เภสัชกรปริศนา กับร้านขายยาพิศวง

ลำดับตอนที่ #3 : มะงั่วรู้หาว

.....๓....

กริ๊งๆๆ...

เจ้าแมวยมทูตตัวดีกระโดดหย็องขึ้นมาบนอุ้งมือของคุณพี่ปริศนาที่ก้มลงรอรับ แล้วตะกุยขาหน้าเข้าที่สาบเสื้อกาวน์แต่ไม่มีรอยเปื้อนติดเลยสักกะนิด คายริบบิ้นสีขาวที่คาบมาลงบนข้อมือของเขา
ก่อนจะหยีตาแล้วร้อง เหมียว~ อย่างอารมณ์ดี

ผมขยี้ตาตี่ๆของตัวเองเพราะนึกว่าตัวเองตาฝาดไป ถ้าดูไม่ผิดผมว่าผมเห็นแมวมันยิ้มนะ

"เจ้าแมวน้อย เอาริบบิ้นของช้านคืนมาน้าาาาาา"

เสียงตะโกนแหลมแสบแก้วหูที่มาพร้อมกับเสียงตุบตับของฝีเท้าเล็กๆ และเสียงหอบหายใจของเด็กสาวใกล้เข้าหน้าร้านมาอย่างรวดเร็ว แล้วหยุดสะดุดกึกอยู่ตรงหน้าคุณพี่ปริศนาเข้าฉับพลัน จนแว่นตาร่นไปครึ่งหน้า เปียสองข้างแกว่งไปแกว่งมาอย่างแรง หนำซ้ำเปียข้างหนึ่งที่ตอนนี้ริบบิ้นที่เคยผูกมันไว้ก็อยู่บนข้อมือคุณพี่คนสวยทำท่าจะหลุดเกลียวเต็มทน แต่เธอก็ดูจะไม่รู้สึกรู้สาอะไร

ตอนแรกผมนึกว่าเป็นเธอเป็นเด็กประถมที่ไหนหลงถูกเจ้าแมวยมทูตบ้านั่นแกล้งเล่น แต่พอมองดูดีๆแล้ว......
นั่นมันยัยมะงั่วตัวดี ก้างขวางคอเวลาผมจะแอบเข้าไปชวนน้องมะนาวดาวคณะไปกินข้าวเที่ยงทุกทีนี่หว่า ลมอะไรหอบเธอมาถึงร้านขายยาปีศาจร้านนี้กันเนี่ย

ดูสายตาของแม่เจ้าประคุณนั่นสิ หลังจากคุณเธอดันแว่นกลมๆยักษ์ยังกะอาจารย์ภาษาไทยนั่นให้เข้าที่ ก็ส่งสายตาหวานหยดย้อยชะม้อยเช็ดจ้องตรงหน้าของคุณพี่ปริศนา ยังกะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเห็นคนสวยขนาดนี้อย่างงั้นแหละ
หวาย~ ชักน่าสงสัยความสัมพันธ์ของยัยมะงั่วนี่กับน้องมะนาวซะแล้ว ผมต้องรีบดึงน้องมะนาวให้มาเป็นหวานใจห่างไกลคนที่มีแนวโน้มเบี่ยงเบนประหลาดอย่างยัยมะงั่วนี่ด่วนๆ

“พี่คะ เจ้าเหมียวน้อยนั่นแมวของพี่เหรอคะ แหม มันเล่นกระโดดจากราวกั้นถนนกระชากริบบิ้นผูกผมของน้องแล้ววิ่งแจ้นมาเร็วจังเลยนะคะ”

“แมวของผมเองครับ นี่ เสี่ยวมาว! ทำไมเจ้าไปทำเรื่องไม่เหมาะสมกับสุภาพสตรีแบบนั้นล่ะ”

เห เวลาคุณพี่เขาพูดหวานๆ ก็ดูดีขึ้นเยอะนะ แต่จะมีจุดประสงค์อะไรแอบแฝงหรือเปล่าหว่า เล่นยิ้มเจ้าเล่ห์ๆพิกล

“อ๊ะ คุณพี่เป็นผู้ชายเหรอคะ” ยัยมะงั่วทำหน้าตาเลิ่กลั่กอยู่แป๊บนึงก่อนจะส่งสายตาหวานซึ้งต่อ ขอแค่หน้าสวยก็ไม่สนสินะ ยัยนี่
“เอ่อ ถ้าเจ้าแมวน้อยมันอยากได้ก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูให้มันไปเล่นก็แล้วกัน ริบบิ้นหนูยังมีอีกเยอะแยะ” คุณเธอพูดพลางส่งสายตาปิ๊งๆ คงไม่ได้สนใจแมวหรือริบบิ้นแล้วมั้ง เล่นมองแต่เจ้าของแมวลูกเดียว

“ไม่ได้หรอกครับ เด็กที่แย่งสมบัติของคุณสุภาพสตรีเป็นเด็กไม่ดี เอ้า เสี่ยวมาว ขอโทษพี่เค้าแล้วคืนริบบิ้นของพี่เค้าไปนะ”


เจ้าแมวยมทูตที่คุณพี่เรียกชื่อว่าเสี่ยวมาวกระโดดคาบริบบิ้นสีขาวจากข้อมือคุณพี่ปริศนาลงมายืนสี่ขาบนพื้นอย่างสวยงาม แล้วสะบัดหัวคายริบบิ้นลงที่เท้ายัยมะงั่ว ก่อนจะซบหัวก้มแทบพื้นต่อหน้าคุณเธอเหมือนจะขอโทษ

ช่างแสนรู้สมกับเป็นแมวของปีศาจจริงๆ

“แหม น่ารักจริงๆนะคะ ขอบคุณพี่นะคะที่อุตส่าห์สั่งให้เจ้าเหมียวน้อยมาขอโทษ ฮ้าว ~ ~ ~ ”
ยัยมะงั่วหาวอ้าปากกว้างจนยกมือมาปิดไว้แทบไม่ทัน อะไรคุณเธอจะง่วงนักง่วงหนาบ่อยขนาดนี้นะ ตอนเห็นอยู่กับน้องมะนาวก็หาวบ่อยเสียจนผมแช่งให้กลืนแมลงวันลงไปสักตัวสองตัวซะบ้าง จะได้หยุดปากมากขวางคอผมซักที

พอหาวเสร็จไม่ทันไร คุณเธอก็หันมาเจอะหน้าผมเข้าอย่างจัง แล้วพ่นสำเนียงคุ้นหู

“หา! ชั้นคงไม่ได้ตาบอดตาใสเรตินามัวใช่มั้ยเนี่ย ทำไมนายตรีชวาขี้หลีที่ชอบเกาะแกะน้องมะนาวของชั้นมาอยู่ในร้านขายยาแสนงามของคุณพี่ชายสุดสวยคนนี้ได้ ทำลายทัศนียภาพอันดีซะจริงเชียว”

“เออ ผมก็ไม่ได้ตั้งใจจะทำลายทัศนียภาพอันงดงามของเธอนักหรอก แต่ว่าผมทำงานอยู่ที่นี่นิ ช่วยไม่ได้”

วันนี้ทำไมมันซวยซ้ำซวยซ้อนนักนะ สงสัยตอนกลับออกจากร้านปีศาจนี่ต้องไปรับไอฟ้าไอดินอธิษฐานขอพรแก้ดวงซวยที่ซุ้มประตูเฉลิมพระเกียรติหน่อยแล้ว

“โง่ๆอย่างนายเนี่ยนะ ทำงานร้านขายยา?” น้ำเสียงแหลมแปร๋นแจ๋นแจ๋ไม่เคยเปลี่ยนเอาจริงจริ๊ง ผมอาจได้คะแนนสอบมิดเทอมไม่ดีเท่าไรถ้าเทียบกับคนที่กวาดคะแนนท็อปคณะทุกวิชาอย่างคุณเธอ แต่อย่างน้อยก็เกินคะแนนเฉลี่ยล่ะน่า

“ผมรับน้องตรีชวาไว้ช่วยงานแทนค่ายาชนิดพิเศษที่น้องเค้าใช้ระงับอาการหอบหืดเองครับ”

ระฆังช่วยชีวิต! ขอบูชาองค์ยูไล!

“ขอบคุณผมดีกว่ามังครับ ทั้งเจ้าพ่อเสือ เจ้าแม่กวนอิม องค์ยูไลที่ไหนก็ช่วยคุณเมื่อกี้นี้ไม่ได้หรอก”
คุณพี่ปริศนาเดินเข้ามากระซิบเสียงเย็นๆที่ข้างหูของผม แล้วตบบ่าเบาๆ ปีศาจชัดๆ!

“งั้นเองเหรอคะ แสดงว่ายาของที่นี่ต้องดีเป็นพิเศษเลยสินะคะ เพราะปกติแล้วน้องเห็นนายตรีคนเนี้ย ต้องพ่นยาอยู่ชั่วโมงเว้นชั่วโมงเลย ถ้าอย่างนั้น น้องก็หมดธุระแล้วล่ะค่ะ ฮ้าว~ แหม น้องท่าจะง่วงหนักจนเสียมารยาทบ่อยไปแล้วค่ะ ขอขอบคุณพี่อีกครั้งนะคะ ไว้พบกันใหม่วันหลังค่ะ”

เฮ้ยๆ เธอคิดจะมาที่นี่อีกเรอะไง หวังว่าจะมาวันที่ผมไม่อยู่นะ แค่เจออยู่มหา’ลัยทุกวันก็ประสาทเสียจะตายอยู่แล้ว หลังเลิกเรียนจะมาเจอคุณเธออีก แถมในร้านปีศาจนี่ด้วย นรกเห็นๆ

“ผมไม่คิดอย่างนั้นนะครับคุณจุฬาลัมพา คุณยังมีธุระอยู่กับร้านนี้ อีกนานเลยครับ”

ว่าแล้วมั้ยล่ะว่ามันต้องมีอะไรชอบกลๆ ดูแววตาปีศาจที่แฝงอยู่ในตาโตๆนั้นสิ

“อะไรนะคะ?” ยัยมะงั่ว(ที่ผมเพิ่งรู้ว่าชื่อจริงเธอชื่อจุฬาลัมพา) หันกลับมามองจ้องตาคุณพี่ปริศนา แล้วชะงักกึกนิ่งไปยังกะกบเจองูจ้อง ก่อนจะหาวอีกครั้งแล้วปิดเปลือกตาล้มลงในวงแขนของนายเล้งที่พุ่งพรวดจากหลังร้านเข้าไปรับไว้ก่อนร่างกายของคุณเธอจะตกลงฟาดพื้นพอดี

“นี่พวกคุณทำอะไรกัน หา?”

ถึงยัยมะงั่วจะเป็นคู่ปรับแถมเป็นก้างระหว่างผมกับน้องมะนาวมาตลอด แต่คนเคยเห็นๆกันอยู่จะปล่อยให้ถูกควักอวัยวะภายในส่งไปขายประเทศที่สามก็บ้าแล้ว ถ้าพวกนี้จะทำอะไรไม่ดีคงต้องข้ามศพผมก่อนล่ะ (ถึงแม้ผมคงเป็นศพไปอีกรายแหงๆหากดูจากกำลังคนก็เถอะ)

“พนักงานของร้านยังไม่มีสิทธิ์ถามตอนนี้ คุณทำตามคำสั่งของผมก่อน!”

อะไรกันวะ เหอะ ดูจากสีหน้าท่าทางของทั้งสองคนที่หม่นเศร้าเจือด้วยความร้อนรนพิกลๆ แล้วไม่น่าจะเป็นท่าทางของอาชญากรค้าอวัยวะข้ามชาติหรอก ช่วยๆไปก่อนก็คงไม่เป็นไร

“แล้วให้ผมทำอะไรครับ?”

“หยิบยาในตู้ทางซ้ายบนสุดชื่อ Pramiprexole แล้วก็ลงมาอีกชั้นนึงหยิบ Levodopa ไปให้ผมที่หลังร้าน ที่เหลือผมจะบอกเองว่าต้องทำอะไรต่อ”

“พรามิเพร็กโซล กับ เลโวโดปา มันอนุพันธ์ของโดปามีนที่ใช้เป็นยารักษาอาการสั่นของโรคพาร์กินสันนี่นา แถมถึง FDA สหรัฐฯจะรับรองแล้วแต่ในไทยยังไม่ปรากฏว่า อย.ผ่านความเห็นชอบให้ใช้ ร้านนี้มีไว้ในครอบครองยังไม่พอ จะเอามาใช้กับคนจริงๆโดยไม่ผ่านใบสั่งแพทย์ ซ้ำร้ายจะใช้กับคนรู้จักของผมด้วยนี่นะ?”

“นี่แกจะทำตามคำสั่ง หรือจะให้ชั้นเตรียมปูนไว้หล่อตัวแกถ่วงเจ้าพระยา ฮึ ไอ้น้อง”
นายเล้งตวาดใส่ผมแบบไม่สบอารมณ์เต็มทน

เอ่อ ที่ผมว่าข้ามศพผมไปก่อนค่อยทำอะไรกับยัยมะงั่วน่ะ ขอถอนคำพูดก็แล้วกัน อุตส่าห์รอดจากอาการหอบหืดมาได้อย่างสงบสุขแล้ว ผมก็ไม่อยากไปว่ายน้ำเล่นกับศพวีรชนเดือนตุลาที่ก้นแม่น้ำเจ้าพระยาสักเท่าไหร่

นายเล้งค่อยๆประคองอุ้มร่างยัยมะงั่วไปหลังร้าน พร้อมคุณพี่ปริศนาที่กุมข้อมือเหมือนจะเช็คชีพจรคุณเธอแน่น ไม่รู้ล่ะ ทำตามคำสั่งไว้ก่อนเป็นดี ผมกวาดสายตาหาบันไดแล้วลากมันมาวางพาดตู้กระจกเก็บยา ก่อนจะเลือกหยิบยาสองอย่างที่คุณพี่ปริศนาสั่งออกมาทั้งสองกล่อง

ข้อหาสมรู้ร่วมคิดกระทำความผิดในประมวลกฎหมายอาญา ระบุโทษไว้เท่าไรนะ สองในสาม หรือเท่าผู้กระทำความผิด โธ่เว้ย ตกกระไดพลอยโจนมาถึงขั้นนี้แล้วคงหยุดไม่ได้

อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดก็แล้วกัน