A Tranquilizer for your Christmas Eve : ยากล่อมใจในคืนฝัน

ลำดับตอนที่ #28 : จิตติกับทัตตวา, และพัฒนาการของความสัมพันธ์ -2-

“วันนี้ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ เราจะทำอะไรกันดีครับ เธออยากทำอะไรล่ะ อ่านหนังสือเล่มนั้นให้หมอฟังดีมั้ย” จิตติเสนอ กึ่งจริงจังและกึ่งล้อเล่น ทัตตวาคงไม่อ่านออกเสียงให้เขาฟังเด็ดขาด อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนนี้

“อืม งั้นเล่นโกะเป็นไง” เขาถามขั้นและทัตตวาก็ส่ายหน้า เธอปฏิเสธอย่างชัดเจน จิตติยิ้มบางๆ ก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะแล้วหยิบเอากล่องใส่หมากกระดานขึ้นมาจากลิ้นชักโต๊ะ “งั้นเรามาเลือกกัน” ทัตตวาขยับตัวเข้าใกล้อย่างช้าๆ แต่พอเห็นได้ว่ามีความรู้สึกรุนแรงบางอย่างแฝงอยู่ภายใน จิตติเลือกหยิบเอาเกมชนิดพิสดารที่เขาไม่เคยลองเล่นออกมาวางเรียงกัน บางชนิดมาจากประเทศสแกนดิเนเวีย อินเดีย และบางเกมนั้นแม้แต่จิตติก็ไม่รู้ที่มา

ทัตตวาเพ่งมองไปที่เกมประหลาดเหล่านั้น เอื้อมมือไปเหนือพวกมัน แต่ก็ชะงักมือก่อนที่จะเอื้อมถึงด้วยความเกรงที่จะสัมผัสของของคนอื่น

“เอาเถอะน่า” แพทย์ประจำตัวของเธอยื่นลูกเต๋า, กระดาน และหมากตัวเดินให้ เขาอธิบายที่มาของเกมและวิธีเล่นโดยสรุป ไม่มีหลักฐานใดยืนยันว่าทัตตวาจะเข้าใจเรื่องที่เขาพูดทั้งหมด แต่จิตติรู้สึกว่ากำแพงปราสาทแห่งหัวใจที่ขวางกั้นเขาไว้ได้ค่อยๆ ทลายลงมาทีละน้อย จากแผ่นปูนเป็นเม็ดทราย ร่วงลงมาเป็นชิ้นๆ แม้ว่าอาจจะเป็นเรื่องเพ้อฝันของเขาเองก็ตาม เขาก็ไม่สนใจตราบที่ทัตตวายังเขียนไดอารีมาส่ง และ “พูด” กับเขาด้วยกริยาอาการเช่นนี้คงจะดีกว่า เธอยังคงเป็นภูเขาน้ำแข็ง เยือกเย็นและห่างไกล แต่น้ำแข็งนั้นยังมีวันละลาย เธอไม่ใช่กำแพงใหญ่หนาหนักอีกแล้ว กำแพงนั้นจะเย็นเยียบ ยืนยง แต่ไม่แตกสลายหักพัง ซึ่งเป็นภาพติดตาในครั้งแรกที่เขาได้พบกับเธอ

ทั้งสองใช้เวลาพอสมควรกับการรื้อชุดสะสมของจิตติ จนกระทั่งทัตตวาหยุดอยู่ที่กระดานหมากรุกสากล เธอเปิดฝาพับแล้วยื่นให้เขา

“อยากเล่นหมากรุกสากลงั้นรึ” เขาถามกลับ นี่คงเป็นการแข่งขันครั้งใหม่ จิตติพร้อมแล้วที่จะก้าวต่อไป เขาคิดมาได้สองสามวันก่อนหน้า

“ถ้าเธอชนะ หมอมีรางวัลจะให้ ตกลงมั้ย” เขาไม่ได้หมายความตามที่เขาพูดไปนัก ถึงทัตตวาจะแพ้ เขาก็มีรางวัลให้อยู่ดี รางวัลของเขาคือการพาเธอไปที่ไหนก็ได้ที่เธออยากไป อาจจะไปกับยายหรือใครก็ได้ที่เธออยากพาไปด้วย เขาต้องการสังเกตเธอเมื่ออยู่โลกภายนอก เท่าที่เขาอ่านจากในไดอารีนั้นอนุมานได้ว่า ชีวิตของทัตตวาไม่เคยก้าวออกนอกเขตโรงเรียน โรงพยาบาล และบ้านเลย น้อยนักที่เธอจะได้ออกไปดูโลกภายนอกแบบคนอื่นทั่วไป จิตติอยากให้เธอรู้สึกเป็นมนุษย์ธรรมดาที่ใช้ชีวิตและสนุกสนานอยู่กับโลกรอบตัวบ้างเล็กๆ น้อยๆ ก็ยังดี

เขาคิดถึงคำว่า “ความรู้ลึกเล็กๆ น้อยๆ” เพราะเขาเคยประสบมันมาแล้ว สุญญนิยมเป็นที่พักพิงแก่ผู้หมองเศร้า บางครั้งคนเราก็ต้องปลีกวิเวกออกจากสังคมมนุษย์บ้าง การอยู่เพียงลำพังเพียงชั่วคราวไม่เป็นปัญหา แต่ว่าจะเกิดความแตกต่างหากเป็นเรื่องของการอยู่รอดและมีชีวิตบนโลกใบนี้ เธอไม่อาจอาศัยยายได้ตลอดไป หญิงชราเหลือเวลาใช้ชีวิตบนโลกนี้น้อยเต็มที สักวันนางก็ต้องล่วงลับแล้วทัตตวาจะอยู่กับใคร แม่ของเธองั้นหรือ คงเป็นไปไม่ได้ หรือจะเป็นสาวใช้ที่ดูแลเธอเพราะเงินเดือนซึ่งหญิงชราจ่ายให้

จิตติวางหมากเล็งผลเลิศ ถ้าบังคับให้ทัตตวาออกไปกับเขาโดยตรงคงไม่ได้ผล เด็กฉลาดอย่างเธอคงมองเห็นเจตนาในการพาเธอไปเที่ยวข้างนอก ถ้าเธอต้องการอะไรจริงๆ คงต้องเอาชนะเขาในหมากรุกกระดานนี้เหมือนตอนที่เธอเลือกหยิบมันมาเอง และนั่นก็เหมือนเป็นรางวัลสำหรับผู้ชนะ และถ้าเธอไม่ต้องการก็คงยอมแพ้หรือไม่ยอมเล่นต่อ

ทัตตวาแตะกระดานหมากรุกเบาๆ ปัดปอยผมข้างหูไปเก็บไว้ การแสดงออกดูคล้ายกับตอนที่อ่านหนังสือเมื่อครู่ เธอเอนศีรษะมาข้างหน้าและหยิบตัวหมากรุกสีแดงไปตั้งไว้ฝั่งตนเอง จิตติจึงกวาดตัวหมากสีดำมาเรียงตาม