คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Chapter 16
Chapter 16 : Teiko festival final
เพี้ย!
"เซย์พอแล้ว..ฮึก..คนบ้า!" ไม่ทันได้พูดจบเกิดเสียงดังขึ้นมาอีกรอบ ทำเอาร่างบางรู้สึกระบมไปหมดที่ถูกอาคาชิจับมาลงโทษอีกแล้ว
โดยที่สาเหตุเธอยังไม่รู้ด้วยซ้ำทำไมถึงโดยอีกฝ่ายจับมาตีก้นเนี้ย!?
อาคาชิไม่ตอบอะไรเขาเพียงมองสำรวจคนถูกจับให้นอนคว่ำพาดอยู่ที่ตักตัวเองด้วยกระโปรงของชุดเมดที่สั้นทำให้เผยแพนตี้สีขาวตัวบางและเนื้อขาวนวลเนียนที่ตอนนี้มีสภาพเป็นรอยแดงฝ่ามือของเขาเอง นัตย์ตาสีแดงมืดครึ้มเมื่อเห็นว่าแฟนสาวทั้งที่รู้ว่าต้องใส่กระโปรงสั้นแต่ไม่หาสวมกางเกงขาสั้นเพื่อป้องกันตัวเองเลย..
มันน่าตีให้เข็ด
"อ้ะ!" สึบากิส่งเสียงร้องเมื่อถูกมือเรียวบีบที่ต้นขาก่อนจะถูกอาคาชิตีก้นอีกครั้ง ร่างบางสะดุ้งที่ครั้งนี้โดนอีกฝ่ายตีเต็มแรงชนิดที่ว่าร้องไม่ออกเลยทีเดียว สึบากิตอนนี้สีหน้าบิ้วเบี้ยวด้วยความเจ็บมือสองข้างขยุ้มเบาะโซฟาแน่น นัตย์ตาสีฟ้าเข้มคลอด้วยหยาดน้ำตา เสียงกระดิ่งที่คอดังกรุ่งกริ้งไปมาเมื่อยามที่ร่างกายสั่นไหวเพราะถูกแฟนหนุ่มลงโทษไม่หยุดมือมานานหลายนาทีแล้ว
"เซย์มันเจ็บไม่เอาแล้ว!"
"อา" อาคาชิขานรับเขาหยุดมือตี แต่เปลี่ยนมาลูบต้นขาด้านในไปมา "อ--อย่าจับ--แบบนี้อื้อ~" ร่างบางสั่นไหวเมื่อถูกอาคาชิสัมผัสและมือเรียวกำลังไล่ขึ้นมาสูงเรื่อยๆอย่างช้าๆ
"แบบนี้หน่ะหรอ" อาคาชิเอ่ยก่อนจะไล่มือขึ้นสูงอย่างรวดเร็วและเปลี่ยนมาสัมผัสที่ต้นขาด้านนอกแทน สึบากิหายใจติดขัดเมื่อตอนที่ฝ่ามือร้อนขึ้นมาสูงแต่ก็โล่งอกที่อีกฝ่ายเปลี่ยนไปสัมผัสบริเวณอื่นแทน
"เซย์~" อาคาชิหัวเราะในลำคอเมื่อเห็นแฟนสาวเริ่มหวาดระแวง
"ทีแบบนี้กลัวแต่ตอนใส่ทำไมไม่กลัวหืม?" สึบากิกรอกตาไปมาหน้าที่เธอแค่เดินเสิร์ฟอาหารไม่ได้ถูกลูกค้าลวนลามซักหน่อยมีแต่แฟนหนุ่มของเธอนี้แหละที่น่ากลัวแล้วก็ที่สำคัญ
โดนจับขาอ่อนแบบนี้มีใครที่ไหนไม่กลัวบ้างฟ้ะ!? โดยเฉพาะเจ้าสิงโตที่ทำท่าจะกระโจนใส่เธอตลอดเวลาด้วย!
"แล้วเซย์ไม่ชอบหรอ?" มือเรียวที่ลูบต้นขาชะงักจู่ๆที่ถูกถามคำถามแบบนี้ "ถ้าใส่ให้ดูคนเดียวจะสั้นว่านี้ก็ไม่ว่าหรอกนะ" คนลามก!
อาคาชิยิ้มมุมปากก่อนจะพยุงให้ร่างบางลุกออกจากตักเขามานั่งด้านข้างแทน ส่วนสึบากิก้มหน้าพึมพำใบหูแดงเข้มกับประโยคเมื่อครู่ของแฟนหนุ่มที่พูดออกมาได้หน้าตาเฉยไม่ห่วงภาพลักษณ์ท่านชายเลยซักนิ้ด!?
"แล้วช่วงบ่ายเซย์จะไปเล่นบูทเกมส์ที่โถงทางเดินที่สองไหมคะ" สึบากิเปลี่ยนหัวข้อคุย
"นั้นสินะ..แต่ตอนนี้อยากได้น้องเมดมาป้อนข้าวมากกว่า" อาคาชิคว้าเอวแฟนสาวให้ขยับเข้ามาใกล้เขาชนิดที่ว่าร่างบางแทบจะมานั่งเกยตักแล้ว สึบากิหางตากระตุกก่อนจะหันไปแกะกล่องข้าวที่วางที่โต๊ะหน้าโซฟาเธอหยิบซองซอสบีบเขียนเป็นข้อความบอกรักให้แฟนหนุ่มดู แล้วจึงหยิบช้อนในถุงตักข้าวป้อนอาคาชิ
"อ้าปากสิคะนายท่าน" อาคาชิทำตามอย่างว่าง่ายเขากินข้าวที่สึบากิป้อนให้คำแล้วคำเล่าแต่สายตากลับจ้องที่ใบหน้าคนป้อนชนิดที่สึบากิยังอดจะหน้าร้อนวูบไม่ได้
ไม่ใช่ว่าเจ้าสิงโตกำลังคิดว่ากินเธอเข้าไปหรอกนะ...สึบากิคิดในใจ
"นายท่านจะกินของหวานต่อเลยไหมคะ?" สึบากิเอียงคอทำให้หูแมวสีดำสั่นไหวตามแรงโน้มถ่วงประกอบกับเสียงกระดิ่งที่ดัง อาคาชิที่กำลังดื่มน้ำชาหยุดนิ่งไปชั่วขณะเขามองภาพตรงหน้าด้วยอารมณ์ที่บอกไม่ถูกแต่มันรู้สึกเหมือนมีขนนกมาปดป่าดที่หัวใจของเขาทุกครั้งที่เห็นตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอร่างบางในร้านคาเฟ่
"อา" อาคาชิขานรับก่อนจะดึงร่างบางมาบนตักโดยหันหน้ามาชนกัน
"นายท่าน..ไหนว่าจะกินของหวานไงคะ" สึบากิตัวแข็งเกร็งไปหมดเมื่อถูกจับมาให้นั่งคล่อมแฟนหนุ่มแบบนี้ที่ไรเธอมักโดนอีกฝ่ายบุกรุกตลอด
"เปลี่ยนใจแล้วกินน้องเมดดีกว่า" ว่าจบอาคาชิจับท้ายทอยร่างบางให้ก้มลงมารับจูบจากเขา
ริมฝีปากทั้งสองแนบชิดคราวนี้มันอ่อนโยนซาบซ่านไปทั่วทุกอณูจนสึบากิเผลอครางออกมาที่ถูกอีกฝ่ายล่อลวงลิ้มชื้นแฉะละเลียดไปตามริมฝีปากก่อนจะดุนดันเข้าไปสำรวจภายในและกวาดต้อนให้มาเกี่ยวพันไปมาชั่วครู่แล้วจึงผละออกเมื่อสึบากิเริ่มหายใจไม่ทันอาคาชิค่อยๆถอนริมฝีปากอย่างเสียดาย
เขามองริมฝีปากนุ่มนิ่มเหมือนมาสเมลโล่คอยล่อลวงให้เขาลุ่มหลงไม่ว่าจะสัมผัสซักอีกครั้งมันไม่เคยพอเขาอยากชิมรสชาติและแนบชิดกับความนุ่มนิ่มมากขึ้นเรื่อยๆจนเสพติดไปแล้ว ไหนจะลิ้นสีชมพูน้อยที่ซุกซ่อนอยู่ภายในที่ให้เขาต้องคอยไล่ต้อนกำราบทุกครั้งที่จูบ
"ชัดจะติดใจแล้วสิของหวานแบบนี้" อาคาชิจูบเบาๆอีกครั้งก่อนจะจับร่างบางให้นอนลงที่โซฟาแล้วเขาตามทาบทับมือเรียวลูบไล่ตามกรอบหน้าแฟนสาวที่ตอนนี้หน้าแดงระเรื่อและหอบหายใจ ดวงตาสีฟ้าเข้มมีน้ำตาเอ่อคลออยู่ยิ่งกระตุ้นให้เขาอยากจะชิมรสชาติอีกครั้ง
"พอแล้วนะ..เซย์" สึบากิเอ่ยเมื่อเห็นสีหน้าแฟนหนุ่มที่พร้อมจะกินปากเธอแล้ว
อาคาชิไม่ตอบเขาเพียงเชยคางสึบากิให้รับจูบอันร้อนแรงที่แตกต่างจากตอนแรกสัมผัสเผ่วเบาเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นการบดขยี้ทั้งบนและล่างอย่างไม่ปรานีลิ้นร้อนพัวพันไปมาเสียงดูดดึงที่ต่างฝ่ายไม่มีใครยอมใครดังสู่โสตประสาท อาคาชิครางในลำคอเมื่อสึบากิจูบตอบยิ่งพาให้เขาจมดิ่งหลุ่มหลงไปกับสัมผัสแต่ก็ต้องจำใจหยุดตัวเองเอาไว้ก่อนที่อะไรจะเกินเลยไปมากกว่านี้
เขาผละจากความนุ่มนิ่มก่อนจะฝั่งหน้าไปที่ลำคอขาวแล้วสูดดมกลิ่มหอมอ่อนๆเพื่อสงบอารมณ์ที่กำลังพลุ่งพลานไปทั่วตัว ความรู้สึกอยากจะบดขยี้ร่างบางให้แหลกคามือมันรุนแรงขึ้นเรื่อยๆทุกครั้งที่ใกล้ชิดแต่ตอนนี้มันยังไม่ถึงเวลาเขาจำต้องควบคุมตัวเองเอาไว้
สึบากิเองที่หอบหายใจใต้ร่างแฟนหนุ่มเธอไม่ได้พูดอะไรเพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายกำลังควบคุมตัวเองอยู่เหมือนทุกๆครั้งที่พวกเขาแนบชิดกันมันจะจบลงที่เธอมีรอยจ้ำแดงตามจุดต่างๆแต่ไม่เคยเกินเลยไปมากกว่านั้น แต่ก็ไม่รู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ได้นานซักแค่ไหนนี้สิ...
โดยเฉพาะเจ้าสิงโตที่วันนี้เขาดูจะคึกคักเป็นพิเศษด้วยแล้ว
ฉับพลันสึบากิถูกกระชากให้กลับมานั่งคล่อมตักแฟนหนุ่มอีกครั้งแต่อาคาชิยังคงก้มหน้าพิงที่หัวไหล่เธออยู่เขาโอบรัดเอวบางแน่นส่วนสึบากิเองก็ทำเพียงลูบหัวปลอบคนที่นั่งหายใจติดขัดเป็นช่วงๆเพื่อปรับอารมณ์ตัวเอง ใบหูเธอแดงระเรื่อเมื่อสัมผัสอะไรบางอย่างได้ที่ต้นขา...
ก็นะอาคาชิ เซย์จูโร่เป็นเด็กหนุ่มที่กำลังเจริญเติบโตแถมเขายังเป็นนักกีฬาที่ดูแลสุขภาพร่างกายของตัวเองให้แข็งแรงอยู่เสมอสึบากิเองก็ไม่ได้ไร้เดียงสาจนไม่รู้อะไรเป็นอะไร
แต่เจอแบบนี้เธอก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกันนะ!!
"ยินด้วยครับนี้เป็นของรางวัลจากบูทเรา" ตุ๊กตาแมวน้ำไซส์ยักษ์ถูกส่งต่อมาให้สึบากิถือในตอนนี้เธอเปลี่ยนชุดมาใส่ชุดนักเรียนเรียบร้อยแล้วเว้นแต่ยังต้องสวมคาดผมหูแมวเนื่องจากแฟนหนุ่มบังคับ ดวงตาสีฟ้าเข้มมองเจ้าตุ๊กตาแล้วยิ้มอ่อนใจที่แฟนหนุ่มคนนี้บ้าพลังจะล่ารางวัลให้ครบทุกบูทเกมส์ที่เปิดในงานเทศกาลโรงเรียน
หลังจากผ่านเหตุการณ์ที่เหมือนเธออาจจะไม่รอดโดนเจ้าสิงโตจับกิน อาคาชิที่สงบลงแล้วก็ลากเธอให้ออกมาเดินเล่นที่บูธเกมส์ใกล้กับเวทีกลางจากนั้นก็เริ่มการไล่ล่ารางวัลอย่างที่เห็นโดยสึบากิมีหน้าที่รับรางวัลที่ท่านชายล่ามาได้ยัดลงถุงผ้าใบใหญ่ที่ขอยืมจากบูธข้างๆมา จนตอนนี้มันเริ่มจะใกล้เต็มและเธอจะต้องเอาฝากที่ประชาสัมพันธ์เป็นรอบที่สอง
ด้านท่านชายก็เดินนำไล่เล่นเกมส์ไปเรื่อยๆจนมาถึงบูทที่ท่าทายโชคชะตาของผู้เล่นนั้นก็คือบูทจับฉลาก อาคาชิเดินตรงไปที่บูทดังกล่าวอย่างไม่ลังเลเขาหยิบเงินมาแลกซื้อคูปองก่อนจับกงล้อหมุนสุ่มลูกปัดแต่ละสีออกมาและสีที่อาคาชิหมุนออกมาได้นั้นก็คือ
สีทอง!!?
"ยะ ยินดีด้วยครับอาคาชิซังได้รางวัลใหญ่!!" สตาฟที่ดูแลบูทสั่นกระดิ่งเป็นการประกาศให้ผู้คนโดยรอบทราบว่ามีคนได้รางวัลใหญ่แล้ว เด็กนักเรียนและผู้ปกครองที่เข้ามาเยี่ยมชมงานต่างหันมามุงดูหน้าคนที่สามารถจับฉลากได้รางวัลใหญ่เป็นคนแรก
อาคาชิยิ้มมุมปากก่อนจะรับรางวัลเป็นตั๋วที่พักเรียวกังสุดหรูสี่วันสามคืนแล้วยื่นไปให้สึบากิที่เตรียมพร้อมรับมาเก็บใส่กระเป๋าเป้ใบเล็กๆที่เธอพกมาด้วยสำหรับใส่รางวัลพวกตั่วส่วนลดหรือคูปองแทนเงินสดต่างๆที่อาคาชิเล่นชนะทั้งหมดมา
เธอไม่อยากจะเชื่อว่ามีคนแบบนี้อยู่ด้วยคนที่ชัยชนะเข้าข้างทุกอย่างแม้แต่เทพแห่งโชคชะตายังต้องพ่ายแพ้ให้กับชายคนนี้ แต่ก็นะเพราะชายตรงหน้าเธอคืออาคาชิ เซย์จูโร่คนที่ทำอะไรได้เหนือการคาดหมายกว่าคนทั่วไป สึบากิหัวเราะเบาๆ
"คิดอะไรอยู่หรอ" อาคาชิเอ่ยถามโดยที่ตัวเองตั้งท่าเล็งปืนอัดลมและยิ่งออกไปโดยไม่ลังเลใส่เป้ากระดาษ
"เห็นเซย์เล่นแล้วดูน่าสนุกดีนะคะ" สึบากิตอบเธอมองไปยังเป้ากระดาษที่ถูกยิ่งในวงสีแดงหมดทุกลูกจนนัดสุดท้ายวงสีแดงตรงกลางขาดหมดและแฟนหนุ่มของเธอได้รางวัลใหญ่อีกตามเคย
"มาลองแข่งกันไหม" อาคาชิหันมามองร่างบางที่กำลังกวาดสายตาไปมองบูทต่างๆด้วยความสนใจ
"ไม่ดีกว่าฉันอยากดูเซย์เล่นมากกว่า" สึบากิส่ายหน้าปฏิเสธไม่ใช่ว่าไม่อยากเล่นแต่เธออยากให้อาคาชิมีช่วงเวลาได้เที่ยวเล่นเหมือนคนอื่นๆบ้างเท่านั้นเพราะรู้ดีว่ามีโอกาสไม่มากที่เจ้าตัวจะได้ทำอะไรเป็นอิสระจากกรอบของที่บ้านและงานเทศกาลเพียงแค่ปีละครั้ง..
อาคาชิเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนเขาจูงมือร่างบางให้เดินตามไปเล่นบูทเกมส์ต่อไปเรื่อยๆเพื่อฆ่าเวลาสำหรับงานประมูลที่จะจัดช่วงบ่ายสามที่เวทีกลางโถงทางเดินที่สองไม่ไกลจากการจัดงานแลลลี่ของชมรมลับสมอง
ระหว่างเดินสึบากิเหลือบไปเห็นคุโรโกะกำลังวิ่งหน้าตั้งตรงมายังโต๊ะของชมรมลับสมองโดยที่ในมือขอเขาถือหอยสังห์ที่เธอจำได้ว่าน่าจะเป็นลักกี้ไอเท็มของมิโดริมะ ส่วนคนโดยขโมยลักกี้ไอเท็มก็ไล่ตามอย่างไม่ลดละมีโมโมอิและไททั่นม่วงที่ยังสมชุดฟูฟ่องยกชายกระโปรงวิ่งตามมาเป็นขบวน และไม่ไกลมีร่างของคิเสะที่เปลี่ยนชุดแล้วกับอาโอมิเนะยืนดูความวุ่นวายอยู่
ร่างบางอมยิ้มก่อนจะละสายตามามองแผ่นหลังสง่างามที่พาเธอเดินไปอีกทาง แม้จะอยากไปทักทายแต่วันนี้คงต้องขอตัวไปเดินเที่ยวกับท่านชายของเธอดีกว่า
เธออยากให้ความสงบสุขแบบนี้อยู่ต่อไปอีกนานซักหน่อยจัง
"โอ้ะสึบากิเจอกันอีกแล้วนะ" แต่พระเจ้าก็ไม่เคยฟังคำขอของเธออยู่แล้วถึงได้ส่งรุ่นพี่หนุ่มตัวแสบของเรื่องมาคอยปั่นป่วน..น่าจะเรียกว่าปั่นประสาทแฟนเธอมากกว่าฮ้ะๆ
"ไม่คิดว่านิจิมุระซังจะมาเล่นเกมส์แถวนี้นะคะ" ร่างบางตอบกลับก่อนจะเหลือบมองแฟนหนุ่มที่กำลังเล่นเกมส์ปาเป้า อาคาชิหันมามองคนคุ้นเคยที่มาทักทายพวกเขาก่อนจะกลับไปสนใจเกมส์ตรงหน้าต่อ
ปัง! ปัง! ปัง!
เสียงลูกโป้แตกติดกันสามนัดทำเอาสึบากิและนิจิมุระรู้สึกขนลุกแปลกๆรวมถึงสตาฟที่ดูแลด้วย ร่างบางกรอกตาไปมากับท่าทางที่เปลี่ยนไปของแฟนหนุ่มก่อนจะจ้องเขม้งไปที่นิจิมุระทียืนกอดอกยักคิ้วอย่างภาคภูมิใจ
ไม่สำนึกเลยซัดนิ้ดใช่สิเพราะคนเดือดร้อนคือเธอไม่ใช่นิจิมุระนี้หน่า!!
"ว่าแต่งานประมูลนั้นเริ่มบ่ายสามสินะ" นิจิมุระเลิกสนใจอาคาชิเขาหันมามองสึบากิแทน ดวงตาคมหรี่มองหูแมวและกระดิ่งที่ดังกรุ้งกริ่งอยู่นานก่อนจะได้สติเมื่อได้ยินเสียงลูกโปร่งแตกติดๆกันอีกสามครั้งไม่ต้องบอกก็รู้ว่าฝีมือใคร
หวงขนาดนี้ไม่จับขังไว้ที่ห้องนอนเลยฟ้ะ!!นิจิมุระประชดในใจ
"ใช่ค่ะสนใจจะมาแข่งประมูลกับกองทัพสาวๆหรอค่ะรุ่นพี่" สึบากิเอ่ยล้อเลียน จนนิจิมุระอดหมั่นไส้ไม่ได้จัดการดีดมะกอกที่หน้าผากรุ่นน้องสาวจนเจ้าตัวเอามือมากุมหน้าผากที่ถูกทำร้ายก่อนจะส่งสายตาตัดพ้อมาให้ซึ่งคนที่ภูมิต้านทานมาหลายปีแล้วมองด้วยความเฉยชากับการแสดงตรงหน้า
"เธออย่ามาหาเรื่องให้ฉันต้องโดยซอมบี้พวกนั้นรุมทำร้าย!" นิจิมุระเอ่ย
"ไม่ใช่นิจิมุระซังหรอครับที่จะมาช่วยประมูลของให้" อาคาชิเดินเข้ามาร่วมสนทนา เขาเปิดกระเป๋าเป้ที่ร่างบางสะพายอยู่ก่อนจะเอาคูปองส่วนลดใส่ลงไปและปิดให้เรียบร้อย
"ไม่ใช่ฉันหรอนะอาคาชิแต่เป็นหมอนั้นต่างหากหล่ะ" ร่างสูงตอบรุ่นน้องเขาหัวเราะหึๆ อาคาชิหรี่ตาลงก่อนจะหันไปมองแฟนสาวที่ตีหน้าตายหลบสายตาเขา
"ไม่คิดว่าเขายังจะกล้ามาเหยียบที่ญี่ปุ่นอีกนะว่าไหมสึบากิ" อาคาชิเอ่ยเสียงราบเรียบ
"เอาหน่าเซย์เห็นเขาแวะมาพอดีเลยขอให้ช่วยและเขาก็เป็นคนที่เหมาะสมด้วย" สึบากิพยายามอธิบายเมื่อเห็นแววตาของแฟนหนุ่มไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นักเมื่อเธอเอ่ยถึงคนอื่น
ซึ่งไอ้เขาที่ว่าก็คือคุณคู่หมั้นของเธอนั้นแหละ
"งั้นฉันขอตัวก่อนละนะบาย~" นิจิมุระที่เห็นบรรยากาศมาคุรีบชิ่งหนีซึ่งๆหน้าทิ้งให้รุ่นน้องสาวหาทางกู้ระเบิดที่เขาแวะมาหย่อนทิ้งไว้ให้ สึบากิมองแผ่นหลังของรุ่นพี่ที่หายไปท่ามกลางฝูงชนโดยที่เธอไม่ทันได้ดึงให้เขามาร่วมรับด่านเคาระห์กรรมครั้งนี้ด้วย
"เซย์อย่าเพิ่งไปสนใจเลยตอนนี้เราไปเล่นเกมส์กันต่อดีว่านะ..นะ" สึบากิหันมองสบตาออดอ้อนก่อนจะลากแฟนหนุ่มไปเล่นบูธเกมส์ถัดไปต่อโดยที่อาคาชิสีหน้าไร้อารมณ์แต่ก็ยอมเดินตามไป พลางคิดในใจว่าจะมีทางไหนไหมนะที่ร่างบางจะมาอ้อนเขาบ่อยๆโดยไม่ต้องให้เขาแกล้งแสดงอาการหึงหวงหรือเอาของที่เจ้าตัวอยากได้มาหลอกล่อบ้าง…
"ทุกท่านที่มารวมกันที่เวทีกลางแห่งนี้ต้องขออภัยที่ให้ต้องรอนานในที่สุดก็ถึงช่วงเวลาที่พวกเรารอคอยการประมูลของใช้ส่วนตัวของสภานักเรียนเทย์โควจะเริ่ม ณ บัดนี้!!!"
เหล่าสาวน้อยสาวใหญ่แท้เทียมส่งเสียงตอบรับพิธีกรจำเป็นบนเวทีกลาง ชิโรงาเนะ ฮารุ เธอเปลี่ยนมาใส่ชุดนักเรียนหญิงแล้วในมือเธอถือสคิปรายการและกำหนดการต่าง ดวงตาคู่สวยกวาดตามองผู้คนที่แน่นขนัดชนิดที่ว่าแทบไม่มีที่ยืนให้หายใจ มีกลุ่มหญิงสาวที่เธอคุ้นหน้าคุ้นตาดีและกลุ่มนอกโรงเรียนที่สึบากิเพื่อนสาวได้ไปหย่อนเหยื่อไว้ แววตาของทุกคนมีประกายไฟลุกจนเธอรู้สึกว่าอากาศวันนี้ร้อนอบอ้าว
สมกับเป็นทาคุมิซังและอาคาชิคุงงานนี้ได้มีสงครามแย่งชิงดุเดือดแน่ๆ... ฮารุคิดในใจ
"ก่อนจะเริ่มการประมูลทางเราขออธิบายกฏกติกาให้ทุกท่านได้ทราบกันอีกครั้ง" นานะที่ยืนอีกฝั่งของเวทีเอ่ยขึ้น "ท่านที่ลงชื่อลงทะเบียนเพื่อใช้ในการประมูลจะได้รับป้ายหมายเลขประจำตัว..เมื่อเริ่มการประมูลท่านที่ต้องการเสนอราคาให้ชูป้ายพร้อมขานราคาที่ต้องการจนสิ้นสุดการประมูลเสนอราคาสุดท้ายและไม่มีใครเสนอราคาอีกสินค้าจะตกเป็นของท่านที่เสนอราคาสุดท้ายดั่งกล่าวทันที"
"และอย่างที่ทราบกันดีว่าสำหรับสินค้าของสภานักเรียนบางท่านที่มีคู่รักอยู่แล้วทางคู่รักไม่มีสิทธิในการประมูลครั้งนี้แต่อย่างใด" ฮารุเอ่ยต่อ สร้างเสียงเฮลั่นให้กับทั้งกองเชียร์และผู้เข้าร่วมงานประมูลเพราะนั้นหมายความว่าสินค้านี้จะต้องตกเป็นของคนนอกอย่างแน่นนอนโดยเฉพาะ สินค้าที่หลายๆคนต่างรอคอยนั้นก็คือ
เสื้อวอร์มของ อาคาชิ เซย์จูโร่ รองประธานนักเรียนที่มีสถานะคบหากับเหรัญญิก ชิรายูกิ สึบากิ แฟนสาว
นี้อาจเป็นโอกาสครั้งแรกและครั้งเดียวที่ชิรายูกิจะยอมให้มีการเอาของใช้ส่วนตัวของแฟนหนุ่มเข้าร่วมการประมูลก็เป็นได้นักเรียนหญิงทั้งหลายที่ตอนแรกลังเลจะไม่เข้าร่วมต่างรีบรวมไพร่พลลงขันเพื่อแย่งชิงเสื้อวอร์มดังกล่าวมาครอบครองให้จงได้!!
"น่ากลัวชะมัดพวกผู้หญิง" นิจิมุระที่ยืนอยู่ในโซนเยื่องกับเวทีไม่ใกล้ไม่ไกล เขากวาดตามองบรรดานักเรียนหญิงทั้งโรงเรียนเทย์โควและนักเรียนจากโรงเรียนใกล้เคียงต่างตั้งท่าเตรียมพร้อมศึกครั้งนี้ มือลูบแขนไปมาด้วยความขนลุก
ข้างๆเขามีร่างสูงอีกคนยืนหัวเราะเบาๆแผ่ออร่าเจิดจ้าออกมาจนเขาแสบตาและนักเรียนหญิงที่อยูใกล้ถูกดาเมทดังกล่าวต่างหน้าแดงซ่านที่มีหนุ่มหล่อสองคนแม้อีกคนจะหน้าตาดุไปบ้างให้อารมณ์ดิบเถื่อนเร้าใจส่วนอีกคนให้อารมณ์เหมือนเทวดาจากสรวงสรรค์มาโปรด
"แหมก็สินค้าที่ประมูลมาจากหนุ่มหล่อของโรงเรียนเชียวนะชู"
เฮอะ! นิจิมุระพ่นลมหายใจด้วยความไม่สบอารมณ์แต่เขาก้ไม่ได้ตอบดต้อีกฝ่ายกลับไปเพียงยืนกอดอกดูสถานการณ์ส่วนที่ทำไมเขาต้องมาติดแหงะอยู่กับเจ้าคู่หมั้นของรุ่นน้องสาวนั้นก็เพราะโดนอีกฝ่ายลากมาเป็นเพื่อน..เขาไม่ได้อยากมารับชมความวุ่นวายของงานนี้เลยจริงๆนะ..
"สินค้าไฮไลท์ที่เป็นชุดวอร์มของอาคาชิคุงคนนั้นเป็นรายการสุดท้ายเลยสินะ" ร่างสูงเปิดโบว์ชัวร์ที่ได้รับแจกมาพร้อมกับป้ายหมายเลข 45 ดูรายละเอียดรายการสินค้าที่นำมาประมูล
"ว่าแต่งบประมาณที่ยัยตัวแสบให้มามันเท่าไหร่กัน" นิจิมุระเอ่ยถามเท่าที่เขาสังเกตดูเหมือนจะมีพวกเหยื่อกระเป๋าหนักอยู่สามสี่ราย ร่างสูงคลี่ยิ้มอ่อนก่อนจะก้มลมมากระซิบกระซาบให้ได้ยินแค่สองคนด้วยความสนิทสนมเป็นภาพที่คนที่อยู่บริเวณนั้นเห็นได้แอบฟินและจิ้นไปไกลกับสองหนุ่มหล่อท่ามกลางบรรยากาศการเริ่มประมูลสินค้าชิ้นแรกนั้นก็คือ
เสื้อสูทของประธานนักเรียน ทาคุมิ ที่เริ่มต้นที่ราคา 10,000 เยน
" 15,000 เยน!! "
" 15,000 เยน!! จากหมายเลข 20 " ฮารุขานทวน
" 25,000 เยน!! "
" 25,000 เยน!! จากหมายเลข 10 "
" 35,000 เยน!! "
" 35,000 เยน!! จากหมายเลข 20 "
" 45,000 เยน!! "
" 45,000 เยน!! จากหมายเลข 23 "
" 55,000 เยน!! "
" 55,000 เยน!! จากหมายเลข 20 มีใครให้สูงกว่านี้ไหมคะ!! "
การเสนอราคาเป็นไปอย่างรวดเร็วและดุเดือดนับว่าประธานนักเรียนของเทย์โควเองได้รับความนิยมจากสาวๆอยู่ไม่น้อยโดยเฉพาะเมื่ออีกฝ่ายยังสถานะโสดมั้ง ซึ่งเมื่อผ่านไปเพียงแค่ 7 นาทีเท่านั้นราคาของเสื้อสูทนั้นทะยานขึ้นสูงไปถึง 75,000 เยนแล้ว คนที่เดินผ่านไปมาต่างหยุดมองและส่งเสียงเชียร์สนั่นตอนนี้เหลือคนเสนอราคาแค่สองคนเท่านั้น
"77,500 เยน" หญิงสาวน่ารักชูป้ายหมายเลข20ก่อนจะขานราคาพร้อมภาวนาให้อีกฝ่ายยอมแพ้เธอไปซะแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่สะทกสะท้านและยกป้ายสู้อีกครั้งโดยเสนอราคาที่
"80,000 เยน" อายะยิ้มตาหยี่หันไปมองสาวน้อยหมายเลข 20 ที่ทำท่ายอมแพ้แล้ว
"80,000เยน จากหมายเลข 23 ครั้งที่1" ฮารุเริ่มขานนับถอยหลังลงเรื่อยๆและ
"80,000เยน จากหมายเลข 23 ครั้งที่ 2"
" และ....80,000เยน จากหมายเลข 23 ครั้งที่...3"
ตุ้บ!! เสียงเคาะค้อนไม้เป็นสัญญาณสินสุดการประมูลสินค้าชิ้นแรก ท่ามกลางเสียงเฮลั่นของกองเชียร์และผู้ชม
"สรุปเสื้อสูทของประธานทาคุมิตกเป็นของท่านหมายเลข23ด้วยมูลค่า 80,000เยน!!!" นานะเอ่ยสรุปพร้อมกล่าวเชิญอายะที่ชนะการประมูลมารับสินค้าจากมือเจ้าของเสื้อที่ตอนนี้ยืนฉีกยิ้มกว้าง อายะรับเสื้อสูทมาก่อนจะเดินลงจากเวทีเพื่อไปชำระเงินกับสตาฟด้านล่างที่ยืนรออยู่ข้างเวที
"แหมได้ราคาค่อนข้างสูงพอตัวเลยนะเนี้ย" ร่างสูงเอ่ยเขามองไปยังเวทีที่ตอนนี้สตาฟกำลังยกหุ่นที่สวมเสื้อวอร์มสินค้าที่เขาถูกร่างบางขอร้องให้มาประมูลให้โดยใช้งบประมาณไม่จำกัดแต่ยังไม่อยากให้รีบร้อนกำจัดคู่แข่งให้เขาค่อยๆปั่นราคาให้สูงจนเจ้าตัวพอใจแล้วถึงค่อยปิดงาน
"ของจริงคงต่อจากนี้ต่างหาก" นิจิมุระมองไปยังเจ้าของเสื้อวอร์มที่เดินขึ้นมาแนะนำตัวเองด้วยประโยคสั้นกระชับก่อนจะเดินไปนั่งที่เก้าอี้บนเวทีที่จัดไว้ให้ ใบหน้าหล่อเหลาไร้อารมณ์แต่ท่าทางกลับแผ่ออร่าสง่างามสูงส่งจนไม่มีใครสามารถเอื้อมถึง โดยวันนี้ไร้เงาของแฟนสาวยืนเคียงข้างไม่เหมือนทุกวัน
ครืดด ครืดด นิจิมุระกดรับสายโทรศัพท์พร้อมทักทายด้วยน้ำเสียงเจือจะหงุดหงิดเล็กน้อย
"ไงหายหัวไปหลบตรงไหนหล่ะสึบากิ"
"หงุดหงิดอะไรกันคะเนี้ยนิจิมุระซัง" สึบากิหัวเราะเธอพอจะเข้าใจแหละว่าทำไมรุ่นพี่หนุ่มถึงดุจะหงุดหงิดเพราะดันโดนคู่หมั้นตัวดีลากไปยืนเป็นเป้าสายตาของสาวๆ ดวงตาสีฟ้ามองไปทั่วบริเวณเวทีและผู้คนที่อยู่หน้าเวทีจากมุมสูงของห้องสภานักเรียน เธอเห็นรุ่นพี่หนุ่มและร่างสูงที่ยืนข้างๆกำลังมองซ้ายขวาไปมาเพื่อหาเธอ
"มองขึ้นมาสิคะฉันอยู่ด้านบน" สึบากิเอ่ยเธอยิ้มุมปากก่อนจะโบกมือเมื่อเห็นว่ารุ่นพี่และคู่หมั้นมองเห็นตำแหน่งของเธอก่อนจะกำชับอีกครั้งและกดวางสายไปโดยไม่รอให้อีกฝ่ายตอบรับ นิจิมุระจู่ๆโดนตัดสายก็เกิดอาการหงุดหงิดเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัวจนคนข้างๆต้องคอยพูดให้ใจเย็นลง
สึบากิเลิกสนใจก่อนจะย้ายสายตาไปมองคนที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้สีแดงด้วยท่าทางสง่างาดวงตาสีแดงจ้องมายังเธอเหมือนจะมีรังสีความไม่พอใจบางอย่างส่งตรงมายังเธอทำเอาร่างบางแอบกรอกตาไปมาในใจ เธอจึงคลี่ยิ้มแล้วโบกมือให้กำลังใจแฟนหนุ่มอาคาชิถึงเลิกส่งรังสี
ร่างบางถอนหายใจโล่งอกก่อนจะกลับมาสนใจการประมูลเสื้อวอร์มของแฟนหนุ่มที่กำลังจะเริ่มขึ้นแล้วตามเสียงประกาศของพิธีกรบนเวที โดยเธอคาดหวังว่างานนี้จะมีบุคคลที่เฝ้ารอปรากฏตัวออกมา
ฉันกำลังรอคุณอยู่ออกมาได้แล้วพวกเราจะได้เริ่มสงครามเต็มรูปแบบได้ซักทีนะ...
"และสินค้าชิ้นสุดท้ายของวันนี้ที่หลายท่านรอคอยมาถึงแล้วนะคะนั้นก็คือเสื้อวอร์มของรองประธานนักเรียน อาคาชิเซย์จูโร่!!!"
กรี้ดดดดด อาคาชิซามะ!!!!
เสียงเชียร์ดังสนั่นเป็นเท่าตัวทันทีที่พิธีกรประกาศจบถ้าถามว่าดังขนาดไหนเาอชนิดได้ว่าสึบากิที่ยืนมองดูจากชั้นสามของตึกยังได้ยินชัดเจนเหมือนว่าไปยืนอยู่ชิดขอบเวทีกันเลยทีเดียว ร่างบางเกาแก้มเบาๆเธอก็พอรู้ว่าแฟนหนุ่มเนี้ยเนื้อหอมสุดๆแต่พอมาเห็นอะไรที่มันเป็นรูปธรรมความเนื้อหอมที่ทำให้สาวน้อยสาวใหญ่คลั่งไคล้ขนาดนี้แล้วก้อดขนลุกไม่ได้จริงๆ
มันจะเนื้อหอมเกินไปแล้วไหมคะเนี้ยเซย์....สึบากิคิดในใจเธอเริ่มไม่สบอารมณ์เท่าไหร่กับอีเว้นท์ที่ตัวเองคิดขึ้นมา
"รู้สึกตัวช้าไปแล้วนะคะสึบากิจัง"
"อ้ะ!!อายะซังมาตั้งแต่เมื่อไหร่ค่ะ" สึบากิเหลือบมองรุ่นพี่สาวที่แขนมีเสื้อสูทของประธานนักเรียนพาดอยู่
"นานพอที่จะเห็นใครบางคนแถวนี้เริ่มรู้สึกเสียใจที่เอาของแฟนไปเปิดประมูลให้สาวคนอื่นละนะคะคิกๆ" อายะหัวเราะเมื่อเฆ้นท่าทางของร่างบางชะงัก สึบากิกระแอมไอก่อนหันกลับไปมองเวทีที่ตอนนี้พิธีกรกำลังขานราคาประมูลชนิดที่ว่าแทบจะร้องแรปแล้วเพราะสาวๆต่างยกป้ายแย่งเสนอราคาแบบไม่มีใครยอมใครเลย
"รุ่นพี่ว่าราคาเสื้อวอร์มของอาคาชิคุงจะสูงถึงเท่าไหร่?" สึบากิเปลี่ยนเรื่องคุยเธอเหม่อมองบรรยากาศของเวทีที่เริ่มกลายเป็นสนามรบเข้าไปทุกที
"สงสัยจะทะลุเป้าละมั้งคะ" อายะคลี่ยิ้มหวาน
"ตอนนี้หมายเลข 31 เสนอราคาที่ 85,000 เยนมีใครให้มากกว่านี้ไหมคะ!!" ในตอนนี้กลุ่มของ ฟูจิวาระ ยูกิเสนอราคาสูงที่สุดมาเธอยืนยิ้มอย่างผู้ชนะเมื่อมองไปรอบๆไม่มีใครเสนอราคาแข่งขึ้นมาอีก ท่ามกลางความอิจฉาของผู้หญิงกลุ่มอื่นๆ
ฮารุกวาดตามองไปทั่วจนถึงตอนนี้หน้าม้าที่สึบากิเตรียมไว้ยังไม่ได้เสนอราคาออกมาเพื่อปิดงานเธอจึงมีหน้าที่เร่งเร้ากระตุ้นยอดการประมูลให้ราคาสูงขึ้นและดูเหมือนตอนนี้คงไม่มีใครเสนอราคาแล้วเธอจึงตัดสินใจนับถอยหลัง
"ถ้าไม่มีงั้นเราจะเริ่มนับ....."
"100,000เยนค่ะ!!!" เสียงหวานใสตะโกนขัดขึ้น
'วู้วววว โฮ้ยยยย'
'สาวน้อยคนนั้นรวยมากจากไหนว้ะ'
'สุดยอด!!!'
'แต่เด็กคนนั้นมาจากไหนหน่ะใส่ชุดโรงเรียนเทย์โควเราด้วย'
"..ฮ้ะ...หะ..100,000 เยน จากหมายเลข 57 ค่ะ!!" ฮารุขานราคาเธอค่อนข้างตกใจที่จู่ๆมีม้ามืดเสนอราคาชนิดที่ว่าเจ้าตัวรอคอยปิดราคาสูงไว้อยู่แล้ว เธอเพ่งมองไปยังร่างบอกบางที่ถือป้ายหมายเลขดังกล่าวเป็นหญิงสาวในชุดโรงเรียนเทย์โควผมยาวสีเงินดวงตาสีชมพูใสสวมแว่นสายตาท่าทางดูมืดมนแต่ใบหน้าเจ้าตัวจัดอยู่ในระดับน่ารักพอตัว ส่วนทางด้านฟูจิวาระ ที่ตอนแรกกำลังจะเป้นฝ่ายชนะหันขวับไปมองคนที่กล้ามายื้อแย่งกับเธอด้วยความไม่พอใจนัก
"เห..เด็กคนนั้นใช่ที่สึบากิบอกมารึเปล่านะชู" ร่างสูงเอ่ยถามนิจิมุระที่ตอนนี้เองก็กำลังจ้องมองไปยังเด็กสาวที่เสนอราคาประมูลถึง100,000เยนด้วยความสงสัยเพราะเจ้าตัวยืนอยู่คนเดียวนั้นหมายความว่าเธอประมูลของโดยจะต้องออกค่าใช้จ่ายเพียงคนเดียวเท่านั้นซึ่งเด็ก ม ต้นที่ใช้เงินมากขนาดนี้ได้เท่าที่เขารู้จักมันมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้น
"อาคนนี้แหละที่ยัยนั้นบอกมา" นิจิมุระขานรับ ร่างสุงที่ยืนฟังฉายแววตาเจ้าเล่ห์ก่อนจะยกป้ายของตัวเองและเสนอราคา
" 120,000เยน"
เสียงฮือฮาเมื่อครู่พลันเงียบลงทุกคนหันไปมองที่จุดเดียวกันมีหนุ่มหล่อสองคนยืนอยู่และมีคนหนึ่งที่ใบหน้าหล่อเหลาโบกป้ายหมายเลข 45ด้วยรอยยิ้มไม่มีใครกล้าหายใจ สาวน้อยสาวใหญ่ต่างหน้าแดงระเรื่อเมื่อเห็นหนุ่มหล่อมาเสนอราคาประมูลแข่งกับพวกเธอในหัวก็เริ่มจินตนาการชวนจิ้นไปไกลสุดกู่แล้ว บางคนถึงขั้นจับกลุ่มคุยกันว่าใครจะรุกใครจะรับแต่เมื่อเหลือบไปเห็นอดีตตัปตันทีมบาสชายที่ยืนอยุ่ข้างๆก็เริ่มมีการส่งเสียงว่ารึมันจะต้อง3Pกันแน่อ้ายยย
ส่วนอาคาชิเพียงเหลือบมองและกระตุกยิ้มที่มุมปากแล้วละสายตามองไปยังชั้นสามของตึกที่มีร่างบางจ้องมองมายังเขาเช่นกัน ตามที่ตกลงไว้เสื้อวอร์มของเขาจะต้องถูกปิดยอดที่ 100,000เยน แต่ดันมีบุคคลที่โผ่ลมาเสนอราคาตัดหน้าแบบนี้คงทำให้กระต่ายของเขาหงุดหงิดน่าดูหึหึ..
สงสัยคืนนี้เขาจะต้องโดนทั้งกัดทั้งข่วนอีกแล้ว อาคาชิขบขันในใจ
"หมายเลขที่ 45 เสนอราคา 120,000เยน ทางด้านหมายเลย 57 จะสู้ต่อไหมค่ะ!!" นานะที่ไหวตัวทันเอ่ยเร่งเร้าแทนฮารุที่ตอนนี้เจ้าตัวยังยืนนิ่งจ้องเขม่งไปที่สาวน้อยปริศนาคนนั้นในหัวที่มีข้อมูลบุคคลภายในโรงเรียนเทย์โควกำลังประมวลผลอย่างรวดเร็วว่าเด็กสาวดังกล่าวคือใครกันแน่..
ยัยผู้หญิงคนนี้กลิ่นไม่ดีแถมดูจะไม่ธรรมดาเหมือนรูปลักษณ์ภายนอกซะด้วย
"140,000 เยน " สาวน้อยผมยาวสีเงินเอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือเธอแอบกัดริมฝีปาก ไม่ว่ายังไงวันนี้เธอจต้องเอาเสื้อวอร์มมาให้ได้ถ้าไม่อย่างงั้นเนื้อเรื่องมันจะเปลี่ยนไป ความฝันที่จะได้ครองคู่กับตัวละครในดวงใจคงไม่เกิดขึ้น
" 150,000 เยน " อีกฝั่งเองไม่ยอมแพ้อันที่จริงไม่มีทางแพ้อยู่แล้ว
'เขร้!!นี้มันบ้ากันไปหมดแล้ว!!'
'สู้ๆนะสาวน้อยแย่งเสื้อวอร์มมาให้ได้!!'
'พี่ชายสุดหล่ออย่ายอมแพ้นะ!!"
ฝูงชนเริ่มกลับมามีเสียงอีกครั้งและส่งเสียงเชียร์ฝ่ายที่ตัวเองชอบอย่างเอาเป็นเอาตายจนกลายเป็นว่าเกิดการแบ่งฝ่ายพวกผู้ชายที่ยืนดูต่างส่งเสียงเชียร์ให้สาวน้อยผมเงินต่างจากพวกผู้หญิงที่เชียร์ฝั่งของหนุ่มหล่อ
" 155,000 เยน "
" 160,000 เยน "
" 170,000 เยน "
" 175,000 เยน "
ร่างสูงหันไปมองสาวน้อยผมเงินทียืนไม่ใกล้ไม่ไกล เขาผงกหัวเชิงขอโทษในตอนนี้คงถึงลิมิตของทางนั้นแล้ว ร่างบอกบางก้มหน้าตัวสั่นด้วยความเจ็บใจแต่ด้วยราคาสูงขนาดนี้แล้วแม้เธอจะมีฐานะอยู่บ้างแต่การใช้เงินมากมายขนาดนี้เพื่อเสื้อวอรืมตัวเดียวคงไม่มีทาง ที่สำคัญทางฝ่ายผู้ชายคนนั้นเขายังมีเงินมากกว่าที่เสนอไปแน่ๆ
ขอโทษนะคะอาคาชิซามะ แต่ครั้งหน้าฉันจะต้องชนะเพื่อคุณและความรักของเราจะได้สมหวังตามที่มันควรจะเป้นตั้งแต่แรก..
"หมายเลขที่ 45 เสนอราคา 175,000เยน ครั้งที่ 1" นานะเห็นว่าทางด้านสาวน้อยผมเงินไม่สู้ต่อแล้วจึงเริ่มนับถอยหลัง
"175,000เยน ครั้งที่ 2 "
"175,000เยน ครั้งที่ ....3 เสื้อวอร์มของรองประธาน อาคาชิตกเป็นของหมายเลข 45!!! "
กรี้ดดดดด เฮ!!
โฮ่วว!!!!
เสียงร้องทั้งดีใจและสะใจทางฝั่งผู้หญิงดังลั่นขัดกับเสียงโฮ่ของฝั่งผู้ชายที่การประมูลอันดุเดือดได้จบลง
"เฮ้อ" นิจิมุระถอนหายใจเขายืนรอร่างสูงที่ถูกสตาฟเชิญไปขึ้นรับของบนเวที ฉับพลันตาคมหันไปเห็นร่างบางที่คุ้นเคยเดินหายเข้าไปที่หลังเวที มุมปากเขากระตุกยิ้ม
เห...ไอ้สีหน้าแบนั้นมันอะไรกันนะทั้งที่ตัวเองก็ชนะแท้ๆ
เขาจึงหันไปมองบนเวทีที่มีร่างของรุ่นน้องหนุ่มยืนมองเสื้อวอร์มให้ผู้ชนะการประมูลเสร็จแล้ว ก่อนจะเหลือบมองเด็กสาวผมเงินด้วยความสนใจ...ส่วนเด็กสาวที่เงยหน้าขึ้นมาพอดีแล้วสบตาเข้ากับดวงตาสีแดงใบหน้าของเธอก็แดงระเรื่อด้วยความเขินอาย เมื่ออาคาชิเห็นดังนั้นเขาระตุกยิ้มมุมปากแล้วหันหลังเดินลงเวทีไปทิ้งให้ใครบางคนยังเพ้อฝันท่ามกลางผู้คนที่เริ่มทยอยเดินออกจากเวทีส่วนกลาง
หืม?? นิจิมุระประมวลผลบุลคลทั้งสามในหัวก่อนจะส่ายหน้า ช่างเถอะให้รุ่นน้องของเขาเป็นฝ่ายโดนบ้างก็ดีจะได้เข้าใจความรู้สึกหึงหวงเวลาที่แฟนตัวเองมีคนมาวุ่นวายด้วย
"โอ้ะนิจิมุระซังมายืนทำอะไรตรงนี้หรอฮ้ะ" คิเสะเดินมาใกล้เอ่ยทักทายก่อนจะสอดส่องมองหาใครบางคนที่เขาจำได้ว่าน่าจะอยู่แถวนี้นี้หน่า ดวงตาสีเหลืองเหลือบมองเวีที่เหลือแค่สตาฟแล้วด้วยความเศร้าใจสงสัยเขาจะมาช้าไปจริงๆแฮะ
"มาดูงานประมูลของหน่ะว่าแต่นายไปไหนมาหล่ะ"
"ผมไปแข่งแลลลี่มาฮ้ะแต่สุดท้ายก็แพ้อดได้ของรางวัลเลย" คิเสะหยิบผ้าเช็ดหน้าทำเป็นซับน้ำตาให้ดูน่าสงสารแต่มันไม่ได้ผลกับรุ่นพี่หนุ่มตรงหน้าละนะ
"เอ่อใช่คิเสะ เรียวตะคุงไหมคะ?" จู่ๆก็มีเสียงดังเอ่ยขึ้นจากด้านหลัง คิเสะสะดุ้งโหย่งตกใจก่อนจะหันไปมองแล้วพบว่ามีเด็กผู้หญิงผมยาวสีเงินดวงตาสีชมพู ยื่นสมุดนิตยสารที่ปกเป็นรูปของเขานายแบบหนุ่มยิ้มกว้างอย่างเข้าใจก่อนจะหยิบปากกาในกระเป๋ากางเกงที่เขาพกประจำมาเขียนลายเซ็นแล้วยื่นกลับไปให้เธอกล่าวของคุณแล้วเดินจากไป
ดวงตาสีเหลืองมองตามหลังเด็กสาวที่ค่อยๆเล็กลงเรื่อยๆด้วยอาการเหม่อลอยและสนใจไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยเจอคนน่ารักหรือนางแบบที่สวยๆหรอกนะแต่บรรยากาศของเด็กสาวคนนี้มันแปลกๆทำให้เขาละสายตาไปไม่ได้ยังไงก็ไม่รู้ ไหนจะกลิ่นหอมอ่อนที่ทำให้รู้สึกใจวูปไหวไปชั่งขณะนั้นอีก
"น้ำลายหกหมดแล้วนะคะคิเสะคุง"
"หวาา!!?นานะจิมาตั้งแต่เมื่อไหร่ฮ้ะเนี้ย!!?" ร่างสูงส่งเสียงร้องมือสองข้างกุมหัวใจที่เหมือนหล่นไปอยู่ตาตุ่มยังไงอย่างงั้นก่อนจะถอนหายใจ
"ก็พอจะเห็นว่ามีคนกำลังทำหน้าเคลิ้มอะไรซักอย่างอยู่" นานะยิ้มน้อยๆ ยามปกติคิเสะคงใจเต้นแรงกับร้อยยิ้มนี้ไปแล้วแต่ทำไมตอนนี้เขากลับรู้สึกว่าแอบทำเรื่องผิดกับอีกฝ่ายซะอย่างงั้นทั้งที่พวกเขาเป็นแค่เพื่อนร่วมชั้นแท้ๆ
"อ้าวแล้วนิจิมุระซังหายไปไหนแล้วละฮ้ะ" ร่างสูงเบี่ยงประเด็นมีเหงื่อซึมตามไรผมเล็กน้อย อาการลุกลี้ลุกลนของนายแบบหนุ่มอยู่ในสายตาขงนานะแต่เธฮไม่คิดจะไปบีบคั้นอีกฝ่ายในเมื่อเจ้าตัวไม่อยากบอกเธอก็ไม่มีความจำเป็นจะต้องรู้อีกอย่างก้ไม่ได้เป้นอะไรกันไปมากกว่าเพื่อนร่วมชั้นละนะ
"ขอตัวไปเมื่อครูนี้เองจากนี้คิเสะคุงว่างรึเปล่าไปหาอะไรกินไหม" นานะส่งสายตาขอร้องมาให้ทำเอาคิเสะไปไม่ถูกที่จู่ๆถูกคนตัวเล็กขอเดทกระทันหัน
"อะ..อาไปสิฮ้ะผมกำลังหิวอยู่พอดี" นายแบบหนุ่มตอบรับก่อนจะเดินตามคนตัวเล็กที่เดินนำไปแล้วเขาเกาท้ายทอยเบาๆด้วยความประหม่าลืมความรู้สึกผิดแปลกเมื่อครู่กับสาวน้องผมเงินไปเสียสนิท
ส่วนทางด้านสึบากิที่ยืนอยู่ไม่ไกลและด้านข้างมีอาคาชิยืนพิงต้นไม้ม้วนปลายผมเธอเล่นไปมาด้วยท่าทางผ่อนคลายผิดกับอีกคนที่ยืนกอดอกด้วยใบหน้าเรียบเฉยติดจะง่วงนอนแต่ออร่าที่แผ่ออกมามีความหงุดหงิดอยู่ สาเหตุมาจากคนที่ยืนเล่นผมเธอนั้นแหละ
"อาคิโมโตะ ซากุระ" อาคาชิเลิกคิ้วที่จู่ๆร่างบางเอ่ยชื่อที่เขาไม่รู้จักขึ้นมาก
"คนที่เซย์และคิเสะคุงมองจนน้ำลายหกนั้นแหละค่ะ" สึบากิถอนหายใจเธอเหม่อมองไปทั่วบริเวณที่ผู้คนเริ่มบางตาลงไปมากแล้ว อาคาชิที่ได้ฟังเขาหัวเราะในลำคอเบาๆที่น้ำลายหกนั้นมันคิเสะคนเดียวต่างหากส่วนเขาแค่มองแต่เจ้ากระต่ายน้อยดันเหมารวมไปแล้ว
รึว่านี้จะเป็นอาการหึงจนหน้ามืดตามัวไปแล้ว
"แต่เธอคนนั้นก็น่าสนใจ..." อาคาชิเอ่ยพร้อมจ้องมองท่าทีของแฟนสาวที่ตอนนี้งอนยืนหันหลังให้เขาอยู่ ไหล่บางดูเกร็งเครียดทันทีที่เขาพูดถึงบุคคลที่สาม ก่อนร่างบางจะหันมาจ้องมองเขาอีกครั้งดวงตาสีฟ้าไหววูบแต่สึบากิก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
"มีอะไรจะบอกรึเปล่าสึบากิ" อาคาชิดึงแฟนเข้ามากอดสึบากิเองกอดตอบเธอซุกใบหน้าที่ไหล่กว้างอย่างเหนื่อยอ่อน
"เปล่าไม่มีอะไรวันนี้แค่รู้สึกเหนื่อยๆหน่ะ" สึบากิโกหกคำโตและอาคาชิเองก็รู้แต่เขาไม่เร่งรีบจะหาคำตอบยังมีเวลาอีกมากหลังจบงานเทศกาลเขาค่อยสอบสวนเจ้ากระต่ายน้อยที่บ้านคืนนี้
"นึกว่าจะหึงฉันซะอีก"
"อือ..หึงสิ.."
อาคาชิแสยะยิ้มในหัวเริ่มคิดถึงแผนการณ์ต่างๆมากมาย พลางคิดถึงบุคคลที่สามที่สามารถทำให้เจ้ากระต่ายน้อยของเขาเสียอาการหึงหวงได้ขนาดนี้เธอคนนั้นคงจะไม่ใช่คนธรรมดาอย่างที่คิดไว้ ส่วนสึบากิตอนนี้เธอจมลึกไปกับห้วงความคิดตัวเองไปแล้วไม่ได้สนใจรอบข้างสิ่งเดียวที่รับรู้คือเธอไม่อยากเสียอ้อมแขนที่อบอุ่นนี้ให้ผู้หญิงคนอื่น..
ความคิดเห็น