เรื่องไร้สาระที่เกิดขึ้นในชีวิต

ลำดับตอนที่ #8 : ถึงเวลากลับบ้าน

ผ่านมาอีกแล้ว หนึ่งปี.......................
นั่งอยู่ในที่ทำงาน เป็นห้อง ที่ทาสีผนังด้วย สีเหลือ กับสีม่วงสลับกันไปแต่ละผนัง ประตูเป็นประตูกระจก ในห้องเปิดแอร์ด้วยอุณหภูมิ 23 องศา
ในใจจึงนึกได้ว่า มิน่าหล่ะ ทำไมมันดูหนาวๆ ตองอาทิตย์ กำลังจะทอแสง เพราะ ผมมองเห็นผ่านประตูกระจกออกไป
อีกห้องนึกถัดจากห้องนี้ เป็นเหมือนห้องครัว แต่ไม่มีเตาแกส มีตู้เย็น มีตู้กดน้ำ และมีห้องน้ำ ถึงจะไม่ได้สร้างมาให้อาบน้ำได้ แต่ผมก็อาบที่นี่บ่อยครั้ง เพราะไม่ค่อยจะได้กลับไปที่ห้องเช่าที่เช่าใว้ ถ้าไม่ทำงานจนช้า ก็ เล่นเกมที่นี่จนเช้า ข้างซ้าย มีปืน Sniper L96 วางใว้ พร้อม สโคปที่เพื่อนผมถอดชิ้นส่วนมันออกมาเพื่อศึกษากลไกภายใน ข้าวขวา เป็นกล้อง ราคาแสนกว่าบาท เป็นของบริษัทเอามาใว้ถ่ายทำรายการ ผมทำงานอยู่ที่ชั้น 4 ของตึก เพื่อนของผมไปนอนแล้ว เขานอนในห้องประชุม ซึ่ง ผมก็มักจะใช้ห้องประชุมเป็นที่นอนเหมือนกัน ในห้องทำงานมีโต๊ะกลมขนาดไหญ่สองโต๊ะ บนโต๊ะ มีคอมฯ สำหรับทำงานตัดต่อ และเขียนโปรแกรม ซึ่ง มีแค่ผมคนเดียวที่เขียนโปรแกรม ที่เหลือ เป็นตากล้อง และพนักงานตัดต่อวีดีโอ  เบื่อการทำงานที่นี่ อยากกลับบ้านจังเลย.........
ปีที่ผ่านมา ส่วนไหญ่ทำงานเขียนเวป กับพยายามทำ GPS ควบคู่ไป แต่กลับพบว่า มันทำพร้อมกันได้ยากมาก
ตอนนี้ ผมย้ายจาก นนทบุรี มาอยู่ที่เสรีไทยแล้ว เพราะไกล้ที่ทำงาน ตอนแรกคิดว่าจะไม่ทำงานประจำ แต่กลับต้องมาทำงานประจำ เข้าออกตามเวลา สิ่งที่เกลียดที่สุด แต่มันก็ค่อนข้างมั่นคง และง่าย สบายกว่าออกไปผจญภัยด้านนอก ทำงานมาได้ 7 เดือนแล้วมั้ง เงินเดือน 12000
แต่ เริ่มทนไมไหวแล้ว ยังงี้มันไม่ใช่ชีวิตเรา ขอออกไปลำบาก ดีกว่า สนุกกว่า อิสระมากกว่า ที่ผ่านมา ทำงานเพิ่มทีละฟังก์ชั่น ฟีจเจ้อ ในเวปไซ้
และเหมือนว่า เจ้าข้องบริษัท จะมีไอเดียไหม่มาเรื่อยๆ เปลี่ยนไปเรื่อยๆ ถือเป็นข้อดี แต่มันทำให้ผมรู้สึกว่า งานจะไม่มีวันจบ จะไม่ได้ทำงานของตัวเอง ถ้าเราอยู่ที่นี่ตลอดไป คงไม่ดีแน่ ไหนจะต้องเลี้ยงพ่อแม่ ในอนาคตอันไกล้นี้ ไหนจะลูกของพี่สาวอีก แล้วบางครั้งก็กลัวว่าจะ กลับบ้านไปแล้วจะไม่เหลือใครรอเราอยู่ที่บ้าน เพราะ พ่อแม่แก่ตัวลงมากแล้ว ถึงตอนนี้จะยังทำงานไหวก็เหอะ 
ก่อนหน้านี่ มีคนช่วยผมเขียนเวปอยู่ 2 คน แต่หลังจากเดือนมิถุนายน สองคนนั้นก็ทิ้งผมใว้อยู่คนเดียว ผมต้องทำคนเดียวต่อจากนั้น ก่อนหน้านั้น ผมกะว่าถึงเดือนมิถุนายน จะออกไปทำงานของตัวเอง แต่ ถ้าสองคนนี้ออก แล้วผมก็ออกไปด้วย เจ้าของบริษัทจะอยู่ได้ยังไง เพราะเค้าคงหาโปรแกรมเมอร์ มาทำงานต่อจากผมยาก ผมเลยอยู่ต่อ เพราะถ้าไป ก็น่าสงสารเจ้าของบริษัทเพราะเค้าให้โอกาสผมทำงานตอนแรก ก็ต้องสานต่อให้จบ แต่พอมาถึงวันนี้ ร้สึกว่ามันจะไม่มีวันจบซะแล้ว ผมต้องอยู่แบบนี้อีกนานขนาดไหน เป้าหมายกะเสร็จใน 4 เดือน แต่ อยู่มา 7 เดือนแล้ว แต่ก็ใช่อยู่ที่ว่าผมเป็นคนช่วยเค้าก่อตั้ง เขียนเวปมาตั้งแต่แรก ถ้าอยู่ต่อไปต้องได้เป็นหัวหน้า เงินเดือนก็จะขึ้น แต่สรุปแล้ว ผมก็ยังเป็นลูกจ้าง ผลงานสรุปแลล้วก็ไม่ใช่ของผม บริษัทก็ไม่ใช่ของผม วันนี้ ตีห้า 2 ตุลาคม 56 อีก 5วัน ก็จะกลับบ้านแล้ว กลับยาวๆไป พักฟื้น ไปหาลู่ทางทำงานของตัวเองให้จบ ร่างกายอ่อนแอ อ้วน นอนไม่ตรงเวลา ขาดวินัย ไม่มีความอดทน นอนมากเกินไป ต้องแก้ใข แต่ทุกอย่างต้องการกำลังใจ กลับบ้านน่าจะดีที่สุด กลับไปหาพ่อแม่ ไปหาเพื่อนๆ ไปเที่ยวกับเพื่อนๆ แล้วหลังจากนั้น ก็ กลับมาผจญภัยต่อ หาลู่ทางทำงานต่อ
เรื่องงาน ตอนนี้ มีทีมแล้ว 2 ช่างไฟฟ้า+อิเลค ผม โปรแกรมเมอร์ 1ผู้สนับสนุน และ กำลังจะได้ ช่างไฟฟ้ามาเพิ่มอีก 1 งานไกล้เสร็จจุดมุ่งหมายแรกแล้ว แต่ติดตรง คนในทีมไม่มีเวลา เพราะติดงานประจำ มันจึงทำให้ล่าช้า นายทุนคนเดิม ก็ถอนไปแล้วสาเหตุน่าจะมาจาก เค้ากลัวผมทิ้งและทรยศเค้า และถือว่างานที่ผมทำเค้าเป็นเจ้าของ ทั้งๆที่ผมทำ 90% ส่วนรุ่นพี่ ที่ริเริ่มมาด้วยกันตั้งแต่แรก ก็ไม่มีความสนใจไดๆกับงาน แต่ก็ต้องดูต่อไป เพราะเค้าเริ่มกับเรามาตั้งแต่แรก จะทิ้งไปก็ไม่ได้ แต่ ถ้าเรียกมาทำงาน แล้วไม่มาจนกระทั้งผมทำงานจนเสร็จ ก็คงต้องตัดออกไป
และอีกเรื่อง เราบังเอิญไป เจอมาว่า แฟนเก่าคนล่าสุดของเรา เค้าได้แต่งงานไปแล้ว วันที่ 18 สิงหาคม 56 แง่มๆ แต่มีสิ่งที่ตะหงิดๆ ตรงที่ ทำไมหน้าเจ้าบ่าว มันคุ้นๆ พิกล เหมือนเคยรู้จัก เคยเห็นหน้ามาก่อนบ่อยๆ แต่อย่าให้เป็นคนที่ผมรู้จักที่ค่อนข้างไกล้ขิดเลย ถ้าใช่คงฮาพิกล ฮะฮะ
อีกเพียงห้าวันเท่านั้น ก็จะได้กลับบ้านแล้ว กลับไปเพิ่มกำลังใจ ทำให้ตัวเองมีพลัง เพราะตอนนี้ อ่อนแอเหลือเกิน...................นับถอยหลังอีกห้าวัน จะถึง เวลา............กลับบ้าน.....