บันทึกของความคิด

ลำดับตอนที่ #2 : บันทึกเรื่องที่สอง หลอกตัวเอง

บันทึกเรื่องที่สอง หลอกตัวเอง

            เมื่อวานฉันได้รับเรื่องมาเรื่องหนึ่ง มันเป็นเรื่องที่ยากจะยอมรับ แต่ฉันก็ยอมรับมัน

            ฉันรู้ว่ามันเป็นเรื่องยากสำหรับคนๆ หนึ่ง ที่จะยอมรบเรื่องโรคร้าย และความตาย แต่ฉันกลับคิดว่า ถ้าหากยอมรับมันได้ ฉันว่ามันอาจจะเจ็บปวดน้อยกว่า เมื่อต้องเผชิญหน้ากับยมทูต

            หลายๆ คนบอกว่า ปล่อยให้มันเป็นเรื่องของโชคชะตา แต่ฉันกลับคิดว่า โชคชะตาเป็นสิ่งที่ตัวเองลิขิต หากไม่ยอมที่จะรักษาตัวเอง ดูแลตัวเอง ปล่อยกาย ปล่อยใจให้เหมือนกับที่เคยเป็น มันอาจจะเป็นการเร่งยมทูตที่ตามกลิ่นอายของความตายให้มาเร็วขึ้นก็เป็นได้

            หลายๆ คนมักจะไม่ยอมรับความเป็นจริง หนีมัน หลอกตัวเอง ทั้งๆ ที่ฉันก็ไม่เห็นว่ามันมีประโยชน์อะไร แต่หลายๆ ครั้ง ฉันก็หลอกตัวเองเหมือนกัน เพื่ออะไร? หลีกเลี่ยงความเจ็บปวด? ฉันลองมาทวนอีกที บางที การหลอกตัวเอง มันอาจจะสร้างความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสเมื่อจำเป็นต้องรับรู้ความเป็นจริง

            มีมากนักที่หลอกตัวเองจนกลายเป็นคนบ้า มีมากนักที่หลอกตัวเองแต่ก็ไม่สำเร็จ และมีมากนักที่นึกขึ้นได้ว่าสมควรทำอย่างไร

            น้ำตา เป็นเรื่องน่าอาย หากบางครั้งก็ช่วยทำให้เราใจเย็นขึ้นมาได้ และแม้ฉันจะเป็นคนที่เกลียดการร้องไห้ แต่บางครั้งฉันก็ร้องไห้ออกมาเมื่อสุดจะทน

            บางครั้ง เวลาปัญหารุมเร้า ฉันอยากจะหลอกตัวเองเหลือเกิน ว่าปัญหานั้นมันหายไป และมันไม่มีอีก แต่มันยากเหลือเกิน ฉันไม่สามารถทำได้ ทำไม...ทำไมเวลาที่เราอยากจะหลอกมันทำไม่ได้...หรือมันอาจจะเป็นแค่ฉันคนเดียว

            วันนี้ฉันอยากเหลือเกิน อยากที่จะหลอกตัวเองว่าเรื่องเมื่อวานที่ได้ยินเป็นเพียงแค่เรื่องโกหก เป็นแค่ฝัน แม้ฉันจะรู้ว่ามันเป็นความจริงก็ตาม แต่แล้ว ฉันก็ไม่อาจทำได้ ทำไมนะ...ทำไม

            หลอกตัวเองไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แต่บางครั้งมันก็ง่ายแสนง่าย ฉันอยากรู้คำนิยามของมันจริงๆ ใครบอกฉันได้บ้าง หรือมันไม่มีคำนิยาม

            คุณเคยหลอกตัวเองบ้างไหม? สำเร็จหรือไม่? แล้วเคยทำใจยอมรับความจริงหรือยัง?