คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : EP 06 : Get Lost!!
EP 06 : Get Lost???
“เรื่องที่เราพูดที่โต๊ะถ้าไม่ชอบเราขอโทษ แต่เราอยากให้นายชอบเราจริงๆ เรื่องที่เราพูดที่โต๊ะถ้าไม่ชอบเราขอโทษ แต่เราอยากให้นายชอบเราจริงๆ เรื่องที่เราพูดที่โต๊ะถ้าไม่ชอบเราขอโทษ แต่เราอยากให้นายชอบเราจริงๆ”
หลังจากที่คิดค่าเสียหายไปหลักพัน ผมกับโบ้ทก็แยกกับฝูงสัตว์ผู้หิวโหย (ผมว่ารวมๆ กันวันนี้พวกผมสวาปามวัวไปครึ่งตัว) เพราะมันอยากไปดูเกมส์ออกใหม่ที่ Gateway จริงๆ อยากกลับบ้านจะตาย แต่ต้องเอาใจมันหน่อย ผมเลยเสนอตัวไปเป็นเพื่อนมันโดยอัตโนมัติ
ทำไมบรรยากาศมันอึมครึมจังว้ะ เชี่ยโบ้ทที่มึงแพ้พนันและก็ไม่ได้ดูเนี่ย มึงทำตัวมึงเองนะไม่เกี่ยวกับกูเบย แต่ผมคงผิดโษฐานไม่ได้บอกมัน อ่ะกูเริ่มก่อนก็ได้ “เออ มึงเรื่องหนังกูขอโทษนะเว่ย” ผมเอ่ยขึ้นขณะที่เรา 2 คนกำลังเดินไปสยาม
มันหันมาทำหน้าเครียดใส่ “เออ แล้วมึงจะบอกกูเมื่อไหร่” ผมเงียบไป เพราะไม่รู้จะตอบมันยังไงดี “ถึงว่า แม่งถ่ายรู้คู่กันอย่างผัวเมีย” ไอ้โบ้ทจีบปากจีบคอกระแนะกระแหนผม ผมได้แต่ขยับปากแบบไม่มีเสียงว่า “ไอ้ – เหี้ย” กลับไปแต่พอมันตลกมาบรรยากาศเลยดีขึ้นหน่อย “ก็กูไม่รู้จะบอกมึงตอนไหนว่ะ ตอนกินข้าวเห็นมันทะเลาะกับแฟนอยู่เดี๋ยวกูซวย” เฮ้อ!!! พอได้พูดหมดเปลือก โล่งดีแฮะ
“เรื่องที่เราพูดที่โต๊ะถ้าไม่ชอบเราขอโทษ แต่เราอยากให้นายชอบเราจริงๆ” โอ้ยเสียงไอ้ห่านี่ก็ก้องอยู่ในหัวกูอยู่ได้ หยุดๆ หยุดซะที หลังจากเหตุการณ์ในห้องน้ำเสียงมันยังคงก้องอยู่ในหัว ทั้งๆ ที่รู้ว่ามันแกล้ง เพราะหลังจากมันพูดจบ ประโยคต่อไปของมันคือ “เขินเหี้ยไร กูแซวเล่น”
ที่ Gateway ไอ้โบ้ทมันแค่ไปเดินดูเฉยจริงๆ ครับ แล้วเสือกถามซะเยอะ ผมงี้โครตอาย แต่ไม่ได้อายที่มันถามหรอกครับ ก็ไอ้สีที่ถูกเขียนบนตัวผม ตอนนี้มันเริ่มจะซึมออกมาตามเสื้อ เพราะว่าสยามกับชิดลมมันไม่ใช่ใกล้ๆ เล่นเดินมางี้ เหงื่อก็ต้องออกเป็นธรรมดา ไอ้โบ้ทยังดีตรงที่เลอะมีแต่ที่แขน แต่ของผมนี่ทั้งตัว
กลับไปคงต้องทิ้งเสื้อตัวนี้ไปเลย ห้ามให้ม๊าเห็นเด็ดขาด มีหวังโดนเละ
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
โอย!!! เปิดเทอมวันแรกไมมันเหนื่อยอย่างงี้ว้ะเนี่ย
พอถึงห้องหลังจากโยนกระเป๋าลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่น ผมถอดเสื้อออกเพื่อตรวจดูลายเซ็นของพวกมันที่ตอนนี้ค่อนข้างดูไม่ออก อาบน้ำดีกว่า
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
กว่าจะขัดออกจนเหลือรอยศิลปะของพวกมันแบบจางๆ ก็กินเวลาไป ชั่วโมงนึงมั้งครับ ปกติผมอาบน้ำไม่เกิน 10 นาที โห 3 ทุ่มกว่าแล้วนอนดีกว่า เหนื่อยๆ
หลังจากทิ้งตัวลงบนเตียงพยายามจะนอน แต่มันหลับไม่ลงได้แต่กลิ้งไปกลิ้งมา ทั้งๆ ที่เหนื่อยใจจะขาด แต่ “เรื่องที่เราพูดที่โต๊ะถ้าไม่ชอบเราขอโทษ แต่เราอยากให้นายชอบเราจริงๆ” นั่นไงมันยังไม่หยุด ผมพยามคิดเรื่องอื่น แต่ก็มีแต่หน้ามันลอยไปลอยมา
ยิงซอมบี้ดีกว่า จะได้จินตนาการหัวซอมบี้เป็นหน้ามัน แล้วยิงมันให้กระจุยไปเลย ผมคลานลงจากเตียงแล้วกดเปิดเครื่อง Playstation3 ซึ่งมีแผ่น RE6 คาอยู่ในนั้นอยู่แล้ว เออไอ้พีทมันยืมแผ่นเกมส์ผมนี่หว่า แต่มันจะเอาภาคเก่าไปทำไมว้ะ
เมื่อเกมส์กำลังโหลด เสียงมันกลับมาอีกครับ แต่เปลี่ยนประโยค “มึงจำกูไม่ได้เหรอว้ะ” ไม่มีสมาธิเลยโว้ย!!! ผมกดปิดเกมส์แล้วเปลี่ยนช่องทีวีเป็น HBO เย้ย!!!! ทำไมมันต้องมาฉายหนังผีตอนนี้ว้ะเนี่ย กรูอยู่คนเดียวนะเว่ย เออหาแผ่นเกมส์ให้มันก็ได้ว้ะ ผีเสียงไอ้พีทมันคงมารังควาญเพราะผมยังไม่ได้หาให้มัน
ผมเดินออกจากห้องนอนเข้าไปในห้องเก็บของเล็กๆ แล้วเริ่มค้นของออกมา เย้!!!!! เจอแล้วกล่องกระดาษสีน้ำตาล บนฝากล่องมีลายมือเฮียปูนเขียนว่า “PS” แต่ชีวิตคนเรามันมักจะไม่ง่ายครับ พอเปิดฝาออกมามันดันมีแค่คอนโทลเรอร์ แผ่นเกมส์หายไปหมดแบบนี้ อยู่บ้านใหญ่ชัวร์ๆ
4 ทุ่มกว่าๆ ผมเลือบมองไปที่นาฬิกาฝาผนังสีเงินเรือนใหญ่ น้องปอคงยังไม่นอนแน่ๆ เพราะรายนั้นต้องดูซีรี่ย์เกาหลีหลังจากทำการบ้านเสร็จ “ปอ ทำไรอยู่” แต่เจ้าน้องสาวตัวดีมีหรือจะคุยกับผมแบบดีๆๆ “ม๊า!! เฮียเปาโทรมา คุยกับม๊าก่อนนะ กำลังอิน” ดูมันดูซีรี่ย์อยู่จริง
“ไงลูก วันแรกเป็นไง”
“ไม่ไงครับ เพื่อนเก่าเปาเต็มห้องเลย”
“ดีแล้ว แต่อย่ามัวเล่นกับเพื่อนนะ ตั้งใจเรียนด้วย” นั่นไงโดนเทศน์อีกแล้ว
“ค้าบบบบ เออม๊า ป๊ากลับวันไหนครับ” ถามถึงป๊าหน่อย ยังไม่ได้เจอกันเลย พ่อผมทำงานที่สิงคโปร์ครับ
“ศุกร์หน้า ไว้ไปกินข้าวกัน ตั้งแต่แกกลับมายังเจอกันพร้อมๆ เลย”
“ค้าบบบบ!!!” ชักจะนานไปและไอ้ปอ ผมรีบถามถึงน้องสาวก่อนจะโดนม๊าเทศน์เรื่องอื่นอีก “ ม๊า ไอ้ปอเสร็จยัง”
“นี่เรียกน้อง ไอ้ ได้ยังไง น้องเป็นผู้หญิงนะ อ่ะมาพอดี” นั่นไงไม่พ้นจริงๆ ม๊าผมขี้บ่นนิดหน่อยครับ แต่ถือว่าใจดีมาก เวลางอนผมนะ แป๊บเดียวก็ง้อได้แล้ว แต่ป๊ายิ่งใจดีไปกันใหญ่ ออกจะเหมือนเพื่อนมากกว่า
“ว่าไงไอ้เฮียเปา” ม๊าดูมัน ทีมันยังผู้กันผมไม่เพราะเล้ยยย “คือไปที่ห้องเฮียหน่อยดิ แล้วไปตรงชั้นวางของข้างโต๊ะคอมฯ แล้วหาแผ่นเกมส์ Resident Evil 5”
“ข้อหนึ่ง” อะไรของมันว้ะ ถ้าอยู่ใกล้ๆ เดี๋ยวจับล้อคคอเลยหนิ “อะไรว้ะ”
“ข้อหนึ่ง พูดเพราะๆ ข้อสองทำไมปอต้องไปหา” โอ พระเจ้า!!!! กรูโดนเพื่อนแกล้งแล้วยังต้องโดนน้องแกล้งอีกเหรอว้ะ “เร็วเลย อย่าเพิ่งกวน”
“.... เงียบ” สงสัยไม่ช้อต เสียเงินแน่ๆ กรู มาแบบนี้
“เห้อ!!!! เออก็ได้ว้ะ ปอครับไปดูให้เฮียหน่อยนะ แล้วเดี๋ยวพาไปกิน After you นะครับ”
“อ่ะเจอแล้ว แล้วไง เฮีย” โหนี่มันรู้ทันว่าผมต้องตามใจมันแน่ๆ
“เออ แกช่วยฝากให้ป้าบัวเอามาให้เฮียที่ห้องหน่อยดิ”
“.... *เงียบ*” น้องใครว้ะโครตจะกวนเล้ยยยย “ปอพาเพื่อนๆ ไปด้วยก็ได้นะครับ” ปอมันชอบพาผมไปอวดเพื่อนๆมัน (ผมแอบฮอตในหมู่เด็กๆ นะเฟ่ย!!!!!)
“เฮียแต่มันไม่ใช่ของเฮียนะ มันมีชื่อแปะอยู่อ่ะ “ธีวินท์”” เหรอว้ะ!!?? แต่เดือนนี้เลี้ยง After you น้องปอไม่ไหวแน่ๆ รีบชิ่งดีกว่า “เออ ขอบใจ แค่นี้นะ After You ไว้เดือนหน้า”
“เฮ้ย!!!! ไอ้เฮียเป.................(กิ้ก)” เรื่องไรผมจะฟังเจ้าปอบ่น 5555
ธีวินท์ คุ้นๆ แฮะ แปลงฟันนอนดีกว่า อ่ะ!! นั่นไงเวรกรรมของคนตาสั้น ถ้าไม่ใส่แว่นแล้วเหมือนคนตาบอด ผมทำแปรงสีตกไปไหนไม่รู้ ลำบากต้องเอาแว่นมาใส่ เฮ้อ!! ค่อยยังชั่ว ผมเหลือบไปเห็นอะไรดำๆ ยุกยิกๆ ที่ต้นคอด้านหลัง เห้ยทำไมขี้ไคลดำขนาดนี้ว้ะ พอพยายามเล็งดูดี นี่มันที่พีทเขียนไว้นี่หว่า “ธีวิรท์”
>>>>>>>>>>>>> ตัดภาพไปเมื่อ 3 ปีก่อน
“เชี่ยเปาเร็วๆดิ เดี๋ยวหนามบอลเต็ม” ไอ้ตี๋อ้วนชื่อโบ้ท กวักมือเรียกผมหลังจากที่เรากินข้าวเสร็จ “เออๆ แดกน้ำก่อน” ผมรีบสูบแฟนต้าน้ำเขียวของโปรดให้หมด ก่อนคว้าเป้โรงเรียนขึ้นหลังแล้ววิ่งตามออกไปทันที
ในขณะที่กำลังเตะบอลกันอย่างบ้าพลังแต่ก็บ้าได้ไม่มาก เดี๋ยวโดนรุ่นพี่ม.ปลายไล่เตะเอา “เด็กชาย ปณิธิ ........... กรุณานำกระเป๋านักเรียนมาที่ห้องปกครองด้วยค่ะ”
“ไอ้เปา มึงเอาหนังโป้มาโรงเรียนเหรอสาดด” ไอ้เอตะโกนบอกผมลั่นทำ แล้วมึงเล่นตะโกนซะลั่นกูอายนะเว่ย ส่วนพวกไอ้โบ้ทกับไอ้บ้ามีหรือจะไม่ซ้ำเติม “ไอ้-ควาย” ผมตะโกนด่ากลับไปแบบไม่มีเสียง แล้วรีบวิ่งหยิบเป้ที่ข้างสนาม เพราะปล่อยมิสรอนานไม่ดี เดี๋ยวเรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่
พอหยิบเป้ขึ้นมาก็พบว่า ซวยจริงกู นี่มันไม่ใช่กระเป๋ากูนี่หว่า ตายห่า ผมควานหาของในเป้ดู เจอการ์ตูนวันพีช 4 เล่ม และสมุดที่มีเจ้าของชื่อ “ธีวิรท์ ......... 3/1”
ผมวิ่งมาที่ห้องปกครองด้วยสภาพเหงื่อแตกเต็มตัว เซอร์ฟ.หน้าเหี้ยมยืนอยู่ข้างๆ เด็กชายตากลมใส่แว่นหนาเตอะ ผอมขาว ผมคิดว่าตัวเล็กกว่าผมแน่น อย่างน้อยก็เตี้ยกว่าผมสัก 5 cm. ได้ “นักเรียนหยิบกระเป๋าผิดรึเปล่า” แค่กระเป๋าสลับกันต้องทำเสียงดุขนาดนั้นเลย?
ผมยื่นกระเป๋าคืนให้เด็กชายธีวิรท์ ทำไมต้องทำหน้าเหว๋อใส่กูด้วยว้ะ กูไม่ได้จะขโมยนะเว่ย แต่ผมมั่นใจว่าคนที่หยิบผิดไม่ใช่ผมแน่นอน “นี่ของเธอ” เซอร์ยื่นเป้คืนให้ผมแล้วอมยิ้มมุมปาก
“มีอะไรจะสารภาพรึป่าว ปณิธิ” มาไม้ไหนว้ะเนี่ยเอาไงดี อ่ะใจดีสู้เซอร์ฯ ไว้ก่อน “ครับ!?” ผมทำตาใสไร้เดียงสาใจสู้เสือ จากนั้นมือที่ไขว้หลังอยู่นั้น ก็ยื่นแผ่นเกมส์ RE5 มาที่ผม ฉิบหายแล้วกู ผมได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ แล้วมองหน้าไอ้แว่นที่อยู่ตรงหน้า มึงนะมึง
เซอร์เอื้อมมือมาหยิบเป้ของมันแล้วเริ่มตรวจหาสิ่งแปลกปลอมที่ห้ามเอามาโรงเรียน ผมพอจะมองออกว่าตอนนี้ไอ้ธีวิรท์มันซีดไปเลยครับ ซ่อนของไว้ล่ะสิ หึๆ สมๆ หลังจากเซอร์ควานหาของอยู่นานก็ยื่นกระเป๋าคือไอ้จืดที่ยืนอยู่ข้างผม “วันหลังระวังๆ กันหน่อย” ไอ้ธีวิรท์ตัวดี ทำหน้างงๆ แล้วหันมาทางผม
“ส่วนเรา อันนี้เซอร์ยึดไว้” เย้ย มันแพงนะเซอร์ คืนผมเหอะ ไม่ใช่ของผมด้วย เฮียปูนฆ่าผมแน่นอนถ้ามันรู้ คือจริงๆเกมส์นี้เนี่ยของมันครับแต่ผมแอบเอามาให้ไอ้เอยืม ทวงตั้งนานก็ไม่คืน เสือกมาคืนเอาวันกูดวงตก
เอาว้ะตื้อเท่านั้นที่ครองโลก “หู้!!!!! เซอร์อันนี้ไม่ใช่ของผมนะครับ ยืมเค้ามาจะเอามาคืนเนี่ย” เซอร์ฯฟ. ยังคงเหี้ยมเหมือนเดิม “ไม่รู้แหละถือว่าผิดกฎ วิดพื้น 50 ครั้งปฏิบัติ” โอ้ยทำไมกูถึงซวยซ้ำซวยซากอย่างงี้ว้ะ
ก่อนที่ผมกำลังจะวิดพื้น “นายอย่าเพิ่งไป!!!!” ผมบอกให้ไอ้แว่นหน้าซีดนั่นรอผมก่อน
“67 68… 69………. 7..0” ตามธรรมเนียมครับ ถ้าโดนสั่ง 50 คือยังไงก็ต้องทำเพิ่มอยู่ดี พวกท่านคงอยากให้พวกผมออกกำลังกาฟิทเตรียมไปสอบ ร.ด. เลยหาเรื่องสั่งเพิ่มตลอดๆ เข่างอมั่ง แขนลงไม่สุดมั่ง เอาเป็นว่า ผมงี้เหงื่อแตกเพิ่มอีกเป็น 10 เท่า ส่วนไอ้ธีวิรท์หน้าซื่อยังคงยืนรอผมอยู่ หลังจากโดนเซอร์บ่นต่ออีกนิดหน่อย “%&^#$(&^%#$“ ก็เป็นอิสระ
“เดี๋ยว!! นายมากับเราก่อน” ผมหันไปบอกให้มันตามผมมา เห้ยเลิกทำหน้าเซ่อเหอะ ผมไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นนะเว่ย “ขอโทษนะนาย ไม่รู้ว่ามีแผ่นเกมส์” ผมนิ่งไม่ได้ตอบอะไร เพราะสมองผมกำลังคิดหาทางเอาแผ่นไปคืนไอ้เฮียปูน
พอมาถึงที่สนามบอล ผมโยนเป้ผมลงไปบนกองกระเป๋าอีก 4-5 ใบ แล้วหยิบกระเป๋าไอ้โบ้ทขึ้นมาแล้วล้วงมือเข้าไปหยิบของ “อ่ะของนาย” ผมส่งหนังสือการ์ตูนทั้ง 4 เล่มคืนไป ที่ต้องซ่อนไว้ก่อนนั้นเพราะผมรู้ว่าถ้าถือไปห้องปกครองมีหวังโดนยึดแน่นอน (ผมเก่งไหมครับ ไม่เหมือนไอ้ไก่อ่อนนี่ (เก่งแต่เรื่องชั่วๆ แหละแกอ่ะ))
มันยิ้มๆ แล้วรับไว้ “ขอบคุณนะนาย” ผมยิ้มตอบไป เพราะอย่างน้อยผมก็พอจะคุ้นๆ หน้ามันอยู่ คงเคยเตะบอลด้วยกันมาบ้างตอนประถมฯ “เราชื่อเปา จะได้ไม่ต้องเรียกเราว่านาย” ได้ทีแนะนำตัวไปเลยแล้วกัน ดูท่ามันจะเรียนเก่งไว้ขอมันลอกการบ้านดีกว่า หึๆๆ
“ไอ้พีท เตะด้วยกันป่าว!?” ไอ้แก๊กตะโกนเรียกเด็กชายตัวซีดตรงหน้าผม มันยกมือขึ้นบอกปัดๆ ไปแล้วหันมาคุยกับผมต่อ พอมันทำท่ารู้สึกผิดขนาดนั้นพลานทำให้ผมรู้สึกไม่ดี “แผ่นเกมส์ไม่เป็นไรหรอก ของพี่เรา แต่วันหลังระวังๆ หน่อยแล้วกัน ไปหยิบของคนอื่นมา เดี๋ยวเป็นเรื่องอีก” ฮาๆ เฮียเปาแอบสั่งสอนมันไปนิดหน่อย
มันยังคงหน้าจ๋อย “อืม ตอนนั้นมันเหลืออยู่ใบเดียว” อ่าว!!! แสดงว่ากูหยิบของเค้ามาก่อนนี่หว่า ฉิบหายแล้วกูเสือกไปโชว์เหนือใส่เค้าอีก ผมหัวเราะแฮะๆ พร้อมกับยิ้มเจื่อนๆ “เออๆ เราก็ขอโทษ”
“ไอ้เชี่ยเปา เร็วๆ จะแพ้แล้วไอ้เหี้ย จีบกันอยู่ได้” ปากหมาตั้งแต่เด็กยันแก่นี่มีคนเดียวครับ ไอ้เชี่ยโบ้ท “เออๆ”
“เรามี ไม่ค่อยได้เล่นแล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้เอามาให้ บอกพี่นายไปก่อนว่าเพื่อนยังไม่เอามาคืน”
>>>>>>>>>>>>> ตัดกลับมา
ไอ้แว่นเนิ้ดนั่นคือไอ้พีทสุดหล่อขวัญใจสาวๆ เหรอว้ะเนี่ย ใครจะไปจำมึงได้ จากเด็กตัวผอมๆ ตอนนี้กลายเป็นหนุ่มสูงหุ่นเพรียวดูแข็งแรง แว่นแม่งก็ไม่ใส่ แล้วมึงมาถามกูว่า “มึงจำกูไม่ได้เหรอว้ะ” ใครจะไปจำมึงด้ายยยยย พ่อหนุ่ม!!!!
>>>>>>>>>>>>>
“มึงไปทำเหี้ยไรมาว้ะ สภาพอย่างกับศพ” ไอ้โบ้ททักผมตอนที่เรากำลังจะเข้าชมรมหลังเลิกเรียน
แหม!! ไอ้ชั่ว ก็ไอ้กฎเป็นเบ้ 3 วันของมึงแหละ ผมงี้ไม่ได้นั่งเฉยๆ สักกะวินาที เดี๋ยวแม่งจะส่งใบที่ห้องทะเบียน เดี๋ยวแม่งจะส่งการบ้าน กวาดห้องชมรม ทำใบสมัครให้น้องๆ เข้าใหม่ ร่างงบ แล้วยังมีไอ้พวกนายว่าขี้ข้ายุ เป็นคลื่นใต้น้ำคอยให้ไอ้ประธานฯ สั่งผม
มึงรอให้ถึงวันเลิกทาสก่อนเถอะมึง กูจะไล่ทีบแม่งให้หมด “มึงร่างเอกสารเป็นแล้วใช่ป่ะ?” ไอ้โบ้ทถามผมระหว่างรอแมคฯ boot เครื่อง “ก็มึงแม่งไม่ทำเองเลยสัส” ผมรีบเบี่ยงตัวหลบเพราะคิดว่าย้อนมันไปในสถานะแบบนี้แม่งตบหัวผมชัวร์
แต่มันไม่ตบครับ เสือกหันมาทำหน้าจริงจัง “มึงเป็นเลขาฯ ชมรมแล้วกันนะ คอยดูแลเรื่องเอกสารภาษาอังกฤษให้หน่อย” ผมอึกอักนิดหน่อย ไอ้โบ้ทมันยังคงทำหน้าจริงจังอยู่ “มึงก็ทำในส่วนภาอังกฤษคู่กับไอ้เจ เดี๋ยวนี้เทศกาลหนังมีเยอะแยะ มึงจะได้จัดการเรื่องส่งหนังไปประกวด” หนัง ส่งหนังไปประกวด อะไรว้ะผมตามไม่ทัน “ก็ชมรมเราไม่ได้เน้นถ่ายรูปอย่างเดียวเว่ย ถ้าใครมีไอเดีย มีเวลา พอจะทำได้ ก็ทำหนังกัน” ผมแอบมองไอ้โบ้ทมันพูดถึงชมรมแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ มันดูไม่เหมือนไอ้บ้าปากหมาที่ผมรู้จักสักกะนิด “ยิ้มเชี่ยไร กูอยากกินฟูจิชะ ฝาเขียวหว่ะ” พูดจบแม่งเสือกทำตาปริบๆ ไม่ควักตักอีก ไม่น่าไปชื่นชมแม่งเล้ยย
>>>>>>>>>>>>>
จนวันนั้นของเดือนก็มาถึง วันเลิกทาส เห้อ!!!!! กว่าจะผ่าน 3 วันนรกมาได้น้ำหนักลงไป 3 กิโลฯ วันนี้วันดีผมเลยเข้าชมรมแต่หัววันเพราะว่านัดกับไอ้โบ้ทไว้ว่าจะไปดูหนังกัน แต่มันขอไปแวะหากิ้ฟท์ที่คอนแวนต์ก่อน
กว่ามันจะหวานกับกิ้ฟท์เสร็ดผมว่าครึ่งชั่วโมงมี ฟังเพลงฆ่าเวลาดีกว่า ดันไม่ได้เอาหูฟังมาอีก อ่ะเปิดเบาๆ ก็ได้ว้ะ ผมนอนลงบนโซฟาแล้วเอาโทรศัพท์ที่กำลังส่งเสียงเพลงของพี่สาว Lenka วางไว้บนหน้าอก
Trouble he will find you no matter where you go, oh oh
No matter if you're fast, no matter if you're slow, oh oh
The eye of the storm or the cry in the mourn, oh oh
You're fine for a while but you start to lose control
He's there in the dark, he's there in my heart
He waits in the wings, he's gotta play a part
Trouble is a friend, yeah trouble is a friend of mine, oh oh!
เสียงไฮโดรลิคประตูดังขึ้น ไอ้โบ้ทมันมาเร็วกว่าที่คิดแฮะ ผมลืมตาแล้วลุกขึ้นนั่ง แต่ไอ้คนที่เข้ามาเนี่ย มันโครตจะตรงกับเนื้อเพลงเลยเวรกรรม (Trouble is a friend) ผมกับพีทสบตากันแว่บนึง ก่อนที่มันจะชิงหลบตาไปก่อน 3 วันที่ผ่านมาตัวผมเองก็พยายามหลบๆ หน้ามัน เพราะหลังจากที่มันแกล้งผมในห้องน้ำตอนที่ออกมานั่งกินกันต่อผมไม่ได้มองหน้ามันอีกเลย
ตัวมันเองก็คงไม่คิดว่าจะมาเจอผมที่นี่ พีทมันเดินวนไปวนมาทำเป็นหยิบนู่นหยิบนี่มาอ่านแก้เก้อ เราสองคนอยู่ในห้องเดียวกันแต่เหมือนอยู่คนละโลก
“ไอ้เชี่ยเปา ปะ.... ไปเร็ว” ไอ้โบ้ทวิ่งเข้ามาในห้องลิ้นห้อยยังกะหมา “อ้าววันนี้ไม่มีธุระหรา หายหัวไปเลยมึงอ่ะ” ไอ้โบ้ททักไอ้พีททันทีที่เห็น พีทมันไม่ได้พูดอะไรหน้ามันยังคงตึงๆอยู่ มันวางหนังสือ Bioscope ลงแล้วหันไปพยักหน้ารับไอ้โบ้ท
“มึงทะเลาะกับแพรเหรอว้ะ กิ้ฟท์บอกกูว่าช่วงนี้มึงแปลกๆ แพรก็เฟลๆ” ไอ้โบ้ทยังคงรุกต่อ แต่พอพูดเรื่องแพรขึ้นมาจากหน้านิ่งๆ ดูแย่เข้าไปอีก “เปล่า ไม่มีไร” พีทตอบกลับไปเสียงอ่อยๆ “เออไม่มีไรก็”
“กูจะไปดูหนัง ไปด้วยกันป่าว” ไอ้โบ้ทมึงจะไปชวนมันทำไมว้ะ แต่ไปกันเยอะๆ สนุกก็ดี แถมเห็นเพื่อนไม่สบายใจไปดูหนังกันอาจช่วยให้มันดีขึ้น แต่พีทถอนหายใจแล้วมองมาที่ผม “ไปกัน 2 คนเหรอ?” ดวงตาคู่นั้นส่งมาที่ผมอย่างไร้อารมณ์เหมือนจะมองข้ามๆ หัวไป ผมรู้สึกได้ถึงความไม่เป็นมิตรผ่านสายตาคู่นั้น
“เออ พวกไอ้เดียร์มันไปเฝ้าหญิง ส่วนไอ้บ้าไปเรียนพิเศษ ไอ้เจไม่อยากดู เหลือพวกกูแค่ 2 คน” เสียงไอ้โบ้ทดังเข้าหูผมอย่างไร้ความหมาย ผมละสายตามาจากมันเพราะถ้าสบตากันนานกว่านี้ ผมคงทนไม่ไหว “วันนี้กูเหนื่อยๆ ไม่ไปดีกว่า” พูดจบมันก็หลังกลับออก เออกูก็ไม่อยากอยู่ใกล้มึง ไปไกลๆ เลยนะ
“มันเป็นเหี้ยไรว้ะ” ไอ้โบ้ทหันมาคุยกับผมทำลายความเงียบ “ไม่รู้ เป็นเหี้ยมั้ง!!!” ผมตอบกลับไป
ผมก็ไม่รู้ว่าจู่ๆ แม่งเป็นเชี่ยไรขึ้นมา แต่ขอร้องหล่ะ มึงช่วยเก็บสายตาเหี้ยๆ แบบนั้นไปให้ไกลๆ จากกูด้วย
TBC >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ไอ้เจ้าพีทมันเป็นอะไรว้ะเนี่ย
เข้าใจยากกกโครต เดี๋ยวดีเดี๋ยวก็ทำตัวแปลกๆ
ระวังน้า......!!!ไอ้เปามันยิ่งขี้น้อยใจอยู่
ความคิดเห็น