[Fic kuroko no basket,knb] Love is the honey (Akashixoc)

ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 10

Chapter 10 : My boy

คนนี้คือผู้ชายของฉันจำเอาไว้!

รูปเรียกมาม่าฝุดๆฮ่าๆ เลือกคนไหนดีคะนางเอกเราเลือกแล้วคนอ่านเลือกรึยังอุอิ

ยังคงเป็นอีกวันที่ชมรมบาสเทย์โควฝึกซ้อมกันอย่างแข็งขันตามคติที่ว่า

รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง และต้องชนะเท่านั้น

ผู้ช่วยโค้ชสาวจดรายละเอียดประเมินศักยภาพผู้เล่นตัวจริงเหมือนทุกวันจากระเบียงชั้นสองที่มองเห็นทุกๆคนในสนาม สึบากิละสายตาจากผู้เล่นใบหน้าปลาตายเหม่อมองไปที่อื่นสมองตอนนี้กำลังไล่ลำดับเหตุการณ์สำคัญในมังงะที่จะเกิดขึ้น

อีกไม่นานแล้วที่นิจิมุระซังจะยกตำแหน่งกัปตันให้อาคาชิหลังจากนั้นอาคาชิก็จะบีบบังคับให้ไฮซากิออกจากชมรมไป แล้วก็จะเกิดอีเว้นต์พิเศษในนิยายที่โมโมอิจะต้องพาคุโรโกะกลับบ้านพร้อมเพื่อนๆส่วนอาคาชิจะเดินกลับไปอีกทางและบังเอิญเจอนิจิมุระเข้าก่อนทั้งคู่จะช่วยเด็กคนหนึ่งไว้ได้

ใจจริงเธออยากจะไปร่วมสนุกกับพวกโมโมอิแต่ก็อดกังวลกับเด็กคนนั้นไม่ได้ถ้าหากมันไม่เป็นตามที่คิดไว้หล่ะชีวิตเด็กคนนั้นจะเป็นยังไง……

ส่วนปัญหาอีกอย่างหนึ่งนั้นก็คือ คิเสะกับไฮซากิสินะ

''นายมันอ่อนเสมอเรียวตะคุง''

''หา?''

''ถ้านายมีเรื่องจะบ่นที่หลังก็เอาชนะฉันให้ได้ก่อนสักครั้งสิ'' ไฮซากิแสยะยิ้มท้าทาย

''ไอ้เวรนี้!'' คิเสะเดือดเขาลุกและทำท่าจะพุ่งเข้าใส่ไฮซากิ คนอื่นๆและรุ่นพี่ต้องรีบเข้ามาห้าม

''สองคนนั้นไม่ไหวเลยนะ~'' มุราซากิบาระถอนหายใจ

''มันต้องต้องเป็นแบบนี้ทุกทีหลังจากดวลตัวต่อตัวทำไมพวกเขาไม่เลิกกัดกันสักที'' มิโดริมะเดินออกนอกสนามไปไม่สนใจความวุ่นวาย

''ถึงจะไม่ชอบกันแต่มันต้องทะเลาะกันทุกวันด้วยรึเรอะ?'' อาโอมิเนะรีบวิ่งเข้าไปช่วยแยกสองคนที่กำลังกัดกัน

ส่วนอาคาชิทำเพียงยืนมองความวุ่นวายในสนามที่มักจะเกิดขึ้นทุกวันระหว่างการปะทะกันของสองคนนี้ ตอนนี้กัปตันนิจิมุระเองก็ขึ้นไปคุยธุระกับโค้ชด้วยเลยไม่มีใครปรามได้

สึบากิเลิกคิ้วนิจิมุระซังหรือว่ามันจะเกิดขึ้นวันนี้!

ร่างบางที่นึกขึ้นได้รีบวิ่งไปห้องของโค้ชซานาดะ โดยมีสายตาของอาคาชิมองการเคลื่อนไหวก่อนแล้วเขาจึงรีบเดินขึ้นชั้นสองไปยังห้องของโค้ชเช่นกัน

สึบากิยืนหอบหายใจอีกไม่กี่ก้าวจะถึงที่หมายดวงตาสีฟ้าเข้มมองเห็นแผ่นหลังของกัปตันหนุ่มเปิดประตูหายเข้าไปในห้องแล้ว

''เร็วกว่าที่คาดไว้สินะ''

ร่างบางก้มหน้าพึมพำกับตัวเองถึงอยากจะเปลี่ยนแปลงแต่ก็ไม่มีอะไรจะรับรองได้ว่ามันจะเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นแต่ถึงแบบนั้นก็ไม่คิดว่านิจิมุระจะรีบลงจากตำแหน่งเร็วขนาดนี้

''เป็นอะไรรึเปล่าสึบากิซัง''

''อาคาชิคุง'' ร่างบางหันไปมองคนที่จับไหล่เธอไว้

อาใช่สิเธอลืมไปได้ยังไงว่าเหตุการณ์นี้อาคาชิจะต้องมาได้ยินเรื่องที่นิจิมุระจะยกตำแหน่งให้ในเมื่อเขามาแล้วเธอควรรีบออกจากตรงนี้

''ไม่มีอะไรหรอกคะฉันแค่นึกได้ว่าจะมาปรึกษาเรื่องการฝึกซ้อมแบบใหม่กับโค้ชถ้ายังไงขอตัวก่อนนะคะอาคาชิคุง''

สึบากิรีบพูดอย่างรวดเร็วก่อนจะรีบเดินกลับไปยังห้องน้ำที่อยู่ชั้นสองโดยไม่ฟังเสียงเรียกของอาคาชิ ส่วนอาคาชิขมวดคิ้วกับท่าทีของแฟนสาวก่อนเขาจะเดินไปยังห้องของโค้ชซานาดะและได้ยินเรื่องสำคัญเข้าพอดี

''ได้โปรดให้อาคาชิ เซย์จูโร่เป็นกัปตันทีมด้วยครับ''

"ไม่ได้ถึงเขาจะมีความสามารถและเราจะใช้ปีสองเป็นแกนหลักแต่ตำแหน่งกัปตันไม่ใช่จะยกให้ใครได้ง่ายๆ'' โค้ชซานาดะไม่เห็นด้วยถึงความสามารถของรองกัปตันจะดีแต่การจะให้ตำแหน่งในตอนนี้ในความคิดของเขามันยังเร็วเกินไป

''พ่อของผมเข้ารักษาตัวตั้งแต่ฤดูใบไม้ผลิปีที่แล้วและสภาพในตอนนี้คงตัวแต่ไม่มีอะไรรับประกันได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นตอนเริ่มแข่งอินเตอร์คูล…ซึ่งผมก็จะเลือกไปที่โรงพยาบาลทันทีถ้าเกิดอะไรขึ้นแม้ว่าจะอยู่ในการแข่งขันก็ตาม…''

''ผมขอโทษจริงๆครับ'' นิจิมุระมองไปยังโค้ชซานาดะ

''เข้าใจแล้วฉันจะให้โค้ชชิโรกาเนะเป็นคนตัดสินใจ'' ซานาดะถอนหายใจ นิจิมุระได้ยินดังนั้นจึงกล่าวขอคุณและขอตัวออกจากห้องไป

นิจิมุระปิดประตูก่อนจะหันหลังเดินไปแต่สายตาสะดุดกับร่างของรุ่นน้องที่ยืนอยู่ไม่ไกล รุ่นพี่หนุ่มขมวดคิ้วก่อนจะถามกลับไปว่า

''นี้นายคงได้ยินหมดแล้วสินะ''

''ผมได้ยินแค่ช่วงท้าย'' อาคาชิตอบ

''นั้นแหละที่ไม่อยากให้ได้ยินแต่ว่าเอาเถอะอาจจะเร็วไปซักหน่อยแต่ต่อจากนี้นายเป็นกัปตันทีม'' นิจิมุระตีหน้ายุ่งเขาสำรวจไปที่รุ่นน้องที่มีความสามารถการเป็นผู้นำเหนือกว่าเขาไปแล้ว…และก็เป็นคนที่จะปกป้องสึบากิแทนเขา…

''โค้ชยังไม่ได้ตัดสินใจเลยนะครับ''

''นายต้องได้เป็นอยู่แล้วได้ยินถึงขนาดนี้ยังจะให้ฉันเป็นกัปตันอีกเรอะ?…กังวลรึไง''

''ไม่ครับผมแค่เป็นห่วงเรื่องของนิจิมุระซัง''

อาคาชิมองตรงไปยังรุ่นพี่ที่เขาเคารพ…และยังเป็นคนที่สึบากิแฟนสาวของเขาให้ความสำคัญถึงขนาดที่ว่าออกตัวปกป้องอีกฝ่ายจนบางครั้งก็ละเลยเขาที่เป็นแฟนคนปัจจุบัน…

''งั้นหรอแต่ยังไงก็ฝากด้วยนะกัปตันอาคาชิเท่านี้ฉันก็หมดห่วงแล้วรวมทั้งสึบากิด้วย'' นิจิมุระกล่าวตัดบทก่อนจะขอตัวเดินแยกลงไปยังชั้นล่างเพื่อฝึกซ้อมต่อ

อาคาชิเพียงขานรับ ดวงตาสีแดงจ้องไปยังแผ่นหลังของคนที่ค่อยๆเดินห่างออกไปด้วยแววตาอ่านยากรอยยิ้มกระตุกที่มุมปาก ที่ทุกอย่างเป็นไปตามที่ตนเองต้องการ

''อาคาชินายจะเอายังไงเรื่องตำแหน่งของคิเสะที่ซ้อนทับกับหมอนั้นอยู่'' มิโดริมะเปิดประเด็นตอนนี้พวกเขากำลังจะเดินไปยังโรงยิมเพื่อฝึกซ้อมช่วงเย็น

''ไฮซากิสินะแล้ววันนี้ล่ะ''

''อืมเขาโดดอีกแล้วน่าเสียดายสกิลบาสของเขาถึงจะน่ารำคาญแต่เราคงต้องเก็บเขาไว้และเอาคิเสะเป็นตัวสำรอง''

''ไม่ได้…คิเสะกำลังเติบโตอย่างรวดเร็วเขาจะกลายมาเป็นตัวจริงก่อนอินเตอร์คูลและที่สำคัญนิจิมุระซังจะเป็นแบล็คอัพที่แข็งแกร่งเรียกว่าจุดแข็งของทีมเราจะอยู่ที่ตำแหน่งสมอล์ฟอร์เวิล์ล''

อาคาชิกล่าวด้วยนำเสียงเย็นชาเขารอเวลาที่จะกำจัดไฮซากิมานานตั้งแต่ที่มันกล้ามาแตะต้องสึบากิของเขา การที่มีคิเสะเข้ามาในชมรมจึงเป็นโอกาสอันดียิ่งเขาไม่ปล่อยให้หลุดมือไปแน่

''แล้วก็พฤติกรรมของเขาที่ไปวิวาทกับนักเรียนโรงเรียนอื่นมันไม่เป็นผลดีต่อชมรมเราไม่ควรใช้เขาแล้วและฉันจะแนะนำให้เขาออกจากชมรมไป''

มิโดริมะนิ่งเงียบเขาเหลือบมองอาคาชิที่ปกติจะเยือกเย็นและสุขุมเขาแข็งแกร่งและได้รับความไว้ใจจากคนในชมรมแต่บางครั้งแววตาของเขาก็เย็นยะเยือกราวกับคนละคนที่พวกเขารู้จัก นี้อาจจะมาเรื่องของสึบากิในตอนนั้นเป็นสาเหตุด้วยที่อาคาชิต้องการกำจัดหมอนั้นให้ออกไป

ส่วนเรื่องที่อาคาชิน่าจะมีสองคนนั้น…แล้วคนไหนคืออาคาชิตัวจริงกันแน่?

มิโดริมะยังคนเดินไปพร้อมกับเพื่อนผมแดงที่ให้ความรู้สึกบางอย่างทำให้เขาเกิดความสงสัยในใจขึ้นมาโดยไม่รู้เลยว่าการคาดเดาของเขาจะเป็นจริงขึ้นมา

ไฮซากิ โชวโงะ ออกจากชมรมบาสแล้วไม่กี่วันก่อนข่าวนี้ทำให้สึบากิทั้งดีใจและหนักใจ มือเล็กควงปากกาไปมาในหัวครุ่นคิดถึงสิ่งที่เธอจะต้องรับมือต่อจากนี้…การถ่ายโฟโต้บุ้ค…ที่ตอนนี้ยังหาข้อสรุปคอนเซ็ปไม่ได้เธอเลื่อนดูความคิดเห็นในเว็ปบอร์ดโรงเรียนมาได้ชั่วโมงว่าแล้วแต่ยังไม่มีคอนเซ็ปไหนจะถูกใจ

เธอกวาดตาไปเรื่อยๆจนมาสะดุดที่ความคิดเห็นหนึ่งรอยยิ้มผุดที่มุมปากเมื่อเจอสิ่งที่ตามหาสึบากิไม่รอช้าพิมพ์ข้อความส่งไปใหฝ่ายเสื้อผ้าและช่างภาพรีบจัดการโดยทันที ก่อนเธอจะปิดโน้ตบุ้คและเก็บข้าวของอื่นๆลงกระเป๋าเดินออกจากห้องสมุดไปยังโรงยิมให้ทันเวลาฝึกซ้อมของวันนี้

เป็นวันแรกที่อาคาชิคุงจะได้เริ่มงานในฐานะกัปตันทีมอย่างเป็นทางการ

''มาสายนะสึบากิ'' นิจิมุระหนีบขมับรุ่นน้องสาวที่เพิ่งเขาโรงยิมมาหลังทุกคนวอร์มอัพเสร็จแล้วโชคดีว่าโค้ชมีเรื่องประกาศสำคัญจึงยังไม่ได้เริ่มการฝึกแต่ถึงอย่างนั้นผู้ช่วยโค้ชก็ไม่ควรมาสาย

''เจ็บๆนิจิมุระซังอ้า~ปล่อยฉันเถอะ~''

สึบากิที่โดนบีบขมับไม่ทันตั้งตัวร้องเสียงหลงเธอพยายามแกะมือรุ่นพี่หนุ่มแต่สูงแรงไม่ไหวสุดท้ายนิจิมุระเห็นว่าลงโทษพอสมควรแล้วจึงปล่อยมือออก ที่จริงต้องลงโทษกว่านี้แต่เหมือนเขาจะรู้สึกถึงรังสีที่จ้องมาจากทางด้านหลังกดดันกลายเลยต้องปล่อยไปละนะ

''อย่ามาสายอีกเข้าใจไหม'' ร่าบางพยักหน้าหงึกๆมือเล็ดนวดคลึงขมับที่โดนบีบบรรเทาอาการปวดให้ดีขึ้นก่อนจะขอตัวไปทักทายโค้ชซานาดะที่เรียกรวมพลแล้ว

''ต่อให้สนิทสนมกันหรือเป็นแฟนแต่หน้าที่ก็คือหน้าที่ไม่ควรใจอ่อนเข้าใจไหมกัปตันอาคาชิ'' นิจิมุระมองร่างบางที่ยืนอยู่ด้านหน้าเขาหันมาบอกอาคาชิที่เดินตามมา อาคาชิขานรับในลำคอแล้วไม่ได้พูดอะไรอีก รุ่นพี่หนุ่มเห็นดังนั้นก็วางใจหันกลับไปมองทางด้านหน้าที่โค้ชซานาดะกำลังประกาศ

''อีกไม่กี่เดือนจะถึงรอบคัดเลือกเข้าอินเตอร์คูลทัวร์นาเม้นต์และเฮ้ดโค้ชชิโรงาเนะจะมาคุมการฝึกด้วยตัวเอง''

''เอาจริงดิ…?'' อาโอมิเนะหน้าถอดสีเหงื่อผุดกลางหลังไม่ต่างจากมุราซากิบาระที่ยืนข้างๆ

''เป็นคนแบบไหนหรอครับ'' คุโรโกะหันไปตามเพื่อนผิวเข้มเพราะนี้เป็นครั้งแรกที่เขาจะได้เจอเฮ้ดโค้ช

''นั้นสินะฉันควรจะแนะนำตัวเองซักหน่อย ฉันชิโรงาเนะ โคโซว เป็นเฮ้ดโค้ชยินดีที่ได้รู้จักนะคุโรโกะคุง'' คุโรงาเนะเดินเข้ามาจับไหล่ทักทายทุกคนก่อนจะมาหยุดอยู่ด้านหน้า เมื่อทุกคนเห็นดังนั้นจึงกล่าวทักทายกลับด้วยเสียงดัง

''ดูใจดีกว่าที่คิดนะครับ''

''อ้าไม่เลย…'' พวกอาโอมิเนะหันควับมาตอบอย่างไวสร้างความแปลกใจให้คุโรโกะไม่น้อยเขาเอียงคอสงสัยแต่ไม่ทันที่เพื่อนผิวเข้มจะอธิบายอะไรโค้ชชิโรงาเนะก็ประกาศเรื่องสำคัญต่อ

''ฉันเห็นว่าการฝึกของพวกเธอทำกันมาง่ายๆจนถึงตอนนี้หลังจากนี้ไปจะเป็นของจริงแต่ไม่ต้องห่วงพวกเธอยังวัยรุ่นอยู่การฝึกนี้จะไม่ทำให้ถึงกับฆ่าพวกเธอได้อยู่แล้วจริงไหมสึบากิ?''

ร่างบางที่โดนถามสะดุ้งด้วยสายตาจากทุกทิศทางจ้องมองมาที่เธอ สึบากิเกาท้ายทอยก่อนจะขานรับในสายตาของคุณลุงโปรแกรมฝึกของเธอมันออกจะดูใจดีไปหน่อยละนะเมื่อเทียบกับตอนที่เธอเคยโดนฝึกมาจึงถึงทุกวันนี้…

''แล้วก็มีเรื่องอีกอย่างจะให้ทราบ…อาคาชิออกมา''

''ครับ''

''นิจิมุระเธอทำมาถึงตอนนี้ได้ดีมากแต่ต่อจากนี้ไปอาคาชิ เซย์จูโร่จะมาเป็นกัปตันแทนนิจิมุระ''

สิ้นสุดการประกาศทุกคนอย่างตกตะลึงและไม่คาดคิดว่าจะมีการเปลี่ยนกัปตันในช่วงนี้เกิดเสียงพูดคุยเป็นระลอกโดยเฉพาะพวกปีสามที่ดูจะไม่ยอมรับเท่าไหร่ถึงแม้ความสามารถของรุ่นน้องคนนี้จะเหมาะสมก็ตาม

''ฉันเข้าใจความรู้สึกของพวกปีสามแต่จำกฏของชมรมเราได้นะนี้เป็นการตัดสินใจเพื่อให้ได้รับชัยชนะยอมรับมันซะ''

สึบากิกวาดตามมองไปยังคนอื่นๆดูเหมือนรุ่นพี่ปีสามในตอนแรกจะไม่ชอบใจแต่นิจิมุระซังจึงเข้าไปไกล่เกลียประกอบกับคำพูดของเฮ้ดโค้ชทำให้ทุกคนยอมรับและกลับไปเริ่มการฝึกที่เข้มข้นจนชนิดว่าโปรแกรมของเธอที่ว่าโหดหินแล้วเป็นขนมนุ่มนิ่มไปเลยแฮะๆ

''สีบากิจากที่เก็บข้อมูลมาตลอดเป็นยังไงบ้าง'' ชิโรงาเนะถามความคิดเห็นของหลานสาวที่เขาให้มาช่วยงานเพื่อเก็บข้อมูลพัฒนาการมาตลอดทั้งปีจนถึงตอนนี้

''ทักษะของพวกเขาสูงขึ้นเรื่อยแต่ว่า…ดูจะเริ่มไปกันไม่ได้''

พวกเขาในที่นี้คือพวกหัวหลากสีที่เป็นแกนหลักต่อจากนี้จากการเฝ้าติดตามมาตลอดความแข็งแกร่งของพวกเขากำลังจะขยายตัวเติบโตจนมันเข้าปะทะกันเข้าซักวันอย่างวันนี้เองน่าจะมีคนทะเลาะกันอีกคู่ละนะ สึบากิมองไปยังมุราซากิบาระและมิโดรินมะที่กำลังฝึกเล่นเป็นทีมและดูเหมือนจะมีปัญหา

''ทำไมนายต้องไปยืนอยู่ตรงนั้นด้วยถ้ามาสกีนฉันก็มีที่ว่างแล้ว!''

''หา?มิโดจินก็ส่งมาทางนี้สิแล้วจะแย่นักรึไงปล่อยฉันไว้แบบนี้ก็ดีแล้วไม่ใช่รึ!?''

''มันจะดีกว่าถ้านายทำ!''

''อะไรกันเนี้ยเมื่อก่อนก็คิเสะกับไฮซากิตอนนี้ก็เจ้าพวกนั้นอีก'' รุ่นพี่ปีสามคนหนึ่งกล่าวเขาถอนหายใจแต่ไม่ได้เขาไปห้ามทั้งสองคนที่ยืนทะเลาะกันอยู่

สึบากิส่ายหน้าเหนื่อยใจนี้มันก็เป็นอีกฉากหนึ่งในมังงะแต่เธอไม่ได้สนใจอะไรมากไม่คิดว่าคนอย่างมิโดริมะจะปรี้ดแตกได้ขนาดนี้ ดวงตาสีฟ้าเข้มมองไปยังนิจิมุระที่มีสีหน้าเซ็งก่อนที่เขาจะหันไปพยักพเยิ้ดให้อาคาชิที่เพิ่งได้เลื่อนมาเป็นกัปตันแก้ปัญหา

เธอเลิกสนใจความวุ่นวายเพราะอีกซักพักคงจะได้มีการเปลี่ยนคู่ทะเลาะหลังฝึกเสร็จแล้วละนะหึหึ

ร่างบางเดินเดินขึ้นไปชั้นสองเพื่อประจำตำแหน่งเหมือนทุกครั้งเธอมองการฝึกที่กลับมาสงบอีกครั้งหลังจากที่คุโรโกะเข้ามาแก้สถานะการให้ทั้งสองคนใจเย็นขึ้น

พรุ่งนี้พลังของอาโอมิเนะคุงเองก็จะเริ่มตื่นขึ้นมาแล้วทั้งจากข้อมูลที่เธอมีในตอนนี้และจากในมังงะเองพลังของเขาจะเริ่มตื่นขึ้นมาตอนไปช่วยเป็นแบ็กอัพให้ทีมbกับพวกคิเสะและมิโดริมะ เขาจะทำแต้มได้ถึง50แต้มเพียงคนเดียวโมโมอิจังเองก็ต้องดูการแข่งขันพรุ่งนี้ด้วย

สุดท้ายเนื้อเรื่องก็มาถึงจุดเริ่มต้นของคำว่ารุ่นปาฏิหาริย์คำเรียกที่พวกหัวหลากสีไม่มีใครชื่นชอบเลย

''นั้นมันจังหวะลูกส่งของฉันกับเท็ตสึต่างหากเหล่า!''

''หา?เห็นชัดๆว่าคุโรกิจจิส่งมาให้ผม!''

''ของฉันเฟ้ย!''

''ของฉันต่างหาก!!''

จนกว่าจะถึงวันนั้นฉันจะคอยเฝ้ามองพวกคุณและอยู่เคียงข้างทุกคนจากตรงนี้ สึบากิโบกมือให้อาคาชิที่เงยหน้ามาสบตาเธอก่อนยกยิ้มมุมปาก จนนิจิมุระมาเห็นเกิดความหมั่นไส้ความหวานแหววของคู่รักคู่นี้ ร่างบางจึงยักคิ้วกวนประสาทส่งไปให้รุ่นพี่หนุ่มหนึ่งที อาคาชิชะงักกับท่าทีของแฟนสาวก่อนเขาจะหลบหน้าหนีเดินออกไปล็อคเกอร์เพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า

เห? อย่าบอกนะว่าท่านชายอาคาชิหึงเธอกับนิจิมุระซังอีกแล้ว?

นิจิมุระเห็นอาการขี้หวงของของอาคาชิเขากระตุกยิ้มมุมปากแล้วพูดแบบไม่มีเสียงไปให้คนที่อยู่ชั้นสองว่า

'สมน้ำหน้า'

คนโดนขยี้ได้แต่ยืนตาหางตากระตุกกับความกวนประสาทของอดีตกัปตัน

''นิจิมุระซังผู้ชายนี้เข้าใจยากจังเลยเนอะ''

''หา?''

นิจิมุระกำลังนั่งกินไอติมแท่งที่ม้านั่งมองรุ่นน้องสาวด้านข้างจ้วงไอติมถ้วยขนาด250กรัมรสโอรีโอ้ด้วยความเร็วเป็นถ้วยที่สอง ตอนนี้ทั้งคู่อยู่สวนหลังบ้านของสึบากิหลังรับประทานมื้อเย็นกับครอบครัวรุ่นน้องแล้วเจ้าก็ลากเขามานั่งปรับทุกข์เรื่องแฟนหนุ่มขี้หึงขี้หวงที่วันนี้งอนหนีหน้าหายตัวไป ทำให้เขาและสึบากิต้องเดินกลับบ้านมาพร้อมกัน

บังเอิญวันนี้สมาชิกที่บ้านชิรายูกิกลับมาถึงบ้านพร้อมกันหมดและเจอนิจิมุระมาส่งรุ่นน้องพอดีคุณพี่ชายที่ชื่นชอบอดีตว่าที่น้องเขยเอ่ยชักชวนให้ร่วมมื้อเย็นชวนให้นึกถึงบรรยากาศเมื่อก่อนสมัยที่เขาคบหากับสมาชิกคนเล็กของบ้านแม้จะเปลี่ยนสถานะไปแล้วแต่คนที่บ้านนี้มองนิจิมุระกลายเป็นลูกชายคนที่ห้าไปแล้ว

ส่วนตอนนี้ปัญหาสำคัญคือสภาพรุ่นน้องที่หัวหมุนกับอาการงอนของแฟนหนุ่มส่วนสาเหตุก็ไม่ใช่ใครอาคาชิเกิดอาการหึงเขากับสึบากิอีกแล้วถึงจะเป็นการทักทายธรรมดาเจ้ารุ่นน้องผมแดงก็ส่งรังสีหวงมาทางเขาบ่อยๆ ฮ่ะๆทั้งที่ก็รู้ว่าสึบากิและเขาเราไม่ได้มีความรู้สึกแบบคนรักอะไรแล้วแต่มันกลายมาเป็นครอบครัวซะมากกว่า

''นิจิมุระซังคุณลองเสียโฉมดูไหมเพื่ออาคาชิคุงจะบรรเทาอาการหึงได้''

เป็นข้อเสนอที่นิจิมุระคนนี้จะไม่ทำตามเด็ดขาด!

''ปัญหาของพวกเธอสองคนมันเกี่ยวอะไรกับฉันด้วยเนี้ยฮ้ะ!?''

''คนอื่นๆฉันไปสนิทสนมด้วยไม่เห็นอาคาชิคุงจะสะเทือนอะไรแต่พอเป็นคนคุณเขาดูออกอาการรุนแรงจัง'' สึบากิเลียช้อนที่มีไอติมส่วนสุดท้ายจึงเริ่มหยิบถ้วยใหม่มาเปิดฝาแล้วจ้วงกินต่อด้วยความกลุ้มใจ

''เป็นใครก็ต้องคิดบ้างเธอดันไปบอกว่าเราเคยคบกันเองช่วยไม่ละนะ'' นิจิมุระควานหาไอติมแท่งอันใหม่ในถุงเก็บความเย็นก่อนจะฉีกซองเริ่มกินต่อ

''แต่นั้นมันตอนประถมน้ะ?!'' ร่างบางขมวดคิ้วเบอะปากขัดใจ

นิจิมุระส่ายหน้าจะคบตอนไหนก็ช่างแต่การที่พวกเขายังสนิทสนมกันต่างหากคือสาเหตุที่แท้จริง เขาก็พอเข้าใจความรู้สึกของอาคาชิแต่ก็นะระหว่างเขาและสึบากิมันไม่ได้มีอะไรแอบแฝงในความสนิทสนมแล้ว

เป็นเรื่องที่พูดยากนอกจากอาคาชิจะต้องทำใจยอมรับให้ได้ก็มีอีกทางคือพวกเขาจะต้องไม่สนิทสนมกันซึ่งมันเป็นไปไม่ได้รึเขาจะต้องมาย้ายโรงเรียนแค่เรื่องงี่เง่านี้ก็ออกจะเกินไปหน่อย

''ไม่ใช่ว่าเธอรู้อยู่แล้วรึไงว่าอาคาชิคบกับเธอเพราะตัวฉันด้วย''

''ตัวเขาที่ชื่นชอบการเอาชนะไม่ว่าเรื่องอะไรเขาต้องการลำดับที่หนึ่งเท่านั้น…'' สึบากิเอ่ยเสียงแผ่วลงเรื่อยๆใบหน้าปลาตายดูหงอยลงทันตา สึบากิรู้ว่าอาคาชิสนใจในตัวเธอเพราะอะไรหนึ่งคือเขาชื่นชอบตัวเธอที่เพรียบพร้อมตามสเป็กและสองคือเขาต้องการเอาชนะรุ่นพี่หนุ่มที่ตอนนี้เป็นอดีตกัปตันชมรมบาสนิจิมุระ ชูโซ

''ทั้งที่รู้เธอก็ยังชอบเขาและตอบตกลงคบกัน'' นิจิมุระพูดแทงใจ

''อืมก็ชอบไปแล้วนิ้นะ''

''แล้วจะทำยังไงต่อมันก็จะเกิดเหตุการณ์แบบนี้วนเวียนจนกว่าฉันจะเรียนจบออกไป''

''เฮ้อไม่รู้แล้วปวดหัว'' สึบากิลุกขึ้นยืนมาขยี้หัวตัวเองกับปัญหารักๆใคร่ๆที่สมองเธอไม่ถนัดจะแก้ นิจิมุระเหนื่อยใจกับคนที่ฉลาดแก้ปัญหาต้องมาเจอกับเรื่องง่ายๆที่แก้ไม่ได้ เขารวบมือทั้งสองข้างของร่างบางด้วยมือเดียวแล้วยกสูงก่อนจะใช้อีกมือตบเบาที่หัวเป็นการปลอบใจ

''เธอก็เอาใจสนใจหมอนั้นให้มากกว่าฉันหน่อยแล้วกัน'' สึบากิขานรับเสียงแผ่ว

นิจิมุระที่เห็นรุ่นน้องสาวสงบสติได้แล้วเขาถึงปล่อยมือแล้วหิ้วถุงเก็บความเย็นและขยะไปทิ้ง โดยมีร่างบางเดินเคียงคู่ไป

''ชูคุงไว้ว่างมากินข้าวกันอีกนะ''

ฮิคารุโบกมือลาด้วยรอยยิ้มตั้งแต่ที่น้องสาวของเขาและอดีตแฟนเลิกกันไปอีกฝ่ายก็ไม่ค่อยจะได้มาร่วมมื้อเย็นกับที่บ้านของเขาเท่าไหร่นัก พวกเขายังมองอดีตแฟนของน้องสาวคนนี้เป็นเหมือนคนในครอบครัวถึงแม้จะไม่ได้คบหากันแล้วก็ตามที

''ครั้งหน้าจะทำข้าวผัดของโปรดไว้ให้ละกัน'' คาโอรุกล่าวก่อนจะเดินเข้าบ้านไป

''พี่ชูนี้ของฝากให้คุณน้าเอาไปสิ'' สึบาสะยื่นถุงผ้าที่มีกล่องถนอมอาหารหลายใบให้คนร่างสูง

''ขอบคุณนะสึบาสะ''

''คราวหน้าถ้าจะมาบอกล่วงหน้าพวกเราจะได้จัดเวลาว่างให้ตรงกันแล้วก็เดินทางกลับบ้านดีๆ''พี่ชายใหญ่ของบ้านเอ่ย

นิจิมุระยิ้มแย้มก่อนจะขอตัวกลับโดยมีสึบากิและพี่ชายทั้งสี่ยืนส่งหน้าประตู ขายาวก้าวเดินไปตามทางเดินเรื่อยพลางให้นึกถึงเมื่อก่อนเขาก็ต้องมาส่งยัยตัวแสบที่ตอนนั้นตัวติดหนึบกับเขาเป็นตังเมทุกๆวันจนที่บ้านชิรายูกิชวนมากินข้าวเย็นบ่อยๆ

ยิ่งพอพวกเขาตกลงคบหากันสถานะของเขาภายในบ้านชิรายูกิดูจะมีสภาพเป็นลูกชายคนที่ห้าของบ้านไปแล้วนึกแล้วก็อดขำไม่ได้ตอนที่พวกเขาบอกทุกคนว่าเริ่มคบหากันพี่ชายทั้งสี่ที่มีนิสัยหวงน้องกลับมีท่าทีเฉยๆออกจะดีใจด้วยซ้ำ

เขาเคยถามเหตุผลว่าทำไมทั้งสี่คนไม่หวงน้องสาวกับเขาเลยแต่กับผู้ชายคนอื่นนี้แทบจะหักคอแม้จะเดินมาเฉียดใกล้โดยไม่ตั้งใจก็ตามคำตอบจากพี่ฮิคารุว่า

'ชูคุงซื้อบื่อไม่ทันสึบากิของพวกเราหรอกเลยวางใจได้แล้วก็ไว้ใจได้ด้วย'

''เป็นคำตอบที่ดูสบประมาทกันชัดๆเลยแฮะ'' นิจิมุระเกาคางก่อนจะเปิดประตูบ้านตัวเองแล้วเดินหายเข้าไป

''เอาละหนึ่งสองดีมาก!''น้ำเสียงร่าเริงของฮารุที่รัวชัตเตอร์ชนิดไม่ให้พลาดช็อตสำคัญไปได้เธอสั่งเมคอัพให้รีบเข้าไปดูแลสองนายแบบที่เป็นสมบัติของโรงเรียนที่ตอนนี้เริ่มมีเหงื่อออกตามไรผมจากสภาพอากาศที่ร้อนขึ้นกว่าเมื่อวานและตอนนี้พวกเธออยู่ที่สระว่ายน้ำของโรงเรียน

คอนเซ็ปโฟโต้บุ้คนี้คือ สมบัติของเทย์โคว ง่ายๆตรงตัว ธีมจึงเป็นสถานที่มุมต่างๆของโรงเรียนเพื่อใช้หารายได้เข้าสภานักเรียนแล้วยังเป็นโปรโมทโรงเรียนอีกต่างหากนับได้ว่ายิ่งปืนนัดเดียวได้นกหลายตัว

สึบากิที่เป็นคนต้นคิดยืนดูภาพจากโน้ตบุ้คพร้อมนานะที่มาช่วยกำกับท่าทางของนายแบบแม้เจ้าตัวจะไม่ค่อยชอบขี้หน้าอาคาชิแต่เมื่อเพื่อนสาวคนสนิทขอร้องเธอจึงต้องช่วยเสียไม่ได้ และเพื่อไม่ให้เสียชื่อลูกสาวของบรรณาธิการนิตยาสารชื่อดังงานนี้จะต้องออกมายอดเยี่ยมเท่านั้น!

หลังจากเมื่อวานสึบากิปรับทุกข์กับนิจิมุระแล้วจนถึงตอนนี้เธอยังไม่แม้แต่จะได้เข้าใกล้อาคาชิแฟนหนุ่มของเธอเลย ก็พอรู้อยู่หรอกว่าอีกฝ่ายหลีกเลี่ยงเธอแต่จะให้เธอตามตื้อตลอดคงไม่ได้ด้วยหน้าที่ทั้งผู้ช่วยโค้ชและเหรัญญิกแล้ววันนี้เป็นวันถ่ายแบบสึบากิยุ่งอยู่กับการเตรียมความพร้อมสถานที่กับสตาฟอีกหลายคนเรียกได้ว่าเวลากินข้าวยังไม่มีเลย

แล้วจะเอาเวลาไหนไปง้อยิ่งเจ้าตัวยังมาเล่นตัวด้วยอีก สึบากิขยี้หัวตัวเองในใจ

''สึบากิจังรูปนี้เป็นไงบ้างฉันว่าให้ความเซ็กซี่ดี''

นานะหันมาถามความเห็นเพื่อนสาวพร้อมชี้รูปให้ดูมันเป็นช็อตที่อาคาชิเสยผมที่เปียกลู่ขึ้นโดยช่วงตัวตั้งแต่ใต้อกไปแช่อยู่ในน้ำ ใบหน้านิ่งดวงตาสีแดงสวยจ้องมายังกล้องชนิดที่ว่าออร่าพุ่งออกมาใครมาเห็นช็อตนี้คงฟินไม่น้อย ยกเว้นแฟนสาวที่จะเริ่มชินชากับความออร่าของอาคาชิแล้ว

''อึกก็ดีนะ'' คนที่เห็นจนชินชากลืนน้ำลายดังเอื้อกใบหน้าแบบนี้เธอเห็นบ่อยละนะมันจะมีตอนที่เจ้าตัวจ้องจะกลืนเธอลงท้องนั้นแหละ

''แล้วของรุ่นพี่ทาคุมิหล่ะอันนี้ฉันว่าสาวๆต้องเข่าอ่อนกันไปเลย''

นานะคลิกกดเลื่อนดูอีกภาพที่มีรุ่นพี่ทาคุมิกำลังขึ้นมาจากบันไดขอบสระมีหยดน้ำไหลตามแรงโน้มถ่วงผ่านสัดส่วนร่างกายที่มีกล้ามเนื้อสวยงามใบหน้าดูจริงจังและผมสีน้ำตาลเข้มเปียกลู่ตามกรอบหน้าที่สำคัญกางเกงว่ายน้ำของรุ่นพี่ดูจะร่นขึ้นมานิดหน่อยให้เห็นรำไรชวนจินตนาการบาปไปไกล

''ยอดเยี่ยม'' สึบากิเอ่ยด้วยเสียงเข้มพร้อมยกนิ้วโป้งให้นานะอย่างรู้กัน

''เอาหล่ะพักเที่ยงได้''

ช่างภาพจำเป็นฮารุปรบมือเป็นสัญญาณพัก การถ่ายแบบวันนี้เร็วกว่าที่คาดไว้และเธอได้รูปช็อตเด็ดๆมาเพียบ สตาฟหญิงที่ยืนถือผ้าขนหนูรออยู่แล้วต่างรีบกรูกันเข้าไปประคบประหงมนายแบบทั้งสอง โอกาสดีๆแบบนี้หายากมากโดยเฉพาะการได้ใกล้ชิดกับอาคาชิ เซย์จูโร่ที่มีแฟนแล้วแล้วแฟนสาวไม่ได้ขี้หึงเหมือนพวกหนุ่มฮอตคนอื่นๆที่พวกหล่อนมักจะคอยกันท่า

แต่สำหรับชิรายูกิ สึบากิคนนี้เธอกลับใจกว้างกับบรรดาแฟนเกิร์ลของอาคาชิไม่ว่าจะเป็นคนเปิดเว็บลับลงรูปอาคาชิซามะเรียกได้ว่าเป็นรูปจากออฟฟิเชียล์ดีๆนี้เอง รวมไปถึงให้พวกเธอได้เข้าใกล้อีกฝ่ายในระยะประชิดแบบนี้ สาวๆที่ชื่นชอบอาคาชิจึงกลายเป็นสาวกบูชาสึบากิไปโดยปริยาย

''ไงสึจังได้รูปเด็ดมาเพียบเลยคิกๆ'' ฮารุวิ่งเข้ามาหลบในร่มเธอส่งสายตาล้อเลียนเพื่อนสาวก่อนเธอจะเปิดรูปในกล้องถ่ายที่เธอแอบถ่ายไว้มาให้ดู สึบากิและนานะยื่นหน้าเข้าไปดูก่อนที่นานะตกลงเก้าอี้พับโดยมือทั้งสองข้างปิดปากใบหน้าขึ้นสีก่อนจะกลบเกลื่อนเมื่อทุกคนหันมามองทางพวกเธอ ส่วนสึบากิมีสีหน้าเฉยชาเธอเงยหน้าขึ้นและบีบจมูกเอาไว้ใบหูแดงเข้ม

ในหัวตอนนี้อื้ออึงเมื่อเจอภาพที่มันล่อแหลมและเธอสาบานว่ารูปนี้จะไม่มีสิทธได้เผยแพร่ที่ไหนเป็นอันขาดโดยเฉพาะรูปที่นายแบบเป็นอาคาชิแฟนหนุ่มของเธอ

แต่ตอนนี้คงต้องทำอะไรกับอาการเลือดกำเดาไหลก่อนดีกว่า

''ทะเลาะกับแฟนมารึไงอาคาชิ?''ทาคุมิเอ่ยถามตอนนี้พวกเขากำลังนั่งทานข้าวเที่ยงโดยของรุ่นน้องที่นั่งข้างๆเป็นข้าวกล่องทำเองจากสึบากิที่ฝากสตาฟคนหนึ่งมาให้อาคาชิ ส่วนเจ้าตัวไปนั่งกินกับเพื่อนสาวและอายะของเขา ทิ้งให้เขาสองคนนั่งกินข้าวเหงาๆอยู่ริมสระน้ำ

''เปล่าครับ'' อาคาชิชะงักก่อนจะคีบเต้าหู้ทอดราดซอสเผ็ดขึ้นมากิน รอยยิ้มผุดที่มุมปากวันนี้ข้าวกล่องอัดแน่นด้วยเมนูเต้าหู้สารพัดของโปรดของเขาและยังมีซุปเต้าหู้ที่อยู่ในกระติกน้ำร้อนมาคู่กัน เจ้ากระต่ายน้อยกำลังง้อเขาอยู่สินะ

''แล้วทำไมไม่พูดไม่จากันละเนี้ย?'' ประธานนักเรียนยังคงเซ้าซี้ถามแต่อาคาชิไม่สนใจจะตอบเขากินข้าวต่อไปเรื่อยพลางมองสึบากิที่แอบมองเขาก่อนจะหันหน้าหนี อาคาชิหัวเราะในลำคอส่วนทาคุมิที่เห็นอาการเดียวเงียบเดี้ยวหัวเราะก็รู้สึกว่าวันนี้รุ่นน้องของเขากินอะไรมาผิดสำแดงแน่ๆ

ผ่านไปซักพักทาคุมิที่กินข้าวเรียบร้อยแล้วขอตัวไปห้องน้ำทิ้งให้อาคาชิดื่มด่ำกับความสำเร็จที่เขาไม่เข้าใจเท่าไหร่ไว้

''ขอโทษนะคะชิรายูกิซังยู่รึเปล่า?'' เสียงหวานหยดย้อยดังมาจากทางเข้าสระว่ายน้ำ ทุกคนหันไปมองพบว่ามีร่างสาวงามคนหนึ่งเธอถือเอกสารมองหาใครบางคนอยู่ ดวงตาสีแดงสดใสและผมสีบล็อนปายผมสีม่วงเข้มขับเน้นให้ความงามแผ่ออร่าออกมา ฟูจิวาระ ยูกิเดินเข้ามาสอบถามสตาฟก่อนจะเห็นอาคาชินั่งอยู่ไม่ไกล

เธอคลี่ยิ้มสดใสแล้วเดินตรงมายังคนที่นั่งกินข้าวโดยสวมเสื้อคลุมอาบน้ำไว้หลวมๆเห็นแผงอกขาวรำไรและลอนหน้าท้องได้รูปที่ยังมีหยดน้ำเกาะอยู่ไหลลงตามร่องซิกแพ็ค ยูกิเผลอมองภาพหยดน้ำที่ไหลลงต่ำไปเรื่อยก่อนจะเรียกสติกลับมาแล้วยื่นเอกสารของชมรมให้อาคาชิดูใหม่อีกครั้งเนื่องจากคราวที่แล้วคนทำเอกสารใส่ตัวเลขของงบผิดพลาดจึงต้องรีบเอามาเปลี่ยนใหม่

''ฟูจิวาระซังเอาเอกสารไปให้สึบากิซังได้เลยไม่จำเป็นต้องให้ฉันดูอีก'' อาคาชิเอ่ยปัด

''งั้นหรอค่ะว่าแต่ชิรายูกิซังอยู่ตรงไหนเมื่อกี้ฉันถามก็ไม่มีใครเห็น'' ยูกิที่โดนอีกฝ่ายไล่แสร้งมองหาก่อนจะเห็นสึบากิที่กำลังเดินมาทางนี้ เธอจึงโบกมือเรียกอีกฝ่าย

''ฟูจิวาระซังมีอะไรรึเปล่าคะ?'' สึบากิที่โดนสตาฟหญิงหนึ่งในแฟนเกิร์ลตามและแจ้งว่าตอนนี้อาคาชิแฟนหนุ่มกำลังโดนจิ้งจอกร้ายล่อลวงเธอต้องรีบไปขัดขวางไว้? ร่างบางงงๆแต่ก็เดินตามมาพลางสงสัยว่าจิ้งจอกนี้ใครฟ้ะ?

''อ้อฉันเอาเอกสารของเบิกงบชมรมมาให้ใหม่ค่ะทางเราทำผิดพลาดเองขอโทษด้วยนะคะ'' ยูกิโค้งหัวขอโทษแบบสุภาพก่อนจะยื่นเอกสารให้สึบากิรับไว้

''อ้อที่หลังเอาไปฝากไว้ที่ห้องสภาเลยก็ได้นะคะไม่ต้องลำบากเดินมาไกลแบบนี้'' สึบากิกวาดตามองเอกสารก่อนจะเหลือบมองท่าทีของฟูจิวาระที่ลอบมองกล้ามท้องของแฟนหนุ่มเธอส่วนเจ้าตัวที่กำลังโดนลวนลามทางสายตากินข้าวกล่องเรียบร้อยแล้วเปลี่ยนมายืนขึ้นแทน

''ฉันกลัวว่าจะไม่ทันเลยรีบเอามาให้เลยยังไงก็ขอตัวก่อนนะคะ'' ยูกิกล่าวก่อนจะหมุนตัวเดินแต่เหมือนแข็งขาเธอจะลื่นเพราะพื้นที่เปียกน้ำ ร่างสาวสวยเอนจะล้มไปทางอาคาชิที่ยืนอยู่ไม่ไกล เสี้ยววินาทีสึบากิกรอกตาบนในใจก่อนจะกระชากแขนของยูกิสลับตำแหน่งกับเธอแทนแต่เหมือนจะดึงแรงไปหน่อยสาวงามล้มก้นจ้ำเบ้าอยู่ที่พื้นสระว่ายน้ำ

ส่วนเธอที่สลับตำแหน่งดูจะเสียการทรงตัวเล็กน้อยแต่อาคาชิยืนอยู่ด้านหลังคว้าเอวเธอลากลงสระน้ำไปพร้อมกับเขาเรียบร้อยเกิดเสียงดังตู้มและน้ำในสระกระจายออกเป็นวงกว้างท่ามกลางความตกใจของสตาฟและคนที่อยู่โดนรอบ โดยเฉพาะเพื่อนสาวทั้งสองที่แสดงอาการหน้าซีด

''สึบากิจัง|สึจัง!!''

''เฮ้ยเกิดอะไรขึ้นหน่ะ'' ทาคุมิเดินกลับมาเห็นคนยืนมุมดูที่สระว่ายน้ำ

''สึจังกับอาคาชิคุงตกลงไปในสระค่ะแล้วก็…'' ฮารุได้สติเธอหันไปบอกรุ่นพี่ด้วยใบหน้ากังวล

''เฮ้อนึกว่าอะไรถึงสระจะลึกไปซักหน่อยคงไม่เป็นอะไรมาก'' ทาคุมิถอนหายใจ

''จะไม่เป็นอะไรได้ยังไงสึบากิจังว่ายน้ำไม่เป็นนะ!!'' นานะโพล่งอย่างเหลืออดก่อนจะหันไปมองสระว่ายที่ตอนนี้อาคาชิดึงสึบากิขึ้นมาจากผิดน้ำแล้วหลังจากที่ทั้งคู่ตกลงไปซักพัก ใบหน้าน่ารักซีดขาวแขนทั้งสองข้างจิกเข้าที่หัวไหล่ของแฟนหนุ่มแรงจนเล็บจม อาคาชิสีหน้าราบเรียบก่อนจะพยุงร่างบางมาที่ขอบสระและทุกคนช่วยกันดึงสึบากิขึ้น

ร่างบางที่ขึ้นมาได้ถูกทุกคนรุมล้อม ฮารุรีบเขาไปเขย่าเพื่อนสาวที่มีท่าทางเหนื่อยอ่อนและคายน้ำในสระออกมาใบหน้าซีดขาวเป็นกระดาษ ริมฝีปากซีด แม้จะอากาศร้อนแต่คนขี้หนาวแล้วการลงสระว่ายน้ำช่วงนี้ก็ไม่ใช่สิ่งที่ดีนัก สึบากิตัวสั่นรุนแรงก่อนจะสลบทิ้งตัวใส่นานะที่เอาผ้าขนหนูมาคลุมตัวเธอไว้

''หลีกไปฉันจะผ้าสึบากิไปเปลี่ยนเสื้อผ้าชิโรกาเนะตามฉันมา'' อาคาชิที่ขึ้นมาจากสระเขาออกคำสั่งแล้วรีบอุ้มแฟนสาวที่อาการสั่นรุนแรงและสลบไปแล้วพาเข้าไปที่ตัวตึกโดยมีฮารุหยิบเป้ของตัวเองเดินตามเข้าไป

ส่วนทางด้านสาวงามยูกิที่ล้มก้นกระแทกพื้นทุกคนที่เพิ่งนึกได้ก็หันมาสนใจ และสำรวจอาการบาดเจ็บยูกิส่ายหน้าก่อนจะมองตามหลังอาคาชิที่มีร่างของสึบากิในอ้อมแขนด้วยความอิจฉา และช่วงขณะที่เธอมองสึบากิที่น่าจะอ่อนเพลียกลับยกยิ้มมุมปากมองตรงมายังเธออย่างจงใจ และพูดไม่มีเสียงว่า

'คนนี้ของฉันยะ'

ทิ้งท้ายด้วยการครูดฟังไปที่ไหล่ของแฟนหนุ่มเพื่อยั่งยุคนที่ทำได้แต่มองอย่างผู้ชนะก่อนจะหายเข้าไปในตัวตึก

ยูกิกัดปากล่างอย่างกลั้นอารมณ์เธอทำได้เพียงแค่กรี้ดอย่างเกรี้ยดกราดอยู่ในใจภายใต้ใบหน้าที่มีรอยยิ้มสดใสท่ามกลางผู้คนที่รุมล้อมและแฟนเกิร์ลที่มองด้วยความสะใจ

ในตัวตึกมีที่โซนเปียกที่ไว้สำหรับให้มาล้างตัวก่อนลงสระว่ายน้ำและเมื่อเดินถัดเข้าไปอีกจะพบว่ามีห้องล็อกเกอร์เพื่อใช้เก็บเสื้อผ้าและเปลี่ยนเสื้อผ้าบริเวณนี้ อาคาชิอุ้มร่างบางมาที่ห้องน้ำสำหรับล้างตัวทางด้านซ้ายมือป้ายเขียนว่าผู้หญิง ภายในห้องมีห้องอาบน้ำเพื่อใช้ล้างตัวและซิงล้างหน้าเรียงตามแนว

''เลิกแกล้งได้แล้วสึบากิ''

อาคาชิวางร่างบางให้ยืนที่พื้น ก่อนที่เขาจะหันไปสำรวจไหล่ตัวเองที่โดนแฟนสาวทั้งจิกและกัดเบาๆใส่จนมีรอยแดงให้เห็นขัดตัดผิวขาวๆของเขาหน้ากระจก ส่วนฮารุที่เดินเข้ามาโยนเป้ให้คนที่น่าจะสลบและหน้าซีดเมื่อครู่รับอย่างรู้งานก่อนจะขอตัวแยกเข้าไปนั่งรอที่ห้องล็อเกอร์ ทิ้งให้เพื่อนสาวอยู่กับแฟนหนุ่มไป เธอไม่อยากจะเป็นก้างสองคนนี้

''แกล้งอะไรกันคะฉันโดนอาคาชิคุงลากลงสระมาจริงๆนะ'' สึบากิเดินมานั่งขอบซิงล้างหน้าไม่มีอาการสั่นหรือหน้าซีดให้เห็นแล้วขาเรียวแกว่งไปมา

''คุณว่ายน้ำเป็นแต่ทำไมเพื่อนสนิทดันบอกคนอื่นว่าว่ายน้ำไม่เป็นหืม?''อาคาชิเดินมาท้ามือกักร่างบางบนซิงค์ไว้ทั้งสองข้าง

''ผู้หญิงต้องมีความลับบ้างค่ะ'' สึบากิจ้องอาคาชิไม่วางตา

''แล้วที่ทั้งกัดทั้งจิกจนเป็นรอยนี้ยังไงครับ?'' อาคาชิเลิกสนใจเรื่องที่ร่างบางว่ายน้ำเป็นไม่เป็นเขาเปลี่ยนประเด็นมาที่อยู่แฟนสาวมาจิกและกัดหัวไหล่เขาขึ้นมากระทันหันนี้สิ

''ทำไปงั้นแหละ'' ร่างบางหันหน้าหนีคนที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ทั้งที่ตอนแรกเอาแต่หลบหน้าเธอแท้ๆ

''แน่ใจนะ?''

''……''

''สึบากิ'' อาคาชิเชยคางแฟนสาวนิสัยปากแข็ง เขาอมยิ้มกับท่าทางนั้น

''…ทำรอยไว้จองแล้ว'' สึบากิก้มหน้าเอ่ยเสียงเบาๆใบหูแดงระเรื่อ

ใครมันจะไปบอกว่าหึงฝันไปเถอะ!

ตอนนั้นเธอแค่รู้สึกหวงอาคาชิขึ้นมารู้ตัวอีกทีเธอก็เผลอทำตัวยั่วโมโหฟูจิวาระที่จ้องจะอ่อยแฟนหนุ่มของเธอและก็จิกไหล่เขาราวกับต้องการระบายความไม่พอใจบางอย่างที่พุ่งขึ้นมาและสุดท้ายเธอแถมให้กัดทำรอยไว้ด้วยเลยจะได้ไม่มีใครกล้ามายุ่งกับคนของเธออีก

อาคาชินิ่งเงียบไปก่อนเขาจะหัวเราะในลำคอ แฟนสาวของเขาที่ปกติไม่ค่อยมีอาการหึงหวงกลับแสดงออกรุนแรงใส่ร่างกายเขาซะแล้ว แบบนี้ถ้าวันนี้เจ้ากระต่ายดำตัวนี้หึงขึ้นมาอีกทั้งตัวเขาคงได้มีแต่รอยเขี้ยวเต็มไปหมดแน่เลย

''ไม่ตลกเลยนะเซย์'' สึบากิเห็นอาคาชิหัวเราะก็เบอะปากไม่พอใจก่อนะเธอจะก้มหน้าลงไปฝังเขี้ยวที่หัวไหล่รอบนี้กัดจริงกัดแรงมากด้วยความหมั่นไส้ ส่วนคนโดนกัดสะดุ้งก่อนจะจับท้ายทอยแล้วกดให้เขี้ยวจมเข้าไปอีก ส่วนสึบากิตกใจกับท่าทีของแฟนหนุ่มเธอจะถอยออกแต่โนมือเรียวกดเอาไว้

''เอาให้รอยชัดๆคนอื่นเห็นจะได้รู้ว่าแฟนฉันหึงดุมากหึหึ''

นี้ฉันมีแฟนเป็นพวกMไปแล้วรึไงเนี้ย!!! (สึบากิ)