นิยามคำว่า "เพื่อน"

 ท่ามกลางความเงียบเหงายามค่ำคืน..

^{ดึกแล้ว แต่บี ยังนั่งอยู่ริมหน้าต่าง เหม่อมองท้องฟ้ายามค่ำคืน ความเงียบของราตรีคงเหมือนกับใจดวงนี้ของบี มันช่างเงียบเหงาวังเวงเหลือเกิน ความรักระหว่างบีกับเต้มันจบลงแล้วในช่วงเย็นวันนี้ที่เต้เดินเข้ามา บอกกับบีว่า “เต้ขอโทษนะบี เราจบกันแค่นี้ดีกว่า”บีอยากจะถามเหตุผลว่า ทำไม แต่เหมือนมีก้อนแข็งๆวิ่งมาอยู่ที่ลำคอ จนพูดไม่ออก บีไม่รู้หรอกว่าเต้เดินจากไปตอนไหนเพราะน้ำตาเอ่อล้นจนมองไม่เห็นภาพอะไรทั้งนั้น โลกทั้งโลกเหมือนจะหยุดนิ่งคำถามทุกอย่างยังสับสนอยู่ในใจหัวสมองมีแต่เสียงของเต้ ก้องไปมา บีเพิ่งรู้สึกตัวก็ต่อเมื่อเพื่อนเดินมาสะกิดถามว่าเป็นอะไร บีพูดอะไรไม่ออกได้แต่กอดเพื่อนแล้วร้องไห้ นี่คงเป็นอาการของคนอกหักสินะ บีเพิ่งเข้าใจว่ามันเจ็บปวดขนาดไหนก็ต่อเมื่อโดนกับตัวเอง}

  ^{บีเดินวนไปมาอยู่ในห้อง มองดูนาฬิกา บอกเวลาเกือบตี 2 แล้ว พรุ่งนี้เช้า บีไม่อยากต้องมานั่งตอบคำถามของเพื่อนๆ ว่าทำไมบีกับเต้ถึงเลิกกัน ถึงเพื่อนถามบีก็ตอบไม่ได้ เหมือนกันว่าเพราะอะไร เต้จึงมาขอเลิกเฉยๆ เอาเถอะ!! พรุ่งนี้บีจะต้องถามเต้ให้ได้ ว่าเต้มาขอเลิกเพราะอะไร…}

  ^{“เฮ้ย..บีทำไมมาเรียนสายจัง เกือบจะขึ้นห้องแล้วนะ” นิดเพื่อนสนิทถามบี “เมื่อคืนเรานอนดึกไปหน่อย เลยตื่นสาย” “ไม่ใช่เพราะโดนไอ้เต้ ทิ้งหรอ” เพื่อนผู้ชายตะโกนถาม “จริงหรอบี” นิดถาม บีพยักหน้าช้าๆ น้ำตาก็พาลจะไหล “ทำไมเต้ มันทำแบบนี้วะ” นิดพูดพลางมองบีเพื่อนรักด้วยความเห็นใจ “นิดเราอยากรู้ว่าทำไม พวกผู้ชายถึงรู้ว่าเราเลิกกับเต้ล่ะ” บีถาม “ที่จริงเราก็รู้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ เห็นพวกเพื่อนมันพูดกัน แต่เรานึกว่ามันล้อเล่น เราก็เลยรอถามบีไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องจริง” “นิดเราไม่อยากมาโรงเรียนเลย” “เอาน่า อย่าให้เรื่องนี้มาทำให้เราเสียการเรียนดิ”}

^{“แต่เราทำหน้าไม่ถูกถ้าเจอเต้” “อีกหน่อย บีก็ตัดใจได้เองอย่าคิดมากเลย เนี่ยร้องไห้ทั้งคืนเลยใช่มั้ย ตาถึงบวมอย่างนี้ ใครเขาจะทิ้งก็ช่างแต่บียังมีเราอยู่ทั้งคนนะ” จริงสินะ อย่างน้อยบีก็ยังมีเพื่อน อีกหน่อยก็คงลืมเต้ได้เอง บีคิดกับตัวเองแล้วค่อยยิ้มออกมาได้}

   ^{ช่วงพักกลางวัน..บีกับนิดเดินลงมาทานข้าว“บี..นิด รอด้วยดิ” โอ๋กับจอยตะโกนเรียก “มาไม่รอกันเลยนะวันนี้กินอะไรดี” โอ๋ถาม “โธ่เอ๊ย ใครเขาจะไปรอ กว่าเธอสองคนจะลงมา” นิดพูดพลางหัวเราะ จอยหันมามองบี “บีอย่าคิดมากนะเรื่องเต้น่ะ จอยช่วยหาเอามั้ย เอาให้หล่อเท่ห์กว่าเต้ เอามะ” “จอยรู้เรื่องได้งัย บีไม่ได้บอกใครเลยนะ” บีสงสัยเพราะโอ๋กับจอย เป็นเพื่อนที่อยู่คนละห้องกับเธอ “ก็เมื่อเช้า โอ๋แซวเต้เรื่องบี แล้วเต้เขาก็บอกว่า เลิกกับบีแล้ว อย่าพูดชื่อบีให้เขาได้ยินอีก” “โห !!! นี่เต้เขาพูดแบบนี้เลยหรอ อะไรกันเลิกแล้วไม่บอกเหตุผลยังห้ามไม่ให้พูดถึงบีอีก อย่างนี้เลิกอาลัยอาวรณ์เลยนะบี” นิดพูดแบบโมโหแทนเพื่อน บีได้แต่น้ำตาซึม}

   ^{จนกระทั่ง..ทานข้าวเสร็จจะเดินออกจากโรงอาหาร บีก็หันมาเห็นเต้นั่งทานข้าวกับผู้หญิงคนหนึ่ง หยอกล้อเล่นกันอย่างสนุกสนาน สนิทสนม เท่านี้บีก็เข้าใจเป็นอย่างดี คงไม่ต้องถามแล้วว่าทำไม เต้จึงมาขอเลิก ทั้งที่คบกันมาหลายปี แต่เพราะผู้หญิงคนนั้นเพียงคนเดียว ทำให้เต้ตัดความสัมพันธ์ที่มีมายาวนาน ได้อย่างเลือดเย็นและง่ายดายเป็นที่สุด}

         ^{วันวานที่ผ่านเลย        เคยมีเงาเธออยู่เคียงข้าง}

  ^{จากวันนี้ฉันคงต้องอ้างว้าง   ไม่มีเธอเคียงข้างเหมือนอย่างเคย}

 ^{บีวางปากกาลงอยากจะแต่งกลอนต่อ เพื่อบรรยายความรู้สึก แต่สมองมึนงงจนบีไม่อาจแต่งต่อได้ บีเปิดสมุดบันทึกดูหน้าแรกเรื่อยไปจนถึงหน้าสุดท้าย ในนั้นบีบันทึกเรื่องราวระหว่างเธอกับเต้ไว้ทุกหน้า แต่จากวันนี้บีคงไม่ต้องบันทึกมันอีกแล้ว เธอค่อยๆปิดสมุดบันทึกแล้ววางไว้ในลิ้นชักแล้วบอกกับตัวเองว่า เธอจะต้องตัดใจจากเต้ให้ได้ คืนนี้จะเป็นคืนสุดท้ายที่เธอจะเสียน้ำตาให้เต้ และวันพรุ่งนี้เธอจะไม่ร้องไห้เพราะเต้อีกแล้ว}

  ^{จากวันนั้น บีได้พบเต้กับผู้หญิงของเขาบ่อยๆ จนระยะหลังมานี้ บีมักเห็นเต้นั่งอยู่คนเดียว จนกระทั่ง “บี รู้ข่าวเรื่องเต้รึเปล่า” แบงค์เพื่อนชายในห้องเรียนถามบี “เรื่องอะไรหรอแบงค์” “ก็เรื่องที่เต้กับผู้หญิงของมัน เลิกกันอ่ะดิ นี่บีไม่ได้ข่าวบ้างหรอ” บีส่ายหน้าแทนคำตอบ “แล้วจะไม่ไปปลอบมันหน่อยหรอ” “นี่แบงค์ บีกับเต้เขาเลิกกันแล้วนะ” นิดพูด “ก็เห็นรักกันนักหนานี่ น่าจะไปปลอบกันหน่อยนะ” แบงค์พูดแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะเรียนของตัวเอง นิดหันมาพูดกับบีต่อ “สมน้ำ หน้า ถ้าคบกับบีก็คงไม่โดนหักอกหรอก บีไม่ต้องไปสนใจเลยนะ แล้วก็ไม่ต้องทำแบบที่แบงค์พูดด้วย ปล่อยเขาไปเถอะเขาจะเป็นงัยก็เรื่องของเขา เธออย่ากลับไปยุ่งกับเต้อีกนะบี” นิดพูดก่อนจะหันมาจดรายงานต่อ}

   ^{ตอนเย็นหลังเลิกเรียน  นิดขอตัวกลับบ้านไปแล้วบีก็เดินกลับบ้าน เพราะบ้านอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนเท่าไร บีนึกถึงเต้ เมื่อก่อนเต้เคยเดินมาส่งเธอเป็นประจำ แต่คงจะไม่มีวันนั้นอีกแล้ว “ บี”}

^{เสียงเรียกดังมาจากด้านหลังของบี เธอหันกลับมามองคนเรียก แล้วก็ตกใจที่เห็นเต้ “ จะกลับบ้านหรอ ให้เต้ไปส่งนะ” “ไม่ต้อง”บีพูดพลางรีบเดินหนี เต้รีบเดินตาม “บีโกรธเต้อยู่หรอ เต้ขอโทษนะ” “บีไม่ได้โกรธ” “งั้นให้เต้ไปส่งนะ” บีหันมามอง อยากจะปฎิเสธแต่พอสบตาเศร้าๆของเต้บีก็พยักหน้าอย่างง่ายดาย ระหว่างทางที่เดินมาด้วยกัน ทั้งคู่ต่างเงียบจนกระทั่งถึงบ้าน “เต้ ส่งบีแค่นี้ก็พอ รีบกลับเถอะเย็นมากแล้ว” บีหันมาบอก “ให้เต้เข้าบ้านไม่ได้หรอ เมื่อก่อนเต้ยังเข้าไปได้เลย” “แต่เรา ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วนะเต้” “เต้อยากเข้าไปไหว้แม่ ไม่เจอตั้งนาน” “แม่เขารู้แล้ว ว่าเราเลิกกัน เต้กลับไปเถอะนะ” เต้พยักหน้าอย่างเศร้าๆ แล้วเดินกลับไปบีมองตามรู้สึกสงสาร อยากจะเรียกเต้กลับมา แต่เพียงครู่เดียวก็บอกตัวเองว่า เราไม่ควรใจอ่อนอย่าให้เขากลับมาทำลายความรู้สึกเราอีก}

   ^{“เอ…เอ  ทำอะไรอยู่ลูก” เสียงแม่เคาะประตูเรียก “แม่ มีอะไรหรอคะ เรียกแต่เช้าเชียว” บีลุกมาเปิดประตู “เต้มาหาน่ะลูก ไหนบอกแม่ว่า เลิกคบกันแล้วงัย” “เขาอยู่ไหนคะแม่” บีถาม รู้สึกหวั่นไหวในใจบอกไม่ถูก “อยู่ข้างล่างน่ะลูก อะไรกัน เดี๋ยวรักเดี๋ยวเลิก” “ไม่มีอะไรหรอกแม่ เขาคงมีธุระ” บีรีบเดินลงมาข้างล่างเห็นเต้นั่งรออยู่ “เต้ มาทำไมหรอ” “เต้ขอมาติวหนังสือ กับบีใกล้สอบแล้วนี่” “แต่บีไม่ว่าง”เต้สีหน้าสลดลง “เต้ รู้ว่าบีไม่อยากเจอเต้ แต่บีฟังเต้หน่อยได้มั้ย” บีส่ายหน้า“เต้กลับไปก่อนนะ วันนี้บีไม่ว่างเอาไว้วันหลังเราค่อยคุยกัน” บีพูดจบก็รีบเดินขึ้นมาที่ห้องมายืนแอบดูตรงหน้าต่าง เห็นเต้เดินถือหนังสือออกไปจากบ้าน ก็รู้สึกสับสนในใจตัวเองไม่เข้าใจว่ารักหรือเกลียดเขากันแน่}

   ^{หลังจากนั้นทุกๆวัน เต้พยายามมาหาบี ไปรับไปส่งเหมือนเมื่อก่อนที่เคยเป็นแฟนกันบางครั้งเต้ก็มาชวนไปเที่ยวซื้อของที่บีชอบมาให้เป็นประจำ จนบีเริ่มใจอ่อน ยอมไปกับเต้จนเพื่อนๆพากันแซวว่าเต้กับบี กลับมาคบกันอีก นิดจึงมาถามบี“บีกลับมาคบกับเต้อีกหรอ” “เปล่าหรอกนิด” “ก็บีกับเต้ทำเหมือนยังเป็นแฟนกันอยู่” บีนิ่งไปแล้วจึงพูด “เราก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่ายังรักเต้อยู่รึเปล่า” “บี จำไว้นะ อย่าวิ่งหนีใจตัวเองอีกนะ กลับไปถามใจตัวเองให้ได้คำตอบว่า บีรักหรือสงสารที่เต้ ไม่มีใครกันแน่” บีหันมายิ้มให้นิด“ขอบใจนะนิดที่ เข้าใจเรา” “ไม่เป็นไรหรอก ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่ จริงป่ะ” เย็นนั้นหลังเลิกเรียน เต้มายืนรอบีเช่นเคย “รอนานมั้ย เต้” บีถามเมื่อเดินมาถึง “ไม่นานหรอกบี แต่รอจนเหน็บกินแล้ว” บีหัวเราะร่าเริงระหว่างทางที่เดินมาด้วยกัน ทั้งสองพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน บีเหมือนจะลืมเรื่องร้ายไปหมดสิ้น เต้ก็มีความสุข ที่ได้อยู่กับบีอีกครั้งนึง}

^{“บี เต้มีเรื่องจะอธิบายให้บีเข้าใจ” “พูดมาสิ บีฟังอยู่” บียิ้ม “เต้ขอโทษนะ ที่เลิกกับบี” “ไม่เป็นไรหรอกบีเข้าใจ เต้คงจะรักผู้หญิงคนนั้นมากกว่าบีใช่มั้ย” บีหันมาถาม “ใครบอก เต้คงจะหลงไปชั่ววูบแค่นั้นเอง มันไม่ใช่ความรักหรอก เต้ไม่เสียใจหรอกนะที่เลิกกับเขา” “ทำไมล่ะ” บีถาม “เต้คงจะรักบีมากกว่าเขางัย” “ไม่เห็นเกี่ยวกันเลย” บีพูดใจเต้นแรง “บี ขอโอกาสให้เต้อีกครั้งได้มั้ย” บี  หันมามอง เต้พูดต่อ “เต้ ไม่ได้กลับมาเพราะไม่มีใครนะ ที่กลับมาเพราะเต้ ยังรักบีอยู่” “งั้นบีจะไปคิดดู แล้วพรุ่งนี้ เต้ต้องมาขอคำตอบนะ”บีพูดยิ้มๆ “ขอบใจนะบี พรุ่งนี้ เต้จะมาขอคำตอบ”}

   ^{คืนนั้น บีนอนคิด ค้นหาคำตอบในหัวใจตัวเอง บีหยิบสมุดบันทึก รูปภาพและกลอนที่เธอแต่งให้เต้ขึ้นมาดูแล้วยิ้มกับตัวเองช่วงเวลาที่คบกันคือช่วงเวลาที่แสนสุข เหลือเกินเธอจะไม่วิ่งหนี ใจตัวเองอีกแล้ว เธอค้นหาคำตอบให้ใจตัวเองได้แล้ว}

   ^{ตอนเช้า บีรีบลงมารอเต้ข้างล่าง วันนี้สินะ ที่เต้จะมาขอคำตอบ บีรอเต้ด้วยใจเป็นสุข “บี” เต้เรียก พร้อมกับเดินเข้ามาหา “เต้มาขอคำตอบ ให้โอกาสเต้อีกครั้งนะ” เต้ถามพร้อมมองหน้าบี“ได้สิ บีอยากให้เต้กลับมา เรากลับมาคบกันอย่างเพื่อนนะ” บีบอก “ทำไมล่ะ ..บี” รอยยิ้มของเต้เลือนหายไป “บีไม่รักเต้ แล้วหรอ” เสียงเต้เริ่มเศร้า “ฟังนะเต้ บีเคยให้ความรัก ให้หัวใจกับเต้ไปครึ่งนึงแล้ว ตอนนี้บีเหลือหัวใจครึ่งนึงไว้เพื่อรักตัวเอง บีขอโอกาสให้ตัวเอง บีให้เต้ได้แค่เพื่อนเท่านั้น บีให้โอกาสเต้แล้ว ให้เต้ไปรับไปส่งแล้วก็ให้เต้กลับมา” “บีคิดดี แล้วหรอ” บีพยักหน้า“คำว่าเพื่อน สำคัญกับบีมากนะเต้ เต้จะเป็นเพื่อนบีได้มั้ย” เต้นิ่งเงียบไปนาน แล้วจึงค่อยๆยิ้มให้บีอย่างเข้าใจ “เต้ จะรักษาคำว่าเพื่อน ให้ดีที่สุด จะไม่ปล่อยให้โอกาสนี้หายไปอีก เต้สัญญา” บีกับเต้ยิ้มให้กันอย่างมีความสุข มันคือรอยยิ้มของเพื่อนแท้ ที่มีให้กัน}

  ^{จะจดจำทุกสิ่งที่ดีๆ           มิตรภาพที่เรามีให้แก่กัน}

^{นานแค่ไหนสองเราจะผูกพัน  อยู่เป็นเพื่อนแท้เพื่อนกัน ตลอดไป}