เรื่องไร้สาระที่เกิดขึ้นในชีวิต

ลำดับตอนที่ #6 : การผจญภัยที่ต้องวางเดิมพัน

หนึ่งปีกว่าๆ ต่อมา ................
ตอนนี้ ผมมาอยู่นนทบุรีแล้ว ชีวิตมหาลัยของผม มันช่างจบลงเร็วกว่าคนอื่นเหลือเกิน
หลังจาก หนึ่งปีที่ ศึกษาหาความรู้ และก็เล่นไปวันๆ ตอนนี้ ผมลาออกจากมหาลัยแล้ว
ออกมาผจญภัยก่อนเพื่อนๆทุกคน ไม่มีวุฒิการศึกษา มีแต่ความสามารถ ที่เชื่อว่าตัวเองมีความสามารถที่เหนือกว่าผู้อื่น
เขียนโปรแกรมตามแผนที่วางใว้ ไม่มีการถอยกลับ เดิมพันเราวางไปแล้ว เรียกคืนไม่ได้สิ่งที่ทำได้ตอนนี้คือทำงานให้เสร็จ
อายุ เพิ่งจะ 20 และก็ออกจากมหาลัย ผู้ไหญ่ทุกๆคนที่ผมเจอมา ไม่มีใครเห็นด้วยซักคนมีแต่บอกให้เรียนต่อ เอาใบบริญญาเบิกทาง
จะได้สมัครงานที่ไหนก็ได้ จะได้มีเงินเดือน ผมก็เข้าใจว่าเค้าหวังดีกับผม แต่บางคร้งผมก็รำคาญผมลาออกแล้ว ตัดสินใจแล้ว
บางรายยังจะคาดคั้นให้ผมไปสมัครเรียนไหม่ จะได้ไม่โดนคนอื่นกดเงินเดือน จะได้สมัครงานได้
แต่ เค้าไม่รู้หรอก ว่าแผนในหัวผมจริงๆเป็นยังไง ถ้าขืนบอกไปอีกมายาวแน่ๆ แค่เรื่องลาออกก็ยาวพออยู่แล้ว
เดี๋ยวจะบอกแผนให้ฟัง ใครว่าผมจะไปสมัครงานล่ะ ไม่โง่ไปสมัครหรอก ผมต้องสร้างงานให้ตัวเองสิ
สร้างบริษัทขึ้นมาเอง นั่นแหละเป้าหมายผม ไม่ไปทำงาน เข้า 8.00 ออก 17.00 หรอก วังวนน่าเบื่อ
ไหนจะเงินเดือนอีก เรากำหนดเองก็ไม่ได้ ไหนจะโดนกดเงินเดือนอีก ผมต้องควบคุมรายได้ตัวเองให้ได้
นั่นแหละ คือเหตุผลว่าทำไมลาออก มาสร้างบริษัทเอง ที่จริงเรียนต่อก็ได้ แต่ถ้ามัวแต่เรียนต่อ มันก็จะมัวแต่เรียนไม่ทำงาน
หลายๆคนอาจจะว่าผมโง่ ใครเค้าสร้างบริษัทเอง เค้าต้องไปสมัครงานมีเงินเดือนสิ สร้างบริษัทเองมันเสี่ยง ถ้าล้มละลายหล่ะ??
แต่ ผมชอบอะไรที่มันระทึกใจ สนุก และผมไม่ป๊อด ถ้าพลาด ก็ทำไหม่ ล้มก็ลุกไหม่ ถ้าเรายังไม่คิดว่าแพ้ ถ้าใจยังชนะอยู่ ยังไงก็ต้องสำเร็จ
มีหนึ่งเรื่องที่ผมไม่ชอบที่สุด คือ คนส่วนมากชอบวิจารและพยายามให้คนอื่นทำตามที่ตัวเองวิจาร วิจารออกความคิดเห็นอย่างเดียวไม่ว่าหรอก
แต่บังคับให้คนอื่นทำตามความคิดตัวเองด้วยนี่สิ สังเกตุคำนี้ให้ดี "ให้คนอื่นทำ" ให้ทำแบบนู้นแบบนี้ที่คิดว่าดี
แต่ ตัวเองมัวแต่พูดอย่างเดียว ไม่ยอมทำ เฮ้อ เจอประจำ โดยเฉพาะเวลาทำอะไรต่างจากชาวบ้าน ก็โดนอยู่เรื่อย 
ไม่ว่ายังไง ผมตัดสินใจแล้ว ไม่มีการหันหลังกลับ
................................................สู้จนกว่าจะตายลงไปละกัน