กระจกวิเศษของก้องเกียรติ

“เสียงเรียกร้องของสมาชิกใหม่”

“แพร๊งงงงงงงงงงงงงง”

เสียงกระจกแตกจากห้องโถงในสุดของบ้านคือต้นเหตุที่พาคนรับใช้ทั้งหลายแหล่รวมถึงคนในบ้านต่างวิ่งกรูเข้ามามองไปที่ชายร่างเล็กที่อยู่ๆทำหน้าตาตื่นตระหนกจ้องไปยังกระจกที่พึ่งแตก

“คุณหนูเป็นอะไรเหรอคะ”

เสียงคนรับใช้คนหนึ่งถามถึงชายร่างเล็กคนนั้น

“คุณหนู!! คุณหนูคะ คุณหนู!!”

เสียงคนรับใช้เรียกเตือนสติคนตกใจกลัวอย่างรุนแรงให้หันกลับมาตอบ

“ผมเห็น ผมเห็น”

“อย่าบอกนะ!!” เสียงเด็กผู้ชายจากที่ไหนไม่รู้ดังออก เป็นเสียงใสๆที่ฟังแล้วรู้สึกสงสารคล้อยตาม

“อย่าบอกนะครับ” มันดังขึ้นอีกครั้งจนทำให้ ก้อง หรือ ก้องเกียรติ ต้องตัดสินใจพูด

“ผมสะดุดล้มไปใส่กระจกเองครับไม่มีอะไรเลย”

คนรับใช้รวมทั้งคนในบ้านมึนงงหลังจากฟังคำอธิบายของคุณหนู

“เอาล่ะๆ ไม่มีอะไรแล้วก็กลับไปทำงานกันได้แล้ว ไปๆ”

คุณพ่อไล่คนรับใช้ทั้งหมดกลับไปทำงานรวมถึงตัวเองที่ต้องกลับเข้าไปทำงานในห้องมืดๆของเขา

ก้องได้แต่หันมองพ่อของเขาเดินเข้าห้องหลังจากนั้นเขาก็กลับมาคุยกับเจ้ากระจก

“แกใช่ไหมเป็นคนพูดกับฉัน”

เงียบบบบบ ไม่มีเสียงตอบรับ

“นี่!! ฉันรู้ว่าเป็นแก”

ก็ยังเงียบบบ ก้องรู้สึกหงุดหงิดมานิดๆ ได้...

“นี่จะลองดีใช่ไหม พังแม้งเลยยย”

ก้องง้างมือพร้อมจะทุ่มแรงทั้งหมดไปที่กระตกร้าวบานนั้นแต่ก็ต้องฉะงักเมื่อมีเสียงที่พึ่งได้ฟังตอบกลับมาเสียงใส

“อย่านะครับ”

มันไม่ได้เป็นเสียงออกคำสั่งแต่กลับเป็นเสียงอ้อนวอนขอร้อง

“นี่ ก้องคุยกับใครนะลูก”

เสียงแลดูสงสัยของแม่ที่พึ่งรากสังขารของตัวเองออกมาจากก้นครัวเพราะมัวแต่สอนน้องสาวหน้าตาสดใสทำตัวเจ้าเล่อยู่ในครัว

“อ๋อ ป่าวครับแม่”

นี่เราบ้าขนาดต้องคุยกับไอ้กระจกบ้าๆนี่เลยเหรอ…เราคุยกับมันจริงๆเหรอ

“ผมว่าคุณควรขึ้นไปที่ห้องของคุณพร้อมผมนะครับ”

เสียงใสๆของเจ้ากระจกดังในหัวของก้อง

…แหม พึ่งจะมีเสียงก้องในหัวฉันก็จะมาให้ฉันพาแกขึ้นห้องแล้วฝันไปเหอะ!!

“กระจกร้าวๆมันรกหูรกตาแม่มากเลยนะรู้ไหม เอาขึ้นไปไว้บนห้องของลูกสิจ๊ะแม่ว่าลูกคงจะไม่อยากทิ้งมันใช่ไหม”

แน่นอนสิ ผมไม่อยากทิ้งมันอยู่แล้วก็มันเล่นพูดในหัวได้ขนาดนี้ใครจะไปทิ้งล่ะ แต่ก็น่า…อยู่ๆมาสั่งให้เอาไปไว้บนห้องด้วยกัน แล้วแม่ก็ยังมาบอกแบบเดียวกันกับไอ้กระจกนั้นด้วย

“ครับๆ”

เสียงเอื่อยเฉยของก้องทำเอาแม่ถอนหายใจเดินต้วมเตี้ยมเข้าไปก้นครัวสอนน้องสาวสุดตอแหลทำกับข้าวเน่าๆอยู่

ตึก ตึก ตึก ตึก

เสียงเดินขึ้นบันไดดังราวกับกำลังแบกคนหนักประมาน 40 กิโลกรัมทั้งๆที่กระจกมันน่าจะเบากว่านั้นมาก

กระจกบ้าอะไรว่ะเนี้ย… หนักชิบหายถ้ามันพูดในหัวฉันไม่ได้ฉันจะเอามันไปเผาไม่ให้เหลือซากเลย

แอร๊ดดดดด!! เสียงเปิดประตูไม้เก่าๆที่ห้องของก้องเกียรติ

“นี่ ถึงห้องฉันแล้วคราวนี้ก็บอกมาส่ะว่าแกเป็นใคร”

ก้องเบิกตากว้างใหญ่กว้าเดิมเมื่อเห็นกระจกแตกร้าวกำลังก่อตัวให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม

“ไง”

ก้องเบิกตากว้างกว่าเดิม เมื่อเห็นร่างในกระจกเป็นร่างของเขาเอง

“นี่แกบอกมาซะดีๆนะไม่งั้นฉันฆ่าแกแน่แกชื่ออะไร”

เสียงของก้องเกียรติซึ่งพูดคุยกับกระจกตรงหน้า เขานึกว่าเขาบ้าเพราะเขารอฟังคำตอบอยู่นานก็ไม่มีเสียงตอบอะไรมาสักคำ

จนเขาตัดใจคงคิดว่าตัวเองคงฟุ้งซ่านไปเองเพราะเมื่อคืนก็เล่นวีดีโอเกมส์จนดึกดื่น

แต่ก็ต้องชะงักหันตัวกลับมาเมื่อได้ยินเสียงแผ่วใสซึงเขารู้ว่ามันเป็นเสียงของไอ้กระจกนั้น

“อย่าพึ่งสิครับ”

เสียงในหัวของก้องทำให้ก้องจ้องเขมงไปที่กระจกบานนั้นแต่ก็ยังเห็นเป็นภาพตัวเองทำท่าเดียวกับตัวเองซึ่งมันก็เหมือนกันกระจกธรรมดา

“แกชื่ออะไร ถ้าแกไม่ตอบฉันจะเอาแกไปเผาส่ะ!!”

เสียงข่มขู่ทำให้เสียงที่ปกติจะดังในหัวช้ากลับตอบเร็วดุจดังสายฟ้า

“เดียร์ครับ ผมชื่อเดียร์”

หึ ชื่อตุ๊ดจังว่ะ

“ครับ ใครๆก็พูดอย่างงั้น”

เสียงดังขึ้นในหัวก้องเกียรต์ทำเอาเจ้าตัวสะดุ้งด้วยความตกใจ

“อะไรของแก”

เสียงก้องเกียรติถามด้วยความกังวลนิดๆเพราะถ้าเขาคิดไม่ผิดไอ้การที่มันเข้ามาพูดในหัวเขาได้มันก็น่าจะรู้ความคิดของเขาทุกอย่าง

“ครับใช่แล้วเดียร์รู้ทุกๆความคิดของคุณครับ”

หนอยยยย!! แกบังอาจมาก อยู่ๆก็เข้ามาอ่านความคิดโดยไม่ได้ขอแม้แต่อณุญาติมันน่าทุบทิ้งไหมล่ะ

“อย่านะครับ”

เสียงสอดแทรกทำเอาคนได้ยินเพียงคนเดียวหน้าเสียไปเลย

“เป็นอะไรเหรอครับ พี่ก้อง”

คำเรียกพี่ทำเอาก้องผมหันกลับมาทำหน้ามึนงง

“ใครให้แกเรียกฉันว่าพี่”

“ก็ผมพึ่งอายุ 14”

ใครจะไปรู้กับแก แกไม่เคยบอกฉันว่าแกอายุแค่ 14 เห็นว่าเป็นน้องยังจะมาอยู่ในหัวฉันอีก

“แต่ฉันยังไม่ให้แกเป็นน้อง”

“แล้วผมต้องทำยังไงล่ะครับ”

“นั้นมันก็เรื่องของแกสิ”

หึอย่าหวังว่าแกจะมาเป็นน้องฉัน ฉันมีแค่น้องสาวสุดตอแหลของฉันคนเดียวก็หัวจะระเบิดแล้ววันๆ นี่จะต้องให้แกมาพูดบ้าทำเพลงอะไรไร้สาระในหัวของฉันโดยไม่เกิดประโยชน์อะไรได้ยังไง

“อ้อ ผมรู้แล้วครับ”

“ห่ะ”

จริงด้วยสิไอ้เจ้ากระจกบ้านี่มันเข้ามาอ่านทุกอย่างที่เขาคิดได้นี่

“แค่มีประโยชน์ก็พอสินะครับ”

เสียงดังขึ้นในหัวก้องเกียรติทำเอาเจ้าตัวครุ่นคิดซักพักตามองขึ้นเพดาน….

“ลองบอกสิว่าแกมีประโยชน์กับฉันยังไง”

ประโยคลองใจหาประโยชน์เข้าตัวของก้องซึ่งเขาไม่รู้หรอกว่าเจ้านี้มันจะมีประโยชน์กับเขายังไง

“ประเด็นหลักๆเลยนะครับ เดียร์รู้ทุกอย่างเลยนะครับ เวลาที่พี่ก้องเรียนไม่รู้เรื่องก็มาถามเดียร์ได้ เวลาพี่ก้องเหนื่อยเดียร์เล่าเรื่องสนุกๆให้ฟังได้ เวลาพี่ก้องทำตัวโง่ๆตอนทำข้อสอบเดียร์ก็ช่วยพี่ก้องได้”

แหมพูดส่ะอินใจเลยแต่ไอ้ประโยคสุดท้ายเนี่ยมันยั่วโมโหชะมัดเลยถ้าแกไม่ใช่กระจกฉันจะต่อยแกให้น่วมเลย แต่ก็เอาเถอะอย่างน้อยแค่นี่เกรดต่ำๆของเราก็จะพุ่งพรวดๆ

“ก็ได้ฉันรู้สึกสงสารแกเฉยๆนะ”

“ครับผมรู้อยู่แล้วว่ามันไม่ใช่แค่นั้น”

แหนะยังจะดื่อ ต้องให้ทุบทิ้งใช่ไหม

“แต่ฉันไม่เรียกแกว่าเดียร์หรอกนะ ฉันจะเรียกแกว่าไอ้กระจก”

“แต่ผมชื่อเดียร์นะครับ”

“แล้วยังไง หรือมีปัญหา”

“ไม่มีครับ”

เสียงตอบรับดังขึ้นมาในสมองทั้งยังมีเสียงแทรกขึ้นมาอีกเสียงเป็นเสียงของน้องสาวสุดแสบของเขา

“พี่ก้องแม่เรียกลงมากินข้าว”

เออจริงด้วยนี่ตั้งแต่เช้ามาก็ยังไม่ได้กินอะไรมัวแต่คุยกับไอ้เจ้ากระจกบ้านี้

“เดียร์ได้ยินนะครับ”

เสียงดังขึ้นในหัวก้องเกียรติอีกรอบทำเอาเขารู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันตาจนต้องพลันหันหน้าหนีเดินเปิดประตูก้าวแรกที่เดินลงบันได

“ระวัง”

เสียงเดินดังขึ้นในหัวอีกรอบเหมือนจะเตือนเขาเมื่อเจออันตรายอะไรสักอย่าง

แน่นอนฝีมือน้องสาวสุดดื่อด่านของเขาเล่นเขาเอาส่ะแล้ว

แล้วทำไมไม่บอกให้มันเร็วๆล่ะไอ้กระจก

“ผมก็นึกว่าพี่ก้องเห็น”

ไอ้เจ้าบ้า ก้องเดินต๋อยๆกินข้าวหน้าตาบูดบึ่ง พรางได้ยินเสียง

“เป็นไงบ้างค่ะพี่ก้องเล่นสไลเดอร์สนุกไหมค่ะ”

ฝีมือมันอีกแล้วฝีมือเธอแน่นอนน้องสาวสุกแสบชื่อ’หลิน’

“ฝีมือเธออีกแล้วสินะหลิน พี่บอกกี่ครั้งแล้วมันอันตรายนะ ถ้าพี่ตายมาจะทำไง”

เสียงพูดตักเตือนถึงความอันตรายแต่ผิดกับน้องตัวแสบที่ไม่สนใจสวนกลับทันควัน

“นั้นสินะคะ มันก็หลายครั้งแล้วหนิ พี่ก้องก็ไม่เคยจะจำ แต่ถ้าพี่ตายก็ดีไปอีกอย่างนะค่ะ มรดกจะได้ตกเป็นของหนู”

นี่ดูมันพูด…ถ้าไม่ติดว่าเป็นพี่น้องกันนะฉันจะฆ่าแก!!

สิ้นคำบ่นในหัวของก้องเกียรติก็ดันมีเสียงอีกเสียงแทรกเข้ามา

“55555 โดนน้องแกล้งส่ะงั้น”

ทำไมล่ะ แกอยากถูกจับเผาหรือไงห่ะ

“ครับๆ”

สิ้นเสียงดังขึ้นในหัวแนวเสียงดูเจ้ากระจกคงจะสะใจไม่น้อยนี่ถ้าไม่ติดว่ามันเป็นกระจกจะจำมัดปากทรมานให้เข็ดเลย

“ผมอิ่มแล้วครับแม่ หลินฝากล้างด้วยข้อหาเมื่อถ้าไม่ล้างให้พี่โกรธ”

สิ้นเสียงก้องชิงตัววิ่งตรงดิ่งไปที่บันไดแต่กลับลื่นรอยน้ำมันที่คนรับใช้ทำความสะอาดจากที่หลินทาน้ำมันแกล้งพี่ก้อง

“555555555”

หลินหัวเราะอย่างสะใจพรางเก็บจานของทุกคนไปล้างในถานะน้องคนเล็ก

ก้องหันหน้ามองหลินด้วยความเหนื่อยหน่ายกับการกระทำจึงเดินอย่างระมัดระวังก้าวขึ้นบันไดเข้าห้องรกรุงรังของตัวเอง

“เห่อ เหนื่อย”

“นอนพักก็ได้นะครับ”

เสียงดังขึ้นในหัวของก้องเกียรติทำให้คนฟังรู้สึกว่าเป็นคำแนะนำที่ดี

“ขอบใจ”

สิ้นเสียงคนพูดก็พลอยหลับไป

.

..

…

….