ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    A Tranquilizer for your Christmas Eve : ยากล่อมใจในคืนฝัน

    ลำดับตอนที่ #11 : จิตติกับเรคต์, และบทสนทนาในเอ็มเอสเอ็น -1-

    • เนื้อหาตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 663
      4
      6 เม.ย. 54

    Recht – คุณเป็นใคร แอ็ดอีเมล์ผมมาจากไหน

    Recht เปิดฉากบทสนทนาขึ้นก่อน จิตติสรรหาคำตอบที่ดูดี ชายผู้นี้ต่อกรด้วยไม่ง่ายนัก ไม่ใช่ชนิดที่จะประมาทได้เลย พูดตรงๆก็ดูจะเสี่ยงเกินไป

    Mind – ไม่รู้หรอก ชื่อของคุณน่ะอยู่บนลิสต์อยู่แล้วตอนผมออนไลน์

    Recht – ผมจำไม่ได้ว่าแอ็ดชื่อคุณไว้

    Mind –  เอาเถอะ ไม่มีประโยชน์ที่จะหาว่าใครเริ่มแอ็ดชื่อกันก่อน คุณอยู่ในลิสต์ติดต่อของผมและตอนนี้เราก็กำลังคุยกันอยู่ก็พอแล้วล่ะ

                    ในโลกอินเตอร์เน็ตมักจะพวกที่ชอบเพิ่มรายชื่อติดต่อที่บังเอิญพบแล้วตัวเองก็ลืมไปสนิท บทสนทนามักเริ่มจาก “คุณแอ็ดชื่อผมจากไหน” “ผมจำไม่ได้ว่าแอ็ดชื่อคุณ นั่นคงเป็นคนแอ็ดชื่อผมก่อน” จิตติไม่พักที่จะแบนคอนแทรคงี่เง่าเหล่านั้นเมื่อเขาพบเจอ พวกที่ถือว่าการมีเพื่อนในรายชื่อเป็นร้อยๆและยังไม่หยุดหาเพื่อนใหม่ๆคุยด้วยเป็นเกียรติยศอย่างหนึ่ง แต่เขาคิดว่ามันเป็นแค่ความยึดติดของพวกไม่มีเพื่อนเท่านั้น

    Recht – ที่คุณว่ามาก็ถูก ผมว่าคงเป็นเพราะโปรแกรมมันแอ๊ดไปโดยอัตโนมัติมากกว่า

    Mind – คุณเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง

    Recht – อืม เป็นคำถามที่ดี  ผมใช้สรรพนามว่า “ผม” แทนตัว ก็ต้องเป็นผู้ชายสิ

    Mind – สมัยนี้แล้ว ใครจะเชื่อทุกสิ่งทุกอย่างบนอินเตอร์เน็ต ผู้หญิงก็เป็นผู้ชายได้บนเน็ต

    Recht – จริงสิ วิธีคิดแบบโพสต์โมเดิร์นนั่นเอง แล้วคุณคิดว่าผมเป็นใคร?

                    ทั้งหมดดูไม่เหมือนบทสนทนาของเด็กวัยรุ่นโดยสิ้นเชิง คนแปลกหน้าคนนี้เพิ่งระบุศัพท์ทางสังคมวิทยาและวิธีพูดก็ไม่เป็นกันเองเหมือนการสนทนาบนอินเตอร์เน็ตทั่วไป ถ้าเป็นวัยรุ่นที่อยากหาเพื่อนคุยธรรมดาๆก็คิดคิดว่าหมอนี่มันเพี้ยนแล้วกดปิดหน้าต่างทันทีภายในชั่ววินาที จิตติเริ่มมั่นใจว่าเร็คต์ต้องแก่กว่า 30 ปี เป็นพวกอนุรักษ์นิยมที่มีความรู้ทางประวัติศาสตร์และศิลปะ แต่ว่าทำไมเขาถึงเที่ยวเปิดดูเว็บบอร์ดของพวกแม่บ้านด้วยถ้าไม่มีจุดประสงค์แบบเดียวกับตัวจิตติเอง? จิตติคิดว่าเขาคาดการณ์ไกลไปเกินกว่าเบาะแสที่มีแล้ว เร็คต์อาจจะเป็นแค่พวกเสพติดการอ่านเว็บบอร์ดธรรมดา

    Mind – ผมคิดว่าคุณเป็นผู้หญิง

    Recht – เสียใจด้วยที่ไม่ใช่ ผมเป็นผู้ชาย ไม่รู้ว่าคุณจะตะขิดตะขวงใจหรือเปล่าที่ต้องคุยกับผู้ชาย

     Mind – ทำไมจะต้องตะขิดตะขวงใจ?

    Recht – ก็เพราะผมคิดว่าคุณเป็นผู้หญิงแน่นอน

                    จิตติแค่นยิ้ม เขาคิดว่าเป็นมุกตลกที่เข้าท่าแต่เขารู้สึกแย่

    Mind – ผมเป็นผู้ชาย ทำไมคุณถึงคิดว่าผมนเป็นผู้หญิงกันล่ะ หรือเพราะว่าชื่อดิสเพลย์ผมคือ Mind ถ้าคิดว่าชื่อนี้ดูเป็นผู้หญิง ขอบอกไว้ก่อนเลยว่าผมใช้ชื่อนี้ด้วยเหตุผลบางอย่างเท่านั้น

    Recht – ที่ผมพูดว่า “แน่นอน” ผมหมายถึง “ภายในตัวคุณ” คุณมีความเป็นผู้หญิงอยู่ภายในจากวิธีพูด

    Mind – หา.. เอาเถอะ..ต่อให้คุณไม่เชื่อ ผมก็เป็นผู้ชายทั้งภายในและภายนอกอยู่ดี และถ้าคุณเป็นเกย์ที่กำลังหาคู่ขาอยู่ขอบอกเลยว่าผมไม่เอาด้วยหรอกนะ

    Recht – โอ้ ไม่หรอก ผมก็ไม่ชอบแบบนั้น ฮ่าๆ

    คำพูดของพยาบาลสาวแวบเข้ามาในความติดของจิตติ “บนเตียงคุณเหมือนผู้หญิงเลย” เขาไม่ค่อยจำคำพูดที่ผู้อื่นพูดกับเขา แต่คราวนี้ประโยคนั้นพุ่งเข้าใส่จิตติยิ่งกว่าพายุคลั่ง ชายหยาบคายผู้วิจารณ์เพศสภาวะของคนแปลกหน้าหลังจากคุยกันเพียงสามนาที เขาเป็นใครกันแน่?

    Recht – คุณชอบทานิซากิหรือเปล่า

    จิตติละสายตาจากคอมพิวเตอร์แล้วครุ่นคิด Recht เลือกคำถามที่เป็นเหมือนกำปั้นชกเข้าใส่หน้าเขาอย่างจัง Recht อาจจะถามคำถามนี้กับใครก็ได้ เป็นแค่คำถามทำลายความเงียบเท่านั้น แต่สำหรับจิตติกลับเป็นคำถามที่จะบ่งชี้ตัวตนของเขาต่อ Recht จุนอิจิโร ทานิซากิเป็นศัตรูคู่ฟ้าของอาคุตะงาวะ ริวโนสุเกะ มีความเชื่อมโยงระหว่างสองชื่อนี้และจิตติก็ชอบนักเขียนดังกล่าวทั้งสองคน ถ้าจิตติชิงออฟไลน์ไป Recht  ยิ่งจะสงสัยมากกว่าเดิม เขากำลังถูกจับตัวเรียกค่าไถ่ Recht อาจจะเปิดโปงเขาได้ในไม่กี่นาที

    Mind – ไม่รู้จัก ใครรึ

    Recht – จริงหรือเปล่า อีเมล์ของคุณคือ Akutagawa_rashomon ผมไม่เชื่อหรอกว่าคุณจะไม่เคยได้ยินชื่อทานิซากิ คิดดีๆหน่อยสิ คุณต้องรู้จักเขาแน่ ทั้งคู่เป็นเหรียญคนละด้านของกันและกัน

    Mind – ฮะฮะ อย่ามาเล่นเป็นนักสืบหน่อยเลยน่ะ อนุมานได้ดีทีเดียวแต่ผมไม่รู้จักนักเขียนคนที่ว่านั่นหรอก ผมก็แค่ชอบราโชมอนจากหนังสือของหม่อมคึกฤทธิ์แล้วก็ทำให้ไปรู้จักอาคุตะงาวะต่อ

    Recht – คุณโกหก

    Mind – ไม่ได้โกหก

    Recht – โกหก

    Mind – อย่ามาตลกน่า... ตอนแรกคุณบอกว่าผมเป็นผู้หญิง แล้วตอนนี้ก็มาเรียกผมว่าคนโกหก กลับไปโรงเรียนเถอะไปไอ้หนู.....!

    จิตติพิมพ์รัวลงไป แสร้งทำทีเหมือนว่าโกรธเอาจริงเอาจัง อาจจะเพราะว่าเขาก็โกรธจริงๆเสียแล้ว เขาเม้มปากแน่น ค่อยๆสงบสติอารมณ์ เขาต้องไม่เสียสติไปกับคนแปลกหน้าคนนี้ ความกลัวเริ่มคืบคลานเข้าหาจิตติ ความกลัวที่จะถูกเปิดเผยตัวตนอันแท้จริงต่อสาธารณชน และความกลัวที่จะต่อสู้กับศัตรูที่มองไม่เห็น

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×