คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1
+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*D*ifferent_Lov*e*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*
“ยัยสุ!! ตื่นได้แล้ว เดี๋ยวก็ไปทำงานสายหรอก” เสียงเรียกของเพื่อนสาวที่รู้จักมักคุ้นกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมดังขึ้นรบกวนโสตประสาทและการนอนโดยเกินความจำเป็นของเธอเป็นอย่างมาก
“…อื…อ…ม…รู้แล้วน่า … อื…ม…”
“บอกว่ารู้แล้วแล้วยังจะนอนลงไปอีกเหรอ ลุกขึ้นมาแล้วไปอาบน้ำล้างหน้าเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่งั้นเธอได้นั่งรถ ไปทำงานเองแน่ๆ” เพื่อนสาวยื่นคำขาด ทำให้สาวน้อยจอมขี้เซาลุกขึ้นมาในทันที
“ตื่นแล้วน่า…ทำไมชอบมาขู่แบบนี้อยู่เรื่อยเลยนะ เอมก็รู้ๆอยู่ว่าฉันเกลียดการขึ้นรถเมล์ไปทำงานตอนชั่วโมงเร่งด่วนขนาดไหนอะ… เอม อะ” เธอพูดออกมาพลางลุกจากที่นอนสีขาวหนานุ่มอย่างอิดออด
“ถ้าไม่งัดไม้นี้มา มีเหรอคนอย่างคุณสุทธาสินี จะยอมลุกจากที่นอนล่ะคะ” เอมิกาพูดขึ้นอย่างประชดประชัน ก้มลงเก็บที่นอนให้เพื่อนตัวดีของเธอ “เฮ่อ…ไม่เข้าใจเธอเลยจริงๆนะเนี่ย ฉันล่ะเหนื่อยใจกับเธอจริงจริ๊ง”
“แล้วบูมล่ะ?” เสียงของสุทธาสินีดังลอดออกมาจากห้องน้ำถามถึงเพื่อนสนิทที่อาศัยอยู่ด้วยอีกคนอีกคน
“ออกไปเรียนตั้งแต่เช้าแล้วล่ะ …ใครจะตื่นสายเหมือนหล่อนกันล่ะยะ…”ประโยคหลังเอมิกาเอ่ยพึมพำกับตัวเองแต่ก็ไม่วายเจือกกระเด็นไปเข้าโสตประสาทอันแสนไวของสุทธาสินีเข้าจนได้
“ใช่ซิ…ก็ชั้นมันยัยจอมขี้เซานี่นา ทำให้คุณหนูแห่งตระกูลศิริเลิศพิฑูรต้องลำบากอยู่ทุกเช้า” เสียงของสุทธาสินีตะโกนดังลั่นออกมาจากในห้องน้ำ
“เฮ้อ…เอาเถอะ เร็วๆละกัน ชั้นไปรอที่ห้องรับแขกนะ” เอมิกาถอนหายใจออกมากับน้ำเสียงแสนประชดประชันของเพื่อนสุดซี้เธอ
“ค่าๆ คุณนาย”
+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*D*ifferent_Lov*e*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*
เอมิกา สุทธาสินีและอาริสา สามสาวเพื่อนซี้ที่มีรูปลักษณ์และลักษณะนิสัยแตกต่างกันไปคนละขั้ว จนบางคนคงนึกสงสัยว่ามาคบกันได้อย่างไร …เอมิกา คุณหนูเอมผู้เรียบร้อยและอยู่ในกรอบระเบียบมาโดยตลอด เธอผู้ไม่เคยทำสิ่งใดให้คุณพ่อที่เป็นถึงท่านนายพลใหญ่และคุณหญิงแม่ให้ไม่สบายใจเลยแม้แต่น้อย …สุทธาสินี หรือที่พวกเพื่อนๆเรียกกันว่า สุ (ซึ่งเจ้าตัวมักจะบอกบ่อยๆว่ามาจากคำว่า suki ในภาษาญี่ปุ่น ซึ่งแปลว่า น่ารัก และมันก็มักจะทำให้เพื่อนๆอ้วกแตกไปตามๆกัน) เป็นสาวจอมซ่าแห่งคณะสถาปัตยกรรม จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ซึ่งมีบุคลิกออกจะก๋ากั่น ออกแนว ทอมบอยบางครั้งก็ชอบทำอะไรด้วยตัวเอง หรือมีความมั่นใจมากเกินไปจนคนรอบข้างเกิดเป็นห่วงขึ้นมาแต่ถึงจะเห็นว่ามีบุคลิกภาพเป็นขาลุยแบบนั้นที่จริงแล้วเธอค่อยๆข้างที่จะสุขภาพอ่อนแอพอควรทีเดียว และคนสุดท้าย อาริสา หรือบูม อายุอ่อนกว่าทั้งสองข้างต้นอยู่ 1 ปี ซึ่งก็เป็นรุ่นน้องในมหาวิทยาลัยเดียวกับทั้งสองคน สาเหตุที่ทำให้ทั้งสามคนมาอยู่ด้วยกันก็คือเอมิกาอยากออกมาจากโลกคุณหนูไฮโซ แล้วสุก็อยากลองออกมาใช้ชีวิตด้วยตัวเองดูบ้าง ส่วนบูมก็จำใจยอมมาอยู่เป็นเพื่อนทั้งสองคนตามที่ทั้งสองขอร้องทำให้ท้งสามคนมารวมตัวเช่าคอนโดมิเนียมสุดหรูริมแม่น้ำเจ้าพระยาที่มีราคาสูงลิบอยู่นั่นเอง เรื่องของค่าใช้จ่ายทั้งสามคนก็แบ่งได้อย่างลงตัวว่า เอมิกาจะเป็นคนที่จ่ายค่าคอนโดมิเนียม(อันที่จริงพ่อของเอมิกาตกลงซื้อให้ก่อนแล้วค่อยผ่อนใช้คืนทีหลังตามคำเรียกร้องของบุตรสาวที่ไม่อยากจะรบกวนกระดาษที่อยู่ในกระเป๋าสตางค์)ส่วนทั้งสองคนก็จ่ายค่าน้ำ ค่าไฟ แต่ส่วนของค่าโทรศัพท์นั้นจะแยกกันไปตามเบอร์ที่ทั้งสามคนติดตั้งไว้เป็นส่วนตัว
“ไปกันรึยัง” สุทธาสินีที่เดินออกมาจากห้องนอนด้วยชุดทำงานมาดสถาปนิกสาวที่เปี่ยวด้วยความมาดมั่น เสื้อสูทสีเทาที่เข้ากับกางเกง แสล็คสีเดียวกับเสื้อของเธอได้เป็นอย่างดี
“ไปสิ” เอมิกาบอกพลางยกถ้วยกาแฟขึ้นจิบเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะพับหนังสือพิมพ์ฉบับเช้าวันจันทร์เก็บให้เรียบร้อย
วันนี้เอมิกาอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีชมพูอ่อนหวานเหมาะกับบุคลิกสาวใสของเธอเป็นอย่างมากและกระโปรงสีขาวเข้ารูปของดีไซเนอร์ดังรวมทั้งเครื่องประดับเล็กๆน้อยๆที่ทำให้ดูน่ารักสดใสขึ้น รับกับการแต่งหน้าด้วยสีโทนชมพูอ่อนได้อย่างลงตัว จะเรียกว่าเป็นวันที่ เพอร์เฟ็คไปตั้งแต่หัวจรดเท้าของคุณหนูเอมิกา ศิริเลิศพิฑูร อีกวันหนึ่งก็ว่าได้
+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*D*ifferent_Lov*e*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*
เอมิกาขับเคลื่อนรถสปอร์ตซีดานสีดำคันหรูของเธอออกจากชั้นจอดรถใต้ดินของคอนโดฯด้วยความเร็วสูงเช่นทุกวัน การขับรถของเธอนั้นช่างแตกต่างกับบุคลิกอันเรียบร้อยของเธออย่างสิ้นเชิง ซึ่งก็มีหลายครั้งที่ท่านนายพลผู้เป็นพ่อและคุณหญิงแม่รู้สึกวิตกกังวลกับการขับรถของบุตรสาวแต่ก็ทำได้แค่ปล่อยไปเพียงเท่านั้น เพราะถึงจะตักเตือนอย่างไรเธอก็ไม่เปลี่ยนนิสัยการขับรถของเธอลงเลย
“นี่เอม” เสียงของหญิงสาวผู้นั่งข้างๆดังขึ้นมา ทำให้เอมิกาหันมามองแวบหนึ่งแล้วหันหน้ากลับไปมองถนนอีกครั้ง
“ชั้นไม่ได้จะว่าอะไรเธอหรอกนะ แต่ว่า…เธอควรจะขับรถให้มันช้ากว่านี้หน่อยจะดีมั้ยเนี่ย” หญิงสาวหยุดครู่หนึ่งแล้วพูดต่อ “เธอไม่ต้องเร่งขับเร็วขนาดนี้ก็ได้นี่นา ยังไงก็นึกถึงสุขภาพจิตชั้นมั่งสิยะ ฉันยังไม่อยากตายก่อนหาแฟนได้หรอกนะยะ”
“อะไร? ฉันก็ขับปกตินี่นา”เอมิกาแย้งขึ้นมากับการวิจารณ์แกมขอร้องแบบประชดของสุทธาสินี
“เฮ้อ…”สุทธาสินีส่ายหน้าเล็กน้อยแล้วนั่งตัวเกร็งไปจนถึงที่ทำงาน
+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*D*ifferent_Lov*e*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*
ที่ทำงานของสุทธาสินีอยู่ใกล้ๆกับบริษัทของญาติเอมิกาที่เอมิกาเข้าไปทำงาน สุทธาสินีนั้นถือได้ว่าเป็นสถาปนิกที่เก่งมากคนหนึ่งเลยทีเดียว เธอจบออกมาด้วยคะแนนสูงลิ่วอย่างไม่น่าเชื่อ มีบริษัทมากมายแย่งตัวเธอไปทำงาน แต่เธอกลับเลือกสำนักงานเล็กๆแห่งนี้ แน่นอนว่ามีหลายคนที่สงสัยกับการตัดสินใจของเธอ ซึ่งรวมถึงเพื่อนสนิทของเธอด้วย สุทธาสินีก็ได้แต่ตอบออกมาว่า ‘งานเท่านั้นที่จะเป็นบทพิสูจน์ของบริษัทได้’ ตัวเธอเองรู้ดีว่าบริษัทแห่งนี้ถึงจะเป็นเพียงสำนักงานเล็กๆแต่ก็ได้รับความไว้วางใจมากมายจากหลายองค์กรและยังเป็นบริษัทของชาวต่างชาติที่ไม่ซีเรียสกับเรื่องเล็กน้อยๆแต่เน้นในเรื่องของคุณภาพงานและไว้ใจในฝีมือของบุคลากรเป็นอย่างยิ่ง แน่นอนว่ามันย่อมเข้ากับนิสัยที่รักอิสระของเธอ
ความคิดเห็น