บันทึกของความคิด

ลำดับตอนที่ #3 : เวลา...

เวลา...

 ฉันได้ความคิดนี้มาจากโฮสต์แม่ของฉันในตอนที่เธอนั่งลงกับโซฟาแล้วบอกว่า "It's a long long day" คำถามแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวของฉันคือ "ในเมื่อหลายๆ คนบอกว่าวันนี้เป็นวันที่แสนจะยาวนาน แต่เมื่อพบคนตายก็มักจะบอกว่าชีวิตคนเราสั้นนัก เมื่อเป็นเช่นนี้แล้วทำไม่ไม่ใช้วันที่ยาวนานทำสิ่งที่คุ้มค่าเสียล่ะ"

 ฉันจะไม่บอกให้เราทำความดีเช่นพระสงฆ์องค์เจ้าสอน เพราะสิ่งที่ดีของแต่ละคนไม่เหมือนกัน แต่ฉันจะบอกให้ทำสิ่งที่คุ้มค่าที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะชีวิตคนเราที่แสนสั้นในปัจจุบันนี้นั้นสูญเสียไปกับความละโมภ ความเห็นแก่ตัว และการทำเป็นตัวสันหลังยาวเช่นที่คนรวยมักทำกัน

 พูดถึงเรื่องเวลา ฉันได้ยินหลายๆ คนบอกว่าเทคโนโลยีเติบโตขึ้นทุกวัน แต่สังคมมนุษย์กลับเสื่อมโทรม สิ่งที่เป็นตัวแปรของทฏษฏีความเสื่อมโทรมนี้คือเวลา เพราะว่าเวลาทำที่ผ่านไปทำให้มนุษย์ค้นหาสิ่งอำนวยความสะดวกให้กับตัวเอง ทั้งการคมนาคม การติดต่อสื่อสาร สิ่งเหล่านี้มาพร้อมกับความต้องการของตลาดที่สูงลิ่วจนมนุษย์ต้องหาเงินเพื่อปรนเปรอตัวเอง พ่อแม่ตีตัวห่างจากลูกเพื่อไปทำงาน ทิ้งลูกอยู่บ้านไว้กับเทคโนโลยีที่มีแต่ผู้ฉวยโอกาส ทั้งทางเว็บแคม ไมโครโฟน อันเป็นสื่อของภาพโป๊และการล่อลวงนัดพบต่างๆ อันนำไปสู่อาชญากรรม

 และยิ่งหลังจากที่ฉันได้อ่านJewels and the Fog ของพี่ lilz ฉันก็ได้ประโยคโดนใจที่ว่าเวลาพรากแม้กระทั่งเพื่อนแ้ท้ หลายคนอาจจะเถียงว่าแม้จะตายจากกันไป แต่ความทรงจำยังคงอยู่ แต่คงไ่ม่มีใครปฏิเสธว่ามันก็ต้องมีลืมกันบ้างยิ่งหากไม่มีเครื่องเตือนใจ หรือมีสิ่งที่สำคัญกว่าเกิดขึ้น ความทรงจำดีๆ นั้นย่อมเลือนรางไปตามการเวลา และหลายคนที่ยังคงเถียงอยู่นั้นคงต้องเรียกว่าหลอกตัวเอง

 แม้ว่าเวลาจะให้โทษ หากก็ให้ประโยชน์เช่นกัน เพราะเวลา ทำให้มนุษย์เติบโต มีความคิดความอ่าน มีการดิ้นรนที่จะสร้างสรรค์สิ่งใหม่ เพราะพวกเราตระหนักว่า สิ่งยิ่งใหญ่ สิ่งที่มีค่า ไม่อาจได้มาในระยะเวลาอันสั้น และนั่นคือประโยชน์ของเวลา

 ในอดีตกาลอันไกลโพ้น มนุษย์ยังคงเชื่อในมนตรา ในกาลปัจจุบัน มนุษย์เชื่อมั่นในวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี แล้วในกาลหน้าเล่า สิ่งใดจะเกิดขึ้น สิ่งที่ให้คำตอบกับเราได้มีเพียงอย่างเดียว คือการรอคอย รอเวลานำพาเราไป รอเวลาที่คอยจ้องมองเรา หัวเราะเยาะกับความโง่เขลาของมนุษย์ที่จมลงสู่สิ่งที่ตนสร้างขึ้นเอง