คลังเก็บของข้าพเจ้า

ลำดับตอนที่ #6 : บทที่1 สูญเสีย

(อันนี้ยังแต่งไม่เสดหนอกนะแต่อยากให้เจ้อ่านดูว่าใช้ได้หรือเปล่าพอดีเราไม่เคยแต่งนิยายนะพูดง่ายๆไม่มีความมั่นใจในตัวเองอะและวิจารมาเต็มที่เลยนะไม่ต้องเกรงใจหนูจะได้เอาไปปรับปรุงพอดีจาแต่งฟิคนะอิอิ)





ท่ามกลางป่ารกทึบในยามค่ำคืนที่ท้องฟ้าคึกคะนองไปด้วยเสียง

 

“พ่อขอโทษนะมิซึกิ”

 

ชายหนุ่มวัยกลางคนได้กล่าวกับลูกสาว ถึงแม้แค่เพียงกระดิกนิ้ว

 

ก็สุดจะทานทนแล้วสำหรับเขา

 

“...................”เธอหาได้ตอบไม่มีเพียงหยาดน้ำใสอาบ

 

พวงแก้มนวลที่พรั่งพรูออกมา

 

“พ่อไม่สามารถอยู่กับเจ้าได้อีกแล้ว...อั่ก”ชายหนุ่มกระอักเลือด

 

ทั่วตัวของเขาอาบไปด้วยเลือดจากบาดแผลฉกรรจ์หลายแห่งที่

 

เกิดจากการต่อสู้ เขาค่อยๆเอื้อมมือที่ชุ่มไปด้วยโลหิตแดงสด

 

ทาบลงบนพวงแก้มใสของเด็กน้อยที่เปรียบดั่งแก้วตาดวงใจ

 

ความทรมานเริ่มถาโถมมาหาเขา หัวใจที่เหมือนกำลังถูกบีบ

 

ก็เจ็บจนใจจะขาดรอน “พ่อ.......อึก......พ่อ”เสียงของเขาเริ่ม

 

ขาดจังหวะ อาการของเขาเริ่มหนักขึ้นจนในที่สุดร่างนั้นก็ไร้ซึ่ง

 

ลมหายใจ

 

“ท่านพ่อ……”เสียงใสนั้นกล่าวออกมาอย่างสั่นเครือด้วยหัวใจที่

 

แตกสลาย

 

“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยย”เด็กน้อยกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง

 

ถึงแม้จะเป็นเพียงเด็กอายุแปดขวบ เธอก็รู้ถึงสถานการณ์

 

ในตอนนี้

 

“ฮึก...ฮือ..ฮือ”เด็กน้อยทำได้เพียงกอดร่างของพ่อแล้วร่ำไห้

 

 

 

 

 

 

ทันใดนั้น!!!มีชายชราคนหนึ่งพุ่งตัวออกมาจากพุ่มไม้จน

 

ทำให้เธอตกใจ เฮือก..

 

“นี่ชั้นมาช้าไปรึนี่”เขามองมาที่เด็กน้อยด้วยแววตาเศร้าสร้อย

 

เขาตรงไปนั่งข้างเธอ “เธอคงตกใจมากสินะ..โอ๋ไม่เป็นไรนะ”

 

เขาปลอบโยนเด็กน้อยที่ร้องไห้ไม่หยุดด้วยความเอ็นดู

 

“พ่อของหนูไปสบายแล้วละ”เขาพูดพร้อมทั้งจับชีพจรพ่อของเธอ

 

“หนูมาจากไหนละ”เขาออกปากถามเธอ

 

“....................”

 

“โอ๊ะ!!ชั้นลืมแนะนำตัว ลุงชื่อซารุโทบิมาจากแคว้นโคโนฮะ

 

หนูรู้จักมั้ยละ”

 

“..................”เด็กน้อยไม่ตอบเธอยังคงกอดพ่ออย่างนั้นไม่ขยับ

 

เขามองเธออย่างสงสาร “ไปอยู่กับลุงละกันนะ ลุงจะดูแลหนูเอง”

 

เขาอุ้มเด็กน้อยขึ้นมาแต่มือของเธอยังคงจับมือพ่อใว้แน่น

 

เปรี้ยง!!

 

แปะ แปะ

 

 

“อะ..ฝนตกซะแล้ว”เขาพูดพร้อมมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่เริ่ม

 

ดำทมึน

 

“เราต้องไปแล้วนะ”

 

“ฮึก..ฮือ...ไม่ไป”เด็กน้อยพูด

 

แต่เขาได้หาฟังเธอไม่เขาดึงมือของเธอออกจากผู้เป็นบิดา

 

แล้วมุ่งหน้ากลับหมู่บ้านของตน

 

“ไม่!!!ปล่อยข้า..ฮือ..ฮือ”เด็กน้อยดิ้นอย่างเอาเป็นเอาตาย

 

จนคนอุ้มเกือบทำเธอหล่น

 

แต่แล้วเธอก็หมดอาลัยอาวรณ์ที่จะดิ้นต่อไป

 

เธอหันไปมองร่างของพ่อซึ่งตอนนี้ไร้ซึ่งวิญญาณ

 

ที่เริ่ม    ไกลออกไป...........ไกลออกไป

 

 

 

 

 

 

 

เฝ้าเสียงเรไร

 

ฝนไล่กระหน่ำ

 

ฤทัยเจ็บช้ำ

 

พรากจากมิหวนคืน

 

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

 

.

 

 

กริ๊ง กริ๊ง

 

โครม!!!

 

“ชิ...ฝันอีกแล้วรึ”

 

ชั้นยันนาฬิกาของเจ้าโคโนฮะมารุ ทรงกางเกงในสีแดงแปร๊ด

 

ที่มันซื้อมาให้ด้วยความอุจาทสุดจะทน

 

เมื่อก่อนเจ้านี่ก็ซื่อๆนะแต่ไม่รู้ไอ้บ้าที่ไหนมาสอนมันให้ลามก

 

แถมไอ้คาถามหารัญจวณอีก

 

“เฮ้อ....วันนี้แล้วสินะ”ชั้นพยุงตัวขึ้นจากเตียงแล้วสะบัดผม

 

ที่ยาวแค่เพียงบ่าสีส้มสดแล้วกระพริบตาถี่ๆสี...เอ๋เค้า

 

เรียกว่าอะไรกันน้า....เออใช่อเมทิส(เอาซะหรูเชียวนะแก) 

 

“นี่ก็ผ่านมา5ปีแล้วสินะ”ใช่แล้ว5ปีแล้วที่ชั้นได้มาอาศัยในความ

 

ดูแลของปู่ซารุโทบิ เขาดูแลชั้นมาอย่างดีเหมือนกับว่าชั้นเป็น

 

หลานแท้ๆ

 

“จ่ะเอ๋!พี่มิซึกิ”

 

“.......................”เจ้านี่อีกแล้ว

 

“ว้าไม่โตะกาจายเยยอ่ะ”โคโนฮะมารุโวย

 

“มาทำอะไรแต่เช้าในห้องข้าเนี่ยเจ้าลามก”ชั้นถามพร้อมมองหน้า

 

เจ้านั่นอย่างเบื่อหน่าย(ไม่ให้เบื่อได้ไงมันมาปลุกแบบนี้ทุกวัน

 

วันไหนไม่กระโดดถีบก็โดดทับชั้นซะขี้จะแตก - v -)

 

“โด่เอ๊ยก็จะมาบอกว่าวันนี้เค้าจะมีการคัดนินจาเข้ากลุ่มกันแล้ว

 

พี่อะไม่ลงไปซะทีเลยขึ้นมาดู”

 

“อืมรู้แล้วน่า”ชั้นสวนกลับอย่างเอือมระอา

 

 

“พี่นี่ดีเนอะไม่ต้องเข้าโรงเรียนนินจาปู่ก็อนุมัติให้สอบผ่านเป็น

 

นินจาได้เหมือนเด็กส้วมเลย”

 

“เส้นเว้ย”หนอยไอ้นี่กวนพระบาทแต่เช้าเลย

 

“ก็ข้าขยันฝึกนี่ไม่เหมือนกับเจ้าเอาแต่เที่ยวเล่น”ชั้นตอกกลับ

 

จนเจ้านั้นหน้าบึ้งไปเลย