เภสัชกรปริศนา กับร้านขายยาพิศวง

ลำดับตอนที่ #4 : มะงั่วรู้หาว(2)

…..๔.....

ผมหอบกล่องยาสองกล่องใหญ่ที่ปิดผนึกฝาแน่นขนัดหนักพอใช้ เดินทุลักทุเลผ่านม่านไม้ไผ่เข้าไปหลังร้าน แล้วก็ได้ตกตะลึงจนมือสองข้างแทบจะปล่อยกล่องยาหลุดลงตกทับเท้า เคราะห์ดี(หรือร้าย) ที่นายเล้งนักเลงหน้าโหดเหลือบสายตามาขู่ผมให้รู้สึกตัวซะก่อน

ยัยมะงั่ว....โป๊.....ถึงจะเอาผ้าห่มปิดครึ่งล่างไว้ก็เถอะ มันก็เกินกว่าชายหนุ่มพรหมจรรย์ที่ผ่านมาเกือบยี่สิบฝนยังไม่เคยผ่านมือหญิงใดอย่างผมจะรับได้อยู่ดี ผมรีบหันหลังออกจากเตียงที่มะงั่วเธอนอนอยู่หาโต๊ะว่างๆเอากล่องยาไปวางไว้ เตรียมตัววิ่งออกไปเต็มที่

“เอ่อ ผมเอามาให้แล้วครับ งั้นผมขอตัวออกไปเฝ้าหน้าร้านก่อน เผื่อว่ามีลูกค้ารายอื่นเข้ามาตอนพวกคุณพี่รักษา(?) เธออยู่”
เอาล่ะวา นอกจากใช้ยาที่ไม่ได้รับการรับรองจากกระทรวงสาธารณสุขแล้ว ยังกักขังหน่วงเหนี่ยว กระทำอนาจารอีกต่างหาก โทษเพิ่มจากปรับเป็นจำคุกข้อหาหลายกระทงแล้วสิเนี่ย ถ้าชิ่งตอนนี้อย่างน้อยก็ไม่ได้เป็นผู้ร่วมกระทำการในที่เกิดเหตุล่ะวะ เผื่อศาลจะเห็นใจลดโทษให้บ้าง

ยังไม่ทันที่ผมจะใส่เกียร์สุนัข นายเล้งก็คว้าเอาคอเสื้อด้านหลังของผมอย่างแรงจนหักหลบไม่ทัน ขาที่วิ่งล้ำหน้าออกไปก่อนทำเอาผมเกือบหงายหลัง แต่นายเล้งก็ตวัดขาเตะขาซ้ายที่ก้าวเลยออกไปกระตุกให้กลับมายืนตรงพอดี

“นี่...แกจะรีบไปตามกวางที่ไหนหา! ร้านนี้มีลูกค้าได้ครั้งละคนเท่านั้นแหละ อยู่รอรับคำสั่งต่อไป”

ผมสะดุ้งเฮือกตามเสียงตะคอก ก่อนจะหันกลับมารอรับคำสั่งจากคุณพี่ปริศนา ยกมือปิดหน้าตัวเองป้องกันการเสียมารยาทกับยัยมะงั่ว(แต่ก็แอบเหลือบๆดูผ่านช่องนิ้วนิดหน่อยตามประสาหนุ่มอยากรู้อยากเห็นล่ะน่า)


“คุณตรีชวา ถ้าเอายาเข้ามาแล้วก็แกะกล่อง หยิบอย่างละโดสมาให้ผมที”

อะไรกัน ไม่กลัวผมจะหยิบพลาดเลยรึไง ถึงผมจะชอบหาข้อมูลยาเพราะว่าตัวเองมีโรคประจำตัวก็เหอะ แต่จะให้เอายาชนิดใหม่มาใช้คงไม่ไหวมั้ง

“คุณไม่พลาดหรอก” คุณพี่ปริศนาเบือนหน้าออกมาจากใบหน้าของยัยมะงั่ว แล้วยิ้มบางๆให้ผม

เอาก็เอาวะ ไหนๆก็มาถึงขั้นนี้แล้ว ทำต่อไปคงไม่เพิ่มโทษให้มากขึ้นสักเท่าไรหรอก
ผมเดินไปดึงผนึกฝากล่องออกทั้งสองกล่อง แล้วก็ต้องตะลึงงงเพราะทั้งสองกล่องบรรจุหลอดยาไว้แค่กล่องละหลอด แล้วไอ้ที่ผมต้องหอบลงมาหนักๆนั่นมันอะไรกันแน่

“สองหลอดนั่นแหละครับ ถูกแล้ว รีบเอามาให้ผมก่อนเดี๋ยวนี้ เวลาเดินไปไม่คอยใคร ความตายก็ไม่หยุดรอเราเหมือนกัน”
หน้าสวยๆของคุณพี่เริ่มแยกเขี้ยวและมีรอยย่นตรงหว่างคิ้วแล้ว ตายล่ะตู
ผมตาลีตาเหลือกหยิบหลอดยาสองหลอดเข้าไปให้ถึงมือเรียวยาวของคุณพี่ ก่อนที่เขาจะใช้เข็มฉีดยาดูดยาจากหลอดสองหลอดนั้นแล้วฉีดเข้าที่เส้นเลือดดำตรงข้อพับแขนซ้ายของยัยมะงั่วทีละเข็มจนหมด

ร่างกายของคุณเธอสั่นน้อยๆอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเปลี่ยนเป็นสั่นพั่บๆแรงขึ้นๆ หน้าตาเปลี่ยนสีจากซีดเผือดไม่มีสีเลือดตอนล้มลงในแขนของนายเล้ง กลายเป็นสีแดงจัดยิ่งกว่าลูกตำลึงสุก ไอร้อนพวยพุ่งขึ้นเหนือตัวจนรู้สึกได้ถึงความระอุอ้าวรอบๆ

เฮ้ย ผมเผลอมองตัวเธอเข้าจังๆเลยนี่นา ผมรีบหันขวับกลับหลังหนีอย่างไว ก่อนที่จะมีเสียงหวานๆไล่หลังตามมา

“มองตัวคุณจุฬาลัมพาชัดๆแล้วก็ช่วยออกไปหน้าร้าน รอเล้งเขาจัดลูกประคบเย็นเสร็จแล้วเอาเข้ามาให้ผมด้วย”

หน้าของผมที่แดงอยู่แล้วยิ่งแดงเข้าไปใหญ่ จนพอออกมาหน้าร้านก็ถูกนายเล้งเหน็บเอาซะดอกหนึ่ง ว่าทำตัวไร้เดียงสาแบบนี้จะหาแฟนที่ไหนได้สักที

เห็นนายเล้งดึงลิ้นชักนู่นเปิดโถนั่นอยู่สักครู่ ผมก็เริ่มงงอีกว่าหน้าตามหาโจรอย่าตานี่เนี่ยนะ เป็นหมอแผนจีนกับเค้าได้ด้วย โลกของผมสองสามวันมานี่มันกลับตาลปัตรพิกลจนถ้าเห็นซุนหงอคงลงมารำกระบองต่อหน้าตอนนี้ ผมก็คงไม่ตกใจเพิ่มขึ้นอีกเท่าไหร่หรอก

ผมยืนเหม่ออยู่สองสามวินาทีก่อนเสียงโหดๆจะกรอกหูให้ตื่นขึ้นจากภวังค์

“มัวฝันหวานคิดถึงสาวที่มองเมื่อตะกี้รึไง แก เอ้า เอานี่ไปให้ปริศนาเขาซะ แล้วเย็นนี้ชั้นจะพาแกท่องราตรีกรุงเทพฯให้รู้รสนารีสักที ฮ่าๆ”

ไม่รับประทานล่ะคร้าบ คุณพี่ ขอบคุณในความหวังดีก็แล้วกัน ผมคิดในใจตอนคว้าเอาถุงก้อนประคบกลับเข้าไปหลังร้าน แล้วต้องหันหน้าหนีแทบไม่ทันอีกครั้ง

ไอน้ำสีขาวหนาฟุ้งอวลปนกลิ่นหอมประหลาดลอยอยู่ทั่วห้อง แต่ก็ปกปิดเรือนร่างขาวผ่องอมชมพูตรงหน้าผมไว้ไม่หมด นี่คุณพี่ปริศนาตั้งใจจะทำอะไรกันแน่นะ? แต่ไม่ทันที่ผมจะหายประหม่าคุณพี่ปริศนาก็สะบัดเอาผ้าห่มขาวคลุมตัวยัยมะงั่วไว้ แล้วเรียกให้ผมเอาลูกประคบเข้าไปใกล้ๆเตียง

หน้าตาของยัยมะงั่วดูดีขึ้นจากตอนปกติมาก ผิวขาวซีดที่เคยแห้งเป็นสะเก็ดก็อิ่มเอิบอมชมพู ผมที่เคยเห็นผูกเปียคู่ไว้ตลอดคลี่สยายสะท้อนแสงตะเกียงน้ำมันข้างเตียงอยู่วับๆ รอยช้ำเหมือนแพนด้าริมขอบตากับรอยกดทับของแว่นตาที่จมูกของคุณเธอก็ดูจางลงหยั่งกะใช้เครื่องสำอางรกแกะราคาหลายหมื่นแบบพวกไฮโซใช้กัน อืม ถ้ามองดูดีๆตอนสงบปากสงบคำอยู่อย่างนี้นิ ยัยมะงั่วก็ดูน่ารักเหมือนกันแฮะ

เฮ้ย ผมคิดอะไรประหลาดๆแบบนั้นได้ไงวะ ยัยมะงั่วนี่นะน่ารัก ลองตื่นขึ้นมาพ่นคำพูดโหดร้ายแบบเดิมล่ะก็ จะให้น่ารักขนาดไหนก็ทนไม่ไหวหรอก ที่สำคัญ ไอ้ยาสองตัวนั้นมันยาอะไรกันแน่ ถ้าดูตามชื่อแล้วก็เป็นแค่อนุพันธ์ของโดปามีน สารกระตุ้นสารสื่อประสาทช่วยระงับอาการเส้นประสาทผิดปกติไม่ใช่รึไง ทำไมผลที่ออกมายังกะยาวิเศษท้อเซียนอย่างนี้กันล่ะหวา ต่อให้ได้รับกลิ่นหอมจากเครื่องหอมอโรมาเธอราปีด้วยก็เถอะ

“หยุดฟุ้งซ่านได้แล้วมังครับ คุณตรีชวา นี่คุณจุฬาลัมพาคงใกล้ได้สติเต็มทีแล้ว คุณรีบไปเอาเสื้อผ้าของเธอที่วางอยู่หลังตู้ข้างศาลเจ้าที่นั่นมาให้ผมด้วย มิฉะนั้นเธอตื่นมาแล้วโวยวายว่ามีคนทำมิดีมิร้าย คุณคงรับผิดชอบไม่ไหวใช่มั้ยครับ”

แล้วทำไมผมต้องรับผิดชอบด้วยล่ะครับ คุณพี่....

คุณพี่ปริศนาประคบยาเข้าที่หน้าผาก หัวไหล่ และ........
ผมไม่ดูต่อดีกว่า รีบเอาเสื้อผ้ามาให้คุณพี่ใส่คืนตัวยัยมะงั่วก่อนจะซวยซ้ำซ้อนเป็นครั้งที่เท่าไรก็ไม่รู้ของวันอีก

“งั้นผมขออนุญาตออกไปอยู่หน้าร้านนะครับ”

ผมวางกองเสื้อผ้าของคุณเธอที่พับไว้เรียบร้อย(ชุดชั้นในวางอยู่ด้านบนซะด้วย ง่า) ไว้ที่ข้างเตียงใกล้ๆมือของคุรพี่ปริศนา แล้วชิ่งออกมาก่อนจะได้เห็นอะไรๆมากไปกว่านี้ นี่คุณพี่เขาไม่เกรงใจคนไข้สาวๆ หรือแม้แต่หนุ่มน้อยอย่างผมเลยรึยังไงกัน

เออ ผมก็ลืมไป ร้านปีศาจนี้ไม่น่าจะมีคำว่าเกรงใจในพจนานุกรมประจำร้านไม่ว่าภาษาไหนๆอยู่แล้วนี่นา ไม่งั้นผมคงไม่ได้มายืนเจี๋ยมเจี้ยมอยู่กับผู้ชายท่าทางเหมือนนักเลงคุมบ่อนหน้าร้านขายยาพิลึกนี่หรอก

อยู่ๆก็มีแสงสีแดงส้มแวบออกมาปลาบหนึ่งจากหลังร้าน ตามด้วยเสียงกรี๊ดแหลมแสบแก้วหูดังสนั่น

ผมวิ่งเข้าไปกะจะดูสถานการณ์ แล้วก็เจอหมอนไม้ที่เห็นยัยมะงั่วหนุนหัวบนเตียงปาเข้าใส่หัวอย่างจัง

“ออกไปเดี๋ยวนี้นะ นายผีทะเล คนเค้าจะเปลี่ยนชุด เสียมารยาทกับสุภาพสตรีอย่างชั้น นายนี่แย่ที่สุด! คราวหน้าคราวหลังนายห้ามเข้าใกล้น้องมะนาวเกินสามเมตรเลยนะ”

เห็นมั้ยล่ะ พอตื่นขึ้นมาก็พล่ามโวยวายได้เหมือนเก่า นี่คุณเธอป่วยจริงเรอะ แล้วผมเอาสมองส่วนไหนไปเห็นว่าคุณเธอน่ารักวะ สงสัยจะเป็นเซเรโบรสไปนอลฟลูอิดซะล่ะมั้ง(น้ำเลี้ยงเนื้อเยื่อหุ้มสมองและไขสันหลัง มีเซลล์ประสาทประสานงานอยู่เล็กน้อย เป็นหน่วยเล็กที่สุดของระบบประสาทส่วนกลาง – ผู้เขียน)

หลังจากผมทายาหม่องบนรอยปูดที่หัวโนผมเสร็จ คุณเธอก็แต่งตัวเรียบร้อยเดินออกมาพร้อมกับคุณพี่ปริศนาด้วยหน้าตาที่สดใสปิ๊งปั๊งยิ่งกว่าเดิมหลายเท่า (แน่นอนว่าสายตาของยัยมะงั่วก็ไม่พ้นไปจากรอบตัวคุณพี่คนสวยเหมือนเดิม) ตกลงว่าคุณเธอเป็นอะไรกันแน่นะ ผมต้องซักเรื่องนี้ให้สะอาดไม่งั้นคืนนี้นอนไม่หลับแหงๆ