คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : จิตติกับเรคต์, และความร่วมมือครั้งใหม่
Mind – อะไรนะ?
Recht – ผมรู้สึกว่าวันนี้คุณดูมีความสุขจัง
Mind – ก็ประมาณนั้น แต่คุณรู้ได้ยังไงกัน
Recht – เพราะตอนนี้ผมดีใจมาก และรู้ว่าคุณก็คงมีอะไรดีๆ ในชีวิต ผมแทงบอลถูก โชคดีชะมัด ผมเลยคิดว่าคุณคงโชคดีเหมือนกัน
Mind – สรุปได้ห่วยมาก
Recht – ห่วยแต่จริงไม่ใช่เหรอ ผมแทงบอลดิวิชันสองของอังกฤษไป กำไรเยอะจนซื้อคอมพ์เครื่องใหม่ได้เลย
Mind – โต๊ะเถื่อนล่ะสิ
Recht – เถื่อน? ผิดกฎหมาย? เป็นเรื่องของนักกฎหมายเค้าว่ากัน ในอังกฤษไม่เห็นจะผิดกฎหมายสักหน่อย กะแค่ไม่พนันบอลคงไม่เรียกว่ามีศีลธรรมมากขึ้นหรอกน่า ผมพนันกับเว็บพนันออนไลน์ถูกกฎหมายอังกฤษต่างหาก
Mind – ผมไม่ได้อยากจะลงเรียนวิชาจริยศาสตร์กับคุณนะ แค่คิดว่าคุณอาจจะถูกจับ
Recht – สนใจทำไมเล่า ไม่มีใครดูบอลดิวิชันสองหรอก ทีมที่ผมพนันน่ะอยู่เชฟฟิลด์โน่น
Mind – พอเรื่องฟุตบอลเถอะ ผมไม่ดูบอล รีบอ่านต้นฉบับให้ผมได้มั้ย
มายนด์กับเรคต์กำลังเริ่มต้นความสัมพันธ์ครั้งใหม่ เป็นคู่หูกันแต่งเรื่องโกหกชั้นเยี่ยมยอดเหมือนดังชายไอริชสองคนที่เล่าเรื่องพิลึกกึกกือแต่สมจริงให้คนฟังในผับ กึ่งเมามายกึ่งจริงจัง แต่ทุกคนก็เข้าไปนั่งฟัง เมื่อมีคนเข้ามาฟังมากขึ้น ก็แต่งเรื่องโกหกใหม่เพิ่มเข้าไปอีก จนกระทั่งหมดเรื่องเล่าพวกเขาก็จะหันไปเล่นปาลูกดอก แต่เรื่องเล่าของพวกเขายังอบอวลอยู่บนโต๊ะของผับนั้น ความเปรียบเช่นนี้เกิดขึ้นเมื่อทั้งสองเริ่มลงมือทำงานด้วยกัน เดิมทีเรื่องราวที่จิตติแต่งจะติดอันดับกระทู้แนะนำอยู่แค่สองสามสัปดาห์ แต่เมื่อเรคต์ยื่นมือเข้ามาช่วย เขาสามารถสร้างเรื่องราวมากมายไร้จุดจบที่กระตุ้นให้ผู้คนเกิดความโกรธ ความสงสัย ความรังเกียจ และแม้แต่ความรักขึ้น เรื่องล่าสุดที่โพสต์ลงไปติดอันดับอยู่เดือนกว่าและสร้างความพึงพอใจชั้นสูงให้ผู้อ่าน
มันช่างพิลึกน่าตลกสิ้นดีเมื่อผู้คนโพสต์ข้อความขอร้องให้เขาเล่าเรื่องต่อ พวกนั้นรู้หรือเชื่อจริงๆ ว่าเรื่องดังกล่าวเป็นเรื่องจริง แล้วมันจะแตกต่างกับนิยายอย่างไรกัน สิ่งใดเล่าที่เป็นความจริง จิตติสามารถเขียนนิยายแล้วบอกไปว่ามันเป็นเพียงแค่นิยาย แต่ถ้าเขาเอาเรื่องเดียวกันนั้นมาบอกว่า “นี่เป็นเรื่องจริงจากชีวิตของผม” จะได้รับการตอบรับอย่างไร เขาแทบทนรอที่จะทดลองทำแบบนี้ด้วยกันกับเรคต์ไม่ไหว
ขณะเขารอให้เร็คต์ตรวจต้นฉบับก็ทำแบบเดิม คือนั่งดื่มเบียร์ที่ระเบียง ในห้องของจิตตินั้นไม่มีเครื่องบันเทิงอื่นใด มีห้องนอน ห้องน้ำ ห้องนั่งเล่น ครัว ชั้นหนังสือและวางซีดี สิ่งเดียวที่นับได้ว่าเป็นเครื่องตกแต่งคือภาพเลียนแบบของภาพเขียนที่ได้รับมาจากเพื่อนชาวต่างประเทศ เป็นภาพอัศวินยุคกลางบนม้าศึกเต็มยศพร้อมออกรบ ข้างกายมีสตรีในราชสำนักผูกริ้วแพรไว้กับแขน เป็นเครื่องรางเพื่ออวยพรโชคดีให้แก่อัศวิน เขาจำชื่อศิลปินผู้วาดภาพต้นแบบไม่ได้แล้ว แต่ในเมื่อเป็นของขวัญที่ไม่เคยมีใครให้มาก่อน และภาพนั้นก็ไม่ใช่ภาพแอบสแตร็คต์นามธรรมเกินเข้าใจ เขาจึงแขวนมันไว้บนผนังเพื่อเตือนว่าตนเองยังเป็นมนุษย์ ผู้ซึ่งยังชื่นชมศิลปะและความงาม
เรคต์ใช้เวลา 1-2 ชั่วโมงในการตรวจแก้ต้นฉบับของมายนด์ จากนั้นทั้งสองจะอภิปรายประเด็นที่เป็นปัญหา แล้วทบทวนอีก หมายความว่าแต่ละครั้งจะใช้เวลาออนไลน์สองชั่วโมงต่อเรื่อง แล้วก็คุยโน่นคุยนี่สัพเพเหระกันต่ออีกเกือบสองชั่วโมง จิตติเริ่มรู้สึกตัวว่าเขาคุยกับเรคต์มากกว่าคนอื่นๆ แม้แต่เพื่อนร่วมงาน (ไม่นับทัตตวาเพราะเขากับทัตตวาไม่ได้ “คุย” กัน )
ความคิดเห็น