คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : คดีนายสมหมาย [1/2]
ศีลยืนอยู่หน้าบ้านที่ำลั่อสร้า สายาวามอไปรอบ ๆ อย่าพินิพิเราะห์ เมื่อวานนี้ เ้าหน้าที่ไ้พบศพอสมหมายฝัอยู่ใ้บันไอบ้านหลันี้ หลัาที่เาหายัวไปอย่าลึลับเมื่อไม่ี่วัน่อน และที่สำั ที่นี่ือสถานที่ทำานอสมหมาย
“ไม่น่าเื่อว่าะเอศพที่นี่ริ ๆ” ศีลพึมพำับัวเอ ำพูแปล ๆ อเ้าแวบเ้ามาในวามิ
“เอาละ เรา้อหาว่าใรเป็นนทำ และทำไม”
เาเินเ้าไปในบริเว่อสร้า สัเเห็นนานหลายนำลัับลุ่มุยันอย่าื่นระหน บานมอมาทาศีล้วยสายาหวาระแว บรรยาาศเ็มไป้วยวามึเรียและวามลัว
“ทุน! ผมสารวัรศีล ผมมาที่นี่เพื่อสอบสวนเี่ยวับารเสียีวิอนายสมหมาย เพื่อนร่วมานอพวุ ผม้อารวามร่วมมือาทุนในารให้้อมูล เพื่อที่เราะไ้หาวามริและนำัวนร้ายมาลโทษ”
ศีลเรียนานทั้หมให้มารวมัวัน เาเริ่มสอบถามนานทีละน เริ่มาหัวหน้านานื่อสมบัิ
“ุสมบัิรับ ่ว่อนที่สมหมายหายัวไป ุสัเเห็นอะไรผิปิเี่ยวับเาบ้าไหมรับ?” ศีลถาม
“ริ ๆ แล้วมีรับ สอสามวัน่อนที่สมหมายะหายไป ผมเห็นเาทะเลาะับใรบานที่หลัึ แ่ผมไม่ไ้ยินว่าเาพูอะไรัน” ศีลบันทึลในสมุ
“แล้วุำไ้ไหมว่านที่ทะเลาะับสมหมายเป็นใร?”
“ผมเห็นไม่ัรับ แ่น่าะเป็นนในทีม่าปูนอเรานี่แหละ” สมบัิอบ
ศีลพยัหน้า ่อนะหันไปสอบถามนานน่อไป เป็นหิสาวที่ทำานในสำนัานอบริษัท่อสร้า
“ุื่ออะไรรับ?” ศีลถาม
“าว่ะ” หิสาวอบ
“ุาว ุเยไ้ยินสมหมายพูถึปัหาอะไรในที่ทำานบ้าไหม?”
าวลัเลเล็น้อย่อนอบ
“เอ่อ... เมื่อสอสัปาห์่อน สมหมายเยมาบ่นับันว่ามีนในทีมโมยออเาไป เาูโมโหมาเลย่ะ”
“โมยอะไรเหรอรับ?” ศีลั
“เาบอว่าเป็นสร้อยอทอำที่แม่ให้มา่ะ” าวอบ
ศีลบันทึ้อมูลนี้ลไป้วย ่อนะสอบถามนานนอื่น ๆ ่อ บานบอว่าสมหมายเป็นนยัน บานบอว่าเามัะื่มเหล้าหลัเลิาน ้อมูลที่ไ้มีทั้เรื่อเล็น้อยและเรื่อทีู่เหมือนะสำั
หลัาสอบถามไปไ้สัพั ศีล็สัเเห็นายนหนึ่ที่ยืนอยู่ท้ายแถว มีท่าทาระสับระส่ายผิปิ เหื่อเม็โผุึ้นบนหน้าผาอายนนั้น แม้อาาศะไม่ไ้ร้อนมานั
“ุรับ” ศีลี้ไปที่ายนนั้น
“อถามุสัหน่อยไ้ไหม? ุูเหมือนะรู้อะไรบาอย่า”
ายนนั้นสะุ้เล็น้อย ่อนะอบอย่าระมัระวั
“ไ้รับ ผม... ผมื่อเิรับ”
ศีลเินเ้าไปใล้
“ุเิ ุรู้ันายสมหมายีแ่ไหน? และุสัเเห็นอะไรผิปิเี่ยวับเาใน่ว่อนที่ะพบศพบ้าไหม?”
เิยืนัวร พยายามทำท่าทาใหู้ปิที่สุ
“ริ ๆ แล้วผมไม่่อยรู้ัสมหมายเท่าไรรับ พวเราทำานนละส่วนัน ผมอยู่ฝ่าย่าไฟ ส่วนเาอยู่ฝ่าย่าปูน ผมเพิ่รู้วันนี้เอรับว่าเาหายัวไป ผมนึว่าเาย้ายไปไ์านอื่น ไม่ิเลยว่าะมาเอแบบนี้” เิอบ น้ำเสียสั่นเล็น้อย
ศีลสัเเห็นวามผิปิบาอย่า สายาอเิไม่สบาเาร ๆ และมืออเิำแน่นนเห็นเส้นเลือปูโปน แ่เาเลือที่ะไม่ัไ้ไล่เลีย่อในอนนี้
“อบุสำหรับ้อมูลรับ ถ้าุนึอะไรออเพิ่มเิม บอผม้วยนะ”
หลัาสอบถามทุนเสร็ ศีลำลัะลับสถานีำรว ทันในั้น โทรศัพท์อเา็ัึ้น
“สารวัรศีลรับ” เารับสาย
“สารวัร ผลันสูรออแล้วรับ สาเหุารายือถูีที่ศีรษะอย่ารุนแร น่าะเป็นเรื่อมือ่อสร้าสัอย่า และที่สำั เราพบเส้นผมและเศษเนื้อเยื่ออนร้ายิอยู่ที่เสื้ออผู้าย” เสียาปลายสายรายาน
“ีเอ็นเอรับใรหรือยัรับ?” ศีลถามอย่าื่นเ้น
“ยัรับ เรายัไม่มี้อมูลีเอ็นเออนานในไ์่อสร้าเพื่อเทียบ ้ออวามร่วมมือในารเ็บัวอย่าีเอ็นเอาทุน่อนรับ”
ศีลนิ่ิรู่หนึ่
“เ้าใแล้วรับ ผมะหาวิธีเ็บัวอย่าีเอ็นเอานานทุนโยเร็วที่สุ อบุรับ”
หลัาวาสาย ศีลเริ่มรุ่นิหาวิธีที่ะเ็บัวอย่าีเอ็นเอานานทุนโยไม่ให้นร้ายรู้ัวและหลบหนี
“ถ้าเราบอร ๆ ว่า้อารรวีเอ็นเอนร้ายอาะหนีหรือทำลายหลัาน เรา้อหาวิธีที่แนบเนียนว่านี้” ศีลิ
ในที่สุ ศีล็ิแผนึ้นมาไ้ เาิ่อไปยัโรพยาบาลใล้เียเพื่ออวามร่วมมือในารรวสุภาพนานที่ไ์่อสร้า โยอ้าว่าเป็นส่วนหนึ่อโรารสุภาพุมนและวามปลอภัยในารทำาน ทาโรพยาบาลลและแ้ว่าะส่ทีมแพทย์มาในวันรุ่ึ้น โยศีลเน้นย้ำให้เ็บัวอย่าเลือทุนไว้้วย
เ้าวัน่อมา ศีลมาถึไ์่อสร้าแ่เ้าเพื่อเรียมาร ไม่นานนั รถพยาบาลันหนึ่็แล่นเ้ามาอ ายหนุ่มในุาวน์สีาว้าวลมาพร้อมับทีมพยาบาลอีสอน
“สวัสีรับ ผมนายแพทย์เอ ทาโรพยาบาลส่ผมมาเพื่อทำารรวสุภาพให้นานรับ” ายหนุ่มแนะนำัวพร้อมยื่นมือมาทัทาย
“ยินีที่ไ้รู้ัรับ ผมสารวัรศีล อบุมานะรับที่มา่วย” ศีลับมือทัทายลับ
หมอเอมอไปรอบ ๆ ไ์่อสร้าแล้วหันมายิ้มให้ศีล
“ไม่เป็นไรรับ ส่วนหนึ่็เป็นโรารอโรพยาบาลเรา้วยรับ ว่าแ่... มีเหุผลพิเศษอะไรไหมรับที่้อมีำรวมาูแลารรวสุภาพ้วย”
ศีลลัเลเล็น้อย่อนอบ
“ือว่า... เราำลัสืบสวนีารรมที่เิึ้นที่นี่รับ ผมอยาอวามร่วมมือุหมอในารเ็บัวอย่าีเอ็นเออนานทุน้วย”
หมอเอทำหน้าใแมบัน
“โอ้โฮ! ผมนึว่าแ่มารวนไ้เท่านั้น ที่ไหนไ้ ลายเป็นีารรมะั้น นี่ผม้อเปลี่ยนื่อาหมอเอเป็นหมอนัสืบไหมเนี่ย?”
“ไม่้อนานั้นหรอรับ แ่่วยเ็บีเอ็นเอ็พอ ไม่้อถึั้นไปสืบีแทนผมหรอ”
แ่แล้วหมอเอ็มวิ้วเล็น้อย สีหน้าเปลี่ยนเป็นริั
“แ่วามริแล้ว นั่นผิริยธรรมทาารแพทย์นะรับ เราไม่สามารถเ็บัวอย่าีเอ็นเอโยไม่ไ้รับวามยินยอมไ้”
“ผมเ้าใวามัวลอุหมอรับ” ศีลอบ้วยน้ำเสียริั
“แ่เรา็อยู่ในสถานาร์ที่ไม่ปิ มีนถู่าายที่นี่ และเรา้อหาัวนร้ายให้ไ้โยเร็วที่สุ ถ้าเราไม่ทำแบบนี้ นร้ายอาะหนีไปไ้ และอามีเหยื่อราย่อไป ผมอร้อใหุ้หมอ่วยพิารา้วยรับ”
หมอเอนิ่ิรู่หนึ่ ่อนะถอนหายใ
“ลรับ แ่เรา้อทำอย่าระมัระวัที่สุ ผมะพยายามเ็บัวอย่าโยไม่ให้ใรสสัย”
“อบุมารับุหมอ”
หมอเอพยัหน้าเ้าใ เาเริ่มทำารรวสุภาพนานทีละน พร้อมับเ็บัวอย่าเลือและเลล์ระพุ้แ้มอย่าแนบเนียน
“ุทานอาหารเ้ามาหรือยัรับ?” หมอเอถามนานนหนึ่ะำลัเ็บัวอย่าเลือ
“ยัเลยรับหมอ รีบมาทำานแ่เ้า” นานอบ
“โอ้ ไม่ีเลยนะรับ เี๋ยวผมะให้พยาบาลเอาแน์วิมาให้นะรับ ะไ้มีแรทำาน” หมอเออบพร้อมรอยยิ้ม
ระหว่าที่ารรวสุภาพำเนินไป ศีลสัเปิิริยาอนานแ่ละนอย่าใล้ิ ในะที่หมอเออยรายานสิ่ผิปิที่เาสัเเห็นให้ศีลทราบเป็นระยะ
“สารวัรรับ” หมอเอระิบเบา ๆ ะที่เินผ่านศีล
“มีนานนหนึู่ระวนระวายมาเวลาผมเ็บัวอย่าีเอ็นเอ เาพยายามปิเสธารรวหลายรั้ แ่ผม็หว่านล้อมนสำเร็”
“อบุมารับุหมอ ่วยสัเ่อไป้วยนะรับ”
“ไ้รับ แ่ถ้าเิมีนวิ่หนีละ็ ผมะปล่อยใหุ้ไล่ับเอนะรับ ผมเรียนหมอมา ไม่ไ้เรียนวิาวิ่ไล่ับผู้ร้าย”
“ไม่เป็นไรรับ” ศีลยิ้มบา ๆ
ความคิดเห็น