เก็บของงงง

ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ

 

หากนับเป็นเวลา ก็เป็นห้วงเวลาที่ห่างไกลจนเลือนลาง

แต่นั้นไม่ได้มีผลอะไร

 

เด็กผู้หญิงผมสีฟางอ่อน ตากลมโต ตัวน้อยๆ

รอยยิ้มของเธอยังแจ่มชัดในดวงตาของผม

 

 

               “นักเรียนเคารพ”

               เสียงของเธอบอกทำความเคารพเป็นสัญญาณของการเริ่มโฮมรูม เธอเป็นหัวหน้าชั้น ป.3/2 เป็นเด็กหญิงที่สดใสคนหนึ่ง มนุษย์สัมพันธ์ดี เป็นที่รักของคนอื่นๆไม่ว่าจะกับเพื่อนๆหรือคุณครู ไม่น่าแปลกใจเลยที่ทุกคนจะจดจำเธอได้ไม่เว้นแม้แต่ผมที่ไม่สุงสิงกับใคร

                ผมสีฟางอ่อน ยามต้องแสงประกายเป็นสีทอง ดวงตาโตสีเดียวกัน จมูกกับปากเล็กๆที่มักแต้มยิ้มอยู่เสมอ สดใสและเปล่งประกาย

                เธอเหมือนดวงอาทิตย์ที่เพื่อนๆมักโคจรอยู่รายล้อม

 

เธอทำให้ผมรู้อะไรหลายๆอย่างมากขึ้น

ว่าโลกเรานั้นไม่ได้ซ้ำซากและน่าเบื่ออย่างที่ผมคิดเลย

 

เธอทำให้ผมรู้จักการเปลี่ยนแปลง

โลกเราสามารถเปลี่ยนแปลงไปในทางที่โหดร้ายได้เสมอ

ไม่เว้นแม้แต่เธอผู้สดใส ก็กลับกลายเป็นผู้หญิงเซื่องซึมที่เอาแต่ร้องไห้

 

มันเริ่มต้นจากวันหนึ่ง วันที่ไม่มีเธอบอกทำความเคารพ กับโต๊ะเรียนที่ว่างเปล่าของเธอ