คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : EP 08 : The answer is ..
EP 08 : The answer is……..
“อ่ะนี่รีโมทต์ มึงจะเล่นเกมส์ ดูทีวี หรือจะทำอะไรก็เรื่องของมึงนะ”
“ส่วนนู่น.......ห้องน้ำ ขนมอยู่ในตู้เย็น” ผมชี้นิ้วไปที่ประตูกระจกบานเลื่อนข้างๆ ห้องซักผ้า “นี่ห้องนอนกู” ผมพาไอ้พีทหน้าเศร้าเดินดูห้อง
เช็คเฟสหน่อยดีกว่า “ตามสบายนะเพื่อน” ผมเดินเข้าห้องนอนแล้วควานหา MCair ที่ซุกอยู่ไหนก็ไม่รู้
“จอยอยู่ไหนอ่ะเปา!?” จู่ๆ ประตูห้องนอนก็เปิดออก เห้ย!!! ดีนะกูไม่แก้ผ้าอยู่ มึงนี่หน้าตาดีแต่มารยาทไม่ดี “อืม....ไม่รู้หว่ะ แฮะๆ” ผมตอบผู้บุกรุกพร้อมเกาหัว แกร่กๆ
พีทมันซะโงกเข้ามาในห้อง ตอนนี้มันดึงเอาชายเสื้อออกมานอกกางเกง บวกกับกระเป๋าเสื้อที่ผมทำของมันขาด บวกกับหน้าแย่ๆ สภาพมันดูไม่จืดเลยแฮะ
“ข้างนอกไม่มีน่าจะอยู่ในนี้” ผมกระโดดลงจากเตียงพร้อมกับอุ้มคอมสุดหวงใว้ในมือ แล้วเอาเท้าเขี่ยๆ กองผ้าห่มเพื่อ “หา” จอย
พีทมันเดินเข้ามาลากผ้าห่ม(กองไส้วัว)ออกจากเท้าผม แล้วทำท่าจะพับ “เอ้ย!! ไม่ต้องเดี๋ยวก็นอนแล้ว” ผมรีบบอกมัน ไอ้พีทส่ายหัว (มึงมีสิทธิอะไรมาทำหน้าทำตาสั่งสอนกูว้ะ นี่มันห้องกูนะได้ข่าว) “พรุ่งนี้เช้าก็ไม่ได้เล่นหรอกเกมส์น่ะ เขี่ยไปเขี่ยมาจะหาเจอได้ไง รกฉิบหาย” อ้าวไอ้นี่ ไม่เคาะประตูแล้วยังจะมาวิจารณ์ห้องกูอีก
“เออๆ งั้นมึงพับให้หมดเลยนะ” พูดจบผมก็เดินสะบัดตูดออกมาที่ห้องนั่งเล่น
เฟสไม่มีความเคลื่อนไหวแฮะ!? ทุกที่ไอ้บ้ามันจะต้องแชร์คลิป หรือไม่ก็แชร์ น้องเนย รักษ์โลก วันนี้เงียบ สงสัยตอนผมออกมาก่อนพวกมันคงไปเหล่สาวกัน มีแต่ไอ้เชี่ยโบ้ทมันยังคงขยันส่งคำเชิญเกมส์ไพ่เทกซัสมาให้ มันว่าผมน่าจะเล่นเก่งเพราะไปแลกเปลี่ยนมา (สมองมึงเนี่ย!!!)
“เฮ้ย!!!!! เชี่ย” เสียงคุณชายระเบียบตะโกนลั่น แอบขัดหูนิดหน่อยเพราะไม่ค่อยได้ยินมันพูดไม่เพราะ ผมรีบวางคอมแล้ววิ่งเข้าไปดูแต่ไม่ทัน ไอ้พีทมันเดินออกมาซะก่อน ในมือมันถือจอยอยู่ แต่อีกข้างมันเอาไขว้หลังไว้ หาของเจอแล้วโวยวายหาป๊ามึงหรา..... ดึกแล้ว ตกใจนะเว่ยย!!!
“อะไรว้ะ” ผมถามมันแต่มันไม่ตอบแล้วยังเสือกยิ้มอีกอะไรของมันฟ้ะ มันเอามือออกจากหลัง แล้วยืนบอกเซอร์สีเขียวลายทางใส่หน้าผม “บ้อกเปาอ่ะ”
“เฮ้ย!!!!! เชี่ย” ผมรีบคว้าจากมือมันแล้วชู้ทเข้าไปในห้องซักผ้า มันแกล้งทำยี้ปากใส่ผมแล้วเดินยิ้มกริ่มไปที่โซฟา ยกหมอนขึ้นๆ ลงๆ เหมือนกำลังหาอะไรอยู่
“หาอะไรอีกว้ะ รีโมทอยู่นี่” ผมชี้ไปที่รีโมททีวีที่วางอยู่แบบ ถ้าตาไม่บอดมึงเห็นแน่นอน “ต้องเช็คดูก่อน เผื่อเปาทิ้งซากไว้แถวนี้อีก” แหมมึงนี่ กูไม่ได้ไร้ระเบียบขนาดนั้นนะเว่ย
พอมันเช็คตรวจ แม่งนั่งกับพื้นครับ เออสมกับมึงและ กูเป็นเจ้าของบ้านกูนั่งโซฟาเอง
ผมแอบชะโงกเข้าไปในห้องนอน มันเหมือนไม่ใช่ห้องผมเลยครับ หมอนถูกวางอยู่ในที่ๆ ควรจะอยู่ส่วนผ้าห่มถูกพับเป็นระเบียบวางอยู่บนผ้าปูเตียงสีดำที่ตอนนี้ตึงซะไม่มีรอยยับ ถ้าคืนนี้กูนอนไม่หลับแล้วพรุ่งไปหลับในคาบแล้วมิสด่า ความผิดมึงคนเดียวเลยพีท
ผมทิ้งตัวนั่งบนโซฟาที่พีทมันใช้เป็นพนักผิงหลัง
เสียงเฮเชียร์บอลของเกมส์ Winning นี่มันชวนง่วงเจงๆ ถ้าไม่ได้เป็นคนเล่น
“เห้ย!!! *ลากเสียง* เปาเล่นด้วยกันดิ” เรื่องไรผมจะเล่น ก็แม่งเสือกใช้ทีมเดียวกับผม ถ้าเสียทีแพ้แล้วมันเอาไปพูดต่อ โดนไอ้เชี่ยโบ้ทกับไอ้บ้าถากถางเสียคนแน่ๆ ไม่เสี่ยงดีกว่า
ผมกลิ้งไปกลิ้งมา แล้วเหลือบไปเห็นนาฬิกา 3 ทุ่มกว่าแล้ว มันยังไม่มีที่ท่าว่าจะกลับบ้าน แต่ไม่เป็นไรบ้านมึงใกล้นี่เนอะ
โดน....ๆ ระหว่างที่ผมลุ้นให้มันโดนยิงเม็ดที่ 2 จู่ๆมันกด Pause ครับ “เล่นคนเดียวไม่หนุกหว่ะ บอทมันอ่อน” เชี่ยนี่ขี้คุยนะมึง กูเห็นมึงโดนบุกอยู่ได้ข่าว “อยากเล่น RE5 อ่ะ” มันหันหน้ามาถามผมที่นอนหนุนแขนดูมันเล่นเกมส์อยู่บนโซฟาอย่างไม่ได้ตั้งตัว
เอ้ยยยยย!!!!!! มึงจะหันมาบอกกูก่อนดิว้ะ ตอนนี้หน้าเราใกล้กันจนผมรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่ออกมาจากปลายจมูกโด่งๆ ดวงตาคู่สวยใต้คิวหนากับใบหน้าของผมมีเพียงแค่แว่นกรอบเหลี่ยมสีดำของผมกั้นเอาไว้
ปากบางสีแดงทำท่าเหมือนจะขยับเข้ามาใกล้หน้าผม ซึ่งตอนนี้คงเปลี่ยนเป็นสีแดงเพราะผมรู้สึกได้ว่าหน้าตัวเองร้อนวู้บๆ ความรู้สึกนี้มันคืออะไรว้ะ คนที่อยู่ตรงหน้ามึงคือเพื่อนนะไอ้เปา ผมคิดวนไปวนมาให้หัว
ปากบางตรงหน้ายังคงเคลื่อนเข้าใกล้อย่างไม่หยุด ภาพด้านหน้าเลือนรางขึ้นเรื่อยๆ เพราะอากาศอุ่นๆ ที่ถูกปล่อยออกมาจากร่างกายตรงหน้าทำให้แว่นผมขึ้นไอ
ผมอยากจะขยับลุกขึ้นแต่สิ่งที่คิดออกและทำได้คือ หลับตาลงเพื่อหนีจากภาพตรงหน้า ใครก็ได้ช่วย....กูด้วย
ฟู่!!!!!!!!!!!!!!!!!! ฮาๆๆ 555555 ผมรู้สึกถึงลมก้อนใหญ่ถูกเป่าผ่านหน้าผมไป
ไอ้เชี่ยพีทครับมันแกล้งเป่าลมใส่หน้าผม นี่มึงเป็นคนหรือพัดลมระบายอากาศว้ะ “ไอ้เชี่ย......!!!!” ผมร้องลั่นพร้อมลุกขึ้นนั่ง แล้วจัดแจงถอดแว่นเอามาเช็ดไอน้ำที่เกาะบนแว่น
“มึงเล่นเชี่ยไรเนี่ย สัส @#%#$&*” ผมใช้ตีนถีบมันที่ไหล่ สนิทไม่สนิทกูไม่สนแล้ว แต่สงสัยผมทีบมันเบาไปเพราะไอ้ตัวดีมันยังขำอยู่ ฮาๆๆๆ ตอนนี้มันฟุบตัวลงไปขำต่อที่พื้น
“ฮึๆ ฮึฮึ แล้ว แล้ว..... ฮาๆๆ เป็นเชี่ยไร หน้า ฮาๆๆ อย่างเหว๋อ ฮาๆๆ หลับตาทำเชี่ย ฮาๆๆ ไร ฮาๆๆ” เอาใหญ่เลยนะมึงกูตกใจเว่ยไม่ได้เคลิ้ม ขำนักใช่ไหมมึง ไล่แม่งกลับบ้านซะเลย “ดึกแล้ว สัส!!! มึงกลับบ้านไปเลย เชี่ย!!” พอได้ยินผมไล่ มันพีทมันเลยพยายามกลั้น
“หน้าแดงด้วย ฮึๆ ฮาๆๆ..” ยังไม่เลิกนะมึง “โอ้ย!!!!” ผมใช้เท้าถีบมันไปที่ไหล่อีกที คราวนี้มันเงยขึ้นมาอย่างตั้งสติได้แล้ว “เอ้ย อยากเล่น RE5 จริงๆ แผ่นอ่ะ?”
“ไม่มีโว้ย” ผมโวยวาย “ไอ้เชี่ยเด็กแว่นแม่งโง่ โดนเซอร์ยึดไปแล้ว” ผมลุกขึ้นไปเทน้ำ จริงๆ ไม่ได้อยากกินหรอกครับแต่กลัวมันมากกว่า ยิ่งแม่งแง่งๆ กับแฟนมันอยู่ ใครจะรู้ว่าอยู่ดีๆ มันจะเปลี่ยวมาปล้ำผมรึป่าว (O,O!!!)
พอหันกลับไปมันทำหน้าเศร้าครับ โครตจะหน้าถีบ “แต่..ไอ้แว่นนั่นมันก็เอาแผ่นของมันมาคืนให้แล้วนี่หว่า” *เสียงอ่อย* เวลาไอ้นี่มันทำหน้าตอแหลพวกผู้ใหญ่คงบอกว่าน่ารักน่าชัง แต่ตัวผมคิดว่าน่าถีบ “ไม่มีอยู่บ้านใหญ่ มึงจะอยากเล่นทำเชี่ยไร เล่นภาคใหม่ดิ” แผ่นใหม่ก็มีเสือกกระแดะจะเล่นภาคเก่า
“ไม่เอาอ่ะกลัว ดูหนังดีกว่า” พูดจบมันก็กดเปิดเครื่องบลูเรย์ แล้วแล้วเลือก The walking dead : Season 2 ฮาๆๆ Season นี้กูดูจบแล้ว ผมนึกแผนชั่วเอาคืนมันได้แล้ว ฮึๆ เล่าตอนจบให้แม่งฟังเลยดีกว่า
“คืองี้เว่ย” ผมรีบชิงพูดขึ้นก่อน “ไอ้เนี่ยเดี๋ยวมันจะโดนผีแดก แล้วไอ้อ้วนก็จะตาย” ฮาๆๆๆๆ ได้ผลครับ ไอ้พีทหันมาทำหน้ายักษ์ใส่ผม จากนั้นมันก็ยิ้มตาหยี ยิ้มไรว้ะกูสปอย์ไปตั้งเยอะมึงไม่เจ็บแค้นไรเลย? สงสัยมันมีแผนชั่วอยู่ในหัวมันอีก เพราะดูจากตามันแล้วไม่น่าไว้ใจ
“เปาดู Season 3 ยัง? ตอนกลางๆ นะไอ้” ฉิบหายแล้ว!!!! ผมรีบกระโดดจากโซฟาไปคร่อมตัวมันแล้วเอามืออุดปากมันไว้ จะแกล้งอะไรก็ได้ ห้ามสปอย์ The Walking Dead
แต่......มึงไปเอาแรงมาจากไหนว้ะเห้ย ตัวมันก็ไม่ได้ใหญ่ไปกว่าผม(สูงกว่า) ทำไมแรงแม่งเยอะนักว้ะ มันแกะผมออกอย่างง่ายเลยครับ
พอมันทำท่าจะเล่าต่อ ผมรีบกระโดดกลับขึ้นไปบนโซฟา แล้วเอาหมอนมาอุดหู แต่...ทำไมนานจังว้ะ อุดจนเริ่มหายใจไม่ออกหน้ากูเขียวแล้วมั้ง ผมหมอบอยู่ท่านั้นอยู่นานแต่ไม่มีอะไรมาสะกิด ส่งสัยแม่งเล่าจบแล้ว พอผมเอาหมอนออก ไอ้กวนตีนมันนั่งดูทีวีเฉยไม่มีท่าทีว่าจะแกล้งผมต่อ ผมเลยเอาหมอนตีหัวมันไป 1 ที
พีทมันหันมายิ้มตาหยี ส่วนผมส่งยิ้มแหย๋ๆ แบบฝากไว้ก่อนกลับไป
นี่มันจะ 4 ทุ่มแล้วมันยังไม่ได้โทรไปเครียร์กับแพรเลย ใจนึงพอเห็นมันยิ้มได้ก็ไม่อยากทำลายมู้ดมัน แต่หนีปัญหาอย่างงี้ไม่ดี เอาว้ะ “เห้ยพีท กูพูดไรอย่างได้ป่าวว้ะ” มันคงรู้ว่าผมจะพูดเรื่องอะไร “อือ....” พีทส่งเสียงตอบรับโดยที่ไม่ได้หันมา ฟังจากน้ำเสียงมันคงกลับมาเป็นโหมดซึมเศร้าเหมือนเดิม
“มึงจะไม่โทรกลับไปหน่อยเหรอว้ะ!?” ที่คิดว่าคนที่โทรหามันตลอดตั้งแต่ที่ Vanilla น่าจะเป็นแพร เพราะว่าผมได้ยินมันบอกที่บ้านไปแล้วว่าจะกลับดึก
“ไม่รู้จะคุยอะไรหว่ะ เลิกกันแล้ว *เสียงอ่อย*” (ก็คุยๆ ไปเหอะ คุยกันให้รู้เรื่อง แล้วมึงจะได้กลับบ้าน กูก็จะได้นอน) อันนี้คิดในใจนะครับ ฮึๆ
“เออเลิกกันก็ดีแล้ว จะได้สบายใจกันทั้งคู่ ฮ้า!!! เลิกกัน เฮ้ย อะไรว้ะ!?” ด้วยความตกใจผสมความเสือกผมเลยหลุดปากออกไป คราวนี้ไอ้พีทหันมายิ้มเจื่อนๆ กับผมแล้วอธิบาย “เลิกกันหมายความว่าไม่ได้เป็นแฟนกันแล้วไง” เอออันนั้นกูรู้ สาดดดดนี่
ด้วยความที่หน้าผมยังคงแสดงถึงความเสือกอยู่พีทมันเลยเล่าให้ฟังแต่โดยดี “ไม่รู้หว่ะ คำสุดท้ายที่กูได้ยินจากเค้าคือทำไม ไม่รู้หว่ะ ไม่รู้จะบอกเค้ายังไง” เออเป็นใครก็ต้องอยากรู้ดิว้ะ อยู่ดีๆ บอกเลิกไม่มีสาเหตุ เป็นผมๆก็ไม่ยอม ผมเบิกตาขึ้นส่ายหัวแล้วรอฟังต่อ “เค้ากลับไปคบกับแฟนเก่า”
“จิงดิ!?” ผมถามกลับไป (อย่างแพรเนี่ยนะไม่น่า....) พีทพยักหน้ารับคำอย่างมึนๆ “คือมึงเห็นกับตาเลย!?” ผมถามต่อเรื่องอย่างงี้ต้องเอาให้ชัวครับคนเรามันเข้าใจผิดกันได้ แต่มันคงแน่ใจว่าสิ่งที่มันเห็นและรู้มาคงเป็นเรื่องจริงเพราะไอ้พีทตอบผมด้วยการลากเสียงยาว “เอออออ เฟิม”
สรุปที่มึงทำตัวแปลกๆ มาเป็นอาทิตย์นี่คือ มึง อกหักหัวใจแตก โถ...ไอ้พีทถ้าเป็นกูนะจะรีบโทรฯ รีบเลิก รีบเครม นี่มาทำท่ากล้าๆ กลัวๆ อย่างกับว่ามันเป็นฝ่ายผิด
“ทำไมไม่บอกเค้าไปว้ะว่ามึงรู้เรื่องแล้ว” ที่ผมถามเพราะไม่เข้าใจจริงๆ ว่ามันจะมานั่งประสาทเสียอยู่ทำไม “ถ้าไม่กล้าก็บอกไอ้โบ้ทก็ได้นี่หว่า” ผมเสนอทางเลือกให้มันอีกทางแต่มันกลับหันมามองหน้าผมด้วยสายตาจริงจัง “พูดไปเค้าก็เสียดิว้ะ” สิ่งที่มันพูดถึงแม้ผมจะไม่เห็นด้วยแต่ก็ต้องยอมรับในการตัดสินใจของมันใช้ไหม๊ครับ “อีกอย่างกูว่าเข้าดูแฮปปี้กว่าคบกับกู”
มึงหล่อขึ้นอีกเป็นกองเลยหว่ะ พีท
ระหว่างที่พีทมันนั่งตาลอยมองไปทางทีวี จริงๆ ผมเองก็อยากจะหาเรื่องคุยให้มันสบายใจขึ้น แต่มันไม่ถนัดจริงๆ หว่ะเพื่อน งั้นกูนั่งอยู่ข้างๆ เป็นเพื่อนมึงดูซอมบี้โดนตีหัวแล้วกันนะ
นี่มัน 5 ทุ่มแล้วนี่หว่า ไม่น่า ฮ่าว!!! โครตจะง่วง “พีทกูไปอาบน้ำก่อนนะ” ผมเอื้อมมือไปแตะที่ไหล่ขวาของมัน “กูว่ายังไง บอกให้เค้ารู้ไปดีกว่าให้เค้าไม่เข้าใจเรานะเว่ย อย่างน้อยเรื่องมันจะได้จบๆ”
พีทหันมาส่งยิ้มจางๆ ให้ ผมรับรู้ได้จากสายตามันว่ามันกำลังขอบคุณผมอยู่
กูขอโทษที่เป็นที่ปรึกษาที่ดีกว่านี้ให้มึงไม่ได้
>>>>>>>>>>>>>>>>
หลังจากอาบน้ำเสร็จ ผมในชุดเสื้อยืดร.ด. กับบอกเซอร์ก็แอบย่องออกมาดูไอ้คนอกหักมันซะหน่อย ตอนนี้จอทีวีไม่ได้ส่งสัญญาณภาพอะไรกลับมานอกจากสีดำ ไฟในห้องถูกดิมลงครึ่งนึง ไอ้พีทมันยังนั่งอยู่ที่เดิมแต่ที่หูมีโทรศัพท์ใน case อันใหม่แนบอยู่
มันหันมาทางผมคงเพราะได้ยินเสียงประตูห้องน้ำปิด พีททำท่าจะลุกขึ้นกลับ ไอ้บ้าใครจะปล่อยมึงกลับตอนนี้ นี่มันจะเที่ยงคืนแล้วนะโว่ย สมัยนี้อันตรายเข้าถึงทุกคน ผมเดินเข้าไปกดไหล่มันไว้อีกครั้ง มันขืนนิดหน่อยก่อนจะยอมนั่งลงโดยดี
ผมจัดแจงลากผ้าห่ม หมอนออกมาให้พร้อมขยับปากบอกมันอย่างไม่ออกเสียง “กู นอน นะ มึง ตาม สะ บาย”
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
เคร้ง!!! เห้ยอะไรว้ะ โจรปล้น ผีหลอก แผ่นดินไหว เสียงกระป๋องน้ำอัดลมหล่นลงกระทบกับพื้น เชี่ย!!!! ผีหลอก ผมตกใจตื่นขึ้นแล้วเริ่มควานหาโทรศัพท์ที่ชาร์ตไว้ ม๊าค้าบบบ ช่วยเปาด้วย ผมสัญญาจะพับผ้าห่ม ตบหมอน และทำเตียงให้ตึง คือหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอครับ โอ้ยมันไปมุดหัวอยู่ไหนเนี่ย ไอ้ครั้นจะเดินไปเปิดไฟ กว่าจะไปถึงหัวใจวายตายห่าพอดี
เคร้ง!!! อ้ากกกกก เสียงกระป๋องดังขึ้นอีก ไม่ไหวแล้วโว้ย ซ่อนอยู่ได้ผ้าห่มก็ได้ อ่ะนั่นไงเจอแว้ว ผมคว้าโทรศัทพ์มากดดูเวลา 02:15 am. เชี่ย!!! ตี1 ผีเข้า ตี2 ผีออก ผมรีบเปิดหา App “Mobile ไฟ” (โปรแกรมไฟฉาย) เอาดิ้ๆๆ สว่างแล้วไม่กลัวแล้วโว้ย!!!!
เคร้ง!!! อ้ากกกก เฮี้ยนจังว้ะเฮ้ย ผมร้องลั่นพร้อมกับวิ่งไปที่สวิตท์ไฟแล้วกดเปิด ทันทีที่ไฟสว่าง เหมือนที่เค้าว่าๆ กันมาสติมาปัญญาเกิด เอ๊ะ!!! ผมลืมไปสนิทวันนี้ผมไม่ได้อยู่คนเดียวนี่หว่า
ผมรีบพุ่งผ่านประตูเข้าห้องนั่งเล่น ภาพที่เห็นคือกระป๋องเบียร์ 4 กระป๋องล้มเกลื่อนอยู่เต็มพื้นข้างๆ เท้า ไอ้ห่าไอ้พีทไอ้ชั่วมึงเฮี้ยนแดกเบียร์ (ไม่ชวนกูเลยสาดดด) กินไม่กินเปล่า เสือกนอนดิ้นเตะกระป๋องอีก ดีนะกูไม่หัวใจวายตายไปก่อน
ผมลองเอาเท้าเขี่ยๆ มันอยู่ทีสองที แต่มันไม่แม้แต่จะขยับ นอนเป็นดักแด้อยู่ใต้ผ้าห่มที่ผมเอามาให้ ผมรีบเอากระป๋องเบียร์ไปทิ้ง เชี่ย!!! ซัดซะเรียบเลยเหรอว้ะ ซื้อมาคืนป๊ากูด้วยนะสาดดด
ผมกลับมายืนดูสภาพไอ้พีทมันอีกที พรุ่งมีหวังปวดคอแน่ ก็เล่นนอนผิดท่าซะขนาดนั้น ผมก้มตัวลงไปเพื่อนที่จะเอาหมอนจากโซฟาให้มันหนุนคอ แต่อยู่ๆ มันก็พลิกตัวแล้วดึงตัวผมลงไปนอนคล่อมอยู่บนตัวมัน ทำไม่ตัวมันเย็นๆ ว้ะ อ้ากกกก!!!! มันไม่ได้ใส่เสื้อครับ
“เฮ้ย!!! มึง” พีทโอบแขนเค้ารอบคอ ผมพยายามขืนแต่ก็สู้แรงแม่งไม่ไหว ก็แรงคนดึงกับแรงคนฉุดมันคนละเรื่องอยู่แล้ว ตอนนี้ผมทรุดตัวลงโดยใช้ข้อศอกเป็นเครื่องค้ำยันตัวผมและตัวไอ้พีทไว้ห่างกันเพียงแค่คืบ
“อย่า ปล่อยกูไอ้เชี่ยพีท มึงจะเอาอะไร” แต่แทนที่แม่งจะปล่อยคอผมให้เป็นอิสระ กลับกลายเป็นว่ามันพยายามดึงผมให้ลงไปใกล้มันเข้าไปอีก ลมหายใจปนกลิ่นเบียร์ถูกพ่นใส่ผ่านต้นคอผมผ่านไปถึงใบหู ทำให้แรงขัดขืนยิ่งน้อยลงไปใหญ่ (เคลิ้ม.....)
ผมทรุดตัวลงไปบนแผ่นอกอันว่างเปล่านั้น โดยที่แขนแกร่งนั้นยังคงรั้งคอผมไว้แน่น ริมฝีปากนิ่มๆ ประกบลงที่ข้างหู ผมเบี่ยงหน้าหนีไปอีกทางแต่ก็ยังสัมผัสได้ถึงลมหายใจแผ่วปล่อยออกมากระทบหูเป็นจังหวะเดียวกับหน้าท้องที่ย่วบขึ้น
“ปล่อยนะไอ้สัส เล่นเหี้ยไรเนี่ย” เป็นประโยคสุดท้ายที่ผมพอจะรวบรวมสติพูดออกไปได้ “ช่วย.....” ผมรู้สึกได้ว่าแขนที่ล้อคคอผมนั้นเริ่มคลายออกนิดๆ ผมเลยพอจะยันตัวขึ้นมาได้บ้าง
ผมรีบสะบัดเอาแขนมันออกแล้วรีบลุกขึ้นนั่งหอบตัวโยนอยู่ข้างๆ ร่างไร้สติของไอ้พีทที่นอนหายใจแผ่วโดยที่ร่างกายมันมีเพียงกางเกงนักเรียนสีน้ำเงินห่อหุ้มไว้
มือแกร่งคว้าคอเสื้อผมไว้อีกครั้ง “เอ้ย!!!” ผมโวยวายพร้อมกับพยายามแกะมือมันออก แต่ในจังหวะนั้นมันลากผมให้เข้าไปใกล้มันอีกครั้งแต่คราวนี้มันลืมตาแล้วพยายามดันตัวขึ้นด้วย “ช่วย.... ช่วย” กูรู้ว่ามึงเมาแต่กูฟังไม่เข้าใจโว้ย!!! “ฮ้ะ!!” ผมตะโกนลั่นพร้อมใช้มือดันหน้ามันออกเพราะมันทำท่าจะโถมตัวใส่ผมอีกครั้ง “พาไปห้องน้ำหน่อย กูจะ ออออว”
เชี่ยแม่งจะอ้วก ผมรีบฉุดมันลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเล (ทำไมตัวหนักงี้ว้ะ) แล้วรีบเอามันเข้าไหล่แล้วลากไปที่ห้องน้ำ แต่มันพยศครับกว่าจะถึงห้องน้ำทำเอาผมลุ้นตัวโก่ง
พอไปถึงประตูแม่งวิ่งพุ่งเข้าไปเฉย “เห้ยโถอยู่นี่!!” ผมตะโกนไล่หลังมันเข้าแต่ไม่ทัน อ้ากกก แพละๆๆๆ ไอ้เชี่ยเอ้ย!! เต็มอ่างอาบน้ำกูเลย พีทมันสำลัก คะยอกอยู่นาน เห็นแล้วอดไม่ได้ต้องเข้าไปช่วยมันลูบหลัง
หลังจากที่มันเอาออกมาซะหมดไส้หมดพุง สติคงเริ่มกลับมาบ้างแล้วแต่มึงเลิกดึงเสื้อกูได้ป่ะ ยืดหมดแล้วสาดดด “ขอโทษนะเว่ย” มันพยายามรวบรวมคำพูด ระหว่างที่ผมกำลังใช้น้ำจากฝักบัวล้างรอยอารยธรรมของไอ้ธีวินทร์
“เออ มึงล้างหน้า แล้วไปนอนไป” ผมชี้ไปที่อ่างล้างหน้าที่อยู่ถัดไป พีทมันลุกขึ้นยืนแล้วเซไปเซมา ถ้าไม่เข้าไปช่วยมีหวังผมต้องมานั่งเช็ดเลือดออกจากโถส้วมแน่ๆ
ผมเอามันเข้าไหล่อีกครั้ง แล้วค่อยๆ เอาน้ำรองน้ำด้วยมือแล้วเอาลูบหน้ามัน กูไม่ใช้เสานะสาดดยืนโอนเอนไม่พอเสือกพิงอีก ระหว่างที่ใช้น้ำลูบหน้ามันอยู่นั้น พวกผมก็สบกันโดยบังเอิญในกระจก มันไม่ได้พูดอะไรแค่หลับตาลงแล้วทิ้งหัวลงบนไหล่ผม
“มึงๆ” ผมรีบเรียกเพราะกลัวมันจะทิ้งตัว ตอนนี้ผมคงมีแรงไม่พอที่จะลากมันไปนอนไหว “อืออ..... “ พีทมันก็ส่งเสียงกลับมาบอกให้รู้ว่ายังคงมีสติอยู่
คืนนี้สละเตียงให้ก็ได้ว้ะ เห็นว่ามึงเคยช่วยนะพ่อหนุ่ม อีกอย่างขืนปล่อยมันนอนในห้องนั่งเล่นมีหวังบ้านผมพังแน่ๆ
พีทพุ่งลงบนเตียงในท่าซูเปอร์แมน นอนถอดเสื้อคว่ำหน้าไปกับกับผ้านวมผืนนุ่ม
“มึงๆ” พีทเรียกผมด้วยเสียงอู้อี้ ยังไม่หมดฤทธิ์อีกเหรอว้ะ
“เออออออ” ผมขานตอบกลับไปด้วยเสียงเหนื่อยอ่อน
“มึงๆ” คราวนี้เสียงดังขึ้นอีกหน่อย
“เออ อารายยยย”
“ขอบคุณครับ” พีทพูดก่อนจะขยับตัวให้เข้าที่แล้วเอาหน้าซุกลงไปบนหมอนสีเทาใบใหญ่
TBC >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ไอ้เจ้าเปามันฝากบอกไอ้พีทว่า
“อย่าเสือกทำน้ำลายหกใส่หมอนกรูนะครับคุณ
นั่นมันหมอนประจำตัวโผมมมมม.......”
ช่วยไงดีอ่ะ คนมันหลับไปแล้วหว่ะเปา เอาเป็นว่าโดนน้ำลายดีกว่าโดนอ้วกแล้วกันนะ ฮึๆๆ
ความคิดเห็น