บันทึกของความคิด

ลำดับตอนที่ #4 : แด่คนที่ผ่านมาและจากไป

แด่คนที่ผ่านมาและจากไป

 ความคิดเขียนบทความของวันนี้เกิดขึ้นตอนผ่านล็อคเกอร์ของอีฟ เพื่อนนักเรียนแลกเปลี่ยนจากไทยด้วยกันที่ต้องย้ายไปโรงเรียนที่ทิฟฟินเนื่องจากย้ายโฮสต์ไปอยู่ที่นั่น ฉันมองไปที่หมายเลข227เหนือประตูสีแดงด้วยความรู้สึกแปลกๆ มันไม่ใช่ความเสียใจถึงขั้นร้องไห้ฟูมฟายเช่นการจากลาคนรัก หรือญาติสนิทมิตรสหายที่คบกันมาหลายปี หากมันก็เป็นสิ่งที่ทำให้ใจหาย และรู้สึกเปล่าเปลี่ยวอย่างไม่ทันตั้งตัว

 ฉันเคยอ่านนิยายมามาก แม้ส่วนมากจะเป็นแฟนตาซี หากเกือบครึ่งของมันก็เป็นแฟนตาซีโรแมนติก อีกทั้งยังเข้ากับบันทึกของความคิดได้เป็นอย่างดีอีกด้วย แล้วก็ยังมีนิยายกำลังภายในอีกหลายเรื่องอีก

 ไม่รู้ว่ามีใครเคยได้ยินคำพูดราวๆ นี้บ้างหรือเปล่า คำพูดที่ว่าเมื่อมีพบต้องมีจาก เมื่อมีจากย่อมมีความเจ็บปวด แล้วไยต้องพบกัน ฉันคิดว่าสิ่งพวกนี้คือเรื่องจริง และหลายครั้งที่ตัวเอกมักจะตอบว่าพบเพื่อเรียนรู้กันและกัน เพื่อสร้างความทรงจำดีๆ ต่อกัน หากจุดจบเมื่อต้องจากลาก็คือความอาลัยห่วงหาที่แม้บางครั้งก็ตัดความรู้สึกนั้นได้ง่ายๆ แต่ในบางครั้งมันไม่ง่ายเลย ไม่ง่ายเลยจริงๆ

 เมื่อวานตอนเลิกเรียนฉันเห็นหลายๆ คนเดินมากอดลาอีฟที่มาเรียนวันสุดท้าย และหลายคนที่ร้องไห้ เธอเป็นคนดีคนหนึ่ง อีกทั้งยังเก่งแทบทุกเรื่อง แม้หลายครั้งฉันจะแอบเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่าเธออายุมากกว่าฉันสองปี แต่ฉันก็ยังไม่มั่นใจว่าสองปีข้างหน้า่ฉันจะเก่งเท่าเธอหรือเปล่า แต่ฉันก็ไม่ได้รักเธอแบบคนรักหรอกนะ เพราะเธอเป็นแค่เพื่อน เพื่อนที่เคยช่วยฉันในหลายๆ เรื่องฉันไม่รู้ว่าเธอรู้สึกอย่างไรกับฉัน แต่ฉันก็คงจะคิดถึงเธอไม่น้อยเลยทีเดียว

 เอาล่ะ บทกลอนนี้แต่งขึ้นมา ตอนแรกว่าจะให้ในโอกาสจากลา แต่ก็ดันกลายเป็นกลอนรักไปซะได้ นอกเรื่องซะแล้วเรา...

เหม่อมอง ท้องฟ้า ดาราลับ
เพลงกลับ ขับขาน นิทราเอ๋ย
นึกถึง ขวัญใจ พี่เอย
ชิดเชย มองฟ้า ยามเยาว์

จากแล้ว จากลา ไม่หวนกลับ
ลาแล้ว ลาลับ หนไหน
ดวงใจ เจ้าเอย แห่งหนใด
จอมใจ พี่ยาุ ตามหาเอย