ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 3 งานเทศกาลและไฟไหม้
ตอนที่ 3 งานเทศกาลและไฟไหม้
โอ๊ก!!!
ของเก่าถูกเทออกจากท้องเกือบหมด กับเด็กหนุ่มที่ตอนนี้ไม่เหลือสภาพนั่งโก่งคออยู่บนริมทางฟุตบาทข้าง ๆ รถ ARโซนิค 145 โดยมีเจ้าของรถยื่นน้ำเย็นแล้วลูบหลังให้ ท่ามกลางสายตาของผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาให้หยุดดูแล้วชี้มาที่พวกเขาเหมือนเป็นตัวประหลาดกลางกรุง
“โห…มาแบบหมดสภาพเลยนะแก ไอ้แอ๊ด”
นัยน์ตามรกตสะบัดหางตามองคนทักที่มาพร้อมกับเสียงหัวเราะสดใส ก่อนส่งสายตาอย่างเอาเรื่องให้คนต้นเหตุที่ยังคอยลูบหลังให้
“ไอ้อาการอย่างนี้มันยังไม่หายไปอีกเหรอวะ เห็นเป็นตั้งนานละ”
เด็กหนุ่มในชุดผ้าพื้นเมืองคาดหัวด้วยผ้าแดง ริมฝีปากแดงแป๊ดกำลังอ้าปากหัวเราะงอหายก่อนสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงเข้มจากอีกฟากหนึ่งของประตูบานกระจก
“ไอ้โต๋ แกจะหัวเราะจนตายเลยไหม??ข้างในนี้ยุ่งมากนะเฟ้ย …เออพวกแกสองคนรีบ ๆ ไปเปลี่ยนชุดได้แล้วเดี๋ยวไม่ทันหรอก”
เขาประคองเด็กหนุ่มร่างบางที่เดินสะโหลสะเหลให้มานั่งพักโซฟานุ่มตัวใหญ่ข้างในร้าน หมู่วัยรุ่นอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขาหลายสิบคนกำลังง่วนกับการแต่งหน้าทำผม กับกองเสื้อผ้ามากมาย
“นี่จ๊ะว่าน”
หญิงสาวร่างเล็กยื่นเสื้อผ้าชุดหนึ่งให้เขา รอยยิ้มแย้มพร้อมคำขอบคุณก่อนรับเสื้อผ้าชุดนั้นไปเปลี่ยนที่ห้องแต่งตัว
…………………………….
………………………
สองข้างทางจากสวนสาธารณะที่ถูกจัดแต่งด้วยโคมไฟประดับหลากหลายสี ร้านค้าที่เรียงรายข้างทางช่างทำให้สภาพการจราจรดูแออัดยิ่งขึ้น ป้ายสัญญาณจราจร 4-5 แห่งถูกปิดเพื่อสร้างเป็นถนนคนเดินในงานเทศกาลที่สำคัญในค่ำคืนนี้
รถกระทงที่สวยงามหลายสิบคันจอดชิดขอบทาง ผู้คนเริ่มทยอยกันออกจากบ้านและมารวมกันที่ถนนสายนี้มากยิ่งขึ้น
ว่านในชุดเสื้อแขนกุดสีแดง กางเกงสีแดงพร้อมผ้าโพกหัวสีแดงยืนพิจารณารถกระทงที่อุตส่าห์ร่วมใจทำข้ามวันข้ามคืนจนในที่สุดมันก็สัมฤทธิ์ผลอย่างที่เห็น
“……ทั้งหมดตกลงตามนี้ มีใครจะค้านอีกไหม??”
น้ำสรุปงานอีกครั้ง หลังจากเรียกรวมพลหัวหน้างานทั้งหลายประชุมเป็นครั้งสุดท้ายก่อนงานจะเริ่ม
อาจารย์ที่มาคุมก็เพียงแต่ยืนมองดูการทำงานของนักเรียนเฉย ๆ และเป็นที่ปรึกษาในเรื่องที่พวกเขาไม่เข้าใจ แล้วปล่อยให้พวกเขาจัดการกันเอง ทั้งนี้เพื่อปลูกฝังความรับผิดชอบในการทำงานและสร้างความสามัคคีในหมู่คณะอีกด้วย ซึ่งก็ได้ผลดีในระดับหนึ่ง
ท้องฟ้าเริ่มแปรเปลี่ยนสีก่อนจะถูกระบายด้วยแสงระยิบระยับของดวงดาวและดวงจันทร์ในคืนเต็มดวง เป็นสัญญาณเริ่มของงานเทศกาลที่ปีหนึ่งมีหน
ขบวนหลายขบวนออกเดินตามเส้นทางที่กำกับไว้ ขณะที่กรรมการต้องวิ่งวุ่นดูแลฝ่ายโน้นฝ่ายนี้ไม่มีเวลาหยุดพักให้หายใจหายคอกันเลย
เสียงกลองสะบัดชัยดังกระหึ่ม พร้อมเสียงฆ้อง เสียงฉาบ ดังเป็นจังหวะ ลีลาการตีกลองที่พริ้วไหวและหนักแน่น ของศิลปะไทยอีกรูปแบบหนึ่งที่ควรค่าแก่การอนุรักษ์ไว้ เพราะ ณ เวลานี้เหลือผู้สืบทอดน้อยเต็มทีแล้ว ถูกถ่ายทอดผ่านว่าน ที่มีความสามารถไม่แพ้ใคร
จนกระทั่งขบวนมาหยุดที่หน้าลานอนุสาวรีย์ ร.5 ภาระทั้งหมดจึงถูกปล่อยวางแล้วก็ออกตระเวนงานอย่างสบายใจ
ว่านและเพื่อน ๆ เดินดูงานเพื่อรอเวลาประกาศผลรางวัลของขบวนแห่ ซึ่งคงจะหลังสี่ทุ่มเป็นอย่างต่ำ ร้านรวงที่เปิดติดกันส่งเสียงเรียกลูกค้าอย่างคึกคัก ผู้คนเริ่มเบียดเสียดกันแน่นยิ่งกว่าเดิมจนแทบหายใจหายคอกันไม่ออก
“เฮ้ย!…ไปขึ้นชิงช้าสวรรค์ดูงานกันเถอะ น่าสนุกออก”
โต๋ร้องเรียกหมู่เพื่อนที่กำลังเดินดูดอกกล้วยไม้ในร้านต้นไม้
“คิดว่าตัวเองอายุ 10 ขวบอยู่หรือไง ไอ้ปัญญาอ่อน”
น้ำที่พูดจาผ่าซากหรือจะผ่าหัวคนเป็น ๆ ก็ได้ พูดโดยไม่ค่อยได้คิดถึงจะถนอมน้ำใจคนฟัง ว่าจะเป็นยังไงบ้าง โต๋ทำหน้างอนก่อนสะบัดหน้าพรืดเมินหน้าหนี
“ทำอย่างกับน่ารักนักนี่ ไอ้กระเทยแก่”
หลายคนที่ได้ยินหลุดเสียงหัวเราะจนท้องแข็ง มองคู่แค้นคู่รักที่ยังไงก็ทำใจให้เข้ากันได้ยาก แต่ก็เป็นคู่หูที่รู้ใจกันมากคู่หนึ่งจนถึงขนาดที่กล้าลามปามถึงบุพการีโดยที่อีกคนไม่โกรธเท่าที่ควรจะเป็น
“เออ…ฉันมันก็แค่ไอ้หมาหัวเน่านี่ ใครมันจะไปดีไปเด่น หล่อเท่ห์เก๋มีสไตส์เหมือนพี่เจ้ของแกล่ะ ไอ้น้ำ”
โต๋ หลุดเสียงตัดพ้อที่มองยังไงก็ยังน่าถีบอยู่ดีในสายตาของคนถูกตัดพ้อ จน วิชณา หรือ ไอ้นา ของเพื่อนต้องรีบห้ามทัพน้ำลายด่วน ก่อนที่จะลามปามไปมากกว่านี้
หญิงสาวร่างบึกยืนใต้มุมมืดของต้นไม้ใหญ่ไม่มีใครมองเห็นถ้าไม่เพ่งมองดูจริง ๆ เด็กหนุ่มคนหนึ่งก้าวลงจากรถ เดินเข้าหาหญิงสาวก่อนยื่นซองขาวเล็ก ๆ เธอตาพราววับรับไว้อย่างระมัดระวังราวกับเป็นของมีค่าที่สุด
“ชกคู่ต่อไป …..ยกแรกปิดบัญชีได้เลย ฉันลงฝ่ายแกไว้เยอะ”
“ดะ…ได้สินาย ฉันเป็นใคร ฉายา…เพชรฆาตหมัดเหล็ก เชียวนา”
หญิงสาวร่างบึกทำท่าเบ่งกล้ามให้เขาดู ก่อนแกะซองขาวเทใส่มือเป็นเม็ดยาเล็ก ๆ 4-5 เม็ด แล้วหยิบเข้าปากอย่างกระหาย เด็กหนุ่มมองการกระทำเหล่านั้นก่อนยิ้มเย็น
“แกรับปากอย่างนั้นก็ดี แล้วหวังว่าคืนนี้แกคงไม่ทำให้ฉันผิดหวังนะ”
เด็กหนุ่มย้ำอีกรอบ ก่อนเดินไปอีกทางหนึ่งของงานพลางมองหาใครบางคนผ่านฝูงชนที่แออัดนี้ จนกระทั่งเห็นหญิงสาวร่างเล็กยืนกอดแขนคนร่างสูงโปร่ง อ้อนเซ้าซี้ขอตุ๊กตาตัวใหญ่ของรางวัลสำหรับผู้ที่ยิงปืนแม่นที่สุด
…..เป้าหมาย มาแล้ว…
เด็กหนุ่มยิ้มอย่างหมายมาด ดวงตาดำสนิทแฝงรอยยิ้มอันแสนเจ้าเล่ห์ดังเช่นหมาป่ากำลังจ้องจับเจ้าแกะน้อยที่แสนซื่อใสไร้เดียงสา เด็กหนุ่มเดินเข้าไปใกล้มากยิ่งขึ้นจนได้ยินการสนทนาอย่างชัดเจน
“ฉันจะเอาตัวนั้น ว่านยิงให้หน่อยสิ”
“ตัวนั้นเหรอ???”
ว่านถามคำยืนยันอีกครั้ง ปืนจุกน้ำปลาถูกเล็งอย่างประณีตก่อนเข้าเป้าไปราวกับจับวาง จนเขาได้ยินเสียงร้องเย้ลั่นจากคนข้างตัว
“พี่ครับ ขอหนึ่งชุดครับ”
เสียงที่ไม่คุ้นหูแต่รู้สึกคุ้นเคยในความรู้สึก รินหันไปมองด้วยความสงสัยก่อนยิ้มกว้างอย่างดีใจ เด็กหนุ่มเจ้าของนัยน์ตาคมดำสนิท ค้อมหัวเป็นเชิงทักทาย ทุก ๆ อย่างดูมีเสน่ห์ในสายตาของรินยิ่งนัก
“อ้าวน้องรินเหรอครับ พี่ก็นึกว่าเสียงของใครซะอีก แล้วนี่มากับใครเหรอครับ”
“รินมากับเพื่อนค่ะ ว่านนี่พี่กริน คนที่เราพูดให้ว่านฟังเมื่อวันนั้นไง …พี่กรินคะ นี่ว่านค่ะ”
รินทำหน้าที่แนะนำทั้งสองคนให้รู้จักกัน กรินทักทายว่านด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ว่านมองเด็กหนุ่มสีหน้าเฉยชาแต่ก็ค้อมหัวรับคำทักทายอย่างว่าง่าย
“ยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกัน พี่กริน”
“แล้วนี่น้องรินมาเที่ยวกันแค่สองคนเหรอครับ พี่ได้ยินพวกเพื่อน ๆ มันบอกว่า โรงเรียนของน้องรินส่งรถกระทงเข้าประกวดด้วยนี่?”
เขาถามพร้อมรอยยิ้มประดับบนใบหน้า ว่านหันไปสนใจตัวตุ๊กตาที่ตั้งวางเรียงรายบนชั้นวางก่อนประทับปืนเล็งอีกตัวหนึ่ง
“ค่ะ ตอนนี้รินก็เดินเล่นฆ่าเวลา รอประกาศผลตอนสี่ทุ่มกว่า ๆ ค่ะ”
“ถ้างั้นพี่ขออาสาพาเดินเที่ยวได้ไหมละครับ …หรือว่าน้องรินรังเกียจพี่??”
“ปะ…เปล่าค่ะ ใครจะกล้ารังเกียจคนที่เคยช่วยรินไว้ละคะ แหม…ก็ได้ค่ะให้พี่กรินพาเที่ยวก็ได้”
รินรีบปฏิเสธเป็นพัลวันเมื่อได้เห็นสีหน้าตัดพ้อจากคนขออาสา รอยยิ้มกว้างจึงปรากฏบนใบหน้าของเขาอีกครั้ง ว่านมองกิริยานั้นอย่างไม่สบอารมณ์กระแทกปืนลงโต๊ะเสียงดังโครม! จนหลายคนที่ยืนใกล้ ๆ พากันสะดุ้งโหยง
“ว่าน พี่กรินเขาจะพาเที่ยว ว่านจะว่าอะไรไหม?”
รินหันไปถามเพื่อน ว่านยักไหล่เอาไงเอากัน กรินผายมือเชิญรินให้เดินนำไปก่อน เขาเดินตามรั้งท้ายมองตามประกายในดวงตาแปลกเปลี่ยนไป
กรินเดินมาตีคู่กับริน เอาอกเอาใจหญิงสาวทุกอย่าง ว่านเดินตามตาขวางอยากจะเตะรุ่นพี่คนนี้ทิ้งไปไกล ๆ ตงิด ๆ แต่ติดที่สถานการณ์มันไม่อำนวย จึงได้แต่แยกเขี้ยวให้
“ทำอย่างกับหมาหวงก้าง”
คำพูดที่ไม่ต้องหันไปดูก็รู้ว่าเป็นของใคร ว่านตวัดสายตาไม่พอใจส่งให้ก่อนพยายามเดินแทรกกลางระหว่างริน และรุ่นพี่กริน แต่เหมือนจะไม่ประสบความสำเร็จเท่าไหร่ เสียงหัวเราะสดใสจากรินเมื่อรุ่นพี่คนนี้เล่าเรื่องตลกให้ฟังพลาง ๆ ยิ่งทำให้ว่านฮึดฮัดมากยิ่งขึ้น ผลักคนเดินชนเขาให้เซไปอีกทางหนึ่ง
“ดูท่ารินเขาจะชอบรุ่นพี่กรินคนนี้เข้าซะแล้วสิ”
แอ๊ดเกาคางพลางสันนิษฐานความเป็นไปได้ให้คนฮึดฮัดฟัง ว่านกระชากคอเสื้อเด็กหนุ่มเข้าใกล้ก่อนเอ่ยเสียงเหี้ยม
“เก็บปากของแกไว้กินข้าวอย่างเดียวเถอะ”
[‘พี่สุดหล่อค้าบ ….ช่วยรับโทรศัพท์หน่อยค้าบ’]
“สวัสดีครับ ผมกรินพูดอยู่ครับ”
เด็กหนุ่มกรอกเสียงลงโทรศัพท์บางเฉียบรุ่นใหม่ล่าสุด
“อืม….จะไปเดี๋ยวนี้แหละ” เขาหันมามองรินส่งยิ้มละไม “พอดีพี่มีธุระด่วน สงสัยคงต้องขอตัวก่อน น้องรินคงไม่ว่าอะไรนะครับ”
รินส่ายหน้า “ไม่เป็นไรค่ะ พี่กรินไปทำธุระเถอะค่ะ”
“งั้นพี่ไปก่อนนะครับ เอ่อ….” เขาทำท่านึกขึ้นได้ “ถ้าน้องรินไม่ว่าอะไรพี่ขออนุญาตโทรฯคุยกับน้องรินได้ไหมครับ”
“ไม่ได้!!!”
คนปฏิเสธเสียงเข้มไม่ได้มาจากคนถูกขอ แต่เป็นคนที่ยืนตาขวางให้ รินหันไปมองว่านก่อนหันไปตอบเด็กหนุ่ม
“ได้ค่ะ พี่กริน”
เขาโบกมือลาก่อนเดินหายลับไปกับฝูงชน รินมองว่านอย่างไม่พอใจแล้วทำท่าจะเดินไปอีกทาง ว่านรีบวิ่งไปดักหน้า
“เอ่อ…ริน คือ…แบบว่านไม่ได้ตั้งใจ แหม…ไอ้นั่นมันท่าทางขี้หลีจะตาย ว่านมองปราดเดียวก็รู้มันไม่ได้มาดีหรอก”
“แก้ตัวชัด ๆ ”
เสียงขัดจากแอ๊ดพร้อมแย้มรอยยิ้มที่เป็นต่อ ว่านถลึงตามองราวจะกินเลือดกินเนื้อ รินมองว่านอย่างไม่พอใจ
“ว่านไปพูดอย่างนั้นกับพี่เขาได้ยังไง พี่เขาดีกับเราจะตายว่านก็น่าจะให้เกียรติพี่เขาบ้าง”
“ก็ว่านไม่ชอบมันนี่”
รินถอนหายใจอย่างระอาดูท่าทางไม่ยอมแพ้ของว่านแล้ว คงทำให้สองคนนี้เข้ากันได้ยากเสียแล้วสิ
“เพราะพี่เขากำลังจะจีบริน แกเลยไม่ชอบ” แอ๊ดแอบกระซิบข้างหูให้รู้กันเพียงสองคน
“มึงไปเห่าไกล ๆ เลยไป เดี๋ยวจะหาเศษกระดูกให้แทะ ไป๊!!”
รินผละจากไป แอ๊ดยักคิ้วให้ก่อนเดินหนีไปอีกทางเพราะจะกลัวโดนลูกหลงของไอ้นี่เสียก่อน ว่านรีบเดินตามต้อย ๆ เหมือนหมาตามเจ้าของ
“รินฟังว่านก่อนสิ”
แต่รินไม่หยุด เดินต่อไปเรื่อย ๆ ว่านก็เดินตามต้อย ๆ ส่งตาละห้อยให้แก่คนที่เดินนำข้างหน้าแม้เธอจะมองไม่เห็นก็ตาม
“อ๊ะ ๆ ก็ได้ ต่อไปว่านจะไม่ทำกิริยาอย่างนั้น และไม่พูดพล่อย ๆ ต่อหน้าไอ้ … เฮ้ย พี่กรินเขาอีกแล้ว”
รินหันกลับมามองอย่างค้นหา แต่ก็พบเพียงสายตาดำ ๆ ซื่อ ๆ จริงใจ เหมือนหมาน้อยที่มองเจ้าของด้วยความซื่อสัตย์
“แน่นะ??”
รินถามย้ำอีกครั้ง ว่านพยักหน้ารับเร็วปรื๋อ จึงได้เห็นรอยยิ้มสดใสจากเด็กสาวร่างเล็กอีกครั้งหนึ่ง เขาถึงได้ถอนหายใจอย่างโล่งอก แขนเล็ก ๆ ตวัดเข้าเกี่ยวแขนของว่านก่อนเดินจูงไปดูโน่นดูนี่ตามประสา
จู่ ๆ รังสีอำมหิตแผ่พุ่งมาอย่างรวดเร็ว ขนในกายเขาลุกชันอย่างพร้อมเพรียง หันกลับไปมองข้างหลังก็เห็นเพียงแต่ผู้คนที่เดินขวักไขว่ไม่มีใครสนใจใคร คิ้วเข้มมุ่นเข้าหากันด้วยความสงสัย ก่อนปรับสีหน้าให้เป็นปรกติเมื่อได้ยินเสียงใส ๆ ร้องถาม
“มีอะไรเหรอว่าน?”
“ปะ…เปล่า ไม่มีอะไรหรอก เดินเที่ยวกันต่อเถอะ”
ว่านหันกลับไปมองอีกครั้ง ครุ่นคิดสับสนในใจก่อนปัดความคิดนั้นออกจากหัวอย่างรวดเร็ว หัวเราะอย่างร่าเริง ทั้งที่ในใจร้อนระอุด้วยเปลวเพลิงแห่งคาวเลือด
กรินเดินออกจากงานไปยังรถซีมูลีนรุ่นใหม่ล่าสุด มันขับทะยานจากพื้นถนนก่อนพุ่งละลิ่วขึ้นสูงเสียงเครื่องยนต์ขับฝ่าอากาศส่งเสียงหวีดหวิวให้ได้ยินเป็นระยะ
รอยยิ้มแฝงประกายบางอย่างคล้ายสุขสมหวังผุดขึ้นบนใบหน้าของชายหนุ่มที่จัดว่าหน้าตาดี ขนาดพระเอกหนังยังต้องชิดซ้าย ขาไขว่ห้างร้องเพลงฮึมฮัมอย่างอารมณ์ดี
รถคันนั้นลงจอดหน้าบ้านใหญ่หลังหนึ่ง เขาเดินลงจากรถมีหญิงสาวในชุดคลุมท้องเข้าโอบกอดชายหนุ่มด้วยความคิดถึง
“มาแล้วเหรอคะ วุฒิ นึกคุณว่าจะปล่อยให้ หญิง รอทั้งคืนแล้วเสียอีก”
วุฒิ??? ………. เขาชื่อ…กริน…ไม่ใช่???
“ผมจะปล่อยให้แม่ของลูกนั่งรอทั้งคืนได้ไงล่ะครับ นี่ผมเพิ่งเคลียร์งานเสร็จก็มาหาคุณปุ๊บ เข้าไปในบ้านดีกว่าอากาศเย็นเดี๋ยวคุณจะไม่สบาย”
กรินโอบกอดหญิงสาวก่อนปิดประตูตามหลัง ทิ้งทุกสรรพเสียงภายนอกให้ว่างเปล่า
ชายหนุ่มโอบหญิงสาวให้เอนตัวนอนบนเตียง ห่มผ้าคลุมให้แล้วจุมพิตบนหน้าผากอย่างแผ่วเบา
“หลับฝันดีนะครับ”
หญิงสาวยิ้มตอบแล้วหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข ไม่ทันได้เห็นประกายบางอย่างจากดวงตาของเขา ถ้าหากเธอเห็นเธอคงจะไม่มีวันอยากจะรู้จักกับเขาแน่นอน
ใบมีดคมวาวตวัดวาบเข้ามาในมือราวกับนักมายากล แสงสะท้อนจากโคมไฟที่ห้อยระย้าบนฝ้าเพดานทำเอาหญิงสาวเคืองตาลืมตามองก่อนเบิกตากว้างถดถอยหนีอย่างหวาดกลัว
“วุฒิ คุณจะทำอะไร???”
ใบหน้าอันหล่อเหลาราวเทพบุตรที่เธอเห็นในยามนี้มันไม่ต่างจากปีศาจที่สิงสู่ในร่างมนุษย์…..
เขาก้าวเข้าหาเธอแช่มช้าหากแต่กลับมีไอเย็นทะมึนล้อมรอบตัวเขาไว้ จนหญิงสาวสั่นด้วยความกลัวอย่างระงับไม่อยู่ขณะที่ถดถอยหนีลงจากเตียง แต่เขากลับมาดักหน้าราวกับจะรู้ใจเธอดี
“ผมขอโทษ หากแต่เป้าหมายบางอย่างทำให้ผมต้องยอมเสียสละ …ลูก และ คุณ”
ฉวัะ!!!
กรี๊ดดดด!!!
เลือดแดงสดทะลักไหลจากปากแผลตรงท้องกระเด็นจนเปื้อนร่างเขา รอยยิ้มแห่งความสุขราวปีศาจฉายบนใบหน้า เขายืนหลับตาพึมพำบางอย่างสักพัก ควันสีขาวก็พวยพุ่งจากร่างของหญิงสาวท้องกลม มันรวมกันจนเป็นรูปร่างหน้าตาคล้ายหญิงสาวที่นอนตาเบิกกว้างบนเตียงที่แดงฉานไปด้วยเลือด อีกมือหนึ่งเธอจูงเด็กเล็ก ๆ มองดูเขาสายตาว่างเปล่า
ปีศาจในร่างมนุษย์ยื่นมือเข้าหาร่างทั้งสอง มือทั้งสามผสานกันแน่น
“….พาผมไปหน่อย….”
ทั้งสองทำตามอย่างว่าง่าย จูงชายหนุ่มให้เดินเข้าลำแสงสีทอง แต่ทันทีที่เขาก้าวเข้าลำแสงเส้นนั้นกลับเหมือนมีอะไรบางอย่างดีดเขาให้ออกมา ลำแสงหดวูบหายลับไปจากสายตา
…ไม่พอ ….พลังยังไม่พอ….
เขาพึมพำพลางโคลงหัว เดินออกจากบ้านหลังนั้นอย่างหมกมุ่นในห้วงความคิด
ประตูรถเปิดออกให้ชายหนุ่มเดินขึ้นรถ โลหิตแดงฉานส่งกลิ่นคาวอันไม่สบอารมณ์พลันสลายหายไปอย่างรวดเร็ว เขายกมือขึ้นดีดดังเป๊าะ!!
พรึ่บ!!
บ้านทั้งหลังจมอยู่ภายใต้กองเพลิงอันร้อนแรงที่ลุกโชนอย่างฉับพลันไม่มีที่มา ทำลายทุกสิ่งทุกอย่างให้วายวอดไปต่อหน้าภายในพริบตา
“ไฟไหม้!!”
เสียงตะโกนอย่างตื่นตระหนก ของบ้านที่อยู่ข้าง ๆ เรียกให้แสงไฟบริเวณนั้นติดพรึ่บขึ้นมาดูสถานการณ์ แล้วเหตุการณ์แสนโกลาหลก็เกิดขึ้น
……จนไม่มีใครสนใจรถซีมูลีนคันงามที่แล่นจากจุดเกิดเหตุไปอย่างลอยนวล…..
++__++__++__++__++__++__++__++__++__++__++__++__++__++__++__++__++__++__++__++__++__++__++__++
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น