โอ้ความรัก....

ลำดับตอนที่ #3 : Love3:ไม่คาดฝัน

หลังจากรู้ผลสอบแล้ว หมาและทันต่างก็พากันไปหาอะไรทำฆ่าเวลาเพื่อรอณัทที่กำลังสอบซ่อม
ทั้งคู่จึงไปชวนเพื่อนต่างห้องมาเตะบอลวงด้วยกัน
และก็จะเป็นแบบเดิมๆที่เพื่อนต่างห้องก็จะถามคะแนน
ทั้งกลุ่มต่างก็คุยไปเดาะบอลไป
จนมาถึงมอสหนุ่มที่อยู่ห้อง3
ทำให้ทันสนใจที่จะคุยมาบ้าง(เนื่องจากเผื่อว่าเค้าจะได้รู้อะไรเกี่ยวกับเนียร์มากขึ้น)

"ห้องกุผ่าน5คน"มอสบอกแบบเซงๆ

"แล้วเอ็งห้องเดียวกะเนียร์ใช่ป่าววะ"ทันถามต่อ

"เออช่าย...ว่าแต่เมิงได้เท่าไหร่วะทัน"มอสตอบพร้อมถามต่อ

"24...."ทันตอบ

"เก่งโคตร"เพื่อนในกลุ่มที่เหลือรวมทั้งมอสต่างตะลึงนิดหน่อยกับคะแนน

"แตใครจะสู้เนียร์ได้ป่าววะ"มอสบอกต่อ

"ทำไมวะ"เพ หนุ่มอีกคนสูงราวๆ170 ผิวดำถาม

"เต็มทั้งฟิสิกส์ เคมี ดวงดาว ชีวะได้58/60"มอสบอก

"ฮ่าๆๆๆๆ"หมาหัวเราะขึ้นทันที

"ขำไรวะ"มอสถาม

"ก็วันนี้ไอ้ทันแม่มเข้าไปขอเบอร์เนียร์"หมาบอก

"เหอะๆๆ กุว่ายาก"มอสบอก

"ช่างเหอะๆ"ทันรีบจบเรื่อง



จากนั้นผ่านไปราวๆ1ชม.กว่าๆณัทก็สอบซ่อมเสร็จพร้อมกับลงมาหาเพื่อน
สีหน้าของณัทดูดีขึ้นกว่าเดิมแต่ก็ยังคงมองออกว่าณัทยังเซ็งไม่หาย

"สอบซ่อมเป็นไงวะ"หมารีบถามเพื่อนทันที

"อาจารย์ให้จับคู่ทำโจทย์5ข้อจับฉลากเอา ถ้าตกอีกก้อคือตก"ณัทบอก

"แล้วแกคู่ครายวะ"ทันถามต่อ

"คู่ไอ่พิช"

"แล้วเป็นไงมั่งวะ"หมาถาม

"ก็ออเค ตอนแรกพิชมานก้อทามหมดเลยหว่ะ พอเส็ดข้าก้อเอามาดู แม่ม คูณเลขผิด รูท3กะรูท2คูณกันได้รูท6 ข้าแทบงง แต่ที่เหลือมานก็ถูกอ่านะ"ณัทตอบเพื่อน

"เออๆๆพอเรื่องสอบ แล้วเย็นนี้ไปเที่ยวไหนดีวะ"หมาถามเพื่อน

"ข้าอยากไปดูของฟิตเนสหน่อย"ณัทบอก

"ข้าอยากไปร้องเพลงหว่ะ"หมาเสริม

"แต่ข้าอยากกลับบ้านไปนั่งเล่นเกมส์"ทันสวนเพื่อน

"แล้วจะเอาไง"หมาถาม

"ไม่ต้องเอาไง ดูท่าวันนี้ไอ่ทันชวนแมร่งทามไรมานคงไม่ทามหรอก ดูอาการมานหนักแล้ว"ณัทบอก

"เออ...ว่าไงวะทัน"หมาถาม

"พวกเอ็งจะไปก็ไป เหนื่อยหว่ะ"ทันรีบบอกเพื่อน

"เอองั้นพวกข้าไปนะเว้ย จะตามมาทีหลังก็ได้นะ"หมาบอกเพื่อน

"เออๆๆๆบายยย"

จากนั้นหมากับณัทก็เดินออกจากรร.ไป
ราวๆ1/2ชม.ต่อมาทันเองก็กำลังจะกลับบ้าน
เค้าเดินออกมาหน้ารร.ตรงป้ายรถเมล์
ช่างเหมาะเหม็งอะไรเยี่ยงนี้ เนียร์กำลังยืนอยู่คนเดียว
ทันคิดว่าสบโอกาสที่จะได้คุยตัวต่อตัวแล้ว แต่ขณะที่กำลังจะเดินเข้าไป
ก็มีเหล่าสาวๆ4-5คนกรูเข้ามาหาเนียร์ทำให้ทันต้องหยุดตัวเองไว้ก่อน
สาวๆเหล่านั้นคือเพื่อนของเนียร์นั่นเอง และแต่ละคนทันก็รู้กิตติศัพท์เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ได้แก่
กุล มาจากห้องคิงตอนม.ต้น บ้านฐานะรวย เรียนเก่ง
แป้ง มาจากห้องโครงการพิเศษ พ่อทำธุรกิจ เรียนก็เก่งอีก
ตุ๊ก มาจากห้องคิง พ่อเป็น ผอ.ใน รร.รัฐในกทม. เรียนอ่อนที่สุดในกลุ่ม เกรดที่รู้มาคือ3.96 *_*(เว่อร์แมะ)
ปิ๊ก ย้ายมาจาก รร.เอกชน เพราะฉะนั้นฐานะคงไม่ต้องพูดนะ เหอๆๆๆ
ตาล อดีตที่1ของระดับตอนม.3 พ่อ-แม่เป็นทหารระดับนายพล-นายพัน
ด้วยออฟชั่นติดตัวของเพื่อนๆเหล่านี้ทำให้ทันไม่กล้าเข้าไปคุยดุ่มๆแน่
คิดแล้วทันก็หันกลับมาดูตัวเองมั่ง
พ่อรับราชการ แม่เป็นแม่บ้าน เรียนก็พอใช้(3.65)แล้วไปเทียบกับคุณเธอเหล่านั้น โดยเฉพาะเนียร์ เหอะๆๆๆฟ้ากะสนามบินก็พอ
แต่ทันไม่ใช่คนที่จะหนีนี่นะ เขาทำเป็นนั่งรอรถแล้วแอบฟังสาวๆคุยกัน

"ไปเดอะมอลล์ ด่วนๆๆๆ"แป้งบอกเพื่อน

"แล้วจะไปทำไรอ่า"เนียร์ถาม

"เยอะแยะ จะทำไรล่ะ"ตาลเสริมต่อ

"แดกสเวนเซ่น"กุลบอกเพื่อนๆ

"เออ ไม่ได้กินนานแล้วนิ"แป้งว่า

"งั้นตกลงไปเดอะมอลล์แหละนะเพื่อนๆ"ปิ๊กสรุปปิดท้าย

"เอ่อ....เราไม่ไปนะ"เนียร์แทรกขึ้นมา

คำพูดที่เนียร์พูดทำให้ทันหูผึ่งทันที เค้าคิดไว้ว่าถ้าเพื่อนหล่อนไปกันหมดแล้วทิ้งเธอไว้ก็เป็นโอกาสเหมาะแก่การชวนคุย


"อ่าว ไมอ่า"เพื่อนที่เหลือถาม

"คือ เด๋วพ่อเรามารับอ่า โทษนะ"เนียร์ตอบเพื่อนด้วยสีหน้าขอโทษนิดหน่อย

พ่อมารับ...???ทันเซงอีกรอบ ยังงี้ให้เนียร์ไปเดอะมอลล์กับเพื่อนแล้วเค้าตามไปซุ่มจะดีกว่าอีก

"อืมๆ งั้นเราไปนะบายยย"เพื่อนๆพูดจบก็เรียกแท๋กซี่ที่ผ่านมาพอดีแล้วก็ออกจากป้าย รร.

แล้วก็เหมือนฟ้าเป็นใจ เมื่อหน้ารร.ขณะนั้นมีเด็กม.ต้นอยู่ราวๆ4-5คนรวมกับเนียร์และทันก็เป็น7คน
ทันคิดไว้ว่าช่วงที่เธอรอพ่อมารับ น่าจะหาโอกาสคุยกับเธอซักหน่อยไม่งั้นก็ไม่รู้จะไปคุยตอนไหน
ก่อนที่ทันจะได้เริ่มคุยเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นเสียงเพลงลูนี่ย์ ตูน
ทันรีบหยิบมือถือตัวเองมาดู แต่ปรากฎว่าไม่ใช่
กลับกลายเป็นโทรศัพท์ของเนียร์
---ว้าว..เสียงเรียกเข้าตรงกันชิหาย---
---บุพเพอาละวาดป่าววะ---
ทันคิดในใจ

"ฮัลโหล พ่อเรอะ มีไรคะ"เนียร์ถามทางโทรศัพท์และแน่นอนว่าทันก็ไม่พลาดที่จะแอบฟัง
เนียร์ยังคงคุยอยู่และทันก้อแอบฟังไปเรื่อย
จนกระทั่งประโยคสุดท้ายของเนียร์

"เด๋ววันนี้หนูกลับเองนะพ่อ หวัดดีค่ะ"เนียร์พูดจบก้อวางโทรศัพท์

กลับเอง...งั้นก้อโป๊ะเช๊ะ   ทันคิดในใจ เอาวะ..เป็นไงเป็นกัน

"นาย..คนที่มาขอเบอร์เราเมื่อตอนกลางวันนิ"เนียร์ถามก่อนที่ทันจะได้เปิดฉากคุย

"ห้ะ...อ๋อ เอ่อ ช่ายๆๆๆ"ทันตอบ

"แล้วไม่กลับบ้านเหรอ"

"อือ รอคนอยู่"

"รอใครอ่า"

"อ่า.....เพื่อน แต่ขี้เกียจรอแระ"

"อืม"

"เสียงมือถือเธอเหมือนเราเลยอ่า"

"จิงเหรอ เสียงลูนี่ย์ ตูนอ่านะ"

"อือ"

แล้วทั้งคู่ก้อเงียบไปครูหนึ่ง

"แล้วเนียร์ไม่กลับบ้านเหรอ"ทันเริ่มเป็นฝ่ายถามมั่ง

"ยัง พึ่งบ่ายโมงเอง"

"ก้อนะ ปกติวันนี้เราเรียน รด. แต่มานครบแล้วเลยว่างอ่า"

"อือ แล้วบอกทำไม"

"โห โทษก้อได้"

"ล้อเล่นน่า เออนี่ ทันรู้จักที่เที่ยวอื่นนอกจากเดอะมอลล์กะเมเจอร์ป่ะ"

"ที่อื่นเหรอ อืม....ก้อที่รู้ก้อเซนทรัลลาดพร้าวอ่าแล้วก้อ."

"พอๆๆๆ แค่เซนทรัลลาดพร้าวนั่นแหละ"เนียร์รีบหยุดทัน

"อืม ก้อนั่งรถสาย52ป้ายหมอชิตตรงหลังรร.ได้นะ ไม่ก้อ69 อืม นั่นแหละ"

"อืม แต้งกิ้ว"

"มะเปงไร"

"งั้น นายพาเราไปหน่อยดิวันนี้อ่า"

"ห้ะ ให้เราพาไป"

"อืม ไม่ไปก้อได้นะท่ามันยุ่งยากนักอ่า"

"เอ่อ ...... ไม่ยุ่งหรอก ไปก้อไปดิ"

"งั้นไปเลยละกาน อ้อ ออกค่ารถด้วยนะ"

"ห้ะ....เอาไงก้อเอา"

แล้วทันก้อเรียกแท็กซี่มาแล้วไปด้วยกันกับเนียร์
ทันยิ่งงงหนักกว่าเมื่อกลางวันอีก
นิสัยของเนียร์ผิดกับที่เค้าคิดไว้เยอะ
จากที่คิดไว้ว่าจะหยิ่งกลับเป็นคนคุยง่าย
แต่ไอ้การชวนไปเที่ยวตั้งแต่วันแรกที่คุยกานไม่ถึงครึ่งชม.เนี่ย
มันอยู่เหนือความคาดหมายของทันไปหน่อยแหละ
เอาเป็นว่า เป็นไงเป็นกันล่ะคราวนี้......