[Fic KHR] Heartless -RL- (yaoi)

ลำดับตอนที่ #1 : Chapter1 : Begin of destiny

Title : [Fic]Heartless
Pairing : RL
Rate : pg

..............................................................................................................................................................


Chapter 1: Begin Of Destiny

โชคชะตา....มักจะเล่นตลกกับเราเสมอ มันนำพา....ให้คน 2 คนมาพบกัน

คน 2 คนซึ่งแตกต่างกันอย่างไม่มีวันเข้ากันได้

คน 2 คนซึ่งถูกกำหนดมาให้เป็นศัตรูกัน

แต่แล้วกงล้อแห่งโชคชะตาได้หมุนไป จนศัตรูได้กลายมาเป็นฝ่ายเดียวกัน ภายใต้ชื่อของ ' วองโกเล่แฟมิลี่ '



คน 2 คนที่แตกต่างกันนี้จะเข้ากันได้ จนถึงขั้นว่า 'เป็นคู่รัก' หรือ 'ใช้ชีวิตร่วมกัน' ได้จริงๆหรือ ในเมื่อนาย.....



มองว่าฉันเป็นสวะชั้นต่ำ...ที่ไม่คู่ควรกับนาย

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

"หา??" แรมโบ้ร้องเสียงดังจนฐานทัพลับในอิตาลี่แทบพังในเช้าวันหนึ่งที่อากาศสดใส หลังจากได้รับฟังคำสั่งของสึนะ บ้าไปแล้วววว แบบนี้มันบ้าชัดๆ


เช้าวันนี้ เขาถูกปลุกขึ้นมาแต่เช้าตรู่ เพื่อเข้ามารับฟังภารกิจเร่งด่วนที่ต้องไปปฏิบัติในฐานะ 'ผู้พิทักษ์อัสนี' เพื่อกวาดล้างมาเฟียคู่แข่ง 'รีซอตโต แฟมิลี่' ที่ประเทศญี่ปุ่น


"เหอะ แกจะแหกปากหาอะไร ไอวัวโง่ หรือเรื่องง่ายๆแค่นี้ แกก็ทำไม่ได้"


แน่ นอนว่าคนพูดประโยคนี้คือ....รีบอร์น นักฆ่าอันดับ 1 ของโลกมาเฟีย คนตายด้านที่มีสีหน้าเดียวตลอดกาล ครูสอนพิเศษซึ่งวองโกเล่รุ่นที่ 10 เกรงใจ



"ชั้นทำได้! ชั้นแค่ไม่อยากไปกับนาย" แรมโบ้ตวัดเสียงสูงใส่นักฆ่าหนุ่มในชุดสูทสำดำที่ยืนนิ่ง ทำหูทวนลมราวกับไม่ได้ยินคำพูดนั้น สึนะถอนหายใจในความไม่เข้าขากันอย่างสุดขั้วของ 2 คนนี้ นี่เขาคิดผิดรึเปล่าเนี่ย ที่เอา 2 คนนี้ไปทำงานด้วยกัน


"ก็ทั้งผู้พิทักษ์ทุกคนรวมทั้งหน่วยวาเรียต่างก็งานยุ่งนี่นา ฉันเองก็ไม่อยากให้นายไปนักหรอกนะ แรมโบ้ แต่มันไม่มีทางเลือก รีบอร์นก็ต้องไปที่ญี่ปุ่นในฐานะตัวแทนของแฟมิลี่ในการประชุมมาเฟีย ออ...นายเองก็ต้องเข้าร่วมการประชุมด้วยนะ แรมโบ้....ในฐานะผู้พิทักษ์ไง"


เวรกรรม! ทำไมกรรมต้องมาตกที่เขาคนเดียวด้วยเนี่ย ไปกะปีศาจอย่างรีบอร์นก็แย่พออยู่แล้ว ยังต้องไปกวาดล้างแฟมิลี่คู่แข่ง 'คนเดียว' ทั้งๆที่ไม่เคยฆ่าแม้แต่แมลงสักตัวเนี่ยนะ ดูท่าทางวันนี้จะไม่ใช่วันดีของเขา ปกติแล้วงานของเขาคือ การดัดแปลงอาวุธที่ทำร่วมกับผู้พิทักษ์วายุ โกคุเทระ ฮายาโตะ เพราะการทำงานนี้เองดูเหมือนว่าเขาจะทะเลาะกับผู้พิทักษ์วายุน้อยลงกว่าตอน เป็นเด็กๆ


ด้วยเหตุนี้ ทำให้แรมโบ้เอาแต่ขลุกตัวอยู่ในห้อง ดัดแปลงอาวุธไปเรื่อยๆ บางครั้งก็ไปช่วยทำกับข้าวบ้างในวันที่ว่าง ไม่มีโอกาสไปสู้รบฆ่าล้างเหมือนผู้พิทักษ์คนอื่นๆ อาจจะเป็นเพราะว่าเขายังเด็กเกินไป (ตามที่สึนะบอก) มางานแรกที่เขาออกไปข้างนอกก็ให้ไปฆ่าล้างทั้งแฟมิลี่เลยเรอะ เฮ้ออ วองโกเล่นี่ใช้งานคุ้มจริงๆ


"โอเค ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ก็เชิญนาย 2 คนตามสบายฉันมีงานต้องเซ็นเอกสารอีก" สึนะเอ่ยปากราวกับจะไล่เมื่อเห็นแรมโบ้ทำท่าจะประท้วง ร่างบางทำปากยื่นอย่างไม่พอใจก่อนที่จะหมุนตัวออกจากห้องไป


ซวยจริงโว้ยยยยยย



>>>>>สนามบินนาริตะ ประเทศญี่ปุ่น <<<<<


"เดินให้มันเร็วๆหน่อยสิ ไอวัวงี่เง่าอืดอาด" เสียงก่นด่าดังมาจากร่างสูงในชุดสูทสีดำกับหมวกปีกกว้างที่รีบเร่งฝีเท้าไป ยังนอกสนามบิน ขณะที่ร่างบางลากกระเป๋าเสื้อผ้ารวมทั้งของใช้จิปาถะมากมายมหาศาลราวกับจะ ย้ายบ้านของรีบอร์นอย่างทุลักทุเล


"นายก็มาช่วยกันหน่อยสิ นี่มันของนายนะ"


แรมโบ้ตะโกนมาอย่างเหลืออด ขณะพยายามลากกระเป๋าที่ดูหนักกว่าตัวเองถึง 2 เท่าเรียกให้คนในสนามบินหันมามองอย่างสนใจ สายตาทุกคู่จับจ้องมาที่ร่างสูงในชุดสูทที่ดูเซ็กซี่อย่างร้ายกาจพอที่จะทำ ให้ใจละลาย รีบอร์นยังคงทำหน้านิ่งเฉยราวกับไม่สะท้านต่อสายตาทุกคู่ที่มองราวกับจะกลืน กินเข้าไปให้ได้


"เป็นแค่เบ๊ อย่าสะเออะมาสั่งฉัน" ว่าแล้วก็เดินนำไปอย่างไม่ไยดี ทิ้งร่างบางไว้กับสัมภาระใบโตพร้อมกับคำสาปแช่ง


แรมโบ้สรรเสริญร่างสูงยาวเหยียดเป็นภาษาอิตาลี่ ก่อนที่มือใหญ่มือหนึ่งจะคว้ากระเป๋าไปถือไว้


"ให้ผมช่วยนะครับ คุณผู้หญิง" แรมโบ้อ้าปากค้าง


"ช....ชั้นไม่ใช้ผู้หญิงนะ เอามานี่ ถือเองได้" ร่างบางพยายามแย่งกระเป๋าของรีบอร์นกลับคืนมา ร่างนั้นเอนตัวหลบ


"ให้ผมช่วยเถอะครับ แฟนคุณนี่แย่จริงๆ"


เจ้านั่นเอาอะไรไปเพ้อว่าเขาเป็นแฟนเจ้าบ้ารีบอร์น เขา....กับรีบอร์นเนี่ยนะ มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอก ก็ในเมื่อรีบอร์น....


"ทำไมคนสวยอย่างคุณต้องไปคบกับผู้ชายพรรค์นั้นด้วย ผู้ชายที่ให้แฟนตัวเองถือของให้เนี่ย แย่จริงๆเลย ผมจะไปสั่งสอนมันเอง ไม่ต้องห่วงนะครับ" เขายังคงพูดต่อไปอย่างไม่รู้ชะตากรรมที่จะเกิดขึ้นในไม่ช้า แรมโบ้ทำหน้าราวกับถูกบังคับให้กลืนยาพิษ


"ผมชื่อ เรียวโซ ครับ" เขาถือวิสาสะจับมือบางมากุม แรมโบ้สะดุ้งเมื่อริมฝีปากอุ่นนาบมาที่หลังมือ


"ชั้นไม่ใช่ผู้หญิง!!!"


แรม โบ้กระชากมือออกมาเช็ดที่เสื้ออย่างขยะแขยง เรียวโซยิ้มกับท่าทางนั้น ' น่ารักเป็นบ้า ถึงจะเป็นผู้ชายก็เหอะ ไอหมอนั่นปล่อยแฟนน่ารักขนาดนี้มาเดินคนเดียวได้ไง โง่ชะมัด ไม่รู้รึไงว่าผู้ชายทั้งสนามบินจ้องจะงาบแฟนของนายอยู่น่ะ หึหึหึ ' รอยยิ้มวิปริตปรากฏบนใบหน้าก่อนที่จะใช้สายตาโลมเลียไปที่สะโพกมนอย่างอดใจ ไว้ไม่อยู่ เรียวโซเอื้อมมือไปโอบที่ไหล่บางอย่างได้ใจ


"อ๊ากกกกกกกกกกกกกก" เสียงร้องดังลั่นออกมาอย่างเจ็บปวด เมื่อมองเห็นเลือดสีแดงไหลทะลักมาจากฝ่ามือราวกับน้ำ พร้อมกับร่างสูงโปร่งในชุดสูทที่เขาประนามว่า โง่ ก้าวเข้ามายืนค้ำหัวพร้อมกับปืนที่จ่อกลางหน้าผาก


"ไหนแกว่าจะสั่งสอนใครนะ" ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำอย่างคุกคามชายผู้ไม่เจียมตัว


"ก....แก รู้มั้ยว่าชั้นเป็นใคร ชั้น.....แกไม่ตายดีแน่ รอให้พ่อชั้นมาก่อนเหอะ"


เขา ทำหน้าตาตื่น พร้อมพยายามห้ามเลือดที่ไหลทะลักนั้นอย่างสุดความสามารถ รีบอร์นเหยียดตามองเหยื่อของเขาอย่างดูถูก รอยยิ้มเย็นชาปรากฏออกมาที่ริมฝีปาก เรียวโซตัวสั่นสะท้านเมื่อมองสบสายตาคู่นั้น มันเป็นสายตาของนักฆ่าที่พร้อมจะช่วงชิงชีวิตของเขาได้ทุกเมื่อ


"นี่มันเกิดอะไรขึ้น"


เสียง ดังราวกับฟ้าผ่าตวาดดังมาจากเบื้องหลัง พร้อมกับชายสูงวัยเดินเข้ามา พร้อมกับลูกสมุนอาวุธครบมือ ชายสูงวัยกวาดสายตามองเหตุการณ์ตรงหน้าเร็วๆ ก่อนจะผงะเล็กน้อยเมื่อสบตากับรีบอร์น


"พ...พ่อ ก็ไอนี่มัน" เรียวโซฟ้องอย่างรวดเร็ว หากแต่ฝ่ามือหนากลับตบฉาดไปที่ใบหน้าของลูกชายจนเลือดกบปาก


"ขอโทษแทนลูกชายผมด้วยนะครับ คุณรีบอร์น" ชายแก่ค้อมศีรษะอย่างนอบน้อม พลางเบือนสายตาไปยังร่างบอบบาง กับนัยน์ตาสีเขียวชวนเคลิ้มฝัน ผู้เป็นสาเหตุแห่งการวิวาทครั้งนี้


"ผมไม่ทราบจริงๆว่านี่เป็นคนรักของคุณ"


"ชั้นชื่อแรมโบ้ ไม่ใช่แฟนของเจ้าบ้ารีบอร์น" แรมโบ้พูดออกมาอย่างไม่พอใจ ขณะที่ทุกคนทำหน้าตื่นตกใจ


"แรมโบ้.....ผู้พิทักษ์อัสนีของวองโกเล่น่ะเหรอ"


ชาย สูงวัยทำตาโต ก่อนที่จะกวาดตามองร่างบางอยู่อย่างนั้น เรือนผมสีดำสนิทดูุนุ่มนวลราวแพรไหม ผิวขาวๆที่ดูบอบบาง นัยน์ตาสีเขียวมรกตรับกับพวงแก้มใสและริมฝีปากอวบอิ่มสีกุหลาบ ไม่ผิดหรอกที่ลูกชายของเขาจะคิดไปแย่งคนของรีบอร์น ถ้าเขาหนุ่มกว่านี้เขาคงต้องตกหลุมรักคนๆนี้อย่างไม่ต้องสงสัย


'หน้าตาดีกันทั้งแฟมิลี่เลยรึไงนะ ' เขาคิดอย่างเงียบๆ


ตั้ง แต่วองโกเล่รุ่นที่ 10 ที่เขาเคยเห็นครั้งนึงเมื่อตอนงานรับตำแหน่ง ทั้งน่ารักไร้เดียงสาจนไม่น่าเชื่อว่าจะมาเป็นหัวหน้ามาเฟียที่ยิ่งใหญ่ได้ โกคุเทระ ฮายาโตะทีมีข่าวว่าจีบรุ่นที่ 10 อยู่ ยามาโมโตะ ทาเคชิ ผู้พิทักษ์วรุณที่ดูหล่อเหลาแบบใจดีก็แต่งงานไปแล้วกับผู้พิทักษ์เมฆา ไม่รู้ว่าคู่นี้เข้ากันได้ยังไง สุดขั้วขนาดนั้น แต่ตอนไปงานแต่งงานก็คุ้มแล้วเพราะได้เห็นฮิบาริ เคียวยะ ทำหน้าตาเขินอายได้น่ารักขนาดนั้น คิดถูกที่ไปจริงๆผู้พิทักษ์สายหมอกที่เขาไม่เคยเห็นแต่ได้ยินข่าวลือมาว่า สวยแต่ร้ายกาจสุดๆจนผู้ชายทั้งหลายที่ตามจีบถึงกับทนไม่ได้ บางรายก็ชิ่งหนีโดยสัญชาตญาณ บางรายก็ถูกเตะโด่งออกไปจากชีวิต บางรายที่ตื้อหนักหน่อยโดนภาพมายาเล่นงานจนปางตายก็มี เรียกได้ว่า อันตรายสุดๆ ตอนนี้ก็ยังโสดอยู่ ผู้พิทักษ์อรุณก็หน้าตาดี แต่ไม่สนใจอะไรเลยนอกจากมวย คราวที่แล้วที่เขาเจอ ยังชวนเขาไปต่อยมวยเป็นงานอดิเรกเลย


แล้วยังมาผู้พิทักษ์อัสนีที่เพิ่งปรากฏตัวนี่อีก ทั้งน่ารักน่าทะนุถนอม ดูมีเสน่ห์เย้ายวนจนน่าเก็บไว้ชื่นชมคนเดียว


นอก จากผู้พิทักษ์แล้วยังมีหน่วยวาเรีย นักฆ่าชื่อดัง นำโดยแซนซัสที่บรรดาผู้หญิงทั้งหลายคลั่งไคล้ เสียแต่ทุกคนรู้กันไปทั่วว่าควงอยู่กับเจ้าฉลามคลั่งแห่งวาเรียที่ทั้งสวย ทั้งโหด มีอยู่ครั้งนึงที่แซนซัสไปนัดทานข้าวกับผู้ชายหน้าหวานที่ร้านอาหารแห่งนึง สควอโล่โมโหจนถึงขนาดที่เอาดาบไปฟันผู้ชายคนนั้นจนไม่เหลือสภาพ เล่นเอาสะท้านไปทั่ววงการมาเฟียถึงความหึงโหด ส่วนเจ้าชายวิปริต เบลเฟกอลก็ยังคงช่วยงานฆ่าล้างส่วนใหญ่ในแฟมิลี่ เล่นมีดฆ่าแมลงสาบทุกวัน (ตามที่เจ้าตัวบอก) มาม่อนก็เอาแต่คิดคำนวณรายรับ รายจ่าย แถมยังมีงานอดิเรกเป็นแอบถ่ายรูปเหล่าผู้พิทักษ์กับวาเรียไปขายในตลาดมืด เอาเงินเข้าแฟมิลี่เสียอีก หน้าตาก็น่ารักแต่ทำไมถึงหิวเงินขนาดนั้นเนี่ย ได้ข่าวว่าคบกับเบลอยู่ไม่รู้จริงมั้ย แล้วมันจะเอาเวลาไหนไปรักกัน เขาก็ยังงงอยู่ แต่ที่มีข่าวออกมาเพราะภาพๆนึงที่เอามาปล่อยขาย มีภาพของเจ้าชายวิปริตกำลังนอนหลับเปลือยอก ส่วนแขนก็เหมือนกับกำลังกอดก่ายตัวคนถ่ายภาพ เล่นเอาเลือดกำเดาไหลไปทั้งวงการ ภาพนั้นขายได้ราคาสูงมาก ประมูลกันไปในราคา 20 ล้าน มาม่อนถึงกับหน้าบาน แต่หลังจากนั้นก็ไม่เคยมีภาพเบลมาขายอีกเลย ไม่รู้เพราะอะไร เจ้าตัวก็เอาแต่หลบไม่ยอมตอบคำถามต่างจากปกติที่เรียกเก็บแต่เงิน


แล้ว ยังมีพวกทารกอัลโกบาเล่โน่ รัล มิลจิ , โคโรเนโร่ แล้วก็คุณรีบอร์น เรื่องผู้หญิงเขาไม่ค่อยรู้หรอกนะ (เอ๊ะ ยังไง) แต่โคโรเนโร่นั้นหล่อสุดๆได้ข่าวว่า นิสัยดี แถมยังโสดไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนไหน ถึงจะมีเข้ามาให้เลือกมากมาย ต่างจากคุณรีบอร์น........โหด เย็นชา แถมยังเปลี่ยนผู้หญิงยิ่งกว่าเสื้อผ้า มีตั้งแต่ 1 ชั่วโมงไปจนถึง 1 อาทิตย์ ราวกับสินค้าที่มีวันหมดอายุ แต่ทุกคนก็ยินยอมขอแค่ได้นอนกับเขา เพราะความเซ็กซี่อย่างล้นเหลือ กับความอันตรายท้าทายที่ชวนให้หลงใหล......ลูกสาวของเขาเองก็เป็นหนึ่งใน นั้น


"ท่านรีบอร์น ได้โปรดเถอะครับ ไว้ชีวิตลูกชายผมด้วย" ชายสูงวัยขอร้อง เรียวโซมองร่างสูงอย่างหวาดกลัว นับตั้งแต่ได้รู้ว่าเขาคือ รีบอร์น นักฆ่าของวองโกเล่แฟมิลี่ ผู้ที่ทุกคนเกรงกลัว ปีศาจที่ไม่มีทั้งเลือดและน้ำตา


"เหอะ....ฉันไม่ฆ่าเจ้าสวะนี่ก็ได้ เปลืองกระสุน" รีบอร์นเก็บปืนพร้อมกับลากผู้พิทักษ์อัสนีพร้อมทั้งกระเป๋าใบโตไปขึ้นรถคัน หรูที่รออยู่แล้ว ทิ้งให้คนในแฟมิลี่ถอนใจอย่างโล่งอกเพราะเกือบจะโดนฆ่าล้างแฟมิลี่ซะแล้ว ชายสูงวัยคิดว่า ถ้าลางสังหรณ์ของเขาไม่ผิด ผู้พิทักษ์อัสนีที่ดูน่ารักเย้ายวนอย่างบอกไม่ถูกเนี่ยแหละ จะทำให้การประชุมมาเฟียในครั้งนี้ยุ่งเหยิงน่าดูชม


>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>


"แกนี่มัน....โง่รึไง เป็นถึงผู้พิทักษ์อัสนีแต่ปล่อยให้สวะลวนลามอยู่ได้" ปากด่าว่าเขา แต่เจ้าตัวกลับอ่านกำหนดการการประชุม ราวกับพูดกับอากาศธาตุยังไงยังงั้น


"ก...ก็มันว่าฉันเป็นผู้หญิงนี่ ฉันมัวแต่ตกใจก็เลย..." แรมโบ้พูดพึมพำแก้ตัว ขณะที่รีบอร์นถอนใจอย่างรำคาญ


"ก็เลยทำตัวปวกเปียกยังกะผู้หญิงตามที่มันว่า งี่เง่าเป็นบ้า งี่เง่ากว่าตอนเด็กซะอีก ถ้าฉันเห็นแกโดนลวนลามอีก...แกไม่ตายดีแน่" ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงน่าขนลุก เหลือบตามามองด้วยแววตาคมกริบเล็กน้อย แรมโบ้ถึงกับตัวสั่นสะท้านด้วยความกลัว ก่อนที่รีบอร์นจะก้มหน้าลงไปอ่านกำหนดการตามเดิมราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น


หวาาาาา ทำไงดี น่ากลัวเป็นบ้าเลย นี่เขาต้องอยู่กับเจ้าบ้าอมนุษย์นี่ไปอีก 5 วันเหรอเนี่ย พระจ้าววววววววววว


แรมโบ้นั่งตัวลีบไปตลอดทางที่ไปถึงโรงแรมหรู 6 ดาวที่วองโกเล่เป็นเจ้าของ ที่ใช้ในการประชุมครั้งนี้


"ว้าววววว" แรมโบ้แนบหน้าไปกับหน้าต่าง ขณะจ้องมองอย่างตื่นตะลึงไปยังสถาปัตยกรรมอันใหญ่โต ขณะที่รถแล่นผ่านไปทางด้านข้างโรงแรมที่ถูกจำลองเป็นปราสาทขนาดใหญ่อัน วิจิตรงดงาม พร้อมด้วยสวนสวยกว้างขวางที่มีเหล่าสัตว์นานาชนิด


"อ๊ะ นั่นนกยูงนี่ รีบอร์นๆๆๆ ดูนั่นสิ ฉันไม่เคยเห็นนกยูงมาก่อนเลย"


เจ้า วัวมองอย่างตื่นเต้น แถมยังเชิญชวนให้เขามาดูด้วยอีก รีบอร์นถอนหายใจ เจ้านี่ลืมแล้วรึไงนะว่า เขามาที่นี่เป็นร้อยๆรอบแล้ว แต่อะไรก็ไม่หนักเท่า ชวนให้คนอย่างรีบอร์นดูนกยูงเนี่ยแหละ เขาส่ายหัวน้อยๆกับความงี่เง่าของเจ้าวัวที่ดูจะลืมกลัวเขาไปแล้ว แถมยังหันซ้ายหันขวาไม่หยุดหย่อน จนกระทั่งรถจอดที่หน้าประตูโรงแรม


เมื่อ รถจอดสนิท ก็มีคนลงมายกกระเป๋าให้ทันที รีบอร์นเดินเข้าไปในโรงแรมตามด้วยเจ้าวัวที่หันซ้ายขวาชื่นชมความงามของ ปราสาทหลังยักษ์ เมื่อรีบอร์นเดินไปถึง เสียงพูดคุยเมื่อครู่ก็เงียบกริบขึ้นมาทันทีด้วยเกรงกลัวในอิทธิพล ทุกคนต่างจับจ้องมาที่ที่ปรึกษาของวองโกเล่แฟมิลี่กับเด็กหนุ่มร่างบางที่ดู น่าสงสัยในความสัมพันธ์


รีบอร์นเดินอย่างไม่สะทกสะท้านไปที่ เคาน์เตอร์เช็คอิน พนักงานยื่นกุญแจห้องให้ 2 ดอก ขณะที่พยายามส่งยิ้มหวานยั่วยวนไปให้ร่างสูงที่ทำหน้าเฉยเมย


"ไม่จำเป็น เอามาแค่ห้องเดียว เอาอีกห้องนึงไว้รับแขกวี.ไอ.พี"


"ต...แต่ รีบอร์น ฉัน..."


"กลัวรึไง ไอวัวงี่เง่า" ร่างสูงถามอย่างเยาะๆ


"ไม่ใช่นะ...มันก็แค่...ฉันคิดว่าเรา 2 คนอาจจะไม่สะดวกใจที่จะอยู่ด้วยกัน แบบว่า...เราออกจะเข้ากันไม่ได้ ให้มาอยู่ด้วยกันไม่น่าจะเป็นความคิดที่ดี นายอาจจะอยากยิงฉันทิ้งขึ้นมาก็ได้นะ คือว่า..ฉันชอบนอนกรน แล้วก็นอนดิ้นด้วยนะ อาบน้ำนานด้วย แล้วก็ยัง..."


"ออ ก็แค่ข้ออ้างงี่เง่า คิดว่าฉันไม่รู้ทันแกรึไง หุบปากซะ แล้วขึ้นห้องไปได้แล้ว" แรมโบ้หุบปากในทันที ก่อนที่เด็กยกกระเป๋าจะมาเดินเข้ามา


"ไปก่อน ฉันมีธุระต้องทำ จัดเสื้อผ้าไว้ให้ด้วย" รีบอร์นหันมาสั่งร่างบางเร็วๆ ก่อนจะเดินตรงไปยังกลุ่มคนชุดดำ


แรมโบ้ทำหน้ามุ่ย ฉันไม่ใช่แม่บ้านนายนะ ปากขมุบขมิบนินทารีบอร์นเป็นภาษาอิตาลี่ ร่างสูงหันมามองด้วยดวงตาคมกริบ


"คิดว่าฉันฟังไม่ออกรึไง อย่าลืมหน้าที่ของนายด้วย"


"รู้แล้วนา ชิ" ร่างบางเดินตามเด็กยกกระเป๋าไปขึ้นลิฟต์ ทิ้งความสงสัยและเสียงวิพากษ์วิจารณ์ของผู้คนไว้เบื้องหลัง

..............................................................................................................................................................


"เฮ้ออออออออออ" แรมโบ้ถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยขณะที่รอรีบอร์นกลับมา 4 ชั่วโมงแล้วที่ร่างสูงทิ้งเขาไว้ที่นี่ น่าเบื่อเป็นบ้า ถึงเตียงจะนุ่มสบายก็เหอะ เขาจัดเสื้อผ้าข้าวของให้รีบอร์นเสร็จเรียบร้อยแล้ว ตั้งชั่วโมงนะกว่าจะจัดเสร็จ กะจะย้ายบ้านมาอยู่ที่นี่เลยรึไงเนี่ย


ถึง ห้องนี้จะสะดวกสบาย กว้างขวาง แถมยังวิวดีเพราะอยู่บนชั้น 60 อันเป็นชั้นสูงสุดของแขกพิเศษ แต่เขากลับรู้สึกว่างเปล่า วังเวงอย่างบอกไม่ถูก จนพาลให้คิดอะไรเรื่อยเปื่อย......ไปจนถึงเรื่องรีบอร์น


อาจจะเป็น เพราะว่าเขาไม่เคยก้าวเท้าออกนอกแฟมิลี่ ไม่เคยไปพบเจอผู้คน และไม่เคยถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวมาก่อนเลย เป็นความเงียบเหงาในหัวใจอย่างบอกไม่ถูก เมื่อไม่มีร่างสูงเคียงข้างยามมาอยู่ต่างที่เช่นนี้ จะบอกว่าเคียงข้างก็ไม่ถูก เจ้าบ้านั่นชอบเดินนำทิ้งเขาไปอยู่เรื่อย ถึงเขากับรีบอร์นจะไม่ได้คุยกันในยามปกติ ที่รีบอร์นมักจะเมินเขาเสมอ แต่การมาในครั้งนี้เขากลับหวังให้รีบอร์นสนใจ เป็นห่วงเขามั่งก็ยังดี ตั้งแต่เด็กๆแล้วที่เขามักจะเรียกร้องความสนใจจากร่างสูงโดยไม่รู้ตัว ทำทุกๆทางที่ให้เขาหันมามอง แต่ก็โดนเมินใส่ทุกครั้ง....มาตั้งแต่ไหนแต่ไร บ้าชะมัด ชั้นดีน้อยกว่าผู้หญิงพวกนั้นตรงไหน นายถึงไม่เคยไยดี ชั้นดีน้อยกว่าผู้พิทักษ์คนอื่นตรงไหน นายถึงเมินเฉย ชั้นไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าชั้นอยากให้นายมองฉันในฐานะอะไรกันแน่........


ให้ตายเหอะ ชั้นจะทำยังไงดี ชั้นอยากให้นายสนใจชั้น ยอมรับชั้น ชั้นอยากให้นาย.....


รักฉัน


บ้า ชิบ นี่เราคิดอะไรเนี่ย ตลกฝืดชะมัด คนอย่างรีบอร์นน่ะเหรอจะมารักเรา แรมโบ้นายมันงี่เง่า คาดหวังเกินไปแล้ว เราไม่ได้สวย ไม่ได้ดีเหมือนผู้หญิงพวกนั้น งี่เง่าแถมยังขี้แยอีก เรามันคนอ่อนแอ.....รีบอร์นเกลียดคนอ่อนแอ เกลียดสวะชั้นต่ำ


เขาเกลียดชั้น


น้ำตา รื้นขึ้นมาที่นัยน์ตาสีเขียวมรกตโดยไม่รู้ตัว แรมโบ้สะอื้นไห้อยู่เพียงลำพังในห้องอันหรูหรา ว่างเปล่า กับความรักที่ไม่มีวันเป็นจริง


สมน้ำหน้าตัวเองแล้ว เขามันโง่เองที่คิดจะมีความรักกับผู้ชายอย่างรีบอร์น.........


ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด


'หืม มม' แรมโบ้ปรือเปลือกตาหนักอึ้งขึ้นมา เอื้อมมือไปคว้าต้นเหตุของเสียงน่ารำคาญที่รบกวนเวลานอนของเขา บ้าชะมัด เขาหลับไปตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย ร้องไห้หลับไป พนันได้เลยว่าตาต้องบวมเป่งยังกะคางคก เขาคว้ามือถือขึ้นมาดู


'ไอวัวงี่เง่า ตอน 1 ทุ่มเจอกันที่ล๊อบบี้ ไปกินข้าวเย็นกับแฟมิลี่พันธมิตร แต่งตัวดีๆด้วย ใส่สูทไปซะ....รีบอร์น'


ทิ้ง เขาไว้ 7 ชั่วโมง ข้าวเที่ยงก็ยังไม่ได้กิน แถมยังอีกตั้ง 2 ชั่วโมงกว่าจะได้กินข้าวเย็น นี่มันวันอะไรของเขากันเนี่ย แรมโบ้ถอนหายใจ เขาเดินไปส่องกระจกบานใหญ่ในห้องนอน โทรมสุดๆ ดูไม่ได้เลย ตาบวมเป่ง หน้าตาซีดเซียว หัวกระเซิง ยังกับผ่านสมรภูมิมา อ๊ะ สมรภูมิ แรมโบ้ทำหน้าตาตื่น ก่อนจะแล่นไปค้นเอกสารของรีซอตโต แฟมิลี่ในกระเป๋า


ชื่อ : รีซอตโต แฟมิลี่
จำนวนสมาชิก : 300
หัวหน้าแฟมิลี่ : รีออน ถนัดอาวุธทุกประเภท เก่งที่สุดในประวัติศาสตร์แฟมิลี่
ข้อมูล ทั่วไป : รีซอตโตแฟมิลี่ เกิดขึ้นมาเมื่อ 50 ปีที่แล้ว เปลี่ยนหัวหน้าทุกๆ 5 ปี แย่งชิงตำแหน่งด้วยการประลองอันเลื่องชื่อ เป็นแฟมิลี่พันธมิตร แต่ว่าเมื่อมาถึงรุ่นที่ 10 นำโดยรีออน ได้ลอบทำร้ายคนในวองโกเล่แฟมิลี่หลายครั้ง ถือว่าเป็นภัยต่อแฟมิลี่
ฐานทัพลับ : ชั้นใต้ดินเมืองนามิโมริ
ภารกิจ : ฆ่าล้างแฟมิลี่ช่วงที่รีออนไม่อยู่
หมายเหตุ : รีออนเข้าร่วมการประชุมครั้งนี้ด้วย


แรม โบ้กวาดตามองคร่าวๆ เอกสารนี้แนบแผนที่ทางเข้าฐานลับพร้อมจุดอ่อนโดยละเอียด เขาคิดอย่างรวดเร็ว พรุ่งนี้เริ่มประชุมแฟมิลี่แล้ว ถ้าเกิดว่าเราไม่เข้าร่วมประชุมก็จะน่าสงสัยได้ แต่ว่าเราจะเอาเวลาไหนไปลอบฆ่าล่ะ ถ้ายังติดประชุมอยู่เนี่ย ถ้าไปเวลาว่าง เกิดถ้าบาดเจ็บขึ้นมาก็น่าสงสัยได้ คนเขาจะหาว่าเราลอบกัดน่ะสิ ได้ยุ่งวุ่นวายกันทั้งงานประชุมแน่ อาจจะกระทบชื่อเสียงแฟมิลี่ ทำไงดีนะ...หรือว่าไปปรึกษารีบอร์นดี ไม่ไหวมั้ง เดี๋ยวเจ้านั่นก็ได้แขวะว่า 'เรื่องแค่นี้ คิดเองไม่เป็นรึไง ไอวัวงี่เง่า"


ตีระรี ตีระรี ตีระรีรีรี


'เจ้าบ้ารีบอร์น'


"ฮัลโหล" เขากรอกเสียงลงไปอย่างเซ็งๆ ตายยากชะมัด


'เปลี่ยนชุดรึยัง'


"ยัง กะลังอ่านอ่านเรื่อง รีซอตโต แฟมิลี่อยู่"


'แล้วไง'


"ไม่มีอะไร ก็แค่คิดว่าจะเอาเวลาไหนไปทำงาน ฉันต้องเข้าประชุมนะ บาดเจ็บขึ้นมาคนก็รู้สิ อาจจะกระทบชื่อเสียงแฟมิลี่ หรือนายคิดว่า
ชั้นควรทำไง"


'เรื่องแค่นี้ คิดเองไม่เป็นรึไง ไอวัวงี่เง่า'


"ฮ่ะ ทำไมชั้นไม่ไปเป็นหมอดูนะ"


'พูดบ้าอะไรของแก'


"ไม่มีอะไร"


'ไร้สาระ'


เงียบไปพักใหญ่ มีแต่เสียงร้องครางกระเส่าที่ดังแทรกเข้ามาในโทรศัพท์เท่านั้น แรมโบ้กำโทรศัพท์แน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว


"นายไปทำอะไรมากันแน่ ไม่ใช่สิ...ตอนนี้นายกำลังทำอะไรอยู่"


'ไม่ใช่เรื่องของแก'


"นายปล่อยชั้นทิ้งไว้ 7 ชั่วโมง ชั้นควรจะต้องรู้สิ" เขากัดริมฝีปาก ใจเต้นระรัว


'อยากรู้มากขนาดนั้น?'


"............."


'นอนกับผู้หญิง'


"ว่าไงนะ"


'มี sex ไง ไอโง่" มือเรียวบางกำโทรศัพท์แน่นขึ้นอีก จนข้อมือเกร็งขาว


"นาย.....ทิ้งชั้นไว้คนเดียว ข้าวเที่ยงก็ไม่ได้กิน เพื่อไปนอนกับผู้หญิงเนี่ยนะ"


'ใช่ ชั้นใช้ทุกวินาทีมี sex กับผู้หญิงคนนี้ เพราะมันยังดีกว่าอยู่กับแกบนห้อง นี่ใช่มั้ยคำตอบที่แกอยากฟัง'


ไม่ใช่นะ !!! หยุดพูดอย่างนั้นซะที!!!!!!


แรมโบ้พยายามอย่างยิ่งที่จะกลืนก้อนสะอื้นที่ติดอยู่ที่คอลงไป อย่าร้องนะ แรมโบ้ อดทนไว้ นายคงไม่อยากให้เจ้าบ้า
รีบอร์นมันได้ใจหรอกใช่มั้ย


'เงียบทำไม แกได้รู้คำตอบแล้วนี่'


"ผู้หญิงคนนั้น...คงสวยมากสินะ"


'ก็งั้นๆ..แค่นี้ก่อนนะ มีคนมาหาอีกแล้ว น่าเบื่อเป็นบ้า'


ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด


แรม โบ้ถือโทรศัพท์ค้างอยู่อย่างนั้น น้ำตาที่เพียรสะกัดกั้นไว้ ไหลทะลักออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เคยคิด....ทุกครั้งที่เขาได้ยินข่าวซุบซิบในวงการมาเฟียเรื่องผู้หญิงที่รี บอร์นควง ล้วนสวยและมีเสน่ห์ เขาก็พยายามทำใจทุกครั้งว่าไม่มีทางเทียบเท่าพวกเธอเหล่านั้นได้ คิดว่าทำใจได้แล้ว แต่ทำไมนะ...พอมาได้ยินจากปากเจ้าตัว...ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องผู้หญิงที่ นอนกันแค่ครั้งเดียวแต่ความเจ็บมันกลับยิ่งใหญ่กว่าข่าวพวกนั้นหลายเท่านัก เขารู้ว่าร้องไห้ไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น ยิ่งมีแต่ทำให้รู้สึกสมเพชตัวเอง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลย ไม่เคยควบคุมอะไรได้......


ก๊อก ก๊อก ก๊อก


"นั่นใคร"


"รูมเซอวิสครับ"


"ชั้นไม่ได้สั่ง"


"ห้องคุณสั่งจริงๆครับ"


ว่า แล้วก็แอบลอบมองใบหน้าน่ารักเปื้อนน้ำตาที่ดูงุนงงอย่างอดไม่ได้ ก่อนที่จะเดินออกนอกห้องไปอย่างรวดเร็ว แค่ได้เห็นก็คุ้มแล้ว น่ารักสมคำล่ำลือ........ว่าแต่ ทำไมต้องร้องไห้ด้วยนะ


แรมโบ้มองเค้กสตรอเบอร์รี่กับองุ่นอีก 2-3 พวง พร้อมกับน้ำส้มแก้วใหญ่อย่างงุนงง


รี บอร์นสั่งมากินเองเหรอ แต่เขาเกลียดของหวานจะตาย น้ำส้มก็ไม่กิน กินแต่เหล้า แล้วเขาสั่งมาทำไมเนี่ย มีแต่ของโปรดเราทั้งนั้นเลย หรือว่า...เขาสั่งมาให้เรา


เหอะ....น่าสมเพช ถึงขั้นนี้ยังคิดเข้าข้างตัวเองอีก ช่างเหอะ ! เศร้าไปก็ไม่ได้อะไร กินดีกว่า


คิด แล้วก็สวาปามทั้งเค้ก องุ่นแล้วก็น้ำส้มอย่างรวดเร็ว พร้อมกับดูรายการตลกทางโทรทัศน์ จนเวลาล่วงเลยไปเกือบ 1 ทุ่ม แรมโบ้ปิดโทรทัศน์ กดลิฟต์ สูดลมหายใจแรงๆเมื่อลิฟต์เปิดออก เรียกความมั่นใจให้ตัวเอง


สู้เค้า แรมโบ้ แค่เจ้าบ้าคนเดียว ไม่ทำให้นายถึงตายหรอกนา


"รีบอร์น!!!! ชั้นมาแล้ว!!!!!"

TBC จ้าาา

...........................................................................................................................

คอมเม้นวันละนิด จิตแจ่มใสเน้ออออ

p.s.เรื่องนี้มันแอบหวานแหละ