ตอนที่ 20 : เฝ้าไข้
เฝ้าไข้
ช่วงเวลาตลอดสัปดาห์ แขกผู้มาเยือนไร่ไกรสรใช้เวลาในไร่อย่างไม่เคยเบื่อ ในทุกเช้าเขาจะตื่นเช้ามาเป็นลูกมือแม่ครัวใหญ่ ตามพี่รหัสไปดูพื้นที่สำหรับทำไร่นาสวนผสม บางวันก็ไปพื้นที่อื่นตามแต่คนเขาจะพาไป แต่ช่วงบ่ายจะเป็นเวลาของเขา ต้นจามจุรียักษ์จะมีคนสองคนปีนไปยังก้านใหญ่ที่เหมาะกับการนั่งเล่น ต่างฝ่ายจะทำกิจกรรมของตัวเอง คริสมักพกหนังสือเพียง 1 เล่มและอ่านตลอดบ่ายจนหลับ ส่วนพี่สิงโตจะถ่ายรูปบ้าง หรือหยิบ ipad มาวางแผนงานของตัวเอง
แผนงานสำหรับทำโปรเจค คริสเคยเห็นแผนนั้นแล้ว มีลำดับรายละเอียดในแต่ละช่วงเวลา มีการกำหนดเงินการลงทุน ความเสี่ยงของแผนคร่าวๆ จนแอบวิจารณ์ในใจว่าคนๆนี้ไม่ต้องเรียนแล้วทำโปรเจคจบไปเสียเลยได้แล้วกระมัง
เพราะเห็นแบบนั้น ตัวเขายิ่งเกรงใจ พี่รหัสใจดีดูแลเขาแทบตลอดวัน จะเป็นเขาที่ทำให้งานของพี่คนนี้ยิ่งล่าช้าลง สุดท้ายจึงเอ่ยตัดสินใจกลับเมื่อครบกำหนดตามแผนแรก แม้ป้ารัตน์จะเอ่ยทัดทานก็ตาม
“จริงๆก็ไม่อยากกลับหรอกนะปู่” คริสนอนกอดก้านใหญ่ๆพูดคุยกับสิ่งมีชีวิตอายุยาวนานที่เขาตั้งชื่อว่า ‘ปู่’
“ต้องคิดถึงมากแน่ๆเลย” คำว่าคิดถึงที่คงหมายรวมทั้งปู่ ป้ารัตน์ ไร่ไกรสร และอาจเผื่อถึง พี่รหัสบุญธรรม
เป็นบ่ายที่พี่สิงโตไม่อยู่ด้วยเพราะต้องไปทำธุระในไร่ เข้าใจว่าเป็นเรื่องที่คงไม่อยากให้คนนอกอย่างเขาไปรับฟัง จึงได้ฝากเขาไว้กับป้ารัตน์ในตอนบ่าย แต่นี่เป็นวันสุดท้ายที่อยู่ที่นี่ จะไม่ให้เขามาบอกลาปู่ได้อย่างไร เขาจึงขอป้ารัตน์ออกมาเพียงลำพัง
ชอบที่นี่เหลือเกิน อยากอยู่ตลอดปิดเทอมนี้เลย คิดคำนึงคุยกับปู่จนผลอยหลับไป
ซ่าาาา!!! ฝนตกลงมาอย่างหนักภายนอก สิงโตที่เพิ่งกลับมาถึง เดินหาน้องรหัสจนรอบบ้าน
“แม่ คริสไปไหนน่ะ”
“หืมมม เห็นบอกว่าจะไปปั่นจักรยานไปใกล้ๆนี้นะ ยังไม่กลับอีกรึ แม่ก็คิดว่ากลับมานอนเล่นแล้วซะอีก” แม่สิงโตที่กำลังมีสมาธิในการทำบัญชีจนไม่ได้สังเกตแขกแต่อย่างใด
เพราะฝนภายนอกไม่มีทีท่าจะเบาลงแบบนี้ สองแม่ลูกยิ่งกังวลเป็นห่วงมากขึ้น
“เดี๋ยวผมออกไปหาน้องนะ” สิงโตหันตัวออกไป
“แล้วจะไปหาน้องที่ไหนล่ะ?”
“มีที่เดียวแหละ แม่”
ต้นจามจุรีแม้จะแผ่กิ่งก้านใบปกคลุมกันฝนได้ แต่ด้วยแรงลมนั้นไม่สามารถจะช่วยปกป้องคนที่นอนหลับอยู่ได้ทั้งหมด คริสยังนอนอยู่ที่ประจำเมื่อมาถึง เขาค่อยๆ ปีนขยับไปหาเรียกปลุกคนที่ยังหลับไหลไม่สนใจดินฟ้า
“คริส รีบลงมาได้แล้ว” สิงโตรีบปลุกเด็กตัวน้อยที่นอนไม่ยอมไปไหน
“อืมมม พี่สิงโต” ตากลมค่อยปรือขึ้นมองดูชายหนุ่มผู้มาเยือน ตัวคนเพิ่งตื่นเหมือนละเมอ แต่ก็สามารถขยับตัวได้ตามสัญชาตญาณค่อยขยับตัวลงตามต้น โดยสิงโตจะค่อยๆขยับลงมาคอยรอรับจนเท้าแตะถึงพื้น
คริสที่ยืนอยู่บนพื้นดินเต็มเท้าก็เหมือนปิดระบบตัวเองทันที ล้มลงอีกครั้ง ยังโชคดีที่มีสิงโตยืนประคองรับได้ทันท่วงที และนั่นเองคนที่รอรับร่างขาวนั้นจึงจับอุณหภูมิความร้อนที่ขึ้นสูงผิดปกติอย่างชัดเจน
รถรีบพาไปถึงเรือนเจ้าของบ้านไร่ และรีบอุ้มคนที่ยังหลับไม่ได้สติขึ้นไปในห้อง มารดาที่รออยู่ก่อนตามเข้ามาอย่างร้อนใจ ทั้งสองช่วยกันเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เย็นเฉียบ โดยเจ้าตัวไม่ได้สติตื่นมารับรู้เลย
“คงจะตากแดดนาน แล้วเจอฝนล่ะครับ ให้ทานยาแล้วคืนนี้คอยเช็ดตัวให้คนไข้นะครับ แต่โดยรวมผมว่าไม่น่าจะปอดบวม พรุ่งนี้ผมจะมาตรวจอีกรอบนะครับ” หมออาวุโสบ้านใกล้เรือนเคียงมาช่วยวินิจฉัย
“เดี๋ยวผมไปส่งนะครับ” เสือเดินออกไปส่ง
“คืนนี้ผมจะดูน้องนะแม่ แม่ไปพักก่อนเถอะ” สิงโตรับอาสาดูแลน้องรหัสที่ยังไม่ได้สติ
“อืมมม ตัวร้อนน่าดูเลย” แม่สิงโตที่นั่งอยู่ข้างเตียงแตะแก้มเบาๆ
“แม่ครับ…” เป็นคริสที่ดูเหมือนละเมอเอื้อมมือมาจับเจ้าของสัมผัสที่แก้ม
“จ๊ะคริส เป็นไงบ้างลูก”
“แม่ครับ… ปวดหัวจัง” คริสบ่นพึมพำ
“เดี๋ยวก็หายนะคะ อดทนไว้นะ” มืออีกข้างที่ว่างอยู่แตะไปที่หน้าผากแล้วลูบขึ้นลงเบาๆ
“แม่ครับ… ฮึก… อย่าไปไหนนะครับ แม่… อยู่กับผมนะ แม่…” เสียงพึมพำคร่ำครวญ น้ำตาหยดน้อยๆกลั่นออกมาจากตาที่ยังหลับอยู่
สองแม่ลูกจึงได้เข้าใจ แม่ที่คนบนเตียงเรียกหา คงเป็นอีกคนที่อยู่ไกลแสนไกลเสียแล้ว
“แม่อยู่ตรงนี้นะคะลูก” ใจคนเป็นแม่จะไม่รู้สึกสะเทือนใจได้อย่างไร น้ำตาของนางเอ่อคลอ ชายหนุ่มที่นอนอยู่นี้ พยายามดูแลตัวเอง พยายามเข้มแข็งเพื่อให้อยู่ตัวคนเดียวได้ แต่อย่างไรแล้วเขาก็ยังไม่โตพอจะอยู่เพียงลำพังอย่างโดดเดี่ยวเช่นนี้
สิงโดมองภาพของแม่ตนเองลูบซับน้ำตาคนป่วยบนเตียงเงียบๆ และไข้ของคริสก็ค่อยลดลงจากการเฝ้าดูแลของพี่รหัสตลอดคืน
เสียงนกกาเหว่า นาฬิกาปลุกประจำบ้านทำงาน คริสค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมา ความรู้สึกแรกคือหน้าผากเขาพิงความอุ่นบางอย่าง สมองยังตื้อตึง คอแห้งผาก ในความทรงจำที่พอจะดึงมาได้คือเขาถูกพากลับมา นอนไข้สูงบนเตียง มือเรียวๆที่คอยแตะหน้าผาก ความเย็นจากผ้าขนหนูที่รู้สึกได้ตลอดคืน
พี่สิงโต ขยับศีรษะเงยหน้าขึ้นก็เจอคนนอนพิงหัวเตียงกอดอกหลับอยู่ ในความรู้สึกผิดก็แอบรู้สึกดีที่มีคนๆนี้อยู่ข้างๆในตอนที่รู้สึกทรมานกาย
แอบมองชายหนุ่มที่ดูจะเหนื่อยล้า ดวงตาคมปิดสนิท จมูกโด่งคมสัน หน้าเรียวได้รูป ความเข้มของผิวทำให้ดูน่ามองยิ่ง คริสจึงได้คิดว่าที่ผ่านมา เขาไม่ได้พิจารณารูปลักษณ์พี่รหัสคนนี้มากนัก ใครจะกล้าจ้องหน้าคนอื่นตรงๆกันล่ะ ข้อแก้ตัวเกิดขึ้นในใจ
หลับอีกสักนิดดีกว่า คนป่วยพลิกกลับสู่ท่าเดิมเมื่อแรกตื่น ท่าทางออดอ้อนที่แม้แต่เจ้าตัวก็ไม่ทันได้รู้สึกตน และคงไม่ทำแบบนี้ในตอนที่อีกฝ่ายตื่นอยู่ หลังจากนั้นสติก็หลุดลอยด้วยความอบอุ่นหัวใจ
สิงโตลืมตาขึ้นมามองคนที่ขยับมาอยู่ใกล้ขึ้นเพียงครู่ แล้วหลับตาลงเพื่อพักผ่อนอีกครั้ง
“อาการดีขึ้นแล้วครับ ทานยาที่จ่ายไว้ พักผ่อนมากๆ ก็จะกลับมาปกติครับ” คุณหมอกลับมาเช็คอาการในตอนเช้า
“คริส” เป็นเสียงป้ารัตน์เอ่ยหลังจากคุณหมอกลับไปแล้ว
“ปิดเทอมอยู่ที่นี่เถอะนะจ๊ะ” ความตั้งใจที่คิดไว้ตั้งแต่เมื่อคืนดังออกมาก
“อย่าเลยครับ แค่นี้ก็ทำให้ทุกคนวุ่นวายจะแย่อยู่แล้ว ไม่รบกวนจะดีกว่าครับ” คริสที่รู้สึกผิดเป็นทุน ยิ่งรู้สึกเกรงใจกับน้ำใจที่ยื่นมาให้
“ต้องให้บังคับไหมหืมม” แล้วผู้อาวุโสก็นั่งลงข้างเตียงอ้าอ้อมแขนกอดคนป่วยแนบชิด
“ไม่ต้องเกรงใจนะ คริสอยู่ก็ช่วยแม่ทำงานครัวแทนภาไปได้เยอะ จริงๆสิงก็อยากให้ช่วยทำงานโปรเจคอยู่แล้ว อยู่คนเดียวมันเหงานะลูก ไม่ต้องอดทนขนาดนั้นหรอกนะจ๊ะ ที่ผ่านมาทำได้ดีพอแล้วน้าาา” เสียงเย็นๆแสนใจดียังคงเอ่ยต่อ อ้อมกอดช่างอบอุ่นเหลือเกิน
“ฮึก..” กำแพงที่กักเก็บน้ำตากำลังพังครืน
“มาเป็นลูกแม่นะคะ อยู่กับแม่นะ” มือนุ่มลูบหัวน้อยๆ ราวกับดึงให้อารมณ์ของคนในอ้อมกอดระบายความเครียดที่ผ่านมาให้ปล่อยออกในคราวนี้
“ฮืออออ แม่ครับบบบ” เขาพ่ายแพ้ต่อความอบอุ่นนี้แล้ว ความอดทดอดกลั้นสิ้นสุดลงแล้ว
ไร่ไกรสรคือที่พักของคริสตลอดปิดเทอม
……………………………………………………….
มาลงอีกตอน เพราะไม่ชัวร์ว่าพรุ่งนี้จะว่างไหม เห่ๆ
จนถึงตอนนี้มีใครสังเกตไหมคะ ว่าไม่เคยเห็นคริสร้องไห้ ต่อให้ตื่นมามีน้ำตา ก็หยุดมันไว้ตรงนั้น
คนผ่านประสบการณ์มา มองปราดเดียวก็จับมันได้ค่ะ และแม่สิงคนเก่งย่อมรู้ว่าควรทำอย่างไร
หลังจากนี้ ขอให้เจอแต่เรื่องดีๆนะคะ (เขียนเอง อวยพรเอง)
ป.ล.เห็นคริสอ่อยไหม แอบอ่อยอ่าาาา
และความโชคดีที่สุด ที่ได้เจอพี่รหัสบุญธรรมคนนี้ ที่นำพาให้ได้พบคุณแม่คนใหม่ ผู้ที่จะช่วยทลายกำแพงความทุกข์ส่วนหนึ่งที่มีอยู่ในใจ
น้องเฟรชชี่แอบอาศัยอาการป่วยของตัวเอง นอกจากเนียนซึมซับความอบอุ่น แล้วยังแอบมองหน้าพี่เค้าเป็นนานสองนานนะเออ ร้ายใช่ย่อยนะเรา
ระหว่างนี้ ถ้าเราเปิดเพลง ?ไม่บอกเธอ? ฟังคลอ ๆ ล่วงหน้าไปก่อน จะเป็นกระต่ายตื่นตูมไปไหมนี่
----------------------
แต่ในความละมุน อบอุ่นในเวลานี้ เรายังไม่ลืมหรอกนะว่า หนุ่มฤดูร้อนรอปาระเบิดอยู่
รอตอนต่อไปอย่างใจจรดจ่อค่ะ