนอ้วกใส่อ้อมแขนพนักงานหญิงก่อนที่จะเดินหนีไปขึ้นลิฟต์ ที่มาพอดีด้วยความเร็วสูง ทิ้งหญิงสาวที่ยืนอ้าปากค้างเอาไว้กับการกระทำที่(เหมือน)เกือบจะหยาบคายของ เขา


แรมโบ้กดลิฟต์ขึ้นไปยังชั้นบนสุดที่เขารู้มาว่า เป็นชั้นของสระว่ายน้ำกลางแจ้ง ตอนนี้เขายังไม่อยากเผชิญหน้ากับรีบอร์น....ไม่ใช่ตอนนี้ การกระทำของเขาเองมันบ้าชัดๆ ไปกอดรีบอร์นแบบนั้นแถมยังสารภาพรักไปอีก ไม่รู้ว่าอะไรเข้าสิงให้เขาพูดแบบนั้นกัน


ทำยังกะว่ารีบอร์นจะสนใจว่าเขารู้สึกยังไง คิดๆดูแล้วน้ำตาก็พาลจะไหลออกมาอีกรอบ.....


"มาเดินเล่นชมวิวเหรอครับ" เสียงทุ้มๆที่ดังมาจากข้างหลังทำเอาเขาสะดุ้งโหยง ก่อนจะกระชากปืนออกมาจ่อใส่เจ้าของคำพูด แต่แล้วก็ต้องลดปืนลงเมื่อพบว่า....คนนั้นคือ....รีออน คงดูไม่ดีแน่ถ้าเขาจะเล็งปืนใส่หัวหน้ารีซอตโตแฟมิลี่ผู้โด่งดังคนนี้


รีออนหัวเราะเบาๆกับปฏิกิริยานั้น......ดูยังกะเจ้าหนูรีบอร์นนั่นไม่มีผิด ที่ชอบเอาปืนไปจ่อใครต่อใคร


"ผมไม่เคยได้ยินว่า ผู้พิทักษ์อัสนียิงปืนเป็นด้วย" เขากระเซ้าเล็กน้อย ก่อนที่จะก้าวมายืนเคียงข้าง แล้วเริ่มออกเดินทำให้แรมโบ้ต้องเดินไปกะเขาด้วยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้


"ปืนกระบอกนั้น รีบอร์นให้คุณเหรอ"


"คนอย่างรีบอร์นน่ะเหรอจะให้ปืนใคร ไม่ต้องเรียกชั้นว่า คุณ อะไรนั่นด้วย ฟังดูแปลกๆนะถ้าออกมาจากปากนาย"


แรม โบ้ตวัดเสียงสูงในตอนท้ายประโยคราวกับจะจิกกัด แต่รีออนก็สัมผัสได้ถึงความเป็นมิตรที่แฝงมาในประโยคนั้น มันทำให้เขาต้องมองคนตรงหน้าใหม่


คนๆนี้ไม่ใช่เหรอ.....ที่สายข่าว ของเขาในวองโกเล่รายงานมาว่า มีคำสั่งให้มาฆ่าเขา แต่ทำไมยังทำท่าราวกับเป็นมิตรเช่นนี้.....หรือว่าจะเป็นเพียงการหลอกล่อให้ ตายใจเท่านั้น


"ลูกน้องไม่เป็นห่วงเหรอ ออกมาเดินเล่นแบบนี้"


ร่าง บางเป็นคนเปิดบทสนทนาขึ้นก่อน ก่อนจะทิ้งตัวลงบนม้านั่งในซุ้มกุหลาบที่จัดไว้อย่างสวยงาม มือขาวบางเด็ดดอกกุหลาบสีขาวดอกหนึ่งออกมาสูดดมกลิ่นหอมหวาน รีออนมองภาพนั้นด้วยหัวใจที่เต้นรัว


เขารู้สึกว่าคนตรงหน้านั้น ......ช่างงดงามและบอบบาง ดูบริสุทธิ์จนดอกกุหลาบพวกนี้ก็ไม่อาจเทียบเท่า ไม่น่าเชื่อ.....ว่าคนๆนี้จะเป็นมาเฟียอันดับต้นๆของวองโกเล่ตั้งแต่อายุ 5 ขวบ


"นี่ๆๆๆ นาย" แรมโบ้โบกมือไปมาตรงหน้าเขา เมื่อรู้สึกว่าคนตรงหน้าสติเริ่มหลุดลอยไปแสนไกล


"ขอโทษที ชั้นคิดอะไรเพลินๆไปหน่อย สำหรับคำถามนั้นน่ะ....ลูกน้องชั้นรู้อยู่แล้วนา ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แล้วนายล่ะ ออกมาอย่างนี้ รีบอร์น......."


"ไอบ้านั่นจะห่วงใครเป็น" แรมโบ้แทรกขึ้นมา "เขาสนแต่แฟมิลี่กับผู้หญิงที่นอนด้วยเท่านั้นแหละ" ปลายเสียงสั่นพร่าเล็กน้อยกับดวงหน้าที่เศร้าสลดลงทำให้รีออนสังเกตเห็นได้ ไม่ยาก จนเขาต้องพิจารณาคนตรงหน้าอย่างใกล้ชิดอีกครั้ง


ดวงหน้าหวาน ใส นัยน์ตาสีเขียวมรกตที่ดูเศร้าสร้อย จมูกโด่งที่รับกับริมฝีปากแดงเรื่อราวกลีบกุหลาบ ผิวกายบอบบางขาวผ่องนั้นช่างสวยงามเมื่อสะท้อนกับแสงจันทร์


ผู้พิทักษ์อัสนีคนนี้เป็นผู้ชายที่สวยและดูเศร้าที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา


รี บอร์น....ต้นเหตุของความทุกข์ใจนั่นคงมาจากคนๆนี้สินะ ถ้าเขาเดาไม่ผิดแรมโบ้คงมีใจให้กับรีบอร์น เพียงแค่คิด....หัวใจเขาก็เจ็บจนแทบทนไม่ได้ เขารู้ว่า ไม่ควรมีความรู้สึกอย่างนี้.....โดยเฉพาะอย่างยิ่ง.....กับผู้พิทักษ์อัสนี .....กับศัตรูของแฟมิลี่


แต่เขาก็ห้ามความรู้สึกนี้ไม่ได้.....ครั้ง แรกที่เห็น รู้สึกราวกับอยากจะปกป้อง อยากเห็นรอยยิ้มของคนๆนี้ อยากแย่งชิงเขามาครอบครองไว้เอง......ถึงแม้ว่าต้องสู้กับคนทั้งวองโกเล่ ......สู้กับผู้พิทักษ์......หรือแม้กระทั่ง......สู้กับรีบอร์น เขาก็ไม่สน


เขาตัดสินใจแล้วว่า......เขาจะร่วมการประลองในวันพรุ่งนี้เพื่อแย่งชิงผู้พิทักษ์อัสนี


"นี่ๆๆๆ นายดูนั่นสิ มีดาวตกด้วย อธิษฐานกันเถอะ" เสียงใสๆดังขึ้นมาขัดความคิดเขา แรมโบ้หลับตาพร้อมพนมมืออธิษฐาน ริมฝีปากมีรอยยิ้มน้อยๆอย่างวาดหวัง


ภาพนั้นทำให้เขาอดใจไม่ไหว .......รีออนโน้มตัวเข้าไปใกล้ๆใบหน้าหวานนั้น ริมฝีปากสีเชอร์รี่กับดวงตาที่หลับพริ้มราวกับจะรอรับรอยจุมพิตจากเขา


"ไอวัวโง่ แกมาทำอะไรอยู่ที่นี่ เสื้อสูทฉันไปไหน"

..............................................................................................................................................................


รี บอร์นกำลังโกรธ......แรมโบ้บอกได้เลยจากประสบการณ์ที่ผ่านมา ร่างสูงไม่พูดอะไรกับเขาเลยสักคำหลังจากที่ทั้งคู่ลงจากลิฟต์และกลับเข้ามา ในห้องนอนด้วยกัน เขายังคงไม่เข้าใจอะไรดีนัก รู้เพียงแต่ว่า โดนรีบอร์นกระชากข้อมือขึ้นมาจากม้านั่งระหว่างที่กำลังอธิษฐานขอพรจากดาวตก อยู่ โดยที่เขายังไม่ทันได้บอกลารีออนสักคำ และเขาก็ไม่คิดจะบอกลาด้วย รีบอร์นในตอนนั้นดูน่ากลัวจนเขาไม่กล้าสบสายตาหรือประท้วงใดๆทั้งสิ้น


จน กระทั่งตอนนี้ ที่ทั้งคู่อาบน้ำเรียบร้อยแล้วและนั่งอยู่บนเตียงคนละฝั่งกัน รีบอร์นก็ยังคงไม่พูดอะไรเลยสักคำ เอาแต่อ่านเอกสารอยู่อย่างนั้น ส่วนตัวเขาก็ได้แต่กอดหมอนและขยับตัวอย่างรู้สึดอึดอัด


"อ่า....รีบอร์น นายยังไม่นอนอีกเหรอ พรุ่งนี้มีประชุมเช้านะ" เขาเริ่มพูดก่อนอย่างทนไม่ไหว รีบอร์นเงียบ....เงียบเหมือนทุกครั้ง แต่ในครั้งนี้กลับมีอะไรที่แปลกออกไป....


"รีบอร์น........" แรมโบ้เอื้อมมือไปแตะแขนร่างสูงเบาๆ รีบอร์นคว้าหมับไปที่ข้อมือของเขา กำแน่นจนรู้สึกเจ็บ ก่อนที่จะเบนสายตามาสบ ดวงตาคู่นั้นดูเยือกเย็นจนน่าหวาดหวั่น


"โง่รึไงที่ไปคุยกับศัตรูแบบนั้น"


"มันก็ไม่ได้เสียหายอะไรนี่ ชั้นแค่รู้สึกไม่ค่อยดี....แล้วรีออนก็โผล่มาเป็นเพื่อนคุย ก็แค่นั้น" เขาพึมพำอุบอิบแก้ตัว ยิ่งทำให้แววตาของรีบอร์นทอประกายเกรี้ยวโกรธยิ่งขึ้น


ไอ วัวงี่เง่านี่ นอกจากโง่แล้วยังจะ.....บ้าอีก ทำไมถึงไว้ใจคนอื่นได้ง่ายดายนัก ไม่เคยนึกถึงสถานะภาพของตัวเองมั่งเลยรึไง ถ้าไอบ้าหัวทองนั่นชักปืนออกมา ไอวัวงี่เง่านี่.....คงได้ดับไปจากโลกนี้เพราะความเลินเล่อของมัน


แต่ รีบอร์นรู้ตัวเองดี......เรื่องนี้เป็นแค่เหตุผลรองเท่านั้น เหตุผลที่แท้จริงที่ทำให้เขาทนไม่ได้จนต้องกระชากไอวัวโง่ให้ออกมาห่างๆนั่น ก็คือ.....ท่าทางรีออน ถ้าเขาเดาไม่ผิด ไอหัวทองนั่นคงหลงรักไอวัวโง่นี่อย่างไม่ต้องสงสัย และหมอนั่นก็ทำท่าราวกับจะ.....จูบ


ไอวัวงี่เง่า.......


แต่มันก็ไม่เห็นเกี่ยวอะไรกับเขาเลยนี่.........


ถ้า ไอหัวทองนั่นอยากมาบ้าหลงรักวัวโง่.......เขาก็จะสงเคราะห์ทำให้มันหายไปจาก โลกนี้ซะ โทษฐานที่คิดแย่งชิงของ........ที่ไม่ใช่ของตัวเอง


..............................................................................................................................................................

TBC อีกรอบ