A Tranquilizer for your Christmas Eve : ยากล่อมใจในคืนฝัน

ลำดับตอนที่ #17 : จิตติกับเรคต์, และความเดียวดายในค่ำคืน -2-

 Mind – ผมคิดว่าคนอย่างคุณน่าจะนอนดูหนังโป๊ตอนอยู่คนเดียวนะ อ่านนิยายของคาโปตีแล้วฝันถึงออเดรย์ออกจะอ่อนไหวเกินไป

จิตติเข้าไปออนไลน์แล้วพิมพ์ตอบ เขาถอนคำพูดว่าเขาจะทำบุญในฐานะแพทย์ เพราะเพิ่งจะตอบอย่างหยาบคายสุดๆ

Recht – บางครั้งผมก็ดูหนังโป๊อยู่หรอก แต่ก็เลิกสนใจไปแล้ว ดูคนร่วมเพศกันบนจอมันสนุกตรงไหน ดูมันแล้วก็ช่วยตัวเอง หลังจากนั้นล่ะ คุณก็เป็นไอ้ขี้แพ้ต่อไปเหมือนเดิม

Mind – เอ่อ...

Recht – ทำไมคุณคิดว่าผมต้องดูหนังโป๊ตอนอยู่คนเดียวกลางคืนด้วยหือ

Mind – เพราะคุณพูดอะไรลามกๆ จีบแบลามกเหมือนตาแก่หัวงูหัวล้านวัยกลางคน

Recht – ผมไม่เห็นจะเป็นแบบที่คุณว่าตรงไหน ที่ผมพูดไปน่ะออกจะหวานมากกว่าจะลามก

Mind – เพราะว่าผมเกลียดมันน่ะสิ ไร้สาระสิ้นดี ผมไม่รู้ว่าคุณคือใครและเราก็เพิ่งเจอกันแค่ในอินเตอร์เน็ต

Recht – แล้วมันต่างกันตรงไหนกับรักแรกพบ หรือการไปนอนกับคนที่เพิ่งเจอกันล่ะ

Mind – ต่าง มันต่างแน่ๆ ผมยังไม่เคยเห็นหน้าคุณสักหน จะมาเรียกว่ารักแรกพบได้ไงกัน

Recht – ผมก็คงไม่เป็นแบบนั้นจนกว่าจะเจอหน้าคุณหรอก

จิตติตัวสั่นเทิ้ม สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าเขาเกลียดคำพูดแบบนี้ และเขาก็อธิบายให้ตัวเองพอใจไม่ได้ว่าทำไมถึงเกลียดนักหนา เขาขยะแขยงเมื่อมีคนบอกว่าหลงรักเขามากแค่ไหน 90% เป็นคำโกหก เมื่อเขาแก่หงำเหงือก ผมร่วงหัวล้าน ตามัวฝ้าฟาง หาเงินไม่ได้และเขียนอะไรไม่ได้อีกต่อไป ทุกคนก็จะหนีจากเขา จิตติเชื่อแบบนั้นจึงใช้ชีวิตแบบถอยห่างจากผู้คนมาโดยตลอด

Recht – ล้อเล่นน่า คุณซีเรียสเกินไปนะเวลาพูดเรื่องรักๆ ใคร่ๆ

จริงจัง... เรคต์ปล่อยหมัดขวาเข้ากระโดงคางของจิตติอย่างจัง ใช่ เขาเป็นคนจริงจัง

Mind – ผมไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะเห็นขัน หรือเขียนอะไรในตอนนี้หรอก

Recht – น่า น่า อย่าอารมณ์เสียสิ แค่แซวนิดเดียวเอง

Mind – ถ้าอย่างนั้นจะยอมช่วยอะไรแลกเปลี่ยนให้ผมได้มั้ยล่ะ ผมจะส่งร่างของเรื่องให้ดู แล้วให้คุณเช้กความถูกต้องของข้อมูล เหมือนกับที่ทำกับเรื่องก่อนน่ะ แต่ผมไม่รับประกันหรอกนะว่าจะสนุก ช่วงนี้หัวออกจะตันๆ

Recht – ไงก็ได้ พร้อมรับใช้ขอรับกระผม

จิตติแนบไฟล์เรื่องส่งไปทางเมล์ ได้เลย ชั้นจะให้โอกาสแกถ้าต้องการมากนัก เขาคิดและถอนหายใจอีกเฮือกหนึ่ง สถานการณ์แบบนี้เป็นการวางเดิมพันครั้งใหญ่

Recht – ขอเวลาผมสักชั่วโมงก็เสร็จ

ขณะกำลังรอ จิตติเปิดโปรแกรมเล่นเพลงซึ่งตั้งค่าไว้ให้เล่นเพลงแบบสุ่ม จึงมีทั้งเพลงไทยและต่างประเทศปนกันไป เขาลุกเดินไปเปิดตู้เย็น เบียร์อีกกระป๋องคงไม่ใช่ความคิดที่ดีนัก มีประชุมครั้งใหญ่พรุ่งนี้และเขาไม่อยากเมาค้าง เขาตัดสินใจนั่งเอนลงบนโซฟาแล้วอ่านหนังสือที่อ่านค้างอยู่ ขณะที่อ่าน เขาเผลอร้องเพลงคลอตามไปด้วย ไม่รู้ว่าเพลงนั้นชื่ออะไรแต่เขาชอบมันมาตั้งแต่ยังเด็ก พ่อของเขาสะสมแผ่นเสียงเพลงเก่าที่บ้าน แต่ตอนเด็กเขาไม่ชอบมันเลย คนไทยไม่ฟังบีทเทิลส์หรือโรลลิ่งสโตนส์ในยุคที่คนทั่วโลกบ้าคลั่งวงเหล่านั้นอยู่ มันดูน่าอายจนเขาไม่ไปค้นกรุสะสมของพ่อมากนัก แต่ตอนนี้เขาก็ร้องคลอตามเพลงที่ชอบไปเบาๆ

เขาเฝ้ารอและรอ และก็คิดว่าเขาเกลียดการรอคอยมากเพียงใด เพราะเขาทำได้เพียงนั่งนิ่งๆ ทำอะไรก็ไม่ได้ เขาเขียนรายงานทั้งหมดเกี่ยวกับเคสของทัตตวาเสร็จแล้ว จึงได้แต่พลิกหนังสือที่ยังอ่านไม่จบไปมา หน้าต่อหน้า อ่านหน้าเดิมๆ ซ้ำไปซ้ำมา หนึ่งชั่วโมงนั้นนานเกินไป เขารอไม่ไหว

เขากลับมานั่งหน้าจอ ขณะพี่คิดอยากจะถามความคืบหน้า ปิ๊ง เรคต์ก็ส่งข้อความมา

Recht – ผมแค่ดูคร่าวๆ นะ คิดว่าคนคงไม่ชอบที่ต้องรอ

จิตติกวาดตาไปรอบๆห้อง เพื่อให้มั่นใจว่าเรคต์ไม่ได้แอบติดกล้องวงจรปิดเพื่อดูทุกอิริยาบถของเขาจริงๆ เป็นเรื่องโง่ๆ แต่เขาก็อดคิดไม่ได้

เรคต์ทำรายการข้อมูลที่คลาดเคลื่อนออกมา แม้ว่าข้อเท็จจริงที่เล็กน้อยขนาดไหน เช่นชื่อของถนน จำนวนรถประจำทาง หรือชื่อที่ดูคล้ายคลึงกับบุคคลที่มีตัวตนจริง จิตติค่อนข้างประทับใจในผลงานของเรคต์ เรียบเรียงได้ดีในแบบที่เขาหวังว่าเพื่อนร่วมงานจะทำได้แต่ไม่เคยเจอมาก่อน เขาตรวจซ้ำอีกครั้งเพื่อพิสูจน์ให้แน่ใจว่าเรคต์ไม่ได้วางยา แต่ผลลัพธ์คือยอดเยี่ยม

Mind – คุณทำได้ไง...

จิตติปิดบังความประหลาดใจไม่ได้ จะให้คาดหวังอะไรแบบนี้จากคนแปลกหน้าบ้าๆ ได้อย่างไร เรคต์สวมบทผู้ช่วยในการวิเคราะห์ตนเองของจิตติได้ดีเยี่ยม เขาไม่ได้คาดถึงมาก่อนเลย

Recht – ผมใช้ชีวิตในแบบที่ต้องอยู่กับข้อมูลและการอ่าน คุณอาจจะบอกว่าหัวของผมนั้นเหมือนวิกิพีเดีย แค่คลิก แล้วข้อมูลก็ไหลออกมา ประมาณนั้นก็ว่าได้

Mind – ให้ผมทาย นักข่าว หรือนักเขียน?

Recht – ไม่ใช่ทั้งคู่ ผมไม่ได้มีงานทำอย่างเป็นทางการ ก็แค่ทำแบบนี้มาตลอดชีวิต เป็นเป้าหมายในการมีชีวิตอยู่ของผม

เป้าหมายในการดำรงชีวิต ค่อนข้างจะเป็นคำที่เหนือจริง ในชีวิตจริงไม่มีใครบ้าพอจะพูดคำแบบนี้ออกมานอกจากในนิยาย เรคต์ต้องเป็นนักอ่านที่หลงใหลคาฟกาและฮิลเดการ์ดอย่างฉกาจฉกรรจ์ หรือเป็นพวกที่จะหลงนับถือศาสนาใหม่ๆ ได้ง่ายดาย

Recht – หวา ไม่อยากเชื่อเลยว่านี่มันจะเกินเที่ยงคืนแล้ว ผมต้องไปล่ะ ถ้าไม่มีอะไรอีกนะ

สำหรับจิตติ นี่เพิ่งจะเลยเที่ยงคืนมาไม่นาน เมื่อเขามักจะเข้านอนราวตีหนึ่งหรือตีสอง หรือไม่นอนเลย เรคต์ต้องไปก่อนเที่ยงคืน เป็นไปได้ว่าอย่างน้อยเขาต้องมีงานประจำ ไม่ใช่พวกว่างงานลอยชายไปมาบนอินเตอร์เน็ต

Mind – ขอบคุณ...

Recht – ไม่ล่ะ ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณ

เรคต์ออฟไลน์ไป แต่จิตติก็ยังทวนอ่านรายการข้อมูลของเรคต์ซ้ำแล้วซ้ำอีก ขณะที่เขาอ่าน เขาจินตนาการถึงเรคต์ ใบหน้า, อายุ, และน้ำเสียง จนกระทั่งสมองล้าและเริ่มหาวนอน ตอนนี้คิดอะไรไปก็ไร้ประโยชน์ สิ่งที่สำคัญคือเขาใช้งานเรคต์ในบางกรณีได้

เพลงที่เขาจำชื่อไม่ได้เพลงนั้นวนกลับมาเล่นอีกครั้ง จิตติเหลียวมองดูชื่อเพลง ก็เป็นเพลงของบีทเทิลส์อย่างที่คิด แต่เป็นเวอร์ชั่นที่คนนำมาร้องใหม่ จากกรุสะสมเป็นร้อยของพ่อ เขาเลือกมันมาถูกเพลง