คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : EP 09 : The answer is ... [PART 2]
EP 09 : The answer is ... [PART 2]
อือ.... บุ๋งๆๆ บุ๋งๆ หา.... หลังจากที่กระโดดหนีเสือน้อย Tigger จากเรือลำเล็กกลางมหาสมุทรที่กำลังเกรี้ยวกราด ตอนนี้ผมรู้สึกได้ว่าแสงสว่างจากดวงอาทิตย์บนผิวน้ำ กำลังถูกดึงออกไปไกลจากมือที่กำลังตะกุยน้ำเย็นเฉียบ ผิวน้ำที่อุดมไปด้วยอากาศอยู่ไกลออกไปทุกทีๆ แสงสว่างสีเงินที่เคลื่อนไหวตามระลอกคลื่นจางหายไปทิ้งไว้แต่ความมืด
“เปา ตื่นๆ !!”
(ไอ)แคร่กๆ ผมสะดุ้งตื่นพร้อมกับความรู้สึกหน่วงๆ ที่จมูก “แฮะๆๆ” แล้วนี่ใครว่ะ ผมรีบขยี้ตาเพื่อเรียกสติและโฟกัส แต่ทำไมมันหายใจไม่ออกว้ะเห้ย หรือจริงๆ กูจมน้ำตายไปแล้ว “อ้ากกกกกก!! ช่วยด้วย” ผมร้องโวยวายพร้อมดีดตัวขึ้นนั่ง
“ฮาๆๆ ว่ายน้ำหนุกไหม๊” เสียงคุ้นหูของร่างที่นั่งอยู่ข้างๆ บนกองผ้าห่มที่หน้าโซฟา ว่ายน้ำอะไรของมันว้ะ ผมพยายามขยี้ตาเพื่อให้ชินกับแสงที่ส่องเข้ามา แต่ภาพตรงหน้ายังคงเบลออยู่
“แว่นๆๆ แว่นกู” ร่างมัวๆ นั่งลงขยับมาตรงหน้าในขณะเดียวกันแว่นก็ลอยมาเข้าตาผม พีทใช้มือจัดขาแว่นให้เข้าที่
“เป็นเชี่ยไรนั่งยิ้มตาหยี!?” สภาพมึงนี่ไม่เหมือนไอ้ขี้เมาเมื่อคืนเลยสาดด พีทมันอยู่ในชุดนักเรียนขาวสะอาดเตรียมพร้อมให้เซอร์ฯตรวจ กลับกันผมว่าผมโทรมกว่ามันหลายเท่า ว่าแต่มันตื่นเช้าได้ว้ะ งง!?
อยู่ๆ พีทมันก็ทรุดตัวลงไปนอนกับพื้นแล้วเอามือขึ้นมาอุดจมูกแล้วร้อง “ช่วยด้วยๆๆ อ้ากกก ช่วย ชะ ช่วยด้วยยย!!!” ไอ้เชี่ยยย!!! แกล้งกันแล้วเสือกเอามาล้ออีกนะมึง โชคดีที่อยู่ใกล้ตีนจัดไปหนึ่งป้าบ
หนังจากโดนผม SideKick ไอ้ตัวดีลุกขึ้นนั่งย่องๆ แล้วโน้มตัวลงมาเพื่อสบตาผม “มึงฝันไรว้ะ Life of Pi ไง?” พูดจบแม่งระเบิดหัวเราะออกมาอีกลูก 555 ฮึๆๆ เออๆ ล้อกูให้พอไม่มีอารมณ์จะมาเถียงกับมึงหรอกนะ นอนต่อดีกว่า (แต่มันรู้ได้ไงว้ะ เชี่ย แม่งมีจิตสัมผัส)
ไม่ทันที่ผมจะได้ล้มตัวลงนอนครับ มันเอื้อมมือมาคว้าแก้มผมแล้วส่ายไปส่ายมา โอ้ยเชี่ยเบากูเจ็บนะเว้ย “ถ้าช้ากว่านี้ อีก 5 นาที มึงได้วิ่งรอบสนาม ปั่นจิ้งหรีด วิดพื้น บลาๆ” เออๆ โอเคตามนั้นผมปัดมือมันออกจากหน้าอีกครั้งแล้วลุกขึ้นเดินโซเซไปห้องน้ำ
ปัง ปัง ปัง!!! “ตื่นเลย ห้ามนอนต่อในห้องน้ำนะโว่ยยย!!!” แม่งรู้ได้ไงว้ะ กำลังจะตั้งท่า(นอน) เลย อาบน้ำก็ได้ว้ะ ฟู่........(เสียงน้ำออกจากฝักบัว)
ไอ้เชี่ยพีท มึงเล่นซะจมูกกูแดงเลยนะ ผมสังเกตเห็นหน้าตัวเองให้กระจกระหว่างที่เช็ดผมอยู่ แต่เอ.... หอมมมม หอมคอดๆๆ ครอกก ท้องร้องเลยกู
ผมรีบตามกลิ่นออกมาจากห้องน้ำในขณะที่ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแค่บอกเซอร์ แต่พอเปิดประตูก็เจอไอ้เชี่ยพีท (จิตสัมผัส) ยืนรออยู่ “เอ้ย!!” ผมรีบเอามือลงกุมจุดยุทธศาสตร์ “อายไรว้ะ?” ผมดูออกว่ามันพยายามกลั้นยิ้มอยู่ “ก็มึงมายืนทำตาแป๋วใส่กู จะไม่ให้กูรู้สึกอะไรเลยไง”
“อ่ะ กินๆ” มันยืนคัพโจ้กรสผักถ้วยเล็กต้นกำเนิดกลิ่นหอมชวนท้องร้องใส่หน้าผมเพื่อตัดบท ก่อนที่ผมจะโวยวายต่อ (มันรู้ได้ไงว้ะ ว่าผมเห็นแก่กิน) ผมมองหน้ามันงงๆ “คือให้กูแต่งตัวก่อนได้ป่ะ!” มันไม่ขยับไปไหนครับเสือกทำหน้าขรึมกลับมา “ไม่ได้ มันจะเย็นแล้ว อ่ะเร็วๆ เปาซดฮวบเดียวก็หมด ผมรู้”
“เออ แดกก็แดก แต่มึงเลิกพูดเพราะสยิว แล้วก็หยุดยิ้มได้ละ” ผมคว้าโจ้กในมือมาซดอั้กๆ เข้าปาก ฮ่า.....สบายท้อง “อ่ะ!!” ผมส่งถ้วยเปล่าคืนมันไปพร้อมเลียปากแผล็บๆ กูบอกให้มึงหยุดยิ้มไง เชี่ยนี่กูเขินนะสาดดด มันรับถ้วยไปแต่ยังไม่มีที่ท่าว่ามันจะขยับตัวหนี
แล้วมันก็ยื่นแบรนด์สีเขียวขวดใหญ่ใส่หน้าผมอีก “แดกนี่ด้วยเมื่อคืนนอนดึก” เชี่ยนี่เพื่อนหรือพ่อว้ะ อ่ะตามใจมันหน่อยมันอุส่าห์เชื่อฟังไม่พูดจาหยึ้ยๆ ใส่ผม “มึงจะหลบกูได้ยัง??” ผมถามขณะที่ยื่นขวดแบรนด์เปล่ากลับไป “อ่อ เออ”
พอแต่งตัวเสร็จผมก็รีบวิ่งออกมาที่ห้องนั่งเล่น ส่วนไอ้พีทนั่งชิวดูการ์ตูนสบายใจเฉย “ไปเหอะๆ กูเสร็จแล้ว” ผมรีบยัดกางเกงเข้าไปในเสื้อ (ยัดเสื้อเข้าในกางเกงโว้ย!!!) ด้วยความที่ผมลนสาดๆ ถุงเท้าก็เพิ่งใส่ไปได้ข้างเดียว อีกข้างอยู่ในมือ มือก็ต้องใช้ยัดเสื้อ เชี่ยเอ้ยร้องเท้ายังไม่ได้ขัด ตายห่าๆ
ผมเอาถุงเท้ามาคาบไว้แล้ววิ่งเข้าไปในห้องเก็บของหยิบ kiwi ออกมาแล้วยื่นใส่หน้าไอ้พีท “อึงๆ อ้วยอัด อองเอ้า อั้ยอ่อยอิ!” มึงไม่คิดจะช่วยกูเลยไงว้ะนั่งยิ้มอยู่ได้ มันลุกขึ้นเดินมาหาผมแล้วคว้า kiwi ไปจากมือ “รองเท้ากูขัดให้แล้ว” ผมหันไปมองรองเท้าหนังมันวาวที่วางเรียบร้อยอยู่ที่หน้าประตู “ออบอุนๆ”
“ซกมกหว่ะมึงอ่ะ” พีทมันส่ายหัวพร้อมดึงถุงเท้าสีขาวออกจากปาก ผมคว้ากลับมาแล้วนั่งลงกับพื้นเพื่อใส่ต่อให้เสร็จ “กระเป๋าๆ” ผมวิ่งปร้าด......เข้าไปในห้องนอนคว้ากระเป๋า Jacob แล้ววิ่งกลับมา Slide ตัวบนพื้นอย่างเท่ห์
ผมมองไอ้พีทมันหัวจรดเท้าทำไมมันสภาพดีงี้ว้ะ เสื้อแม่งไม่เหมือนใส่มา 2 วัน “มองเชี่ยไร เร็วๆ!?” ไอ้พีทเร่งให้ผมรีบใส่รองเท้า ระหว่างที่มันใช้ตัวมันดันประตูเอาไว้ ผมวิ่งไปเอาเท้าแหย่ๆ แล้วเหยียบส้น เป็นที่รู้กันรองเท้ามันใหม่ต้องรีบชิงทรมารมันก่อนจะได้นิ่มเร็วๆ
“ปะๆ” มึงจะรีบไปแระถึงกับต้องดันไหล่กูเลย แต่เชี่ย!!! เดี๋ยว!!!! 457xx ตัวเลขสีแดงบนหน้าอกนั่นมันเลขประจำตัวกูนี่หว่า ไอ้ขโมยยยย!!! เนียนเลยนะมึง “ไอ้เชี่ยพีทมึงเปลี่ยนเสื้อเลย!” ไอ้ตัวดียืนเกาหัว “ไม่มีใครสังเกตหรอกน่า นี่ไงก็เอาเป้บังก็ไม่เห็นแล้ว” แถไปเรื่อยเลยนะมึง ผมทำตาขวางใส่จนมันไปไม่ถูก “ก็มึงทำเสื้อกูขาดอ่ะ!!” ไอ้นี่ขึ้นเสียงใส่กูอีก
“เปลี่ยนเลย*ลากเสียง*” มุกลากเสียงขู่ฟ่อใช้ได้ผลครับ มันทำท่าถอดรองเท้าออก “แต่กูเย็บผ้าไม่เป็นนะ” มึงจะทำหน้าจ๋อยทำไมว้ะ “เออกู ทำเองแต่มึงรีดนะ กูรีดไม่เป็น”
เชี่ย!!! เอ้ยอีก 20 นาทีจะสายแล้วยังไม่ได้ออกจากบ้าน เสือกต้องมาฝึกภาคสนามวิชา กพอ. อีก ผมคว้ากล่องเย็บผ้าออกมา ส่วนไอ้พีทวุ่นอยู่กับการตั้งเตารีดไอน้ำ เชี่ยทำไมเข็มมันไม่ทำรูให้มันใหญ่กว่านี้ฟ้ะ จนมันตั้งเตาเสร็จแล้วด้ายมันยังดื้ออยู่เลย
พีทมันถอดเสื้อผมออกรอเตรียมพร้อม เลยเผยให้เห็นขอบกางเกงบอกเซอร์ที่โผล่พ้นขอบกางเกงออกมา โคดจะคุ้นนี่มันบ้อกฯ กูนี่หว่า “ไอ้เชี่ยยยพีทท มึงเอาบ้อกฯ กูมาใส่เหรอว้า...!?” เจ้าตัวหันมาทำหน้าเหว๋อใส่ผมก่อนจะแถอีกรอบ “อะไรมึง Uniqlo เค้าไม่ได้ขายมึงคนเดียวนะสาดด” ผมไม่ตอบแต่ทำตาขวางกลับไป “เมื่อคืนมึงไม่ได้ใส่ตัวนี้ กูจำได้” ก็มันเล่นนอนโชว์พุงซะขนาดนั้นบ้อกฯ ต้องโผล่ออกมาเป็นธรรมดา (ผมไม่ได้ตั้งใจดูนะฮะ T-T!!) “เฮ้ย *ลากเสียง* !!! ยืมหน่อยดิ” แหนะๆ ทำหน้าสำออยอีกแระแสรด “เออๆ แม่ง” ให้แม่งไปก็ได้ว้ะ พอได้ยินผมอนุญาติหน้ามันเหมือนเด็กได้ไอศครีมเลยฮะ (จิตป่าวว้ะ)
ตอนนี้เสื้อมันเรียบพร้อมใส่แล้วครับ ที่ไม่พร้อมอ่ะคือผม “ตกลงมึงเป็นแน่ป่ะว้ะ!?” ไอ้พีทถามแกมเร่งนิดๆ หึ*ส่ายหน้า* ผมทำหน้าจ๋อยกลับไปเพราะรู้ตัวว่าถ้าร้อยด้ายเสร็จแล้วก็ไม่รู้ว่าจะเย็บอีท่าไหน “อ้าว!!!” พีทมันยกมือขึ้นเกาหัว เอาไงดีว้ะกู แต่ให้มันใส่เสื้อผมไปไม่ได้เด็ดขาด
“อ้า....... มึงเอาเสื้อปูบนโต๊ะเลยเดี๋ยวกูมา” ผมสั่งพีทซึ่งมันก็ดูงงๆ แต่ทำตามโดยดี ผมกลับมาที่โต๊ะกินข้าวพร้อมกับ แต้แด้!!!! กาวสองหน้าแบบบางกับกรรไกร ผมบรรจงติดกาวสองหน้าลงบนกระเป๋าเสื้อที่ขาดออกมาเกินกว่าครึ่งแล้วติดกลับเข้าไป เชี่ย!!! อย่างกะเย็บ
ผมสะบัดเสื้อแล้วให้มันใส่ มันก็ยอมแต่โดยดีครับ เพราะว่าดูผ่านๆ มันเหมือนเย็บจริงอะไรจริง ระหว่างที่มันกำลังติดกระดุมอยู่ “เห้ย!!! เดี๋ยวๆๆ” ผมรีบร้องเตือนมันพร้อมกับเอาเข็มโรงเรียนไปติดให้ ตัวมันก็หยุดติดกระดุมให้ผมเพื่อที่จะได้ติดง่ายๆ
“เชี่ยเอียงนิดหน่อยไม่เป็นไรหรอก เนอะๆ” ผมใช้มือเขี่ยๆที่กระเป๋าเสื้อเพื่อจัดเข็มให้เข้าที่ “เหมือนในหนังเลยหว่ะ” ผมเงยหน้าขึ้นหาต้นเสียง มึงจะอารมณ์ดีอะไรหนักหนายิ้มอยู่ได้เมื่อคืนยังเห็นจะเป็นจะตายอยู่เลย “หนังอะไรว้ะ!?” ตัวดีมันยังคงไม่หุบยิ้ม “ก็เวลาพระเอกจะออกไปทำงาน นางเอกก็มาช่วยแต่งตัวไง” ผมพยักหน้ารับความเพ้อเจ้อของมัน (นี่เบียร์แค่ 4 กระป๋องสมงสมองมึงไปหมดแระ) แล้วขยับปากว่า “หนัง พ่องงงง”
สถานีต่อไป สะพานตากสิน Next station ……..
ผมกับพีทรีบโกยออกมาจากสถานี ระหว่างที่เราทั้ง 2 คนกำลังวิ่งลงบันได “เฮ้ย!! มึงหยุดก่อน ผมร้องเรียกส่วนไอ้พีทมันก็หยุดรอผมแต่โดยดี “มึงหลับตาก่อนกูมีไรจะให้” มันทำหน้างงๆ แต่ก็ยอมทำตามโดยดี เชี่ยนี่ว่าง่ายดีหว่ะ อิอิ
ผมนั่งลงแล้วค่อยๆ แกะเชือกรองเท้ามันออก โอ้ยเชี่ย!!! อะไรตกใส่หัวว้ะ ผมเงยหน้าขึ้นเจอไอ้พีทมันยืนกอดอกเอาเรื่องอยู่ แฮะๆ แต่ไม่ทันกูหรอก ฮาๆๆๆ
ผมรีบวิ่งนำหน้ามันไปมีแต่เสียง “ไอ้เชี่ยเปา!!!!!” ตามไล่หลังมา ต้องปลอดภัยไว้ก่อนจริงไม๊ครับ ถ้าไอ้โบ้ทแอนเดอะแก้งค์เห็นว่าผมมาพร้อมกัน ซวยแย่ ขี้เกียจหาเรื่องโกหกกลัวจำไม่ได้ว่าโม้ไรไปบ้าง
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ฟุบ!!! ไอ้โบ้ททรุดตัวลงนั่งข้างผมก่อนโฮมรูมจะเริ่ม สภาพมันนี้อย่างดูไม่ได้นอกจากตัวมันเนี่ยโทรมไปด้วยเหงื่อแล้ว ตามันยังเสือกโหลแบบมากๆ ชนิดหลินปิงเรียกพ่อ “มึงไปทำเชี่ยไรมาว้ะ” ผมกระซิบถามมันเพราะมิสฯ มาพอดี “กิ้ฟท์เป็นไรไม่รู้หว่ะ ไม่รับโทรศัทพ์กูตั้งแต่เมื่อคืน”
วันนี้กินข้าวเที่ยงกับไอ้เดียร์ไอ้ตั๋งครับ รู้สึกแปลกนิดหน่อยไม่มีไอ้ปาก….โบ้ทเพราะมันหายหัวไปไหนก็ไม่รู้ สงสัยคงไปคุยโทรศัพท์ เสียงเฮ้ดังลั่นมาจากโต๊ะที่อยู่ถัดจากพวกผมไปอีก 2 แถว นั่นมันกลุ่มห้องไอ้พีทนี่หว่า
พีทนั่งหน้าเซ็งอยู่กลางวงก้มหน้าก้มตาตักข้าวใส่ปากต่างจากเพื่อนกลุ่มห้องมันที่กำลังเฮฮากันเต็มเหวี่ยง จะมีมันแค่นยิ้มออกมาบ้างก็เวลาเพื่อนๆ แซวมัน
สงสัยเรื่องมันกับแพรคงจบไปแล้วตั้งแต่เมื่อคืน ไอ้สุดหล่อมันเลยจ๋อยได้ขนาดนี้
>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ตอนเย็นที่ห้องชมรมวันนี้เงียบเหงาครับ ไม่รู้มันหายไปไหนกันหมด มีแต่ผมนั่งดูเอกสารกับอยู่กับไอ้เจ แต่เงียบอยู่ได้ไม่นานไอ้บ้ามันก็วิ่งกรี้ดเข้ามา “เชี่ยยยยย...... ช่วยด้วย แฮกๆ ช่วยกูด้วย” มันพุ่งเข้ามาไม่พุ่งเปล่า เสือกลากผมไปเป็นโล่มนุษย์อะไรของมึงว้ะ
ไม่ทันจะขาดคำ “ไอ้เชี่ยบ้า มึงมานี่เลยนะไอ้สัส” ไอ้โบ้ทตามเข้ามาในห้องแบบติดๆ พร้อมกับไอ้เดียร์ “เห้ย...ไอ้บ้าเดี๋ยวเสื้อกูขาด” พอไอ้โบ้ทเข้ามาใกล้มันยิ่งดึงเล่นเอากระดุมจะแตกออกจากกัน ร้อนไปถึงเลขาฯ ชมรมภาคภาษาไทย(ไอ้เจ) ต้องเข้ามาเครียร์ “อะไรของพวกมึงว้ะ”
“ก็ไอ้เชี่ยนี่ แม่งกวนตีน กูเครียร์กับกิ้ฟอยู่ แม่งทำคลิปโคจอนอยู่ได้ไอ้สัส” ไอ้โบ้ทมึงแม่งขี้ฟ้องหว่ะ แต่พอได้ยินงั้น พวกผมหัวเราะโดยพร้อมเพรียง ฮาๆๆๆ “เชี่ยแล้วมึงทำเสียงแมวด้วยป่าวว้ะ!?” ผมหันกลับไปถามไอ้บ้าที่แม่งยังคงจิกเสื้อผมไว้เต็มมือ “เหมาว...............อู” ฮาๆๆ เสียงมันโครตจะเหมือนครับ โอ้ย...เชี่ย อะไรว้ะ “ไอ้เชี่ยโบ้ทกูไม่เกี่ยวนะสัส” อะไรว้ะหัวเราะแค่นี้ตบหัวเอาซะแสบ
“ก็กูซีเรียสอยู่” แหมเชี่ยนี่ทีมึงแกล้งคนอื่นไม่เห็นจะเป็นไร พอโดนเองเสือกซีเรียส แต่ผมไม่ต่อความยาวครับ กลัวซวยไปด้วย แต่หมับ !!! โบ้ทมันใช้จังหวะตอนไอ้บ้าเผลอคว้าแขนมันไว้ได้ ทำให้ผมหลุดเป็นอิสระ แต่ไม่ต้องห่วงครับ พวกผมปัญญาอ่อน ไม่มีไรร้ายแรงแน่นอน
กรรมเดี๋ยวนี้ตามมาเร็วยิ่งกว่า 3G เมืองไทย ไอ้บ้ามันสะดุดขาตัวเองล้มลงไปนอนหน้าคว่ำ ไอ้โบ้ทเลยวิ่งตามไปนั่งทับและไม่ต้องให้บอกครับ ไอ้เดียร์กับไอ้เจมันเข้าไปช่วยล้อคโดยอัตโนมัติ ไอ้โบ้ทเริ่มจี้มันที่เอว “กูขอโทษษษษ เชี่ยกูขอโทษ!!!!! ฮาๆๆ เห้ยกูขอโทษษษษ!!!” ในระหว่างที่ไอ้โบ้ทกำลังสำเร็จโทษไอ้บ้า ไอ้น้องกอล์ฟมาถึงห้องชมรมในสภาพยับเยินในมือข้างนึงถือรองเท้านักเรียนสภาพใกล้เคียงเจ้าของ “พี่โบ้ท!!! ซื้อให้ผมใหม่เลย!!!” ดวงตากลมโตบนหน้าขาวซีดตัดกับปากหนาๆ สีแดงส่งสายตางอนมาที่พวกผม เวลาไอ้น้องกอล์ฟทำหน้างอนๆ มันก็ดูน่ารักดีแต่ดูอีกทีก็หน้าถีบ
“ไหนเอามาดูดิ้!!” แต่ลูกไม้ส่งสายตาออดอ้อนของไอ้น้องกอล์ฟได้ผลครับ ไอ้โบ้ทมันเดินเข้าไปหาน้องแล้วหยิบรองเท้าจากมือมาดู “โอ้ย!!!! พี่โบ้ทททท!!!!!” มันหลอกทางครับพอได้จังหวะเลยโบกหัวไอ้น้องกอล์ฟไปป้าบ!!! ใหญ่ “มึงลบคลิปเลยนะไอ้เวร” น้องมันทำตาอ้อนสู้เสืออีกครั้ง “ไม่ทันแล้วฮะ”
โทรศัพท์ของพวกผมต่างสั่นและส่งเสียงไล่ๆ กัน พอหยิบออกมาดูแล้วกดโหลด Video ที่ถูกส่งมาเข้ากรุ๊ปใน Line “กิ้ฟท์ อ่ะอย่าทำงี้ดิครับ แม๊ววววววว!!!!!” พวกผมมองหน้ากันแล้วเสียงเฮดังครืนตามมาทันที ไอ้โบ้ทยืนหน้าแดงอยู่ที่หน้าห้อง “ไอ้เชี่ยกอล์ฟ.........” ไม่ทันน้องมันหรอกครับมันพิ้ว!! หายตัวออกไปจากชมรมแล้ว
หลังจากนั่งรอน้องกอล์ฟโดยที่พวกผมจับกระเป๋าของมันเป็นตัวประกัน มันก็กลับมาโดยดีครับแต่นานซะจนผมหลับไปงีบนึง ฮาววว.....ถึงเวลาปิดห้องกลับบ้าน
“เปาวันนี้กูนอนบ้านมึงได้ป่าวว้ะ?” ไอ้โบ้ทถามผมที่หน้าโรงเรียนขณะที่ผมกำลังมุ่งหน้ากลับบ้านหลังจากแยกกับไอ้เจ เดียร์ และน้องกอล์ฟเพราะพวกมันยืนรอ taxi จะตามไปหาไอ้พุกที่สยาม
“อารมณ์ไหนว้ะ อยู่ๆ มาขอนอนบ้าน”
“เซ็งๆ หว่ะ” จริงๆ แล้วเนี่ยโครตยากจะกลับบ้านไปนอนนิ่งๆ ไม่ขยับตัวแล้วตื่นมาบ่ายวันเสาร์เลย แต่เห็นโบ้ทมันหง๋อยๆ คนดีอย่างผมจะใจร้ายกับมันลงได้ไงครับ “เออเอาดิ มึงจะกลับบ้านก่อนป่าว?” โบ้ทหันมาอมยิ้ม ส่วนผมยักคิ้วกลับไปรับรอยยิ้มของมัน “ไม่หว่ะขี้เกียจ ไปบ้านมึงเลยแล้วกัน”
>>>>>>>>>>>>>>>>>
“อิล ทอ ฮา กี อิล รึน กวี โย โอ้ย...!!! เชี่ยเปา ไอ้สัส” ไอ้บ้าโวยวายหลังจากโดนผมถีบร่วงไปจากเตียง ก็มึงเสือกมานั่งทำ Gwiyomi บนเตียงกูทำมายยยย กูจะนอนนน แล้วไอ้บ้าหน้าอย่างมึงทำท่าแบ๊วๆ เนี่ยนะ ยิ่งกว่าฝันร้ายอีกสาดด เอ้ย!! ไอ้บ้า มันมาได้ไงว้ะ ต้องเป็นไอ้เชี่ยโบ้ทดิว้ะ ผมรีบลุกขึ้นแล้วหาแว่นมาใส่แต่ร่างที่กองอยู่ที่พื้นคือไอ้บ้าจริงๆ
“ไอ้เปา เค้กในตู้เย็นแดกได้ป่าวว้ะ” ไอ้เดียร์เดินมาพร้อมกับกล่องเค้ก Mousses & Meringue เฮ้ย!! ไอ้เดียร์มาได้ไงว้ะ “เชี่ยเปา มึงหายเอ๋อได้ละ ถ้าพวกกูเป็นโจรป่านนี้มึงโดนตุ๋ยแล้วมั้ง” พูดจบมันก็จ้วงเค้กใส่ปาก เชี่ยเดียร์กูยังไม่ได้อนุญาตนะได้ข่าว
“ตื่นได้แล้วสัด มึงนี่แม่ง ฮุ้ย!!” ไอ้บ้ามันทำเสียงสั่งสอนผม อะไรว้ะผมยกโทรศัพท์มากดดูเวลาตอนนี้สี่ทุ่มกว่าผมนอนนี่มันก็ถูกแล้วป่ะ แล้วไอ้พุกมันเอารูปอะไรลง IG ว่ะ อ้ายยยยพุก......มึงเอาออกเลย รูปที่มันพึ่งอัพฯ คือรูปผมกำลังนอนอ้าปากกินลมโชว์พุงอย่างเสียคนอ่ะครับแล้ว Tag มึงนี่จังไรฉิบหาย RIP #นอน?#ตายละมั้ง#น้ำลายย้อย#พุงห้อย#ตื่นเลย#เพื่อนมา#เต็มบ้านแล้ว
คอมเม้นท์แรกเป็นของมันครับ PeatSaveTheWorld : อืดแล้วสาดด เมื่อชั่วโมงที่แล้ว ไอ้ห่าพีทเพราะมึงนั่นแหละทำให้กูไม่ได้นอนครบ 8 ชั่วโมง ผมจัดแจงเอาเสื้อ ร.ด. ตัวเก่งมาใส่แต่ใครมันเปิดแอร์หนาวขนาดนี้ฟ้ะ ไม่ช่วยโลกเลยสาดดด หนาวๆ ผมเลยเอาแขนซ่อนไว้ข้างใน
#เพื่อนมา#เต็มบ้านแล้ว นี่เรื่องจริงครับ ไอ้เจ ไอ้พุก ไอ้น้องกอล์ฟ ไอ้เอ ไอ้ตั๋ง เสนอหน้ามากันหมดทั้งในและนอกชมรมเล่นเอาห้องรับแขกแคบไปเลยครับ เสียงโห่ดังทันทีที่ผมโซเซผ่านหน้าจอวินนิ่ง ไอ้เชี่ยโบ้ทนั่งถือจอยอยู่อีกมุมนึง ส่งยิ้มตาหยีมาให้ เชี่ยนี่ตีแบ๊วหนีตีนเลยนะ มีมันคนเดียวที่จะทำงี้ได้
หลังจากทีผมแทรกตัวเข้าไปอยู่กลางวงสำเร็จ กระเพราะคลากกกครับ ก็ตั้งแต่กลับบ้านมายัดนมเข้าปากไปกล่องเดียวเอง ผมเป็นเด็กกำลังกินกำลังนอนหนิฮะ ฟาดโดริโทสในมือไอ้เอดีกว่า ผมคว้าถุงมาซ่อนไว้ในเสื้อแล้วหยิบกินคนเดียวผ่านคอเสื้อ (เสื้อยืดร.ด. มันยืดดีแฮะ) “ไอ้เปา แดกมั่งดิ......” ไอ้ตั๋งมันโวยวายใหญ่เลยครับ เรื่องไรผมหิวมากกว่ามันแน่นอน
อ่อดดดด...... “ไอ้เปามึงไปเปิดดิ้!!” ไอ้โบ้ทพยักพเยิดพร้อมออกคำสั่งให้ผมไปเปิดประตู ไอ้ห่าเสือกจะมารู้มารยาทตอนนี้ แต่ผมก็ไปโดยดีครับ เพราะดูท่าไอ้ตั๋งมันทำท่าจะวางจอยมาแย่งขนม
พอประตูเปิดออกสมาชิคคนสุดท้ายที่พึ่งมาถึงคือพีทครับ ผมบอกไม่ถูกว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับผมแต่ที่รู้คือวันนี้ ในเวลานี้มันเป็นคนเดียวที่ผมอยากเจอ ไอ้พีท....... กูรักมึง เป็นแฟนกับกูเหอะ เพราะมันมาพร้อมกับข้าวมันไก่ร้านดังในซ.11 คร้าบบบบบบ......
เมื่อกลิ่นไก่ในห่อกระดาษโชยออกมา ไอ้บ้าเป็นตัวแรกที่สัมผัสได้ “อาหารรรรร…….” ทำให้ไอ้พวกที่ยังไม่ถึงคิวเล่นเกมส์วิ่งกรูกันมาออที่ครัวเล็กๆ พวกมึงยังจะหิวอีกเหรอว้ะ เห็นซัดขนมถุงกูไปจนเกือบหมดตะกร้า
พีทจัดการแกะไก่ที่มันซื้อมาแบบเป็นตัวๆ (แต่ร้านหั่นมาให้แล้วนะครับ) พลางหันรีหันขวางหยิบจาน ชาม ถ้วย ช้อน ออกมาให้พวกผมอย่างกับว่ามันเป็นเจ้าของบ้านซะเอง ส่วนผมรอไม่ไหวแล้วครับ จกด้วยมือก่อนเลยแล้วกัน
“มึงเคยมาบ้านไอ้เปาเหรอว้ะ” ไอ้บ้าถามขึ้นกลางวงพร้อมกับหน้าสงสัยปนกวนตีน ผมที่กำลังง่วนกับการแยกหนังออกจากเนื้อได้แต่เงยหน้าขึ้นมองและรอฟังคำตอบของพีท “ทำไมว้ะ บ้านมึงเก็บจานในตู้เซฟหรอสัด” พีทสวนไอ้บ้าได้ทันควันครับ จากนั้นสายตายิ้มกริ่มถูกโยนมาที่ผมแว่บนึง ผมทำไมสนใจคว้าไก่เข้าปากไปอีก
หลังจากที่ไก่ประมาณ 3 ตัวอันตธานหายเข้าไปอยู่ในท้องพวกผม ก็เหลือแต่ไอ้เดียร์ที่ยังคงไล่เก็บหนังที่ผมและเพื่อนคนอื่นๆ เขี่ยไว้ เชี่ยนี่กินหนังแบบมันโครตๆ อย่างไม่กลัวสิวและไขมันส่วนเกิน ทำไมมันยังหล่ออยู่ได้ว้ะ ส่วนไอ้น้องกอล์ฟมันไม่ค่อยได้นั่งกินดีๆ เลยครับ เดี๋ยวก็ต้องลุกไปเอาน้ำแข็ง ลุกไปเอาน้ำเพราะไอ้พวกห่านี้รุมใช้มันอยู่คนเดียว
น้องกอล์ฟรวบรวมจานเพื่อเตรียมไปล้าง คนอื่นๆ สลายตัวกลับไปอยู่หน้าทีวีเหมือนเดิม แต่ตรงอ่างล้างจานมันแคบนิดเดียวผมเลยออกปากไปว่าเดี๋ยวผมจัดการเอง ไม่ได้จะโชว์ขยันนะครับ แต่มือผมเลอะอยู่แล้วยังไงต้องล้างอยู่ดี
พอไล่ไอ้กอล์ฟไปได้ ซู่...... ใครเปิดน้ำเล่นอีกแล้วว้ะ พอหันไปเป็นไอ้พีทครับมันไม่ขยับตัวไปไหนแค่ทำหน้าตายๆ ใส่ผม “มือกูก็เลอะ” ผมเลยได้แต่พยักหน้ารับ ผมแอบสงสัยนิดหน่อยว่าทำไมมันยังใส่ชุดนักเรียนอยู่ เพราะไก่ที่ซื้อมาร้านก็อยู่แถวบ้านมันนี่หว่าแต่ช่างมันถ้าพีทมันมาช้ากว่านี้ผมคงอดตาย
ผมอาสาเป็นมือล้างซันไลครับ อีกฝ่ายเลยต้องล้างน้ำเปล่า เหตุผลที่ชอบคือล้างฟองมันเสร็จก่อน ฮาๆๆ พอหายเมาขี้ตาบวกกับท้องอิ่มๆ เพื่อนๆ มารวมกันอยู่ที่บ้านบวกกับพรุ่งนี้ไม่ต้องไปโรงเรียน มีความสุขดีแฮะ “ยิ้มไรเปา” เชี่ยพีทกูกำลังจิ้นอยู่ อย่าเจือก
“ป่าว!!” ผมตอบไปห้วนๆ พร้อมกับกำลังงงว่าตะกี้ผมหลุดยิ้มไปจริงๆ (เหรอว้ะ)
“มึงยิ้มกูเห็น จิ้นไรว้ะ คิดถึงกูอ่ะดิ” พอมันพูดงี้ผมเลยต้องหันไปดูหน้ามันซะหน่อย ว่ามันมาอารมณ์ไหน ตัวมันก็อมยิ้มอยู่หน่อยๆ
“เออก็เห็นมึงทำหน้าตายๆ ชมรมก็ไม่เข้า นึกว่าไปแดกยาตายอยู่ในห้องน้ำชั้น 5 แล้ว” ผมสวนกลับไปชุดใหญ่กะจะให้มันหง๋อยไม่ก็โมโห เห็นมันเงียบไปสงสัยมันงอนแต่ป่าวเลยครับ พีทมันหันมาแลบลิ้นให้ผมเฉย
สงสัยดีกันแล้วมั้ง ช่างมันไม่เกี่ยวกับผมสักหน่อยจริงไม๊ฮะ
“พี่เปา พี่พีท!! ผมล้างต่อเองพี่” น้องกอล์ฟมาอาสาล้างจานต่อผมสังเกตเห็นตามันแดงๆ เลยอยากให้มันไปนั่งเล่นกับไอ้พวกนั้นมากกว่า “จะเสร็จแล้ว มึงไปบอกให้พวกมันเบาๆ หน่อยเดี๋ยวโดนด่า” ไอ้กอล์ฟมันงอนใครว้ะหน้างี้จะเป็นตูดอยู่แล้ว
หลังจากน้องมันเดินคอตกไป เสียงเอื่อยๆ ดังขึ้นมาจากห้องรับแขก (ห้องครัวมันจะเยื้องๆ กันเลยทำให้มองไม่เห็นกัน ได้ยินแต่เสียง) “พี่ๆ ครับพี่เปาบอกให้เบาเสียงหน่อยครับ” เสียงโห่ดังขึ้นจากนั้นเสียงเย็นๆ ของไอ้บ้าก็ดังตามมา “มึงเป็นเหี้ยอะไรไอ้กอล์ฟ ไม่พอใจมึงกลับบ้านไปเลยสัด!! ใช้นิดใช้หน่อย ....วย”
“งั้นผมดีกว่า พี่ๆ หวัดดีครับ” หลังจากสิ้นเสียงน้องกอล์ฟ “เชี่ยบ้า!! มึงใจเย็นๆ ดิว้ะ” คราวนี้เจ้าของเสียงเป็นไอ้เดียร์ครับ “ไอ้เดียร์แล้วมึงเกี่ยวเหี้ยไร??” ไอ้บ้ามันเป็นบ้าอะไรว้ะกัดมั่วไปหมด “กอล์ฟมึงนั่งเลย ไม่ต้องกลับ!!” ไอ้เดียร์ส่งสียงแข็งกลับไป
บรรยากาศเริ่มมาคุครับเพราะว่าเสียงเกมส์เงียบไปแล้ว “งั้นกูไปเอง สัด!!” สิ้นเสียงผมก็เห็นไอ้บ้าเดินผ่านผม 2 คนออกไปนอกห้อง โครมเสียงประตูไม้ฟาดกับวงกตดังลั่นสร้างความเงียบอีกระรอก
ตามมาด้วยเสียงโวยวายของน้องกอล์ฟ “พี่ปล่อยผม!! เค้าไม่อยากให้ผมมาตั้งแต่แรกแล้ว” ไอ้บ้ากับไอ้น้องกอล์ฟเนี่ยนะทะเลาะกัน เท่าที่ผมเห็นแม้จะเรียนคนละชั้น แต่ไอ้ 2 คนนี้ตัวมันแทบจะติดกัน
ผมกับไอ้พีทมองหน้ากันแล้วพากันรีบล้างมือ แต่ยังไม่ทันที่จะไปไหน ไอ้เจก็วิ่งตาตั้งไปที่ประตูแล้วเปิดออก “เห้ย!! ไอ้บ้า!!!” มันทำท่าจะออกไปตามครับแต่ทำไมมันไม่ออกไปว้ะ
ไอ้บ้ามันวิ่งกลับเข้ามาครับ โดยที่มีไอ้เจคอยปิดประตูให้ ทั้งคู่ย่องมาที่ตู้เย็นแล้วหยิบกล่องเค้ก Mousses & Meringues ออกมาตั้งที่โต๊ะกลาง ผมกับพีทรีบเคลื่อนตัวไปรวมกลุ่ม เหล่า Short cake ที่วางๆ เรียงกันอยู่เป็นวงกลมแหว่งไปหนึ่งชิ้น (เป็นแผนเชี่ยเดียร์ครับ หลอกทางว่าเป็นเค้กของที่บ้านผม) ที่ด้านบนมีการ์ดกระดาษเขียนไว้ว่า “HBD เว่ย ไอ้ขี้แง : พี่ๆ ชมรมถ่ายภาพ”
“ไอ้กอล์ฟมันเกิดพรุ่งนี้ไม่ใช่เหรอว้ะ?” พีทกระซิบถามขึ้น “เชี่ย!!! กูก็กะจะรอให้ถึงเที่ยงคืน แต่ไม่ไหวหว่ะ อึดอัด” ไอ้บ้ากระซิบตอบขณะที่กำลังปักเค้กลงเทียน ผมคนนึงหล่ะที่จะไม่กินหน้าเค้ก พวกมันกระซิบกันรัวขนาดนี้ น้ำลายคงลงไปเป็นลิตร
“ไอ้เปามึงไปบิ้วต่อดิสัด” ไอ้บ้ามันบอกให้ผมเข้าไปเร่งปฎิกิริยาในห้องนั่งเล่น ส่วนไอ้ 3 ตัวมันยังคงขมักเขม้นเตรียมเทียน
“มีไรกันว้ะ!?” ผมทำเสียงขรึม ไอ้น้องกอล์ฟผู้น่าสงสารยืนก้มหน้าอยู่กลางห้องมีไอ้เดียร์ดึงแขนไว้อยู่ “ไม่มีไร ไอ้กอล์ฟมึงนั่งเลย” เดียร์ทำเสียงแข็งบอกให้ไอ้น้องกอล์ฟวางกระเป๋าแล้วนั่งลงที่โซฟา
ไอ้เชี่ยโบ้ทมึงจะเบิกตาโต แล้วชี้นิ้วไปๆ มาๆ ทำไมว้ะ อ่อๆ นี่คือมึงส่งซิกฯ “พวกมึงกลับกันไปให้หมดเลยปะ เชี่ยถ้าจะทะเลาะกันมึงไปทะเลาะกันที่อื่น” สงสารมันหว่ะแต่อดทนอีกนิดนะน้อง น้องมันตอนนี้นั่งหน้าก้มหน้าก้มตาไม่ได้มองใครเลย เอาอีกเหรอว้ะไอ้เชี่ยโบ้ทยังคงไม่เลิกชี้นิ้ว อ่อๆ ปิดทีวี โอเคๆ
“กูพูดจริง พวกมึงแม่งกลับไปให้หมดเลยสัด” พูดจบผมคว้ารีโมททีวีมากดปิด ถึงคิวไอ้โบ้ทแล้วครับ “ไอ้เปาแล้วมึงเป็นเหี้ยไรว้ะ กูเล่นอยู่นะเว่ย” มันตะโกนว่าผมลั่นห้อง ส่วนไอ้เอคนนอกชมรมแม่งตีบทแตกครับ ผมคิดว่ามันไม่รู้เรื่องด้วยสักนิดแต่มันคงสังเกตได้จะหน้าพวกผม “เออสัดงั้นกูกลับก็ได้” เชี่ยเอมึงจะตุ้กตาทองไปแระพูดจบมีปาจอย ดีนะมันปาใส่โซฟา
น้องกอล์ฟยังคงนั่งก้มหน้าอยู่ แต่ตอนนี้ตัวมันดูโยนๆ จากนั้นมันก็ยกแขนขึ้นซับน้ำตา เย้........!!!! ดูซาดิสใช่ไหมครับ ฮิฮิ
“Happy Birthday to uuuu !!! ฮู้ๆ” สิ้นเสียงร้องเพลงวรรคแรก ผมรีบวิ่งไปปิดไฟห้องตามธรรมเนียมครับ ไอ้กอล์ฟที่ยังคงตั้งสติไม่ได้ มันยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม ไอ้บ้าเดินออกมาพร้อมกับเค้กและก็เทียน บนหน้าผากมันมีการ์ดแปะใบนั้นอยู่ ที่มุมๆ มีรอยไหม้นิดหน่อย
หลังจากไอ้น้องกอล์ฟพยายามรวมสติเป่าเทียนที่เป่ายังไงก็ไม่ดับ เรียกเสียงฮาได้อีกเป็นระรอกๆ
“ขอให้เจ้าภาพจงเจริญ คิดเงินให้ได้เงิน” เพลงอีกเพลงดังขึ้น คราวนี้ต้นเสียงเป็นไอ้หมาโบ้ท ไอ้พีทเดินถือ Short cake ชิ้นนึงมีเทียนปักอยู่ด้วยครับ แล้วทำไมพีทมันเดินมาทางกูว้ะ จากนั้นพวกที่เหลือก็เข้ามากอดคอผมกระโดดขึ้นลงตามจังหวะสามช่ากันมันสุดเหวี่ยง ผมยังคงงงอยู่ เพี้ยะ!!! ไอ้เชี่ยโบ้ทใช้มือตีบนหน้าฝากผมเบาๆ
“หน้ามึงนี่จะเอ๋อตลอดเลยไง เลี้ยงตอนรับมึงไงสาดด ไหนๆจะปาร์ตี้แล้วควบแม่งเลย เอ้า ขอให้เจ้าภาพจงเจริญ......”
“เฮ้ยๆๆ เดี๋ยวๆๆ” ผมรีบส่งสัญญาณให้พวกมันหยุด “เจ้าภาพนี่หมายความว่าไงว้ะ เดือนนี้กูซีดแล้วนะเว่ย” ต้องกันไว้ก่อนครับเรื่องแบบนี้ไอ้พวกเชี่ยนี่ไว้ใจไม่ได้
“มึงเห็นพวกกูเป็นคนยังไงว้ะ รีบเป่าเร็วสัด เทียนแม่งละลายไปถึงมือไอ้พีทแล้ว” คราวนี้เป็นไอ้พุกครับที่โวยวายขึ้นมา(เพิ่งมารู้ทีหลังว่า ไอ้พุกมันเล็งชิ้นนี้ไว้ตั้งแต่แรก)
แสงเทียนสีเหลืองๆ สั่นไหวไปตามแรงลมหายใจของเพื่อนๆ ที่กอดคอกันกระโดดโลดเต้นอยู่ข้างๆ ทำให้ผมเห็นใบหน้าของคนที่ยืนถือเค้กให้ผมเป่าได้ไม่ชัดนัก แต่ผมรู้ว่ารอยยิ้มกว้างตรงหน้านั้นสว่างเทียนเป่าไม่ดับสีฟ้าเป็นสิบเท่า
ผมรู้สึกอิ่มๆ ในใจยังไงบอกไม่ถูกเมื่อเห็นคนตรงหน้ายิ้มได้สุดๆ แบบนี้ อยากให้มันเป็นงี้ไปนานๆ อย่าทำหน้าหง๋อยๆ เจื่อนๆ แบบตอนกลางวันที่แคนทีนเลยนะ มันพากูไม่สบายใจไปด้วย
แต่.... เอาเข้าจริงๆ ผมกับพีทพึ่งจะเรียกกันว่า “เพื่อน” ได้เต็มปากก็เมื่อ 2 อาทิตย์ที่แล้ว ถ้าไม่นับว่าเป็น “เพื่อนร่วมโรงเรียน” กันมาตั้งแต่เด็กๆ ที่ผมรู้สึก (เป็นห่วง...?) มันขนาดนี้
ไม่แปลก ใช่ไหม๊ครับ......!?
TBC >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ขอโทษทีคร้าบ.......ผมหายไปนานเลย รู้ตัวอีกที่รี้ดฯ หนีไปกันหมดแล้ว ฮือๆ
คือมีปัญหาเรื่องเวลาและก็เพื่อนชอบลากไปกิน... นิดหน่อยคับผม
สัญญา ผม นาย........... จะปรับตัวคร้าบ
ดีใจครับมีคนแอบกรี้ด ไอ้เปากะไอ้พีท แสดงว่าไอ้ 2 ตัวนี่เสน่ห์แรงไม่เบา
(เพราะผมว่าผมเขียนไม่สนุก ฮือๆ T-T!!)
อืม........อยากคุยกับและก็ขอบคุณทุกเม้นท์เลยฮะ
บอกตรงๆ ความพยายามที่มีทั้งหมดมากจากพวกนาย ฮาๆๆๆ
เอาเป็นว่าผมจะเริ่ม (ตอบ/คุย) คอมเม้นท์แล้วกันนะฮะ
K. Someone ครับ
ขอบคุณทุกเม้นท์นะฮะ ผมไม่มั่นใจว่าเป็นคนเดียวกับที่ลองไปกินร้านอาหารในเรื่องรึเปล่า แต่จะพยายามแทรกไว้เยอะๆ เลยฮะ แต่ตามไปกินระวังน้ำหนักขึ้นนะเฟ่ยยย........ ผมเป็นห่วง
K. Moonbinful
เม้นท์ที่ทิ้งไว้ เผลอๆ อ่านหนุกกว่า ฟิค ผมอีกนะฮะ อิอิ
ตอนนี้พยายามจะให้ไอ้เปามันเข้าไปเสียบอยู่เหมือนกันครับ แต่มันคงเร็วไปหน่อย บอกใบ้ให้ก็ได้ว่าอีกไม่นาน
K. Ciel phantomhive งาบบ
ไม่เป็นไรครับแค่เข้ามาอ่านก็ดีใจจะขาด แต่เม้นท์ไว้ก็ดีนะเผื่อผมเหงา
ส่วนนิสัยไอ้พีทเนี่ย จริงๆ มันนิสัยดีนะฮะ แต่ว่าช่วงนี้อยู่ในช่วงปรับยา (5555) มันเลยเหวี่ยงๆ ไปนิด แต่อย่าพึ่งไปไม่ชอบขี้หน้ามันนะฮะ
สุดดดดท้าย (แกควรจะเอาเวลาที่แอบมาคุย ไปแต่งตอนต่อไปนะไอ้ไร้ท์ฯ)
ผมกำลังใช้เพื่อนทำ อิลาสฯ ไอ้เปากับไอ้พีทมันอยู่นะฮะ รบกวนรี้ดฯ จิ้นแห้งกันไปก่อน
ถ้ามันปั่นเสร็จเมื่อไหร่ อัพๆๆๆๆๆ
บายครับ...................ขอบคุณอีกที ตอนต่อไปคิดว่ารอไม่นานช่วงนี้ไร้ท์ฯ มีเวลาปั่น เย้......
ความคิดเห็น