คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [AliceByebe]HUNHAN-I WANT TO FREEDOM 70%
Title : I WANT TO FREEDOM
Autor : ALICE BYEBE
Status : 70%(3266คำ)
Fandom : EXO
Pairing : Luhan & Sehun
Rating : PG-R(เป็นเรตที่ไม่แน่นอนนะคะมีบางฉากอาจมีR
เล็กน้อยแต่ทางเราตัดทิ้งเกือบหมดแล้วเหลือแต่เรตPGนะคะ)
เพียงแค่ รัก เท่านั้นเอง อยากได้เธอมาเป็นคน รัก ของฉันเท่านั้นเอง รัก ฉันเหมือนที่ฉัน รัก เธอ ขอแค่เธอตอบกลับมาว่า รัก...และเราจะอยู่ด้วยกัน ตลอดไป…..
[Luhan Part]
“พ่อฮะเดี๋ยวผมขอไปเดินเล่นข้างนอกนะฮะ”
“อย่าเย็นเชียวล่ะ เดี๋ยวจะมีแขกมานอนบ้านเราด้วย”
“ฮะ~~~~ ผมรู้แล้วฮะ เดี๋ยวกลับมานะฮะ” สวัสดีครับผม ลู่หาน ยินดีที่ได้รู้จัก ผมอาศัยอยู่กับพ่อและแม่ที่บ้านหลังพอดีๆกับเราทั้งสามอยู่หลังหนึ่ง นับว่าพวกเราทั้งสามอยู่อย่างมีความสุขจริงๆ แต่ผมกับมีความสุขยิ่งกว่า...เมื่อไม่ได้เจอคนๆนั้น “เฮ้อ.....สดชื่นจัง” ผมพูดไปขณะที่ฝีเท้าของตัวเองกำลังเดินบนถนนจนเริ่มไกลจากตัวบ้าน ผมก็เลยหันไปมองบ้านของตัวเองเพื่อจะได้หายสงสัยระยะความไกลที่มันจะไกลจริงๆหรือเปล่า....และมันก็ไกลจริงๆ แต่อยากเดินมากกว่านี้อีก และทันใดนั้นเองขณะที่ผมจะหันหลังไปเดินต่อ...สายตาของผมก็สะดุดเข้ากับสายตาคมของใครบางคนที่ผมคุ้นเคย ผมสีควันบุหรี่อ่อนๆเนื้อกายสีขาวนวลราวกับหิมะที่ผมเคยสัมผัส และนัยน์ตาสีน้ำตาลที่กำลังจับจ้องมาที่ผม..... ผมจำได้....ว่าเขาเป็นใครและจำได้ดีเลยด้วยซ้ำ....และมันก็ไม่ใช่แน่ที่ผมจะดีใจที่ได้เจอเขาเหมือนคนทั่วไปที่เจอเพื่อนสนิทแล้วจะกระโดดกอดกันเลย....แต่เพียงแค่ผมก้าวขาไม่ออก...ที่จะวิ่งหนีปีศาจตรงหน้าผมก็เท่านั้น
“ไง...ฮยองคิดถึงผมมั้ย ” ทันใดนั้นเองน้ำตาของผมก็เริ่มไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้างหลังจากที่มันยังอยู่ที่ขอบตา เขาเดินมาหาผม ผมรีบก้าวถอยหลังหนีและหันหลังวิ่งไปพร้อมๆกัน...ไม่เอา!!! มันต้องไม่ใช่แบบนี้!!!
หมับ!!!
“แต่ผมคิดถึงฮยองมากเลยนะ” คนตัวสูงกอดจากทางด้านหลังของผม....ผมเบิกตากว้างด้วยความตกใจและตัวสั่นไปพร้อมๆกันก่อนที่ร่างกายของผมจะหันไปเผชิญหน้ากับคนข้างหลังโดยฝีมือของเขา
“ร้องไห้แบบนี้...แสดงว่าคิดถึงผมใช่ม้า ^^”
ร่างสูงยิ้มพร้อมนำนิ้วโป้งของตัวเองเช็ดคราบน้ำตาของผม รอยยิ้มที่เหมือนจะดีใจที่ได้เจอกันคนทั่วไปๆอาจจะมองแล้วดูน่ารัก....แต่ผมไม่...ยิ่งเขายิ้มมากเท่าไหร่ความเลวร้ายย่อมเกิดขึ้นมากเท่านั้นจึงไม่แปลกที่ใบหน้าของผมตอนนี้กำลังกลัวอยู่
“ซะ เซฮุน...นายมาที่นี่ ได้ยังไง”
ผมพูดกับคนตรงหน้าด้วยเสียงที่สั่นเทา และพยายามนำมือของตัวเองดันแผ่นอกของคนตรงหน้าให้ถอยไปห่างๆแต่ยิ่งดันเท่าไร่เขากับกอดแน่นยิ่งขึ้น “ผมมาได้ไงไม่สำคัญ...การที่ได้เจอฮยองสำคัญกว่า” ร่างสูงโน้มหน้าของตัวเองไปเกยบนไหล่ของผมทำให้คางของผมไปชนกับไหล่ของร่างสูงเช่นกัน เสมือนเรากอดกันนั่นเองแต่เพียงแค่ผมกำลังร้องไหกับการกลับมาครั้งนี้ของเขา.....ไม่อยากเจอเลย...และในที่สุดเสียงของร่างสูงก็ปลุกความกลัวของผมอีกครั้ง
“รอยรักของเรายังอยู่มั้ยครับ”
ร่างสูงผละจากอ้อมกอดของตัวเองออกมาและจับข้อมือของผมยกขึ้นมาดูก่อนที่ผมจะสังเกตสายตาของเขาที่หันมามองผมแล้วเขาก็ยิ้มขึ้นมา และก็ก้มลงถลกแขนเสื้อขึ้นจนเห็นรอยแผลเก่าที่มองก็รู้ว่ามันอ่านว่าอะไร...SEHUN “อ่า ยังอยู่..ผมรักฮยองจัง” ร่างสูงโน้มริมฝีปากของตัวเองลงมาประทับกับข้อแขนที่เขียนชื่อเขาอยู่และทำการเลียมันเหมือนเชิงจะแกล้งผมยังไงอย่างงั้น “ซะ เซฮุน ปล่อยนะ” ผมไม่ได้อยากจะออกเสียงแบบนั้นซะหน่อยแต่มันอดใจไม่ไหวเมื่อร่างสูงผละจากข้อแขนแล้วยืดตัวขึ้นพยายามจะจูบผม แต่ผมเอามือดันร่างสูงให้ถอยออกไป...เหมือนเขาจะจิ๊ปากเล็กน้อยแต่ก็ยังยิ้มออกมาอยู่ดีเพราะมือของเขายังคงอยู่ที่เอวผมอยู่เลย
“ถ้าฮยองบอกรักผม...แล้วผมจะปล่อยฮยองให้เป็นรางวัล” ร่างสูงยิ้ม
“ฉัน...”
ขัดกับผมที่รู้สึกกลัวไปหมด..สั่นเทาไปทั้งร่างกายเพียงเพราะคำพูดที่ไม่อยากจะพูดอีกเป็นครั้งที่ร้อย “หืม...” พระผู้เป็นเจ้า ทำไม...ทำไมต้องเป็นผม...ผมกลัวรอยยิ้มนั่น ผมกลัวเขา ผมกลัวการกระทำทุกฝีก้าวของเขา ผมหนีมาได้ทั้งชีวิตแต่ทำไม.....ทำไมพระเจ้าถึงกลั่นแกล้งผมถึงเพียงนี้
“ฉะ ฉันรักนาย!!!!”
อยากจะร้องไห้...เหมือนคำๆนี้เป็นคำที่ต้อนรับปีศาจที่สุดแสนจะร้ายกาจให้เข้ามาข้างใน ข้างในตัวผม ร่างกายผมและหัวใจของผม......อีกครั้ง
.
.
‘ยินดีต้อนรับสู่บ้านหลังนี้นะจ้ะเซฮุน’
ที่แท้....แขกที่จะมาบ้านเรา..ก็คือเขานี่เอง
“แม่..แล้วเซฮุนจะนอนไหนดีล่ะห้องไม่พอด้วย” คุณพ่อถามภรรยาของตัวเองในขณะที่พวกเรา...ทั้งสี่คนกำลังกินข้าวโต็ะเดียวกัน ซึ่งผมกับเซฮุนนั่งข้างกัน “ไม่เป็นไรหรอกครับ...ผมนอนกับลู่หานฮยองก็ได้” ผมเบิกตากว้างด้วยความตกใจในขณะที่กำลังตักน้ำซุปเข้าปากเพียงเพราะต้องหยุดชะงักเมื่อร่างสูงที่นั่งข้างๆพูดขึ้น “ผมนอนข้างล่างเองฮะและให้เซฮุนนอนที่ห้องผมแทน” ผมจึงเสนอความคิดออกไปจนทำให้คนนั่งข้างๆมองตาขวางมาทางผม
“ถ้าฮยองนอนข้างล่างผมก็จะนอนด้วยคนถ้า คุณอากับคุณน้าไม่ว่าอะไรนะครับ”
ร่างสูงยิ้มแต่จิตใจกำลังคิดอะไรอยู่จนผมที่ได้ยินนั้นต้องก้มหน้ากำมือตัวเองบนหน้าตักเหมือนกังวลอะไรอยู่...ทำไงดี “งั้นก็ได้จ้ะ” เสียงของแม่พูดเหมือนกับคิดอะไรในใจว่าคงไม่มีอะไร..ก็แค่เด็กๆอยากนอนด้วยกัน
“แต่แม่ฮะ...ผมต้อง”
“จ้าๆ แม่รู้อยู่แล้ว. ลู่หานให้น้องเขานอนห้องของลู่หานแล้วกัน แล้วตัวเองก็นั่งทำงานอยู่ข้างล่าง ถ้าเสร็จแล้วก็มานอนเป็นเพื่อนน้องนะ ”
“ฮะ” ผมก็ทำได้แค่เงียบและตอบกลับไปด้วยเสียงที่แผ่วเบา....
. . . เอี้ยดดดด
“นี่จ้ะ ห้องของลู่หาน...ตามสบายนะจ้ะมีอะไรเรียกลู่หานที่อยู่ข้างล่างได้นะ..แม่ขอไปนอนก่อนนะจ้ะ” “ครับ” ร่างสูงส่งยิ้มให้ผู้เป็นแม่ของร่างบางอย่างอ่อนโยนจนแม่หายลับตาเดินลงบันไดไป ก่อนที่ร่างสูงจะหยิบกระเป๋าของตัวเองและเดินเข้าไปไหนห้อง
“ไม่เห็นมีรูปเราเลย...ทำแบบนี้กับสามีได้ยังไงเนี่ย” ร่างสูงวางกระเป๋าลงบนพื้นก่อนที่จะเดินสำรวจรอบๆห้องของว่าที่ภรรยาของตน คุณรู้มั้ย...เซฮุนเฝ้ารอลู่หานมานานแค่ไหน นานจนนับไม่ถ้วน นานสักจนควบคุมตัวเองไม่ได้ ร่างสูงไม่ได้นึกถึงอะไรเลยนอกจากร่างบางที่มีนามว่า ‘ลู่หาน’ ร่างกายที่บอบบางน่าขย้ำสักให้เละ เนื้อกายสีขาวสดถ้าถูกแต่งเติมให้มีเลือดสีแดงยิ่งสวยยิ่งขึ้น นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มเหมือนร่างสูงถ้ามีน้ำตาสักนิดก็ยังดีและสิ่งๆหนึ่งที่ยิ่งเป็นการปลุกอารมณ์ของร่างสูงอยากดีนั่นก็คือ เสียง เสียงครางหวานที่กรีดร้องอ้อนวอนให้หยุด แต่ร่างกายกับสวนกับคำพูด ถ้ามาที่นี่ต้องไม่ทำแบบนั้นกับร่างบาง....เฮ้อ...เสียดายจัง.....งั้นเอาแบบไหนดีนะที่เหมือนจะต้อนรับสามีมาหาภรรยาถึงที่ 니가 있는 곳에 나도 함께 할게.. ไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหน ฉันก็จะอยู่ที่นั่นด้วย 니가 가는 곳에 나도 함께 갈게.. ไม่ว่าคุณจะไปที่ใด ฉันก็จะไปที่นั่นด้วย
“...หอมจัง”
ผมหยิบเสื้อของคุณภรรยาในตู้เสื้อผ้ามาสูดดมให้หายคิดถึง เสมือนกำลังกอดร่างบางอยู่ มันไม่ง่ายเลยนะที่จะต้องอดทนไม่คว้าร่างบางเข้ามากำชับกอดได้ในขณะที่ใกล้แค่เอื้อมแบบนั้น
“ไปอาบน้ำซักหน่อยดีกว่า” ก่อนที่จะปาเสื้อตัวนั้นลงบนพื้นอย่างไม่ใยดี เพราะ..ยังมีอะไรที่น่าสนใจกว่าเสื้อของร่างบางอีก... .
.
.
.
“เฮ้อ....จะยอมอยู่ยันเช้าเลยแล้วค่อยนอนทีตอนบ่ายแต่ก่อนจะนอน...ทำไมงานมันเยอะอย่างงี้ละ!!!!!” ผมพูดไปพร้อมกับนำแผ่นหลังของตัวเองชนกับโซฟาแล้วยืดเส้นยืดสายพลางนำนิ้วมือทั้งห้าของตัวเองนั้นนวดคลึงที่หน้าผากเพื่อบรรเทาอาการปวดหัว แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมสนใจมากกว่าและยอมทำแบบนี้ นั้นก็คือ.... ผมไม่อยากเจอหมอนั่น
“อ๊ะ!! ซะเซฮุน นะ นาย..”
ไม่ทันที่อาการปวดหัวของผมจะหายสิ่งที่น่าปวดใจมันก็มาพร้อมกับอาการหวาดกลัว เขากอดผม...จากที่หลวมๆอยู่ตอนแรกกับแน่นขึ้นเรื่อยๆ จนผมเริ่มจะหายใจไม่ออกและต้องเอามือของตัวเองดันเขาให้ออกไปจนเขาล้มลงกับพื้น“ทำอย่างงี้กับสามีได้ไงอ่ะ” เซฮุนลุกขึ้นจากพื้นทำให้เขาสูงกว่าผมเนื่องจากผมนั่งอยู่บนโซฟา ถึงแม้ว่าเขาจะพูดแบบนั้นแต่ เขาก็ยังมองมาทางผมอย่างเจ้าเล่ห์เหมือนคิดแผนการอะไรไว้ในหัว....จนสายตาของผมก็ไปสะดุดกับมือของเขาที่ถืออะไรสักอย่าง... มีด...ใช่เขาถือมีด
“เรามาสร้างรอยรักกันอีกรอยกันเถอะ...ฮยอง”
ร่างสูงยิ้มสยอง ส่งสายตาอันน่าหวาดกลัวมาทางผม “...อะ..มะไม่!!! ” ผมเบิกตากว้างเพราะความกลัวและทำอะไรไม่ถูก สองแขนถูกร่างสูงรวบไว้ไม่ให้ขยับหรือดิ้นไปไหน ไม่ทันไรข้อมือของผมก็ถูกล็อกด้วยกุญแจไขว่ไว้ด้านหลังโดยฝีมือของคนตรงหน้าที่เอื้อมมือมาล็อกเองกับมือ “มะ ไม่นะเซฮุน ไม่เอา มะ มันเจ็บ ” ผมส่งสายตาอ้อนวอนเขาพร้อมกับถูกผลักให้ลงไปเนียบกับพื้นโซฟา ตอนนี้มือของร่างสูงที่ถือมีดอยู่นั้นกำลังลูบไล้วนไปมาตามร่างกายของผม ทำให้สิ่งที่น่าหวาดเสียวและความกลัวนั้นผสมผสานกันในร่างกายของผม “แล้วฮยอง...ทำไมถึงหลบหน้ากันละ...รู้มั้ยผมคิดถึงนะ” มือของเขา....มือของเขาที่ถือมีดอยู่นั้นก็มาหยุดอยู่ที่อกด้านซ้ายของผมในขณะที่นั่งบนหน้าท้องผม “ซะ เซฮุน...เจ็บ ปล่อยฉันไปเถอะ”ผมอ้อนวอนขอคนตรงหน้าให้ปล่อยผมไป ทั้งๆที่รู้คำตอบอยู่แล้วแท้ๆ “ทำนิดเดียวเอง...ฮยองไม่เจ็บหรอกเห็นมั้ยผมก็ทำมาแล้วด้วย ^^ ” ร่างสูงยิ้มอย่างมีความสุขพร้อมกับดึงปกเสื้อให้ลงมาในระดับที่ทำให้สายตาผมมองเห็น รูปหัวใจ...
“อะห้ะ...หัวใจที่เหลือก็แค่วาดลงบนตัวของฮยอง....และผมกับฮยองก็จะเชื่อมกัน รักกัน...ตลอดไป ”
ร่างสูงยิ้มสยอง ก่อนที่จะถลกเสื้อของผมขึ้น...และเริ่มบรรจงปลายมีดลูบไล้วนไปมาแถวบริเวณหน้าอกของผม “มะไม่..เซฮุน หยะ อย่า!!!!” ผมเริ่มตะคอกใส่ร่างสูงที่กำลังยิ้มสยองบนร่างกายของผมไม่เอาต้องไม่ใช่แบบนี้!!!!!! จึก!“อ้ะ!! อ้ากก!!!” ไม่ทันที่เท้าของผมจะยกขึ้นมาดันคนตรงหน้าให้ออกไป ปลายมีดที่แหลมคมนั้นก็กดลงที่แผ่นอกด้านซ้ายของผมจนได้ “หึหึ...เห็นมั้ย...ไม่เจ็บเลยซะนิด” ร่างสูงยิ้มอย่างบ้าคลั่งกดมีดลงบนตัวผมอย่างกับเป็นของเล่น ของเหลวสีแดงก็ไหลลงตามแรงโน้มถ่วงของโลกลงบนเสื้อสีขาวของผม ทำให้เสื้อถูกแต่งเติมด้วยสีแดงเต็มไปหมด “อ้ากกกกกก เจ็บ!! เจ็บ!!!! ปล่อยนะ!!!!”ผมกรีดร้องลั่น พยายามขยับข้อมือทั้งๆที่มันก็เป็นไปไม่ได้ที่จะถูกปลดให้เป็นอิสระ ลูกตาของผมสั่นเทาไปพร้อมกับร่างกายที่เริ่มจะต้านทานไม่ไหวกับความแหลมคมของปลายมีดที่แทงเข้ามาที่หัวใจ ความเจ็บแสบ ความกลัว ความหวาดเสียว ปะปนกันจนบรรยายไม่ถูก น้ำตาจากที่อยู่แค่ขอบตากับไหลลงมาซะดื้อๆไม่รู้ว่ามันเจ็บที่แผลหรือเจ็บที่ใจกันแน่ ผมขอเพียงให้เขารีบๆทำให้มันเสร็จๆ แต่ยิ่งขอเหมือนพระเจ้าทรงทำให้เวลาช้าลง “หึหึ ขาวจัง...อย่างงี้สิฮยองของผม” ผมเองที่ผิด....ผมเองที่ทำให้เขาเป็นแบบนั้น...ผมเอง..ที่ทำให้เขาพังทลายลงไปกับมือ และผมเล่มองร่างสูงที่กำลังสนใจสิ่งที่ตนเองกระทำ... คง...จะมีความสุขมากสินะ... รอยยิ้มแบบนั้นน่ะ . . . “แฮ่ก..แฮ่ก คะ ใครก็ได้...ชะ ช่วยด้วย แฮ่ก ”ร่างบางที่เหนื่อยหอบ ร่างบางที่มีแผลเต็มตัวจากการถูกทำร้าย กำลังวิ่งหนีอะไรบางอย่างที่กำลังตามมาอยู่ข้างล่างพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาไม่หยุด ส่งเสียงสะอื้อในลำคอไม่หยุดเช่นกัน ติก ติก ติก บรรยายกาศที่รอบล้อมไปด้วยสีดำเหมือนกับจิตใจของร่างบางที่เริ่มท้อถอย แต่ถึงแม้ว่าทางมันจะมืดมนเพียงใด สองขาเรียวและบอบบางนั้นก็ยังวิ่งต่อไปเรื่อยๆถึงแม้จะเหนื่อยแค่ไหนเขาก็ต้องหนี...หนี!!! ให้ได้ หนีจากปีศาจที่จ้องจะกินเขาให้ได้ ถึงแม้ว่าหนทางมันจะยาวไกลแค่ไหนก็ต้องผ่ามันไปให้ได้!!!!!!! “แฮ่ก!”จู่ๆรอยยิ้มก็พุกออกมาในขณะที่ตัวเองกำลังวิ่ง ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าเส้นทางสีขาวที่สาดส่องมาทางเขาอีกแล้วเหมือนมันจะเป็นทางออก...ทางออกที่เขาจะได้ออกไปจากหลุมนรกบ้าๆนี่ และเพียงแค่ก้าวขาเดียวเท่านั้น...
หมับ!!
“อ้ะ!!”ร่างบางร้องเสียงหลงเมื่อมีสิ่งๆหนึ่งกระชากเขาไม่ให้เข้าไปหาแสงสีขาวนั้น...
“ไม่!!! ไม่!!! ปล่อย!!!!! ฉันบอกให้ปล่อย!!!!!”
ยิ่งร่างบางเห็นว่าแสงสว่างกำลังจะหายไป ร่างบางก็ยิ่งดิ้นไปมาอย่างแรงเพื่อหลุดจากพันธนาการที่กำลังกอดเขาอยู่“จะหนีไปไหนหรอ...ฮยอง มาสนุกด้วยกันก่อนสิ”ไม่ทันที่ร่างบางจะหันหลังไปมองว่าใครเป็นคนจับแขนของเขา ก็ถูกแทงด้วยมีดที่แหลมคมเข้าที่หน้าท้อง มันเป็นธรรมดาอยู่แล้วที่ของเหลวสีแดงจะไหลลงมาอาบร่างทั้งร่างของเจ้าตัว ร่างกายของร่างบางสั่นเทาก่อนที่นัยน์ตาจะเบิกกว้างอีกครั้งเมื่อมีดที่แทงนั้นถูกชักออกอย่างรวดเร็วและแทงเข้าไปใหม่
“ฮึก!!!”
.
.
.
.
“เฮ้อ...ตื่นซะที..ลู่หานลูกเป็นอะไรหรือเปล่าเหงื่อซึมเชียว”
เมื่อผมตื่นขึ้นมา ก็เจอกับใบหน้าของแม่ที่กังวลเรื่องของผมที่ปลุกเท่าไร่ก็ไม่ตื่นแถมตื่นขึ้นมาก็มีเหงื่อไหลเต็มทั่วไปหน้าของผมด้วย “ฝันร้ายสินะจ้ะ” ดูเหมือนว่าคนตรงหน้าจะรู้ตัวว่าผมฝันถึงอะไรก็ได้แต่ลูบใบหน้าของผมอย่างอ่อนโยนเสมือนปลอบนั้นเองบวกกับรอยยิ้มที่ทำให้ผมรู้สึกโล่งใจ
“ฮ-ฮะ”
“งั้นลูกก็ลงไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้วล่ะจ้ะ.....วันนี้แม่กับพ่อมีธุระจะต้องไปข้างนอก ” สิ้นเสียงของแม่ทำให้ผมสะดุ้งและตัวสั่นเทาไปหมด แต่เมื่อประโยคสุดท้ายกำลังตามมาทำให้ผมแทบจะร้องไห้
“ลูกอยู่กับเซฮุนกันสองคนนะจ้ะ”
.
.
.
.
19.05 P.M
“ไปก่อนนะจ้ะ..เซฮุนฝากดูแลลู่หานด้วยล่ะ”
“ไปเร็วสิคุณ เดี๋ยวเขาจะรอนาน”
“จ้ะ!!! อาหาร แม่ทำเผื่อเราสองคนแล้ว อยู่ในตู้เย็นถ้าหิวเมื่อไร่ก็เอามาอุ่นแล้วก็กินได้เลยนะจ้ะ คิดว่าแม่จะกลับพรุ่งนี้ดูแลตัวเองด้วยนะจ้ะ บายจ้ะ”และร่างบางผู้เป็นแม่ของผมก็จากไปพร้อมกับชุดทำงานที่ใส่ไปทำงานอยู่เป็นประจำบวกกับเอกสารแฟ้มงานต่างๆในมือที่ถืออยู่ก็เพิ่มความเป็นสาวธุรกิจมากขึ้นกว่าเดิม พ่อกับแม่ของผม ....ถ้าทำได้...ผมอยากจะไปด้วย ผมอยากจะหนี หนีจากผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆของผมที่กำลังโบกมือลาแม่ของผมอยู่ และแม่ของผมก็ขึ้นรถพร้อมกับจากไป...
“เข้าไปในบ้านกันเถอะ ฮยอง”และร่างสูงนามว่า ‘เซฮุน’ส่งมือให้ผมและก็จูงมือให้เดินเข้าไปในบ้าน พร้อมกันแต่ผมกับสะบัดของเขาออก
“ฮะ..ฮยองขออยู่นอกบ้านซักพัก..เดี๋ยวค่อยเข้าไป”
“แต่ข้างนอกมันหนาวนะ” ร่างสูงพูดก่อนที่จะเอื้อมมือมาจับแขนของผมออกแรงกระชากให้เข้าไปพร้อมกันเหมือนว่าจะบังคับให้เข้าไปด้วยกันมากกว่า เงียบชะมัด...นี่เรากังวลไปเองหรือไงนะ
“ฮยองงงง ฮยองผมหิวข้าวแล้วอ่า” เจ้าตัวที่นั่งบนโซฟาอยู่ข้างๆผมก็เอื้อมแขนทั้งสองข้างเข้ามากอดเอวของผมพร้อมกับซุกหน้าไปมาบนหน้าท้องของผมเหมือนเด็กน้อยที่กำลังอ้อน “ก็ไปอุ่นอาหารมากินสิ ฮยองค่อยไม่หิว”
“ใครบอกว่าจะกินข้าว”
ผมสะดุ้งโหยงตัวแข็งทื่อ สั่นไปมาเพราะความกลัวนิดๆ หัวใจสูบฉีดเลือดอย่างบ้าคลั่งก่อนที่สายตาของผมจะไปปะทะกับนัยน์สีน้ำตาลของเขาเข้าจนได้ ผมจึงตัดสินใจจะลุกขึ้นหนีจากตรงนี้และรีบเข้าห้องหวังจะล็อกประตูหนีตายทันที หมับ!! แต่ก็ถูกร่างสูงกระชากให้กลับมานั่งที่เดิม สายตาของเขาบ่งบอกถึงความเครียดแค้นเหมือนไม่พอใจอะไรสักอย่างในตัวผมก่อนที่ผมจะถูกอุ้มให้นั่งบนตักของเซฮุนอย่างรวดเร็ว ผมรีบขัดขืนร่างกายตรงหน้าไปมาเพื่อที่จะได้หลุดจากพันธนาการตรงนี้ “อย่าดิ้นสิ ไม่งั้นผมไม่ปล่อยนะ”
“...ทะ ทำไมล่ะ..เซฮุน...ทำไมถึงทำกับฮยองแบบนี้”
สิ้นคำถามที่ผมถามไปร่างสูงยิ้มอยู่พักใหญ่.... คุณคิดว่า....ผมจะรอดมั้ย....ผมจะรอดจากปีศาจตรงหน้านี้มั้ย.....
.
.
.
.
ไม่มีcutค่ะ อย่าได้พยายามมองหาเลย เดี๋ยวจะมาต่อให้นะคะ จะคลายปมว่าลุ่หานกลัวเซฮุนได้ไงเจอกันเมื่อไหร่ เซฮุนเป็นพวกโรคจิตหรือไม่ จะได้รู้กันค่ะ
ขอบคุณที่อ่านจนถึงตอนนี้
ร่วมแท็ก #SERfic ควบกับ #ficfreedom ด้วยนะคะ
ไม่ก็เลือกแท็กอย่าใดอย่างนึงก็ได้ค่ะ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น